Soulmates "12.Swimming Home"

Καθώς ο πόνος στο κεφάλι μου άρχισε να υποχωρεί, η φωνή γεμάτη αγωνιά της Μπέλλας έφτανε στα βάθη του μυαλού μου και με έκανε σιγά σιγά να νιώσω ασφάλεια... Με όλη την δύναμη της ψυχής μου προσπάθησα να επανέλθω στην επιφάνεια αλλά ακόμα και αυτό δεν ήταν αρκετό, κάτι πιο δυνατό με κράταγε πίσω και έκανε τα βλέφαρα μου να παραμένουν ερμητικά κλειστά.

Το άγγιγμα της πάνω στο πρόσωπο μου έστελνε κύματα φωτιάς που έκανε όλο μου το σώμα να πάρει ξανά φωτιά... Κάθε της χάδι το ένιωθα σαν ηλεκτροσόκ που έκανε όλους μου τους μύες να τινάζονται και καθώς τα κύτταρα μου άρχισαν να ξυπνούν η φωνή της ερχόταν όλο και πιο καθαρή στα αφτιά μου.

«Έντουαρτ αν με ακούς άνοιξε τα μάτια σου, σε παρακαλώ» την άκουγα να μου φωνάζει τρομοκρατημένη και έκανα άλλη μια προσπάθεια να αντιδράσω αλλά και πάλι αυτό δεν ήταν αρκετό.

Προσπαθώωωω... φώναζα με όλη την δύναμη της ψυχής μου με την σκέψη μου και ξαφνικά εκείνη πάγωσε.

«Προσπάθησε πάλι...» απαίτησε μετά από μια σύντομη σιωπή σαν να είχε ακούσει την σκέψη μου και χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου πιο έντονα ένιωσα το κορμί της να τρέμει δίπλα στο δικό μου και αυτό έκανε το δικό μου κορμί να αντιδράσει περισσότερο... «Σε παρακαλώ Έντουαρτ προσπάθησε» την άκουσα πάλι να με παρακαλάει με την φωνή της να σπάει και έκανε την καρδιά μου να αντιδράσει, ενώ η ανάσα μου επιταχυνόταν περισσότερο... Κλαίει;... αναρωτήθηκα για μια στιγμή και αυτό αυτόματα με έκανε να βάλω περισσότερο πείσμα ώστε να γυρίσω κοντά της.

«Άνοιξε τα μάτια σου, ξέρω ότι μπορείς να το κάνεις, άνοιξε τα σε παρακαλώ» συνέχισε χωρίς να σταματά να με χαϊδεύει και κρατώντας την ανάσα μου προσπάθησα άλλη μια φορά και μόλις εκείνα κατάφεραν να ανοίξουν την άκουσα να παίρνει μια ανάσα γεμάτη ανακούφιση αλλά δεν μπορούσα να την δω καθαρά, τα πάντα ήταν θολά.

«Είσαι καλά; Μίλησε μου...» απαίτησε και προσπαθώντας να εστιάσω κάπου άρχισα να ανασαίνω γρήγορα με αγωνία... «Έντουαρτ... Είμαι εδώ, είσαι ασφαλής» προσπάθησε να με καθησυχάσει ενώ τα χέρια της πλαισίωναν το πρόσωπο μου καθώς το πρόσωπο της ήταν σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου και μόλις τα μάτια μου άρχισαν να ξεθολώνουν ένιωσα να ανατριχιάζω ολόκληρος.

Η ομορφιά της ήταν απερίγραπτη... Το δέρμα της τόσο λαμπερό που ένιωθα σαν μόλις να είχα πεθάνει και εκείνη ήταν ο άγγελος που ήρθε για να με προϋπαντήσει στον παράδεισο... Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα, τα μάτια μου ήταν ανίκανα να κοιτάξουν κάπου αλλού, η καρδιά μου χτύπαγε τόσο γρήγορα που με έκανε να πονάω ενώ η ανάσα μου είχε πια χαθεί και σαν μαγεμένος, σβήνοντας την ελάχιστη απόσταση που χώριζε τα χείλια μας, την φίλησα με όλο το πάθος που είχε ξυπνήσει μέσα μου.

Στην αρχή από το ξάφνιασμα πάγωσε αλλά μόλις είδε ότι εγώ έγινα πιο επίμονος καθώς απαιτούσα την ανταπόκριση της, αμέσως έβαλε τα χέρια της πάνω στα μπράτσα μου και καθηλώνοντας με πάνω στον καναπέ, απομάκρυνε το σώμα της και με κοίταξε νευριασμένα.

«Τι νομίζεις ότι κάνεις;...» με ρώτησε με τραχιά φωνή και σαν πληγωμένο κουτάβι έμεινα να την κοιτώ χωρίς να αποκρίνομαι... «Μην τολμήσεις να ξανακάνεις κάτι τέτοιο γιατί θα σε κάνω να το μετανιώσεις, το κατάλαβες;» φώναζε τώρα και αμέσως ένιωσα το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι μου.

«Ποιο είναι επιτέλους το πρόβλημα σας και με αδειάζετε όλες σας με αυτόν τον τρόπο;» φώναξα αγανακτισμένος και όλος της το πρόσωπο αυτόματα μεταλλάχτηκε.

«Όλες μας;...» ρώτησε πίσω προβληματισμένη... «Εννοείς ότι προσπάθησες να πας και με άλλην εκτός την Έλενα και σε απέρριψε και αυτή;» συνέχισε σχεδόν σοκαρισμένη.

«Τι σημασία έχει;» είπα κάτω από την ανάσα μου αποφεύγοντας το βλέμμα της και εκείνη ταρακουνώντας με απαίτησε να την κοιτάξω ξανά.

«Απάντησε μου που να σε πάρει, προσπάθησες και με άλλην;...» απαίτησε ξανά και άφησα την ανάσα μου να βγει από μέσα μου βαριά καθώς κατένευσα για απάντηση παραπονεμένα ενώ χαμήλωνα την ματιά μου ηττημένα... «Πότε, με ποιαν;» συνέχισε πιο απαιτητικά και την κοίταξα προβληματισμένος... Γιατί είχε τόσο σημασία για εκείνη;

«Την ημέρα που ήρθες στο σχολείο... Είχα μαλώσει με την Έλενα, βγήκα με την παρέα του Έμετ και πριν το καταλάβω βρέθηκα στο ξενοδοχείο με την Έλιροουζ» απάντησα μηχανικά και ανοίγοντας τα μάτια της διάπλατα από το σοκ αφήνοντας το φούτερ μου από το σφιχτό της κράτημα έκανε το σώμα της πιο πίσω ενώ τα μάτια της παγαίνανε αριστερά και δεξιά σαν να διάβαζε κάποιο βιβλίο, τόσο γρήγορα που σχεδόν δεν προλάβαινα να δω την κίνηση τους.

«Η Έλιρόουζ που κόβει φλέβες για πάρτη σου, σε απέρριψε;...» ρώτησε ρητορικά με φωνή που ίσα που έβγαινε από μέσα της και πριν προλάβω να απαντήσω εκείνη με βομβάρδισε με την επόμενη της ερώτηση... «Πως μπορεί να έγινε αυτό;»

«Δεν ξέρω...» φώναξα με παράπονο... «Αυτό προσπαθώ να καταλάβω και εγώ»

«Πως μπορείς να μην ξέρεις Έντουαρτ; Κάτι θα πρέπει να προηγήθηκε» ξέσπασε αγανακτισμένα.

«Δεν προηγήθηκε τίποτα...» ξέσπασα και εγώ και εκείνη άρχισε να ανασαίνει γρήγορα... «Την μια στιγμή ήταν έτοιμη να μου παραδοθεί και λίγο πριν μπω μέσα της ξαφνικά άρχισε να κλαίει και με έσπρωξε από πάνω της λέγοντας συνέχεια ότι δεν μπορούσε να το κάνει αυτό και παίρνοντας τα ρούχα της έφυγε άρον - άρον αδειάζοντας με χωρίς να μου πει τι της το προκάλεσε όλο αυτό... Προσπάθησα να της μιλήσω αλλά από τότε με αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι» της εξομολογήθηκα και έσμιξε τα φρύδια της αγριεμένα.

«Πες μου ειλικρινά Έντουαρτ, αγαπάς την Έλενα;» με ρώτησε αυτόματα και με έστειλε.

«Φυσικά και την αγαπώ» αναφώνησα θιγμένος... «Δεν το έκανα επίτηδες, δεν είχα σκοπό να της κάνω κάτι τέτοιο αλλά μου είχαν έρθει όλα μαζί, ήμουν λιώμα στο...»

«Λίγο με νοίαζει αν ήθελες να της τα φορέσεις ή όχι» με διέκοψε εκνευρισμένη και άρχισα να ανασαίνω γρήγορα... Που διάολο το πάει επιτέλους;

«Τότε τι διάολο σε ενδιαφέρει;» την ρώτησα το ίδιο εκνευρισμένα.

«Από πότε νιώθεις έτσι για εκείνην;» με ρώτησε πιο ήρεμα και ζάρωσα τα φρύδια μου με απορία.

«Δεν ξέρω, νομίζω από πάντα» απάντησα ειλικρινά και καθώς σηκώθηκε απότομα από τον καναπέ, πήγε και στάθηκε μπροστά στο τζάκι και ακουμπώντας τα χέρια της πάνω στο διακοσμητικό ξύλο έγειρε το σώμα της μπροστά ενώ ανάσαινε γρήγορα.

«Άτιμε Καρλάιλ δεν θα σε πιάσω στα χέρια μου» μούγκρισε με μια φωνή που με έκανε για λίγο να χάσω την ανάσα μου από τον τρόμο που ένιωσα.

«Που κολλάει ο πατέρας μου σε όλο αυτό;» ρώτησα απορημένος καθώς ανακάθισα πάνω στο καναπέ.

«Γιατί είναι η αιτία για όλα...» αναφώνησε αγανακτισμένα και με μπέρδεψε τελείως... «Γιατί τα είχε όλα προσχεδιασμένα, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια» συνέχισε το ίδιο αγανακτισμένα.

«Δεν καταλαβαίνω τίποτα» παραδέχτηκα και μούγκρισε μανιασμένα τόσο δυνατά που αμέσως μαζεύτηκα πιο πίσω με φόβο.

«Γιατί μου το κάνεις αυτοοοο...» σύριξε αγανακτισμένα λυγίζοντας το κορμί της περισσότερο με τόσο πόνο που έκανε την καρδιά μου κομμάτια... «Δεν έχω πληρώσει αρκετά ακόμα;;;...» συνέχισε σπαρακτικά καθώς η φωνή της έσπαγε στην μέση και μην αντέχοντας άλλο σηκώθηκα και την πλησίασα με αργά βήματα... «Μην με ακουμπάςς» φώναξε την στιγμή που με ένιωσε κοντά της προσπερνώντας με τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να δω την κίνηση της και γυρίζοντας προς το μέρος που εκείνη είχε πάει την είδα να είναι μπροστά στο μπιλιάρδο και κρατώντας ένα μπουκάλι ουίσκι το έπινε σαν να ήταν νερό.

«Τουλάχιστον εξήγησε μου το γιατί... Τι λάθος κάνω πια και όλες σας με απορρίπτετε;» την ρώτησα με παράπονο καθώς ένιωσα το στήθος μου να με διαλύει από την απόρριψη της.

«Δεν φταις εσύυυ» είπε με πείσμα μέσα από τα δόντια της ενώ βάζοντας τα χέρια της πάνω στο πλαίσιο του μπιλιάρδου λύγιζε το κορμί της ξανά καθώς έπαιρνε γρήγορες ανάσες προσπαθώντας μάταια να χαλιναγωγήσει τα συναισθήματα της.

«Τότε ποιος Μπέλλα; Αν δεν φταίω εγώ γιατί καμία σας δεν με θέλει;» επέμενα.

«Δεν φταις εσύ, κατάλαβε τοοοο» σύριξε με περισσότερο πείσμα ενώ ανέβαζε το τόνο της φωνής της και πλησιάζοντας την για άλλη μια φορά την ανάγκασα να με κοιτάξει γυρίζοντας την προς το μέρος μου.

«Τότε γιατί;...» επέμενα και σμίγοντας τα χείλια της και τα φρύδια της με δύναμη, γύρισε το πρόσωπο της προς το πλάι αποφεύγοντας το βλέμμα μου... «Πες μου γιατί;...» επανέλαβα αγανακτισμένα αλλά για άλλη μια φορά δεν ανταποκρινόταν... «Έχεις πάρει σχεδόν όλο το σχολείο, γιατί δεν μπορείς να πας μαζί μου, γιατί ακόμα και αν εξαρτιόταν η ίδια σου η ζωή από αυτό εσύ θα προτιμούσες να πεθάνεις από το να πας μαζί μου;»

«Γιατί από όλες όσες σε κυνηγούν εσύ διαλέγεις εμένα;» μου γύρισε την ερώτηση με έναν πόνο στην ματιά της που για λίγο με έκανε να σαστίσω.

«Δεν ξέρω...» παραδέχτηκα... «Δεν μπορώ να το εξηγήσω, μέχρι να σε δω εκείνην την καταραμένη μέρα που την έπεσες στον Έμετ στου Στέφαν το μπαράκι, δεν είχα μάτια για καμία άλλην πέρα από την Έλενα, κοίταζα τα άλλα τα κορίτσια και μου ήταν παγερά αδιάφορες αλλά μετά από εκείνο το βράδυ όλα άλλαξαν, η εικόνα σου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από το μυαλό μου, τα βράδια μου κατάντησαν αφόρητα...»

«Με βλέπεις στα όνειρα σου;» ρώτησε ξέπνοα με μια σοκαρισμένη ματιά.

«Ναι» παραδέχτηκα ξεψυχισμένα αφήνοντας την ανάσα μου να βγει βαριά και κλείνοντας τα μάτια της σφιχτά κοίταξε πάλι προς το πλάι και τρίζοντας τα δόντια της με τα μηλίγγια της να πάλλονται σαν τρελά, έμεινε για λίγο στην σιωπή... «Σε εκλιπαρώ Μπέλλα μην με απορρίπτεις και εσύ...» την παρακάλεσα με παράπονο και αυτό για κάποιον λόγο την έκανε χειρότερα... «Κοντεύω να χάσω το μυαλό μου» συνέχισα ικετευτικά και ανοίγοντας τα μάτια της γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου.

«Δεν καταλαβαίνεις ότι αν το επιτρέψω αυτό να γίνει θα είναι χειρότερα για σένα;» με ρώτησε με πόνο.

«Πιστεύω ότι αν γίνει θα καταφέρω να το αποβάλω από το σύστημα μου, θα μπορέσω να σταματήσω επιτέλους να αναρωτιέμαι για το πως μπορεί να είναι, θα μπορέσω επιτέλους να το ξεπεράσω... Σε παρακαλώ Μπέλλα βοήθησε με, κοντεύω να τρελαθώ, νιώθω ότι από στιγμή σε στιγμή θα εκραγώ» εξομολογήθηκα με πόνο και κλείνοντας τα μάτια της σφιχτά μουρμούρισε κάτι τόσο γρήγορα που δεν είχα ιδέα τι ακριβώς έλεγε.

«Εντάξει...» είπε τελικά καθώς έπαιρνε μια βαθιά ανάσα ηττημένα και η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει τόσο δυνατά που ένιωθα ότι θα μου διαλύσει το στήθος... «Αλλά...» τόνισε αυστηρά με μια άγρια ματιά μέσα από τα δόντια της... «Θα είναι μόνο μια φορά και αν καταλάβω ότι συνεχίζεις αν με σκέφτεσαι με το ίδιο τρόπο, αν δω ότι με κοιτάς με...» δεν μπόρεσα άλλο να περιμένω να τελειώσει το κήρυγμα της και προκειμένου να το βουλώσει, κάλυψα τα χείλια της με τέτοια ορμή που το σώμα της, ξαφνιασμένο, έγειρε προς τα πίσω... Βάζοντας τα χέρια της πάνω στο στερνό μου με έκανε πιο πίσω και άφησα την ανάσα μου να βγει αγανακτισμένα από μέσα μου.

«Δεν θα σε ξαναενοχλήσω» υποσχέθηκα και την στιγμή που πήγα να την ξαναφιλήσω εκείνη με έσπρωξε μακριά της.

«Όχι τόσο γρήγορα...» με σταμάτησε και την κοίταξα απορημένος... «Πρέπει να προετοιμαστώ γι’ αυτό... Εκτός αν θες να γίνεις το δείπνο μου» συνέχισε με μια δόση ειρωνείας και αφήνοντας ένα γελάκι έκανα πιο πίσω για να της δώσω το περιθώριο να κάνει αυτό που ήθελε και εκείνη ξεφυσώντας βαριά, χωρίς να ρίξει ούτε άλλο ένα βλέμμα προς το μέρος μου άρχισε να πηγαίνει προς το υπόγειο.

Μόλις την είδα να χάνετε από την ματιά μου ξαφνικά το τρακ του ηθοποιού με κατέκλισε και κοιτώντας προς το έπιπλο που είχε πάνω διάφορα μπουκάλια με ποτά, πήρα την απόφαση να πιώ άλλο ένα ποτό για να χαλαρώσω την ένταση μου... Παίρνοντας ένα καθαρό ποτήρι, το γέμισα με ουίσκι και πηγαίνοντας προς τον καναπέ, έκατσα και την περίμενα ανυπόμονα.

Τα χέρια μου έτρεμαν, η ανάσα μου κάθε λεπτό που πέρναγε γινόταν όλο και πιο δύσκολη, η καρδιά μου κόντευε να σπάσει... δεν μπορούσα να πιστέψω με τίποτα πως πράγματι θα γινόταν αυτό... Μα που ήταν τόση ώρα, λες να το μετάνιωσε;... αναρωτιόμουν καθώς έπινα το υπόλοιπο ποτό μου για να πάρω δύναμη.

«Οκ δείξε μου τι μπορείς να κάνεις» την άκουσα ξαφνικά να μου λέει ενώ ήταν σε απόσταση αναπνοής από μένα και ξαφνιασμένος πνίγηκα από την γουλιά που είχα ακόμα μέσα στο στόμα μου.

«Με κοψοχόλιασες» αναφώνησα και γέλασε την στιγμή που άφηνα το ποτό μου στην άκρη καθώς γύριζα την ματιά μου προς το μέρος της και με τον αντίχειρα της άρχισε να σκουπίζει το ποτό γύρω από τα χείλια μου που είχε ξεχειλίσει με μια τρυφερή ματιά που με έκανε να παγώσω... «Σε ενημερώνω ότι δεν είμαι και πολύ υπομονετική γι αυτό αν είναι να γίνει κάτι καλό είναι...» πριν προλάβει να τελειώσει την φράση της και με την ανάσα μου να τρέχει χιλιόμετρα κάλυψα τα χείλια της με τα δικά μου και άρχισα να την φιλώ ίσως με περισσότερη δύναμη από όσο χρειαζόταν αλλά δεν μπορούσα άλλο να την ακούω.

«Σε παρακαλώ μην μιλάς, υπάρχουν στιγμές που θέλω να σε σκοτώσω όταν σε ακούω να μου μιλάς τόσο επικριτικά» παρακάλεσα με τα χείλια μου ακόμα να ακουμπούν τα δικά της και εκείνη γέλασε δυνατά και πριν πει κάτι άλλο, συνέχισα το φιλί μας βάζοντας το χέρι μου μέσα στα μαλλιά της και εκείνη μου το ανταπέδωσε.

Η αγωνία μου με είχε καταβάλει τόσο πολύ που με έκανε να σαστίζω... Πόσες φορές δεν το είχα ονειρευτεί και όμως τώρα που τελικά μου δινόταν η ευκαιρία να το πραγματοποιήσω μου ήταν τόσο δύσκολο... Ένιωθα ότι δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω ή ότι θα έκανα κάτι λάθος και θα την ξενέρωνα και ενώ όλο μου το κορμί φλεγόταν σε τέτοιο βαθμό που με έκανε να ιδρώνω, το κυριότερο κομμάτι του σώματος μου παρέμενε νεκρό και αυτό με έκανε να τα χάνω τελείως.

Τα χέρια της γρήγορα μου έβγαλαν την μπλούζα μου και καθώς έκοψε το φιλί μας στην μέση για να την περάσει πάνω από το κεφάλι μου πριν συνεχίσει, βάζοντας το χέρι μου πάνω στο πρόσωπο της έμεινα να την κοιτώ για μια στιγμή χαϊδεύοντας το μάγουλο της απαλά με τον αντίχειρα μου χωρίς να ξέρω πραγματικά τον λόγο που είχα την ανάγκη να το κάνω αυτό και εκείνη με κοίταξε με απορία.

«Το μετάνιωσες;...» ρώτησε δύσπιστα και αμέσως κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά παίρνοντας μια βαθιά τρεμάμενη ανάσα... «Τότε μην με κάνεις να το μετανιώσω εγώ» είπε αυστηρά και την κοίταξα παραπονιάρικα.

«Μπορώ τουλάχιστον να το ευχαριστηθώ όπως το έχω φανταστεί;» παρακάλεσα.

«Λυπάμαι άλλα δεν έχω χρόνο για τέτοια...» είπε κατηγορηματικά και καθώς κράτησε και τους δύο καρπούς μου, γέρνοντας το σώμα της προς το μέρος μου, με ανάγκασε να πέσω προς τα πίσω... «Γι αυτό θα αναγκαστείς να πας με τους δικούς μου ρυθμούς...» συνέχισε και μόλις το σώμα μου ακούμπησε πάνω στον καναπέ, έσμιξε για άλλη μια φορά τα χείλια μας και με φίλησε τόσο απαιτητικά που τα χείλια μου αυτόματα άνοιξαν.

Η γλώσσα της εισχώρησε μέσα στο στόμα μου και μόλις η γεύση της με κατέκλεισε ένιωσα μια έκρηξη να με τινάζει ολόκληρο και βογκώντας μέσα στο στόμα της, σαν να έβαλε κάποιος το χέρι μου στην πρίζα, ξαφνικά το σώμα μου τινάχτηκε και πήρα ολόκληρος φωτιά ανταποδίδοντας το φιλί της με περισσότερο πάθος... Γονατίζοντας το ένα της πόδι δίπλα στο σώμα μου, πέρασε το δεύτερο της ανάμεσα στα πόδια μου και ανοίγοντας τα, το ακούμπησε πάνω στον ανδρισμό μου... Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα έγειρα το κεφάλι μου προς τα πίσω και προσπάθησα να ελευθερώσω τα χέρια μου από το σφιχτό της κράτημα αλλά εκείνη με συγκράτησε με περισσότερη δύναμη και καλύπτοντας με τα χείλια της για άλλη μια φορά τα δικά μου συνέχισε να με φιλάει τόσο παθιασμένα που έχασα κάθε λογική σκέψη που υπήρχε μέσα στο μυαλό μου... Αν υπήρχε δηλαδή.

Το πόδι της με δύναμη έτριβε τον ερεθισμό μου και με έκανε να τρελαίνομαι περισσότερο... Ένιωσα την ανάσα μου να λιγοστεύει, την καρδιά μου να θέλει να διαλύσει το στήθος μου και το σώμα μου να παλεύει να ελευθερωθεί, είχα χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου και του χώρου, είχα ήδη ξεχάσει μέχρι και το όνομα μου αλλά εκείνη δεν χαλάρωνε τον παλμό της με τίποτα και βογκώντας έκανα τα χέρια μου γροθιές φωνάζοντας το όνομα της.

«Σσσς, μωρό μου, μην το σκέφτεσαι τόσο πολύ» είπε εκείνη με μια παθιασμένη φωνή, καθώς δάγκωνε τρυφερά το σαγόνι μου και χωρίς να με αφήνει να πάρω ανάσα συνέχιζε να κατηφορίζει προς τον λαιμό μου ρουφώντας τον με έναν τρόπο που έκανε το σώμα μου να ηλεκτριστεί ολόκληρο ενώ ο ερεθισμός μου αν είναι δυνατόν σκλήραινε περισσότερο σε σημείο να με πονάει αφόρητα... «Είσαι ένας Κάλλεν Έντουαρτ, σταμάτα να πιέζεις τον εαυτό σου, άφησε τον να εκφραστεί, να σου δείξει ότι κρύβει καλά μέσα του» συνέχισε ενώ κατηφόριζε προς το σημείο που την είχα περισσότερο ανάγκη αφήνοντας διάσπαρτα φιλιά κατά μήκος τους σώματος μου ενώ τα χέρια της αφήνοντας με από το σφιχτό τους κράτημα ακολουθούσαν αργά και βασανιστικά την πορεία που τα υγρά της φιλιά είχε χαράξει πριν και πριν προλάβω να το ελέγξω τα χέρια μου βρέθηκαν μέσα στα μαλλιά της και την ένιωσα πάνω στο δέρμα μου να αφήνει ένα γελάκι.

«Απόλαυσε το» με διέταξε κοιτώντας με, με το πιο πονηρό της βλέμμα και καθώς τα δάχτυλα της γλίστρησαν μέσα από την μπιτζάμα μου, κόβοντας την ανάσα μου στην μέση, ανασήκωσα το κάτω μέρος τους σώματος μου για να την βοηθήσω και πριν ακόμα την κατεβάσει τελείως, πήρε μέσα στο υγρό της στόμα τον ερεθισμό μου και έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου.

Χωρίς να σταματά να με απελευθερώνει από ότι είχε απομείνει απάνω στο κορμί μου, ανεβοκατέβαζε το κεφάλι της τόσο αργά που έχασα κάθε επαφή με το περιβάλλον και κλείνοντας τα μάτια προσπάθησα μάταια να κοντρολάρω όλα τα συναισθήματα που με κατέκλισαν και καταλαβαίνοντας το, συγκράτησε τον ερεθισμό μου στο χέρι της και αυτόματα άνοιξα τα μάτια μου για να την κοιτάξω... Η εικόνα της με καθήλωσε και ξεψυχισμένα άφησα την ανάσα μου να βγει από μέσα μου ενώ πάλεψα σκληρά για να μην αφήσω ότι με έπνιγε να απελευθερωθεί.

«Μην κρατήσεις τίποτα για σένα» την άκουσα να μου λέει και καθώς ανασήκωσε τα φρύδια της παιχνιδιάρικα, τα μάτια της από το υπέροχο σοκολατένιο χρώμα που είχαν έγιναν κατακόκκινα σαν το αίμα και ανοίγοντας διάπλατα το στόμα της άφησε την κατάλευκη οδοντοστοιχία της να κάνει την εμφάνιση της και μόλις τα σκυλόδοντα της έκαναν την εμφάνιση τους τα έχασα τελείως...

Είναι τρελή;;;;... Τι πάει να κάνει;;;... σκέφτηκα για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν το στόμα της καρφωθεί πάνω στον ερεθισμό μου και πριν προλάβω να αντιδράσω, νιώθοντας τον λάρυγγα της να με τυλίγει, μια έκρηξη μέσα μου με έκανε να σαστίσω και χωρίς να μπορώ να το ελέγξω πια, άφησα να ξεχειλίσει όλο το απωθημένο μου πάθος μου μέσα στο καυτό της στόμα με μια κραυγή που σίγουρα ακούστηκε μέχρι έξω.

Ασθμαίνοντας κάλυψα το πρόσωπο μου με το χέρι μου παλεύοντας πολύ σκληρά να βρω την ανάσα μου ξανά με την καρδιά μου να καλπάζει τόσο δυνατά που την άκουγα μέχρι και εγώ και μόλις άκουσα το γέλιο της έβγαλα το χέρι μου από το πρόσωπο μου και την κοίταξα νευριασμένα.

«Γελάς;... Τολμάς να γελάς;;;» την ρώτησα και το γέλιο της έγινε ακόμα πιο τρανταχτό ενώ κούναγε το κεφάλι της αρνητικά καθώς πέρναγε την γλώσσα της από τα αισθησιακά της χείλια...

«Αν μπορούσες μόνο να δεις την έκφραση σου» με προκαλούσε περισσότερο γελώντας ακόμα.

«Το απολαμβάνεις και από πάνω;» συνέχισα με περισσότερο πείσμα και δαγκώνοντας τα χείλια της συνέχισε ανενόχλητη να γελάει μαζί μου.

«Δεν έχεις ιδέα πόσο» επιβεβαίωσε και ξεπερνώντας τα όρια μου ανασήκωσα το κορμί μου και πιάνοντας την από τα μπράτσα, την καθήλωσα πάνω στον καναπέ εκφράζοντας όλον τον εκνευρισμό που με είχε καταβάλει.

«Ωωω Θεέ μου, όλα τα κουτάβια είσαστε τόσο ίδια» συνέχισε να γελάει με την καρδιά της διασκεδάζοντας το και προκειμένου επιτέλους να το βουλώσει άρχισα να την φιλάω τόσο απαιτητικά που ένιωσα την ανάσα της να κόβεται στην μέση.

Σήκωσα το κεφάλι μου να την κοιτάξω παραξενευμένος και εκείνη έκανε μια απελπισμένη γκριμάτσα.

«Γαμώτο μην μου το χαλάς τώρα» είπε και βουτώντας το κεφάλι μου με το χέρι της μέσα στα μαλλιά μου, απαίτησε να την φιλήσω ξανά... Παίρνοντας τα πάνω μου της το ανταπέδωσα με περισσότερο πάθος ενώ το χέρι μου πέρασε κάτω από την μπλούζα της.

Ανασηκώνοντας το κορμί της με βοήθησε να την αφαιρέσω και πετώντας την στο πάτωμα με το σώμα μου την ανάγκασα να ακουμπήσει ξανά πίσω στον καναπέ... Τα χείλια μου αφήνοντας τα δικά της, άρχισαν να κατηφορίζουν προς τον βελούδινο λαιμό της και καθώς τον γευόμουν ένιωθα να όλο μου το σώμα να παίρνει ξανά φωτιά, η γεύση της με αποτελείωσε.

Νιώθοντας το σώμα της να ανταποκρίνεται στα φιλιά μου, άφησα τα χέρια της και βάζοντας τα πάνω στις τιράντες του σουτιέν της άρχισα να τις κατεβάζω αργά ενώ ταυτόχρονα πέρναγα τα χείλια μου από την πορεία που χαράζανε αφήνοντας υγρά φιλιά στο πέρασμα τους και εκείνη ανυπόμονα ανασήκωσε την πλάτη της κάνοντας τα σώματα μας να κολλήσουν απόλυτα και βάζοντας το χέρι της πίσω από την πλάτη της το ξεκούμπωσε... Καθώς έφτασα στο στήθος της το απομάκρυνα από πάνω της και μόλις η σκληρή της ρωγίτσα ακούμπησε τα χείλια μου, άνοιξα διάπλατα το στόμα μου και άρπαξα όσο περισσότερο δέρμα μπορούσα να χωρέσω μέσα στο στόμα μου ρουφώντας το με τέτοια ένταση που εκείνη αμέσως τινάχτηκε ολόκληρη και βάζοντας το ένα της χέρι μέσα στα μαλλιά μου με πίεσε με περισσότερο δύναμη απάνω της βογκώντας δυνατά κάνοντας με να τα χάσω για άλλη μια φορά.

Δεν μπορούσα ακόμα να το πιστέψω ότι όλο αυτό ήταν πραγματικότητα και όχι άλλο ένα όνειρο και θέλοντας να το επιβεβαιώσω συνέχισα πιο δυναμικά προσπαθώντας να την νιώσω με όλες μου τις αισθήσεις και η ανταπόκριση της ήταν απλά μοναδική... Αγκομαχώντας ένιωθα όλο της το κορμί να τρέμει ενώ η ανάσα της επιταχυνόταν επικίνδυνα καθώς το χέρι της τράβαγε τα μαλλιά μου απαλά και μην αντέχοντας άλλο, άρχισα να κατηφορίζω ενώ τα χέρια μου ταυτόχρονα άρχισαν να ξεκουμπώνουν το τζιν της με γρήγορες κινήσεις και ανασηκώνοντας τους γοφούς της, με βοήθησε ώστε να το κατεβάσω πιο χαμηλά.

Ανασηκώνοντας το κορμί μου, την απάλλαξα από το παντελόνι και το εσώρουχο της και μόλις τόλμησα να κοιτάξω το ολόγυμνο κορμάκι της η ανάσα μου κόπηκε στην μέση... Ήταν τόσο εκθαμβωτική που η ομορφιά της με ξεπερνούσε, με έκανε ανίκανο να πάρω την ματιά μου από πάνω της αλλά εκείνη δεν είχε υπομονή για τέτοια και καθώς ανασήκωσε το σώμα της τυλίγοντας το χέρι της γύρω από τον αυχένα μου κάλυψε τα χείλια μου με τα δικά της και τραβώντας με κοντά της, ακούμπησε το καυτό υγρό μουνάκι της πάνω στον ερεθισμό μου και βογκώντας μέσα στο στόμα της έβαλα το χέρι μου πάνω στο μπράτσο του καναπέ και κλείνοντας τα μάτια μου σφιχτά έκοψα το φιλί μας στην μέση... Παίρνοντας μερικές ανάσες για να πάρω δύναμη, ένωσα ξανά τα σώματα μας για να την νιώσω απόλυτα απάνω μου και εκείνη αυτόματα τύλιξε τα πόδια της γύρω από το σώμα μου για να με αναγκάσει να μπω μέσα της αλλά εγώ δεν είχα τελειώσει ακόμα μαζί της.

Βάζοντας το χέρι μου πάνω στο ένα της πόδι, το άνοιξα ώστε να μπορέσω να χαμηλώσω το κορμί μου και καθώς άρχισα πάλι να φιλάω κάθε σπιθαμή της επιδερμίδας της, γονατίζοντας στο πάτωμα, κράτησα τα πόδια της ανοιχτά και ανοίγοντας τα μάτια μου την κοίταξα για άλλη μια φορά και εκείνη μου ανταπέδωσε το βλέμμα ασθμαίνοντας με τόσο πάθος που έκανε όλα τα μέσα μου να εκραγούν, βάζοντας το χέρι της πάνω στο πρόσωπο μου, με παρότρυνε να συνεχίσω και χαμηλώνοντας το κεφάλι μου άφησα τα χείλια μου να γευτούν την πιο ιδιαίτερη περιοχή της.

Αν νόμιζα ότι η γεύση της επιδερμίδας της, των υγρών της φιλιών ακόμα και του αίματος της που είχα δοκιμάσει πριν με ξεπερνούσαν, όταν γεύτηκα την απίστευτη γεύση των χυμών της κατάλαβα ότι έκανα μεγάλο λάθος... Αυτή η γεύση απλά δεν υπήρχε, έκλεβε κάθε λογική, έκανε όλο μου το κορμί να αναζητά για περισσότερα και σαν διψασμένος άρχισα να τα ρουφάω τόσο άπληστα που εκείνη κουνώντας του γοφούς της, άρχισε να τρίβει με δύναμη το μουνάκι της πάνω στο πρόσωπο μου εκστασιασμένη αγκομαχώντας και πριν προλάβω να το σκεφτώ τα δάχτυλα μου βρέθηκαν μέσα της εξερευνώντας την απίστευτη άβυσσο της.

Αφήνοντας μια κραυγή, τέντωσε το σωματάκι της κρατώντας για μια στιγμή την ανάσα της και μόλις την άφησε ξανά όλο της το σώμα άρχισε να τραντάζεται καθώς τα καυτά της υγρά τύλιγαν τα δάχτυλά μου και θέλοντας σαν τρελός να γευτώ αυτήν την μοναδική γεύση ξανά, βγάζοντας τα από μέσα της, την συγκράτησα από τους γλουτούς της και για άλλη μια φορά άρχισα να τα ρουφάω τόσο άπληστα που την έκανε να τρελαθεί τελείως... Πριν συνειδητοποιήσω τι ακριβώς γινόταν, βρέθηκα να κάθομαι πάνω στον καναπέ και εκείνη συγκρατώντας τον ερεθισμό μου στο χέρι της καβαλώντας με καρφώθηκε απάνω μου με δύναμη και τότε τα είδα όλα.

Γέρνοντας το κεφάλι μου προς τα πίσω, έβαλα αυτόματα τα χέρια μου πάνω στους γλουτούς της και αφήνοντας το βογκητό μου να βγει από μέσα μου σφράγισα τα δόντια μου σφιχτά και άρχισα να ξεφυσάω από το στόμα αγκομαχώντας ενώ το στήθος μου με διέλυε από τον πόνο που με διαπέρασε.

«Μην μου τελειώσεις τώρα» διέταξε αυστηρά και μόλις την ένιωσα να κινείτε έχασα την ανάσα μου τελείως.

«Προσπαθώ» σύριξα αγανακτισμένα και μόλις ένιωσα τα χέρια της πάνω στο πρόσωπο μου καθώς την ένιωθα να τρίβεται πιο αισθησιακά απάνω μου τα χέρια μου που ήταν ακόμα πάνω στους γλουτούς της χωρίς να το υπολογίσω έσφιξα το δέρμα της με περισσότερη δύναμη και εκείνη βόγκηξε ηδονικά.

«Γαμώτο, είναι τόσο...» δεν μπορούσα να συνεχίσω.

«Συγκεντρώσου Έντουαρτ» την άκουσα να μου λέει και ανοίγοντας τα μάτια μου άφησα την ματιά μου να περιπλανηθεί πάνω στο πρόσωπο της και η ομορφιά της με έκανε να τα χάσω κάθε επαφή με το περιβάλλον, το μυαλό μου πέρασε σε μια άλλη διάσταση και ανασαίνοντας με δυσκολία ένιωσα ξαφνικά μια απίστευτη πίεση στο κεφάλι μου που με έκανε να πιστεύω ότι δεν θα αργούσε να μου έρθει το εγκεφαλικό.

Με τις φλέβες μου να ξεπετάγονται πάνω στο μέτωπο και τον λαιμό μου, τα μηλίγγια μου να πάλλονται σαν τρελά, τα φρύδια μου να σμίγονται τόσο που λίγο θελαν να ενωθούν και τ’ αυτιά μου να βουίζουν, έμεινα να την κοιτώ καθώς εκείνη ανεβοκατέβαζε το κορμάκι της πάνω στο δικό μου... Φέρνοντας το ένα μου χέρι μπροστά, απομάκρυνα τα μαλλιά που είχαν πέσει πάνω στο πρόσωπο της για να μπορέσω να την κοιτάξω πιο καλά και αφήνοντας το απαλά να τυλιχτεί γύρω από τον αυχένα της με τον αντίχειρα μου να ακουμπάει το μάγουλο της βυθίζοντας την ματιά μου μέσα στην κατακόκκινη γεμάτη φωτιά ματιά της έμεινα να την κοιτώ και νιώθοντας το μυαλό μου να εκρήγνυται ξαφνικά ενώ τα πάντα άλλαξαν.

Άξαφνα ένιωσα ότι όλο αυτό το είχα ξαναζήσει και η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια... στα μάτια μου το δωμάτιο άρχιζε να αλλάζει, οι Ωχροί τοίχοι άρχιζαν να παίρνουν ένα γκρι πέτρινο χρώμα καθώς σαν πάζλ η μια πέτρα ταίριαζε με την άλλη και αντικαθιστούσαν τους τοίχους που υπήρχαν τώρα πίσω από το πρόσωπο της, τα έπιπλα γινόντουσαν πιο απαρχαιωμένα ενώ στο βάθος του δωματίου ακριβώς από πίσω της υπήρχε ένα γραφείο με τόνους χαρτιών να καλύπτουν το ξεθωριασμένο ξύλο με ένα ριγμένο μελανοδοχείο με το μελάνι του να λερώνει τα κιτρινισμένα χαρτιά που υπήρχαν από κάτω του αλλά το πιο απίστευτο από όλα ήταν ότι δεν μεταλλασσόταν μόνο το δωμάτιο αλλά και εκείνη...

Τα μαλλιά της γινόντουσαν πιο πυκνά με απίστευτε παχιές μπούκλες να καλύπτουν το στήθος της καθώς μακραίνανε περισσότερο φτάνοντας να αγγίζουν ακόμα και το σώμα μου... Η ματιά της με έναν περίεργο τρόπο άρχισε να γλυκαίνει και μέσα της μπορούσα να διακρίνω μια παιδική αθωότητα που όμοια της δεν είχα ξαναδεί, ενώ όλα της τα χαρακτηριστικά είχαν γίνει τόσο ανθρώπινα που με έκανε να πιστεύω ότι ήταν τόσο εύθραυστη σχεδόν όσο και εγώ ενώ οι ηλιαχτίδες που έπεφταν πάνω στην πλάτη της έκανε όλο της το δέρμα να λαμπιρίζει.... Ήταν λες και ξαφνικά εκατομμύρια μικροσκοπικά διαμαντάκια είχαν καλύψει όλη την επιδερμίδα της που λαμπίριζαν τόσο έντονα που με τύφλωναν και χωρίς να το καταλάβω τα μάτια μου άρχισαν να δακρύζουν και ενώ ένιωσα την αγωνία της στην ματιά της στην ανάσα της και σε όλο της το σώμα καθώς χαλάρωνε τον ρυθμό της, στα μάτια μου εγώ εξακολουθούσα να βλέπω εκείνο το εκτυφλωτικό πλάσμα που μέσα στην ματιά του υπήρχε τόσο αμέριστη αγάπη που όσο και να προσπαθούσε να την κρύψει εκείνη έβρισκε τον τρόπο να ξεπηδά από μέσα της κοιτώντας με με παράπονο... ένα παράπονο που έκανε την καρδιά μου να σταματήσει να χτυπά.

«Ωωω βασίλισσα μου, είσαι τόσο εκθαμβωτική» πρόφεραν τα χείλι μου με πόνο τα λόγια που ξεπήδησαν μέσα στην σκέψη μου βγαλμένα μέσα από μια άλλη εποχή χωρίς να το σκεφτώ και το πάγωμα της έκανε το στήθος μου να διαλυθεί.

«Έντουαρτ;» ρώτησε ξεψυχισμένα κοιτώντας με σοκαρισμένη αλλά εγώ δεν ήμουν ικανός να καταφέρω να σταματήσω τον χείμαρρο συναισθημάτων που με είχε κατακλύσει, και με τον φόβο μην φύγει από την αγκαλιά μου έκλεισα τα χέρια μου γύρω από το κορμί της τόσο σφιχτά που αν ήταν πράγματι άνθρωπος τώρα θα μπορούσα μέχρι και να της λιώσω τα κόκαλα.

«Μην σταματάς τώρα» παρακάλεσα σπαρακτικά και καθώς άρχισα να την φιλάω ξανά, γυρίζοντας το σώμα μου την έριξα πάνω στο καναπέ παίρνοντας το πάνω χέρι και κατακτώντας την με όλο το πάθος που με είχε καταβάλει, σήκωσα την ματιά μου για να την αντικρίσω άλλη μια φορά και εκείνη σοκαρισμένη με αυτό που έβλεπε μέσα στην δική μου ματιά για λίγο τα έχασε και σταματώντας την ανάσα της στην μέση προσπάθησε να με σταματήσει.

«Έντουαρτ σταμάτα...» φώναξε βάζοντας τα χέρια της πάνω στο στερνό μου και ο πόνος που διαπέρασε το στήθος μου με έκανε να ξεσπάσω.

Μια απίστευτη δύναμη από μέσα μου ξεχύθηκε και καθώς της κράτησα τα χέρια της από τους καρπούς της, τα έβαλα πάνω από το κεφάλι της και κρατώντας την με όλη την δύναμη που υπήρχε μέσα μου συνέχισα να την κατακτώ με περισσότερη πάθος.

«Συγχώρεσε με Βασίλισσα μου... συγχώρεσε με, δεν έχω άλλη δύναμη να το κρατήσω μέσα μου... σε παρακαλώ συγχώρεσε με» έλεγα ξανά και ξανά τα λόγια που ξεπηδούσαν μέσα από την σκέψη μου και εκείνη πάλεψε για άλλη μια φορά μάταια να με σταματήσει αλλά η έκρηξη συναισθημάτων που με είχε καταβάλει μου έδινε τόσο δύναμη που ξεπερνούσε ακόμα και την δική της.

«Έντουαρτ σταμάτα τώρα...» απαίτησε ξανά αλλά εγώ δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα άλλο πια... τα λόγια της που υπήρχαν μέσα στο μυαλό μου ήταν πιο δυνατά από αυτά που άκουγα να μου λέει η ίδια.

«Μου το υποσχέθηκες, μου ορκίστηκες ότι δεν θα αφήσεις τα συναισθήματα να μπουν ανάμεσα μας» την άκουγα να λέει με παράπονο κλαίγοντας καθώς πάλευε να μου ξεφύγει και με παράπονο την κοίταξα για άλλη μια φορά δακρυσμένος.

«Συγχώρεσε με αλλά δεν μπορώ... Δεν μπορώ να το σταματήσω... Δεν μπορώωωω» σύριξα καθώς έβαζα το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στον λαιμό της χωρίς να σταματώ να την κατακτώ.

«Το υποσχέθηκες...» την άκουγα να μου λέει με πείσμα μέσα στην σκέψη μου και ταυτόχρονα άκουσα την φωνή της να έρχεται στα αυτιά μου φωνάζοντας το όνομα μου μέσα από τα δόντια της «Έντουατττ...» φώναξε εκείνη και καταφέρνοντας να ελευθερώσει το χέρι της μέσα από το δικό μου το έβαλε πάνω στα μαλλιά μου και τραβώντας τα με βία με ανάγκασε να την κοιτάξω και το μυαλό μου άρχισε να τρελαίνεται.

Οι εικόνες που έβλεπα πραγματικά δεν συμβάδιζαν με τις εικόνες που είχαν κατακλύσει τον νου μου και αυτό άρχισε να μου φέρνει μια απίστευτη σύγχυση.

«Πες το όνομα μου» απαίτησε και ασθμαίνοντας την κοίταξα με παράπονο χωρίς να μπορώ να ανταποκριθώ.

Ήξερα ότι έπρεπε να απαντήσω, το όνομα της γαργάλαγε τον ουρανίσκο μου, τα χείλια μου προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να το εξωτερικεύσουν αλλά όσο και να προσπαθούσα δεν μπορούσα να το προφέρω δυνατά... αντιθέτως τα λόγια που κατέκλυζαν την σκέψη μου βγήκαν πριν προλάβω να τα σταματήσω.

«Μην με μισήσεις δεν θα το αντέξω... σε εκλιπαρώ Βασίλισσα μου πες μου ότι με συγχωρείς» έλεγα και εκείνη ανασαίνοντας γρήγορα με κοίταξε με μια έκφραση που δεν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω ενώ ταυτόχρονα μέσα στις εικόνες του μυαλού μου έβλεπα μέσα στην ματιά της να με έχει ήδη συγχωρήσει και με όλο το πάθος που την είχε καταβάλει να με φιλάει τόσο τρυφερά που κάθε κύτταρο μου ένιωθα να αναζωογονείτε και προσπαθώντας να γευτώ αυτό το φιλί έγειρα το κεφάλι μου προς το μέρος της και την στιγμή που με σταμάτησε για άλλη μια φορά χάνοντας τα τελείως άρχισα να ξεσπάω.

Πιάνοντας για άλλη μια φορά το χέρι της με δύναμη το απομάκρυνα από πάνω μου και κλείνοντας τα χείλια της με τα δικά μου απαίτησα να γευτώ το ίδιο φιλί που ένιωθα να με φιλάει και μέσα στην σκέψη μου αλλά εκείνη δεν το ανταπέδιδε, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μου ξεφύγει και μια απίστευτα μεγάλη φλόγα ένιωσα να μου καίει κάθε λογική... Βάζοντας το χέρι μου πάνω στον γλουτό της την συγκράτησα απόλυτα απάνω μου και αφήνοντας τα χείλια της άρχισα να ρουφάω την τρυφερή επιδερμίδα του λαιμού της ενώ την κατακτούσα με περισσότερη μανία και κάπου στο βάθος του μυαλού μου την άκουσα να αγκομαχά ενώ αναφώνησε.

«Αυτό είναι τρελό... Είναι τελείως τρελόοοοοο...» έλεγε καθώς το σώμα της έπαιρνε ξανά φωτιά και μόλις ένιωσα τα καυτά της υγρά να ξεχειλίζουν με ορμή απάνω μου, η κραυγή που ξεπήδησε μέσα από τα χείλια της με έκανε να εκραγώ τόσο πολύ που δεν είχα ιδέα τι ακριβώς μου συνέβαινε.

Το σώμα μου άρχισε να παίρνει τέτοια δύναμη που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε μέσα μου, τα κόκαλα μου άρχισαν να τρίζουν λες και ήθελαν να γίνουν κομμάτια σε τέτοιο βαθμό που ο πόνος που μου προκαλούσαν μου έκοβαν την ανάσα μου στην μέση και με κάποιον περίεργο τρόπο το σώμα μου ζητούσε απεγνωσμένα να απελευθερωθεί, να μεταλλαχτεί, να γίνει αυτό που πράγματι είναι αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω σε τι.

Ξαφνικά ένιωσα την πλάτη μου να συγκρούετε με το πάτωμα και βάζοντας τα χέρια μου πάνω στην μέση της συγχρονίζοντας τις κινήσεις μου με τις δικές της, χωρίς να ανοίγω τα μάτια μου προσπάθησα να απελευθερωθώ ελπίζοντας αυτό να βοηθήσει τον πόνο να φύγει αλλά όσο περισσότερο πέρναγε η ώρα τόσο ο πόνος από τα κόκαλα μου που πια ένιωθα να ξεκολλάνε γινόταν πιο αφόρητος και το χειρότερο ήταν ότι δεν μπορούσα να σταματήσω με τίποτα... Ήταν τόσο τρελό... τόσο απίστευτα τρελό που δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν πραγματικότητα και τι όχι.

Το σώμα της πήρε φωτιά, η ταχύτητα που με κατακτούσε ήταν πέρα από κάθε φαντασία γρήγορη και πάλι αυτό δεν μείωνε καθόλου τις αντιστάσεις μου, δεν μείωνε καθόλου τον δικό μου ρυθμό, αντιθέτως το σώμα μου αυτόματα συγχρονιζόταν τόσο απόλυτα που έκανε τα σώματα μας να φτάνουν στην κορύφωση... Νιώθοντας την να τελειώνει άλλη μια φορά με τον οργασμό της να την ξεπερνά, δεν άντεξα και άφησα το εαυτό μου ελεύθερο να ξεχυθεί μέσα της με τέτοια ορμή που έκανε όλο μου το σώμα να τρανταχτεί σε τέτοιο βαθμό που άρχισαν να ουρλιάζω από τον πόνο που πλέον δεν μπορούσα να τον υποφέρω άλλο....