Οι βδομάδες που κύλησαν ήταν περίεργες... είχαμε πέσει όλοι με τα μούτρα στην δουλειά και κανείς δεν σήκωνε κεφάλι. Μέχρι να μπει η εταιρία σε μια ρέγουλα, χρειαζόταν να οργανωθούμε καλά... ο Έντουαρντ από την άλλη δεν σήκωνε ούτε και εκείνος κεφάλι... πάλευε και προσπαθούσε πολύ σκληρά να αποδείξει σε όλους μας το πόσο άξιος και υπεύθυνος είναι πάνω σε αυτό το κομμάτι... λες και υπήρχε άνθρωπος που θα μπορούσε να το αμφισβητήσει αυτό... ωστόσο για μία ακόμα φόρα το πήρε όλο απάνω του χωρίς να ζητήσει βοήθεια και όπως ήταν λογικό κάποια στιγμή ήρθε και πελάγωσε... και όσο περνούσαν οι μέρες τόσο τα πράγματα χειροτέρευαν.
«Μπέλα, ο κύριος Κάλεν ζητάει να σε δει»
«πες του να περάσει Τζέσικα» της έδωσα την άδεια αλλά δεν σταμάτησα να κάνω την δουλειά μου... η πόρτα χτύπησε.
«περάστε» έδωσα την άδεια και συνέχισα απτόητη την δουλειά μου.
«μπορώ να περάσω?» αναστέναξα
«σου έχω ήδη δώσει την άδεια» αναστέναξε και εκείνος και μόλις μπήκε έκλεισε την πόρτα και ήρθε κοντά στο γραφείο... δεν του έριξα ούτε ένα βλέφαρο... άφησε πάνω στα χέρια μου έναν φάκελο και εγώ σταμάτησα να πληκτρολογώ και γύρισα προς το μέρος του.
«αν σου είναι εύκολο θα ήθελα να το μελετήσεις»
«μπορώ να μάθω τι είναι?» ρώτησα και βάζοντας στην άκρη τον φάκελο συνέχισα να πληκτρολογώ γυρίζοντας και πάλι την ματιά μου στην οθόνη.
«ένα ιδιωτικό συμφωνητικό»
«και γιατί δεν το δίνεις να το μελετήσει αυτός που σου το έγραψε και το δίνεις σε μένα?»
«εγώ το έγραψα και θέλω την γνώμη σου» σήκωσα την ματιά μου προς το μέρος του.
«προσπαθείτε κύριε Κάλεν να μου πάρετε την δουλειά?» του χτύπησα ειρωνικά και γέλασε νευρικά.
«μπορώ να κάτσω?»
«παρακαλώ» του είπα και γύρισα και πάλι την ματιά μου προς την οθόνη και συνέχισα να πληκτρολογώ.
«δεν θα το διαβάσεις?»
«πάντα ανυπόμονος... επείγει τόσο πολύ?» αναστέναξε
«θα ήθελα αν μπορείς να το διαβάσεις όσο είμαι εδώ αλλά αν ενοχλώ μπορώ να πηγαίνω» σταμάτησα να πληκτρολογώ, έκατσα βαριά στην πλάτη της καρέκλας μου και περνώντας τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου γύρισα την καρέκλα προς το παράθυρο και κοίταξα μακριά σταυρώνοντας τα χέρια μου στο στήθος.
«γιατί είμαι ακόμα εδώ Έντουαρντ?»
«θα έλεγα γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία... αλλά ξέρω ότι την έχω σκοτώσει... οπότε δεν ξέρω»
«σωστά... δεν ξέρεις... τι θες?»
«να μελετήσεις αν μπορείς το συμφωνητικό που έφτιαξα»
«δεν κάνω προσωπικές χάρες... αν δεν είναι για εταιρικό ζήτημα πάρτο και φύγε όπως ήρθες» του είπα σκληρά χωρίς να γυρίζω την καρέκλα προς το μέρος του.
«δεν είναι για την εταιρία αλλά είναι προς όφελος της»
«ποιον δουλεύεις Έντουαρντ?... ξέρω ήδη τι γράφει» του είπα ζαρώνοντας τα μάτια μου την στιγμή που γύρισα προς το μέρος του και εκείνος με προκάλεσε.
«τι γράφει?»
«ότι μου παραδίνεις το ποσοστό σου... με τους δικούς σου όρους... για να σε βοηθήσω» του είπα κυνικά
«έχεις και κάμερες μέσα στο γραφείο μου ή μήπως παρακολουθείς και τον υπολογιστή μου?»
«δεν χρειάζεται να έχω πολύ μυαλό για να το καταλάβω... και από την άλλη δεν είσαι ενδοτικός μου... οπότε δεν χρειάζεται να σε παρακολουθώ γιατί πολύ απλά χέστικα για το αν συνεχίζεις να καταστρέφεις την ζωή σου ή όχι... αν δεν το θυμάστε κύριε Κάλεν... τελειώσαμε... πριν… τρεις… βδομάδες»
«τότε γιατί είσαι ακόμα εδώ?»
«αυτό να μου το πεις εσύ»
«είσαι εδώ για να δεις αν θα σε διεκδικήσω?»
«και γιατί να θέλω κάτι τέτοιο?... μια χαρά είμαι και μόνη μου... δεν έχω ανάγκη κανέναν σας»
«λες ψέματα»
«συγνώμη που θα σε απογοητεύσω αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους... όσο ήμουν μαζί σου Έντουαρντ... το μόνο που εισέπραττα ήταν πόνος... για ποιον λόγο τώρα που είμαι μόνη μου να μην περνάω καλά?» ζάρωσε και έκατσε στην καρέκλα του μαζεύοντας τις σκέψεις του.. με κοίταξε πιο αποφασιστικά.
«δεν είμαι εδώ για να σου ζητήσω να με πατρονάρεις... είμαι εδώ για να ζητήσω την βοήθεια σου να με καθοδηγήσεις... δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου Μπέλα και είδα πόση καλή δουλειά έχεις κάνει με τον Καρλάηλ... σε παρακαλώ»
«όσοι φτάνουν στο σημείο να δουν την δουλειά μου για να πιστέψουν σε μένα κύριε Κάλεν τους απορρίπτω... και ξέρετε γιατί?... γιατί μόλις φύγω θα χάσουν την πίστη τους και μόλις χάσουν την πίστη τους θα κάνουν τα ίδια λάθη... γιατί να μπω στον κόπο να χαλάσω φαιά ουσία... προσωπικό κόπο και χρόνο για να τελειωμένους ανθρώπους κύριε Κάλεν?... μόλις γυρίσω την πλάτη μου... μόλις σου δώσω μια μέρα ανεπηρέαστης σκέψης εσύ θα καταστρέψεις ότι έχτισα κύριε Κάλεν... γιατί στο διάολο να μπω από την αρχή στον κόπο να το κάνω?... μπορείς να μου απαντήσεις σε αυτό?»
«γιατί τώρα είναι διαφορετικά»
«αλήθεια... ειρωνεύτηκα... μπορώ να μάθω αν επιτρέπετε τι άλλαξε?»
«Σ’ αγαπάω Μπέλα... και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα... αλλά για να ζήσω με σένα πρέπει να σε φτάσω και χωρίς την καθοδήγηση δεν θα βρω ποτέ τον δρόμο... σε παρακαλώ διάβασε το συμφωνητικό και θα καταλάβεις»
«αν βρω χρόνο ίσως και να το κάνω... μέχρι τότε καλή σας μέρα κύριε Κάλεν» αναστέναξε και σηκώθηκε... εγώ γύρισα την ματιά μου στην οθόνη και διαβάζοντας το τελευταίο κείμενο έβαλα τα χέρια μου πάνω στο πληκτρολόγιο και άρχισα και πάλι να πληκτρολογώ.
«μπορώ να ζητήσω μια χάρη πριν φύγω?»
«αναλόγως την χάρη» ήρθε δίπλα μου και μου γύρισε την καρέκλα προς το μέρος του... ακούμπησα στην πλάτη της καρέκλας ξεφυσώντας και σταύρωσα τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου... εντελώς εκνευρισμένη.
«μπορείς να κλείσεις για λίγο τα μάτια σου και να μην αντιδράσεις σε ότι και να κάνω αυθόρμητα?»
«όχι... κάτι άλλο?» γέλασε και γονάτισε μπροστά μου.
«σ’ αγαπάω πεισματάρικο πλάσμα... παλεύω να σε φτάσω... γιατί δεν το βλέπεις?»
«τι θες από την ζωή μου Έντουαρντ?» ρώτησα αναστενάζοντας
«να με εμπιστευτείς»
«έχεις πολύ γούστο... πόσες φορές το έκανα αυτό κύριε Κάλεν?»
«πολλές αλλά δεν ξέρεις τι είναι αυτό που άλλαξε»
«μπορείς να με διαφωτίσεις?»
«δεν σε θέλω για το σεξ Μπέλα... σε θέλω γιατί δεν σε μισώ πια»
«λυπάμαι αλλά και πάλι έχασες... για να σταματήσεις να με μισείς πρέπει πρώτα να σταματήσεις να μισείς τον εαυτό σου... για να σταματήσεις να τον μισείς... πρέπει πρώτα να τον συγχωρέσεις και για να τον συγχωρέσεις πρέπει πρώτα να συγχωρέσεις εκείνην Έντουαρντ... τι από όλα αυτά έχεις δουλέψει?» έριξε το βλέμμα του στο πάτωμα και άφησε την καρέκλα από το κράτημα του.
«δεν σε μισώ Μπέλα... αλλά δεν μπορώ να την συγχωρήσω»
«εγώ τώρα τι θες να σου απαντήσω Έντουαρντ... πες μου τι?» ρώτησα και έπιασα το κεφάλι μου απελπισμένη.
Σήκωσε πάλι την ματιά του και μόλις είδε την κίνηση μου... με κλείδωσε στην αγκαλιά του βάζοντας το κεφάλι μου να ακουμπήσει στο στερνό του.
«δεν μπορώ να το κάνω χωρίς την βοήθεια σου... Μπέλα σε ικετεύω δεν θα σου το ζήταγα αν δεν ήμουν έτοιμος γι αυτό... σου το ορκίζομαι ότι θέλω να βγω νικητής... αλλά κατάλαβα ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου» σήκωσα την ματιά μου σε εκείνον.
«δεν μπορώ να σε βοηθήσω Έντουαρντ... προσπάθησα αλλά κάθε μου προσπάθεια σε έκανε χειρότερο»
«δεν θέλω να με κάνεις ενδοτικό σου Μπέλα... θέλω να με καθοδηγήσεις... θέλω να μου δείξεις τον δρόμο για να έρθω να σε βρω» έβαλε τα χέρια του πάνω στο πρόσωπο μου και αναστέναξα κλείνοντας τα μάτια... μια σουβλιά διέλυσε το στήθος μου και ένιωσα να χάνω όλον τον αέρα από τα πνευμόνια μου.
«δεν ξέρω αν έχω την δύναμη Έντουαρντ... δεν ξέρω πόσα κομμάτια θα αντέξω να γίνω για να καταφέρω να μην σε πονέσω... δεν ξέρεις τι μου ζητάς»
«ξέρω τι σου ζητάω... αυτό που περίμενες από μένα από την αρχή»
«τότε γιατί μου το ζητάς τώρα?» τον ρώτησα ανοίγοντας τα μάτια μου
«άργησα να το καταλάβω... νιώθω σαν τον άπιστο Θωμά» γέλασε θλιμμένα
«θες να δεις τα σημάδια μου Έντουαρντ για να πιστέψεις?»
«συγνώμη Μπέλα ειλικρινά συγνώμη... δεν ξέρω τι άλλο να πω... αλλά έπρεπε να προσπαθήσω... δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου αν και τώρα έκανα πίσω... συγνώμη Μπέλα... έχεις δίκιο... είναι αργά... πήρε μια βαθιά ανάσα και κατέβασε τα χέρια του... τουλάχιστον προσπάθησα... δεν θα σε ξαναενοχλήσω» είπε και πιάνοντας τα χέρια μου τα έφερε κοντά στα χείλια του... τα φίλησε με ευλάβεια και τα άφησε απαλά πάνω στα πόδια μου... σηκώθηκε όρθιος και πήγε προς την πόρτα.
«αν δεν θες να το διαβάσεις πέτα το... σε ευχαριστώ για όσα έκανες για μένα... δεν θα το ξεχάσω ποτέ» είπε και έκλεισε απαλά την πόρτα πίσω του.
Κάθε του λέξη ήταν και μια σουβλιά... κάθε σουβλιά και ένα κομμάτι μου που έπαιρνε μαζί του... έβαλα τα χέρια μου πάνω στο πρόσωπο μου και άφησα τα δάκρυα μου να κυλήσουν ανενόχλητα.
Ήταν πολύ για μένα όλο αυτό.. αλλά δεν πρέπει τώρα να με δει να λυγίζω... όχι ακόμα... μάζεψα τα πράγματα μου, τα έβαλα στον χαρτοφύλακα μου και έφυγα για το σπίτι... είχα την ανάγκη να μείνω μόνη μου... ελπίζω η Άλις να μην είναι εκεί.
«Τζέσικα εγώ φεύγω... ότι με χρειαστείς πάρε με στο κινητό»
«οκ Μπέλα»
«καλή συνέχεια»
«σε ευχαριστώ... επίσης»
Όταν μπήκα στο ασανσέρ ήμουν μόνη μου αλλά στον επόμενο όροφο μπήκε ο Έντουαρντ και πάτησε τον όροφο του γραφείου του.
«φεύγεις?»
«ναι» μου χαμογέλασε αλλά δεν είπε τίποτα άλλο.
Υπήρχε μια περίεργη αμηχανία και ένας ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα αλλά κανείς από τους δύο δεν τόλμαγε να σπάσει την σιωπή... οι ματιές μας κλειδωμένες η μία μέσα στην άλλη έλεγαν όσα τα λόγια δεν μπορούσαν να πουν... όσα οι ψυχές μας λαχταρούσαν να φωνάξουν... Σ’ ΑΓΑΠΩ... οι πόρτες άνοιξαν και μου χαμογέλασε.
«καλό απόγευμα» είπε γλυκά
«επίσης» ανταπέδωσα και μόλις βγήκε ένιωσα όλο μου το σώμα να αδειάζει... ένιωθα ένα βάρος να μου πλακώνει την καρδιά και όλο μου το είναι να ουρλιάζει.
Ένιωθα να πνίγομαι και μόλις έφτασα στο γκαράζ μπήκα αμέσως στο αυτοκίνητο μου αλλά δεν μπορούσα να το βάλω μπρος... τον είχα ανάγκη... είχα ανάγκη να τον νιώσω... είχα ανάγκη να ακούσω την φωνή του να φωνάζει και πάλι το όνομα μου.
«Μπέλα» άκουσα την φωνή του και αναπήδησα.
Άνοιξε την πόρτα και χωρίς να μου δίνει το δικαίωμα να φέρω αντίρρηση με κόλλησε πάνω στο αυτοκίνητο και άρχισε να με φιλάει απαιτητικά.
Με ανασήκωσε και μόλις τα πόδια μου τυλίχτηκαν γύρω από την μέση του, με το ένα του χέρι στην μέση μου και το άλλο στον αυχένα μου... με κατάκτησε με όλο του το πάθος και την αγάπη που ένιωθε μέσα του.
Δεν άντεξα άλλο... έβγαλα προς τα έξω το πάθος που με έπνιγε όλον αυτόν τον καιρό... προσπαθούσα να πάρω ανάσα από την ανάσα του, να γευτώ ζωή από την ζωή του... τον ήθελα... ήθελα να νιώσω και πάλι ζωντανή... ήθελα να νιώσω και πάλι ολοκληρωμένη... ήμουν μισή χωρίς εκείνον... ήταν μισός χωρίς εμένα.
Οι γλώσσες μας κατακτούσαν η μια την άλλη και τα χέρια μου χωμένα μέσα στα μαλλιά του του έδειχναν πόσο απελπισμένη είμαι για το άγγιγμα του.
«σ’ αγαπάω πεισματάρικο πλάσμα» είπε ανάμεσα από τα φιλιά του και τον έσφιξα απάνω μου βάζοντας το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στον ώμο του.
Δεν μίλησα... είχα ανάγκη την σιωπή... κάθε του λέξη με διέλυε... κάθε του ανάσα μου έδινε ζωή... πόσο να αντέξω ακόμα.
Σεβάστηκε την σιωπή μου και δεν μίλησε... δεν είπε τίποτα άλλο παρά μόνο με κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του και μου χάιδευε τρυφερά την πλάτη μου.
«πρέπει να φύγω» είπα και με άφησε να σταθώ στα πόδι μου.
Μου χάρισε ένα θλιμμένο χαμόγελο και με άφησε να μπω στο αυτοκίνητο... μόλις μπήκα έβαλα μπρος και δεν κοίταξα πίσω μου... δεν πρέπει να λυγίσω τώρα... όχι τώρα αλλιώς θα τον ξανά χάσω και αυτήν την φορά θα είναι για πάντα.
Την επόμενη μέρα δεν ήρθε καθόλου στο γραφείο μου ούτε και συναντηθήκαμε τυχαία... ο Καρλάηλ είχε μίτινγκ και είχε μαζί του τον Έμετ... αλλά ήξερα ότι ο Έντουαρντ δεν θα πήγαινε μαζί τους... έστειλε τον Πήτερ αντί να πάει εκείνος... κάτι ετοίμαζε... και ήμουν πολύ περίεργη να το μάθω.
«μπορώ?» άκουσα την φωνή του και σήκωσα την ματιά μου από το μενού
«αν το επιθυμείς?» είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου και συνέχισα να διαβάζω το μενού
«είμαι περίεργος» ρώτησε καθώς έκατσε
«για ποιο πράγμα?» δεν σήκωσα την ματιά μου
«γιατί πάντα διαβάζεις με τις ώρες το μενού... αφού έχεις φωτογραφική μνήμη... το ξέρεις ήδη απέξω από την πρώτη φορά που το διάβασες»
«καλή ερώτηση» απάντησα μόνο και ξεφύσησε
«είχα την ελπίδα να σε δω σήμερα»
«μπορώ να ρωτήσω το γιατί?»
«γιατί ήξερα ότι θα σε πετύχω μόνη σου και ήθελα να μιλήσουμε»
«μπορώ να ρωτήσω για ποιο πράγμα?»
«για την δουλειά φυσικά»
«μάλιστα» είπα μόνο και η Μερλίνα έκανε την εμφάνιση της
«καλησπέρα σας»
«καλησπέρα Μερλίνα»
«θα θέλατε κάτι να πιείτε?»
«ότι πίνει και η κυρία, ευχαριστώ»
«αμέσως κύριε» ανταποκρίθηκε η Μερλίνα και του σέρβιρε από το μπουκάλι που είχα παραγγείλει... του έβαλε μια μικρή ποσότητα για να το δοκιμάσει.
«έχω τυφλή εμπιστοσύνη στο γούστο της μπορείς να το γεμίσεις»
«μάλιστα κύριε» υπάκουσε αμέσως η Μερλίνα και του σέρβιρε το ποτό του
«θα θέλατε να παραγγείλετε τώρα... ή να έρθω σε λίγο?»
«θα πάρω το νούμερο 23 με το συνοδευτικό του 26ου πιάτου..... και φέρε μου και μια σαλάτα που νομίζεις εσύ ότι του ταιριάζει»
«μάλιστα κύριε... κυρία εσείς... θα θέλατε να παραγγείλετε τώρα?»
«φέρε μου το ίδιο κυρίως πιάτο με του κυρίου... και για επιδόρπιο... το 3»
«πολύ καλή επιλογή» μου χαμογέλασε και μόλις της χαμογέλασα και εγώ ευγενικά πήγε να μου πάρει το μενού
«θα το χρειαστώ... σου είναι εύκολο να μου φέρεις και ένα τασάκι?»
«ξέρετε ότι είναι μη καπνιστών»
«ξέρεις ότι θα κάνεις μια εξαίρεση για μένα» της είπα μελιστάλαχτα και γέλασε
«θα σας το φέρω αμέσως»
«πρέπει να της δίνεις γερό πουρμπουάρ»
«όποιος κάνει σωστά την δουλειά του ανταμείβετε και ανάλογα κύριε Κάλεν» του είπα ενώ συνέχισα να ξεφυλλίζω το μενού
«δεν διαφωνώ» είπε μόνο και ήπιε μια γουλιά από το κρασί του... προσπαθούσε να βρει τον τρόπο για να ανοίξει την συζήτηση.
Μετά από μια σύντομη σιωπή... ξερόβηξε και πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του... και κρυφογέλασε... περίμενε να τον ρωτήσω γιατί... αλλά εγώ αδιάφορα ακόμα ξεφύλλιζα το μενού αγνοώντας τον.
«πες μου γιατί το κάνεις αυτό... σε παρακαλώ»
«ποιο?»
«γιατί έχεις μανία να ξεφυλλίζεις το μενού?»
«μου απασχολεί τα μάτια» είπα αδιάφορα χωρίς να τον κοιτάζω
«Μπέλα κοίταξε με» χαμήλωσα το μενού και τον κοίταξα... αναστέναξε
«τώρα έτσι θα πάει?»
«τι θες να πεις με αυτό?»
«δεν θα μου μιλάς?»
«γιατί? Με ρώτησες κάτι και δεν σου απάντησα?»
«όχι δεν εννοώ αυτό»
«τότε να είσαι πιο ξεκάθαρος» του είπα και γύρισα την ματιά μου και πάλι στο μενού
«Μπέλα σε παρακαλώ» κατέβασα το μενού και τον κοίταξα άγρια στα μάτια
«τι σχεδιάζεται κύριε Κάλεν?»
«τίποτα σου το ορκίζομαι... απλά ήθελα μόνο να σε ρωτήσω κάποια πράγματα πάνω στην δουλειά... τίποτα περισσότερο»
«μμμ... κάποια πράγματα πάνω στην δουλειά... τίποτα περισσότερο» επανέλαβα και γύρισα στο μενού μου... η σκέψη του... σκατά... σκατά... πάλι σκατά τα έκανα... συγκρατήθηκα να μην γελάσω.
«το τασάκι σας κυρία»
«άργησες Μερλίνα»
«ναι αλλά σας έχω καλά νέα» σήκωσα την ματιά μου προς το μέρος της
«ο Γκουστάβο είναι εδώ»
«και ποιος σου είπε ότι δεν το ξέρω ήδη αυτό?»
«ναι αλλά δεν ξέρετε... τι παράγγειλε»
«το νούμερο 30... με την σαλάτα 2... και για επιδόρπιο είναι αναποφάσιστος»
«και κρασί?»
«Ροζέ»
«όχι... πήρε το Λευκό» είπε χαρούμενη και μόνο παλαμάκια που δεν χτύπησε από την χαρά της
«μμμμ... οπότε πιάνεις δουλειά... σε θέλω αμείλικτη... αν δεν λυγίσει μέχρι το βράδυ... δεν θα σε αφήσω να γίνει κυρίαρχος του»
«θα σας τον κάνω εγώ... τσουρέκι»
«πασχαλινό»
«βασιστείτε απάνω μου»
«πρόσεχε μην πέσουμε και οι δύο»
«τόσο λίγο εμπιστοσύνη μου έχετε?» ρώτησε με παράπονο και της έκλεισα το μάτι
«μην καθυστερήσεις το γεύμα μας... γιατί δεν θα φας το βράδυ» της είπα και γύρισα στο μενού μου εκείνη χαμογέλασε και έφυγε σχεδόν χοροπηδώντας.
«τι ήταν όλο αυτό»
«δουλειά σας κύριε Κάλεν»
«Έντουαρντ... θα με υποχρέωνες» κατέβασα το μενού και το άφησα δίπλα μου
«Έντουαρντ» γέλασε
«μάλιστα... κοίτα... ήθελα να σε ρωτήσω κάποια πράγματα... αλλά δεν θέλω να το πάρεις στραβά»
«έχω αρχίσει να βαριέμαι Έντουαρντ... μπες στο θέμα... θα έρθει το βράδυ και εσύ θα είσαι ακόμα στα προκαταρτικά» πήρα ένα τσιγάρο από την τσάντα μου και το έβαλα στο στόμα... πριν προλάβω να βγάλω τον αναπτήρα μου ο Έντουαρντ άναψε τον δικό του και μου πρόσφερε την φωτιά του... τον κοίταξα στα μάτια αδιάφορα και βγάζοντας τον αναπτήρα μου άναψα το τσιγάρο μου με τον δικό μου... τον έβαλα στην θέση του και ο Έντουαρντ ζάρωσε τα φρύδια του σκεπτικός
«κάθε σου κίνηση έχει και ένα αποκρυπτογραφημένο μήνυμα από πίσω... κάθε φορά που ανάβεις ένα τσιγάρο περνάς και διαφορετικό μήνυμα όμως... δάγκωσε το κάτω του χείλος σκεπτικός... η κάθε σου κίνηση δηλώνει και κάτι... ακόμα και το μενού που διάλεξες για μας την τελευταία φορά που ήμασταν εδώ είχε, κάποιον συγκεκριμένο λόγο που το διάλεξες... ήξερες ότι θα έρθω... γι αυτό και διάλεξες αυτό το τραπέζι» σήκωσα το φρύδι μου για επιβεβαίωση
«έστειλες το Πήτερ στο μίτινγκ... ποτέ δεν χάνεις τόσο σημαντικά μίτινγκς... για ποιον άλλο λόγο θα το έχανες σήμερα» του είπα και πήρα άλλη μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου και άφησα τον καπνό να βγει από μέσα μου ήρεμα
«όμως δεν παράγγειλες πριν έρθω... ήθελες να δεις πρώτα τι θα παραγγείλω εγώ... ήξερες ότι θα το θυμόμουν... όπως και ήξερες ότι από περιέργεια θα είχα ήδη δει τι περιείχε αυτό το μενού... και φυσικά ξέρεις ότι εγώ δεν τα τρώω αυτά»
«τότε γιατί το διάλεξες?»
«για να σε εντυπωσιάσω... αλλά περισσότερο για να καταλάβω... γιατί το παράγγειλες εκείνην την ημέρα... ξανά δάγκωσε το κάτω του χείλος σκεπτικός... σε εντυπωσίασα... γέλασε... πήρες επιδόρπιο... είμαι στο στάδιο 3»
«μου κίνησες το ενδιαφέρον... είπα και έσβησα το τσιγάρο... τι θες να μάθεις?»
«περίμενε λίγο... θέλω να δω αν το κατάλαβα καλά»
«όσο χρόνο θες»
«οι κυρίαρχοι σου είναι υπάλληλοι των ενδοτικών σου?»
«ναι»
«τώρα κατάλαβα»
«τι ακριβώς?»
«κοίτα... όταν ήρθαμε την τελευταία φορά εδώ... τα είχα πάρει με το συμβόλαιο που μου έδωσες»
«που σημειωτέων ακόμα είναι στα χέρια σου»
«το κράτησα επίτηδες... αλλού είναι το θέμα μου»
«σε ακούω»
«αλλά αυτό που με έκανε να βγω από τα ρούχα μου ήταν όταν είδα το δαχτυλίδι στο χέρι του Καρλάηλ»
«νόμιζες ότι θα τον πάω στο σπίτι για να τον μυήσω... και όταν τον παρακολούθησες και είδες ότι ο Καρλάηλ δεν πήγε ποτέ στο σπίτι... κατάλαβες ότι το σπίτι δεν είναι για όλους... αλλά ακόμα δεν καταλαβαίνεις πως γίνεται η επιλογή»
«όχι μόνο... ανασήκωσα το φρύδι μου... κατάλαβα ότι εκεί δεν τους πας για να του επιβραβεύσεις αλλά για να τους τιμωρήσεις»
«πολύ σωστή παρατήρηση αλλά αυτό το ήξερες ήδη... το σπίτι δημιουργήθηκε για τους άπιστους Θωμάδες... επαναλειτούργησε για αυτούς που θέλουν την πράξη για να δούνε την αλήθεια... επαναλειτούργησε για αυτούς που είναι ματαιόδοξοι... όσοι θέλουν μόνο να πάρουν από μένα... χωρίς πραγματικά να θέλουν αυτόν τον τρόπο ζωής... η τιμωρία τους είναι να μυούνται με αυτόν τον τρόπο... όσοι επιζητούν όσα τους προσφέρω μόνο και μόνο για να παίρνουν από μένα και όχι γι αυτά που μαθαίνουν στην ουσία... δηλαδή... μόνο για την δόξα... το χρήμα... και την ηδονή... τότε η εκπαίδευση τους γίνεται στο σπίτι... βλέπεις όλοι αυτοί δεν είναι χαζοί... ξέρουν ακριβώς γιατί είναι στο σπίτι... ξέρουν ότι αυτή είναι η τιμωρία τους... αλλά όταν το συνειδητοποιούν είναι αργά για να το αλλάξουν... γιατί Έντουαρντ... όποιος δοκιμάσει το μέλι από το βάζο... είναι δύσκολο μετά να φύγουν χωρίς να φάνε όλο το βάζο... και ξέρουν ότι αν κάνουν πίσω... τότε θα χάσουν και ότι κέρδισαν»
«και αν κάποιος το μετανιώσει και θέλει πραγματικά να πάρει την γνώση και την ουσία?»
«τότε τον διώχνω από το σπίτι... όχι όμως από την ζωή μου»
«γι αυτό με έδιωξες»
«μμμχχχμμμ»
«ήθελες να μου δείξεις ότι δεν είμαι σαν και εκείνους»
«δεν είσαι Έντουαρντ σαν και εκείνους... γιατί αν ήσουν»
«τότε θα ήμασταν και οι δύο νεκροί»
«κύριε Κάλεν» προειδοποίησα
«δεν θα έμπαινες στον κόπο να έρθεις να με βρεις»
«δεν θα έμπαινα... επιβεβαίωσα... ένα βήμα την φορά»
«με διάβασες καλά πριν πάρεις τις αποφάσεις σου και σε κάθε βήμα που κάνεις αναθεωρείς τις πράξεις σου»
«πολύ σωστά... τώρα ποιες είναι οι απορίες σου»
«πέρασα στο στάδιο 4... αλλά δεν θέλω να σε προκαλέσω... θα σου πω ωμά τι θέλω να μάθω και εσύ μπορείς να απαντήσεις σε ότι θες... δεν είμαι εδώ για να σε κατασκοπεύσω... απλά θέλω να καταλάβω»
«σε ακούω»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου