=
Δεν πέρασε πολύ ώρα από την στιγμή που έφτασα στο γραφείο μου και ο Καρλάηλ ήρθε για να με βρει...
«πέρασε μέσα Καρλάηλ» έδωσα την άδεια και εκείνος μπήκε μέσα αναστατωμένος.
«θα το ξεπεράσει... του είπα αμέσως μόλις κατάλαβα γιατί ήταν έτσι... άστον να ξεσπάσει»
«μπορώ να κάτσω?»
«φυσικά» του είπα και σηκώθηκα από την καρέκλα μου και έκατσα απέναντι του, αφού πρώτα πήρα στα χέρια μου το δικό του συμφωνητικό.
«τώρα ξέρεις τι δουλειά κάνω»
«και πραγματικά έχω μείνει άφωνος... είσαι πολύ άξιο κορίτσι... μακάρι να μπορούσε να το δει ο πατέρας σου αυτό»
«επειδή όμως δεν θα το δει ποτέ με τον τρόπο που το βλέπεις εσύ... θα σε παρακαλέσω να μείνει μεταξύ μας... δεν πρέπει ποτέ να μάθει ποια είναι η Βαρόνη»
«η Βαρόνη ποια είναι?» με ρώτησε με περιέργεια
«διάβασε» του είπα τείνοντας τα έγγραφα μπροστά του.
Μόλις έφτασε στην δεύτερη σελίδα αγνόησε την επιταγή και ρούφηξε κάθε λέξη που έγραφε το υπόλοιπο συμφωνητικό... αναστέναξα... τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί... μακάρι να μπορούσε έστω και λίγο ο Έντουαρντ να δει τι χρυσάφι άνθρωπος είναι ο Καρλάηλ... θα μπορούσε από εκείνον να είχε πάρει τόσα πολλά... αλλά δυστυχώς έκλεισε για άλλη μια φορά τα μάτια του... ο Καρλάηλ με κοίταζε σοκαρισμένος.
«μιλάς σοβαρά?»
«ποτέ δεν κάνω πλάκα με την δουλειά μου»
«θα αναλάβεις όλη την ευθύνη και θα στήσεις την εταιρία από την αρχή στην περίπτωση που θα χρεοκοπήσει από δικό σου λάθος?» ρώτησε σοκαρισμένος και κούνησα το κεφάλι μου χαμογελώντας θλιμμένα.
«αχ Καρλάηλ... είσαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που από όλο το συμφωνητικό το μόνο που τους κάνει εντύπωση είναι ακριβώς αυτό»
«το φαντάζομαι και το καταλαβαίνω... είπε με πόνο... αλλά Μπέλα μου... αυτό για σένα θα σημαίνει ότι θα πρέπει να χαλάσεις μεγάλη περιουσία για να την ξαναφτιάξεις από την αρχή... συν ότι θα έχεις χάσει άλλα τόσα στην διάρκεια της εκπαίδευσης»
«τα λάθη Καρλήλ πληρώνονται ακριβά... δεν βάζω ποτέ το χρήμα μπροστά από τις αξίες μου... και εγώ ξέρω να πληρώνω τα λάθη μου... άλλωστε μην ξεχνάς ότι, ότι βγάζεις θα περνάει σε μένα μέχρι να τελειώσει η εκπαίδευση... εσύ θα παίρνεις μόνο ένα μισθό υπαλλήλου ανάλογων προσόντων»
«μην πας να μου θολώσεις εμένα τα νερά γιατί δεν με πείθεις... ήδη έδωσες στην εταιρία το διπλάσιο ποσό από αυτό που της αναλογεί... μου δίνεις σε ρευστό ότι έχω αυτήν την στιγμή σε κινητά και ακίνητα για να το εκμεταλλευτώ όπως νομίζω και μου λες ότι δεν έχεις ήδη μπει μέσα?»
«είναι λεφτά Καρλάηλ... όχι η ζωή μου»
«τι κορίτσι είσαι εσύ... μακάρι να ανοίξει τα μάτια του να σε δει»
«η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία... αναστέναξα... αλλά δεν είμαι γι αυτόν τον λόγο εδώ»
«εσύ ξέρεις καλύτερα κορίτσι μου και σου έχω εμπιστοσύνη... ότι και να σε κάνει να παραμένεις όμως δεν θέλω να σε δω περισσότερο πληγωμένη»
«όλα γίνονται για κάποιον λόγο Καρλάηλ... επιβίωσα μια φορά... τώρα μπορώ να επιβιώσω με μεγαλύτερη ευκολία»
«τι άλλο να πω» ξεφύσησε και αφού υπέγραψε το συμφωνητικό μου το έδωσε πίσω χωρίς να κρατήσει την επιταγή... μόλις πήρα τα έγγραφα στο χέρι μου... ξεκαρφίτσωσα την επιταγή και την έτεινα προς το μέρος του.
«δεν μου χρειάζεται... κράτα την και κάνε ότι νομίζεις... σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, δεν χρειάζομαι κίνητρα εγώ»
«με σκοτώνεις Καρλάηλ» μου χάιδεψε παρηγορητικά το μπράτσο
«σου έχω εμπιστοσύνη» τόνισε κοιτώντας με μέσα στα μάτια με ειληκρίνια
«δεν θα σε απογοητεύσω»
«είμαι σίγουρος γι αυτό» είπε και σηκώθηκε... ταυτόχρονα σηκώθηκα και εγώ μαζί του... με έκλεισε στην αγκαλιά του, μου έδωσε ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού και μόλις με απομάκρυνε λίγο από την αγκαλιά του χωρίς να με αφήνει από το κράτημα του με κοίταξε βαθιά στα μάτια.
«είσαι και εσύ παιδί μας... το ξέρεις αυτό» του χαμογέλασα μελαγχολικά.
«με αποτελείωσες» δήλωσα και με έκλεισε για άλλη μια φορά στην αγκαλιά του για να με παρηγορήσει.
«να προσέχεις Μπέλα μου... δεν θέλω να σε δω συντρίμμια... άνθρωποι σαν και εσένα σπανίζουν» δάκρυσα
«σου το υπόσχομαι» είπα με δυσκολία και αφού μου χάιδεψε το μάγουλο έκανε την κίνηση για να φύγει.
«μια στιγμή» τον σταμάτησα και αφού έκανα τον γύρω του γραφείου, άνοιξα το συρτάρι μου και έβγαλα το κουτάκι με το δαχτυλίδι του... τον πλησίασα και μόλις του έτεινα το χέρι μου με κοίταξε με απορία.
«όσο το φοράς κανείς δεν θα τολμήσει να σε αγγίξει... είναι δικό σου για πάντα» το άνοιξε και το κοίταξε.
«καλωσόρισες στην Ιθάκη... εύχομαι να είναι μακρύς ο δρόμος σου» του είπα και μου χαμογέλασε.
«καλώς σας βρήκα» ανταπέδωσε και αφού το φόρεσε έφυγε.
Άφησα λίγη ώρα να περάσει και αφού πήρα το προσωπικό συμφωνητικό του Έντουαρντ στα χέρια μου κίνησα για το γραφείο του... όταν έφτασα στην Άντζελα σταμάτησα για λίγο και την κοίταξα... ήταν τρομοκρατημένη.
«μπορώ?» ρώτησα κοιτάζοντας προς την καρέκλα που ήταν μπροστά από το γραφείο της και με κοίταξε με απορία.
«φυσικά... τι ερώτηση είναι αυτή?» ρώτησε με απορία.
«Άντζελα με όλο το θάρρος.. αλλά πρέπει να χαλαρώσεις λίγο... δεν θα σε βγάλει πουθενά να σκέφτεσαι όλα τα λάθη που έχεις κάνει μαζί... πάρε μια ανάσα και πάρτα από την αρχή... απαίτησε τα δικαιώματα σου και διεκδίκησε τα»
«πως μπορώ να του εναντιωθώ?» ξέσπασε πιάνοντας το κεφάλι της και εκείνην την στιγμή ακούσαμε να σπάει ένα βάζο... η Άντζελα αναπήδησε και άρχισε να τρέμει... εγώ κούνησα το κεφάλι μου απογοητευμένη... τα βρισίδια μέσα από το γραφείο του Έντουαρντ έδιναν και έπαιρναν... το κακόμοιρο το κορίτσι δεν ήξερε από που να φύγει.
«μην τον αφήνεις να σε εκφοβίζει... έχεις και εσύ δικαιώματα... αν δεν του αρέσει δεν είναι η μόνη πορτοκαλιά που κάνει πορτοκάλια... σκέψου το αυτό»
«είσαι με τα καλά σου?... έχεις ιδέα τι γίνεται έξω σε σχέση με την εύρεση εργασίας?... και πάλι καλά να λέω που έχω δουλειά»
«και αυτό φτάνει για να τον αφήνεις να σε μειώνει με αυτόν τον τρόπο?» σε όλα τα βρισίδια του Έντουαρντ... ανάφερε και το όνομα της
«και τι να κάνω?»
«απολογισμό... κάτσε κάτω και δες τι μπορείς να κάνεις και τι όχι και απαίτησε να σε απαλλάξει από τα περιττά σου καθήκοντα... αν θέλει μια γραμματέα για όλες τις δουλειές... τότε το μόνο που θα έχει είναι μια άχρηστη γραμματέα να τον εκθέτει κάθε τρεις και λίγο... γιατί πελαγώνει από αυτά που δεν είναι αρμόδια να κάνει. Απαίτησε Άντζελα τα δικαιώματα σου... και θα ανταμειφτείς όταν δει την αξία σου μέσα από την συνεπή και οργανωμένη δουλειά που μπορείς να του προσφέρεις στα σωστά σου καθήκοντα... σε αυτά που εσύ μπορείς να κάνεις για εκείνον. Όσο σκύβεις το κεφάλι και δέχεσαι ότι βάρος βάζει στην πλάτη σου τότε μια μέρα θα τα βροντήξεις μόνη σου και θα τον στείλεις στο διάολο γιατί τον μπούχτισες και τότε ζημιωμένοι θα είσαστε και οι δύο. Πιστεύω σε σένα και θέλω να παραμείνεις δίπλα του αν φυσικά το επιθυμείς και εσύ... γιατί ξέρω πόσο μπορείς να τον στηρίξεις με την δουλειά σου στα σωστά καθήκοντα σου»
«τον έχεις βάλει καλά στο βρακί σου, έτσι?» γέλασε χαλαρώνοντας και όλο μου το ύφος σκοτείνιασε αμέσως... μόλις συνειδητοποίησε τι βλακεία έκανε όλο το χρώμα από το πρόσωπο της χάθηκε και έσπευσε να το σώσει... αλλά δεν την άφησα να μιλήσει.
«σκέψου καλά αυτά που σου είπα... είναι στο χέρι σου να κρατήσεις την δουλειά σου... ότι είχα να πω το είπα... τώρα τράβα κουπί μόνη σου» συνέχισα αυστηρά και σηκώθηκα... μόλις έφτασα στην πόρτα του Έντουαρντ και έπιασα το πόμολο με σταμάτησε.
«Μπέλα?» γύρισα προς το μέρος της
«συγνώμη» είπε απολογητικά αλλά εγώ δεν άλλαξα ύφος.
«ο θεός συγχωρεί... οι άνθρωποι δίνουν ευκαιρίες» κούνησε το κεφάλι της μετανιωμένη.
«δεν θα σε απογοητεύσω»
«το ξέρω ήδη αυτό... μην μας ενοχλήσει κανείς» τόνισα και άνοιξα την πόρτα.
Την στιγμή που έκλεισα την πόρτα πίσω μου ένα τασάκι ερχόταν προς το μέρος μου... το άρπαξα αμέσως και το γύρισα πίσω σε εκείνον και μόλις τον βρήκε στο κεφάλι του έπεσε ξερός στο πάτωμα ουρλιάζοντας... πλησίασα το γραφείο του και πήγα από πάνω του επιβλητικά... εκείνος με κοίταζε βλοσυρά.
«έξω» ούρλιαξε αφρίζοντας και τον αγνόησα... άνοιξα το συρτάρι του πήρα τα κλειδιά του και γυρίζοντας προς την πόρτα την κλείδωσα... εκείνος είχε σηκωθεί και είχε κάτσει πάλι στην καρέκλα του, ασθμαίνοντας με δυσκολία... έκατσα πάνω στο γραφείο του δίπλα του και τον κοίταξα επιβλητικά... γύρισε το κεφάλι του ξεφυσώντας από την άλλη για να αποφύγει την ματιά μου.
«Μπέλα όχι τώρα... σε παρακαλώ... δεν μίλησα, παρέμεινα στην ίδια θέση περιμένοντας να με κοιτάξει με το ίδιο ύφος και μόλις γύρισε και με κοίταξε αναστέναξε... μην με μειώνεις άλλο δεν μπορώ αυτήν την στιγμή να το αντιμετωπίσω και αυτό» παρακάλεσε
«τράβα μάζεψε τον εαυτό σου και όταν είσαι έτοιμος ξανά έλα» απαίτησα και τα παράτησε.
Σηκώθηκε, μπήκε στο μπάνιο και κλειδώθηκε μέσα... έκατσα στην καρέκλα του και του έδωσα τον χρόνο του... όταν βγήκε είχε τα μαλλιά του βρεγμένα και είχε αλλάξει πουκάμισο και παντελόνι... αλλά δεν είχε φορέσει ούτε γραβάτα αλλά ούτε και σακάκι... μόλις με πλησίασε έκατσε μπροστά μου στην θέση που του είχα υποδείξει και παίρνοντας μια ανάσα την κράτησε και την άφησε να βγει ήρεμα από μέσα του.
«γιατί είμαι εδώ? Απάντησε»
«γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία»
«να σε ενημερώσω ότι την έχεις σκοτώσει?... γιατί είμαι εδώ Έντουαρντ? Απάντησε»
«δεν ξέρω Μπέλα... δεν ξέρω... αντί να μπαίνουν όλα σε μια σειρά, όλα γίνονται πιο μπερδεμένα... με τρελαίνεις»
«τότε γιατί επιμένεις να με γυρίζεις πίσω... σου είπα ότι την θρέφω... σου είπα ότι θα γίνεται πιο επίμονη... θα σε τρελάνει Έντουαρντ... αυτό θες?... θες ότι έχτισες να το γκρεμίσεις για το σεξ?... αυτό θες?... απάντησε»
«όχι γαμώτο μου δεν το θέλω αυτό... εσένα θέλω... και όχι μόνο για το σεξ... το ξέρεις αυτό... σ’ αγαπάω Μπέλα... δεν μπορώ άλλο»
«τότε ξεκόλλα δεν θα το ξαναπώ... ΞΕΚΟΛΑ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ... και άνοιξε τα μάτια σου επιτέλους... σου αφήνω το συμφωνητικό σου... διάβασε το δύο, τρεις, εκατό φορές... όσες τέλος πάντων χρειάζεται για να το εμπεδώσεις και μόλις αποκρυπτογραφήσεις την σημασία του και πάρεις τις αποφάσεις σου έλα στο «Μπορμέντος» το μεσημέρι να με βρεις και να μου πεις τι αποφάσισες... δεν έχεις άλλη ευκαιρία Έντουαρντ... σε έδιωξα από το σπίτι... αν σε διώξω και από την ζωή μου... ξέχασε με ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ... αν ακούσεις να ξαναπώ την λέξη ΑΡΚΕΤΑ... αυτήν την φορά θα είναι οριστικό... το κατάλαβες?... απάντησε»
«το κατάλαβα»
«τράβα τώρα και μάζεψε ότι έχεις σπείρει και μόλις ηρεμήσεις κάτσε και διάβασε το συμφωνητικό... μην μάθω ότι έβαλες άλλους να μαζέψουν τα σπασμένα σου γιατί τότε θα δεις την πραγματική μου οργή... που σημειωτέων ακόμα δεν έχεις γευτεί... το κατάλαβες?... απάντησε»
«μάλιστα κυρία» είπε μέσα από την ανάσα του... θα τον τσουρομαδίσω το ορκίζομαι... θα το κάνω... γαμώ το κέρατο μου το τράγιο με αυτόν τον άνθρωπο... εκεί που παίρνει το πάνω χέρι εκεί λυγίζει... πως σκατά το κάνει αυτό?
«μην σε δω ατημέλητο στο μεσημεριανό... την γάμησες» τόνισα και σηκώθηκα... τον προσπέρασα και ξεκλειδώνοντας την πόρτα έφυγα χωρίς να τον κοιτάξω και κοπάνισα την πόρτα πίσω μου.
Το κινητό μου χτύπησε και το πήρα στα χέρια μου με απορία για να δω ποιος με καλεί... ήταν η Αμαριλλίς.
«Αμαριλλίς?»
«Μπέλα καλημέρα τι κάνεις?»
«τρέχω και δεν φτάνω... εσύ?» την ρώτησα με ένα αναστεναγμό
«μια χαρά σε ευχαριστώ... ξέχασες το ραντεβού μας?»
«όχι Αμαριλλίς μου δεν το ξέχασα... αλλά δεν πρόλαβα να έρθω... μπορούμε να αλλάξουμε το ραντεβού?»
«φυσικά και μπορούμε... έχω μια ώρα κενό προλαβαίνεις να έρθεις τώρα?» κοίταξα την ώρα και έτριψα το μέτωπο μου.
«ναι έρχομαι τώρα από εκεί»
«θα σε περιμένω» απάντησε γλυκά και κλείσαμε το τηλέφωνο.
Μόλις έφτασα στο γραφείο μου... έκλεισα τον υπολογιστή, πήρα την τσάντα μου και βγαίνοντας κλείδωσα το γραφείο μου.
«φεύγεις?» ρώτησε η Τζέσικα και γύρισα προς το μέρος της.
«ναι έχω ραντεβού με την Αμαριλλίς»
«θες κάτι άλλο από μένα?»
«όχι συνέχισε αυτά που σου έχω δώσει και θα τα πούμε μετά το μεσημεριανό»
«θα πας κατευθείαν?»
«ναι... ότι χρειαστείς πάρε τηλέφωνο τον Τζέικ... δεν θέλω να με ενοχλήσει κανείς... θα έχω το κινητό μου κλειστό»
«εντάξει» ανταποκρίθηκε και κίνησα προς το ασανσέρ.
Στο νοσοκομείο...
«Μπέλα» είπε η Αμαριλλίς μόλις μπήκα στο ιατρείο της και σηκώθηκε για να έρθει κοντά μου... την αγκάλιασα τρυφερά και χαμογέλασε.
«τι κάνει το μικρό μας κατσαρίδι?»
«μεγαλώνει» είπε με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά και χάιδεψε τρυφερά την κοιλιά της.
«μπορώ?» ρώτησα κοιτώντας την κοιλιά της και χαμογέλασε ζεστά
«φυσικά» απάντησε αμέσως και παίρνοντας το χέρι μου το ακούμπησε στο μεγάλο εξόγκωμα.
Εκείνην την στιγμή η μικρή της κλώτσησε και γελάσαμε μαζί.
«είναι πολύ ζωηρή» είπα και την κοίταξα στα μάτια συγκινημένη.
«δεν φαντάζεσαι πόσο... αν είναι τώρα έτσι φαντάζεσαι τι έχω να τραβήξω?» ρώτησε με προσποιητή φρίκη και γέλασα δυνατά.
«δεν σε φοβάμαι εσένα... μπορείς να χειριστείς οποιαδήποτε κατάσταση»
«όπως και εσύ... και ανυπομονώ πότε θα έρθει και η δική σου η σειρά που θα συζητάμε για τέτοιες καταστάσεις»
«δεν θρέφω αυταπάτες... δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ αυτό»
«γιατί είσαι τόσο απόλυτη?»
«γιατί ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να μου προσφέρει αυτό το θαύμα έχει σχιζοφρένεια» πάγωσε και κάνοντας το γύρω του γραφείου της, έκατσε βαριά στην καρέκλα της και με κοίταξε με πόνο στα μάτια.
«μην ανησυχείς έχω κάνει την έρευνα μου... ξέρω ακριβώς τις επιπτώσεις και μια από αυτές είναι και το αν μείνω έγκυος τι θα χρειαστεί να υποστώ... πέρα της κατάστασης μου» αναστέναξε
«δεν είναι όμως απαραίτητο»
«για μένα είναι Αμαριλλίς μου... ξέρεις πολύ καλά πως βλέπω εγώ το θέμα να αφαιρέσω μια ζωή... και το να μπω στην διαδικασία να μείνω έγκυος... να υπομείνω την ακινησία και όλα τα επακόλουθα της και στον έκτο μήνα να κάνω παρακέντηση και να μου ανακοινώσουν ότι θα πρέπει να διαλέξω μεταξύ σε ένα παιδί που έχει το γονίδιο του ή να του αφαιρέσω την ζωή... κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά με πείσμα... όχι... αυτό δεν μπορώ να το κάνω... και από το να γεννήσω ένα παιδί που μεγαλώνοντας θα περάσει ότι και ο πατέρας του... δεν θέλω καν να το σκέφτομαι... γι αυτό και επιλέγω να κάνω κάθε τρεις μήνες την ένεση για αντισύλληψη... παρά να μπω σε όλη αυτήν την διαδικασία»
«δεν έχεις άδικο αλλά δεν μπορείς να την κάνεις για πάντα... ξέρεις ότι έχει επιπτώσεις»
«υπάρχουν και τα προφυλακτικά» ανασήκωσα τους ώμους μου.
«και εκείνος θα το δεχθεί?»
«ας φτάσουμε σε αυτό το σημείο και βλέπουμε... αλλά όπως και να έχει είναι δική μου επιλογή... και δεν πρόκειται να τον αφήσω να με μεταπείσει... αν θέλει παιδί υπάρχουν πάντα τα ορφανά που περιμένουν πως και πως μια ζεστή αγκαλιά» αναστέναξε
«πόσα θα υπομείνεις ακόμα για εκείνον?»
«δεν το βλέπω έτσι Αμαριλλίς μου... τον δικό μου εαυτό προστατεύω... άλλωστε ξέρεις πολύ καλά ότι η περίπτωσή μου δεν ενδείκνυται και για μια ομαλή εγκυμοσύνη»
«μετά την πλαστική που έκανες... δεν έχεις πλέων τόσο σοβαρό πρόβλημα» την κοίταξα χαμογελώντας... και μου ανταπέδωσε το βλέμμα με απορία.
«δεν προχωράμε στην εξέταση να τελειώνουμε?» την ρώτησα και τα παράτησε
«όποτε είσαι έτοιμη» απάντησε δείχνοντας την πόρτα για να πάω να αλλάξω.
Όσο μου έκανε υπέρηχο με κοίταζε στιγμιαία νευριασμένη αλλά δεν είπε τίποτα... έβγαλε τον υπέρηχο και ψιλάφησε τον τράχηλο με το δάχτυλο της... έσμιξε τα χείλια της σε μια ίσια γραμμή για να μην μιλήσει και με άφησε να πάω να αλλάξω... όταν γύρισα και έκατσα στο γραφείο της...
«πες το μην το κρατάς μέσα σου θα σκάσεις» την πείραξα και έγινε έξαλλη.
«τι ακριβώς θες να σου πω?»
«αυτό που νιώθεις» είπα ήρεμα και ξεφύσησε
«Μπέλα... μέσα σε τρεις μήνες πως κατάφερες να κάνεις τέτοια ζημιά?»
«εύκολα» συνέχισα να την πειράζω και εκείνη ξέσπασε
«θες να με τρελάνεις?... έκανες έξι μήνες να συνέλθεις από το τελευταίο σου χειρουργείο και τον άφησε να σου κάνει τέτοια ζημιά... ο τράχηλος σου έχει πάρει κλίση... αν συνεχίσει με την ίδια ένταση το μόσχευμα δεν θα κρατήσει για πολύ ακόμα και θα είναι χειρότερα από την τελευταία φορά»
«μην ανησυχείς γι αυτό... δεν πρόκειται να ξανασυμβεί»
«αλήθεια?... και γιατί να σε πιστέψω?»
«γιατί του το έκανα ρητό ότι δεν πρόκειται να το ξαναδεχθώ»
«και τώρα ηρέμησα... ειρωνεύτηκε... Μπέλα τα πράγματα είναι σοβαρά... και σε παρακαλώ... σε ικετεύω να πας στον Χασιμότο να του ρίξει μια ματιά»
«πέθανε πριν δύο μήνες» με κοίταξε ζαρώνοντας τα φρύδια της
«αλλά δεν ήταν ο μόνος... σε παρακαλώ μην το αφήσεις στην τύχη του... Μπέλα σε ικετεύω... έχεις περάσει τόσα χειρουργεία... γιατί επιμένεις να καταστρέφεις τον εαυτό σου... δεν σου φτάνει όλος ο πόνος που βίωσες?» ρώτησε με πόνο και της έπιασα ήρεμα το χέρι για να την καθησυχάσω.
«δεν θα τον αφήσω να με ξαναγγίξει με αυτόν τον τρόπο» της είπα ήρεμα και αναστέναξε κουνώντας το κεφάλι της καταφατικά.
«δεν θα μπορέσω ποτέ να σε καταλάβω... είπε απελπισμένη... πως μπορείς να το κάνεις αυτό?»
«γιατι Αμαριλλίς μου... όταν αγαπάς, κάνεις τα πάντα» της είπα χαμογελώντας ζεστά και δεν ήξερε τι άλλο να πει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου