«Προσμένοντας να ‘ρθεις»

 

«Προσμένοντας να ‘ρθεις»

Μόνη καθισμένη στην αμμουδιά, νιώθω τα κύματα να με αγγίζουν. Ο αφρός της θάλασσας κάνει το δέρμα μου να ανατριχιάζει. Καθισμένη οκλαδόν, έχω τα μάτια μου κλειστά αφήνοντας τις ακτίνες του ήλιου να με χαϊδεύουν. Δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το άγγιγμα σου, μόνο να με κάνουν να το θυμάμαι.

Ξέρω ότι είσαι εδώ, δεν μπορώ να σε δω μα σε νιώθω. Νιώθω την αύρα σου να με αγγίζει, όπως ακριβώς με αγγίζουν οι ακτίνες του ήλιου τώρα. Το βλέμμα σου με διαπερνά. Κάθε μόριο του κορμιού μου ανατριχιάζει. Με κοιτάς. Θέλεις να έρθεις κοντά μου. Θέλεις να τρέξεις και να με κλείσεις στην αγκαλιά σου.

Θέλεις… αλλά δεν μπορείς.
Όλα τα πρέπει μας, σε κάνουν να κάνεις πίσω. Όλες εκείνες οι στιγμές που λανθασμένα ζήσαμε. Εκείνες οι μαύρες στιγμές που στιγμάτισαν το για πάντα.
Θέλεις… μα δεν μπορείς.

Τα μάτια μου ανοίγουν. Αντικρίζουν την δική σου ματιά. Η μελαγχολία στο βλέμμα σου με σκοτώνει. Γύρνα σε μένα… μου λέει και θέλω τόσο να το κάνω… μα δεν μπορώ.

Πρέπει… να μείνω μακριά… το κάνω για σένα… γιατί δεν με ακούς;;;

Πρέπει… να σε κοιτώ από μακριά… να ζω μαζί σου εκείνο το κενό που μας πλακώνει… εκείνη την απέραντη μοναξιά που μας μαστιγώνει.

Πρέπει… να συνεχίζω να ζω χωρίς εσένα…. Αλλά εγώ… θέλω μόνο εσένα.

Το θέλω… το θέλουμε και οι δύο.
Αλλά δεν μπορούμε.

Σου απλώνω το χέρι… τα μάτια σου δακρύζουν… το σώμα σου θέλει να τρέξει κοντά μου αλλά τα πόδια σου δεν σε υπακούν.

Ξέρεις… ότι είμαι εδώ… θα σε περιμένω… όχι μόνο στο όνειρο…

Θα σε περιμένω… όσο και αν χρειαστεί. Αρκεί… να έρθεις.

Είσαι εδώ… σε νιώθω… σε αγγίζω με την σκέψη μου… σε βλέπω….
Αλλά δεν μπορώ να σε αγγίξω και αυτό πονάει… πονάει πολύ… πονάει ακόμα.

Μίλα μου… μου ζητάς.
Τι να πω;… σου απαντώ με απόγνωση.
Τι θα μπορούσα άλλο να πω που δεν έχω πει ήδη… με την ματιά μου… με όλο μου το είναι.

Σ’ αγαπώ.
Και αυτό θα είναι για πάντα… το δικό μας πάντα… φυλαγμένο μέσα στις ψυχής το άπυρο.

«Προσμένοντας να ‘ρθεις»
Χρυσάνθη Καλαφάτη