Έντουαρντ
Στο «Μπορμέντος»...
«γεια σου αγόρι μου... τι κάνεις?» ρώτησε ο Καρλάηλ την στιγμή που ήρθε κοντά μου και γύρισα την ματιά μου προς τα εκείνον.
«τι θες να κάνω?... έξαλλος είμαι»
«γιατί βρε αγόρι μου... τι σου φταίει πάλι?»
«τι μου φταίει?... με ρωτάς τι μου φταίει?»
«αφού δεν την αντέχεις άλλο... λύσε μου την απορία... γιατί επιμένεις να την κυνηγάς?» ρώτησε και έφερε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι και τότε παρατήρησα το άσπρο δαχτυλίδι του.
«που το βρήκες αυτό?» ρώτησα βγαίνοντας από τα ρούχα μου
«ποιο?»
«το δαχτυλίδι Καρλάηλ... που το βρήκες?»
«ααα αυτό?... η μπέλα μου το έδωσε... είπε όσο το φοράω δεν θα τολμήσει κανείς να με αγγίξει»
«πως?» ρώτησα και εκείνην την στιγμή έκανε η Μπέλα την εμφάνιση της... έβαλε το χέρι της πάνω στον αριστερό του ώμο και με κάρφωσε στα μάτια εριστικά.
«μην τον φορτώνεις Καρλάηλ με περιττές πληροφορίες... όλοι γνωρίζουμε το πόσο υπερφορτωμένος είναι ο σκληρός του» ειρωνεύτηκε και την κοίταξα με μίσος στα μάτια.
Πως μπόρεσες?... πως μπόρεσες να το κάνεις αυτό στην θεία μου... πως?... ούρλιαζα μέσα μου.
«σε τύλιξε και εσένα?... ρώτησα τον Καρλάηλ και με κοίταξε απελπισμένος... τον θεό σου δεν έχεις εσύ» γύρισα εκνευρισμένα προς την Μπέλα και εκείνη έκατσε ανάμεσα στον Καρλάηλ και σε μένα χωρίς να αλλάζει το ύφος της.
«αλήθεια κύριε Κάλεν... γνωρίζετε τι σημαίνει θεός?» με ειρωνεύτηκε και χτύπησα το χέρι μου πάνω στο τραπέζι.
«αυτό ήταν... πάμε έξω τώρα»
«πως τολμάς να μου μιλάς έτσι?... για μαζέψου κύριε Κάλεν πριν σε μαζέψω εγώ... δεν θα το ξαναπώ... δεν έχεις δει ακόμα την οργή μου... μην με αναγκάσεις να σε κάνω ρεζίλι μπροστά σε όλον τον κόσμο... και αν νομίζεις ότι κωλώνω να το κάνω είσαι βαριά νυχτωμένος» έσμιξα το σαγόνι μου και ανάσαινα γρήγορα... τα νεύρα μου είχαν χτυπήσει κόκκινο αλλά δεν θα της έκανα την χάρη να με ρεζιλέψει μπροστά σε όλον τον κόσμο.
«έτσι καλό αγόρι... σκέψου πριν απαντήσεις» συνέχισε και έκανα τα χέρια μου μπουνιές κλείνοντας τα μάτια μου για να ελέγξω την ένταση μου πριν κάνω κάτι που θα το μετανιώσω... όταν άνοιξα τα μάτια μου εκείνη κοίταζε το μενού αδιάφορα... πήρα το κρασί μου και ήπια μια γερή γουλιά και δεν τους ξανακοίταξα.
«καλησπέρα σας»
«καλησπέρα Μερλίνα»
«θα θέλατε να σας φέρω κάτι να πιείτε?»
«θα θέλαμε να μας φέρεις το πιο κόκκινο κρασί που έχετε στο κελάρι σας»
«έχετε καμιά ιδιαίτερη προτίμηση?»
«το αφήνω απάνω σου... ξέρω ότι δεν θα με απογοητεύσεις... και αν σου είναι εύκολο θα μπορούσε να μου φέρεις και ένα τασάκι?»
«ξέρετε ότι αυτή η μεριά είναι μη καπνιστών» τόνισε εκείνη στην Μπέλα και η Μπέλα παίρνοντας τα μάτια της από το μενού κάρφωσε την ματιά της στην Μερλίντα
«είμαι σίγουρη ότι θα κάνεις μια εξαίρεση για μένα» της τόνισε και η Μπέλα με την σειρά της παίζοντας αδιάφορα με το δαχτυλίδι της που το είχε ξαναφορέσει ενώ είχε βγάλει πάλι το μενταγιόν της.
Η Μερλίνα πάγωσε μόνο για μια στιγμή αλλά αμέσως το έσωσε και την κοίταξε στα μάτια νευρικά.
«ναι... ναι... φυσικά το φέρνω αμέσως» είπε μόνο και εξαφανίστηκε.
«υπάρχει κανείς που δεν έχει γλυτώσει ακόμα από τα νύχια σου?» την ρώτησα και γέλασε δυνατά
«δεν ξέρω εσύ να μου πεις» απάντησε και γυρίζοντας την πλάτη της άρχισε να μιλάει με τον Καρλάηλ αδιαφορώντας για την απάντηση μου.
Μόλις γύρισε η Μερλίνα είχε την ίδια αυτοπεποίθηση και τον ίδιο αέρα, που είχε και πριν το σκηνικό με το τασάκι.
«το τασάκι σας κυρία και το κρασί σας»
Το άνοιξε με άνεση και αφού έβαλε μια μικρή ποσότητα στο ποτήρι της περίμενε την έγκριση της... η μπέλα την κοίταξε μόνο για μια στιγμή και αμέσως κράτησε στο χέρι της το ποτήρι το ανάδευσε ελαφρά το μύρισε και το γεύτηκε κλείνοντας τα μάτια της ευχαριστημένη... >*διψάει για αίμα... δεν χωράει αμφιβολία... τι άλλαξε?*<
Ήταν τόσο αισθησιακή, ακόμα και αυτή η πιο απλή κίνηση της έφτανε να με κάνει να εκραγώ... όλες μου οι αισθήσεις πήραν φωτιά και αυτό με έκανε να νευριάσω περισσότερο... τι σκατά έχει απάνω της και τραβάει τους πάντες σαν μαγνήτης?... πως σκατά έπεισε τον Καρλάηλ να συμμετέχει στο σπίτι της διαφθοράς και της ακολασίας... δεν σέβεται καθόλου την Έσμε?
«είναι υπέροχο Μερλίνα σε ευχαριστώ... θα ανταμειφτείς κατάλληλα όταν έρθει η ώρα»
«χαίρομαι που φαίνομαι αντάξια των προσδοκιών σας κυρία»
«Έντουαρντ... θα ήθελες να δοκιμάσει και εσύ πριν πούμε στην Μερλίνα να το αφήσει?» μου έτεινε το ποτήρι της και ξίνισα τα μούτρα μου... σιγά μην πιο από το ποτήρι σου... οχιά.
«σε ευχαριστώ Μερλίνα μου... μπορείς να το αφήσεις... Καρλάηλ, μου επιτρέπεις να διαλέξω από το μενού κάτι και για σένα?»
«φυσικά καλή μου.. έχω εμπιστοσύνη στο γούστο σου» αναστέναξα... τον έκανε ήδη σαν τα μούτρα της
«Μερλίνα... πες του σεφ να μας ετοιμάσει τέσσερα πιάτα από το Ν23 με την συνοδεία του 56ου, μια σαλάτα ότι νομίζεις εσύ ότι του ταιριάζει καλύτερα και ένα πιάτο το νούμερο 18... για επιδόρπιο θα σε ενημερώσουμε μετά το κυρίως»
«πολύ καλή επιλογή κυρία»
«μπορείς να πάρεις τα μενού δεν θα τα χρειαστούμε άλλο» την αποδέσμευσε και μόλις καθάρισε το τραπέζι έφυγε
«ούτε το φαγητό της επιλογής μου δεν μπορώ να έχω?» την ειρωνεύτηκα και έβγαλα το πακέτο με τα τσιγάρα μου.
«είναι τραπέζι μη καπνιστών κύριε Κάλεν» τόνισε
«και το τασάκι τι το θες?» της γύρισα πίσω
«για να σου ανοίξω το κεφάλι αλλά σέβομαι τον θείο σου και σου την χαρίζω προς το παρόν» είπε και γυρίζοντας προς τον θείο μου συνέχισε να συνομιλεί μαζί του αγνοώντας με.
Είχα φτάσει στο αμήν... όλα μέσα μου ούρλιαζαν και οδύρονταν... αυτό παρά πάει... γιατί στο διάολο αφήνω τον εαυτό μου να τον εξευτελίζει έτσι... αυτό θέλω από την ζωή μου?... μια γυναίκα να με κάνει να φαίνομαι ανίκανος και άχρηστος?.
Μπέλα
Ήταν στα όρια του... γιατί με αφήνει ακόμα να τον εξευτελίζω έτσι... ξύπνα βρε αγόρι μου... πάτα πόδι... μην με κάνεις να σου φέρω το τασάκι στο κεφάλι για να το καταλάβεις.
«Καρλάηλ.. θα σε πείραζε να ανάψω ένα τσιγάρο?»
«φυσικά και όχι καλή μου»
«νόμιζα ότι το τραπέζι είναι μη καπνιστών»
«εγώ πήρα την άδεια να το κάνω και μου την δώσανε»
«δεν πιάνεσαι πουθενά»
«δεν είμαι τυχαία κύριε Κάλεν... εγώ σκέφτομαι πριν κάνω κάτι... καμία μου κίνηση δεν είναι αυθόρμητη» του χτύπησα κατάμουτρα και αναστέναξε... ο Πήτερ μας πλησίασε και έστρεψα το βλέμμα μου αμέσως προς την μεριά του.
«άργησες» είπα καθώς άναβα το τσιγάρο μου
«συγνώμη κυρία αλλά υπήρχε σοβαρός λόγος»
«αν αξίζει ο λόγος που άργησες η τιμωρία σου θα αναβληθεί»
«θα μείνετε απόλυτα ικανοποιημένη» είπε και μου έδωσε τα χαρτιά που κράταγε.
«κάτσε.. του έδωσα την άδεια και αμέσως υπάκουσε... Καρλάηλ να σου συστήσω από εδώ τον νέο σου Οικονομικό διευθυντή... Πήτερ Όστεν»
«χαίρω πολύ» είπε ο Καρλάηλ και του έδωσε το χέρι του...
«Οικονομικός διευθυντής είμαι εγώ»
«αλήθεια?... τον ειρωνεύτηκα... εγώ νόμιζα όλον αυτόν τον καιρό ότι είσαι το αφεντικό της εταιρίας... σου... και όχι ένας απλός διευθυντής... του πέταξα και μαζεύτηκε... Πήτερ να σου συστήσω το νέος σου αφεντικό Καρλάηλ Κάλεν και από εδώ είναι ο ανιψιός του» είπα και συνέχισα να καπνίζω το τσιγάρο μου αδιάφορα... ο Πήτερ αφού ανταπέδωσε την χειραψία του Καρλάηλ γύρισε προς το μέρος του Έντουαρντ και του έτεινε το χέρι του.
«Έντουαρντ Κάλεν» είπε ο Έντουαρντ χωρίς να κρύβει τον εκνευρισμό του αλλά του ανταπέδωσε την χειραψία.
«χάρηκα πολύ κύριε Κάλεν»
«Έντουαρντ τον λένε παιδί μου... μην τον προσβάλεις τον άνθρωπο»
«Μπέλα»
«παρακαλώ?» είπα τελείως αναίσθητα και κοκκίνισε ολόκληρος από τα νεύρα του
«δεν είμαστε και φιλαράκια»
«δεν είσαι το αφεντικό του»
«μου ανήκει ακόμα η εταιρία»
«ακριβώς... δεν ανήκει στο προσωπικό σου αλλά στο δικό μου προσωπικό... και από όσο θυμάμαι δεν έχεις υπογράψει ακόμα το συμβόλαιο οπότε?» είπα και συνέχισα να ξεφυλλίζω τις αναφορές του Πήτερ
«μπράβο Πήτερ... άξιζε η αναμονή... Καρλάηλ, θα μπορούσες να του ρίξεις μια ματιά?... θα ήθελα πολύ την γνώμη σου»
Ο Καρλάηλ πήρε τα χαρτιά στα χέρια του και άρχισε να τα διαβάζει προσεκτικά... ο Έντουαρντ ως συνήθως ήταν αμέτοχος... προσπαθούσε να βγει πάση θυσία από όλο αυτό το αδιέξοδο που τον είχα φέρει αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι εύστοχο γιατί ήταν στρεσαρισμένος... ενώ η λύση είναι μπροστά του... είναι ακριβώς μπροστά του γιατί δεν το καταλαβαίνει?
«δεν μιλάς σοβαρά» αναφώνησε ο Καρλάηλ και με κοίταξε σοκαρισμένος
«ποτέ δεν κάνω πλάκα με την δουλειά μου Καρλάηλ... γι αυτό και έχω το καλύτερο προσωπικό... απόλυτα εκπαιδευμένο» τόνισα
«μα αυτό είναι εξωφρενικό»
«Καρλάηλ για τι πράγμα μιλάτε?... τι έχεις πάθει?»
«τι έχω πάθει?... τι έχω πάθει?... δες εδώ και πες μου εσύ τι έπαθα»
Του είπε ο Καρλάηλ εξοργισμένος και του πέταξε τα χαρτιά... από τις πρώτες σελίδες κιόλας ο Έντουαρντ σάστισε... ξεπέρασε τα όρια του... δεν ήξερε από που να φύγει... ήταν πάρα πολλά όλα αυτά για εκείνον μέσα σε μια μέρα... αλλά δεν μπορώ να σταματήσω τώρα... αν καταλάβει ότι του κάνω παύση... πάλι θα λυγίσει και θα χάσω όσα έκτισα μέχρι τώρα... υπομονή Μπέλα... λίγο ακόμα υπομονή... θα το καταλάβει... πρέπει να ξεπεράσει τα όρια του για να το καταλάβει... αν δεν πιάσει πάτο δεν θα καταφέρει ποτέ να φτάσει την κορυφή... μην τον λυπάσαι τώρα είναι πολύ κοντά.
«λοιπόν?» ρώτησα και ήπια μια γουλιά από το κρασί μου.
«τι λοιπόν... τι περιμένεις να σου πω ότι είμαι άχρηστος?... ότι είμαι ανίκανος?» ρώτησε οργισμένος
«συ είπας... όχι εγώ» του γύρισα πίσω ειρωνικά και πήρα το τσιγάρο μου ξανά στο χέρι μου και τράβηξα μια μεγάλη ρουφηξιά και γυρίζοντας προς το μέρος του φύσηξα επίτηδες τον καπνό στην μούρη του και μόνο που δεν όρμισε να με σκοτώσει.
«Έντουαρντ καταλαβαίνεις τι σημαίνουν όλα αυτά?» επενέβη ο Καρλάηλ
«τι θες και εσύ Καρλάηλ... για όλα εγώ φταίω?... μόνος μου διοικώ αυτή την εταιρία όλα αυτά τα χρόνια?»
«με τον τρόπο σου, ναι Έντουραντ... από την στιγμή που δεν αφήνεις κανένα άλλον να επέμβει στην δουλειά σου ουσιαστικά μόνος σου την διοικείς»
«θα βγεις και από πάνω τώρα?» ούρλιαξε
«για αρχή χαμηλώστε τους τόνους της φωνής σας... μην ξεχνάτε που βρισκόμαστε» μπήκα στην μέση και με κοίταξε έξαλλος και το βούλωσε... έλεος βρε αγόρι μου.... μόνο στον θείο σου ξέρεις να εναντιώνεσαι επειδή σε παίρνει?
«δεύτερον... δεν έχει τελειώσει τίποτα ακόμα και τρίτον γι αυτό είμαστε εδώ Καρλάηλ, για να βρούμε μια λύση... μίστερ ΜΠ πάλι άργησες»
«τι σκατά... μάτια στον κώλο σου έχεις?»
«την γλώσσα σας μίστερ ΜΠ δεν είμαστε μόνοι μας... μου έφερες τίποτα καλό?»
«το καλύτερο... είναι απελπισμένος πήγε στον Αρέτιον για βοήθεια» είπε καθώς καθόταν απέναντη μου και χαμογέλασα.
«μπίνκο... έχει λερωμένη την φωλιά του γι αυτό υπέγραψε... Καρλάηλ μην ανησυχείς η εταιρία θα παραμείνει στο 3ο επίπεδο προς το παρόν... δεν τον συμφέρει να χάσει περισσότερα λεφτά... και από εδώ και πέρα ο στόχος μας είναι να φτάσουμε στο επίπεδο 1... τουλάχιστον γλυτώνουμε 3-4 μήνες επιπλέον δουλειάς... κάτι είναι και αυτό»
«σου έχω εμπιστοσύνη... κάνε ότι νομίζεις»
«δικιά σου είναι η εταιρία Καρλάηλ»
«όχι πια... εγώ είμαι ένα υπάλληλος που στόχος μου είναι να αποδείξω ότι μπορώ να διοικήσω και πάλι το 50% που μου αναλογεί»
«της μεταβίβασες το ποσοστό σου?» ρώτησε ο Έντουαρντ σοκαρισμένος.
«με κλειστά τα μάτια Έντουαρντ... εγώ ξέρω τις προθέσεις της. Εσύ?» τον προκάλεσε και αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι του.
«ε... όχι αυτό πάει πολύ... όχι και εσύ... είπε και σηκώθηκε όρθιος ρίχνοντας με δύναμη κάτω την καρέκλα του... έξω τώρα... θα μιλήσουμε θες δεν θες» είπε και πιάνοντας το μπράτσο μου με σήκωσε με το έτσι θέλω από την καρέκλα μου... γύρισα όλο μου το κορμί προς το μέρος του και του άστραψα ένα δυνατό χαστούκι που τον έκανε να χάσει την ισορροπία του και να πέσει πάνω στην καρέκλα του... όλο το μαγαζί σηκώθηκε για να δει τι συμβαίνει.
«ποιος σου έδωσε την άδεια να με ακουμπήσεις?... πως τολμάς να ακουμπάς τα βρομόχερα σου απάνω μου... δεν είσαι άξιος ούτε να σε φτύσω... δεν είσαι άξιος ούτε να με κοιτάς κακομοίρη μου... πόσο μάλλον να με ακουμπάς... μην τολμήσεις να ξανασηκώσεις χέρι απάνω μου γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σου το ξεριζώσω από την ρίζα μπροστά σε όλους αυτούς που μας κοιτάνε»
«ναι και τώρα φοβήθηκα... είπε άγρια και σήκωσε το ανάστημα του... νομίζεις ότι μπορείς εσύ να παίζεις μαζί μου και με όλη την οικογένεια μου?» σηκώθηκε όρθιος και ήρθε απειλητικά μπροστά μου... δεν κουνήθηκα ούτε πόντο και δεν άλλαξα ύφος... με έπιασε από τα μαλλιά και τον κοίταξα πιο επιβλητικά.
«Έντουαρντ» προσπάθησε ο Καρλάηλ αλλά τον έκοψε με το ύφος του και γύρισε πάλι την ματιά του σε μένα.
«ποια νομίζεις ότι είσαι?... επειδή έχεις ένα τσούρμο μπάσταρδους να σε γλύφουν και να πέφτουν στα πόδια σου για ένα κομμάτι ψωμί... έχεις την εντύπωση ότι θα σε αφήσω να κάνεις το ίδιο και σε μένα?... ΑΡΚΕΤΑ... ως εδώ ήταν... όσο έπαιξες μαζί μου έπαιξες, τώρα μιλάω εγώ... το κατάλαβες?»
«μωρέ τι μας λες και νομίζεις ότι θα σε φοβηθώ?... η νομίζεις ότι θα σε αφήσω να μου γαμίσεις την ζωή, όπως γάμας την δική σου?»
«προχώρα»
«δεν πάω πουθενά... ιδίως μαζί σου»
«προχώρα είπα» είπε αφρίζοντας πιο άγρια... το μάτι του είχε μαυρίσει
«αλλιώς τι Έντουαρντ... τι μπορείς να μου κάνεις που δεν μου το έχεις κάνει ήδη? Τι Έντουαρντ?» έτριξε τα δόντια του ανασαίνοντας γρήγορα... τα μάτια του και τα χείλια του έγιναν μια ίσια γραμμή και τότε πήρε τις αποφάσεις του... έκανε πίσω και βγάζοντας το δαχτυλίδι μου το πέταξε στα μούτρα... δεν κούνησα ούτε βλέφαρο και το άφησα να μου κάνει σημάδι στο πρόσωπο την στιγμή που πέρασε ξυστά από το δέρμα μου.
«ΑΡΚΕΤΑ... δεν είμαι καμία μαριονέτα για να με εξουσιάζεις... ΑΡΚΕΤΑ ΜΠΕΛΑ... έχω και εγώ προσωπικότητα»
«τότε τράβα κουπί μόνος σου»
«θα το κάνω και θα βγω νικητής... όπως βγήκα όλες τις άλλες φορές... θα βγω νικητής Μπέλα... γιατί είμαι νικητής» με προσπέρασε και έφυγε από το τραπέζι... όλοι παρέμεναν σοκαρισμένοι και ακίνητοι να μας κοιτάνε... πήρα την πετσέτα και σκούπισα το αίμα ενώ έκατσα ήρεμα στην καρέκλα μου... ο Τζέικ από την άλλη ήταν σε θέση ετοιμότητας να του χιμήξει αλλά δεν έκανε καμία κίνηση γιατί ήξερε ότι αυτό θα του στοίχιζε αρκετά.
«Μπέλα» ξεκίνησε ο Καρλάηλ καθώς έκατσε στην θέση του βαρύς.
«ηρέμησε Καρλάηλ... αυτό ήθελα να κάνει... να σταθεί στα πόδια του... θα πρέπει να είσαι υπερήφανος για εκείνον» του είπα και του έπιασα το χέρι του για να τον ηρεμήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου