«Έντουαρτ;... Τι συμβαίνει, τι έπαθες;» άκουσα την φωνή του Έμετ να με φωνάζει καθώς με ταρακουνούσε και ξαφνιασμένος σήκωσα το κεφάλι μου απότομα κοιτώντας γύρω μου συγχυσμένα.
Που βρίσκομαι;... αναρωτήθηκα από μέσα μου και καθώς οι εικόνες ξεκαθάριζαν και μόλις συνειδητοποίησα που βρισκόμουν τα έπαιξα τελείως...
Τι διάολο μου συμβαίνει; Την μια είμαι εδώ και την άλλη σε μια άλλη εποχή; Είναι όνειρα; Φαντασιώσεις; Τι διάολο γίνετε πια;;;;;
«Έντουαρτ με τρομάζεις... Είσαι καλά; Τι έπαθες;» άκουσα ξανά τον Έμετ να με ρωτάει αγχωμένα και ένιωσα μια τεράστια έκρηξη μέσα μου που με έκανε να θέλω να φύγω μακριά όσο πιο γρήγορα μπορούσα από όλους τους.
«Τίποτα» είπα προσπαθώντας να τον αποφύγω καθώς σηκωνόμουν και εκείνος προσπάθησε να με βοηθήσει αλλά εγώ με νεύρο τράβηξα το χέρι μου μακριά από το δικό του και μόλις στάθηκα στο ύψος μου άρχισα να φεύγω μακριά του.
«Θα κάνεις κοπάνα;... Η Μπέλλα είπε...» στο άκουσμα του ονόματος της γύρισα απότομα προς την μεριά του... Δεν είχα ιδέα τι πρόδιδε το ύφος μου αλλά ότι και να είδε μέσα σε αυτό τον έκανε να σταματήσει την πρόταση του στην μέση ενώ πισωπατούσε με τα χέρια αμυντικά ανασηκωμένα στον αέρα.
Με τα μηλίγγια μου να πάλλονται σαν τρελά, τα μάτια μου να με καίνε πριν κάνω καμία βλακεία και το μετανιώσω γύρισα ξανά προς την άλλη μεριά και άρχισα να τρέχω μακριά προς άγνωστη κατεύθυνση.
Είχα θολώσει δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου και το μόνο που ήξερα ήταν ότι δεν υπήρχε για μένα πια γυρισμός... Είχα χάσει τελείως το μυαλό μου και η οργή που με έπνιγε μέσα μου με έκανε να θέλω να διαλύσω ότι θα έβρισκα εμπόδιο μπροστά μου.
Μπέλλα
Ένα δυνατό προαίσθημα με έκανε τόσο νευρική που ήθελα σαν τρελή να πάω να τον βρω... σίγουρα κάτι δεν πήγαινε καλά και ο καρδιακός παλμός της Άλις που άρχιζε και πάλι να αυξάνετε επικίνδυνα το επιβεβαίωνε αλλά πριν προλάβω να σηκωθώ ο Έμετ αλαφιασμένος άνοιξε την πόρτα απότομα και κάρφωσε την ματιά του κατευθείαν απάνω μου αγνοώντας το ξάφνιασμα της τάξης.
«Μπέλλα τρέξε... Ο Έντουαρτ...» είπε καθώς σταμάταγε την φράση του στην μέση μην μπορώντας να συνεχίσει φρικαρισμένος και χωρίς να περιμένω τίποτα άλλο, σηκώθηκα και άρχισα να τρέχω για να τον βρω προσπαθώντας πολύ σκληρά να θυμάμαι να τρέχω με ανθρώπινη ταχύτητα καθώς τα βήματα που με ακολουθούσαν πίσω μου δεν μου δίνανε άλλη επιλογή... Ευτυχώς όποιοι και να με ακολουθούσαν καταλάβαινα ότι πρέπει να ήταν κάποιοι από το κοντινό του περιβάλλον καθώς άκουσα τον Αλάρικ να σταματάει την υπόλοιπη τάξη που προσπάθησε να μας ακολουθήσει.
Δεν είχα χρόνο να επιβεβαιώσω ποιοι ήταν αυτοί που με ακολουθούσαν αλλά φτάνοντας μέσα στο δασάκι που βρισκόταν στο πίσω μέρος του σχολείου και βλέποντας σε τι κατάσταση ήταν, δεν μπορούσα να το διακινδυνεύσω, μπορεί να ήταν ακόμα άνθρωπος αλλά δεν μπορούσα να ξέρω τι ήταν ικανός να κάνει... Ανοίγοντας τα χέρια μου διάπλατα τους σταμάτησα και εκείνοι πέφτοντας απάνω μου προσπάθησαν να με προσπεράσουν για να πάνε κοντά του.
«Μην τον πλησιάσει κανείς...» απαίτησα και ο Έντουαρτ στο άκουσμα της φωνής μου γύρισε το κεφάλι του προς την μεριά μου με τα μάτια του να φλέγονται ενώ το χρώμα τους προσπαθούσε να αλλάξει καθώς όλο το άσπρο μέρος του ματιού είχε γίνει κατακόκκινο με τα δόντια του να κροταλίζουν αφρίζοντας με τις φλέβες του προσώπου του να έχουν πεταχτεί σε τόσο μεγάλο βαθμό που λίγο ήθελαν να εκραγούν.
«Έντουαρτ δεν θες να το κάνεις αυτό» προσπάθησα να τον αφυπνίσω και μουγκρίζοντας αφηνιασμένα γυρίζοντας προς τον κορμό του δέντρου που στεκόταν άρχιζε να παλεύει μαζί του σαν δαιμονισμένος.
«Θυμήσου τις συνέπειες» φώναξα αλλά είχε χάσει τόσο το μυαλό του που δεν είχε ιδέα σε τι αναφερόμουν.
«Άντε γαμήσου και εσύ ξεκωλιάρα» ούρλιαξε την στιγμή που η Άλις αναφώνησε.
«Έντουαρτ σε παρακαλώ» στο άκουσμα της φωνής της γυρίζοντας προς την μεριά μας την κοίταξε ξαφνιασμένος και μόλις την είδε να λυγίζει το κορμί της μπροστά προσπαθώντας να ελέγξει τον πόνο που της προκαλούσε ο απίστευτα γρήγορος καρδιακός της παλμός, σάστισε και με πληγωμένο ύφος την κοίταζε μετανιωμένος σταματώντας την ανάσα του στην μέση ενώ προσπαθούσε με μεγάλη δυσκολία να κάνει κάτι για να ηρεμήσει τον δικό του καρδιακό παλμό ώστε να μην την επιβαρύνει άλλο αλλά μόλις έκανα σήμα στον Τζαζ που μας είχε ακολουθήσει να την ηρεμήσει και τον είδε να την ακουμπά ξεπέρασε κάθε του όριο.
«Πάρε τα χέρια σου από πάνω της» απαίτησε και χωρίς να έχω άλλο χρόνο για να αφήσω την κατάσταση χωρίς παρέμβαση, πριν προλάβει κανείς να δει την κίνηση μου κάλυψα την απόσταση σε χρόνο μηδέν και πιάνοντας τον από το μπλουζάκι του τον κοίταξα επιβλητικά.
«Κοίταξε την Έντουαρτ... Την σκοτώνεις... Αυτό θες;» τον ρώτησα και εκείνος εκεί που προσπάθησε να παλέψει για να μου ξεφύγει, εκεί καρφώνοντας την ματιά του στην δική μου, με τα μάτια του να βουρκώνουν, πάγωσε στην θέση του και με κοίταζε παρακλητικά ενώ κούναγε το κεφάλι του σπασμωδικά αρνητικά.
«Τότε πάλεψε Έντουαρτ, μην παραδίνεσαι» απαίτησα με την φωνή μου να ανεβαίνει μια οκτάβα πιο πάνω και εκείνος τρέμοντας σύγκορμος με τους μύες του κορμιού του να πάλλονται καθώς το σώμα του προσπαθούσε να αλλάξει μορφή σε αντίδραση πάνω στην προσπάθεια του προκαλώντας το μένος του περισσότερο.
«Πωςςςς» ούρλιαξε αγανακτισμένος με τα μάτια του σφαλισμένα και το σαγόνι του να τρέμει και πιάνοντας το πρόσωπο του μέσα στα δύο μου χέρια τον ανάγκασα να τα ανοίξει ξανά ώστε να με κοιτάξει.
«Σκέψου τι είναι αυτό που θες πραγματικά και άφησε το ένστικτο σου να σε καθοδηγήσει... Είσαι πιο δυνατός από εκείνον, κλείσ’ του την πόρτα στην μούρη και πες του ΟΧΙ» είπα πιο επιτακτικά και αυτό τον μπέρδεψε περισσότερο αλλά προσπάθησε να το κάνει χωρίς επιτυχία.
«Χάνω το μυαλό μουυυυ...» ούρλιαξε και άρχισα να ανασαίνω γρήγορα αλλά πριν παρασυρθώ από τα συναισθήματα μου προσπάθησα με περισσότερο πείσμα.
«Είσαι πιο δυνατός, το κορμί αυτό είναι δικό σου όχι δικό του, διεκδίκησε το πίσω» απαίτησα ξανά και εκεί ήταν που τα έχασε τελείως... Πάλευε σκληρά αλλά έχανε την μάχη και η αγωνία μου εκτοξεύθηκε στα ύψη... Το μυαλό μου προσπαθούσε να σκεφτεί γρήγορα αλλά για πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωσα να παγώνει... Δεν μπορούσα να τον χάσω τώρα, όχι έτσι.
«Μπέλλααα...» άκουσα την φωνή του Τζασπερ αλαφιασμένη και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του... Βλέποντας την Άλις να χτυπιέται στο χώμα τρελάθηκα τελείως... Η καρδιά της πάλευε σκληρά να κρατηθεί και ήξερα πολύ καλά ότι δεν μου απέμενε πολύς χρόνος ενώ η Έλενα και ο Έμετ είχα μείνει τρομοκρατημένοι να μας κοιτούν χωρίς να ξέρουν πως να αντιδράσουν κοιτάζοντας μια προς την μεριά μας και μια προς την μεριά της Άλις και του Τζαζ σαστισμένοι άηχοι.
«Τζαζ χώρισε τους τώρα, χρειάζομαι λίγο χρόνο» τον παρακάλεσα απελπισμένα.
«Προσπαθώ αλλά δεν με αφήνει είναι πιο δυνατή από μένα» είπε με αγωνία και σάστισα τελείως.
«Μην με τρελαίνεις και εσύ τώρα... Πως είναι δυνατόν να είναι πιο δυνατή από σένα Τζαζ;... Προσπάθησε περισσότερο...» απαίτησα ενώ ο Έντουαρτ σταδιακά γινόταν χειρότερος και δεν είχα ιδέα πως να το χειριστώ όλο αυτό... Δεν είχα αντιμετωπίσει τίποτα παρόμοιο στα 1500 χρόνια της ζωής μου και ο χρόνος με πίεζε ασφυκτικά... Αν δεν έκανα κάτι και μάλιστα τώρα αμέσως, η Άλις δεν θα κράταγε άλλο.
«Δεν με αφήνει...» αναφώνησε ξανά ο Τζαζ και μην έχοντας άλλη επιλογή έκανα αυτό που θεωρούσα πιο σωστό για την παρούσα φάση.
«Πάρ’ την στα χέρια σου και φέρ’ την κοντά μας» απαίτησα ενώ χαμήλωνα το κορμί μου και ανάγκαζα ταυτόχρονα και το κορμί του Έντουαρτ να κάνει το ίδιο... «Έμετ πάρε την Έλενα από εδώ» συνέχισα απαιτητικά χωρίς να τους κοιτώ ενώ ταυτόχρονα πάλευα με τον Έντουαρτ που αφηνιάζοντας προσπαθούσε να μου ξεφύγει με μανία.
«Δεν πάω πουθενά... Τι διάολο συμβαίνει εδώ;» ρώταγε η Έλενα με πείσμα και στο άκουσμα της φωνής της ο Έντουαρτ – αν είναι δυνατών – έγινε χειρότερος... Λες και δεν μου έφταναν όλα τα άλλα μου προβλήματα.
«Έμετ βούλωσε της το στόμα και γύρνα την από την άλλη μεριά» απαίτησα αλλά χωρίς να περιμένω την αντίδραση τους μόλις ο Τζαζ στάθηκε δίπλα μου με την Άλις στην αγκαλιά του, κρατώντας με μεγάλη δυσκολία τον Έντουαρτ με το ένα μου χέρι από τον λαιμό, έφερα το χέρι μου κοντά στο στόμα μου.
«Τι πας να κάνεις;» φώναξε ο Έμετ σοκαρισμένος πριν το δαγκώσω και άφησα την ανάσα μου να βγει βίαια από μέσα μου.
«Έμετ σε παρακαλώ κάνε ότι σου λέω...» παρακάλεσα πιο απαιτητικά και ακούγοντας την Έλενα να παλεύει και να μουγκρίζει με το στόμα της καλυμμένο, δάγκωσα τον καρπό μου και κοίταξα τον Τζάζ... «Άνοιξε της το στόμα και κράτα την σταθερή» απαίτησα και αμέσως εκείνος υπακούοντας το έκανε ενώ η Άλις πάλευε σκληρά για λίγη ανάσα και μόλις ακούμπησα το χέρι μου πάνω στα χείλια της άρχισε να πνίγετε.
«Πιες το Άλις σε παρακαλώ... είναι η μόνη λύση» παρακάλεσα και εκείνη βήχοντας πέταξε όλο το αίμα που είχε κατασταλάξει μέσα στο στόμα της... «Πιες το γαμώτο...» απαίτησα ενώ ταυτόχρονα πάλευα να κρατήσω και τον Έντουαρτ που με το που είδε το χέρι μου πάνω στο στόμα της Άλις προσπάθησε με χίλιους τρόπους να το πάρει από πάνω της και αυτό με έκανε να εκραγώ.
«Που να σε πάρει Έντουαρτ, σταμάτα να με πολεμάς, προσπαθώ να της σώσω την ζωή...» προσπάθησα αλλά ακόμα και αυτό δεν ήταν αρκετό για εκείνον και την στιγμή που η Άλις κατάφερε να πάρει την πρώτη της γουλιά από το αίμα μου, εκείνος ξαφνικά έμεινε ακίνητος σφαλίζοντας σφιχτά τα μάτια του ενώ το σώμα του άρχισε να τρέμει σύγκορμο και αφήνοντας ένα αγανακτισμένο μούγκρισμα μια απίστευτη δύναμη ξεχύθηκε από μέσα του και με περισσότερο πείσμα με τα χέρια του τράβηξε το χέρι μου απότομα κοντά του και πριν προλάβω να καταλάβω τι κάνει, εκείνος βάζοντας τον καρπό μου πάνω στα χείλια του, άρχισε να ρουφά το αίμα μου με τέτοια μανία που έκανε τις φλέβες μου να πονέσουν μουγκρίζοντας με απόλυτη ικανοποίηση απολαμβάνοντας το στο έπακρο.
Τα έχασα τελείως δεν ήξερα τι να σκεφτώ ή πως να αντιδράσω ήταν τελείως παράλογο.
«Αυτό είναι φυσιολογικό;» ρώτησε ο Τζαζ με φρίκη.
«Όχι...» απάντησα ξεψυχισμένα και μόλις το μυαλό μου πήρε μπρος προσπάθησα να τον σταματήσω πριν εκείνος με στραγγίξει τελείως... «Έντουαρτ σταμάτα...» απαίτησα ενώ προσπάθησα να πάρω το χέρι μου μέσα από τα δικά του και που να τον πάρει εκείνος βάζοντας περισσότερη δύναμη έσφιξε ακόμα περισσότερο τα δάχτυλά του κάνοντας το χέρι μου να πονέσει.
Τι στο διάολο γίνετε εδώ;... αναρωτήθηκα για μια στιγμή αλλά δεν άφησα τον εαυτό μου να τα χάσει.
«Έντουαρτ αρκετά...» προσπάθησα για άλλη μια φορά και βάζοντας περισσότερη δύναμη κατάφερα να απομακρύνω τον καρπό μου από τα χείλια του και αυτό τον έκανε χειρότερο.
Με ένα γρύλισμα από τα βάθη της ψυχής του, με κοίταξε στα μάτια με μίσος και ξεγυμνώνοντας τα δόντια του ξεφυσώντας σαν λυσσασμένος προσπάθησε ξανά να το διεκδικήσει αλλά δεν του έκανα την χάρη... Κοιτώντας τον απειλητικά αφήνοντας την λύκισια μου φύση να βγει μπροστά τον κοίταξα απειλητικά.
«ΕΙΠΑ... ΑΡΚΕΤΑ» του είπα με την φωνή μου να τραντάζει το έδαφος ενώ τα λυκίσια μου δόντια ξεγυμνωμένα ενίσχυσα τα λόγια μου κάνοντας τον να καταλάβει ότι δεν αστειεύομαι και αυτό φάνηκε να τον κάνει να έρχεται στα συγκαλά του.
Καρφώνοντας απότομα το σώμα του στον κορμό του δέντρου, έκλεισε τα μάτια για να αποφύγει την ματιά μου και κλείνοντας τα αυτιά του χαμήλωσε το κεφάλι του ενώ τρέμοντας άρχισε να κλαψουρίζει σαν πληγωμένο κουτάβι καθώς ο καρδιακός του παλμός άρχισε να επανέρχεται σε ποιο ανθρώπινα φυσιολογικά επίπεδα... Αφήνοντας την ανάσα μου να βγει από μέσα μου βίαια τον ελευθέρωσα από το σφιχτό μου κράτημα και αφήνοντας το σώμα μου να ακουμπήσει στο χώμα έπιασα το κεφάλι μου και προσπάθησα πολύ σκληρά να βρω μια λογική εξήγηση για όλα αυτά αλλά δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να δικαιολογήσει αυτήν την απίστευτα παράλογη συμπεριφορά του.
Η Έλενα χωρίς να σταματά να μουγκρίζει προσπαθούσε να ξεφύγει από το σφιχτό κράτημα του Έμετ αλλά εκείνος δεν την άφηνε ενώ η Άλις που είχε ήδη αρχίσει να ανακτά και πάλι τις δυνάμεις της ανασηκωνόταν σοκαρισμένη από την αγκαλιά του Τζάσπερ κοιτάζοντας μια εμένα και μια τον Έντουαρτ χωρίς να ξέρει τι να πει ή πως να αντιδράσει.
«Πως είσαι;» ρώτησα την Άλις και εκείνη με κοίταξε μπερδεμένη.
«Δεν είμαι σίγουρη...» παραδέχτηκε ενώ έβαζε το χέρι της πάνω στον λαιμό της κοιτώντας τον Έντουαρτ φοβισμένα... «Δεν ξέρω πως να το περιγράψω... νιώθω σαν...» δεν μπόρεσε να συνεχίσει και αφήνοντας έναν βαρύ αναστεναγμό είπα τον μεγαλύτερη μου φοβία.
«Σαν μόλις να έζησες τον μεγαλύτερο οργασμό που είχες ποτέ;» ρώτησα και η Άλις με τον Έντουαρτ με κοιτάξανε αυτόματα ξαφνιασμένοι επιβεβαιώνοντας το μου.
Η Έλενα που δεν μπορούσε να μείνει άλλο στο παρασκήνιο δαγκώνοντας δυνατά το χέρι του Έμετ πάλεψε με περισσότερο πείσμα και ο Έμετ άρχισε να ωρύεται.
«Είσαι τελείως τρελή μωρήηηηη» φώναξε ενώ προσπάθησε να της το ανταποδώσει σηκώνοντας το χέρι του ψηλά.
«Έμετ...» τον σταμάτησα και οι δύο του αυτόματα κοκάλωσαν... «Άφησε την» συνέχισα κουρασμένα και μόλις η Έλενα βρήκε την ευκαιρία έτρεξε κοντά μας απαιτώντας εξηγήσεις... Λες και δεν μας έφταναν όλα τα άλλα.
«Τι διάολο συμβαίνει εδώ; Και γιατί είναι γεμάτοι αίματα;» αναφώνησε σοκαρισμένη και η Άλις με τον Έντουαρτ κοιτάχτηκαν αγχωμένα χάνοντας τα λόγια τους.
«Έλενα, σε παρακαλώ...» προσπάθησα εγώ και αυτό την έκανε χειρότερα.
«Απαιτώ...» με διέκοψε και πριν προλάβει να δει καν την κίνηση μου βρισκόμουν σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπο της με τα μάτια μου να γυαλίζουν κατακόκκινα ενώ το πρόσωπο μου ήταν έτοιμο να εκραγεί με τους κυνόδοντες μου να κάνουν την εμφάνιση τους.
«Ο γκόμενος σου μόλις προσπάθησε να μου στραγγίξει το αίμα μου, μήπως θες να το αναπληρώσω με το δικό σου;» ρώτησα με τα λόγια μου να σέρνονται φιδίσια με δαιμονισμένο βλέμμα και εκείνη γουρλώνοντας τα μάτια της με έκπληξη προσπάθησε να αφήσει την κραυγή της να βγει από μέσα της αλλά κλείνοντας το στόμα της με το χέρι μου την κοίταξα πιο επιβλητικά.
«Βγάλε τον σκασμό και πήγαινε με τον Έμετ στο αυτοκίνητο τους... ΤΩΡΑ...» απαίτησα και αφήνοντας την από το κράτημα μου εκείνη άρχισε να τρέχει προς τον Έμετ αλαφιασμένη και εγώ γύρισα την ματιά μου προς τον Τζασπερ και την Άλις... «Πάμε να φύγουμε από εδώ πριν μας πάρεις κανείς είδηση...» τους είπα και καθώς κατένευσαν και οι δύο σηκώθηκαν αυτόματα απάνω ενώ ο Έντουαρτ έμεινε ακόμα να με κοιτάζει μπερδεμένος... «Δώσ’ τους τα κλειδιά σου και έλα μαζί μου» του έδωσα εντολή και η Άλις με τον Τζάσπερ σταμάτησαν την πορεία τους για μια στιγμή περιμένοντας τον ενώ εγώ χωρίς να τους περιμένω ξεκίνησα να πηγαίνω προς την μηχανή μου με το μυαλό μου να κάνει απίστευτα σενάρια αλλά να μην μπορεί να βρει καμία λογική εξήγηση.
«Στο σπίτι μου» είπα προς τον Έμετ και εκείνος κατένευσε ενώ κράταγε με νύχια και με δόντια την Έλενα που ήταν έτοιμη να τρέξει ουρλιάζοντας και μόλις η Άλις πίσω μου πάτησε την ασφάλεια του αυτοκινήτου για να ξεκλειδώσει εκείνος την έβαλε στο πίσω κάθισμα και περίμενε μέχρι να έρθουν και οι άλλοι για να μπει στην θέση του οδηγού ώστε να ξεκινήσουν.
Εγώ καβαλώντας την μηχανή, την έβαλα μπρος και μόλις ένιωσα τον Έντουαρτ να κάθετε πίσω μου έβαλα όπισθεν για να ξεκινήσω αλλά εκείνος με σταμάτησε.
«Μπέλλα...» είπε παρακλητικά ενώ με έπιανε από το μπράτσο μου και γύρισα το κεφάλι μου προς τα πίσω για να τον αντικρίσω νευριασμένα αλλά εκείνος συνέχισε έτσι κι αλλιώς... «Τι διάολο μου συμβαίνει;» ρώτησε ασθμαίνοντας με πληγωμένο ύφος και γυρίζοντας το κεφάλι μου στην ευθεία άφησα την ανάσα μου να βγει βαριά από μέσα μου απελπισμένα.
«Δεν έχω την παραμικρή ιδέα» παραδέχτηκα κάτω από τον αναστεναγμό μου και αφού έκανα προς τα πίσω, γύρισα το τιμόνι και άρχισα να τρέχω σαν δαιμονισμένη ενώ ο Έντουαρτ κρατήθηκε απάνω μου σφιχτά κολλώντας το κορμί του απόλυτα απάνω μου συγχρονίζοντας τα κορμιά μας για να μην πέσουμε σε καμία στροφή.
Φτάνοντας στο σπίτι πιο γρήγορα από τους άλλους, ο Έντουαρτ κατέβηκε από την μηχανή και μόλις κατέβηκα και εγώ με ακολούθησε προς την είσοδο σιωπηλός... Ανοίγοντας την πόρτα ο Στέφαν που έβγαινε εκείνην την ώρα από την κουζίνα μόλις είδε σε τι χάλια ήμασταν πάγωσε στην θέση του σοκαρισμένος.
«Τι συμβαίνει είσαστε καλά;» ρώτησε ξέπνοος και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά για απάντηση.
«Πήγαινε τον απάνω, δώσ’ του μια καθαρή αλλαξιά και μην κλείσεις την πόρτα γιατί έρχονται πίσω μας ο Έμετ με την Έλενα, την Άλις και τον Τζαζ, φρόντισε να παραμείνει στο δωμάτιο που θα τον βάλεις...» είπα δείχνοντας τον Έντουαρτ με την ματιά μου... «Και κατέβα να φροντίσεις ότι δεν θα βγάλουν άχνα και οι υπόλοιποι» του είπα και καταλαβαίνοντας σε τι κατάσταση ήμουν αμέσως κατένευσε σοβαρός ενώ πήγαινε προς τον Έντουαρτ για να τον οδηγήσει προς τα απάνω.
«Θα ανάψω το τζάκι» είπε αμέσως και χωρίς να περιμένω τίποτα άλλο άρχισα να πηγαίνω προς την σκάλα που οδηγούσε προς το υπόγειο.
«Μπέλλα...» πήγε ο Έντουαρτ να με σταματήσει και γυρίζοντας απότομα προς το μέρος του εκείνος πάγωσε βλέποντας το ύφος μου ενώ ο Στέφαν προσπάθησε να σώσει την κατάσταση.
«Μην προκαλείς το μένος της όταν είναι σε αυτήν την κατάσταση... Δώσ’ της λίγο χρόνο να βρει ξανά τον εαυτό της» του έδωσε οδηγίες και εκείνος κοιτώντας τον Στέφαν ασθμαίνοντας τελικά υποχώρησε ηττημένα... Ο Στέφαν κρατώντας τον από τους ώμους το παρέσυρε προς τις σκάλες και εγώ κατεβαίνοντας στο υπόγειο πήγα κατευθείαν στο ψυγείο.
Αναπληρώνοντας τις δυνάμεις μου αφήνοντας το σώμα μου να κατρακυλήσει στο πάτωμα, έφερα τα πόδια μου κοντά στο στήθος μου και ακουμπώντας τους αγκώνες μου πάνω στα γόνατα μου έκλεισα το πρόσωπο μου μέσα στα χέρια μου και προσπάθησα να βρω ξανά την λογική μου που δεν ήθελε πολύ για να χαθεί τελείως.
Ανεβαίνοντας προς το σαλόνι μόλις αντλήθηκαν την παρουσία μου όλοι ταυτόχρονα αναπήδησαν υποσυνείδητα και με κοίταξαν εξονυχιστικά με τρόμο εκτός φυσικά του Στέφαν που βρισκόταν μπροστά στο τζάκι φροντίζοντας να κρατάει την φωτιά μεγάλη ενώ έλεγχε μια σιδερένια βέργα που είχε ήδη πυρώσει σε μεγάλο βαθμό, γύρισε απλά το κεφάλι του προς το μέρος μου και μόλις είδε ότι είχα βρει ξανά την λογική μου έκανε την κίνηση να το βάλει στην άκρη και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.
«Άσ’ το όπως είναι... ποτέ δεν ξέρεις» του είπα και εκείνος το έβαλε ξανά μέσα στα πυρωμένα κάρβουνα και ίσιωσε το κορμί του ενώ εγώ γύριζα την ματιά μου προς την Άλις... «Έλα γλυκιά μου να σου δώσω κάτι για να αλλάξεις» της είπα ήρεμα και η Έλενα που καθόταν δίπλα της αμέσως προσπάθησε να την σταματήσει με το χέρι της πάνω στο μπράτσο της.
«Άλις...» την προειδοποίησε και η Άλις ξαφνιασμένη γύρισε την ματιά της προς το μέρος της.
«Ο μοναδικός άνθρωπος που θα έπρεπε εδώ μέσα να ανησυχεί για την σωματική του ακεραιότητα Έλενα είσαι μόνο εσύ γι αυτό μην με προκαλείς περισσότερο» δήλωσα και γυρίζοντας την ματιά τους όλοι ταυτόχρονα τρομοκρατημένα προς την μεριά μου ενώ ο Στέφαν άφηνε ένα γελάκι να του ξεφύγει, έμειναν σιωπηλοί χωρίς να ξέρουν πως να αντιδράσουν στα λόγια μου ενώ η Άλις απομακρύνοντας το χέρι της Έλενας από πάνω της σηκωνόταν όρθια για να έρθει κοντά μου και χωρίς να τους δίνω άλλη σημασία γύρισα την πλάτη μου και κινήθηκα προς την σκάλα με την Άλις να με ακολουθεί αμίλητη.
Μπαίνοντας στο δωμάτιο μου της έδειξα με την ματιά μου προς την κλειστεί πόρτα της τουαλέτας μου και εκείνη καταλαβαίνοντας το την άνοιξε και μπήκε κατευθείαν μέσα... Αλλάζοντας ρούχα, πήρα στα χέρια μου μια αλλαξιά και για την Άλις και πλησιάζοντας τον νιπτήρα τα άφησα δίπλα της και εκείνη άφησε μια απελπισμένη ανάσα να της ξεφύγει ενώ η καρδιά της χτύπαγε αγχωμένα.
«Όλα θα πάνε καλά» της είπα καθώς της έτριβα τον ώμο της παρηγορητικά και προσπερνώντας την πλησίασα την ντουζιέρα για να καθαρίσω τα ξεραμένα αίματα από τα χέρια μου ώστε να της δώσω το περιθώριο να αλλάξει και εκείνη με γυρισμένη την πλάτη μου προς το μέρος της και την άκουσα που εκείνη αμέσως κλείνοντας την βρύση του νιπτήρα πήρε μια πετσέτα για να σκουπιστεί για να το κάνει.
«Μπέλλα;...» ρώτησε με παγωμένη φωνή και κλείνοντας την βρύση πήρα μια πετσέτα και γύρισα προς την μεριά της... «Τι του συμβαίνει;» ρώτησε με πόνο στην ματιά της και άφησα την ανάσα μου να βγει από μέσα μου βαριά κοιτώντας μακριά.
«Τι θα έπρεπε να του συμβαίνει ή τι πραγματικά του συμβαίνει;» ρώτησα και μόλις γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της εκείνη με κοίταξε μπερδεμένη.
«Και τα δύο» είπε με φωνή που ίσα έβγαινε από μέσα της και καθώς έκατσα κουρασμένα στην μπανιέρα εκείνη κουμπώνοντας το παντελόνι και τακτοποιώντας την μπλούζα που της είχα δώσει ήρθε κοντά μου γρήγορα και αφού έκατσε δίπλα μου κρατώντας τα χέρια μου με κοίταξε παρακλητικά.
«Έξαρση αδρεναλίνης και ορμονών που σε κάνουν να νομίζεις ότι μπορείς να τρελαθείς από στιγμή σε στιγμή, μεγάλες μεταπτώσεις της ψυχολογίας που σε κάνουν να θέλεις να κλάψεις ή να διαλύσεις κάτι χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος να το κάνεις, είναι τα πιο συνήθεις συμπτώματα...» ξεκίνησα και εκείνη με κοίταξε μπερδεμένα.
«Μα αυτά δεν είναι φυσιολογικά;» ρώτησε με μια ρυτίδα έκφρασης να χωρίζει το μέτωπο της στα δύο.
«Για κάποιον που βρίσκετε στην φάση της εφηβείας;...» συμπλήρωσα εγώ και κατένευσε για απάντηση... «Ναι είναι απόλυτα φυσιολογικά και αποδεκτά όμως φαντάσου ότι αν για σένα όλα αυτά είναι βασανιστικά, για τον Έντουαρτ είναι στο δεκαπλάσιο και όσο δεν εκτονώνει όλη την επιπλέον ενέργεια του, όσο δεν ικανοποιεί τις ανάγκες του...» είπα με νόημα εννοώντας την Έλενα και εκείνη κατένευσε δείχνοντας μου ότι καταλαβαίνει... «Όσο δεν έχει ένα εξισορροπημένο περιβάλλον ώστε να του προσφέρει την ψυχική του ισορροπία, τότε πράγματι θα τρελαθεί» διευκρίνισα και άρχισε να ανασαίνει πιο γρήγορα με αγωνία.
«Τι εννοείς;» ρώτησε σχεδόν άηχα χωρίς ανάσα.
«Πιστεύω ότι έχεις ήδη δει τις διαφορές σας ακόμα και πριν έρθω εγώ... Απίστευτη δύναμη που ξεπερνάει το φυσιολογικό, ταχύτητα, καθαρότερη και γρηγορότερη σκέψη...» της είπα και αμέσως κατένευσε.
«Ναι ήταν πάντα πιο ιδιαίτερος από όλους μας αλλά και πάλι...»
«Ήταν σε απόλυτα φυσιολογικά “ανθρώπινα” επίπεδα...» συμπλήρωσα την φράση της και εκείνη το σκέφτηκε για λίγο.
«Να φανταστώ ότι αυτά είναι όσα θα έπρεπε να του συμβαίνουν;» ρώτησε τελικά και άφησα έναν αναστεναγμό μου να μου ξεφύγει.
«Ναι αυτά είναι μερικά από όσα θα “Έπρεπε” να του συμβαίνουν και όχι όσα του συμβαίνουν» της επιβεβαίωσα.
«Τι άλλαξε;» ρώτησε τελικά καταλαβαίνοντας τις διαφορές με το τώρα και αναστέναξα.
«Μακάρι να ήξερα Άλις, αυτό προσπαθώ να καταλάβω και εγώ και δεν μπορώ να βρω καμία απάντηση» της είπα ειλικρινά και άρχισε να τρομοκρατείτε περισσότερο.
«Μα πως; Γιατί;» είχε χάσει πλέον τα λόγια της.
«Ο Έντουαρτ, Άλις, είναι λυκάνθρωπος, είναι στην φύση του να είναι ιδιαίτερος αλλά όσο δεν σπάει την κατάρα του τότε θα έπρεπε να παραμένει άνθρωπος με λίγα περισσότερα προτερήματα από εσάς αλλά και πάλι όχι τόσα ώστε να ξεπερνούν την δύναμη μιας σαν και εμένα που έχει 1500 χρόνων δύναμη!» εξήγησα περισσότερο και εκεί ήταν που τα έχασε τελείως.
«Δηλαδή είναι επικίνδυνος;» ρώτησε ξέπνοα βάζοντας το χέρι της στο λαιμό της ανασαίνοντας με δυσκολία.
«Ναι είναι και όσο δεν βρίσκει τις εσωτερικές του ισορροπίες αυτό θα γίνετε χειρότερο» της επιβεβαίωσα και τα μάτια της άρχισαν να ξεχειλίζουν χωρίς να ξέρει τι να πει.
«Γιατί;» ρώτησε ο Έντουαρτ που όλη αυτήν ώρα άκουγε την συζήτηση μας από την πόρτα κάνοντας επιτέλους την εμφάνιση του και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του ενώ η Άλις με το που άκουσε την φωνή του γύρισε απότομα προς το μέρος του και ξεπερνώντας το πρώτο σοκ έτρεξε και έπεσε μέσα στην αγκαλιά του και εκείνος την κράτησε σφιχτά απάνω του.
«Αυτό ακριβώς προσπαθώ να καταλάβω και εγώ Έντουαρτ... Πως γίνεται ένας άνθρωπος να μπορεί να ισοβαθμεί την δύναμη του, την ταχύτητα του, ακόμα και τις ορέξεις του για να ικανοποιήσει την λύσσα του για αίμα όχι απλά με έναν οποιοδήποτε βρικόλακα αλλά με ένα υβρίδιο σαν εμένα;» τον ρώτησα με μια δόση κατηγορίας στην ματιά μου πίσω και τα αδέλφια κοιτάχτηκα με περιέργεια στα μάτια προσπαθώντας να βρουν τις απαντήσεις μεταξύ τους προβληματισμένα........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου