«δηλαδή αυτό ήταν όλο?»
«η άσπρη ομάδα δεν έχει να κάνει με αντικείμενα και παιχνίδια Έντουαρντ... όλα γίνονται στην θεωρία... η διαφορά εδώ είναι ότι πήρες όλη την θεωρία και ξέχασες να δεις την ουσία... οπότε το μόνο που μένεις τώρα είναι να δεις την ουσία των πραγμάτων για να ξεπεράσεις το επίπεδο και το στάδιο 5 και να μπεις στην τελική δοκιμασία για να γίνεις Βαρόνος»
«εγώ Βαρόνος»
«γιατί σου φαίνεται παράξενο... ξέρεις τι σημαίνει Βαρόνος?»
«ο απόλυτος κυρίαρχος»
«ο απόλυτος κυρίαρχος του εαυτού σου... Εντουαρντ και όχι κάποιας ομάδας... το να γίνεις Βαρόνος δεν σημαίνει ότι θα πάρεις και την θέση μου... αλλά μπορείς να την διεκδικήσεις αν το θες... ή να την μοιραστείς μαζί μου»
«και πάλι δεν το καταλαβαίνω πως μπορούν όλοι αυτοί να είναι κυρίαρχοι από την στιγμή που δεν έχουν φτάσει στο στάδιο 5»
«είναι κυρίαρχοι... όχι ακόλουθοι... ούτε και Βαρόνοι... είναι κυρίαρχοι αλλά ακόμα χρειάζονται την καθοδήγηση μου για να μπορέσουν να επιβεβαιωθούν ότι το κάνουν σωστά... όσοι είναι κυρίαρχοι στο στάδιο εκπαίδευσης 1 αναλαμβάνουν και ενδοτικούς που είναι στο στάδιο 1 και πάει λέγοντας»
«είναι ίσοι»
«ακριβώς... είναι ίσοι... αλλά η διαφορά τους είναι»
«ότι οι κυρίαρχοι θέλουν να δίνουν... οι ενδοτικοί θέλουν να παίρνουν»
«πολύ σωστά... αυτή είναι η μόνη τους διαφορά... σε όλα τα άλλα δεν διαφέρουν... εμείς καθοδηγούμε τους κυρίαρχους και οι κυρίαρχοι τους ενδοτικούς τους... και έτσι γίνεται η εκπαίδευση τους»
«άρα όσοι είναι κυρίαρχοι... γνωρίζουν τις αξίες τους και τώρα δοκιμάζουν τους εαυτούς τους»
«μμμχχχμμμ»
«και ο μίστερ ΜΠ?»
«Braveman για σένα» του έκλεισα το μάτι
«οκ τότε ο Braveman» γέλασε
«τι ο Braveman?»
«είναι κυρίαρχος του εαυτού του... αλλά έχει ανάγκη από την καθοδήγηση σου?»
«όχι»
«έχει ανάγκη την επιβεβαίωση σου»
«ποια είναι η διαφορά μας?»
«ότι εσύ δεν έχεις ανάγκη από επιβεβαίωση?»
«όλοι έχουμε ανάγκη από επιβεβαίωση Έντουαρντ»
«η διαφορά σας είναι ότι εσύ δεν βασίζεσαι σε αυτήν για να πας παρακάτω»
«δεν βασίζομαι σε αυτήν... παίρνω πρώτα τις αποφάσεις μου και μετά ζητώ την επιβεβαίωση αλλά και πάλι δεν αλλάζουν οι αποφάσεις μου βάση της επιβεβαίωσης»
«ενώ ο Braveman περιμένει πρώτα την επιβεβαίωση για να πάρει μια απόφαση»
«ακριβώς»
«και θεωρείς ότι εγώ και ο Τάηλερ μπορούμε να γίνουμε Βαρόνοι ενώ ο Braveman όχι?»
«όχι Έντουαρντ... ο Braveman είναι Βαρόνος... αλλά αρνείται να το δεχτεί»
«το αρνείται?»
«ναι... ξέρει ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνος του στην ζωή... αλλά αρνείται να το παραδεχτεί στον ίδιο του τον εαυτό»
«τώρα κατάλαβα»
«χαίρομαι» είπα και ήπια άλλη μια γουλιά από το ουίσκι μου... και παίρνοντας και εκείνος το δικό του ποτήρι στο χέρι του με μιμήθηκε και αναστέναξε.
«θα γυρίσεις την συζήτηση σε αυτό που λέγαμε πριν» γέλασα
«δεν ήταν και τόσο δύσκολο» του επιβεβαίωσα
«εντάξει δεν θέλω να τον συγχωρήσω ακόμα... οπότε μπορούμε να πούμε για τίποτα άλλο?»
«τι θες να συζητήσουμε?»
«έχω μια απορία»
«μπορείς να την εκφράσεις» του έδωσα την άδεια
«γιατί ήσουν τόσο νευριασμένη μαζί μου όταν έπαιζες το παιχνίδι στο σπίτι... και πως ήξερες ότι θα σε προκαλούσα είτε ήταν ο Τάηλερ μπροστά είτε όχι»
«αυτό είναι δύο απορίες και όχι μια»
«συγνώμη» είπε απολογητικά και χαμογέλασα
«ποια από τις δύο είναι πιο σημαντική να απαντηθεί για σένα»
«δεν ξέρω... και οι δύο είναι σημαντικές... αλλά προτιμώ να μου απαντήσεις στην πρώτη» πήρα μια βαθιά ανάσα χωρίς να τον κοιτώ και διάλεξα τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσω
«ήξερες ακριβώς τι έκανα... ήξερες ότι ήσουν στο επίπεδο 3 και αυτόματα πέρασες μόνος σου το στάδιο 4»
«κατάλαβες ότι δεν ήθελα να σε διαβάσω... γιατί αν θα το έκανα τότε θα παραδεχόμουν ότι σε αγαπώ» τον κοίταξα στα μάτια χωρίς να μιλήσω
«ήξερες ότι ήθελα να σε προκαλέσω... για να δοκιμάσω τα όρια σου... ώστε να με απαλλάξεις από τον κόπο να σε σκοτώσω εγώ ο ίδιος... ώστε να μην το έχω και αυτό βάρος στην συνείδηση μου»
«ο μόνος λόγος που δέχτηκες να παίξεις το παιχνίδι... ήταν γιατί ο στόχος σου ήταν να με σκοτώσεις από την ώρα που ξύπνησα... και προτίμησες να με κάνεις να αυτοκτονήσω... γιατί ήξερες πολύ καλά ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να σου κάνω κακό» του είπα ωμά και χαμήλωσε το κεφάλι.
«είναι αργά να ζητήσω συγνώμη?» ρώτησε και με κοίταξε δειλά... τον κοίταξα βαθιά στα μάτια ανασηκώνοντας τα φρύδια μου και συνέχιζα να τον κοιτάω σταθερά χωρίς να αλλάζω ύφος.
«το έχεις κάνει ήδη» απάντησε στην ερώτηση του.
«αφού ήξερες τις προθέσεις μου γιατί το έκανες?» ρώτησε και έγειρε το σώμα του προς το δικό μου και αυτόματα έγειρα και το δικό μου προς τα πίσω... γύρισε στην αρχική του θέση και περίμενε υπομονετικά την απάντηση μου... γύρισα και εγώ στην αρχική μου θέση και κοιτάζοντας μακριά πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου και αναστέναξα... γύρισα την ματιά του προς το μέρος του.
«αν... δεν... το έκανα?» μιμήθηκε τις κινήσεις μου... κοίταξε μακριά πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και αναστέναξε... όταν γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου μάζεψε τα πόδια του στο στήθος του... τύλιξε τα χέρια του γύρω από τα πόδια του και άφησε το κεφάλι του να ακουμπήσει πάνω στα χέρια του... για λίγο δεν με κοίταζε... μόλις σήκωσε την ματιά του προς το μέρος μου είχε πολύ πόνο μέσα στην ματιά του
«Μπέλα»
«ναι?»
«ακόμα δεν σου αξίζω»
«αυτό είναι δική μου απόφαση»
«και δική μου... δεν μπορώ να είμαι δίπλα σου όταν» αναστέναξε
«όταν?» τον παρότρυνα
«το ξέρω ότι γι αυτό είμαστε εδώ... Μπέλα... δεν είμαι χαζός... αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να τα καταφέρω... δεν είναι ότι δεν έχω την θέληση»
«τότε τι σε κάνει να αμφιβάλεις?»
«αν έχω την δύναμη... να σε φτάσω»
«αν δεν πίστευα ότι την έχεις?»
«τότε δεν θα ήμασταν εδώ... είπε μέσα από τον αναστεναγμό του, αποφεύγοντας και πάλι την ματιά μου... και είσαι σίγουρη ότι την έχω?»
«πόσες φορές το απέδειξες?» τον ρώτησα και με κοίταξε ξαφνιασμένος
«πως?»
«για αρχή είσαι εδώ»
«και αυτό φτάνει?»
«για μένα ναι... για σένα?»
«δεν ξέρω... έχω τόσα πολλά να μάθω»
«και φοβάσαι ότι αυτό θα σου στερήσει το μοναδικό πράγμα που ζητάς από μένα... το μοναδικό πράγμα που μπορούσες να πεις σαν επιχείρημα για να μην σηκωθώ να φύγω την ημέρα που παίζαμε το παιχνίδι... το μοναδικό πράγμα που σε στέλνει στον παράδεισο και στην κόλαση ταυτόχρονα»
«και δεν σε ενοχλεί αυτό?»
«γιατί σου είπε κανείς ότι δεν θέλω ακριβώς το ίδιο από σένα?»
«είναι το μόνο που θες από μένα?»
«αυτό θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα?»
«όχι»
«τότε γιατί μου ζητάς να σου το επιβεβαιώσω?»
«γιατί ξέρω ότι δεν είναι το μόνο που θες από μένα»
«εσύ Έντουαρντ... τι θες από εσένα?»
«δεν έχω την παραμικρή ιδέα» παραδέχτηκε και αναστέναξε αποφεύγοντας και πάλι την ματιά μου.
«όταν το αποφασίσεις θα είμαι εδώ για να το ακούσω» του είπα και έσφιξε τα χείλια του σε μια ίσια γραμμή.
«δεν μου φτάνει Μπέλα... είναι πολύ άδικο για σένα... θέλω χρόνο»
«έχεις όσο θες... κανείς δεν θα σε πιέσει να κάνεις κάτι που δεν θες»
«φοβάμαι ότι αυτό όμως θα είναι η αιτία να σε χάσω πάλι... και αυτό δεν το αντέχω»
«δεν αντέχεις να χάσεις το σεξ που σου προσφέρω?»
«όχι Μπέλα... δεν αντέχω να χάσω εσένα... χέστηκα για το σεξ... εσύ είσαι πιο σημαντική από αυτό» είπε με πόνο και ακούμπησε το μέτωπο του πάνω στα χέρια του και προσπάθησε να βρει και πάλι τις ισορροπίες του.
«τι σου λέει?» γέλασε
«έχει σημασία για σένα?»
«όχι αν δεν έχει σημασία για σένα»
«ότι είμαι δειλός... που το παραδέχομαι»
«είσαι?»
«έτσι νιώθω αυτήν την στιγμή»
«που το παραδέχεσαι?»
«όχι που δεν την γράφω στα αρχίδια μου» είπε και γέλασα... σήκωσε το κεφάλι του και γέλασε και εκείνος μαζί μου
«Μπέλα δεν σε θέλω μόνο για το σεξ... αλλά δεν μπορώ και χωρίς αυτό... είναι το μόνο που με κάνει να βρίσκω τις ισορροπίες μου»
«μα δεν σου είπα ότι θα σου το στερήσω»
«αλλά θα πρέπει να έχω υπομονή για να το αποκτήσω»
«είσαι στο στάδιο 5 Έντουαρντ»
«τα έχω κάνει σαλάτα με αυτά τα στάδια» παραδέχτηκε
«γιατί σου τα πέρασε ανάποδα»
«όπως και εσένα»
«αλλά κατάφερα να τα περάσω»
«μέσα σε μια βδομάδα»
«τι είναι μια βδομάδα μπροστά στην αιωνιότητα» τον πείραξα και γέλασε
«οκ... αλλά μην περιμένεις ότι θα είναι εύκολο να με κάνεις να συγχωρήσω τον εαυτό μου»
«ποιο είναι το πιο δύσκολο»
«να με συγχωρέσω που προσπάθησα να σε σκοτώσω»
«οπότε θα είναι και το τελευταίο...» του έδωσα την άδεια να συνεχίσει
«που θα με κάνεις να καταλάβω το γιατί»
«μμμχχχμμμ» είπα και ήπια άλλη μια γουλιά από το ουίσκι μου.
«αλλά όχι τώρα... θέλω να ξανασκεφτώ όσα μου είπες σήμερα»
«όσα μοιραστήκαμε» τον διόρθωσα
«όσα μοιραστήκαμε... επιβεβαίωσε... αλλά δεν τα παρατάω» συνέχισε και κοίταξα προς το συμβόλαιο
«που υπογράφω?»
«πρώτα πρέπει να το διαβάσεις»
«σου έχω τυφλή εμπιστοσύνη»
«όλοι έτσι λένε πριν το διαβάσουν» του απάντησα και σηκώθηκα από το κρεβάτι πήρα μαζί μου το ποτό μου και το πακέτο με τα τσιγάρα μου και πήγα προς το παράθυρο για να του δώσω τον χρόνο του να το διαβάσει... εκείνος για λίγο έμεινε αναποφάσιστος αλλά τελικά άρχισε να το διαβάζει
«δεν σε πειράζει να ανάψω ένα τσιγάρο» τον ρώτησα και με κοίταξε με απορία
«φυσικά και όχι... μπορώ να έχω και εγώ ένα?»
«φυσικά... αν το επιθυμείς» του είπα και του έδωσα ένα από το πακέτο μου και όταν του το άναψα... γύρισα στο παράθυρο έκατσα στο περβάζι και αφού άναψα κι εγώ ένα τσιγάρο, κοίταξα πέρα μακριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου