Soulmates "4. Queen Isabel"

Έντουαρντ

Η μέρα πήγαινε απελπιστικά αργά και για καλή μου τύχη μέχρι στιγμής δεν την είχα πετύχει σε κανένα μάθημα που παρακολουθούσα... Μπαίνοντας μέσα στην αίθουσα που διεξάγονταν το μάθημα της ιστορίας, κοιτώντας προς τα θρανία δεν την είδα πουθενά... Πήρα μια ανακουφιστική ανάσα και η Έλενα που ήταν δίπλα μου με κοίταξε με απορία.

«Επιτέλους έφτασε η τελευταία ώρα, δεν φαντάζεσαι πόσο ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι, δεν ξέρω γιατί αλλά σήμερα δεν έχω καθόλου όρεξη να παρακολουθήσω κανένα μάθημα» της είπα πριν αρχίσει να σκέφτεται διάφορα σενάρια – τι το ήθελα – και εκείνη αμέσως με κοίταξε με πιο εξεταστικό βλέμμα καθώς καθόταν στο θρανίο που ήταν δίπλα μου.

Όλα τα θρανία στην αίθουσα ήταν μονοθέσια και έτσι δεν είχα την πολυτέλεια να την έχω απόλυτα δίπλα μου όπως θα ήθελα... Ακόμα και αυτή η μικρή απόσταση του διαδρόμου με εκνεύριζε, δεν μπορούσα στιγμή μακριά της.

«Ξέρεις... τον τελευταίο καιρό έχεις γίνει πολύ νευρικός και αυτό έχει αρχίσει να με προβληματίζει» άδικα;... σκέφτηκα αλλά δεν τόλμησα να πω.

«Συγνώμη μωράκι μου άλλα ο πατέρας μου ήταν που ήταν, τώρα έχει αρχίσει να γίνετε ακόμα πιο εκνευριστικός και αυτό ξέρεις πως με επηρεάζει» απολογήθηκα ρίχνοντας το βάρος για άλλη μια φορά στον πατέρα μου καθώς ήξερε το πόσο με πίεζε και το πόσο άγχος και νεύρα μου προκαλούσε... Όχι ότι ήταν ψέματα αλλά την συγκεκριμένη μέρα μόνο εκείνος δεν έφταιγε για ότι μου συμβαίνει.

«Πάλι άρχισε τα ίδια;» ρώτησε ενώ με κοίταζε με κατανόηση στα μάτια και ξεφύσησα κουρασμένα καθώς κατένευσα αλλά μπαίνοντας ο κύριος Σάλτζμαν στην αίθουσα αμέσως γυρίσαμε τις ματιές μας μπροστά και χωρίς να πούμε κάτι άλλο, μείναμε σιωπηλοί καθώς εκείνος μας χαιρετούσε αφήνοντας την τσάντα του και τα βιβλία του πάνω στην έδρα του.

«Που είναι ο Έμετ;» με ρώτησε η Έλενα ψιθυριστά και γυρίζοντας την ματιά μου προς το μέρος της ανασήκωσα τους ώμους μου αλλά πριν προλάβω να γυρίσω την ματιά μου ξανά μπροστά, εκείνος μπήκε μέσα με φόρα και αφού ζήτησε συγνώμη από τον κύριο Σάλτζμαν, ήρθε προς το μέρος μου και μόλις έκατσε στο πίσω θρανίο από το δικό μου που καθόταν πάντα, έβαλε και τα δύο του χέρια πάνω στους ώμους μου και αφού τους ζούλιξε δυνατά, άρχισε να με ταρακουνά με ένα επιφώνημα ευτυχίας.

«Πας καλά ρε μαλάκα; Τι κάνεις;» τον ρώτησα ενώ ταυτόχρονα έβγαλα τα χέρια του από πάνω μου και γυρίζοντας προς τα πίσω τον κοίταξα εκνευρισμένος και εκείνος ανασήκωσε τα φρύδια του αρκετές φορές παιχνιδιάρικα δηλώνοντας μου ότι μόλις είχε παίξει κάτι με κάποια πάλι και την στιγμή που στριφογύριζα τα μάτια μου απηυδισμένα ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα και μόλις γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της απορημένος εκείνη άνοιξε και εμφανίστηκε ο χειρότερο μου εφιάλτης.....

Την ίδια στιγμή................

Καρλάιλ

Μόλις έφτασα στον τόπο του εγκλήματος όπου με είχε καλέσει ο παιδικός μου φίλος, ο Διοικητής της αστυνομίας, Τσάρλι Σουάν και είδα το πτώμα, αμέσως αναγνώρισα τα σημάδια και αυτό άρχισε να με προβληματίζει πάρα πολύ... Ήταν το τρίτο πτώμα που βρίσκαμε με τον ίδιο τρόπο νεκρό μέσα στο τελευταίο μήνα και άρχισα να είμαι περισσότερο από σίγουρος ότι η καινούργια μας επισκέπτρια ήταν υπαίτια για όλους αυτούς τους θανάτους... Ίσως τελικά οι αιώνες που πέρασαν από πάνω της να την έχουν αλλάξει ριζικά και πρέπει να το ανακαλύψω το συντομότερο δυνατών.

«Τι έγινε Τσάρλι;» τον ρώτησα καθώς τον πλησίασα και εκείνος γυρίζοντας απότομα προς το μέρος μου, σταματώντας την κουβέντα με τον ιατροδικαστή που είχε έρθει να κάνει την πρώτη εκτίμηση, ήρθε κοντά μου και επιβεβαιώνοντας με την ματιά του ότι κανείς δεν παρακολουθούσε την κουβέντα μας, μίλησε σιγανά.

«Κάτι πρέπει να κάνουμε Καρλάιλ, είναι το τρίτο πτώμα που βρίσκουμε, που θα πάει όλο αυτό; Με πιέζουν από παντού, οι κάτοικοι έχουν αρχίσει να βγάζουν διάφορες βρόμες, αν αυτό διαρρεύσει πάει και ο τουρισμός πάνε και όλα και σίγουρα καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό» μου είπε με νόημα και έριξα μια ματιά προς το πτώμα ξανά.

«Ένια σου και δεν θα διαρρεύσει τίποτα... Ο ιατροδικαστής είναι οκ;» τον ρώτησα.

«Θα γράψει στην αναφορά ότι ήταν επίθεση αρκούδας» μου επιβεβαίωσε και του χτύπησα τον ώμο φιλικά.

«Σταμάτα να αγχώνεσαι, σου είπα τα έχω όλα υπό έλεγχο» προσπάθησα να τον καθησυχάσω αλλά εκείνος ήταν ήδη πολύ ταραγμένος για να με ακούσει... «Το βράδυ στην δεξίωση θα μπορέσουμε να τα πούμε καλύτερα... Θα έρθετε έτσι δεν είναι;» τον ρώτησα και εκείνος κατένευσε... «Θα τα πούμε τότε εκεί» συνέχισα και έκανα την κίνηση να φύγω.

«Καρλάιλ;...» με σταμάτησε εκείνος και μόλις γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του περίμενα υπομονετικά να συνεχίσει και εκείνος με πλησίασε... «Είναι αλήθεια ότι είναι εκείνη;» με ρώτησε με την πιο χαμηλή του φωνή και εγώ του το επιβεβαίωσα.

«Ναι είναι η Ιζαμπελ».......

Έντουαρντ

«Με συγχωρείτε, είσαστε ο κύριος Αλάρικ Σάλτζμαν, ο καθηγητής της ιστορίας;» τον ρώτησε εκείνη καθώς μπήκε στην αίθουσα και ο κύριος Σάλτζμαν την κοίταξε με απορία.

«Ναι εγώ είμαι» της απάντησε ευγενικά και μόλις έκλεισε την πόρτα πίσω της προχώρησε προς το μέρος του.

«Συγνώμη που άργησα άλλα πρώτη μου μέρα, μέχρι να βρω τις αίθουσες, καταλαβαίνετε...» απολογήθηκε με ένα θελκτικό χαμόγελο που έκανε τον κύριο Σάλτζμαν αμέσως να χαλαρώσει και να πέσει στα δίχτυα της... Άτιμη πουτάνα, θα αφήσεις κανέναν στην ησυχία του επιτέλους;

«Κανένα πρόβλημα, δεν μου είπες όμως ποια είσαι;» την ρώτησε και εκείνη αμέσως χαμογέλασε με ένα περίεργο χαμόγελο.

«Είμαι η Κουιν (Βασίλισσα)... Κουιν Ιζαμπέλα» μωρέ τι μας λες και εγώ είμαι ο Κάρολος της Αγγλίας, χλεύασα από μέσα μου καθώς την άκουγα να τονίζει το όνομα της με τόσο καμάρι λες και ήταν το πιο σπουδαίο όνομα όλου του πλανήτη.

«Την κάναμε λαχείο μάγκα μου...» είπε αμέσως ο Έμετ ψιθυρίζοντας στο αυτί μου και αγνοώντας την, γύρισα προς το μέρος του.

«Εσύ δεν έλεγες το πρωί ότι καλύτερα να την ξεχάσουμε γιατί δεν είναι μια από μας;» του χτύπησα τα πρωινά του λόγια και εκείνος ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα.

«Χέστηκα για το τι είναι, πρέπει οπωσδήποτε θα την ρίξω στο κρεβάτι» είπε με πείσμα και τον κοίταξα δύσπιστα.

«Με εκείνην ήσουν πριν... Γι’ αυτό άργησες και ήρθατε σχεδόν ταυτόχρονα;» τον ρώτησα σοκαρισμένος και εκείνος μου το επιβεβαίωσε με το βλέμμα του.

«Και πίστεψε με ήταν ακόμα καλύτερο από την προηγούμενη φορά και να φανταστείς ότι ακόμα δεν την έχω αγγίξει...» έλεγε με έναν τεράστιο ενθουσιασμό και πριν προλάβω να του απαντήσω η φωνή της διέκοψε την κουβέντα μας στην μέση.

«Και θα αργήσεις πολύ να το καταφέρεις» του γύρισε κυνικά καθώς καθόταν στο διπλανό θρανίο από τα δεξιά μου που ήταν άδειο και ταυτόχρονα με τον Έμετ γυρίσαμε τα κεφάλια μας προς το μέρος της... «Δεν είσαι ακόμα έτοιμος αγόρι μου για τα δικά μου δόντια» συνέχισε ενώ έπαιξε παιχνιδιάρικα τα φρύδια της και μόλις τελείωσε την φράση της πέρασε επιδεικτικά την γλώσσα της αργά και επιδεικτικά πάνω από την κατάλευκη εντυπωσιακή οδοντοστοιχία της λες και προσπαθούσε να μας επιβεβαιώσει ότι πράγματι ήταν η λέξη που αρχίζει από Β.

Εκείνην την στιγμή, παράλληλα, ένιωσα κάτι να έρχεται προς το μέρος μου και αντανακλαστικά γύρισα και έπιασα στον αέρα το τσαλακωμένο σε σχήμα μπάλας χαρτάκι πριν με χτυπήσει στο κεφάλι και μόλις γύρισα το βλέμμα μου προς την Έλενα την είδα να με κοιτάει νευριασμένη.

«Τι πρόβλημα έχεις εσύ;» την ρώτησα με τον ίδιο εκνευρισμό ψιθυριστά ώστε να μην με ακούσει ο κύριος Σάλτζμαν.

«Τι λέτε τόση ώρα εσείς εκεί;» μου γύρισε πίσω με ύφος τελείως ζηλόφθονα και τότε τα πήρα στο κρανίο.

«Δεν σε αφορούν όλα ξέρεις» της γύρισα πίσω και πετώντας της γρήγορα το χαρτί που κράταγα στο χέρι μου, μόλις εκείνο προσγειώθηκε πάνω στην μούρη της με δύναμη και έμεινε σοκαρισμένη να με κοιτάει, γύρισα ξανά στην θέση μου και βάζοντας το αγκώνα μου να ακουμπήσει πάνω στο θρανίο, άφησα το κεφάλι μου να ξεκουραστεί πάνω στην παλάμη μου και απομονώθηκα στις σκέψεις μου αγνοώντας όλους τους άλλους ακόμα και εκείνην...

Καλή, χρυσή, άγια η Έλενα αλλά όταν μου κάνει σκηνές ζηλοτυπίας, μα τον Θεό θέλω να την πιάσω στα χέρια μου και να αρχίσω να την ταρακουνάω... Δύο χρόνια είμαστε μαζί, ακόμα δεν έχει καταλάβει τι σημαίνει για μένα; Τόσο λίγο με ξέρει πια;

«Έντουαρντ;» άκουσα το όνομα μου και αυτόματα σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα προς τον κύριο Σάλτζμαν που με είχε φωνάξει.

«Ναι;» ρώτησα πίσω.

«Ξέρεις την απάντηση ή όχι;» με ρώτησε και αφού ανακάθισα στο κάθισμα μου τον κοίταξα απολογητικά.

«Συγνώμη μπορείτε να επαναλάβετε την ερώτηση γιατί δεν την άκουσα» του είπα και μου χαμογέλασε για μια στιγμή.

«Η ερώτηση ήταν: Ποιο είναι το όνομα της πρώτης και μοναδικής Αρχόντισσας του τόπου μας και πότε πήρε την εξουσία στα χέρια της» επανέλαβε την ερώτηση που είχε κάνει πριν και τον κοίταξα σαν να κοίταζα κάποιο άλιεν.

«Συγνώμη δεν γνωρίζω» είπα ειλικρινά και εκείνος αναστενάζοντας γύρισε την ματιά του στην υπόλοιπη τάξη.

«Κάποιος άλλος που να το γνωρίζει;» τους ρώτησε και όλοι αυτόματα άρχισαν να κοιτιούνται μεταξύ τους... Αφού δεν πήρε καμία απάντηση, γύρισε προς τον πίνακα και παίρνοντας την κιμωλία στα χέρια του άρχισε να γράφει ενώ ταυτόχρονα έλεγε.

«Η πρώτη και η μοναδική γυναίκα αρχόντισσα του τόπου μας ήταν η Ίζαμπελ Σάλβατορ...» έγραψε στον πίνακα και μόλις γύρισε προς την μεριά μας συνέχισε... «Όπως αρχικά ονομαζόταν όσο ζούσε με τον πατέρα της μητέρας της... Ή Ίζαμπελ Λοκγουντ...» συνέχισε ενώ έγραψε και το δεύτερο όνομα στον πίνακα... «Όπως ονομάστηκε μετά από απαίτηση του πραγματικού της πατέρας Νικολάι Λοκγουντ που ήταν ο άρχοντας του τόπου μας πριν από εκείνην...»

«Ή Queen Isabel, όπως απαίτησε η ίδια να την αποκαλούν μετά την αναδοχή του θρόνου της...» συμπλήρωσε η Μπέλλα και ταυτόχρονα όλοι γυρίσαμε και την κοιτάξαμε σαν να την βλέπαμε για πρώτη φορά... «Εφόσον και οι δύο οικογένειες την κάνανε να νιώσει ότι δεν ανήκε σε καμία από τις δύο, εκείνη προτίμησε να μην έχει κανένα επίθετο και έτσι όλοι την αποκαλούσαν Βασίλισσα Ίζαμπελ. Όταν παραιτήθηκε από τον θρόνο, της έμεινε το όνομα Ίζαμπελ Κουιν όπου και κράτησε» γι’ αυτό τόνιζε το όνομα της; Επειδή είναι απόγονος της; Ή μήπως γιατί είναι η ίδια η Ίζαμπελ;

«Φυσικά... Ιζαμπέλλα Κουιν πως δεν το σκέφτηκα πιο πριν, είσαι η ανιψιά του Στέφαν Σάλβατορ σωστά; Μια γνήσια απόγονος της Βασίλισσας Ίζαμπελ...» είπε ο κύριος Σάλτζμαν και εκείνη του το επιβεβαίωσε με ένα νεύμα... «Δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που βλέπω ότι κατέχεις τόσο καλά την ιστορία της οικογενείας σου» είπε με θαυμασμό και ανασήκωσε τους ώμους της.

«Πιστεύω ότι είναι χρέος όλων όσων κατάγονται από μια οικογένεια και μάλιστα με τέτοια βαριά κληρονομιά, να γνωρίζουν τα πάντα για την καταγωγή και την ιστορία της οικογένειας τους» είπε κατηγορηματικά ενώ με κάρφωνε με την ματιά της προκαλώντας με.

«Και εγώ γνωρίζω τα πάντα για την καταγωγή μου και την ιστορία της οικογένειας μου» της χτύπησα πίσω και πριν προλάβει να με προκαλέσει περισσότερο, ο κύριος Σάλτζμαν ξαναπήρε τον λόγο.

«Παιδιά δεν νομίζω ότι είναι συνετό να ανοίξουμε μια τέτοια κουβέντα... Ας προχωρήσουμε σας παρακαλώ...» είπε και μόλις έγραψε και το τελευταίο της όνομα συνέχισε... «Τώρα ποιος γνωρίζει να μου πει πότε γεννήθηκε, πότε πήρε την εξουσία και πότε την παρέδωσε» είπε γυρίζοντας προς το μέρος μας αλλά κανείς δεν ανταποκρίθηκε... «Μπέλλα;» την ρώτησε εφόσον ήταν σίγουρος ότι εκείνη το γνώριζε καλά.

«Γεννήθηκε το 500μ.χ., της δώσανε την εξουσία το 518μ.χ. και εκείνη την παρέδωσε δεκαεννέα χρόνια αργότερα....Μήπως γνωρίζετε κύριε Κάλεν σε ποιον ή περισσότερο - για μια εποχή ανδροκρατούμενη όπου η μοναρχία ήταν το Α και το Ω!! - το πως, κατάφερε να πάρει την εξουσία από την στιγμή που ήταν γυναίκα και μάλιστα σε τόσο νεαρή ηλικία;» με ρώτησε προκλητικά και της έριξα μια μοχθηρή ματιά και χωρίς να της απαντήσω γύρισα το κεφάλι μου μπροστά αγνοώντας την.

«Έντουαρντ;» με ρώτησε ξανά ο κύριος Σάλτζμαν.

«Συγνώμη αλλά δεν το γνωρίζω» του απάντησα ηττημένα και ο κύριος Σάλτζμαν συνέχισε.

«Στον Έλθρορεν Κάλεν τον δεύτερο, τον μόνο απόγονο που είχε απομείνει από την οικογένεια Κάλεν...» μου απάντησε εκείνος και αυτόματα χωρίς πραγματικά να το θέλω γύρισα την ματιά μου προς την Μπέλλα σοκαρισμένος και εκείνη με κοίταξε με ύφος... «Όσο για το πως κατάφερε να πάρει την εξουσία και μάλιστα σε μια τόσο νεαρή ηλικία...» τόνισε κοιτώντας τώρα την Μπέλλα... «Θα το αναλύσουμε κάποια άλλη στιγμή γιατί σήμερα δυστυχώς ο χρόνος μας τελείωσε»

Το κουδούνι χτύπησε και εκείνη απαξιωτικά πήρε τα βιβλία και την τσάντα της στο χέρι και με έναν αέρα νικητή, έφυγε από την τάξη χωρίς να με ξανακοιτάξει.

«Πω πωωωω μεγάλεεεε... φαντάζεσαι τι κόλπα θα ξέρει να κάνει η θεογκόμενα με τα 1500 χρόνια εμπειρίας που έχει;...» μου ψιθύρισε ο Έμετ από πίσω μου συνωμοτικά καθώς πάλι άρχισε να με ταρακουνάει με όλον τον ενθουσιασμό που τον είχε συνεπάρει και γύρισα απηυδισμένος προς το μέρος του και εκείνος με κοίταξε με περιέργεια.

«Πραγματικά με εκπλήσσεις που κατάφερες με όλες αυτές τις φαντασιώσεις που είμαι σίγουρος ότι είχαν πνίξει το λιγοστό μυαλό σου, να κάνεις τον συσχετισμό» του γύρισα και με κοίταξε σαν να του μίλαγα κινέζικα.

«Μίλα σαν άνθρωπος βρε αδελφάκι μου, τι μαλακίες είναι αυτές, με εκπλήσσεις, να κάνεις τον συσχετισμό... Σε ποια γλώσσα μιλάς επιτέλους; Και τι διάολο σημαίνει πάλι αυτός ο συσχετισμός» είπε απηυδισμένα και στριφογύρισα τα μάτια μου απελπισμένος.

«Αν άνοιγες κανένα βιβλίο τώρα θα ήξερες» του χτύπησα και εκείνος άρχισε να γελάει.

«Σιγά μην κάτσω να γίνω φύτουλας σαν και εσένα... μια χαρά είμαι και έτσι» μου γύρισε πίσω.

«Και σιγά μην κάτσω να σου κάνω ξανά καμία εργασία... για να γλεντάς εσύ με τις χαζογκόμενες σου» του ανταπέδωσε και γέλασε περισσότερο.

«Ξέρεις κάτι; Εγώ λέω να παρατήσεις και τις δικές σου και να έρθεις να τις γλεντήσουμε μαζί... Αδελφάκι μου δεν ξέρεις τι χάνεις, ξέρεις πόσες μου την πέφτουν από δίπλα μόνο και μόνο για να με πείσουν να τους κάνω κατάσταση μαζί σου;» τον κοίταξα με ύφος αλλά εκείνος δεν μάσησε... «Ρε ηλίθιε ξέρεις πόσα γκομενάκια ξεροσταλιάζουν να σε κοιτάνε με τις ώρες με τα βρακάκια τους να στάζουν από μακριά και εσύ τα περιφρονείς; Μαλάκα ουρά κάνουν για να βρουν μια ευκαιρία να σε πλησιάσουν και εσύ δεν παίρνει πρέφα τι γίνετε γύρω σου» μου γύρισε άλλη μια φορά και έπιασα το κεφάλι μου απηυδισμένος.

«Δεν τρώγεσαι πια... Τέλος πάντων για να σου λύσω την απορία... εννοούσα ότι με άφησες μαλάκα που κατάφερες να καταλάβεις ότι η Ίζαμπελ και αυτή... είναι το ίδιο πρόσωπο» του εξήγησα μπας και με παρατούσε επιτέλους ήσυχο με τα ηλίθια κηρύγματα του που τον τελευταίο καιρό είχαν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο επίμονα και άνοιξε τα μάτια του διάπλατα ενώ δάγκωνε το κάτω του χείλος καθώς άρχισε την ματιά του να δείξει πόσο την λιγουρευόταν.

«Πας καλά; Τέτοιες πληροφορίες δεν τις αφήνουν να πέσουν κάτω... Πω πωωω μαλάκα δεν σου λέω τίποτα, τώρα είναι που την θέλω οπωσδήποτε» είπε κατηγορηματικά και πριν προλάβω να του απαντήσω καταλλήλως, η Έλενα μας διέκοψε καθαρίζοντας τον λαιμό της.

«Μπορώ να σου πω;...» ρώτησε εκνευρισμένα και κοίταξε προς τον Έμετ... «Ιδιαιτέρως»

«Άι μωρή που έμαθες και το ιδιαιτέρως...» είπε με αηδία προς την Έλενα και πριν προλάβει εκείνη να του απαντήσει, γύρισε προς το μέρος μου αγνοώντας την τελείως... «Μεγάλε την κάνω, ξέρεις πως ξενερώνω με αυτά, θα τα πούμε στο αυτοκίνητο...» μου είπε και αμέσως του έδωσα τα κλειδιά... «Φόρα και κανένα κράνος, θα σου χρειαστεί» ψιθύρισε συνωμοτικά καθώς τα έπαιρνε από το χέρι μου και του έδωσα μια ψεύτικη μπουνιά στον ώμο την ώρα που έκανε την κίνηση να φύγει.

Μόλις έκλεισε την πόρτα πίσω του, στην πλέον άδεια τάξη από μαθητές, γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της.

«Σε ακούω» της είπα και αμέσως το ύφος της έγινε πιο άγριο.

«Μπορώ να μάθω τι σιγομουρμουρίζατε τόση ώρα με τηνννν... άντε μην την χαρακτηρίσω;» είπε και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.

«Υπονοείς κάτι; Τολμάς να υπονοείς κάτι; Μετά από τα δύο χρόνια που έχουμε περάσει μαζί ενώ ξέρεις πάρα πολύ καλά ότι όταν δεν μπορείς να βγεις εγώ μένω πάντα κλεισμένος μέσα στο σπίτι αντί να βγαίνω με τους φίλους μου για να σε κάνω να νιώθεις καλύτερα και όταν καταφέρνουμε να βγούμε δεν έχω μάτια παρά μόνο για σένα και τολμάς να με αμφισβητείς και από πάνω; Τόσο λίγο με ξέρεις πια;» την ρώτησα εξαγριωμένος και εκείνη τα πήρε στο κρανίο και άρχισε να ωρύεται.

«Έχεις άλλη, είμαι σίγουρη ότι έχεις άλλη, δεν είσαι ο Έντουαρντ που γνώρισα... δεν ξέρω πια ποιος είσαι» ήταν το μόνο βρήκε να μου γυρίσει και την κοίταξα με ειρωνικό ύφος.

«Φυσικά πως μπορείς να με αναγνωρίζεις, μήπως με κοίταξες και ποτέ; Μήπως έκατσες ποτέ να με δεις ή να με καταλάβεις;» της γύρισα και εκείνη γούρλωσε τα μάτια της και με κοίταξε δύσπιστα.

«Εγώ; Δεν σε κατάλαβα ποτέ, εγώ;» ρώτησε σοκαρισμένη και την κοίταξα με νόημα στα μάτια.

«Όχι Έλενα, ποτέ δεν με κατάλαβες, ποτέ δεν νοιάστηκες ούτε για μια στιγμή για το τι θέλω εγώ, πάντα προτεραιότητα έχεις εσύ και οι δικές σου ανάγκες, για τις δικές μου ούτε να το συζητάς» της γύρισα με πικρία και άρχισε πάλι να τα παίρνει.

«Ναι φυσικά το σεξ, αυτό και μόνο είναι όλο μας το πρόβλημα» γύρισε με ειρωνεία.

«Δεν είναι; Έχεις ιδέα σε μένα τι κοστίζει; Ή ακόμα χειρότερα έχεις νοιαστεί να μάθεις; Αλλά δεν φταίει κανένας άλλος παρά μόνο εγώ που αντί να σε βάλω κάτω και να σε πιέσω ή να σε απειλήσω ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο κάνουν όλοι άλλοι για να πείσουν τις κοπελιές τους να τους κάτσουν, εγώ κάθομαι και σε περιμένω σαν κεράκι αναμμένο χωρίς καν να σου το αναφέρω πια γιατί ακόμα και αυτό σε αγχώνει, περιμένοντας το πότε εσύ θα κάνεις την πρώτη κίνηση και ποιο είναι το ευχαριστώ, να μου την λες και να με κατηγορείς και από πάνω ότι έχω άλλη;... Ε όχι Έλενα αυτό πάει πάρα πολύ... ανέχομαι πολλές μαλακίες σου αλλά την ζήλια σου και την αμφισβήτηση σου ποτέ»

«Ανέχεσαι πολλές μαλακίες μου;...»

«Μπορείς να μου εξηγήσεις τι διάολο σε έχει πιάσει τώρα τελευταία και μόλις γυρίσω το κεφάλι μου προς την μεριά ενός θρανίου που τυχαίνει να κάθετε κοπέλα, αρχίζεις να πετάς χαρτάκια για να γυρίσω την ματιά μου αλλού; Τι διάολο καλάθι του μπάσκετ έχεις περάσει το κεφάλι μου;» της γύρισα πίσω πριν προλάβει να τελειώσει την φράση της και εκείνη άρχισε να κουνάει το κεφάλι της αρνητικά κοιτώντας με σαν να με έβλεπε για πρώτη φορά.

«Δεν σε αναγνωρίζω πια... Ποιος είσαι;» με ρώτησε ενώ τα μάτια της άρχισαν να βουρκώνουν αλλά για πρώτη φορά από τότε που ήμασταν μαζί, δεν με συγκινούσαν.

«Αν με ήξερες, αν πράγματι ενδιαφερόσουν ή ένιωθες έστω και στο μισό όπως νιώθω εγώ για σένα, τώρα θα ήξερες την απάντηση» της χτύπησα στα μούτρα και παίρνοντας στο χέρι μου τα βιβλία μου και την τσάντα μου πριν πει οτιδήποτε άλλο και με κάνει χειρότερα, έφυγα και με γρήγορα βήματα πήγα μέχρι το παρκινγκ για να πάρω το αυτοκίνητο ώστε να φύγω όσο πιο μακριά της μπορούσα.