Soulmates "29. Φαντάσματα του παρελθόντος"

Έντουαρτ

«Είναι πολύ δύσκολο να μπορέσεις να ελέγξεις όλα τα επιπλέον ένστικτα σου με την μεγάλη πανσέληνο να πλησιάζει...» άκουσα μια βαθιά άγνωστη σε μένα φωνή και έκοψα την ανάσα μου στην μέση καθώς πάγωσα, την στιγμή που ένιωσα το χέρι του να ακουμπά τον ώμο μου... «Άλλα δεν είσαι μόνος Έντουαρτ μην το ξεχνάς... είμαστε εδώ για να σε βοηθήσουμε» συνέχισε και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά.

Γυρίζοντας αργά προς το μέρος του η έκπληξη που με περίμενε ήταν αρκετά σοκαριστική.

«Παππού;» ρώτησα γουρλώνοντας τα μάτια μου από την έκπληξη και εκείνος μου χαμογέλασε απαλά.

«Δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που σε γνωρίζω επιτέλους από κοντά» επιβεβαίωσε εκείνος και δεν ήξερα τι να σκεφτώ γι αυτό.

«Δεν καταλαβαίνω... Μα πως;» είπα μπερδεμένος και εκείνος μου χτύπησε τον ώμο μου απαλά.

«Έχουμε πολλά να πούμε οι δύο μας» απάντησε μόνο και κρατώντας με γερά από τον ώμο άρχισε να με παρασέρνει μαζί του.

«Ένα λεπτό...» τον σταμάτησα εγώ και εκείνος γύρισε προς την μεριά μου... «Που με πας;» ρώτησα με την καρδιά μου να χτυπάει σαν ταμπούρλο ενώ το ένστικτο μου, μου έλεγε να μην τον εμπιστευτώ το ίδιο και ο πρόγονος μου.

«Θα δεις» είπε μόνο και συνέχισε πιο επίμονα να με σέρνει στην κυριολεξία μαζί του.

«Δεν πάω πουθενά μαζί σου... Δεν σε ξέρω καν... Εσύ δεν υποτίθεται ότι είσαι νεκρός;» έλεγα ακατάπαυστα ενώ πάλευα να ξεφύγω από το σφιχτό του κράτημα μάταια και εκείνος γέλασε χαιρέκακα και με έκανε να τρομοκρατηθώ περισσότερο.

~ Βοήθησε μεεεε ~... πέρασα με την σκέψη μου στο πρόγονο μου απελπισμένα.

~ Συγνώμη μικρέ αλλά είσαι μόνος σε αυτό, δεν έχω άλλη δύναμη ~... με ενημέρωσε εκείνος και τα έπαιξα τελείως.

~ Μα πόσο μαλάκας παίζει να είσαι πια; Ήξερες ότι η δύναμη σου μειώνεται και την διοχέτευσες για να κάνεις απόγονο αντί να την κρατήσεις για να μας γλυτώσεις από κάποια απειλή; ~... ρώτησα ρητορικά ενώ ταυτόχρονα πάλευα ακόμα περισσότερο μόλις είδα το αυτοκίνητο μπροστά μου που εκείνος έβγαζε τον συναγερμό ξεκλειδώνοντας το.

«Άφησε μεεε...» απαίτησα ενώ κράταγα αντίσταση καθώς τα πόδια μου σήκωναν το χώμα από την απελπισμένη μου προσπάθεια... «Δεν πάω πουθενά μαζί σου» φώναξα και εκείνος γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου σκληρή και χέστηκα απάνω μου... Αν νόμιζα ότι ο πατέρας μου είναι ένα άκαρδο τέρας αυτός σίγουρα είναι χίλιες φορές χειρότερος.

«Άκου να σου πω νεαρέ, εδώ κουμάντο κάνω μόνο εγώ γι αυτό ή έρχεσαι με το καλό ή...»

«Ή βλέπεις και την άλλη όψη του νομίσματος» συμπλήρωσε η Μπέλλα και μόλις γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της πήρα μια ανάσα ελπίδας.

«Κουίν Ίζαμπελ...» είπε με δηλητήριο στην φωνή του... «Τιμή μου...» συνέχισε με ειρωνεία ενώ έκανε υπόκλιση με μια κίνηση του κεφαλιού του... «Δεν ξαφνιάζομαι που σε βλέπω εδώ»

«Εγώ πάλι δεν μπορώ να πω το ίδιο και για σένα... Δεν ψόφησες ακόμα εσύ;» τον ρώτησε εκείνη και τους κοίταξα με περιέργεια και τους δύο.

«Γνωρίζεστε;» ρώτησα αφελέστατα αλλά κανείς από τους δύο τους δεν μου έδωσε καμία σημασία.

«Τώρα άφησε τον πριν σε στείλω εκεί που έπρεπε να είσαι ήδη» του είπε εκείνη αμείλικτα με τα χαρακτηριστικά της να σκληραίνουν αλλά ο παππούς μου δεν μάσησε μια.

«Ο μικρός ανήκει σε μας, δεν έχεις κανένα δικαίωμα απάνω του» δήλωσε εκείνος το ίδιο αμείλικτα με τα δόντια του να κροταλίζουν καθώς το πρόσωπο του σκλήραινε με το χρώμα των ματιών του να αλλάζει σε έναν πιο χρυσαφή τόνο ενώ το χέρι του που ήταν ακόμα πάνω στο μπράτσο μου να σφίγγει περισσότερο σε σημείο να με πονάει αφόρητα και κάνοντας μια γκριμάτσα πόνου προσπάθησα να το απομακρύνω από πάνω μου μάταια.

«Άφησε τον τώρα, μην με κάνεις να το επαναλάβω» του απάντησε η Μπέλλα αντιγράφοντας την έκφραση του καθώς και τα δικά της μάτια άρχισαν να αλλάζουν χρώμα γυαλίζοντας επικίνδυνα και δεν ήξερα τι να κάνω... Η καρδιά μου άρχισε να αυξάνει τους παλμούς της επικίνδυνα ενώ όλο μου το σώμα άρχισε να τρέμει σοκαρισμένο.

~ Μείνε ψύχραιμος και ότι και να πει παίξ’ το ανήξερος ~... μου πέρασε η Μπέλλα με την σκέψη της καθώς ταυτόχρονα εξέφραζε δυνατά.

«ΤΩΡΑ» και έμεινα σοκαρισμένος να την κοιτώ... Πως στο καλό το έκανε αυτό;

«Δεν θα σε αφήσω να εκπληρώσεις τα μεγάλα σου σχέδια, ο μικρός ανήκει σε μας» της είπε απειλητικά ενώ ταυτόχρονα με έσυρε με μια γρήγορη κίνηση και με έβαλε πίσω από την πλάτη του.

«Ποια μεγάλα σχέδια;» πετάχτηκα εγώ και εκείνος χωρίς να γυρίζει την ματιά του προς το μέρος μου συνέχισε.

«Αν νομίζεις ότι σε κρατάει ακόμα ζωντανό από ψυχικό είσαι βαθιά νυχτωμένος» μου απάντησε εκείνος χωρίς να αποχωρίζετε την ματιά της με δηλητήριο στην φωνή του.

«Τότε γιατί;» ρώτησα εγώ ασθμαίνοντας κοιτώντας την μπερδεμένος και εκείνη πέταξε ένα ειρωνικό γελάκι.

«Γιατί θέλει να αναστήσει τον πρίγκιπα της» δήλωσε ο παππούς μου και δεν είχα ιδέα πως κρατήθηκα να μην γελάσω και εγώ.

«Ποιον πρίγκιπα;» είπα αυτόματα για να μην προδοθώ συνεχίζοντας την παράσταση αλλά πριν μου απαντήσει ο παππούς μου εκείνη πήρε και πάλι τον λόγο ενώ τον κοίταζε προβληματισμένη.

«Μιας και που τον ανέφερες... Αν θυμάμαι καλά πρέπει να πλησιάζεις τα χρόνια του και αν κρίνω από την καρδιά σου και την όψη σου...» συνέχιζε καθώς τον κοίταζε από πάνω μέχρι κάτω... «Δεν φαίνεται να σε επηρεάζουν και τόσο... Μήπως γνωρίζεις κάτι που μου διαφεύγει;» τον ρώτησε σκληρά ενώ έκανε ένα βήμα να μας πλησιάσει.

«Μείνε εκεί που είσαι...» προειδοποίησε.

«Αλλιώς τι;...» τον ρώτησε... «Νομίζεις ότι τα 193 χρόνια δύναμης σου είναι αρκετά για να τα βάλεις μαζί μου;... Μπροστά μου Ιλινόη είσαι ακόμα κουτάβι γι αυτό παρέδωσε τον μου τώρα και τράβα στον γιόκα σου να τον νταντέψεις» του γύρισε εκείνη με δηλητήριο και έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου... Πόσο είναι;

«Σε προειδοποιώ δεν είμαι μόνος γι αυτό παράτα τα τώρα πριν σε κάνουμε να μην ξέρεις από που σου ήρθε» εκείνος την απείλησε και η Μπέλλα άρχισε να γελάει σατανικά.

«Αν τολμήσετε να τα βάλετε μαζί μου, δεν πρόκειται να δείτε το επόμενο πρωινό» του γύρισε το ίδιο απειλητικά και εκείνη και ο πρόγονος μου άρχισε να γίνετε νευρικός.

~ Ίζαμπελ πάρ’ τον διπλωματικά από τα χέρια του ~... τον άκουσα να λέει και αυτό για λίγο με τάραξε.

~ Μμμμ ξέρεις κάτι που δεν ξέρω εγώ μικρέ πρίγκιπα; ~... τον ρώτησε ρητορικά και χωρίς να περιμένει απάντηση συνέχισε... ~ Διοχέτευσε όλη την δύναμη σου στον μικρό και πάρ’ τον από εδώ μόλις σου πω ~... απαίτησε νευριασμένα και ο πρόγονος μου έγινε ακόμα πιο νευρικός.

~Ίζαμπελ ~... προσπάθησε να την λογικεύσει αλλά εκείνη δεν άκουγε.

Ο παππούς μου κατά την διάρκεια της συνομιλίας τους έκανε ένα περίεργο σφύριγμα χωρίς να συμπληρώσει κάτι άλλο στα λόγια της και από του πουθενά ξαφνικά εμφανιστήκαν πέντε λύκοι πιο μεγαλόσωμοι από τους φυσιολογικούς λύκους με τα δόντια τους ξεγυμνωμένα με μάτια να λαμπιρίζουν απαλειπτικά στο χρώμα του χρυσού με τις τρίχες τους να είναι ανασηκωμένες ενώ τα νύχια τους γδέρνανε το έδαφος και τα χρειάστηκα για τα καλά.

Από αντίδραση έπιασα το μπράτσο του παππού μου με το ελεύθερο χέρι μου κοιτώντας τους τρομοκρατημένος αλλά εκείνος δεν μου έδωσε καμία σημασία.

«Τελευταία ευκαιρία Ίζαμπελ» της είπε εκείνος σκληρά και η Μπέλλα άρχισε να γελάει δύσπιστα.

«Πραγματικά πιστεύεις ότι τα κουτάβια σου είναι ικανά να με σταματήσουν;» ρώτησε χωρίς να το πιστεύει και η ίδια.

«Είναι ικανά να σε ξεσκίσουν» της γύρισε εκείνος με δηλητήριο και δίνοντας το σύνθημα εκείνοι άρχισαν να τρέχουν προς τα πάνω της ενώ ο παππούς μου χωρίς να ρίξει άλλο ένα βλέφαρο προς το μέρος της άρχισε πάλι να με σέρνει προς το αμάξι και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω.

Κοιτώντας προς το μέρος της, την είδα να παίρνει θέση εφόρμησης περιμένοντας τους και κοιτώντας τους αμείλικτα χωρίς να αλλάζει μορφή ενώ τα μάτια της ήταν ακόμα πιο χρυσαφή από πριν.

~ Ίζαμπελ μην τα βάζεις μαζί τους ~... φώναξε μέσα στην σκέψη μου ο πρόγονος μου την στιγμή που ο παππούς μου με έβαζε στο αυτοκίνητο.

«Μην τολμήσεις να το κουνήσεις από εδώ γιατί θα είναι μια μάταιη προσπάθεια» μου είπε με ειρωνεία στην φωνή του ο παππούς μου κλείνοντας την πόρτα στα μούτρα μου και εγώ γύρισα την ματιά μου προς την Μπέλλα την στιγμή που άκουσα την φωνή της μέσα στην σκέψη μου και έμεινα σοκαρισμένος να την κοιτώ.

~ Τώρα ~... μας φώναξε εκείνη μέσα στην σκέψη μου ενώ πάλευε και με τους πέντε ταυτόχρονα.

Τα ρούχα της είχαν γίνει ήδη σχεδόν παρελθόν, το σώμα της ήταν ματωμένο, ενώ το πιο περίεργο από όλα ήταν ότι αντί να τους αντιμετωπίζει στα ίσια εκείνη απλά προσπαθούσε να τους απωθήσει.

~ Δεν έχω την δύναμη ~... της απάντησε εκείνος και βγάζοντας μια κραυγή από τα βάθη της ψυχής της το βλέμμα της έγινε δολοφονικό και καθώς πέρασε πάνω από το σώμα ενός λύκου το σώμα της παραμορφώθηκε... Τα ρούχα της έπεσαν στο έδαφος, το δέρμα της γέμισε όλο με ένα καφετή κόκκινο τρίχωμα ενώ το πρόσωπο της έμοιαζε καθαρά με πρόσωπο λύκου και μόλις τα πόδια της πάτησαν το χώμα εκείνη για λίγο στάθηκε στα τέσσερα κοιτώντας τους απειλητικά παραμένοντας έτσι χωρίς να μεταμορφώνετε σε λύκο με τα δόντια της ξεγυμνωμένα.

Ο παππούς μου όλη αυτήν την ώρα περίμενε υπομονετικά δίπλα από την πόρτα του οδηγού κοιτώντας τους χωρίς να την ανοίγει αλλά μόλις την είδε να μεταμορφώνετε την άνοιξε και με ένα χαιρέκακο ύφος μπήκε και έκατσε δίπλα μου με το βλέμμα του να κοιτάει ακόμα προς το μέρος της με απόλυτη ικανοποίηση.

~ Τι μου διαφεύγει; ~... ρώτησα χωρίς να περιμένω απάντηση και ένιωσα τον πρόγονο μου να τα χάνει.

~ Πρέπει να κάνουμε κάτι δεν θα τα καταφέρει μόνης της ~... μου δήλωσε εκείνος και τώρα ήταν που τα έπαιξα τελείως.

~ Σαν τι; ~... τον ρώτησα με την ανάσα μου να χάνετε την στιγμή που ο παππούς μου έβαζε μπροστά ενώ εκείνη συνέχισε να παλεύει μαζί τους χωρίς να αλλάζει μορφή καθώς οι τρίχες που είχαν καλύψει το σώμα της άρχισαν να λαμπιρίζουν αχνά.

~ Σταμάτα τον πρέπει να την πάρουμε από εκεί ~... μου φώναξε ο πρόγονος μου μέσα στην σκέψη μου.

«Σταμάτα το αυτοκίνητο» φώναξα εγώ σαν αντίδραση και ο παππούς μου με κοίταξε με ένα ειρωνικό υφάκι χωρίς να κάνει καμία κίνηση να σταματήσει.

Μόλις τους χάσαμε από το οπτικό μας πεδίο άρχισα να κοιτώ γύρω μου μέσα στο αμάξι νευρικά.

«Βάλε την ζώνη σου... Έχουμε μακρύ ταξίδι» απαίτησε ο παππούς μου και μόλις η ματιά μου έπεσε στο τιμόνι χωρίς να το σκεφτώ έπεσα απάνω του και προσπάθησα να αλλάξω την πορεία του αυτοκινήτου... Με μια απλή κίνηση εκείνος με ξεκόλλησε από πάνω του με το ένα του χέρι με ευκολία ενώ προσπάθησε να επαναφέρει το αυτοκίνητο στα ίσια του πριν καταλήξουμε στον γκρεμό.

«Κάτσε φρόνιμα πριν σε κλειδώσω στο προτμπαγκαζ» απαίτησε εκείνος και μόλις ελευθέρωσα το ένα μου χέρι πριν προλάβει να με σταματήσει, τράβηξα το χειρόφρενο και αφήνοντας με πάλεψε να καταφέρει να μας γλυτώσει από την επικίνδυνη πορεία μας.

~ Άνοιξε την πόρτα και βγες τώρα ~... με διέταξε ο πρόγονος μου και το έκανα αυτόματα ελπίζοντας να γλυτώσω ενώ το αυτοκίνητο όδευε προς τον γκρεμό και μόλις το σώμα μου συγκρούστηκε με την άσφαλτο σφάδαζα ενώ κουτρουβαλούσα πάνω της με ορμή γδέρνοντας το κορμί μου και μόλις το χέρι μου ήρθε σε επαφή με μια ρίζα ενός δέντρου πιάστηκα από εκείνην με όλη την δύναμη μου για να σταματήσω την φόρα του σώματος μου πριν εκείνο προλάβει να καταλήξει στο γκρεμό.

Το αυτοκίνητο γλιστρώντας στην άκρη του γκρεμού δεν τα κατάφερε και έπεσε από κάτω ενώ εγώ ασθμαίνοντας με το σώμα μου όλο να πονά έμεινα ανάσκελα να παλεύω να βρω ξανά την ανάσα μου που είχε χαθεί με την καρδιά μου να είναι έτοιμη να σπάσει.

~ Σήκω και φύγε τώρα ~... φώναξε ο πρόγονος μου επιτακτικά.

~ Εύκολο το λες ~... του είπα αλλά με τον φόβο μην γυρίσει ο παππούς μου σηκώθηκα με δυσκολία και μόλις στάθηκα στα πόδια μου άκουσα την έκρηξη που ήρθε από το αυτοκίνητο του παππού μου και για μια στιγμή κοίταξα προς τα κάτω.

~ Τώρα βρε βλαμμένο πριν γυρίσει ~... απαίτησε ξανά και άρχισα να τρέχω προς τα πίσω με όλη την δύναμη της ψυχής μου.

~ Αν βοηθούσες λίγο θα το εκτιμούσα ~... του γύρισα εγώ σκληρά χωρίς να σταματώ και καθώς ένιωθα το σώμα μου να γιατρεύεται από τα τραύματα μου έβαλα περισσότερη δύναμη ενώ ταυτόχρονα ένιωσα μέσα μου να ξεχύνετε άλλη μια επιπλέον δύναμη που με έκανε να τρέξω ακόμα πιο γρήγορα αλλά ακόμα και αυτή δεν ήταν αρκετή ώστε να με κάνει να πάω όσο γρήγορα πήγαιναν εκείνοι.

Φτάνοντας στο αυτοκίνητο μου δεν το σκέφτηκα, μπήκα μέσα και κλείνοντας την πόρτα γύρισα αυτόματα την ματιά μου προς την μίζα... Το αυτοκίνητο ήταν πλέον σβηστό και τα κλειδιά δεν ήταν στην θέση τους.

~ Γαμώτο τώρα τι κάνουμε; ~... ρώτησα και κοίταξα μέσα από τους καθρέφτες για να δω αν ο παππούς μου με είχε ακολουθήσει.

~ Δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε πεζοί ~... εκείνος μου επιβεβαίωσε αυτό που σκεφτόμουν και εγώ και γέρνοντας προς τα κάτω βρήκα τα καλώδια της μίζας και το σκέφτηκα για μια στιγμή...

Ανοίγοντας το ντουλαπάκι μου άρχισα να διασκορπίζω το περιεχόμενο του με την ελπίδα να βρω κάτι αιχμηρό για να τα κόψω και μόλις το χέρι μου έπιασε ένα δαχτυλίδι από αναψυκτικό που προφανώς είχε πετάξει μέσα ο Έμετ, το πήρα στα χέρια μου και αναστέναξα για την γκαντεμιά μου την ίδια... Προσπάθησα να κόψω τα καλώδια με αυτό αλλά όπως ήταν λογικό δεν είχε αποτέλεσμα... Πετώντας το στο πάτωμα χτύπησα το τιμόνι με δύναμη βγάζοντας μια αγανακτισμένη κραυγή και τότε μου ήρθε αναλαμπή.

Πάτησα το κουμπί για να ξεκλειδώσει το πορτμπαγκαζ και βγαίνοντας από το αυτοκίνητο έτρεξα προς το μέρος του το άνοιξα και άρχισα να ψάχνω για το δεύτερο κλειδί που ήμουν σίγουρος ότι είχα μέσα στην τσάντα μου που για καλή μου τύχη μέσα στην σύγχυση μας σήμερα είχαμε ξεχάσει να τις πάρουμε μαζί μας στο σπίτι.

Βρίσκοντας το, έτρεξα ξανά στην θέση του οδηγού και βάζοντας το μπροστά πάτησα το γκάζι τέρμα και ευχήθηκα να έχω μια ευκαιρία να την γλυτώσω από τα χειρότερα.

Πάνω στην πάλη τους είχαν απομακρυνθεί αρκετά πια αλλά δεν άργησα να τους βρω και πατώντας το γκάζι στο τέρμα έφερα το αυτοκίνητο ακριβώς προς τα πάνω τους.

Η Μπέλλα πια είχε μεταμορφωθεί σε λύκο και για λίγο τα έχασα.

~ Ποια είναι από όλους τους; ~... ρώτησα αλλά πριν μου απαντήσει ήξερα ήδη την απάντηση... Ήταν η μόνη που το τρίχωμα της λαμπίριζε ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι.

~ Πήγαινε καταπάνω της, είναι αυτή που λαμπιρίζει ~... μου το επιβεβαίωσε και ο πρόγονος μου και ακούγοντας τον γύρισα λίγο το τιμόνι και κάρφωσα την πορεία προς τα πάνω της.

Οι λύκοι ακούγοντας την μηχανή για λίγο ακινητοποιήθηκαν αλλά μόλις είδαν να πηγαίνω προς τα πάνω τους αλλάξανε την πορεία τους ενώ η Μπέλλα καταλαβαίνοντας τι είχα σκοπό να κάνω έμεινε ακίνητη και μόλις το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου την πλησίασε επικίνδυνα έδωσε ένα σάλτο και πέρασε πάνω από το μπαρμπριζ.

Ακούγοντας την να προσγειώνετε πάνω στο ουρανό του αυτοκινήτου αυτόματα το μυαλό μου δούλεψε γρήγορα και κατεβάζοντας τα παράθυρα είχα την ελπίδα να προλάβει να κρατηθεί μέχρι να καταφέρουμε να τους ξεφύγουμε αρκετά για να μπορέσω να σταματήσω το αυτοκίνητο ώστε να μπει και εκείνη στο αμάξι αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε κάτι τέτοιο... Μόλις τα παράθυρα κατέβηκαν τελείως εκείνη μπήκε μέσα και αφού σωριάστηκε στο πίσω κάθισμα πάτησα ξανά τα παράθυρα να κλείσουν και με τους λύκους να μας πλησιάζουν επικίνδυνα άρχισα να ανασαίνω γρήγορα.

~ Καλά τα πήγαμε μέχρι εδώ, τώρα τι κάνουμε; ~... αναρωτήθηκα και εκείνη μου έδωσε την λύση.

«Πήγαινε μας στο σπίτι μου» είπε με φωνή που ίσα ακουγόταν και τολμώντας να την κοιτάξω από τον καθρέφτη τα έχασα τελείως.

«Είσαι καλά;» αναφώνησα με αγωνία ενώ προσπαθούσα με μεγάλη δυσκολία να κρατήσω την πορεία του αυτοκινήτου σταθερή αλλά εκείνη δεν μου απάντησε και αυτό με άγχωσε περισσότερο.

«Μπέλλα» είπα ξανά και την άκουσα να αναστενάζει βαριά.

«Δεν θα μας ακολουθήσουν, δεν τους συμφέρει να μπουν στην πόλη» με ενημέρωσε εκείνη για να με καθησυχάσει και παίρνοντας μια βαριά ανάσα έμεινα στην σιωπή καθώς επιτάχυνα το αυτοκίνητο ελπίζοντας να μην μας συμβεί τίποτα περισσότερο ενώ εκείνη έχοντας την πλάτη της γυρισμένη προς το μέρος μου την είδα που έτρεμε μαζεύοντας το σώμα της που ήταν γδαρμένο πολύ άσχημα μέσα στα αίματα.

~ Τι συνέβη; ~... ρώτησα τον πρόγονο μου με την ελπίδα εκείνος να μπορούσε να ξεδιαλύνει το χάος που επικρατούσε μέσα στο μυαλό μου.

~ Όταν μεταμορφώνεται είναι σε μειονεκτική θέση μπροστά τους ~... απάντησε εκείνος και αναστέναξα βαριά.

~ Γιατί δεν τους σκότωσε πριν το κάνει; Δεν πάλεψε καν ~... είπα μπερδεμένος.

~ Η λυκισια της υπόσταση είναι πολύ κοντά να πάρει τα ινία, αν πάρει και άλλη ψυχή τότε θα είναι πιο εύκολο για εκείνην να την πολεμήσει περισσότερο και εκείνοι το ξέρουν και το εκμεταλλεύονται ~... είπε και αναστέναξα.

~ Γιατί είναι σε μειονεκτική θέση; ~... δεν μπορούσα να μην ρωτήσω.

~ Γιατί απελευθερώνονται τα συναισθήματα της ~... μου απάντησε με μια αρχαία θλίψη να τον βαραίνει.

~ Τότε γιατί μεταμορφώθηκε; ~... συνέχισα τις απορίες μου.

~ Γιατί αν δεν το έκανε τότε σίγουρα θα τους είχε ήδη σκοτώσει ~... είπε το προφανές αλλά δεν με ξεγέλασε.

~ Υπάρχει και κάτι άλλο πίσω από τα λόγια σου ~... τον κατηγόρησα και για λίγο έμεινε στην σιωπή.

~ Γιατί ήθελε να επιβεβαιώσει αυτό που διαπίστωσε ~... μου απάντησε τελικά και για λίγο σταμάτησα την ανάσα μου στην μέση ενώ την κρυφοκοίταξα από τον μεσαίο καθρέφτη.

~ Θα μπορούσε να είχε χάσει την ζωή της! ~... δήλωσα την διαπίστωση μου σοκαρισμένος αλλά ο πρόγονος μου δεν το επιβεβαίωσε.

~ Πες μου θα μπορούσε; ~... τον ρώτησα απαιτητικά.

~ Δεν ξέρουν τον τρόπο να το κάνουν ~... μου επιβεβαίωσε πλαγίως εκείνος και άρχισα να ανασαίνω γρήγορα ενώ η σκέψη μου έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός συμπληρώνοντας όλα τα κομμάτια του παζλ.

~ Δεν φοράει το Evenstar, αυτό την προστάτεψε τότε, γι αυτό απαίτησες να μην το βγάλει ποτέ ~... του είπα την διαπίστωση μου.

~ Είσαι πολύ γρήγορος ~... επιβεβαίωσε και πάλι εκείνος.

~ Και πως είσαι τόσο σίγουρος ότι δεν ξέρουν τον τρόπο πως ~...

~ Είμαι ο μόνος που ξέρω πως να τους σκοτώσω ~... με διέκοψε εκείνος εκνευρισμένα.

~ Τότε πως ξέρ ~...

~ Δεν σου έκανε εντύπωση που ο παππούς σου κοντεύει να κλείσει την δεύτερη αιωνιότητα του; ~... με ρώτησε σκληρά διακόπτοντας με και πάλι.

~ Δεν καταλαβαίνω ~... παραδέχτηκα ηττημένα αφήνοντας έναν αναστεναγμό.

~ Νομίζεις ότι ήταν τυχαίο που ήμουν ο μόνος που κατάφερε να ζήσει διακόσια χρόνια; ~... με ρώτησε με ειρωνεία.

~ Πως; ~... ρώτησα χωρίς να είμαι σίγουρος ότι ήθελα να ξέρω την απάντηση.

~ Είχα βρει το ελιξίριο της ζωής ~... χλεύασε και τα πήρα στο κρανίο.

~ Δεν θα μου πεις το πως σωστά; ~... διαπίστωσα.

~ Δεν είμαι και τόσο ηλίθιος, είμαι σίγουρος ότι θα της το καρφώσεις ~... μου επιβεβαίωσε εκείνος και δεν ήξερα τι άλλο να κάνω με την πάρτη του με είχε βγάλει τελείως από τα ρούχα μου πια.

~ Και εκείνοι πως το ανακάλυψαν; ~... ρώτησα την επόμενη απορία μου αν και προς στιγμήν μου φάνηκε τελείως ηλίθια.

~ Για να είναι τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους τότε πιθανολογώ ότι έχουν βρει το κρυφό μου ημερολόγιο ~... απάντησε εκείνος και για λίγο το σκέφτηκα.

~ Έχει κάτι μέσα που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν εναντίων της; ~... ρώτησα με αγωνία και εκείνος αμέσως το αρνήθηκε.

~ Όχι κάτι που θα μπορέσουν να καταφέρουν τον σκοπό τους ~... μου επιβεβαίωσε εκείνος και παρέμεινα και πάλι στην σιωπή επεξεργάζοντας τα όσα μου είχε πει για το υπόλοιπο της διαδρομής.