Η αγάπη σου με σκοτώνει "4. Για πάντα μαζί"

Η Μπέλα... ή μάλλον να πω η Ρόουζ... τελείως αλλαγμένη, με μια μαύρη τουαλέτα που έφτανε μέχρι κάτω από το γόνατο της, με δύο σκισίματα αριστερά και δεξιά από το στήθος της ενώνοντας τα ανοίγματα με δεσίματα από το στήθος μέχρι το τελείωμα του φορέματος της.... καλύπτοντας τα εντελώς απαραίτητα… πιο σέξι από ποτέ... με ένα χτένισμα που δήλωνε δυναμισμό και αυτοπεποίθηση με πέδιλα τόσα ψηλά που όταν έφτασε κοντά μου έφτανε σχεδόν στο ύψος μου και με ένα μακιγιάζ που την έκανε ακόμα πιο όμορφη αλλά φυσικά με ένα κατακόκκινο κραγιόν να δηλώνει καθαρά τις προθέσεις της... σου έπαιρνε την ανάσα μακριά και σε έκανε να μην ξεκολλάς τα μάτια σου από πάνω της. Με μια λέξη…δυναμίτης.

Ο Άαρον που στεκόταν δίπλα μου ξεροκατάπιε και μόλις η Μπέλα έφτασε κοντά μας έκανε μια μικρή υπόκλιση και αν είναι δυνατόν και ο εκφωνητής το ίδιο, προσφωνώντας την ταυτόχρονα.

«Βαρόνη».

Χριστέ μου! Κάποιος μου κάνει πλάκα, δεν εξηγείται... ο Άαρον είχε απόλυτο δίκιο... δεν έχει έρθει για καλό... και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν έχει έρθει για το δικό μου καλό.

Χωρίς να αποχωρίζεται τη ματιά μου αγνόησε τους άλλους δύο και έτεινε την επιταγή που κράταγε στο χέρι της απαξιωτικά στον εκφωνητή.

«Μπορείς να συμπληρώσεις ό, τι ποσό θες» είπε μόνο με βαθιά αισθησιακή φωνή και αυτό μόνο έφτασε να ξυπνήσει όλο το κοιμισμένο μου πάθος για εκείνην... Και με έκανε να βγω από τα ρούχα μου.

«Αν νομίζεις ότι θα χορέψω μαζί σου... είσαι βαθιά νυχτωμένη» της είπα εριστικά σμίγοντας τα φρύδια μου χωρίς να δίνω σημασία στο σκούντημα του Άαρον που είχε αρχίσει να μου τη δίνει στα νεύρα όλη του η νευρικότητα.

«Αυτό θα το δούμε γλυκέ μου» είπε περνώντας το δάχτυλο της πάνω από την γραβάτα μου κι ανασηκώνοντας τα φρύδια της παιχνιδιάρικα.

«Ακόμα δεν γεννήθηκε ο άνθρωπος που θα μου αρνηθεί αυτό που μου ανήκει» συνέχισε περνώντας αισθησιακά τη γλώσσα της πάνω από τα κατακόκκινα σαρκώδη χείλη της και δαγκώνοντας το κάτω της χείλος γύρισε και έφυγε χωρίς να περιμένει μια απάντηση μου.

Τα νεύρα μου είχαν χτυπήσει κόκκινο... πώς τολμάει?... ποια νομίζει ότι είναι??... εκείνη με παράτησε χωρίς να μου δώσει το δικαίωμα της επιλογής... εκείνη μου επέβαλε αυτή τη ζωή... και τώρα που βρήκα επιτέλους την προσωπική μου γαλήνη έρχεται για να την διαταράξει και πάλι???... εεεε όχι... αυτό πάει πάρα πολύ... αν νομίζει ότι θα έρθει πάλι να μου κάνει τη ζωή κόλαση και ότι εγώ θα την αφήσω να το κάνει αυτό, είναι πολύ γελασμένη!

Πλησίασα την οικογένεια μου γεμάτος νεύρα... όλοι με κοίταζαν καλά καλά.

«Τι συμβαίνει?» ρώτησα εκνευρισμένος και η Έσμε κοίταξε τον Καρλάιλ για συμπαράσταση.

«Μπορώ να σου μιλήσω για λίγο ιδιαιτέρως, γιε μου?» ρώτησε εκείνος ήρεμα και εγώ αναστέναξα εκνευρισμένος.

«Ναι» είπα και αφήνοντας ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού της Ελίζας μου που είχε καταπιεί τη γλώσσα της από το σοκ... την άφησα και βγήκαμε για λίγο έξω από την αίθουσα με τον Καρλάιλ να με ακολουθεί.

«Το ήξερες ότι θα έρθει και δεν είπες τίποτα?» ρώτησα πριν πάρει τον λόγο εντελώς εκνευρισμένος.

«Έντουαρντ... ξέρεις πόσο επίμονη γίνεται όταν θέλει κάτι... δεν περίμενα μπροστά σε όλους να κάνει καμία κίνηση... θέλω να με πιστέψεις».

«Γιατί δεν είπες τίποτα? » ρώτησα επίμονα..

«Θα μπορούσα να είμαι προετοιμασμένος και να φροντίσω να μην τη συναντήσω» συνέχισα, προσπαθώντας πολύ σκληρά να κρατήσω τον εκνευρισμό μου για να μην ξεσπάσω απάνω του.

«Γιατί εκείνη μου το ζήτησε... ήξερε ότι δεν θα ερχόσουν αν το μάθαινες».

«Φυσικά και δεν θα ερχόμουν Καρλάιλ... πώς είναι δυνατόν να έριχνα την Ελίζα στα δόντια του λύκου?... δεν την είδες πόσο έχει αλλάξει?... δεν είναι πια η Μπέλα που ξέραμε Καρλάιλ... για όνομα του θεού... φοράει κόκκινο κραγιόν... ήρθε για να με προκαλέσει... πως θα δικαιολογηθώ στην Ελίζα για όλα αυτά?»

«Κακώς δεν της έχεις μιλήσει ακόμα» με μάλωσε αυστηρά.

«Δεν της αξίζουν όλα αυτά Καρλάιλ... η Ελίζα είναι μια ευαίσθητη και αγνή ψυχή... δε θέλω να την διαφθείρω με όλα αυτά».

«Της αξίζει όμως η αλήθεια, έτσι δεν είναι?» επέμενε ο Κάρλαιλ φέρνοντάς με αντιμέτωπο με την επιλογή που είχα κάνει να μην ανακατέψω την Ελίζα στο πιο δύσκολο αλλά και πιο ευτυχισμένο κομμάτι του παρελθόντος μου.

«Πρέπει να της μιλήσω... αλλά πριν από αυτό πρέπει να την προστατέψω... θα την πάρω και θα φύγουμε» αποφάσισα.

«Με τι δικαιολογία?... η Ελίζα, Έντουαρντ, δεν είναι χαζή... υποψιάζεται ότι κάτι τρέχει με σας τους δύο... αν σηκωθείς τώρα και φύγεις θα τα κάνεις χειρότερα τα πράγματα... απόφυγε την αν αυτό σε κάνει να νιώσεις καλύτερα... αλλά μην φύγεις σαν φυγάς... γιατί μην ξεχνάς ότι έχεις και ένα όνομα να διασφαλίσεις».

«Και τι προτείνεις, να χορέψω μαζί της?» ρώτησα με φρίκη.

«Αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις... γιατί σίγουρα αύριο θα σε βγάλουν βούκινο στης εφημερίδες... τόσα λεφτά έδωσε».

«Ποιος τα χέζει τα λεφτά Καρλάιλ?»

«Όλοι όσοι είναι όμως στην αίθουσα θα προβληματιστούν Έντουαρντ... και αυτό θα έχει αντίκτυπο στη δουλειά μας γιε μου... ξέρω πόσο δύσκολο είναι για σένα αλλά δεν αφορά εσένα μόνο, κυρίως αφορά το σκοπό για τον οποίο έγινε η σημερινή εκδήλωση».

«Ξέρεις?... δεν έχεις ιδέα Καρλάιλ... ιδέα πως νιώθω αυτή τη στιγμή» ξέσπασα απελπισμένος κλείνοντας το πρόσωπο μου μέσα στα χέρια μου.

«Νόμιζα ότι την είχες ξεπεράσει» με κοίταξε μπερδεμένος και πάγωσα... πρέπει να βρω την ψυχραιμία μου δεν πρέπει να προδοθώ όχι τώρα.

«Η Μπέλα για μένα είναι νεκρή... δεν θα φύγω... αλλά δεν σου υπόσχομαι ότι θα χορέψω κιόλας μαζί της» είπα πιο αποφασιστικά κοιτώντας τον στα μάτια σοβαρός.

«Κάνε ό,τι νομίζεις αγόρι μου... εγώ θα σε στηρίξω» είπε και έβαλε τα χέρια του στους ώμους μου και με κοίταξε με ειλικρίνεια και συμπόνια μέσα στα μάτια.

«Σε ευχαριστώ θείε... που είσαι πάντα δίπλα μου».

«Ξέρεις πόσο σε αγαπάω»

«Το ξέρω... και σε ευχαριστώ γι αυτό» του απάντησα.

Χτύπησε το μπράτσο μου φιλικά και με παρέσυρε και πάλι μέσα στην αίθουσα... τα μάτια μου αυτόματα καρφώθηκαν στην Ελίζα μου και εκείνη με το που αντιλήφθηκε την παρουσία μου έτρεξε αμέσως κοντά μου και με έκλεισε στην αγκαλιά της... ο Καρλάιλ μας άφησε μόνους μας.

«Αγάπη μου, είσαι καλά?... τι ήταν όλα αυτά?»

«Ελίζα, κοίταξε με... είναι παρελθόν... δεν θα επηρεάσει το μέλλον μας... ότι και να γίνει».

«Είναι παρελθόν, εννοώντας…?»

«Θα σου πω τα πάντα... αλλά όχι εδώ και όχι τώρα... θέλω να μου έχεις εμπιστοσύνη... είμαστε μόνο εσύ και εγώ κανένας άλλος. Με εμπιστεύεσαι?» τη ρώτησα.

«Σου έχω εμπιστοσύνη... αλλά σε εκείνη δεν έχω».

«Δεν πρόκειται να χορέψω μαζί της».

«Έντουαρντ, το ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται... έδωσε τόσα λεφτά... θα κάνει κακό στη δουλειά σου».

«Δε δίνω μία για τη δουλειά μου μπροστά στην ευτυχία μας».

«Αγάπη μου» είπε συγκινημένη και με κλείδωσε και πάλι στην αγκαλιά της.

«Πάμε στους δικούς μας... δεν μπορούμε να φύγουμε... τουλάχιστον ας μη χαλάσουμε την υπόλοιπη μας βραδιά για κανέναν και για τίποτα» είπα αποφασιστικά και της έδωσα ένα βαθύ φιλί στο στόμα και μου ανταποκρίθηκε με όλη της την αγάπη.

Η βραδιά κυλούσε ομαλά αν αναλογιστείς την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν... όλη την ώρα καθόμασταν με την οικογένεια μου... αλλά δεν μπορούσα άλλο όλο αυτό το κρυφτούλι και σε ένα αργό μπλουζ πήρα την Έλίζα μου και ανεβήκαμε και πάλι στην πίστα για να απολαύσουμε την υπόλοιπη βραδιά μας πιο ανάλαφρα.

Όμως εκείνη, όπως ήταν φυσικό, το περίμενε αυτό και μόλις μας είδε να ανεβαίνουμε πάνω στην πίστα έκανε την κίνηση της.

«Μπορώ να διακόψω?» άκουσα τη φωνή της πίσω μου και γύρισα προς το μέρος της τρομερά εκνευρισμένος κρατώντας σφιχτά και προστατευτικά στην αγκαλιά μου την Ελίζα.

«Τι θες?» την ρώτησα απροκάλυπτα και εκείνη χαμογέλασε σατανικά.

«Να... πάρω... αυτό... που... μου... ανήκει» είπε τονίζοντας μία μία της λέξεις και η Ελίζα με κοίταξε στα μάτια με αγωνία... Μπορεί να είναι αθώα αλλά σίγουρα δεν είναι χαζή και κατάλαβε αμέσως το τι εννοούσε η Μπέλα με αυτά της τα λόγια.

«Δεν σου ανήκω... γι αυτό καλά θα κάνεις να μας αφήσεις ήσυχους» της είπα αμέσως και εκείνη ανασήκωσε το φρύδι της προκλητικά. Η ειρωνεία στα λόγια που ακολούθησαν κόντεψαν να με κάνουν να χάσω την ψυχραιμία μου.

«Πλήρωσα εκατό εκατομμύρια δολάρια για έναν χορό... νομίζω ότι δεν είναι συνετό να μου τον αρνηθείς... ωωω ελάτε τώρα κύριε Κάλεν... ένας χορός είναι... πώς κάνετε έτσι?... δεν δαγκώνω».

«Έντουαρντ, ας μην το κάνουμε άλλο θέμα... ένας χορός είναι στο κάτω κάτω» είπε η Ελίζα πιο ψύχραιμη από μένα και την κοίταξα.

«Δίκιο έχει το κοριτσάκι... είναι μόνο ένας χορός».

«Το κοριτσάκι είναι η αρραβωνιαστικιά μου... και απαιτώ περισσότερο σεβασμό» της πέταξα έξαλλος κοιτώντας την σκληρά στα μάτια αλλά εκείνη δεν μάσησε μία.

«Ό, τι πεις» είπε βαριεστημένα... ρίχνοντας μια απαξιωτική ματιά προς την Ελίζα και συνέχισε να με κοιτάζει σταθερά στα μάτια προσμένοντας τις αντιδράσεις μου.

«Λοιπόν?» ρώτησε ξανά και εγώ αναστέναξα καταλαβαίνοντας ότι δεν γινόταν να αποφύγω το αναπόφευκτο..

«Θα σε δω σε λίγο... αγάπη μου, δε θ’ αργήσω» είπα στην Ελίζα και πριν προλάβει να αντιδράσει, έσκυψα και την φίλησα με πάθος στο στόμα. Εκείνη κοκάλωσε για μια στιγμή αλλά αμέσως βρήκε την ψυχραιμία της και μου ανταπέδωσε το φιλί με την ίδια θερμότητα.

«Θα τα πούμε σε λίγο» ανταπέδωσε με νόημα και εκείνη κάνοντας μου ξεκάθαρο ότι δεν θα το αφήσει έτσι όλο αυτό... και είχε δίκιο... εγώ που δεν μπορούσα να της πω ότι την αγαπώ τώρα ξαφνικά μπροστά στον δαίμονα που με καταδιώκει πετάω αυτήν την λέξη?... «αγάπη μου»?... Σίγουρα έχω λερωμένη τη φωλιά μου και εκείνη το έχει καταλάβει.

Γιατί πάντα πρέπει να μου αναστατώνει την ζωή μου πάνω που την έχω βάλει σε μια ρέγουλα???... Μόλις η Ελίζα μας άφησε μόνους, γύρισα προς το μέρος της την κοίταξα εριστικά στα μάτια αλλά πριν κάνω οποιαδήποτε κίνηση ή πω κάτι το «I Have Nothing» της Whitney Houston ξεκίνησε και ήρθε να με αποτελειώσει... όλα συνωμοτούν εναντίων μου σήμερα δεν εξηγείτε αλλιώς... Χριστέ μου θα τρελαθώ.

«Μόνο έναν χορό» προειδοποίησα.

«Και μετά θα φύγω» επιβεβαίωσε εκείνη και άνοιξε τα χέρια της περιμένοντας με... πετώντας την ατάκα που της είχα πει στον τελευταίο χορό που ήμασταν μαζί πριν τέσσερα χρόνια.

Ήταν σαν ντεζαβού... μόνο που αυτή τη φορά είχαν αντιστραφεί οι ρόλοι... τώρα ήταν εκείνη που με διεκδικούσε και εγώ αυτός που θα έκανε τα πάντα για να μην την ξαναδώ μπροστά μου... αλλά εγώ δεν πρόκειται να πέσω στην παγίδα της... την άρπαξα από την μέση και φέρνοντας την κοντά μου με άγριο τρόπο... άρχισα να κουνιέμαι στο ρυθμό της μουσικής κοιτώντας μακριά... και φαινομενικά αγνοώντας την... αλλά σιγά μην το άφηνε έτσι.

«Μμμμ... άγριο αγόρι... βλέπω κάποια πράγματα δεν ξεχνιούνται... έτσι δεν είναι?» ρώτησε και κόλλησε το κορμί της πάνω στο δικό μου λικνίζοντας τους γοφούς της περισσότερο από όσο χρειαζόταν προκαλώντας με... και το καταραμένο μου σώμα αμέσως αντέδρασε... προδίδοντας με.

«Μμμ... χαίρομαι που κάποιος εκεί χαμηλά δεν με έχει ξεχάσει ακόμα» είπε με λάγνα φωνή. Πόσο ήθελε για να με εκνευρίσει? Ε, το είχε πετύχει.

«Τι θέλεις από τη ζωή μου Μπέλα?... εσύ το επέλεξες αυτό... καλά θα κάνεις τώρα να δεχτείς και τις συνέπειες των πράξεων σου».

«Μπέλα?... δεν σου τα είπανε καλά κύριε Κάλεν... η Μπέλα είναι νεκρή... για την ακρίβεια δεν υπήρξε ποτέ... είμαι γνήσια κόρη του Πάολο Κορένια... και ελπίζω να θυμάσαι καλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό... μη μιλήσω για το ποια είναι η μητέρα μου και σε κάνω να τρέχεις από τώρα... γι αυτό...» συνέχισε προκλητικά ψιθυρίζοντας στο αυτί μου, δαγκώνοντας το...

«καλό θα είναι να μην το παίζεις σκληρό αγόρι σε μένα... γιατί αυτή τη φορά δεν θα είμαι το ίδιο ελαστική μαζί σου».

«Ουυυυ και τώρα τρέμω... » την ειρωνεύτηκα και ρίχνοντας το κεφάλι της προς τα πίσω γέλασε δυνατά με ένα σατανικό γέλιο...

«Δε θα με κάνεις εσύ ότι θες, Μπέλα ή Ρόουζ ή όπως στο διάολο λέγεσαι πια... εγώ ορίζω τη ζωή μου και κανείς άλλος... και η ζωή μου είναι με την Ελίζα και καλά θα κάνεις να το δεχτείς και να μας αφήσεις ήσυχους... έγινα κατανοητός?» την ρώτησα βάζοντας το χέρι μου μέσα στα μαλλιά της και τραβώντας τα με δύναμη την ανάγκασα να με κοιτάξει με στα μάτια, ανταποδίδοντας το βλέμμα της με μίσος.

«Αχ να χαρείς, μη με ερεθίζεις τόσο πολύ... δεν θες να σε πάρω μπροστά σε όλο αυτό το κοινό... και ξέρεις ότι είμαι ικανή να το κάνω» είπε χαμογελώντας μου προκλήτηκά και με εξαγρίωσε περισσότερο.

«Με αηδιάζεις» της είπα εκφράζοντας στο πρόσωπο μου όλη την αηδία που ένιωθα γι αυτό που είχε μετατραπεί.

«Αλλά και σε ερεθίζω ταυτόχρονα... και όσο εσύ το αρνείσαι ...» δάγκωσε το κάτω χείλος της προκλητικά και κόλλησε τους γοφούς της με περισσότερη δύναμη απάνω στον ερεθισμό μου που ήταν έτοιμος να εκραγεί και κατέπνιξα το βογκητό που ήταν έτοιμο να ξεφύγει από τα χείλια μου. Τι μου έκανε αυτή η γυναίκα? Πότε θα καθησύχαζε το πάθος μου γι αυτήν?

« Το σώμα σου σε προδίδει» συνέχισε ανασηκώνοντας τα φρύδια της με απόλυτη ικανοποίηση και βάζοντας τα χέρια της αριστερά και δεξιά από το λαιμό μου... με κοίταξε επιβλητικά στα μάτια.

«Αυτό το σώμα μου ανήκει... και καλά θα κάνει το κοριτσάκι του λούνα παρκ να το πάρει απόφαση. Ό, τι μου ανήκει εγώ το διεκδικώ κύριε Κάλεν... δεν αφήνω τρία χρόνια να περάσουν περιμένοντας τον από μηχανής θεό να έρθει να με λυτρώσει από το πάθος που κρύβω μέσα μου... Εγώ... διεκδικώ... αυτό... που... μου... ανήκει... και... αυτό... το... σώμα... είναι... δικό μου... έγινα κατανοητή?» είπε και με μια απότομη κίνηση με άφησε από τα δεσμά της και έκανε μεταβολή και με άφησε σύξυλο μόνο μου πάνω στην σκηνή να βράζω στο ζουμί μου.

Πώς τολμάει?... ποια νομίζει ότι είναι?... δεν θα περάσει έτσι αυτό... όχι αυτήν την φορά. Έκανε το κέφι της και με παράτησε. Πόσες φορές θα επαναλαμβανόταν αυτό το μοτίβο? Έπρεπε κάτι να κάνω πριν διαλυθώ ξανά.

Γύρισα στην οικογένεια μου και όλοι με κοίταζαν περιμένοντας τις αντιδράσεις μου... δεν ήταν ώρα να ξεσπάσω απάνω τους. Έπρεπε να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να καταφέρω να ηρεμήσω και να σκεφτώ και η Έσμε το έπιασε αμέσως και μου χάιδεψε παρηγορητικά το μπράτσο μου κοιτώντας με, με κατανόηση στα μάτια.

«Έντουαρντ» ξεκίνησε η Ελίζα προσπαθώντας να με απομακρύνει για λίγο για να λύσει τα αναπάντητα ερωτηματικά της αλλά την σταμάτησα πριν πει οτιδήποτε άλλο.

«Ελίζα μου, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή... θα πάω για λίγο στο γραφείο μου και θα γυρίσω να σε πάρω να πάμε σπίτι... εκεί μπορείς να με ρωτήσεις ότι θες... εντάξει?» την ρώτησα με ελπίδα να το σταματήσει τώρα αλλά και εκείνη είχε βγει πια εκτός ορίων... και για να είμαι ειλικρινής δεν την αδικώ.

«θα πας να βρεις εκείνην?» ρώτησε απροκάλυπτα και εγώ αναστέναξα περνώντας το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου για να ηρεμίσω την ένταση μου πριν πληρώσει εκείνη τα νεύρα μου.

«Χρειάζομαι μόνο λίγο χρόνο να ηρεμήσω Ελίζα... δεν υπάρχει εκείνη... κανείς δεν θα μπει ανάμεσα μας».

«Ελίζα.. ». επενέβηκε η Εσμέ και γύρισε προς τη μεριά της... «δώσ του λίγο χρόνο...» την παρακάλεσε ήρεμα... «όταν σου εξηγήσει, θα καταλάβεις... έχε του λίγη εμπιστοσύνη».

«Ίσως και να έχεις δίκιο» είπε ηττημένη μέσα από τον αναστεναγμό της και με κοίταξε σοβαρά στα μάτια.

«Αλλά να το ξέρεις. Θέλω κάποιοες εξηγήσεις όταν γυρίσουμε».

«Θα σου πω όσα θες να μάθεις» της επιβεβαίωσα και κούνησε το κεφάλι της... της έδωσα ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού της και έφυγα να κρυφτώ στην ασφάλεια του γραφείου μου.

Έπρεπε να ξεφύγω... έπρεπε να εκτονώσω όλο τα νεύρα και την ένταση που ένιωθα και σίγουρα εκείνη δεν θα μπορούσε να το καταλάβει αυτό... σίγουρα δεν θα ήταν καν διατεθειμένη να με βοηθήσει... καταραμένη Μπέλα... γιατί τώρα?... γιατί μου το κάνεις αυτό??... γιατί??... ούρλιαζα μέσα μου και ξεκλειδώνοντας την πόρτα μπήκα μέσα στο γραφείο μου και αφού την κλείδωσα, άνοιξα τα φώτα…

Εκείνη ήταν εκεί…

Με περίμενε….

Καθισμένη στην καρέκλα μου να με κοιτάει σμίγοντας τα φρύδια της με απογοήτευση.

«Άργησες» είπε μόνο και κόλλησα το σώμα μου πάνω στην πόρτα σταματώντας για μια στιγμή να αναπνέω…

Όχι δεν μπορεί... κάποιος μου κάνει πλάκα.