Soulmates "6. Το πάρτι"

 

Καρλάιλ

Καθώς η βραδιά κυλούσε ήρεμα και εγώ μίλαγα με τους καλεσμένους μας, ξαφνικά άκουσα τη φωνή της Έσμε να με καλεί από πίσω μου... Αφήνοντας την ανάσα μου βαριά γύρισα προς το μέρος της κοιτώντας την με ύφος αλλά μόλις την είδα τρομοκρατημένη παραξενεύτηκα για λίγο και ζητώντας συγνώμη την έπιασα από το μπράτσο παίρνοντας την παράμερα για να δω τι συμβαίνει επιτέλους.

«Τι έπαθες και είσαι σαν να είδες φάντασμα;» την ρώτησα με χαμηλή φωνή στο αυτί της και εκείνη μου έδειξε με το βλέμμα της προς την είσοδο... Όταν ακολούθησα την ματιά της, έμεινα να την κοιτώ σοκαρισμένος.

«Γιατί της έδωσες την άδεια να μπει;» την ρώτησα νευριασμένος καθώς γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της.

«Δεν της έδωσα την άδεια να μπει...» υπερασπίστηκε τον εαυτό της και την κοίταξα δύσπιστα.

«Και τότε πως μπήκε;... Τα παιδιά είναι στον κήπο, μόνο εσύ ήσουν στην υποδοχή» της είπα κατηγορηματικά και με κοίταξε με το ύφος ενός πληγωμένου κουταβιού.

«Σου το ορκίζομαι δεν της έδωσα την άδεια μου, ήμουν κοντά στην πόρτα και μόλις την είδα να έρχεται με τον Στέφαν, έτρεξα να σου το πω» είπε με παράπονο και δεν μπορούσα να την αμφισβητήσω, ήταν ολοκάθαρο ότι έλεγε την αλήθεια.

«Κύριε Κάλεν;» άκουσα την φωνή του Στέφαν και γυρίζοντας την ματιά μου προς το μέρος τους, τους κοίταξα με αηδία αλλά λόγω του ότι ήμασταν μπροστά σε τόσο κόσμο έπρεπε να παραμείνω ψύχραιμος.

«Στέφαν» του είπα και του ανταπέδωσα την χειραψία... κοιτώντας απαξιωτικά προς την μεριά της.

«Κυρία Κάλλεν, σας ευχαριστώ για την πρόσκληση, για άλλη μια φορά κάνατε καταπληκτική δουλειά» εκείνος συνέχισε καθώς της έδινε το χέρι του και η Έσμε του το ανταπέδωσε νευρικά ενώ με κοίταξε για μία στιγμή.

«Έχε χάρη που είσαι ιδρυτικό μέλος αλλιώς θα σου έλεγα εγώ αν θα έμπαινες εδώ μέσα» του είπα εγώ με δηλητήριο στην φωνή μου και εκείνη ανασήκωσε τα φρύδια της με ειρωνεία... «Εσένα ποιος σου έδωσε την άδεια να μπεις στο σπίτι μου;» την ρώτησα κατευθείαν καθώς της έδινα το χέρι μου για να τελειώνουμε με το τυπικό μέρος.

«Και ποιος σου είπε ότι χρειαζόμουν άδεια για να μπω;» με ρώτησε καθώς μου έσφιξε το χέρι περισσότερο από όσο χρειαζόταν και ζάρωσα τα φρύδια μου κοιτώντας την ερευνητικά.

«Δεν σε θέλω μέσα στο σπίτι μου, ξεκουμπίσου και φύγε από εδώ Τώρα...» απαίτησα αλλά εκείνη σιγά μην μου έκανε την χάρη.

«Συγνώμη αλλά συνοδεύω το θείο μου, που επάξια είναι ιδρυτικό μέλος και έχει κάθε δικαίωμα να είναι εδώ... Αν τολμάς προσπάθησε να με πετάξεις έξω» με προκάλεσε και έτριξα τα δόντια καθώς εκείνη γύριζε την ματιά της προς την Έσμι...
«Έσμι μου δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που σε γνωρίζω επιτέλους και από κοντά... Έχω ακούσει τόσα για σένα που νιώθω σαν να σε ξέρω χρόνια» της είπε και η Έσμε μουδιασμένη της έδωσε το χέρι της και κατένευσε χωρίς να ξέρει τι να πει... «Μην φοβάσαι Έσμε μου, αντιθέτως με το τι θέλει να πιστεύετε ο απαισιότατος, είμαι εδώ μόνο για το καλός σας και όχι για το αντίθετο» της είπε και η Έσμε γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου... «Μάλλον θα θέλετε να σας αφήσουμε στην ησυχία σας, θα τα πούμε κάποια στιγμή αργότερα» συνέχισε και την κοίταξα βλοσυρά αλλά εκείνη απαξιωτικά πήρε αγκαζέ τον Στέφαν και άρχισαν να απομακρύνονται.

«Πήγαινε βρες τον Έντουαρντ και πες του να έρθει στο γραφείο μου...» διέταξα αμέσως στην Έσμε και εκείνη δίστασε... «Τώρα Έσμε τι περιμένεις;» την ρώτησα γυρίζοντας την πλάτη μου και αφήνοντας το ποτήρι της σαμπάνιας που κράταγα στο τραπεζάκι που ήταν μπροστά μου και μόλις μπήκα στο γραφείο μου... Ανοίγοντας το μπαράκι, γέμισα ένα ποτήρι με ουίσκι και παίρνοντας ένα πούρο, το άναψα και έκατσα στην καρέκλα μου με τα νεύρα μου να χτυπάνε κόκκινο... Δεν έπρεπε να τα χάσω, δεν θα μου καταστρέψει εκείνη τα πάντα... Πρέπει να δράσω άμεσα και μόνο ένας ήταν ο ποιο κατάλληλος για να με βοηθήσει σε αυτό.

Παίρνοντας το τηλέφωνο στα χέρια μου κάλεσα το γνωστό αριθμό και η απάντησε ήρθε μετά το πρώτο χτύπημα…

«Σε πόση ώρα μπορείς να είσαι στο σπίτι μου;...... Ναι η ρουφιάνα, βρήκε τρόπο να μπει, θέλω την βοήθεια σου για να την ενοχοποιήσουμε πάλι» του είπα αμέσως και μόλις χτύπησε η πόρτα έκλεισα το τηλέφωνο και άφησα να περάσουν.

Έντουαρντ

«Έντουαρντ αγόρι μου μπορώ να σου πω;» άκουσα την φωνή της μαμάς μου και γυρίζοντας προς την μεριά της την είδα να με κοιτάει τρομοκρατημένη... Η καρδιά μου άρχισε να αυξάνει παλμούς και κατεβαίνοντας από το κιόσκι όπου καθόμουν, έτρεξα αμέσως κοντά της.

«Μαμά τι συμβαίνει; Έπαθες κάτι;» την ρώτησα με αγωνία και αφού με τράβηξε μακριά από τα παιδιά, μου είπε συνωμοτικά.

«Είναι αυτή εδώ...»

«Αυτή όταν λες αυτή;» την ρώτησα καθώς δεν μπορούσα να καταλάβω που αναφερόταν.

«Αυτή που μας έδειξε στην φωτογραφία ο πατέρας σου και μας είπε να μην την πλησιάσουμε ποτέ...» επανέλαβε με νόημα και καταλαβαίνοντας ότι αναφερόταν στην Μπέλλα, την κοίταξα έκπληκτος.

«Δεν πιστεύω να της έδωσες την άδεια σου να περάσει» της είπα κατηγορηματικά και εκείνη με βουρκωμένα μάτια άρχισε να κουνάει το κεφάλι της αρνητικά.

«Όχι σου το ορκίζομαι δεν της την έδωσα αλλά εκείνη και πάλι μπήκε μέσα» μου είπε και γούρλωσα τα μάτια μου.

«Πως;» ρώτησα.

«Δεν ξέρω αγόρι μου, δεν ξέρω...» έλεγε ενώ σχεδόν έκλαιγε και την έσφιξα στην αγκαλιά μου.

«Ηρέμισε μαμά, δεν θα κάνει τίποτα μπροστά σε τόσο κόσμο... Όλα θα πάνε καλά θα δεις...» την καθησύχαζα μαλακά και εκείνη κατανεύοντας προσπαθούσε σκληρά να καταπνίξει τον φόβο της.

«Ο μπαμπάς σου θέλει να σε δει στο γραφείο του» με ενημέρωσε και ξεφύσησα απηυδισμένα.

«Τι θέλει πάλι;...» ρώτησα ρητορικά και εκείνη με κοίταξε παρακλητικά... «Καλά, καλά θα πάω» της επιβεβαίωσα και πιάνοντας την από την μέση, την παρέσυρα μαζί μου ξανά προς τα μέσα.

«Με ζήτησες πατέρα;» τον ρώτησα καθώς άνοιξα την πόρτα την στιγμή που μπήκα στο γραφείο του και εκείνος μου έκανε νόημα με το χέρι του να μπω... Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και μόλις έφτασα κοντά στο γραφείο του, με κοίταξε επιβλητικά.

«Είναι εδώ αυτή ... καμία ιδέα πως μπήκε μέσα;» με ρώτησε κατευθείαν και τον κοίταξα άναυδος.

«Και που θες να ξέρω εγώ ποιος της έδωσε την άδεια;» τον ρώτησα πίσω και εκείνος ανασήκωσε τα φρύδια του κοιτώντας με λες και μόλις με είχε πιάσει να λέω ψέματα.

«Δεν φαίνεσαι πάντως και πολύ έκπληκτος με τα νέα» μου γύρισε πίσω.

«Ίσως γιατί η μαμά φρόντισε να με ενημερώσει;» του γύρισα το ειρωνικό του σχόλια και ξεφύσησε.

«Τέλος πάντων... Θέλω να μείνεις μακριά της, αν προσπαθήσει να σε ξεμοναχιάσει καν της ρητό ότι δεν θέλεις να έχεις παρτίδες μαζί της και μείνε με την παρέα σου» με διέταξε και τον κοίταξα με περιέργεια.

«Γιατί ιδιαιτέρα εμένα πατέρα;» ρώτησα και με κοίταξε με ένα περιφρονητικό ύφος σαν να μου έλεγε τι ηλίθια ερώτηση είναι αυτή.

«Ξέρεις ακριβός τον λόγο... Είσαι ο τελευταίος Κάλλεν» μου είπε κατηγορηματικά ότι πάντα έλεγε αλλά δεν μπορούσε πια να με πείσει.

«Και η Άλις είναι Κάλλεν μπαμπά, γιατί συγκεκριμένα να θέλει να σκοτώσει εμένα για να σταματήσει την οικογένεια εδώ και όχι και τους δύο μας;» τον ρώτησα και εκείνος με κοίταξε με ένα βλέμμα λες και έβλεπε μπροστά του ένα καθυστερημένο.

«Γιατί εσύ φέρεις το όνομα ηλίθιε όχι η Άλις» μου είπε και τον κοίταξα νευριασμένα... Για πόσο ηλίθιο με περνάει πια;... «Γύρνα στην παρέα σου τώρα και άσε όλα τα άλλα σε μένα... Και δεν θα το ξαναπώ... μείνε μακριά της...» τόνισε και χωρίς να του πω τίποτα άλλο γύρισα την πλάτη μου και έκανα φύγω...
«Α και που είσαι...» με σταμάτησε μόλις έπιασα το πόμολο της πόρτα και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του... «Θέλω να ξεκαθαρίσεις το θεματάκι σου με την Έλενα... Κακομοίρη μου αν μάθω ότι μαλώσατε ξανά θα σε κάνω να το μετανιώσεις... Έγινα κατανοητός;»

«Τι πράγμα;» τον ρώτησα δύσπιστα.

«Σε λίγο οι Σουαν θα είναι εδώ... Μέχρι αυτό το πάρτι να τελειώσει να είσαστε αγαπημένοι» έδωσε την εντολή του και με μια απαξιωτική κίνηση του χεριού του με έδιωξε με συνοπτικές διαδικασίες.

Ποιος νομίζει ότι είναι πια; Πως τολμάει να ανακατεύεται στην ζωή μου; Ποιος του έδωσε το δικαίωμα να μου την ορίζει;... σκεφτόμουν καθώς προχωρούσα με γρήγορα βήματα κοιτώντας το πάτωμα, ενώ πήγαινα προς την πίσω αυλή... Χωρίς να προσέχω έπεσα ώμο με ώμο πάνω σε κάποιον και καθώς γυρίζαμε προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που ήμασταν ήδη και ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο, σήκωσα το κεφάλι μου για να ζητήσω συγνώμη αλλά βλέποντας την μπροστά μου αυτόματα το μυαλό μου πάγωσε και έμεινα να την κοιτώ αποσβολωμένος... Ήταν πραγματικά εκθαμβωτική.

Μέσα στο κατακόκκινο φόρεμα της ήταν σαν μια θεά που μόλις είχε κατέβει από τα ουράνια… η θεά του έρωτα και του πάθους. Το φόρεμα της ήταν στράπλες και έφτανε ως τη μέση του μηρού της αφήνοντας το κατάλευκο δέρμα του λαιμού, των ώμων και των ποδιών της καθώς και το πάνω μέρος του στήθους της στη θέα των ανδρών που την κοιτούσαν με απροκάλυπτη λαχτάρα. Το ύφασμα του φορέματος που κολλούσε πάνω στο σώμα της διαγράφοντας τις καμπύλες της δεν έκανε τίποτα παρά να εξάπτει περαιτέρω τον πόθο των παρευρισκομένων. Ακόμη και εγώ δε μπορούσα να αρνηθώ ότι βλέποντας την έτσι, με το κατακόκκινο φόρεμα της που έκανε αντίθεση με το χιονάτο δέρμα της, τα μαλλιά της που έμοιαζαν μ’ ένα χείμαρρο σοκολάτας και τα κατακόκκινα, σαρκώδη χείλη της, ότι ήταν η ομορφότερη γυναίκα που είχα δει ποτέ μου!

«Είσαι καλά; Δείχνεις σαν να είδες φάντασμα» με πείραξε και έμεινα για λίγο να την κοιτώ σας πράγματι να έβλεπα φάντασμα μπροστά μου... «Χαλάρωσε μωρό μου δεν δαγκώνω... Όχι τουλάχιστον μπροστά σε κόσμο» συνέχισε το πείραγμα της με ένα πονηρό υπονοούμενο και σμίγοντας τα φρύδια μου με απορία έμεινα να την κοιτώ με όλα μου τα ερωτηματικά να έρχονται ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό μου να με πνίγουν.

Ποια είσαι επιτέλους; Τι θέλεις από μένα; Γιατί εμένα συγκεκριμένα;

«Ξέρεις βοηθάει περισσότερο να εξωτερικεύεις τις σκέψεις σου αν θες πραγματικά να απαντηθούν τα ερωτηματικά που νιώθεις να σε πνίγουν...» είπε αυτόματα λες και μόλις είχε διαβάσει την σκέψη μου αλλά και πάλι εγώ δεν ανταποκρίθηκα... «Μην φοβάσαι να με ρωτήσεις Έντουαρντ γι’ αυτό είμαι άλλωστε εδώ, για να σε βοηθήσω» συνέχισε καθώς πλησίαζε το σώμα της προς το δικό μου και μόλις με την άκρη του ματιού μου έπιασα την παρουσία του πατέρα μου, κάρφωσα την ματιά μου προς το μέρος του και εκείνη την ακολούθησε... Βλέποντας τον άφησε ένα ειρωνικό γελάκι και γύρισε ξανά την ματιά της προς το μέρος μου.

«Μμμμ... βλέπω ότι έχεις απαγορευτικό... Και πάλι αν θες να με ρωτήσεις κάτι, να ξέρεις ότι εγώ θα είμαι εδώ γύρω, μην διστάσεις να έρθεις να με βρεις» μου είπε αλλά πριν προλάβω να πω κάτι, ο πατέρας μου ήρθε με γρήγορα βήματα κοντά μας.

«Έντουαρντ πήγαινε στην παρέα σου που σε περιμένει» επαινέβει και η Μπέλλα άφησε άλλο ένα ειρωνικό γελάκι ενώ γυρίζοντας το μισό της σώμα προς το μέρος του, τον κοίταξε ειρωνικά.

«Γιατί φοβάσαι μην μάθει κάτι που ήδη θα έπρεπε να ξέρει;» του κάρφωσε με δηλητήριο και χωρίς να περιμένει απάντηση μας γύρισε την πλάτη της και σας κυρία έφυγε με το κεφάλι ψηλά, με ένα ύφος νικητή όπως ακριβώς και το πρωί.

«Δεν σου είπα ότι δεν θέλω να έχεις παρτίδες με αυτό το παλιογύναιο;» σχεδόν μου φώναξε έξαλλος και γυρίζοντας του την πλάτη πήγα να φύγω αλλά εκείνος πιάνοντας με από το μπράτσο μου με ανάγκασε να τον κοιτάξω.

«Τι σου είπε;...» απαίτησε αλλά δεν του απάντησα... «Λέγε τι σου είπε;» επανέλαβε πιο αυστηρά και προσπάθησα να πάρω το χέρι μου μέσα από το δικό του συνεχίζοντας να μην του απαντώ αλλά εκείνος το έσφιξε τόσο πολύ που ένιωσα να μου κόβεται το αίμα.

«Τίποτα δεν μου είπε εντάξει; Δεν την πρόσεξα και έπεσα απάνω της αυτό ήταν όλο...» του είπα με πείσμα και προσπάθησα για άλλη μια φορά να πάρω το χέρι του από πάνω μου αλλά εκείνος δεν μου έκανε την χάρη.

«Δεν τελειώσαμε εδώ μικρέ... όταν μείνουμε μόνοι τότε θα τα πούμε» είπε κατηγορηματικά και αφήνοντας το χέρι μου σηκώθηκε και έφυγε... Εγώ ανασαίνοντας γρήγορα σφράγισα το στόμα τρίζοντας τα δόντια μου και πηγαίνοντας προς το κιόσκι που ήταν μέσα στο δασάκι από την άλλη μεριά του κήπου μας που χωριζότανε στην μέση από ένα φυσικό ποτάμι που πέρναγε από την γη μας, πήγα κατευθείαν και βρήκα τον Έμετ.

«Τι έγινε ρε μεγάλε, σου βάλανε νέφτι στον κώλο και τρέχεις έτσι;» με ρώτησε χλευάζοντας και τον κοίταξα με ένα μισοτρελαμένο ύφος, κάνοντας τον αμέσως να σοβαρέψει.

«Πάω να φέρω καύσιμα... τα τσιγάρα τα έδωσα στον Μάικ» είπε αμέσως καταλαβαίνοντας τι θα του ζητήσω και μόλις πήρα το πακέτο από τον Μάικ πήγα σε μια ήσυχη γωνία... Βγάζοντας το σακάκι και την γραβάτα από πάνω μου και πετώντας τα κάτω με δύναμη έκατσα απάνω τους και ανάβοντας ένα και έμεινα μακριά από όλους για να χαλαρώσω πριν γυρίσω ξανά κοντά τους.

Μόλις ο Έμετ ήρθε κοντά μου, μου έτεινε την μπύρα που κράταγε στο χέρι και μόλις την πήρα με μια ρουφηξιά ήπια σχεδόν τα τρία τέταρτα χωρίς ανάσα.

«Σιγά αγόρι μου θα πνιγείς δεν είναι νερό» προσπάθησε να με σταματήσει ο Έμετ και μόλις τον κοίταξα δολοφονικά εκείνος σήκωσε τα χέρια του αμυντικά μπροστά του και αφήνοντας άλλο ένα μπουκάλι μπύρας δίπλα μου έφυγε καθώς κατάλαβε ότι δεν ήμουν σε θέση ούτε να μιλήσω.

Μετά από λίγο, όταν ήρθε η Άλις να με βρει, εγώ ήμουν ήδη ταύρος σε υαλοπωλείο και όταν είπε δε ότι ο πατέρας ήθελε να με δει δεν έχω ιδέα πως δεν χίμηξα μέσα αλλά εκείνη καταλαβαίνοντας το αμέσως έπεσε στην αγκαλιά μου την στιγμή που σηκώθηκα όρθιος και με παρακάλεσε να μην κάνω καμία βλακεία καθώς τα κανάλια είχαν έρθει για να καταγράψουν το κοσμικό αυτό γεγονός.

Κάνοντας με μια αηδιασμένη γκριμάτσα και χωρίς να κάνω τον κόπο να βάλω ξανά το σακάκι και την γραβάτα μου, τράβηξα προς το σπίτι.

«Έντουαρντ αγόρι μου...» είπε αμέσως η μητέρα μου μόλις με είδε να μπαίνω στο κυρίως σπίτι και με έκλεισε στην αγκαλιά της πριν φτάσω κοντά στον πατέρα μου και την οικογένεια Σουαν που μόλις είχαν έρθει... «Σε παρακαλώ λυπήσου με» είπε αμέσως παρακλητικά κοιτώντας με με πληγωμένο ύφος και αφού κατάπια όλη την περηφάνια μου, κατένευσα δίνοντας της τον λόγο μου... Ηρέμισα τα χαρακτηριστικά μου, βάζοντας το χέρι μου γύρω από την μέση της και την τράβηξα προς το πηγαδάκι που είχαν στήσει... Μόλις ο πατέρας μου με είδε χωρίς το σακάκι και την γραβάτα, έγινε έξω φερνών.

«Τι εμφάνιση είναι αυτή;» με ρώτησε κατευθείαν και ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα ενώ χαιρέτησα την οικογένεια Σουαν... Μόλις πήγα να πλησιάσω την Έλενα εκείνη γύρισε προς τους υπόλοιπους ενώ απομακρύνθηκε από κοντά μου... Μμμμ ωραία, δεν μου φτάνουν όλα τα άλλα τώρα θα έχω και αυτό;

«Εμένα θα μου επιτρέψετε να πάω έξω στα παιδιά που με περιμένουν» είπε ευγενικά και μόλις οι γονείς της δώσανε το οκ άρχισε να απομακρύνετε... Ο πατέρας μου μού έκανε νόημα να πάω από πίσω της.

«Αν δεν με χρειάζεστε κάτι άλλο» συμπλήρωσα και εγώ και αφού μου δώσανε την άδεια την ακολούθησα μέχρι που βγήκε έξω από την πόρτα και πριν προλάβει να κάνει άλλο ένα βήμα, αρπάζοντας την από το μπράτσο, την πήγα σε ένα πιο απόμερο μέρος και μόλις σταματήσαμε, την γύρισα προς την μεριά μου.

«Έτσι θα πάει τώρα;» την ρώτησα αμέσως και εκείνη με κοίταξε ειρωνικά.

«Γιατί περιμένεις μετά τα όσα είπες να σου πω και ευχαριστώ;» μου χτύπησε και κλείνοντας τα μάτια μου σφιχτά κράτησα την ανάσα μου για να μπορέσω να χαλιναγωγήσω τα συναισθήματα μου.

«Εγώ στην θέση σου του ζητούσα και συγνώμη» άκουσα την φωνή της Μπέλλας και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της με περιέργεια... Αυτό μου έλειπε τώρα, να επεμβαίνει και αυτή τώρα στην προσωπική μου ζωή.

«Δεν σε αφορά το θέμα, γι αυτό άδειασε μας την γωνιά επιτέλους και σταμάτα σκαλίζεις την μύτη σου παντού» απαίτησα νευριασμένος και εκείνη χαχάνισε ειρωνικά.

«Δεν είχα σκοπό να μείνω αλλά αν σε δω να της ζητάς και συγνώμη τότε πραγματικά θα χάσω πάσα ιδέα για σένα... Είσαι ένας Κάλλεν αγόρι μου, πότε επιτέλους θα το καταλάβεις; Και ένας Κάλλεν δεν σκύβει το κεφάλι ΠΟΤΕ...» τόνισε κοιτώντας με έντονα τα μάτια... «Ιδίως όταν έχει δίκιο» συνέχισε στρέφοντας την ματιά της τώρα προς την Έλενα έντονα με ένα περίεργο ύφος που με έκανε να νιώθω ότι προσπαθούσε κάτι να της περάσεις και κοίταξα την Έλενα με απορία και την είδα να της ανταποδίδει το βλέμμα με μια δολοφονική ματιά.

Μόλις γύρισα την ματιά μου και πάλι προς την Μπέλλα, την είδα να ξεμακραίνει και πριν προλάβω να το καταλάβω, η Έλενα έπεσε στην αγκαλιά μου, ξαφνιάζοντας με και άρχισε να με φιλάει με τέτοιο πάθος που πραγματικά έμεινα έκπληκτος.

«Μόνο γι αυτό, σε συγχωρώ και θα ξεχάσω ότι έγινε» είπε ανάμεσα από το φιλί μας και πριν προλάβω να της απαντήσω συνέχισε το φιλί μας με περισσότερο πάθος και εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα.

Άσ’ το να περάσει αγόρι μου, άσ’ το να περάσει, αρκετά πέρασες για μια μέρα... είπα παρηγορητικά στον εαυτό μου και χαλαρώνοντας παραδόθηκα στο φιλί της παρόλο που ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά δεν με έκανε να νιώσω τίποτα απολύτως.