Μπέλα
Είχε απόλυτο δίκιο... αυτό πώς μπορώ να το αρνηθώ?
Φτάσαμε στην πηγή και ποτέ δεν μπορέσαμε να πιούμε νερό... ποτέ δεν μπορέσαμε να γευτούμε λίγη από την λύτρωση που αναζητάει η καρδιά μας όλα αυτά τα χρόνια... Αυτό δεν ήθελα από την αρχή?... Τώρα γιατί διστάζω?... Αναστέναξα.
«Θα σου πω ό, τι θες... αλλά μετά θέλω μόνος σου να αποφασίσεις τι είναι καλό για σένα... δεν θέλω να συνεχίσεις να με διεκδικείς μόνο και μόνο από υποχρέωση», με ανασήκωσε από την αγκαλιά του και με ανάγκασε να τον κοιτάξω στα μάτια.
«Ξέρω τι είναι καλό για μένα» γέλασε θλιμμένα.
«Το ίδιο είπες και πριν σου δώσω το συμβόλαιο» Προσπάθησε να αντιδράσει αλλά δεν τον άφησα.
«Δεν το είπα για να σου το χτυπήσω Έντουαρντ... το είπα γιατί αυτή είναι η αλήθεια... Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος τι θες και τι όχι πριν μάθεις τα πάντα... για ποιον λόγο νομίζεις ότι προσπαθούσα να σου τα πω τόσο καιρό?... για ποιον λόγο νομίζεις ότι δεν τα παράταγα?»
«Ειλικρινά, Μπέλα, δεν σε καταλαβαίνω... Έκανες τόσο κόπο να φτάσεις μέχρι εδώ... Τι είναι αυτό που τώρα σε κάνει να διστάζεις?»
«Δεν ξέρω Έντουαρντ... πραγματικά δεν ξέρω... Έχω αρχίσει να νιώθω μέσα από τις συζητήσεις μας ότι υπάρχουν κι άλλα που δεν τα έχω ανακαλύψει ακόμα... Και αν έχω κάνει λάθος? Το έχεις σκεφτεί αυτό?... Αν αυτά που ξέρω, που έχω ανακαλύψει... είναι μόνο τα μισά ή και ψέματα?... Φαντάζεσαι τι συνέπειες θα έχουν αυτά για σένα... αν όλα αυτά που εγώ γνωρίζω δεν είναι έτσι όπως νομίζω ότι είναι?»
«Τότε μαζί θα ψάξουμε για την αλήθεια... αλλά μην κάνεις πίσω Μπέλα όχι τώρα. Σε χρειάζομαι, σε έχω ανάγκη πιο πολύ από ποτέ».
«Είναι μεγάλη ευθύνη για μένα Έντουαρντ, κατάλαβε το... Δε θέλω να σου περάσω πράγματα τα οποία δεν είναι πραγματικά ή ανακριβή».
«Μπέλα σε ικετεύω... μην κάνεις τώρα πίσω» με παρακάλεσε και εγώ αναστέναξα μέσα στην αγκαλιά του.
«Θα πρέπει όμως να σου πω τα πάντα και δεν ξέρω πόσο έτοιμος είσαι να ακούσεις αυτά που έχω να σου πω…»
«Εντάξει, αυτό το καταλαβαίνω... αλλά, όσον αφορά τον Πάολο, μην περιμένεις να αλλάξουν τα συναισθήματά μου για εκείνον».
«Δεν έχω τέτοια απαίτηση Έντουαρντ... και ο λόγος που γίνεται η αναφορά στο πρόσωπό του δεν είναι για να σε κάνει να αλλάξεις γνώμη για εκείνον αλλά για να δεις τις διαφορές... να καταλάβεις για ποιον λόγο έκανε ό, τι έκανε και πού τον οδήγησαν όλα αυτά».
«Εντάξει, τότε αυτό μπορώ να το αντέξω» είπε.
Πήρα μια βαθιά αναπνοή νιώθοντας ανακούφιση από την απάντησή του και γυρίζοντας προς το τραπέζι πήρα το ποτήρι μου και ήπια μια γερή γουλιά από το κρασί μου.
Συνέχισα, έχοντας την πλάτη μου πάντα γυρισμένη σ’ αυτόν, λέγοντάς του...
«Ξέρεις ήδη ποιος ήταν ο λόγος που μαύρισε η ψυχή του... ξέρεις τι έκανε για να εκδικηθεί... αλλά δεν ξέρεις τον τρόπο και τις συνέπειες τους... οπότε θα ξεκινήσω από αυτά ».
«Εντάξει» είπε και γύρισα πάλι προς την μεριά του.
«Ο πατέρας του Τζέηκομπ ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να εκδικηθεί τον Πάολο... είχε σκοπό να τον σκοτώσει... αλλά εκείνος ήταν που τον έπεισε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι για να εκδικηθείς αυτόν που μισείς από το να αφαιρέσεις απλά τη ζωή του και έτσι του δημιουργήθηκε η ιδέα να φτιάξει αυτήν την μηχανή ώστε να τους καταστρέφει οικονομικά και ψυχικά».
«Ναι, αυτό το είχα καταλάβει» συναίνεσα και συνέχεια.
«Όταν όμως κατέστρεψε και τον τελευταίο που ήθελε να εκδικηθεί... είχε γευτεί όλη τη δύναμη και τον πλούτο που του απέφερε αυτή η μηχανή. Παρόλα αυτά δε σταμάτησε εκεί... συνέχισε να το κάνει και σε άλλους που δεν είχαν σχέση με το παρελθόν του και όλο αυτό πήρε μεγάλη διάσταση... ο πατέρας μου ήταν ένας από αυτούς... η δουλειά του ήταν να πουλάει οικοδομικά υλικά... δεν ήταν πλούσιος ούτε και είχε κανένα μεγάλο όνομα... αλλά δεν ήταν χαζός... κατάλαβε πολύ γρήγορα το κόλπο του Πάολο και τον πλησίασε προσφέροντας του τις υπηρεσίες του για να τον έχει από κοντά... το ένα έφερε το άλλο και κατέληξε να φτάσει αρκετά ψηλά στην ιεραρχία της ομάδας του Πάολο και σιγά σιγά άρχισε να τον επηρεάζει για να ανοίξουν περισσότερο τις δουλειές τους... μέχρι που έμαθε τα πάντα για εκείνον και το εκμεταλλεύτηκε προς όφελος του... αρχικά εκβιάζοντας τον και μετά αρχίζοντας να του κλέβει με τρόπο τα πιο μεγάλα κεφάλαια του κύκλου τους... ο Πάολο δεν άργησε να το καταλάβει αλλά τον άφησε να συνεχίσει για να μπορέσει να τον βάλει στο χέρι... μέχρι το μεγάλο φιάσκο»
«Γιατί δεν τον εκδικήθηκε τότε?»
«Γιατί ήθελε να το διαλύσει... ποτέ δεν του άρεσε η ιδέα της λέσχης με τον τρόπο που την είχαν δημιουργήσει μαζί με τον πατέρα μου... αλλά ήταν και εγωιστής δεν ήθελε να φανεί προς τα έξω... έτσι άφησε τον πατέρα μου να τον καταστρέψει για να φανεί ότι εκείνος έφταιγε και όχι ο Πάολο... γι αυτό και δεν τους δέχτηκε ποτέ πίσω αλλά εκεί ήταν το μεγαλύτερο του λάθος... γιατί όπως είπα και πριν δεν υπήρχαν τότε όρια... και όλοι όσοι πήγαν με τον πατέρα μου συνέχισαν την ζωή τους με όσες γνώσεις είχαν πάρει, κάνοντας αυτά που ήξεραν και σε άλλους... ο Πάολο δεν ήθελε να επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος γι αυτό και όταν ξαναέστησε την λέσχη με τον τρόπο που εκείνος ήθελε να είναι από την αρχή έβαλε νέα όρια και άρχισε ο ίδιος πια με την βοήθεια της γυναίκας που του είχε βρει ο πατέρας μου, να εκπαιδεύουν τους καινούριους ώστε να μην παίρνουν τη γνώση χωρίς την ουσία»
«Και δεν έκανε τίποτα για να τους σταματήσει?»
«Δεν τον ένοιαζε Έντουαρντ αν θα κατέστρεφαν τη ζωή τους ή όχι».
«Δε νομίζω ότι θες την απάντηση μου πάνω σε αυτό» γέλασα και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.
«Όπως και να έχει... αναστέναξα... μετά από την δική μου εκπαίδευση όλα άλλαξαν... κατάλαβε τα λάθη του, ήθελε να τα διορθώσει αλλά είχε ένα όνομα προς τα έξω και ένα κύρος που δεν ήταν διατεθειμένος να το χαλάσει για τις ψυχές των άλλων... και έτσι άρχισε να εκπαιδεύει εμένα γι αυτόν τον σκοπό».
«Πολύ εγωιστικό από μέρους του».
«Δε θες να το σχολιάσω…» γέλασε και ήταν η σειρά του να κουνήσει αρνητικά το κεφάλι του.
«Το σχέδιο ήταν να διορθώσουμε μαζί τα λάθη του παρελθόντος αλλά η αυτοκτονία του άφησε το σχέδιο μας στην μέση».
«Και σε άφησε να περάσεις όλο αυτό το λούκι μόνη σου?» είπε με φρίκη και εγώ αναστέναξα κοιτάζοντάς τον στα μάτια και εξηγώντας του.
«Ήταν μεγάλη ευθύνη για μένα να τα ξέρω όλα αυτά και να αφήσω τον εαυτό μου να κλείσει τα μάτια στην αλήθεια αλλά δεν ήμουν τόσο δυνατή ώστε να τα καταφέρω μόνη μου... δεν ήξερα από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω... ακόμα παλεύω να βγάλω άκρη»
Γέλασα θλιμμένα και έβαλα μηχανικά μια αδέσποτη τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου και εκείνος με παρηγόρησε τρίβοντας τον ώμο μου τρυφερά χωρίς να πει τίποτα άλλο για να μην με προκαλέσει.
«Έπεισα τον Τζέηκ να με κλείσει στην ψυχιατρική κλινική που διατηρούσε ο Πάολο... εκεί τα βρήκα με τον εαυτό μου και όταν βγήκα πιο δυνατή από ποτέ, έβαλα σε εφαρμογή το σχέδιό μου... Πήγα στον Τζέηκ και του πρόσφερα τη μισή μου περιουσία με τον όρο να με αφήσει να τον εκπαιδεύσω και να βοηθήσει να αντιστρέψουμε μαζί όσα εκείνος είχε δημιουργήσει... Ο Τζέηκ, μαθημένος στο τρόπο που λειτουργούσε ο Πάολο δεν το ήθελε στην αρχή... γιατί θα έπρεπε να “ξεχάσει” όλα όσα ήξερε... αλλά στην πορεία κατάφερα και τον έπεισα και έτσι μαζί ξεκινήσαμε να βρίσκουμε έναν έναν από όσους είχαν περάσει από την ζωή του Πάολο».
«Πώς αντιστρέψατε ότι είχε κάνει?»
«Αγόρασα με όσα λεφτά μου είχε αφήσει, όλες τις εταιρίες που είχε εκείνος πουλήσει για να ρευστοποιήσει την περιουσία του... και τις έδωσα πίσω στους προκάτοχους τους με τον όρο να τους βοηθήσω να τις αναπτύξουν ξανά από την αρχή... Εκείνοι φυσικά το δέχτηκαν αλλά αυτό που τους περίμενε δεν το φανταζόντουσαν και έτσι οι περισσότεροι από αυτούς... διεφθαρμένοι ακόμα... τις ξαναχάσανε και έτσι περάσανε και πάλι στα χέρια μου»
«Πώς ακριβώς λειτουργεί αυτό το συμβόλαιο Μπέλα?»
«Όταν σας δίνω το συμβόλαιο, η επιταγή που εισπράττετε αντιστοιχεί σε ό, τι περιουσιακά στοιχεία έχετε την δεδομένη στιγμή στα χέρια σας... όσα κερδίζετε από μένα μπαίνουν στην τσέπη σας... αλλά αν κάνετε λαμογιά... χάνετε ό, τι περιουσιακό στοιχείο έχετε και αυτό που σας μένει είναι η αρχική επιταγή που σας έχω δώσει... αν εσείς την έχετε χαλάσει τότε μένετε στον άσο... αν την έχετε χειριστεί σωστά... τι είχατε τι χάσατε?» είπα αδιάφορα ανασηκώνοντας τους ώμους μου.
«Στην ουσία δεν τους εκδικείσαι?»
«Έντουαρντ, Έντουαρντ… καθόλου δε με κατάλαβες? Δεν εκδικούμαι Έντουαρντ... προσπαθώ να διορθώσω τα λάθη του παρελθόντος και όχι να δημιουργήσω καινούρια... Εκείνοι νομίζουν ότι τους δίνω πίσω ό, τι τους ανήκει... και αυτό τους ικανοποιεί... Όταν περνάνε όμως την εκπαίδευση και βλέπουν ότι είναι κάτι περισσότερο από αυτό, τότε αντιδρούν, αλλά είναι αργά να κάνουν πίσω γιατί ξέρουν ότι θα χάσουν ό, τι κέρδισαν από μένα και αυτό δεν τους συμφέρει. Γι αυτό και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μην με χάσουν από δίπλα τους... και έτσι εγώ κερδίζω χρόνο ώστε να τους δείξω τα λάθη τους».
«Και όταν κάποιος τα καταφέρει?»
«Όλα ξεκινάνε με ένα χρονικό όριο... Όταν υπογράφουν το συμβόλαιο παίρνουν την επιταγή που αναλογεί στα περιουσιακά τους στοιχεία για να την εκμεταλλευτούν όπως εκείνοι νομίζουν καλύτερα... Όσο έχω την εταιρία τους στα χέρια μου, εκείνοι είναι υπάλληλοι... και πρέπει να κοντρολάρουν την ζωή τους με τον μισθό ενός υπαλλήλου αντίστοιχων καθηκόντων... για να μπορέσουν να δουν την διαφορά... όλα τα έσοδα της εταιρίας περνάνε σε μένα για να τα διαχειριστώ σωστά και φυσικά για να καλύψω όλα τα λειτουργικά έξοδα... μόλις η εταιρία φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα και είναι έτοιμη για να τους την παραδώσουμε, εκείνοι είναι υποχρεωμένοι να μου δώσουν πίσω την αρχική επιταγή για να τους δώσω και εγώ με την σειρά μου τους τίτλους της εταιρίας στα χέρια τους ώστε να την διοικήσουν εξολοκλήρου μόνοι τους... Φυσικά ποτέ δεν σταματάμε να τους ελέγχουμε για να ξέρουμε ότι οι κόποι μας δεν πήγαν χαμένοι... αν κάνουν τα ίδια λάθη και πάλι η εταιρία περνάει στα δικά μας χέρια... όσο όμως δεν επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη είναι δική τους και δεν επεμβαίνουμε σε εκείνην εκτός και αν ζητήσουν την βοήθεια μας... αν όμως δεν έχουν να μου δώσουν όλο το ποσό, τότε χάνουν την εταιρία τους και αυτή περνάει σε μένα».
«Και αν κάποιος αξίζει να έχει την εταιρία αλλά δεν έχει όλο το ποσό για να σε ξεχρεώσει, και πάλι την χάνει?»
«Όχι Έντουαρντ, δεν είμαι τόσο αδίστακτη... Αν κάποιος αξίζει να του επιστραφεί η εταιρία αλλά για κάποιον λόγο δεν έχει όλο το ποσό... τότε του δίνω παράταση... φυσικά αυτό κάνει έξαλλο τον Τζέηκ αλλά λίγο με νοιάζει... Δε με ενδιαφέρει να κάνω περιουσία από τα ανούσια γουρούνια που στην τελική και εκείνοι ήταν θύματα του Πάολο... Με ενδιαφέρει πρώτα να τους έχω στο χέρι για να τους ελέγχω ώστε να μην διεφθαρούν εξαιτίας τους περισσότερα αθώα θύματα... και δευτερεύοντα να τους σώσω την ψυχή τους αν αυτό επιθυμούν και οι ίδιοι».
«Τι να πω... » είπε μέσα από τον αναστεναγμό του... «πραγματικά σου βγάζω το καπέλο... και έχεις καταφέρει να βρεις όλους όσους είχε διαφθείρει εκείνος?»
«Του Πάολο οι υποθέσεις έχουν κλείσει όλες ... του πατέρα μου όμως όχι... και το χειρότερο είναι ότι αυτές οι υποθέσεις δεν σταματάνε... Γιατί εκείνος συνεχίζει να το κάνει... και όσο δεν σταματάει εκείνος δεν πρόκειται και εγώ να σταματήσω Έντουαρντ... και ακόμα ανακαλύπτω πράγματα που δεν πέρναγαν καν από το μυαλό μου... Το καλό με τον Πάολο ήταν ότι κράταγε για τα πάντα αρχεία και ήταν εύκολο να τα βάλω κάτω και να τα ξεκαθαρίσω... Με τον πατέρα μου όμως είναι διαφορετική η κατάσταση... Όχι μόνο δεν μου δίνει πρόσβαση στα αρχεία του και προσπαθώ με δόλιο τρόπο να του υποκλέψω όσα έχει κάνει... αλλά δεν ξέρω και αν έχει κρατήσει αρχεία για όλες του τις βρομοδουλειές... και φαντάζεσαι πόσο με τρελαίνει αυτό» είπα αναστενάζοντας.
«Το φαντάζομαι καρδιά μου... αλλά δεν καταλαβαίνεις ότι στο τέλος μόνο ζημιωμένη θα βγεις από όλο αυτό? Δίνεις τον εαυτό σου ολόκληρο για ένα σκοπό που σε φθείρει ανεπανόρθωτα».
«Και τι προτείνεις να κάνω?»
«Να βάλεις κάτω τον πατέρα σου και να απαιτήσεις να σου τα ξεκαθαρίσει όλα ίσως?»
«Εύκολο να το λες... για τον πατέρα μου μιλάμε Έντουαρντ... στο θέμα του εγωισμού δεν απέχει και πολύ από τον Πάολο».
«Εκείνον τον κατάφερες όμως... Με τον πατέρα σου ποια είναι η διαφορά?»
«Ότι ξέρει πάντα τον τρόπο να γυρίζει πίσω ότι του χτυπάω... και μέσα από αυτό ανακαλύπτω και νέα στοιχεία για εκείνον που δεν τα ξέρω... και κάθε φορά με κάνει να βρίσκομαι και πάλι στην αρχή... Δεν έχω ιδέα πόσα πράγματα κρύβει ακόμα... και είναι πολύ δύσκολο να τα παίρνω από εκείνον και παράλληλα να καταφέρνω να κρατάω και όλη τη δουλειά που έχω κάνει ως τώρα... έχει στοιχεία να με καταστρέψει. Το μόνο που με σώζει είναι οι αποδείξεις που του λείπουν».
«Τι στοιχεία μπορεί να έχει που θα μπορούσαν να σε καταστρέψουν?»
«Δεν ήμουν πάντα καλό κορίτσι Έντουαρντ... Ξέρεις, δούλεψα σκληρά για να γίνω αυτή που είμαι».
«Και αυτά τα στοιχεία που ίσως ο πατέρας σου χρησιμοποιήσει εναντίον σου, τι αντίκτυπο έχουν σε σένα?»
«Τη φυλακή ίσως?»
«Δε μιλάς σοβαρά! Είναι δυνατόν ο πατέρας σου να θέλει κάτι τόσο κακό για σένα;»
«Μιλάω πολύ σοβαρά».
«Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι που θα σε έκανε να πας φυλακή…».
«Για αρχή ας πούμε για την διπλή ταυτότητα που διατηρούσα τα πρώτα χρόνια για να μπορέσω να ξαναμπώ στα πράγματα... Για το γάμο που στην ουσία είναι άκυρος γιατί άλλαξα το όνομά μου... και πάει λέγοντας... Με τον Πάολο μπήκα σε βαθιά νερά Έντουαρντ... και για να μπορέσω να τα δω όλα... έπρεπε να ζήσω αυτά που εκείνος έκανε... οπότε παρανόμησα» κατέληξα κοιτάζοντας προσεκτικά τα μάτια του περιμένοντας την αντίδρασή του σε όλα αυτά που είχε ακούσει μέχρι τώρα.
Πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και κοίταξε σκεπτικός για λίγο μακριά ώσπου γύρισε πάλι προς την μεριά μου.
«Και πιστεύεις ότι ο πατέρας σου θα βρει τον τρόπο να σε καταστρέψει?»
«Ποτέ δεν τα παρατάει... αλλά δεν αφήνω αυτήν την κατάσταση να με επηρεάσει».
«Και τι σκέφτεσαι να κάνεις τώρα?»
«Ό, τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια... δεν πρόκειται να τα παρατήσω αν πρώτα δεν ξεκαθαρίσουν όλες οι υποθέσεις του πατέρα μου... και φυσικά για να γίνει αυτό πρέπει εκείνος να κάνει πίσω και να σταματήσει... πράγμα που έτσι όπως το βλέπω εγώ θα πάρει πολλά χρόνια ακόμα για να γίνει».
«Και θα συνεχίζεις να φθείρεσαι για εκείνον? Τον εαυτό σου δεν τον υπολογίζεις?»
«Έντουαρντ... τι άλλο θες να κάνω?... Τι περιμένεις να κάνω?... Να σταματήσω?... Να γκρεμίσω όλα όσα έχω χτίσει?... Είναι δυνατόν να σταματήσω τώρα?»
«Θέλω… περιμένω, ζητώ από εσένα, να ζήσεις τη ζωή σου».
«Να ζήσω την ζωή μου... μαζί σου?»
«Ξέρεις ότι δεν το εννοούσα έτσι».
«Και πως ακριβός το εννοούσες Έντουαρντ?... Λες τον Πάολο εγωιστή... Εσύ τι ακριβώς είσαι?... Γιατί προσπαθείς να με πείσεις να τα παρατήσω?»
«Δεν προσπαθώ να σε πείσω να τα παρατήσεις... μη βάζεις λόγια στο στόμα μου που δεν έχω πει».
«Αλήθεια?... και τι ακριβώς προσπαθείς τότε να καταφέρεις?» είπα προκαλώντας τον και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος περιμένοντας την αντίδραση του.
«Προσπαθώ να βρω μια λύση... κάτι για να μην μας επηρεάζουν όλα αυτά».
«Και ποια είναι αυτή η λύση κατά την γνώμη σου?»
«Δεν ξέρω» είπε με έναν αναστεναγμό και πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του φανερά προβληματισμένος.
«Τι ακριβώς θες από μένα Έντουαρντ?»
«Ξέρεις τι θέλω»
«Πάνω σε τι? Πάνω στο θέμα της εταιρίας?»
«Θέλω να με βοηθήσεις να σε φτάσω»
«Για ποιο λόγο να το κάνω αυτό?»
«Για να είμαστε μαζί Μπέλα... για τι άλλο?»
«Συγγνώμη που θα σε πικράνω, αλλά αυτό είναι ένα άπιαστο όνειρο για μας».
«Σταμάτα να το λες αυτό! Δεν ξέρεις τίποτα!»
«Αυτή είναι η αλήθεια Έντουαρντ όσο κι αν δε σου αρέσει. Πάρ’ το απόφαση... Πάρε όσα σου δίνεται η ευκαιρία να μάθεις για σένα και προχώρα μπροστά... δεν υπάρχει μέλλον για μας».
«Νόμιζα ότι αυτό το είχαμε ξεκαθαρίσει πριν... Είπες ότι με έχεις ανάγκη όπως ακριβώς σε έχω και εγώ... τι άλλαξε πάλι?»
«Δεν το αρνούμαι... σε έχω ανάγκη περισσότερο από όσο εσύ μπορείς να καταλάβεις... αλλά έχω ανάγκη και την ψυχική μου ηρεμία Έντουαρντ. Το έργο που έχω αναλάβει να βγάλω εις πέρας... για μένα είναι μεγάλο φορτίο... έφτυσα αίμα για να καταφέρω όσα κατάφερα... και πιστεύεις ότι θα αφήσω τον οποιονδήποτε να με κάνει να τα παρατήσω τώρα?»
«Οποιοσδήποτε? Έτσι με βλέπεις?» ρώτησε με φρίκη και αναστέναξε περνώντας το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά του αλλά δεν τα έχασε και συνέχισε πιο ήρεμα.
«Δεν προσπαθώ να σε πείσω να κάνεις κάτι τέτοιο. Καταλαβαίνω απόλυτα το πώς λειτουργείς. Το μόνο που προσπαθώ να σε πείσω…».
«Τι ακριβώς προσπαθείς να με πείσεις να κάνω? Κάθε κουβέντα μας καταλήγει στο ίδιο σημείο... Γιατί δεν το παραδέχεσαι να τελειώνουμε? Δεν πρόκειται να τα παρατήσω... και δεν θα αφήσω κανέναν... κανέναν... να με πείσει για το αντίθετο... όσο και να με φθείρει αυτό... ακόμα και αν θα είναι η καταστροφή μου... Δεν πρόκειται να κλείσω τα μάτια Έντουαρντ... δεν πρόκειται να δεχθώ να φθαρεί έστω και μια ακόμα αθώα ψυχή από τα σατανικά τους σχέδια... όπως έφθειραν την δική μου... είτε το δέχεσαι είτε όχι».
«Δηλαδή αυτό ήταν όλο?»
«Εννοώντας?»
«Με μας τους δύο... αυτό ήταν όλο?»
«Αν νιώθεις ότι πήρες όλα όσα ήθελες να πάρεις... τότε ναι»
«Δε σε πιστεύω»
«Λίγο με νοιάζει... έχεις καμία άλλη άλυτη απορία που θα ήθελες να σου ξεκαθαρίσω?»
«Δεν με εμπιστεύεσαι?» ανασήκωσα το φρύδι μου επιδεκτικά.
«Έχω άδικο?»
Εκείνη τη στιγμή ο Τζέηκομπ με κάλεσε στο κινητό και έκανα νόημα με το χέρι στον Έντουαρντ να μην μιλήσει για λίγο.
«’Ελα Τζέηκ, τι έγινε πάλι?» απάντησα στην κλήση του.
«Ξέρω ότι είσαι με τον φλούφλη σου και δεν θες να σε διακόψω άλλα πρέπει να έρθεις από εδώ... έχουμε κόκκινο κώδικα».
«Με το όνομα?»
«Με το όνομα Τσάρλι».
«Έλεος πια με την πάρτη του... τι έγινε πάλι?»
«Δεν μπορώ να σου πω από το τηλέφωνο... έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς».
«Καλά, θα έρθω... » είπα μέσα από τον αναστεναγμό μου... «Μην κάνεις τίποτα απερίσκεπτο μέχρι να φτάσω εκεί, εντάξει?»
«θα σε περιμένω» επιβεβαίωσε ο Τζέικομπ και έκλεισε τη γραμμή.
‘Εστρεψα πάλι την προσοχή μου στον Έντουαρντ.
«Λοιπόν, για να τελειώνουμε με όλα αυτά γιατί πρέπει να φύγω... βάλε το χέρι σου βαθιά στην καρδιά σου και πες μου... Αν σε αφήσω αυτή τη στιγμή να με στριμώξεις σε καμία γωνία και να πάρεις το μοναδικό πράγμα που θες από μένα... πόσο θα κρατήσει όλο αυτό αυτή τη φορά?... μέρες?... ώρες?... λεπτά?... Πόσο καιρό Έντουαρντ θα κρατήσεις όσα πήρες σήμερα μέσα από την κουβέντα που κάναμε?»
«Προσπαθώ Μπέλα, δεν μπορείς να το αρνηθείς αυτό, προσπαθώ πολύ».
«Και είμαι πολύ υπερήφανη για σένα... αλλά αυτό φτάνει νομίζεις?»
«Γι αυτό το συμβόλαιο που μου έδωσες να υπογράψω είναι άκυρο?... Για να μου αποδείξεις ότι έχεις δίκιο?... Για να μου αποδείξεις ότι δεν είμαι άξιος της εμπιστοσύνης σου?... Γι αυτό με έβαλες να υπογράψω ένα συμβόλαιο που αν τα σκάτωνα θα έβγαινα και πάλι λάδι?»
«Δεν θέλω να σε εκδικηθώ Έντουαρντ... Θέλω μόνο να σε κάνω να δεις την αλήθεια... αλλά εσύ ακόμα αρνείσαι να την δεις»
«Αρνούμαι? Έτσι σου φαίνεται εσένα? Ότι αρνούμαι?»
«Αρνείσαι Έντουαρντ... και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό».
«Και αυτό από πού το συμπεραίνεις Μπέλα?»
«Γιατί δεν τρως λίγο από το φαγητό που διάλεξες να φας?»
«Τι? Τι κόλλημα έχεις πάθει πια με αυτό το φαΐ?»
«Γιατί διάλεξες να πιεις αυτό το κρασί?»
«Για να σου δείξω ότι σε εμπιστεύομαι».
«Αυτό το ξέρω ήδη... αν δεν με εμπιστευόσουν θα ήσουν εδώ?»
«Όχι βέβαια, το ξέρεις».
«Τότε γιατί το επέλεξες?»
«Νόμιζα ότι αυτό ζητούσες από εμένα».
«Είναι κόκκινο Έντουαρντ, σαν αίμα.. Τι μου λέει εμένα αυτό?»
«Ότι σε μισώ ακόμα».
«Με μισείς Έντουαρντ... Ακόμα με μισείς... και ξέρεις το γιατί?»
«Γιατί δεν μπορώ να συγχωρήσω ακόμα εκείνην».
«Στο πιάτο σου έχεις δύο διαφορετικά μενού... Το ένα το έχεις δοκιμάσει και ξέρεις ότι δεν σου αρέσει κι έτσι το απορρίπτεις συνειδητά... Το άλλο όμως δεν το έχεις δοκιμάσει... Αφού δεν το έχεις δοκιμάσει Έντουαρντ, γιατί το απορρίπτεις?»
«Γιατί είναι μισοψημένο και έχει αίμα».
«Τη σαλάτα γιατί την τρως?»
«Γιατί έχω ξαναδοκιμάσει και ξέρω ότι μου αρέσει».
«Τώρα πες μου εσύ τι θέλω να σου πω…»
«Τρώω μόνο ό, τι ξέρω και εμπιστεύομαι... απορρίπτω ό, τι ξέρω πως δεν μου αρέσει... αλλά δεν δοκιμάζω κάτι που δεν ξέρω»
«Τη σαλάτα την τρως σε διαφορετικό πιάτο».
«Αναμασάω μόνο αυτά που ήδη ξέρω και δεν ακουμπάω αυτά που ξέρω ή δεν έχω μάθει ακόμα»
«Τότε τι θέλω να σου πω?»
«Ότι δε θέλω να μάθω για μένα... δε θέλω να δοκιμάσω τα όρια μου».
«Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχεις φάει στην ζωή σου?»
«Σε παρακαλώ Μπέλα, μη με αναγουλιάζεις…»
«Ακριβώς Έντουαρντ... τα ίδια σου τα σκατά... και αυτά αναμασάς όλα αυτά τα χρόνια... Όταν φτάσεις σε σημείο φας την ωμή σάρκα και το αίμα των ποντικιών τότε έλα και πες μου τη διαφορά... Όταν φτάσεις να φας την σάρκα και το αίμα του ίδιου σου του εαυτού και καταλάβεις την διαφορά τότε έλα να με βρεις... Και αν δεν καταλαβαίνεις και τώρα τι εννοώ... μην με ψάξεις ποτέ... γιατί αυτήν την φορά δεν θα είμαι εδώ για σένα... Είναι ένα φαΐ Έντουαρντ... Το σερβίρουν γιατί ο κόσμος μπορεί να το φάει και όχι για να σε δηλητηριάσουνε... Δε χάνεις τίποτα να το δοκιμάσεις... Δε θα σου κάνει κακό... Απλά θα σε κάνει να το βάλεις στις προτιμήσεις σου ή όχι... Είναι ένα πιάτο φαΐ Έντουαρντ... και μέσα σε αυτό μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι καλό για σένα ή όχι... Όταν απορρίπτεις αυτό που δεν έχεις δοκιμάσει ποτέ... Μου λες ότι δεν θέλεις να ξέρεις τίποτα για μένα... Μου λες τη λέξη αρκετά... και είναι η δεύτερη φορά που το κάνεις... Με έδιωξες από το σπίτι και είμαι ακόμα εδώ... Τώρα με διώχνεις κι από την ζωή σου... Μην περιμένεις να ξαναγυρίσω... Ό, τι ήταν να πω το είπα... Πάρε το χρόνο σου... Δες τι πραγματικά θες και όταν αποφασίσεις τι είναι αυτό που πραγματικά θες... έλα να με βρεις... ξέρεις που... ή ξέχνα με για πάντα».
Απομακρύνθηκα από κοντά του, δίπλωσα τα χέρια μου στο στήθος και κοιτώντας τον έντονα περίμενα.
Με κοίταζε στα μάτια προβληματισμένος, μην ξέροντας τι έπρεπε να κάνει. Να με υπακούσει και να έχει την ευκαιρία του μαζί μου ή να τα παρατήσει και να ζήσει την ζωή του χωρίς εμένα.Φάνηκε αποφασισμένος.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και πιάνοντας το πιρούνι, τσίμπησε λίγο από το κυρίως μενού... το έβαλε στο στόμα του χωρίς να ανασαίνει και έκλεισε τα μάτια του για να μπορέσει να ελέγξει την αηδία που του προκαλεί η εικόνα του... το γεύτηκε για μια στιγμή, κατάπιε και χαμογέλασε ανοίγοντας ξανά τα μάτια του.
«Μην απορρίπτεις κάτι πριν το δοκιμάσεις... ξέρεις που να με βρεις» του είπα και παίρνοντας στο χέρι μου τα πράγματα μου τον άφησα μόνο του για να πάρει τις αποφάσεις του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου