Έντουαρτ
«Έχετε καμία απορία;» ρώτησε και αυτόματα όλοι κουνήσαμε αρνητικά το κεφάλι μας... «Δηλαδή τα καταλάβατε όλα όσα είπαμε μέχρι στιγμής;» ρώτησε ξανά με ένα ειρωνικό υφάκι και κοιταχτήκαμε μεταξύ μας.
«Ο Τζάσπερ...» είπε δειλά η Άλις και η Μπέλλα άφησε ένα γελάκι να της ξεφύγει ενώ κοίταζε προς το μέρος του δίνοντας του την άδεια να απαντήσει αντί για εκείνην.
«Είμαι απόγονος της μάγισσας Μοργκάνα...» δήλωσε και όλοι τον κοιτάξαμε σοκαρισμένοι.
«Πες μας τώρα ότι είσαι και μάγος να μας στείλεις από εκεί που ήρθαμε» σχολίασε πικρόχολα η Έλενα και η Μπέλλα την κοίταξε με νόημα.
«Θες και αποδείξεις;» την ειρωνεύτηκε και η Έλενα γύρισε ξαφνιασμένη την ματιά της προς το μέρος της.
«Τι; Πράγματι είναι;» ρώτησε δύσπιστα και η Μπέλλα γύρισε την ματιά της προς το μέρος του Τζάσπερ ξανά.
«Θες να πεις την ιστορία της οικογένειας σου εσύ αγόρι μου;» τον ρώτησε και ο Τζασπερ αμέσως κατένευσε και γύρισε την ματιά του προς το μέρος μας πριν ξεκινήσει.
«Η Μοργκάνα ήταν η πιο ισχυρή μάγισσα την εποχή που γεννήθηκε η Μπέλλα... Ήταν καρδιακή φίλη της μητέρας της... Όταν οι χωρικοί ξεσηκώθηκαν εναντίων του βασιλιά Νίκολαη Λόκγουντ, η μητέρα της για να τον προστατέψει της ζήτησε να κάνει κάτι και εκείνη έδεσε την ψυχή του στο σώμα του για να τον κάνει άθραυστο και με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε ο πρώτος βρικόλακας...»
«Αλλά δεν υπολόγισε τις συνέπιες...» συμπλήρωσε η Μπέλλα και γυρίσαμε την ματιά μας απότομα προς το μέρος της και εκείνη συνέχισε... «Μαζί με εκείνον έγιναν βρικόλακες και όλοι οι απόγονοι του» διευκρίνισε.
«Και ήσασταν πολλοί;» ρώτησε ο Έμετ και εκείνη κατένευσε.
«Ήμασταν πέντε αδέλφια και μαζί με εκείνον έξι στο σύνολο» είπε και μια σκιά κάλυψε τα χαρακτηριστικά της.
«Ήσασταν;» ρώτησε η Άλις και την κοίταξε υπομονετικά.
«Θα φτάσουμε και εκεί γλυκιά μου, μην παρασέρνεις την κουβέντα» την παρακάλεσε και η Άλις κατένευσε για απάντηση και ο Τζασπερ ξαναπήρε τον λόγο.
«Ήταν η πρώτη που ο βασιλιάς σκότωσε για να ικανοποιήσει την δίψα του για αίμα και για να μην προλάβει να αποκαλύψει και τον τρόπο που το έκανε σε κανέναν άλλον...»
«Πως ήταν όταν μεταμορφώθηκες εσύ;» ρώτησε ο Έμετ γεμάτος ενθουσιασμό που είχαμε μπει επιτέλους στο μόνο κομμάτι της ιστορίας που τον ενδιέφερε πραγματικά και η Μπέλλα τον κοίταξε νευριασμένα.
«Κόψ’ το Έμετ γιατί πραγματικά έχεις αρχίσει να μου την δίνεις πάρα πολύ... Άκου την ιστορία και άσε τις μαλακισμένες σου σκέψεις στην άκρη» τον επέπληξε νευριασμένα και τον κοίταξα με απορία.
«Ποιες σκέψεις;» τον ρώτησα εγώ και η Μπέλλα ξεφύσησε απηυδισμένα.
«Μπορούμε να επικεντρωθούμε σε αυτό που λέμε επιτέλους;» απαίτησε και αναστενάζοντας το άφησα στην άκρη προς στιγμή και έμεινα σιωπηλός για να ακούσω την συνέχεια... «Συνέχισε Τζαζ» του είπε και καθώς ο Τζάσπερ συνέχιζε εκείνη για λίγο έφυγε από το σαλόνι παίρνοντας μαζί της και το ποτήρι που της είχε φέρει ο Στέφαν καθώς και το άδειο της μπουκάλι.
«Μόλις γεύτηκε το αίμα της, αντί η δίψα του να καταλαγιάσει, υπερδιπλασιάστηκε και καθώς πήγε στο μέρος όπου όλοι οι χωρικοί είχαν συγκεντρωθεί μετά την διάλυση του γαμήλιου γλεντιού της Μπέλλας, ετοιμάζοντας τα μεγάλα τους σχέδια...»
«Της ποιας;» ρώτησε ο Έμετ απότομα διακόπτοντας τον ξανά και εκείνος αναστέναξε και τον κοίταξε υπομονετικά.
«Να συνεχίσω;...» τον ρώτησε ήρεμα και ο Έμετ παρέμεινε σιωπηλός προς απάντηση του... «Έσπειρε τον πανικό...» συνέχισε ακριβώς από εκεί που τον είχε διακόψει και καθώς η Μπέλλα έκανε την εμφάνιση της ο Έμετ δεν κρατήθηκε και εξέφρασε ξανά την απορία του διακόπτοντας τον για άλλη μια φορά.
«Ήσουν παντρεμένη;» την ρώτησε και εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα.
«Ναι... Μπορείς τώρα να αφήσεις τον κακόμοιρο τον Τζαζ να συνεχίσει χωρίς παρεμβολές;» τον ρώτησε εκείνη αλλά ο Έμετ δεν μάσησε.
«Από έρωτα;» συνέχισε εκείνος τις απορίες του και η Μπέλλα αφού πήρε την προηγούμενη της θέση κάρφωσε την ματιά της απάνω του ήρεμα.
«Τα θηλυκά τότε Έμετ δεν επέλεγαν... Αυτόν που τους δίνανε αυτόν πέρανε» του είπε και ο Έμετ επιτέλους το βούλωσε και η Μπέλλα έδωσε ξανά τον λόγο στον Τζάσπερ.
«Οι χωρικοί μόλις τον είδαν να κατασπαράζει τον έναν μετά τον άλλον, προσπάθησαν να τον αντιμετωπίσουν αλλά όπως καταλαβαίνετε ήταν μια άχρηστη προσπάθεια...»
«Και εσύ τι έκανες;» ρώτησε η Έλενα με ένα ειρωνικό υφάκι και η Μπέλλα κοίταξε ξανά τον Τζάσπερ.
«Όλα αυτά συνέβησαν την διάρκεια της τελετής της παρθενιάς της...» εξήγησε ο Τζάσπερ ήρεμα.
«Έκαναν και τελετή;» ρώτησε γελώντας κοροϊδευτικά η Έλενα διακόπτοντας τον προς την Μπέλλα αλλά εκείνη δεν της έδωσε καμία σημασία.
«Για να ολοκληρωθεί το μυστήριο του γάμου εκείνα τα χρόνια και να δώσουν οι γονείς του γαμπρού την ευχή τους, στο ζευγάρι έπρεπε να πιστοποιήσουν ότι η νύφη ήταν ακόμα άσπιλη...» διευκρίνισε ο Τζάσπερ για εκείνην και η Έλενα βουλώνοντας το τον άφησε να συνεχίσει... «Μπέλλα μπορείς να συνεχίσεις εσύ;» ρώτησε παρακλητικά με πόνο στην ματιά του και εκείνη γύρισε την ματιά της προς τον Στέφαν αλλά και ο Στέφαν με μια κίνηση του κεφαλιού του της το αρνήθηκε και εκείνη αναστέναξε.
«Ήταν μια φρίκη...» ξεκίνησε η ίδια να λέει
ενώ μια αρχαία θλίψη κάλυπτε τα χαρακτηριστικά της όμως δεν την άφησε πολύ να
την επηρεάσει και παίρνοντας τα πάνω της συνέχισε πιο αποφασιστικά... «Από την
μια παρακαλούσα μέσα μου να πεθάνω και από την άλλη μόλις αυτό συνέβη η ψυχή
μου δεν απελευθερώθηκε ποτέ...»
«Ήταν τόσο....» ρώτησε η Άλις με πόνο χωρίς να μπορεί να συνεχίσει και η Μπέλλα το σκέφτηκε για λίγο πριν συνεχίσει.
«Δεν ήταν τόσο ο πόνος...» διευκρίνισε και η Άλις την κοίταξε σοκαρισμένη.
«Σε βίασε;» ρώτησε ξέπνοα και εκείνη άφησε ένα χαιρέκακο γελάκι να της ξεφύγει.
«Ήταν περιπλανώμενος πολίτης, αγάμητος δεν ξέρω και εγώ πόσο καιρό, δεν είχε χρόνο για περιποιήσεις...» της εξήγησε με νόημα και η Άλις αμέσως την συμπόνεσε με την ματιά της... «Αλλά όπως προ είπα, δεν ήταν αυτό το χειρότερο...»
«Ήταν τόσο....» ρώτησε η Άλις με πόνο χωρίς να μπορεί να συνεχίσει και η Μπέλλα το σκέφτηκε για λίγο πριν συνεχίσει.
«Δεν ήταν τόσο ο πόνος...» διευκρίνισε και η Άλις την κοίταξε σοκαρισμένη.
«Σε βίασε;» ρώτησε ξέπνοα και εκείνη άφησε ένα χαιρέκακο γελάκι να της ξεφύγει.
«Ήταν περιπλανώμενος πολίτης, αγάμητος δεν ξέρω και εγώ πόσο καιρό, δεν είχε χρόνο για περιποιήσεις...» της εξήγησε με νόημα και η Άλις αμέσως την συμπόνεσε με την ματιά της... «Αλλά όπως προ είπα, δεν ήταν αυτό το χειρότερο...»
«Και τότε ποιο ήταν;» ρώτησε η Έλενα με πραγματική περιέργεια και εκείνη την κοίταξε ξαφνιασμένα πριν συνεχίσει.
«Όταν άρχισα να ακούω τους συγχωριανούς μου να ουρλιάζουν πανικόβλητοι, προσπάθησα να τον σταματήσω αλλά εκείνος δεν άκουγε τίποτα... Τους άκουγα να τσιρίζουν, να παλεύουν με ότι έβρισκαν μπροστά τους, έβλεπα τις φλόγες από τους πυρσούς τους να πηγαίνουν και να έρχονται έξω από το σπίτι να ανάβουν μεγαλύτερες φωτιές και εγώ δεν είχα ιδέα τι να κάνω για να σταματήσω το κτήνος που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να ικανοποιήσει τις ανάγκες του... Στην προσπάθεια του να με σταματήσει εκείνος για να μην με ακούει άλλο, κάλυψε το στόμα μου και την μύτη μου με το χέρι του και ηττημένη τα παράτησα περιμένοντας τον θάνατο μου να έρθει υπομονετικά... Κάτι που δεν έγινε ποτέ... Η ζωή μου είχε σβήσει πολύ πριν εκείνος τελειώσει και αυτό ήταν το πιο βασανιστικό από όλα... Το σώμα μου είχε παγώσει το μυαλό μου όμως όχι... Ένιωθα τα πάντα αλλά δεν μπορούσα να αντιδράσω...»
«Δεν το κατάλαβε;» ρώτησε η Άλις σοκαρισμένη και η Μπέλλα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.
«Το κατάλαβε όταν προσπάθησε να με κάνει να ανοίξω τα μάτια μου γιατί εκείνος νόμιζε ότι με είχε πάρει ο ύπνος και την στιγμή που άρχισε να με χαστουκίζει για να συνέλθω, τότε όλα άλλαξαν... Η οργή μου με έκανε να σαστίσω, το αίμα μου μέσα μου άρχισε να τρέχει με ορμή και καθώς η δύναμη μου ξεχύθηκε σε όλο μου το κορμί στην επόμενη του απόπειρα να με χαστουκίσει, έπιασα το χέρι του πριν εκείνο με ακουμπήσει και χωρίς να το υπολογίσω έκανα το κόκαλο του θρύψαλα... Άρχισε να ουρλιάζει να με βρίζει αλλά εγώ ήμουν τόσο θολωμένη που αντί αυτό να με συνεφέρει με έκανε χειρότερα... Η μυρωδιά από το ίδιο μου το αίμα με θόλωνε, με έκανε να χάσω το μυαλό μου και πριν προλάβω να σκεφτώ τις πράξεις μου, αρπάζοντας τον από τα μαλλιά έχωσα τα δόντια μου μέσα στην σάρκα του και τον στράγγιξα... Οι φωνές των χωρικών μου άρχισαν να επαναφέρουν την λογική μου και πετώντας τον από πάνω μου χωρίς να το σκεφτώ έτρεξα να πάω κοντά τους...»
«Και βγήκες έξω γυμνή;» ρώτησε ο Έμετ και η Μπέλλα άρχισε να γελάει.
«Φαντάζεσαι μια τρελή να τρέχει μέσα στα αίματα;...» είπε και τρίβοντας την ράχη της μύτης της για να ηρεμήσει το γέλιο της κούνησε το κεφάλι της αρνητικά... «Όχι δεν ήμουν γυμνή αλλά ούτε και ντυμένη φυσικά» συνέχισε και αφού καταλάγιασε το γέλιο της συνέχισε.
«Βλέποντας με οι χωρικοί τα έχασαν, δεν ήταν οι μόνοι, ο πατέρας μου με κοίταζε χωρίς να πιστεύει στα ίδια του τα μάτια – δεν ήξερε καν την ύπαρξη μου φαντάζεστε πόσο τον σόκαρε να με βλέπει μπροστά του σαν βρικόλακα από την στιγμή που υποτίθεται ότι εκείνος ήταν ο μόνος που είχε γίνει. - Μόλις τα αδέλφια μου κάνανε την εμφάνιση τους και κατάλαβε τι είχε συμβεί, τα σχέδια του άλλαξαν, μας διέταξε να πάμε κοντά του αλλά εγώ δεν ήξερα τι να σκεφτώ τα είχα χάσει τελείως και καθώς εκείνος έβλεπε τον δισταγμό μου, με τράβηξε από το χέρι και άρχισε να με σέρνει προς το παλάτι... Τώρα μπορείς να συνεχίσεις;» ρώτησε προς τον Στέφαν μόλις ολοκλήρωσε αυτό το κομμάτι της περιγραφής της και εκείνος κατένευσε και πήρε το λόγο.
«Η γυναίκα του βασιλιά την στιγμή των γεγονότων γεννούσε τον πρόγονο μου, τον Έμελαιν Σάλβατορ, η μητέρα της Μπέλλας μετά από απαίτηση του Νίκολαη είχε γυρίσει στο παλάτι αντί στον άντρα της και μόλις κατάλαβε τι συνέβη προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την κατάσταση αλλά η παρουσία του βασιλιά με τα παιδιά του της έκοψαν την φόρα... Μπέλλα;» την ρώτησε και εκείνη ξεφύσησε.
«Ωωωω έλα τώρα Στέφαν κάνε μου την χάρη» του είπε κουρασμένα και εκείνος παίρνοντας μια βαθιά ανάσα τελικά συνέχισε.
«Όταν η Μπέλλα είδε την μητέρα της, έτρεξε κοντά της για να βρει παρηγοριά και η μητέρα της νευριασμένη που της χάλαγε τα σχέδια αμέσως της απέρριψε... Ο βασιλιάς ακούγοντας τα ουρλιαχτά της γυναίκας του καθώς και το κλάμα του νεογέννητου μωρού, έτρεξε να την βρει στο δωμάτιο τους και οι υπόλοιποι τον ακολούθησαν... Ακούγοντας τον δυνατό χτύπο της καρδιάς του μωρού, απαίτησε από την βασίλισσα να του πει ποιανού είναι το μωρό αλλά εκείνη επέμενε ότι ήταν δικό του μέχρι που η μητέρα της Μπέλλας μαρτύρησε την αλήθεια και ο Νίκολαη για να πάρει εκδίκηση προσπάθησε να το σκοτώσει αλλά η Μπέλλα δεν τον άφησε... Παίρνοντας τον πρόγονο μου στην αγκαλιά της εξαφανίστηκε με όλα τα αδέλφια της να την κυνηγούν για να εκπληρώσουν την εντολή του πατέρα τους και αν δεν ήταν ο Ντέιμον, ο μικρότερος γιος του βασιλιά που ήταν ο μόνος που την υπερασπίστηκε τότε σίγουρα θα τα είχαν καταφέρει... Μπαίνοντας μέσα στο ποτάμι με το μωρό στην αγκαλιά της, κάλυψε τα ίχνη της και έτσι κατάφερε να τους ξεφύγει και να σώσει και τον πρόγονο μου από το μίσος του»
«Εσύ τι ακριβώς είσαι δηλαδή;» ρώτησε η Έλενα και εκείνος την κοίταξε με περιέργεια.
«Όλοι οι πρόγονοι μου καθώς και εγώ, από ευγνωμοσύνη και μεγάλο θαυμασμό για το έργο της, από τότε παραμείναμε κοντά της σαν ακόλουθοι της... Όταν όλα τα ιστορικά της αρχεία καταστράφηκαν και μέχρι να την ανακαλύψουνε ξανά, γράψανε την ιστορία σε όλα αυτά τα βιβλία που βλέπετε για να μην ξεχαστεί μέσα από τα ημερολόγια της Μπέλλας και τα δικά τους και φροντίσανε να συνεχίζουμε αυτό το έργο μέχρι και σήμερα ώστε να μπορείτε εσείς τώρα να τα έχετε στην διάθεση σας» της εξήγησε απλά και εκείνη έσμιξε τα φρύδια της απηυδισμένα.
«Είσαι άνθρωπος παιδάκι μου ή όχι;» διευκρίνισε την αρχική της απορία και ο Στέφαν με την Μπέλλα και τον Τζάσπερ γέλασα ταυτόχρονα.
«Ναι είμαι άνθρωπος» της επιβεβαίωσε και η Έλενα στριφογύρισε τα μάτια της.
«Πάλι καλά» σχολίασε και εγώ την κοίταξα αηδιασμένος... Από όλα όσα λέγονται αυτό την απασχολεί; Έλεος πια.
“Σκατοφάρα” σχολίασε και πάλι ο πρόγονος μου και αναστέναξα βαριά ενώ κοίταζα μακριά προσπαθώντας σκληρά να βρω έναν τρόπο να το σταματήσω όλο αυτό που είχε αρχίσει να με εκνευρίζει και καθώς άκουσα την Μπέλλα να συνεχίζει έστεψα την προσοχή μου απάνω της με μεγάλη προσήλωση.
«Δεν είναι ένας οποιοδήποτε άνθρωπος και πιστέψτε με τους χρωστάτε πολλά» συμπλήρωσε η Μπέλλα και ο Στέφαν την κοίταξε με ένα ικετευτικό βλέμμα αλλά εκείνη δεν του έδωσε σημασία.
«Εσύ μεγάλωσες τον πρόγονο του;» ρώτησε η Άλις και η Μπέλλα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.
«Όχι εξ ολοκλήρου... πως θα μπορούσα άλλωστε... Η λύσσα μου για αίμα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα, όσο και να το πάλευα, όσο και να το αρνιόμουν δεν μπορούσα να καταφέρω να κάνω τον εαυτό μου να το ξεχάσει και έτσι άφησα το μωρό στο πρώτο σπίτι που βρήκα μακριά από το βασίλειο μας και χάθηκα μέσα στο δάσος...»
«Σαν λύκος;» ρώτησε ο Έμετ και κούνησε το κεφάλι της και πάλι αρνητικά.
«Δεν ήμουν ακόμα λύκος τότε Έμετ, για την ακρίβεια δεν ήξερα καν ότι είχα αυτήν την πλευρά όπως και κανένας άλλος του είδους μας» τον ενημέρωσε και εκείνος συνέχισε.
«Και τι έκανες μετά;» ρώτησε με μεγάλο ενδιαφέρον και εκείνη αναστέναξε.
«Προσπαθούσα να μένω μακριά από όλους και από όλα αλλά το γεγονός ότι οι συγχωριανοί μου με είχαν ανάγκη, δεν με άφηνε σε ησυχία, στον φόβο μου απάνω όμως μην γίνω εγώ ο θύτης τους δεν τόλμαγα να τους πλησιάσω...» είπε με ένα βαρύ αναστεναγμό.
«Μην κατηγορείς τον εαυτό σου Μπέλλα, τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις;» ρώτησε ο Τζάσπερ και εκείνη άφησε ένα θλιμμένο χαμόγελο να της ξεφύγει.
«Μην προσπαθείς να δικαιολογήσεις τις πράξεις μου Τζάζ, ξέρεις πολύ καλά ότι αν δεν άφηνα την δειλία μου να με επηρεάσει ώστε να αφήσω το σώμα μου να αποδυναμωθεί τόσο τότε δεν θα θρηνούσαμε τόσα θύματα» του είπε εκείνη κατηγορηματικά και ο Τζάσπερ με τον Στέφαν αναστέναξαν ταυτόχρονα ενώ ανταλλάξανε μια ματιά.
«Πως άφησες το σώμα σου να αποδυναμωθεί;» ρώτησε η Άλις με περιέργεια.
«Αρνιόταν να ικανοποιήσει την δίψα της» απάντησε ο Στέφαν αντί για εκείνην.
«Φυσικά αυτό δεν κράτησε για πολύ αλλά και πάλι το αίμα των ζώων δεν έφτανε για να μου αναπληρώσει τις δυνάμεις ώστε να με κάνει το ίδιο δυνατή με τα αδέλφια μου και όταν εκείνα με βρήκαν δεν μπορούσα να τους αντισταθώ και έτσι εκείνοι με έσυραν με το ζόρι πίσω στο παλάτι» συμπλήρωσε η Μπέλλα... «Ο πατέρας μου προσπάθησε να με κάνει να αλλάξω γνώμη, να με πάρει με το μέρος του με χίλιους τρόπους αλλά εγώ δεν υπέκυπτα και όσο περισσότερο αντιστεκόμουν τόσο περισσότερο εκείνος επέμενε...» είπε με ένα αδειανό βλέμμα αλλά δεν με έπεισε καθόλου, σίγουρα πρέπει να υπέφερε πάρα πολύ από όσα της είχε κάνει.
«Πως;» ρώτησε η Άλις και την κοίταξε για μια στιγμή στα μάτια σιωπηλή.
«Με έκαιγε για να εξασθενήσω πιο γρήγορα, μου έφερνε μπροστά μου αθώα θύματα και τα άφηνε να αιμορραγούν για να με προκαλέσει περισσότερο...»
«Αλλά εσύ δεν τους στράγγιζες» πετάχτηκα εγώ με σιγουριά και εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.
«Ήταν οι φίλοι μου, τα αδέλφια που δεν είχα, τους γνώριζα από την ημέρα που γεννήθηκα πως θα μπορούσα ποτέ να τους αφαιρέσω την ζωή όσο και να υπέφερα;... Φυσικά αν το δεις με άλλο μάτι όλο αυτό το βασανιστήριο μου έκανε και καλό...»
«Πως μπορείς να το λες αυτό;» αναφώνησα με πόνο και εκείνη με κοίταξε με νόημα στα μάτια.
«Ήμουν ένα παιδί Έντουαρτ, μόλις δεκαέξι χρόνων, που πίστευε στο καλό που έκρυβαν μέσα τους οι άνθρωποι αλλά και παράλληλα πολύ δειλή, με όλα αυτά που έκανε ο πατέρας μου το μόνο που κατάφερε ήταν να με κάνει δυνατή, να μου ενισχύσει το πείσμα που υπήρχε μέσα μου και να με κάνει να προσπαθήσω περισσότερο»
«Και πως κατάφερες να τους ξεφύγεις;» ρώτησε ο Έμετ.
«Δεν μπορούσα να κάνω και πολλά αλλά για καλή μου τύχη ένα από εκείνα τα βράδια ήταν και η πιο σημαντική πανσέληνος για το είδος μας» του είπε και την κοιτάξαμε με απορία... «Την ημέρα που οι θεοί δέσανε τον λύκο μέσα στο κορμί του Ελθρόρεν ήταν μια από τις πιο σπάνιες εκλείψεις που σε κάθε τόπο γίνετε μια φορά στα εκατό χρόνια» διευκρίνισε και ο Έμετ για λίγο ταράχτηκε.
«Σαν την έκλειψη που θα γίνει σε τρεις μέρες;» ρώτησε παγωμένα και εκείνη κατένευσε για απάντηση.
«Τι το ιδιαίτερο έχει αυτή η έκλειψη;» ρώτησε η Άλις και η Μπέλλα συνέχισε.
«Όταν η έκλειψη ξεκινά, η λυκίσια μας πλευρά προσπαθεί να βρει τρόπο να καταφέρει να βγει προς τα έξω, αν δεν σπάσεις την κατάρα, τότε μόλις τελειώσει η έκλειψη παραμένει και πάλι άνθρωπος αν την σπάσεις τότε γίνεσαι λυκάνθρωπος» είπε απλά σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο και έμεινα να την κοιτώ χωρίς ανάσα ενώ κάρφωνε την ματιά της απάνω μου.
«Εσύ είπες ότι δεν ήξερες ότι είχες το γονίδιο πως κατάφερες να σπάσεις την κατάρα;» ρώτησε η Άλις και γυρίζοντας την ματιά της προς το μέρος της συνέχισε.
«Μπορείς να το πεις κατά τύχη... Καθώς πάλευα με τον εαυτό μου προσπαθώντας να καταλάβω τι μου συνέβη προσευχήθηκα στον θεό να μας βοηθήσει και έτσι μαζί με μένα και όλοι όσοι είχαν το γονίδιο του Ελθρόρεν εκείνη την βραδιά μεταμορφωθήκαμε» απάντησε ήρεμα στην ερώτηση της και η Άλις συνέχισε.
«Και καταφέρατε να τους σκοτώσετε;» ρώτησε και η Μπέλλα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.
«Δεν είναι εύκολο να σκοτώσεις έναν αυθεντικό βρικόλακα Άλις, δεν είναι και ακατόρθωτο αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουμε βρει ακόμα τον τρόπο, πέρα από αυτό όμως εγώ δεν έμεινα για να τους βοηθήσω» είπε με πικρία.
«Γιατί;» ρώτησε ο Έμετ με περιέργεια και η Έλενα πέταξε ένα ειρωνικό χαιρέκακο γελάκι αλλά η Μπέλλα την αγνόησε.
«Δεν έμεινα Έμετ γιατί η οικογένεια μου, μπροστά σε αυτό που είχα γίνει εγώ, ήταν απλά τερατάκια» του είπε και ο Έμετ ζάρωσε τα φρύδια του με απορία.
«Ήταν ήδη στερημένη από την ανάγκη της για αίμα, φαντάζεσαι όταν μεταμορφώθηκε πόσο χειρότερη θα έγινε;» του διευκρίνισε ο Στέφαν και ο Έμετ κατένευσε.
«Προσπάθησα να βρω την λογική μου να καταπνίξω όλα τα επιπλέον ένστικτα που είχαν βγει στην επιφάνεια ώστε να γυρίσω πίσω και να τους βοηθήσω αλλά μέχρι να γίνει αυτό...» δεν μπόρεσε να συνεχίσει.
«Είχαν απομείνει πολύ λίγοι, για την ακρίβεια, μόνο έξι λυκάνθρωποι με τις οικογένειες τους, όλο οι υπόλοιποι χωρικοί είχαν χάσει τις ζωές τους... Η Μπέλλα όμως δεν τα παράτησε, με ένα υπερήφανο άγριο άσπρο άλογο και με μια άσπρη πέρτα να καλύπτει το πρόσωπο και το κορμί της, γύρισε πίσω για να μπορέσει να διεκδικήσει και πάλι την ελευθερία του λαού μας...» συνέχισε ο Στέφαν με ένα καμάρι καθώς στην ματιά του φαινόταν πως όλα του τα λόγια εκείνος με το μυαλό μου τα έβλεπε με εικόνες σαν να ήταν δικές του αναμνήσεις.
«Και γιατί τόσο θεατρινισμοί;... Δεν μπορούσες απλά να πας και να τους κόψεις τον κώλο και να τελείωνες;» ρώτησε η Έλενα με ύφος και ο Στέφαν με τον Τζάσπερ την κοίταξαν αυτόματα άγρια ενώ η Μπέλλα αδιαφόρησε για τα λόγια της τελείως λες και δεν τα είχε καν ακούσει.
«Δεν γύρισε για να πάρει εκδίκηση, δεν ήθελε να τους προκαλέσει, διάλεξε την άσπρη πέρτα για να τους δηλώσει ότι ζητούσε ανακωχή, το άλογο το χρησιμοποίησε για να την ακούσουν ότι έρχεται από μακριά ώστε να τους προετοιμάσει, αν πήγαινε με τα πόδια τότε εκείνοι θα το έβλεπαν σαν απειλή» της είπε σκληρά ο Στέφαν και η Μπέλλα γύρισε την ματιά της προς το μέρος του κουρασμένα.
«Μην εξάπτεσαι Στέφαν, παιδιά είναι ακόμα, ότι τους πασάρουν τρώνε, μην τα κατηγορείς γι αυτό... Και για να τελειώνουμε με αυτό το κομμάτι...» είπε ενώ αναστέναζε... «Οι έξι λύκοι που είχαν απομείνει, μέσα σε αυτούς και ο θείος μου ο Βενέζε Κάλεν όπου τον είχαν ορίσει και για αρχηγό της αγέλης λόγο του ότι είχε την περισσότερη δύναμη από όλους τους, καταλαβαίνοντας ότι είμαι εγώ αυτή που ήταν πάνω στο άλογο, άλλαξαν μορφή και ήρθαν και σταθήκανε στο πλάι μου... Εγώ παρέμεινα με την ανθρώπινη μορφή μου ακριβώς γιατί δεν ήθελα να τους προκαλέσω»
«Πως κατάλαβαν ότι ήσουν εσύ αφού ήσουν καλυμμένη;» ρώτησε η Έλενα και η Μπέλλα άφησε ένα γελάκι να της ξεφύγει.
«Είχα τότε ένα χαρακτηριστικό τότε που δεν περνούσε απαρατήρητο ακόμα και πριν γίνω βρικόλακας» της είπε αλλά δεν το ανέλυσε περισσότερο και συνέχισε από εκεί που την είχε διακόψει... «Προσπάθησα να τον μεταπείσω, να του εξηγήσω ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να ικανοποιήσουμε την δίψα μας για αίμα αλλά εκείνος είχε ήδη καταστρώσει τα μεγάλα του σχέδια και ότι και να του έλεγα εγώ δεν χαμπάριαζε τίποτα, μέχρι που δεν μου έδωσε άλλη επιλογή και με έκανε να μεταμορφωθώ μπροστά του ώστε να του δείξω ότι δεν είμαι η αδύναμη μικρή χωριατοπούλα που εκείνος χλεύαζε... Τα έχασε για λίγο αλλά δεν ήταν μόνος και παίρνοντας δύναμη από αυτό μας επιτέθηκε και εμείς τον πολεμήσαμε και καταφέραμε να το κάνουμε να υποχωρήσει, φυσικά με πολλές απόλυες»
«Πως;» ρώτησε η Άλις και η Μπέλλα αναστέναξε.
«Έχετε ακούσει ότι το δάγκωμα του λύκου σκοτώνει έναν βρικόλακα;...» ρώτησε και όλοι ταυτόχρονα απαντήσαμε θετικά... «Τότε δεν ίσχυε... Δεν έχουμε κάποιο δηλητήριο μέσα μας για να τους δηλητηριάζει αλλά τα δόντια μας είναι θανάσιμα, ένα δάγκωμα ακόμα και για το παγωμένο κορμί ενός βρικόλακα είναι πραγματικά οδυνηρό, πόσο μάλλον το δικό μου» εξήγησε και η Έλενα την κοίταξε με απορία.
«Γιατί το δικό σου συγκεκριμένα;» ρώτησε με έναν τόνο ειρωνικό και η Μπέλλα γύρισε την ματιά της προς το μέρος της.
«Γιατί έχω το πλεονέκτημα να είμαι και τα δύο είδη ταυτόχρονα, πράγμα που σημαίνει;» ρώτησε και την άφησε να συνεχίσει εκείνη.
«Διπλάσια δύναμη;» πέταξε το προφανές και η Μπέλλα γέλασε διασκεδάζοντας.
«Και όχι μόνο γλυκιά μου» επιβεβαίωσε εκείνη και όλοι μείναμε να την κοιτάμε ερωτηματικά..........
Συνεχίζετε...........................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου