«Μπέλα εδώ γράφει» είπε με κομμένη ανάσα
«ότι αν προσπαθήσεις να μου την φέρεις θα χάσεις όλη σου την περιουσία... ότι έχεις και δεν έχεις τώρα αλλά και όσα θα αποκτήσεις με την βοήθεια μου» γύρισα προς το μέρος του και τον κοίταξα ανασηκώνοντας τα φρύδια μου προκαλώντας τον να αντιδράσει... εκείνος με κοίταζε σοκαρισμένος
«θα προτιμούσες να χάσεις την ίδια σου την ζωή?» ρώτησα και αυτόματα έπιασε τον λαιμό του αντανακλαστικά ξεροκαταπίνοντας και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά
«πάντα υπάρχουν και άλλοι τρόποι να τιμωρείς όταν νιώθεις εξαπατημένος» συνέχισα αδιάφορα και γύρισα πάλι το κεφάλι μου μπροστά ακουμπώντας το στο τζάμι και συνέχισα να καπνίζω ήρεμα το τσιγάρο μου.
«έτσι βγάζεις εσύ λεφτά?» ρώτησε ο κύριος Κάλεν... με την γνωστή πλέον αχρωμάτιστη φωνή του
«διάβασε το συμβόλαιο κύριε Κάλεν» τόνισα και μαζεύτηκε αμέσως... συνεχίζοντας να το διαβάζει.
Μόλις γύρισε σελίδα το μάτι του σταμάτησε πάνω στην επιταγή αγνοώντας όλα τα άλλα... αναστέναξα
«αυτό τι είναι?» ρώτησε
«εσύ που είσαι διάνοια στα οικονομικά να μου πεις» του απάντησα χωρίς να γυρίσω προς το μέρος του... και άρχισε να κάνει τους υπολογισμούς του
«ότι περιουσία έχω... σε ρευστό και ακίνητα» απάντησε και το επιβεβαίωσα με μια κίνηση του κεφαλιού μου... και συνέχισε να διαβάζει με ανακούφιση.
Έσφιξα τα χείλια μου και κοίταξα μακριά πίνοντας μια γερή ρουφηξιά από το ποτό μου... άναψα άλλο ένα τσιγάρο χωρίς να τον ρωτήσω και ένιωσα την ματιά του να καίει την πλάτη μου... δεν είπε τίποτα συνέχισε να διαβάζει.
Έχει περάσει μόνος του όλα τα επίπεδα και όλα τα στάδια χωρίς να το καταλάβει... έχει πάρει όλη την γνώση και όλες τις απαντήσεις που ζητούσε και ακόμα δεν μπορεί να τις δει... όλες οι απαντήσεις είναι μπροστά στα μάτια του αλλά ακόμα βρίσκετε στην άρνηση... τι άλλο να κάνω... Χριστέ μου δώσε μου δύναμη... αναστέναξα.
«για ποιον λόγο με μισείς τόσο πολύ?» τον ρώτησα ξαφνικά και πάγωσε... άφησε το συμβόλαιο στο πλάι και έπιασε τα μαλλιά του... την αφήνει να τον καθοδηγήσει... θα μου απαντήσει πριν υπογράψει... ετοιμάζεται να με κοροϊδέψει για να διαβάσει τα όρια μου.
Έγειρα το κεφάλι μου πάνω στο τζάμι για να μην βλέπει την αντανάκλαση μου και άφησα τα δάκρυα μου να κυλήσουν στα μάγουλα μου ελεύθερα... εκείνος αναστέναξε.
«γιατί είσαστε ίδιες» παραδέχτηκε και έκλεισα τα μάτια κάνοντας μπουνιά τα χέρια μου για να μην του κάνω τίποτα εν θερμώ.
Λυπήσουμε Έντουαρντ... σε παρακαλώ... αν δεν λυπάσαι εμένα τουλάχιστον λυπήσου τον ίδιο σου τον εαυτό... πάγωσα... δεν τον λυπάται... γύρισε στο στάδιο 4 για να με προκαλέσει... δεν αντέχει στην γνώση ότι θα χάσει την εταιρία του... με τον έναν ή τον άλλον τρόπο... θέλει να με προκαλέσει... θέλει να αυτοκαταστραφεί για να μην αναγκαστεί ποτέ να χάσει την εταιρία... ο χειρότερος μου εφιάλτης μόλις επιβεβαιώθηκε... δεν έχω χώρο μέσα στην καρδιά του... δεν θέλει να με καταλάβει... η καρδιά μου έσπασε... θέλει μόνο να μάθει για να με έχει στο χέρι... η καρδιά μου έγινε κομμάτια... δεν θέλει να μάθει για εκείνον... θέλει μόνο να σώσει το τομάρι του και τίποτα άλλο... πήρα μια βαθιά αναπνοή και κλείνοντας τα μάτια χαλάρωσα... όχι κύριε Κάλεν... δεν θα είμαι εγώ η αιτία που καταστραφείς.
«εξήγησε το μου αυτό» παρακάλεσα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα την άφησε να βγει βίαια από το σώμα του... ξέρει ότι άλλαξα γνώμη... ήθελε να τον σκοτώσω.
«μοιάζετε σαν δύο σταγόνες νερό... ώρες ώρες νιώθω ότι εσύ είσαι παιδί της και όχι εγώ»
«και αυτό σε πληγώνει... γιατί αν ήμουν... εμένα θα με αγαπούσε»
«ναι» γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου απογοητευμένη
«επειδή άφησα τον Πάολο να με μυήσει»
«ναι»
«επειδή εγώ βρήκα τον τρόπο να τον καταλάβω, ενώ εσύ ακόμα παλεύεις να βρεις το γιατί»
«το ξέρω το γιατί... τώρα το ξέρω»
«σκατά στα μούτρα σου ξέρεις»
«ΜΠΕΛΑ» προειδοποίησε
«σκάσε... ούρλιαξα και απομάκρυνα τα δάκρυα από τα μάτια μου, δεν του αξίζουν... για μια φορά στην ζωή σου σκάσε και άκου... δεν θα το ξαναπώ... πήρα μια βαθιά ανάσα και την κράτησα για να μου μειώσει την ένταση, την άφησα να βγει ήρεμα από μέσα μου και συνέχισα... σε τι ακριβώς είμαστε ίδιες Έντουαρντ?»
«στα πάντα»
«ακούς τι λες?... πες μου ακούς τι λες?»
«αυτή είναι η αλήθεια Μπέλα... είτε σου αρέσει είτε όχι... είσαστε ίδιες» με προκάλεσε και γέλασα δυνατά τραντάζοντας το κορμί μου
«είμαστε ίδιες... επανέλαβα... σε τι βρε αγόρι μου είμαστε ίδιες?» τον ρώτησα γυρίζοντας το κεφάλι μου προς το μέρος του για να τον κοιτάω
«γιατί με έφερες εδώ?» έδειξε τα παιχνίδια
«σε προκαλούν?... θες να παίξεις μαζί τους?»
«ναι... αλλά ξέρω ότι εσύ δεν το θες»
«οπότε γιατί σε έφερα εδώ?»
«για να μου αποδείξεις ότι εγώ είμαι ίδιος με εκείνην και όχι εσύ... είμαι ίδιος με εκείνον»
«εσύ θες ακόμα να σε μυήσω σε αυτό το στιλ ζωής?»
«ναι... το θέλω.. γουστάρω αυτά τα παιχνίδια και το ξέρεις» το τραβάει περισσότερο... δεν αλλάζει γνώμη
«τα γουστάρεις... τότε διάλεξε... τον προκάλεσα και εγώ με την σειρά μου, με κοίταξε προβληματισμένος δεν ξέρει που το πάω... τι περιμένεις... διάλεξε το παιχνίδι που θέλει να παίξεις... νομίζεις ότι κωλώνω να παίξω μαζί τους?... να σου υπενθυμίσω ότι έχω παίξει ήδη μαζί τους?... νομίζεις ότι αυτά θα με κάνουν να κάνω πίσω?... εγώ έχω τα κότσια να παίξω μαζί τους... εσύ τα έχεις?» σηκώθηκε απάνω επιβλητικά... ναι τώρα τρόμαξα
«θέλω τον ίππο»
«θες τον κώλο μου... το μοναδικό πράγμα που δεν θα έχεις ποτέ... μέσα... τράβα και κάτσε απάνω του... αν τον αντέξεις εσύ τότε θα δεχτώ και εγώ την πρόκληση σου» πάγωσε
«αν με κάνεις να μυήσω σε αυτό το στιλ ζωής τι μου δίνεις να καταλάβω Έντουαρντ?»
«ότι την αφήνω να με καθοδηγεί»
«εσύ της δίνεις το δικαίωμα Έντουαρντ... αυτό το στιλ ζωής... το επιλέγουν οι σαδιστές για να ικανοποιούν τις ανάγκες τους... είσαι σαδιστής?... μην απαντήσεις... θες να σε μυήσω σε αυτό το στιλ ζωής?... μπορώ να σε μυήσω αν το θες αλλά όταν τελειώσει η εκπαίδευση σου... ξε-χα-σέ-με... γιατί νομίζεις ότι βρήκα αυτόν τον τρόπο για να εκπαιδεύσω τον Πάολο Έντουαρντ?»
«για να του δώσεις να καταλάβει ότι δεν χρειάζονται όλα αυτά τα παιχνίδια για να μυήσεις κάποιον σε ένα στιλ ζωής... γιατί εσύ δεν είσαι σαδίστρια»
«δεν είμαι σαδίστρια Έντουαρντ... και ξέρω ότι δεν είσαι ούτε και εσύ... αν ήσουν... δεν θα είχες τύψεις κάθε φορά που συνειδητοποιείς ότι με έχεις χτυπήσει... αν ήσουν σαδιστής... δεν θα πόναγες κάθε φορά που νιώθεις ότι πονάω... δεν είσαι σαδιστής Έντουαρντ... γι αυτό και πιστεύω σε σένα... αν καταλάβαινα ότι ήσουν θα σε είχα σκοτώσει εκείνη την πρώτη μέρα... για ποιον λόγο δεν με σκότωσες Έντουαρντ?»
«γιατί κατάλαβα ότι δεν ήσουν ούτε εσύ»
«τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί... τι εννοούσα Έντουαρντ?»
«ότι έχουμε βιώσει τα ίδια πράγματα με διαφορετικό τρόπο... ότι πήραμε τα ίδια μηνύματα μόνο που εσύ πήρες τα σωστά ενώ εγώ τα λάθος... αλλά κανείς από τους δύο μας δεν ήθελε να τα πάρουμε με αυτόν τον τρόπο... γιατί δεν θέλαμε αυτό το στιλ ζωής... γιατί δεν είμαστε σαδιστές»
«τον άφησα να με μυήσει για να καταλάβω τον τρόπο σκέψεως του... την άφησες να σε μυήσει για να καταλάβεις γιατί σου τα έκανε όλα αυτά... δεν τα ήθελες όλα αυτά... γι αυτό μην μου ξαναπείς ότι, ότι έκανες το έκανες με την θέληση σου... μην μου ξανά απαγορέψεις να κλάψω ξανά για σένα... γιατί δεν έκανες ότι έκανες γιατί αυτό ήθελες.. έκανες ότι έκανες... γιατί δεν σου έδινε το περιθώριο να την καταλάβεις με άλλον τρόπο... όπως δεν μου το δίνεις και εμένα τώρα... γι αυτό με ανάγκασες να κάνω αυτό που δεν ήθελα ποτέ να σου κάνω... όπως σε εξανάγκαζε εκείνη έτσι εξαναγκάζεις και εμένα... αντί να σε μυώ... με μυείς... αυτό θες από την σχέση μας?»
«όχι»
«πιστεύεις ότι θα σε αφήσω να μου το κάνεις αυτό?»
«όχι»
«τότε τι θες Έντουαρντ?»
«θέλω να με βοηθήσεις»
«τότε προσπάθησε Έντουαρντ... γιατί τα όρια στενεύουν... είσαι ένα βήμα πριν τον βούρδουλα... θες να με πονέσεις?»
«όχι»
«τότε γιατί με πονάς?»
«δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω»
«εμπιστοσύνη Έντουαρντ... εμπιστεύσου με»
«σε εμπιστεύομαι»
«τότε γιατί εξακολουθείς να την ακούς?»
«γιατί δεν ξέρω πως να μην την ακούω»
«πρέπει να σε κάνω να με φοβάσαι για να με έχεις πάνω από εκείνην?»
«μάλλον αυτό είναι το κλειδί»
«γιατίιιιιι... ούρλιαξα και ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στα γόνατα μου... γιατί γαμώ το κέρατο μου πρέπει να ζεις στον φόβο?... γιατί?»
«γιατί έτσι ξέρω να λειτουργώ καλύτερα ... αλλά δεν το θέλω πια»
«τότε εμπιστεύσου με Έντουαρντ... άσε με να σε βοηθήσω... είσαι ακόμα στην άρνηση»
«δεν είμαι» είπε με πείσμα
«μην με κάνεις να σου το αποδείξω»
«δεν θέλω να είμαι»
«τότε προσπάθησε»
«πες μου τι να κάνω»
«δεν μπορώ να σου πω εγώ τι να κάνεις και τι όχι Έντουαρντ... δεν θέλω να κυριαρχώ το μυαλό σου... αν θέλεις να είμαστε ίσοι πρέπει να το κάνεις εσύ για σένα... και όχι εγώ»
«πως?»
«τελευταία φορά... προειδοποίησα κοιτάζοντας τον επιβλητικά στα μάτια... θα σου το ξανά δείξω για τελευταία φορά... μην τα σκατώσεις πάλι... γιατί τότε θα λήξω εγώ το παιχνίδι... το κατάλαβες?»
Έκατσε άδειος πάνω στο κρεβάτι και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του αποφεύγοντας την ματιά μου... παίρνει τις αποφάσεις του.
«γιατί με μισείς τόσο πολύ?»
«γιατί είσαι η αιτία που είναι εδώ» παραδέχτηκε... κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και γύρισα πάλι την ματιά μου προς το παράθυρο κοιτώντας μακριά... άναψα ένα τσιγάρο και ανασυγκροτήθηκα
«θες?» τον ρώτησα χωρίς να τον κοιτώ
«όχι» πήρα μια γερή ρουφηξιά και σηκώνοντας το κεφάλι μου ψηλά άφησα τον καπνό να βγει ήρεμα από μέσα μου.
«εγώ είμαι η αιτία για όλα μου τα προβλήματα»
«Μπέλα» προσπάθησε να με απενοχοποιήσει και τον σταμάτησα με μια κίνηση του χεριού μου και αναστέναξε
«μια λέξη... μόνο μια λέξη έφτασε να μου καταστρέψει για πάντα την ζωή μου... ΑΡΚΕΤΑ» πάγωσε δεν ήξερε γιατί το αναφέρω.
«αρκετά Έντουαρντ... ήταν η μοναδική λέξη που έκανε την μητέρα μου να προκαλέσει το ατύχημα... σε όλη την διαδρομή... με πίεζε... με πίεζε... με πίεζε αλλά εγώ δεν μίλαγα... συνέχιζε να με πιέζει... και μόλις της είπα παρακλητικά την λέξει αρκετά τα έχασε... δεν είχα φέρει ποτέ αντίρρηση σε ολόκληρη την ζωή μου μέχρι τότε... δεν της είχα αρνηθεί τίποτα... ότι ήθελε από μένα το είχε... και μόλις την παρακάλεσα να μην με πιέσει άλλο με σκότωσε... με τα ίδια της τα χέρια... με σκότωσε Έντουαρντ και με άφησε να ζω σαν φάντασμα... σαν βρικόλακας... ζωντανή νεκρή... δακτυλοδεικτούμενη που ήμουν η αιτία για να χαθούν δύο ζωές... και όμως επέζησα... δες με τώρα... στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και όμως μπορώ και σου μιλάω ήρεμα» πήρα μια ανάσα και τράβηξα άλλη μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου.
«μου δηλώνεις ότι δεν λυπάσαι την ζωή σου και εγώ ακόμα παλεύω να σε πείσω για το πόσο σημαντική είναι αυτή η ζωή... και όλα αυτά γιατί?... γιατί είμαστε ίδιες» κούνησα το κεφάλι μου απογοητευμένη
«δεν ήμαστε ίδιες Έντουαρντ... το κακό για σένα είναι ότι εγώ είμαι χειρότερη... εκείνη δεν μπορούσε να σε ακουμπήσει... εγώ μπορώ... και ο μόνος λόγος που δεν το κάνω είναι γιατί σέβομαι την ζωή μου και όχι την δική σου... αυτή είναι η μόνη μας διαφορά Έντουαρντ... εγώ αγαπάω, σέβομαι και έχω συγχωρέσει τον εαυτό μου... εσύ όχι»
«πως να τον συγχωρέσω Μπέλα... μετά από όλα αυτά... εγώ φταίω για όλα... ξέσπασε... εγώ»
Έβαλα τον αγκώνα μου να ακουμπήσει πάνω στο γόνατο μου και υποβάσταξα το κεφάλι μου απελπισμένη... τίναξα το τσιγάρο στο τασάκι και τράβηξα άλλη μια ρουφηξιά αναστενάζοντας... εκείνος δεν μίλαγε... περίμενε τις δικές μου αντιδράσεις... είχε λυγίσει.
«μια φορά τόλμησα να λυγίσω στην ζωή μου και αυτό ήταν αρκετό για να την καταστρέψω... μια μοναδική λέξη... αρκετά... μια μοναδική άρνηση και έφτασε να μου πάρει τα πάντα... την αγάπη των γύρω μου ... την αγκαλιά τους... την εμπιστοσύνη τους... την πίστη τους σε μένα... αναστέναξα... μια φορά είπα αρκετά... μια φορά θέλησα να κάνω κάτι για μένα και μου στέρησε τα πάντα... ο ίδιος μου ο πατέρας έδωσε πληροφορίες στην εφημερίδα για να με εκθέσει... για να δούνε όλοι τι τέρας είμαι... για να δούνε όλοι πόσο αμείλικτη είμαι... για να μην ξαναβρώ ποτέ την αγάπη που μου είχε εκείνη... για να με εκδικηθεί που του την στέρησα... λες και εγώ δεν την αγαπούσα... λες και εγώ ήθελα να την στερηθώ... δεν βαριέσαι καλό μου έκανε κακό δεν μου έκανε» τράβηξα την τελευταία ρουφηξιά και έσβησα το τσιγάρο.
«πως μπορείς να το λες αυτό?»
«μου έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο... με έβγαλε από τα παραμύθια... έχασα τον πρίγκιπα... αλλά βρήκα τον δρόμο για την καρδιά μου... προσπαθούσε να με κάνει να τον μισήσω... και μου έδειξε πόσο πολύ τον αγαπώ... τον αγαπάω τον πατέρα μου Έντουαρντ... γι αυτό και δεν μπόρεσα ποτέ μου να τον εκδικηθώ... ήταν πληγωμένος... ένιωθε ότι τον απογοήτευσα... και κατάλαβα το πόσο ανάγκη με είχε»
«και αυτό φτάνει?»
«ναι... για μένα φτάνει... για εκείνον όχι»
«τι εννοείς ότι έχασες τον πρίγκιπα?» γέλασα
«την ημέρα του ατυχήματος σου χάρισα την ζωή... την ημέρα του ατυχήματος, κατέστρεψα την δική μου... γιατί με μισείς τόσο πολύ?»
«γιατί μου την στέρησες πριν μάθω την αλήθεια»
«πιστεύεις ότι θα σε άφηνε ποτέ να την δεις?»
«όχι»
«τότε γιατί με μισείς Έντουαρντ?... με μισείς όταν καταλαβαίνεις ότι δεν είμαι σαν και εκείνη και με αγαπάς όταν νιώθεις ότι είμαστε ίδιες... πόσο παράλογο μπορεί να είναι αυτό»
«δεν είναι»
«σωστά... δεν είναι... το ξέρω ότι δεν είναι για σένα αλλά για μένα είναι... γιατί μου δηλώνεις»
«ότι θέλω κάποιον να μου ορίζει την ζωή... γιατί μόνο έτσι μπορώ να κρατώ τις ισορροπίες μου»
«παράλογο... και έτσι το παραμύθι κάπου εδώ φτάνει στο τέλος του... ο πρίγκιπας αποχωρεί και αφήνει την Βασίλισσα να πνιγεί μέσα στον πόνο της... αυτά έχει η ζωή... άλλες φορές κερδίζεις και άλλες χάνεις.. αλλά η ζωή είναι ένα ατελείωτο ταξίδι... δεν ξέρεις ποτέ που θα σε οδηγήσει» ανάπνεε γρήγορα δεν μπορούσε να καταλάβει αν το εννοώ ή όχι... δεν μπορούσε να καταλάβει ότι τον διώχνω.
«Μπέλα»
«αρκετά Έντουαρντ... το παιχνίδι τελείωσε... αυτήν την φορά τα παρατάω εγώ»
«ΟΧΙ» ούρλιαξε και πετάχτηκε απάνω ερχόμενος κοντά μου αλλά δεν τόλμησε να με αγγίξει την στιγμή που αντίκρισε το βλέμμα μου
«σήκω φύγε Έντουαρντ... μαριονέτες έχω πολλές στην ζωή μου... άλλη μία δεν την χρειάζομαι»
«ΜΠΕΛΑ» τον σταμάτησα με το χέρι μου
«όλοι αυτοί με παρακαλάνε να του κάνω Βαρόνους... πέφτουν στα πόδια μου και μου ζητούν να τους μάθω πως να κυριαρχήσουν την ίδια τους την ζωή... ποιος από αυτούς είναι σήμερα εδώ?... κανείς... και ξέρεις γιατί?... γιατί κανείς τους δεν τολμάει να με προκαλέσει... κανείς από αυτούς δεν τολμάει να προκαλέσει την τύχη του... να δουν τα όρια τους... να δουν πόσα μπορεί να κάνει ο ίδιος τους ο εαυτός για τους ίδιους... όχι για μένα Έντουαρντ... για τους ίδιους... εσύ είσαι ο μόνος που κατάφερες να προκαλέσεις την ίδια σου την ζωή γιατί ένιωσες ότι δεν έχει αξία χωρίς το άλλο σου μισό και τώρα πάλι κάνεις πίσω?... όχι Έντουαρντ... είναι παράλογο... αρκετά... σε απορρίπτω... δεν θα με κάνεις εσύ να σε αποτελειώσω γιατί εκείνη δεν είχε τα κότσια να το κάνει... δεν θα το έκανε ποτέ Έντουαρντ... όσα χρόνια και αν ζούσε πάντα θα σε είχε στο σκοτάδι... ποτέ δεν θα σε άφηνε να δεις γιατί πραγματικά το έκανε... είχες την ευκαιρία να μάθεις και την έχασες... τώρα τράβα τον δρόμο σου και μην ξανακοιτάξεις πίσω σου... ΑΡΚΕΤΑ»
«ξέρεις... το σαγόνι του άρχισε να τρέμει από τα νεύρα του... ξέρεις γιατί μου τα έκανε όλα αυτά... πως μπορείς να το ξέρεις?»
«ΑΡΚΕΤΑ... μην με αναγκάσεις να σηκωθώ Έντουαρντ... σήκω φύγε... ΑΡΚΕΤΑ»
«όχι δεν φεύγω αν δεν μου πεις... πως διάολο μπορείς να ξέρεις τι είχε στο μυαλό της... πως?» ξέσπασε και σηκώθηκα επάνω
«θες να μάθεις πως το ξέρω?... του επιτέθηκα λεκτικά... ή θες να μάθεις το γιατί?»
«και τα δύο» απαίτησε
«με την απορία θα μείνεις» του είπα και έκανα την κίνηση να τον προσπεράσω αλλά μου έκοψε τον δρόμο πιάνοντας με από το μπράτσο
«όχι τόσο εύκολα δεν τελειώσαμε ακόμα» απείλησε και γέλασα δυνατά κουνώντας το κεφάλι μου
«πας καλά αγόρι μου ξεχνάς που βρίσκεσαι?»
«και τι?... θα φωνάξεις τα ντερέκια σου να με κάνουν ντα?... ας έρθουν δεν τους φοβάμαι... εσύ από την άλλη όμως τρέμεις να μην μάθουν οι άλλοι το πραγματικό σου όνομα»
«αλήθεια?... ειρωνεύτηκα... γιατί δεν πας να τους το πεις?» του είπα απροκάλυπτα
«θα το κάνω»
«κάντω»
«Μπέλα σταμάτα να παίζεις μαζί μου... θα το κάνω» του έδειξα την πόρτα με το χέρι μου
«ότι πήρες από μένα Έντουαρντ πήρες... ΑΡΚΕΤΑ» αυτό τον έκανε να σταματήσει... άφησε το χέρι μου και το πέρασε μέσα από τα μαλλιά του.
«οκ θα φύγω... αλλά να ξέρεις αυτό» ανασήκωσα τα φρύδια μου προκλητικά
«αν τολμήσεις να με εκδικηθείς... δεν θα κωλώσω να αποκαλύψω πια είσαι»
«στα αρχίδια μου... σήκω φύγε τώρα»
«μην ξαναέρθεις ούτε και στην εταιρία»
«είμαι περίεργη να δω με ποιον τρόπο θα δικαιολογήσεις την απουσία μου... ιδίως τώρα που είμαι και στέλεχος» έτριξε τα δόντια του
«αντίο κύριε Κάλεν... και από το πεζοδρόμιο» του είπα και του γύρισα την πλάτη μου... με προσπέρασε πήρε τα ρούχα του στο χέρι και βγαίνοντας κοπάνησε την πόρτα πίσω του.
Όχι που νόμιζες ότι εσύ μπορείς να τα βάλεις μαζί μου... αμ σε γελάσανε κορόιδο... τώρα θα δεις πόσα απίδια βάζει ο σάκος»
«αγρόν αγόραζε» είπε αυτόματα μόλις μπήκα στην αίθουσα παρακολούθησης ο Τζέικ και έκατσα δίπλα του καρφώνοντας το βλέμμα μου απάνω του.
«δουλειά σου εσύ» του αντιγύρισα και αναστέναξε
«ΜΠΕΛΑ»
«δουλειά σου εσύ... επανέλαβα και άναψα ένα τσιγάρο την στιγμή που άνοιξε η πόρτα... καλώς τον Ποσειδώνα μου... πως και δεν έφυγες?»
«και να έχανα τέτοιο θέαμα?... εγώ στην θέση σου θα του τα έσπαγα τα πλευρά του παλιό μαλάκα» αναστέναξα και έπιασα το κεφάλι μου απελπισμένη
«αν θες να του σπάσεις τα πλευρά γίνε πρώτα Βαρόνη και μετά ίσως και να σου δώσω την άδεια» την έκοψα και έκατσε δίπλα μου απολογητικά
«Μπέλα... αυτός ο άνθρωπος σε καταστρέφει... πότε θα το δεις επιτέλους... όλες οι απαντήσεις είναι μπροστά στα μάτια του... δεν θέλει να τις δει» την κοίταξα με πόνο στα μάτια
«Άλις» είπα και ακούμπησα το κεφάλι μου στον ώμο της και εκείνη αμέσως άρχισε να με χαϊδεύει στα μαλλιά παρηγορητικά
«γιατί επιμένεις να τον σώζεις από την στιγμή που δεν το θέλει ο ίδιος?»
«δεν ξέρει τι θέλει... δεν μπορεί να ξεχωρίσει το ψέμα από την αλήθεια... θέλει λίγο χρόνο»
«πόσο ακόμα» ειρωνεύτηκε και σηκώνοντας το κεφάλι μου την κοίταξα στα μάτια κουρασμένα
«δεν ξέρω... δεν μπορώ να τον πιάσω πουθενά... αλλάζει τα στάδια και τα επίπεδα μέσα σε δευτερόλεπτα... έχω κουραστεί... αλλά δεν τα παρατάω» είπα με πείσμα και έκατσα στην πλάτη της καρέκλας μου βαριά και τράβηξα άλλη μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου
«δεν σε καταλαβαίνω καθόλου... γιατί αυτόν?»
«γιατί είναι ο μόνος Άλις... πάντα ήταν ο μόνος... που θα μπορέσει ποτέ να με κοιτάξει ολοκληρωτικά»
«πότε... όταν θα σε σκοτώσει?»
«ακόμα και τότε να το κάνει εμένα θα μου είναι αρκετό... αρκεί να με δει... δεν ζητάω τίποτα άλλο... έστω και μετά από τον θάνατο μου»
«ακούς τι λες?» ξέσπασε ο Τζέικ και γύρισα προς το μέρος του
«κουράστηκα Τζέικ... μπούχτισα πως το λένε?... ακόμα και εσείς που είσαστε οι μόνοι που ξέρετε τα πάντα για μένα... αν φύγω... θα ξεχάσετε τα πάντα... ο μόνος λόγος που θυμάστε όσα σας έχω πει... είναι γιατί είμαι ακόμα εδώ»
«Μπέλα» προσπάθησε να αμυνθεί και τον σταμάτησα
«δεν με πειράζει... δεν με νοιάζει τι θα απογίνουν όλα αυτά μετά τον θάνατο μου... το μόνο που με νοιάζει είναι τι θα απογίνεται εσείς... και τίποτα άλλο» του είπα ήρεμα και βάζοντας τα χέρια μου στους ώμους τους... τους χάιδεψα φιλικά.
«οκ... αναστέναξε ο Τζέικ ηττημένος... και τι κάνουμε τώρα?»
«βάλε τον Άαρον να δούμε τις επιδόσεις του και θα δούμε πως θα προχωρήσουμε»
Όσο κοιτάγαμε το βίντεο κανείς μας δεν μίλαγε... κάθε κλωτσιά που έτρωγε... ένιωθα να παίρνω το αίμα μου πίσω... κάθε βασανιστήριο που πέρναγε ένιωθα μεγαλύτερη ανακούφιση... δεν έχω ξανανιώσει ποτέ τόση ικανοποίηση στην ζωή μου... είναι ο μοναδικός άνθρωπος που με κάνει να θέλω να ανοίξω την πόρτα και να του κάνω ξανά και ξανά και ξανά όλα τα βασανιστήρια που πέρασε με μένα από την αρχή... αλλά αυτήν την φορά να είναι τα δικά μου χέρια που θα τον μαστιγώνουν... να είναι τα δικά μου χέρια που θα τον βασανίζουν... να είναι τα δικά μου χέρια και πόδια που του σαπίζουν το κορμί... όπως εκείνος μου σαπίζει την ψυχή ρουφώντας άπληστα το αίμα μου... νομίζοντας ότι έχει το πάνω χέρι... όμως ήρθε και η δική σου σειρά κύριε Βολτουόρη... ήρθε η ώρα να σε πληρώσω με το ίδιο νόμισμα.
«δεν είναι συγκεντρωμένος... ήδη καταστρώνει το σχέδιο του... Δευτέρα το πολύ την Τρίτη θα κάνει την κίνηση του... έχε το νου σου... ετοίμασε την προσφορά και έλεγχε τις κινήσεις του στο χρηματιστήριο... μην τα θαλασσώσεις γιατί θα την πληρώσεις πολύ άσχημα»
«yes sir» απάντησε με στρατιωτικό χαιρετισμό και του χτύπησα τον σβέρκο
«θα ανακατέψει και τον Ρενιέ... έχε τον στον νου σου και σ’ αυτόν» του είπα και σβήνοντας το τσιγάρο σηκώθηκα
«φεύγεις?» ρώτησε η Άλις με απορία
«ναι... πάω στο ησυχαστήριο μου»
«για πόσες μέρες αυτήν την φορά?» ρώτησε με αγωνία ο Τζέικ
«μέχρι την Δευτέρα... δεν θέλω να μπω στον πειρασμό να πάω να τον βρω... θα μου φέρνεις φαΐ?»
«δεν θα κάτσεις συνεχόμενα?»
«όχι... δεν έχω κάτι να σκεφτώ... ξέρω τι θέλω... απλά δεν θέλω να μπω στον πειρασμό»
«οκ... θα έρθω το πρωί να σε δω»
«τρέχει κάτι άλλο?»
«μπορώ να τα χειριστώ και μόνος μου» είπε συγκαταβατικά και ένευσα
«καλή συνέχεια τότε» τους είπα και έφυγα για το σπίτι του Πάολο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου