«Έντουαρντ» την άκουσα να λέει μέσα από το φιλί μας και την ένιωσα να με σπρώχνει για να με σταματήσει αλλά αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε για μένα.
«άκουσε με» της είπα αυστηρά και την κοίταξα μέσα στα μάτια επιβλητικά.
«πες το μοίρα... πες το πεπρωμένο... πες το όπως θες... έχουμε γεννηθεί για να είμαστε μαζί... δεν μπορεί να ζήσει ο ένας χωρίς τον άλλο... πόσες αποδείξεις θες για να το καταλάβεις επιτέλους?» την ρώτησα με όλη την ένταση που είχα εκείνην την στιγμή κρατώντας την από τα μπράτσα για να μην κάνει καμία κίνηση να φύγει πάλι μακριά μου... αλλά εκείνη με κοίταζε με πόνο στα μάτια χωρίς να ανταποκρίνεται.
«Μπέλα δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα... και ξέρω πάρα πολύ καλά ότι το ίδιο ισχύει και για σένα... γιατί είσαι τόσο πεισματάρα?» προσπάθησα άλλη μια φορά αλλά εκείνη κούναγε αρνητικά το κεφάλι της με πείσμα... Χριστέ μου το ορκίζομαι αυτή η γυναίκα θα με τρελάνει.
«ξέρω ότι έχω κάνει πολλά λάθη στην ζωή μου που θα τα μετανιώνω για μια ζωή... αυτά που δεν θα μπορέσω ποτέ να συγχωρέσω τον εαυτό μου είναι όσα σε πλήγωσαν... αλλά ο μήνας που πέρασε με έκανε να δω την αλήθεια Μπέλα... με έκαναν να καταλάβω ότι χωρίς την αγάπη σου... χωρίς την αγκαλιά σου... χωρίς την κατανόηση σου... είμαι χαμένος σε έναν κόσμο χωρίς νόημα... είσαι τα πάντα για μένα... τα πάντα. Σε κοίταζα πάντα από μακριά... και μην μου αρνηθείς ότι δεν ίσχυε το ίδιο και για σένα... γιατί δεν θα σε πιστέψω. Είναι άδικο για σένα... δεν θα το αρνηθώ αυτό... αλλά προσπαθώ... το θέλω όσο τίποτα στην ζωή μου να τα καταφέρω για σένα»
«αυτό είναι που δεν μπορείς να καταλάβεις Έντουαρντ... δεν θέλω να τα καταφέρεις για μένα... θέλω να τα καταφέρεις για σένα»
«για ποιον λόγο... για να βρω κάποιο υποκατάστατο?... δεν πρόκειται καμία να πάρει ποτέ την θέση σου... γιατί δεν υπάρχει άλλη γυναίκα σε ολόκληρο τον πλανήτη που μπορεί να σε φτάσει έστω και στο μικρό σου δαχτυλάκι Μπέλα... και εγώ δεν θέλω καμία άλλη... θέλω μόνο εσένα... μόνο εσένα αγαπάω... τι πρέπει να κάνω για να το καταλάβεις αυτό»
«δεν έχεις ιδέα τι μου ζητάς»
«σταμάτα να το λες αυτό... πραγματικά με τρελαίνει κάθε φορά που το ακούω να βγαίνει από το στόμα σου... τι είναι αυτό που σου ζητάω Μπέλα... τι προσπαθείς να μου πεις όλον αυτόν τον καιρό... πες μου επιτέλους» απαίτησα και αναστέναξε κοιτώντας χαμηλά
«μην τολμήσεις να σιωπήσεις τώρα... μίλα μου Μπέλα σε παρακαλώ» σήκωσε την ματιά της και κοιτώντας με πόνο μου χάιδεψε απαλά το μάγουλο
«σταμάτα τα κανακέματα και πες μου τι διάολο εννοείς με το ότι δεν έχω ιδέα τι σου ζητάω να κάνεις... τι σου ζητάω Μπέλα... γιατί κάνεις πίσω τώρα?»
«σε κάθε μας συζήτηση πάντα αναζητάς το αποτέλεσμα... αν μάθεις το αποτέλεσμα χωρίς να μάθεις όλα τα άλλα...» δάγκωσε το κάτω χείλος της κλείνοντας τα μάτια της και άρχισε να κουνάει απελπισμένη το κεφάλι της αριστερά και δεξιά αναπνέοντας με δυσκολία.
«τι Μπέλα... αν μάθω το αποτέλεσμα τι θα συμβεί?» επέμενα εγώ και με κοίταξε μέσα στα μάτια για μια στιγμή παίρνοντας της αποφάσεις της.
«αν σου πω γιατί σου τα έκανε όλα αυτά... αν σου πως πια ήταν η αιτία... τότε δεν θα υπάρχει γυρισμός Έντουαρντ για σένα... θα σε αποτελειώσει... δεν το καταλαβαίνεις?... θα σε αποτελειώσει» ξέσπασε και έκανε μια προσπάθεια να απομακρυνθεί από μένα αλλά εγώ δεν την άφησα.
«γιατί Μπέλα θα με αποτελειώσει... τι είναι πια αυτό που την ώθησε να κάνει κάτι τέτοιο... μίλα επιτέλους» την τράνταξα και έβαλε αμυντικά τα χέρια της πάνω στο στήθος μου για να με σταματήσει.
«μίλα που να σε πάρει Μπέλα... γιατί?»
«όχι... είναι πολύ για μένα όλο αυτό... όχι Έντουαρντ... δεν θα είμαι η αιτία που θα καταστραφείς... άφησε με» είπε και έκανε πάλι την προσπάθεια να ξεφύγει αλλά εγώ την εμπόδισα για άλλη μια φορά.
Δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω τώρα να φύγει... όχι τώρα που ήμουν τόσο κοντά... όχι αυτήν την φορά... δεν με νοιάζει αν η αλήθεια θα με καταστρέψει... αρκετά χρόνια έτρεχα μακριά από αυτό που πραγματικά είμαι... είναι καιρός να το ανακαλύψω... και αυτό θα γίνει τώρα είτε το θέλει, είτε όχι.
«πες μου που να σε πάρει... δεν πρόκειται να σε αφήσω να φύγεις αν δεν μου πεις... εδώ και τώρα... τι μου κρύβεις Μπέλα και στην τελική πως διάολο μπορείς να τα ξέρεις όλα αυτά» ξέσπασα υψώνοντας την φωνή μου και εκείνη ακινητοποιήθηκε και με κοίταξε με νόημα μέσα στα μάτια.
«ήσουν η μεγαλύτερη του αμαρτία» είπε πνιχτά μέσα από τους λυγμούς της και ζάρωσα τα φρύδια μου με απορία.
«του Πάολο?... εννοείς ότι εκείνος έφταιγε για όσα μου έκανε η άλλη?» ρώτησα διαπιστώνοντας το νόημα μέσα από τα λόγια της.
«ναι» είπε ξεψυχισμένα και έσκυψε το κεφάλι της.
«δεν καταλαβαίνω... αφού την απέρριψε... δεν την εκπαίδευσε καν πως μπορεί να φταίει εκείνος για ότι μου έκανε»
«δεν υπήρχα όρια τότε Έντουαρντ... ήταν ανεξέλεγκτος... θεωρούσε τον εαυτό του άρχοντα του σύμπαντος... επειδή είχε δύναμη νόμιζε ότι μπορούσε να κάνει τα πάντα... εκείνος» είπε και ένας λυγμός της ξέφυγε από τα χείλια και δεν μπόρεσε να συνεχίσει... τα δάκρυα της έτρεχαν ανεξέλεγκτα και το σώμα της έτρεμε σαν το φύλο... έπρεπε να κάνω κάτι να την ηρεμήσω... την έκλεισα στην αγκαλιά μου και της χάιδεψα την πλάτη παρηγορητικά για να ηρεμίσει... αλλά δεν τα παράταγα όχι τώρα.
«εκείνος τι Μπέλα?»
«εκείνος φταίει για όλα Έντουαρντ... για όλα» είπε και με έσφιξε απάνω της αφήνοντας όλη της την θλίψη να ξεχυθεί από μέσα της... δεν μίλησα... την άφησα να ξεσπάσει παρηγορώντας την σιωπηλά χωρίς να μπορώ να αντιδράσω.
Σε κάθε της φράση έλεγε πάντα... τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί... κάθε φορά αυτή η φράση είχε και διαφορετικό νόημα... αλλά αυτό που τελικά πάντα εννοούσε ήταν αυτό που προείπα και εγώ... για κάποιον λόγο η μοίρα μας, μας έχεις παίξει ένα πολύ άσχημο παιχνίδι... πιόνια και οι δύο ενός αδίστακτου άνθρωπου που μας κατέστρεψε τις ζωές ανεπανόρθωτα.
Τώρα μπορώ να καταλαβαίνω το πείσμα της να με σώσει από τον ίδιο μου τον εαυτό... τώρα μπορώ να καταλάβω γιατί το έχει πάρει τόσο προσωπικά... αλλά οι συνέπιες είναι καταστροφικές για την ίδια... γιατί παλεύει ακόμα για όλους εμάς?
«Μπέλα?» την ρώτησα δειλά μόλις την ένιωσα να ηρεμεί.
«ναι» ανταποκρίθηκε αδύναμα
«γιατί δεν θες να ξεχάσεις?» σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε στα μάτια... της σκούπισα τα δάκρυα με τα χέρια μου και της έδωσα ένα ζεστό φιλί στο μέτωπο για να πάρει κουράγιο.
«Έντουαρντ» προσπάθησε να με μεταπείσει αλλά δεν την άφησα να συνεχίσει.
«γιατί Μπελά... εγώ θα έδινα τα πάντα για να τα ξεγράψω όλα ώστε να κάνω μια νέα αρχή... αν κάποιος μου έλεγε αυτήν την στιγμή, ότι υπήρχες τρόπος να ξεχάσω... είμαι ικανός να δώσω και όλη μου την περιουσία για να το κάνω... γιατί εσύ όχι?»
«γιατί αν τα ξεχάσω όλα αυτά... τότε θα είναι σαν να μην υπάρχω Έντουαρντ... θα είναι σαν μην υπήρξα ποτέ» είπε μέσα από έναν λυγμό που ξέφυγε από τα χείλια της και της έτριψα τα μπράτσα της για να την ηρεμήσω.
«το ξέρεις ότι αυτό δεν είναι αλήθεια»
«είναι Έντουαρντ... είναι η μόνη αλήθεια... όλα αυτά είμαι εγώ... όλα αυτά»
«είναι εκείνος Μπέλα... όχι εσύ... όπως ότι μαλακία κάνω... ότι μαλακία λέω και σε πληγώνει είναι εκείνη... όχι εγώ... γιατί δεν το βλέπεις αυτό?»
«γιατί δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια Έντουαρντ»
«που να με πάρει θα με τρελάνεις τελείως... πως μπορείς να λες κάτι τέτοιο?... εκείνος κινεί ακόμα τα νήματα σου Μπέλα... για εκείνον τα κάνεις όλα αυτά... όχι για σένα» αναστέναξε αλλά δεν ανταποκρίθηκε.
«ήμουν η τελευταία του πληγή Μπέλα... γιατί συνεχίζεις... γιατί δεν τα παρατάς?... γιατί δεν ζεις την δική σου ζωή?... γιατί επιμένεις να ζεις την δική του?»
Αυτόματα με το που την ρώτησα όλα όσα με πνίγανε όλον αυτόν τον καιρό ήρθε στο μυαλό μου η συνομιλία που είχε πριν με τον Τζέηκοπ.
«δεν θα σε καταλάβω ποτέ... γιατί δεν του το δίνεις?»
«γιατί μετά θα αναγκαστώ να το δώσω πάλι πίσω στον Γκουστάβο... και μετά πάλι εκείνος πίσω σε μένα... αυτήν την δουλειά θα κάνουμε τώρα... τράβα να του δώσεις την προσφορά... και άσε τα πείσματα... ο άνθρωπος γεννιέται ΜΠ δεν γίνετε... και εγώ βαρέθηκα να παίζω κρυφτούλι»
«κλείνεις τις πληγές του πατέρα σου... αναφώνησα και συναίνεσε ως απάντηση... δεν καταλαβαίνω... ο πατέρας σου που κολλάει με μένα?... είχε σχέση με την μητέρα μου?»
«ναι αλλά όχι με προφανή τρόπο»
«τι σχέση είχε με την μητέρα μου?» πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε μακριά... έβαλα το χέρι μου κάτω από το σαγόνι της και την ανάγκασα να με κοιτάξει
«Μπέλα... σε παρακαλώ μην σιωπάς τώρα»
«εκείνος της προμήθευε τα καθίκια που...» δεν άντεξε να συνεχίσει και άλλο ένα δάκρυ ξέφυγε από τα μάτια της.
«τι?»
«έψαξα μέσα από τα αρχεία του Πάολο να βρω μια άκρη... αλλά δεν βρήκα τίποτα που να προδίδει ότι προωθούσε προς τα έξω άτομα σαν και εκείνον... από της τραπεζικές κινήσεις της μητέρας σου φαίνεται καθαρά ότι τους αγόραζε... και σε μια τελευταία έρευνα που έκανα βρήκα ότι ήταν δουλειά του πατέρα μου» με κοίταξε μέσα στα μάτια για να δει τις αντιδράσεις μου αλλά εγώ περίμενα υπομονετικά να συνεχίσει.
«ο Πάολο είχε μόνο γυναίκες ενδοτικούς... αλλά με τον καιρό ο πατέρας μου το έπεισε ότι θα μπορούσαν να τον κάνουν μια καλοστημένη επιχείρηση... φυσικά του Πάολο δεν του άρεσε και τόσο η ιδέα να δει κάποιον δίπλα του... και έτσι ο πατέρας μου του βρήκε μια το ίδιο διεφθαρμένη όσο ήταν και ο Πάολο και τότε ξεκίνησε η ιδέα της λέσχης»
«της λέσχης?»
«ξεκίνησε σαν λέσχη... και πολύ σύντομα όλο αυτό διαδόθηκε και ερχόντουσαν από πολλά μέρη... μόλις ο Πάολο είδε το χρήμα να ρέει άφθονο και το πόσο δύναμη είχε απάνω τους... τότε την μετέτρεψε σε ένα μπουρδέλο πολυτελείας... που όσοι πήγαιναν σε αυτό πληρώνανε αδρά για της υπηρεσίες τους... και έτσι μετατράπηκε σε μια καλοστημένη επιχείρηση αλλά όταν μάλωσε με τον πατέρα μου και εκείνος έφυγε... πήρε μαζί του όλα τα μεγάλα κεφάλια που τους είχε πείσει να τον ακολουθήσουν και η φούσκα που είχαν φτιάξει έσκασε μέσα σε μια βραδιά... φυσικά ο πατέρας μου δεν είχε ιδέα πως να φτιάξει κάτι ανάλογο με αυτό που είχε δημιουργήσει ο Πάολο γιατί δεν εκπαιδεύτηκε ποτέ... έτσι όλοι τον παρατήσανε και ο Πάολο δεν τους δέχτηκε πίσω»
«έτσι άρχισε να τους προωθεί?»
«εκεί είναι που μπερδεύονται τα πράγματα»
«δηλαδή»
«τους προωθούσε μόνο στην μητέρα σου Έντουαρντ και αυτό δεν έχει λογική... αν ήθελε να στήσει μια τέτοια επιχείρηση... γιατί η μόνη του πελάτισσα ήταν η μητέρα σου?»
«δεν καταλαβαίνω»
«δεν είσαι ο μόνος... προσπάθησα να βγάλω άκρη αλλά έχει πολύ καλά κρυμμένα μυστικά και όσο και να έψαξα δεν βρήκα κανένα στοιχείο που να μου απαντάει αυτό το ερώτημα»
«γιατί έχει τόση σημασία για σένα να το μάθεις αυτό?»
«γιατί δεν έχει λογική Έντουαρντ... ο πατέρας μου δεν είναι χαζός... είμαι σίγουρη ότι ήξερε τον λόγο που τους ήθελε... για όνομα του θεού είχε κόρη στην ίδια ηλικία με σένα... πως μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο?»
«άκουσε με Μπέλα... κατανοώ ως ένα σημείο το βάρος που νιώθεις για όσα κάνανε... αλλά τα έκαναν εκείνοι όχι εσύ... γιατί πρέπει να φθείρεις και να καταστρέφεις τον εαυτό σου για κάτι που δεν έχεις κάνει εσύ... άφησε τους να πληρώσουν για τα δικά τους λάθη... επιτέλους σταμάτα να καταστρέφεις τον εαυτό σου για εκείνους»
«πως μπορείς να το λες αυτό?»
«Μπέλα... γιατί πρέπει να πληρώνεις εσύ για τα δικά τους λάθη?»
«γιατί όλα αυτά έχουν αντίκτυπο σε μένα Έντουαρντ... κάθε τους βήμα μαυρίζουν την δική μου ψυχή... κάθε τους πράξη μαυρίζουν την δική μου ζωή»
«δεν ξέρω τι να πω πια Μπέλα... η μοίρα μας έχει παίξει πολύ άσχημο παιχνίδι... αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό θα πρέπει εμείς να το αφήσουμε να μπει ανάμεσα μας?»
«γιατί πάντα θα είναι ανάμεσα μας Έντουαρντ... και αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει... λυπάμαι»
«αν νομίζεις ότι θα σε αφήσω να φύγεις είσαι γελασμένη... δεν ξέρω πως αλλά εγώ θα την βρω την άκρη να ξεφύγουμε από όλο αυτό... αυτό σου το υπογράφω» είπα με πείσμα και την κλείδωσα στην αγκαλιά μου.
«δεν θα αφήσω κανέναν να μου κλέψει το Ρόδο μου μέσα από την αγκαλιά μου... είσαι δική μου και είμαι δικός σου και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ... γι αυτό καλά θα κάνουν όλοι οι άλλοι να αρχίσουν να τρέμουν... γιατί όποιος τολμήσει να σε ξανά πληγώσει θα έχει να κάνει με μένα... το ακούς?... της δήλωσα και την ανάγκασα να με κοιτάξει... κανείς δεν θα μπει ξανά ανάμεσα μας... όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν... ένα παρελθόν που δεν μας ρώτησε κανείς για το αν θέλουμε να μας επηρεάσει... όμως κατανοώ ότι μας επηρεάζει... αλλά Μπέλα είναι στο χέρι μας να το αποτρέψουμε αυτό»
«δεν είναι τόσο εύκολο Έντουαρντ... μακάρι να ήταν»
«δεν διαφωνώ... μας κατέστρεψαν το παρόν Μπέλα... σε παρακαλώ μην αφήνεις να μας καταστρέψουν το μέλλον»
«τι θες να κάνω ακριβώς?... να κλείσω τα μάτια σε όλα όσα πάλεψα όλα αυτά τα χρόνια?... να κλείσω τα μάτια σε όλη αυτήν την διαφθορά και να τους αφήσω να καταστρέψουν και άλλα αθώα θύματα?... να δημιουργήσουν περισσότερες πληγωμένες ψυχές σαν και εσένα ή σαν και εμένα?... τι μου ζητάς να κάνω Έντουαρντ?»
«σου ζητάω να με αφήσεις να το παλέψουμε μαζί Μπέλα»
«δεν μπορώ να σε αφήσω να κάνεις κάτι τέτοιο... είναι δική μου υποχρέωση... δεν θέλω να σε ανακατέψω σε όλο αυτό»
«δική σου υποχρέωση?... γιατί Μπέλα είναι δική σου υποχρέωση?... εσύ τους κατέστρεψες?... εσύ τους διέφθειρες?»
«όχι αλλά αν τα παρατήσω Έντουαρντ... αν κλείσω τα μάτια μου σε όλα αυτά τότε θα είναι σαν να το κάνω δεν το καταλαβαίνεις?»
«γιατί δεν τον κλείνεις στην φυλακή για να τελειώνουν όλα αυτά?»
«γιατί δεν είναι μόνο ο πατέρας μου Έντουαρντ... όλη αυτή η υπόθεση έχει πάρει μεγάλη διάσταση... και ακόμα και τώρα δεν ξέρω πόσα άτομα έχουν επηρεαστεί... η γνώση και μόνο ότι μπορεί να έχω αργήσει... ή ότι υπάρχουν ακόμα στοιχεία που δεν έχω βρει και έχουν επηρεάσει και άλλα άτομα με τρελαίνει» ξέσπασε και έγειρε στην αγκαλιά μου ζητώντας παρηγοριά.
«τότε άσε με να σε βοηθήσω Μπέλα... μόνη σου το είπες ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τα πάντα μόνος του... γιατί εσύ δεν αφήνεις κανέναν να σε βοηθήσει» γέλασε
«δεν είμαι μόνη μου Έντουαρντ»
«δεν μιλάω για το προσωπικό σου Μπέλα... δεν μιλάω για τον Τζέηκοπ ή την Άλις που σίγουρα σε στηρίζουν και τώρα καταλαβαίνω απόλυτα την αφοσίωση τους... μιλάω για κάτι πολύ παραπάνω»
«δηλαδή?» ρώτησε και με κοίταξε στα μάτια
«μιλάω για την ψυχική σου στήριξη Μπέλα... γιατί επιμένεις να με αγαπάς μετά από όλα αυτά?»
«γιατί είσαι ο μόνος που μπορείς να με καταλάβεις» παραδέχτηκε
«όπως είσαι η μόνη που μπορεί να καταλάβει εμένα» επιβεβαίωσα και συναίνεσε ηττημένη.
«είμαστε ο ένας για τον άλλον Μπέλα... έχουμε γεννηθεί για να είμαστε μαζί... δείξε μου τον δρόμο να μπορέσω να σε βρω... μην τα παρατάς τώρα... έχουμε φτάσει στην πηγή... νομίζω ότι και στους δύο αξίζει να πιούμε λίγο από το νερό της για να λυτρωθούμε»
Ρίχτηκε στην αγκαλιά μου για άλλη μια φορά αφήνοντας όλα της τα συναισθήματα να ξεχειλίσουν.
«να ξέρες μόνο πόσο σ’ αγαπάω» είπε με σπαρακτική φωνή και με διέλυσε.
«ξέρω ακριβώς πόσο μ’ αγαπάς Μπέλα... γιατί άλλο τόσο σ’ αγαπάω και εγώ... και δεν θα αφήσω κανέναν να καταστρέψει αυτήν την αγάπη γιατί την αξίζουμε και οι δύο» κούνησε το κεφάλι της σφίγγοντας με ακόμα πιο κοντά της και άφησα ένα φιλί πάνω στην κορυφή του κεφαλιού της.
«σε χρειάζομαι» επιτέλους παραδέχτηκε ανοιχτά και χαμογέλασα
«όσο ακριβώς σε χρειάζομαι και εγώ καρδιά μου... όσο ακριβώς σε χρειάζομαι και εγώ... είπα μέσα από τον αναστεναγμό μου... δεν πρόκειται να πάω πουθενά... την ανασήκωσα για να την κοιτάξω μέσα στα μάτια και μου χαμογέλασε... πουθενά» μου χαμογέλασε πιο εγκάρδια και αυτή την φορά πήρε εκείνη τα ηνία και με φίλησε με όλο το πάθος που έκρυβε μέσα της, αφήνοντας με να πάρω λίγη πνοή από την πνοή της... κάνοντας με να νιώσω και πάλι ζωντανός... κάνοντας με να νιώσω ότι όλα θα πάνε καλά... όλα θα πάνε καλά... και κανένας και τίποτα δεν πρόκειται να με πείσει για το αντίθετο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου