Τα παιχνίδια των Θεών "13. Κάι"

—   –

«Πρέπει να είσαι υπερήφανος για τα παιδία σου! Σήμερα κατάφεραν να πάρουν μια σπουδαία νίκη!» άκουσα τον πατέρα μου να λέει καθώς με χτύπαγε στην πλάτη την στιγμή που κοίταζα από το παράθυρο της αίθουσας του θρόνου το γλέντι που είχαν στήσει οι πολεμιστές μας για να γιορτάσουν την μεγάλη τους νίκη στην μεγάλη αυλή του παλατιού με πρωτοστάτη τον Διόνυσο να τους παρασέρνει στα παιχνίδια του ενώ τους μεθούσε με το νέκταρ του.

Τα παιχνίδια των Θεών "12. who we are"

«Εγώ πρέπει να προετοιμαστώ για την παράσταση και εσύ σίγουρα θα είσαι κομμάτια. Τι θα έλεγες να πας να ξεκουραστείς και να αφήσουμε την κουβέντα μας για αργότερα;» με ρώτησε ο Άλβις. Για απάντηση, κατένευσα κουρασμένα.

Όταν είσαι εδώ "4. Love Life Faith"

Όση ώρα η πόρτα ήταν ανοιχτή, η Ολίβια κοιτούσε τα μάτια του Μάρβεϊ. Τον παρακαλούσε με την ματιά της να την βοηθήσει. Να βρει έναν τρόπο να την λυτρώσει. Να την βοηθήσει να το σκάσει από τον χειρότερο της εφιάλτη. Αλλά εκείνος δεν την κοιτούσε. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα μπροστά, στον τεράστιο χώρο όπου την οδηγούσε. Πίστευε ότι θα την άφηνε στα χέρια του ‘Taiyō’ τον γιο του ήλιου, μόλις όμως η πόρτα έκλεισε πίσω τους και σφράγισε, κατάλαβε ότι αυτό το μικρό παλάτι δεν ήταν το σπίτι του ‘Taiyō’ αλλά το δικό του.

Τα παιχνίδια των Θεών "11. Άλβις"

Μπαίνοντας σε ένα μικρό χώρο που λογικά ήταν το γραφείο του, πήγε πίσω από μια μεγάλη δερμάτινη καρέκλα, κοίταξε για λίγο έξω από τον γυάλινο τοίχο που έβλεπε προς την είσοδο από όπου είχαμε μπει πριν και αμέσως μετά γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου.

«Προσμένοντας να ‘ρθεις»

 

«Προσμένοντας να ‘ρθεις»

Μόνη καθισμένη στην αμμουδιά, νιώθω τα κύματα να με αγγίζουν. Ο αφρός της θάλασσας κάνει το δέρμα μου να ανατριχιάζει. Καθισμένη οκλαδόν, έχω τα μάτια μου κλειστά αφήνοντας τις ακτίνες του ήλιου να με χαϊδεύουν. Δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το άγγιγμα σου, μόνο να με κάνουν να το θυμάμαι.

Τα παιχνίδια των Θεών "10. Μια διαφορετική πραγματικότητα"

«Στρατιώτη, σε διατάζω να βγεις από το πεδίο της μάχης αμέσως» άκουσα την φωνή του Θορ να μου φωνάζει ενώ τώρα μας πλησίαζε απειλητικά και ένιωσα την καρδιά μου και το μυαλό μου να νεκρώνουν.

δείγμα

Τα παιχνίδια των θεών "9. Πέφτοντας στην παγίδα"

Πριν γυρίσουν οι κλώσες και αρχίσουν πάλι να με πρήζουν, κλείδωσα την πόρτα και ακούμπησα την πλάτη μου πάνω της. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα κοίταξα για λίγο γύρω μου. Με την ανάσα μου να πνίγεται μέσα μου, το χέρι μου βρέθηκε αυτόματα πάνω στο μενταγιόν που ο Κάι μου είχε χαρίσει. Μόλις τα δάχτυλα μου το ψηλάφισαν ένιωσα τα μάτια μου να τσούζουν. Πριν εκείνα κάνουν το λάθος να με προδώσουν, με μια βεβιασμένη κίνηση, το έβγαλα από πάνω μου και το πέταξα όσο πιο μακριά μου μπορούσα μουγκρίζοντας με αγανάκτηση. 

Τα παιχνίδια των θεών "8 Αναπάντεχη έκπληξη"

Ασγκαρντ 10-12-2030

Καζάνι έτοιμο να σκάσει. Αυτό ακριβώς ήμουν, ένα καζάνι που κόντευε πια να ξεχειλίσει με το καπάκι του χοροπηδώντας να είναι έτοιμο να εκσφενδονιστεί εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά για να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό που το είχαν επιβάλει.

Σκεφτόμουν ξανά και ξανά, πόσα ακόμα θα μπορούσα να αντέξω ή τι θα μπορούσα τώρα να κάνω για να ξεφύγω από την μοίρα που η ίδια είχα επιβάλει στον εαυτό μου.

«Να ξέρεις ότι μόνη σου ορίζεις την μοίρα σου» μου είχε πει ο Θορ και είχε δίκιο.

Τα παιχνίδα των θεών "7. Περιθάλποντας τον εχθρό"

Κάνοντας πρώτα μια παράκαμψη για να βρω το τόξο μου, οδήγησα το άλογο μου προς ένα μέρος κοντά στον ποταμό αρκετά μακριά από το πεδίο της μάχης. Βρίσκοντας ένα σημείο όπου είχε αρκετά από εκείνα τα βότανα που είχαν βοηθήσει την πληγή του Χέβενλη, σταμάτησα το άλογο μου και βοήθησα και τον πληγωμένο στρατιώτη να κατέβει. Αναγκάζοντας πρώτα τον Χέβενλη να κάτσει κάτω ώστε να μην τον πονέσω περισσότερο, τον κατέβασα από το άλογο και αφήνοντας τον για λίγο μόνο του, πήγα να μαζέψω τα βότανα για να του περιποιηθώ την πληγή.

Τα παιχνίδια των θεών "6. Σώμα με Σώμα"

Αυτός ο πόλεμος ήταν περισσότερο επίδειξη δύναμης και διαλογής των καλυτέρων παρά πραγματική μάχη. Όλοι παραταγμένοι στην σειρά, ξεκινώντας από τα αριστερά οι στρατιώτες από την κατώτερη τάξη που αποτελούταν από τους νεότερους στο πεδίο της μάχης μέχρι τους βασιλιάδες, περιμέναμε την σειρά μας για να ξεχυθούμε στο πεδίο της μάχης χωρίς να κουνιόμαστε από την θέση μας. Η κάθε μάχη ξεκίναγε ξεχωριστά από την κατώτερη τάξη και ανέβαινε στην ανώτερη χωρίζοντας την κάθε μάχη με ένα σάλπισμα. Το κάθε σάλπισμα έδινε την έναρξη και την λήξη της ενώ η μάχη της κάθε τάξης σου φαινόταν ότι κράταγε, όταν ήσουν μέσα σε αυτή, ατελείωτες ώρες ενώ όταν ήσουν απ’ έξω ότι δεν ήταν επαρκή για να θεωρηθεί δίκαια.