Haunted Love "75. Οι τρεις επιλογές"

Γυρίζοντας στο σπίτι εκείνος δεν ήταν εδώ και τρέχοντας στο δωμάτιο μου, έμεινα να κοιτώ μακριά έξω από το παράθυρο προσπαθώντας σκληρά να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά αλλά μου ήταν αδύνατον να πιστέψω ότι όλα αυτά πράγματι είχαν συμβεί... Προσπαθούσα να πίσω τον εαυτό μου ότι ήταν ένα όνειρο... ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσω και η ζωή μου θα είναι όπως πριν... αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να ξυπνήσω από αυτόν τον εφιάλτη... όλα όσα ερχόντουσαν στο μυαλό μου, ξανά και ξανά, μου αποδείκνυαν περίτρανα ότι ήταν όλα αλήθεια... και δεν είχα ιδέα τι να κάνω... Ένιωθα την ζωή μου να σβήνει... την ανάσα μου να χάνεται... την καρδιά μου να αιμορραγεί σε τέτοιο βαθμό που δεν ήθελε πολύ ακόμα να σταματήσει να υπάρχει... την ψυχή μου να εξανεμίζεται... Ήταν σαν κάποιος να είχε ανοίξει μια τεράστια τρύπα στο στήθος μου και ένα αόρατο κρύο χέρι να μου ξερίζωνε όλη την ύπαρξη μου... και το χειρότερο ήταν ότι δεν μπορούσα με τίποτα να το φρενάρω όλο αυτό.

«Μπέλλα;» άκουσα την φωνή του πίσω μου αλλά δεν κουνήθηκα... ήμουν πολύ σοκαρισμένη γι αυτό... «Μπέλλα, τι συμβαίνει;» ρώτησε ξανά με αγωνία καθώς τα χέρια του με γυρίζανε προς το μέρος του και η ματιά μου συναντήθηκε με την δική του... τα χαρακτηριστικά του είχαν ένα ανεξιχνίαστο ύφος που δεν ήμουν σε θέση εκείνην την στιγμή να το αποκωδικοποιήσω ώστε να καταλάβω τι εκείνος ένιωθε... Ένιωθε;... Υπήρχε περίπτωση να νιώθει κάτι;

«Η Γιατρός δεν με άφησε να κάνω την αντισυλληπτική ένεση...» είπα και εκείνος έσμιξε τα φρύδια του με απορία χωρίς να καταλαβαίνει.

«Αυτό είναι που σε τάραξε τόσο;»

«Με κατηγόρησε ότι έπρεπε να την είχα κάνει την προηγούμενη βδομάδα...» τα μάτια μου άρχισαν να αντιδρούν στην θύμηση και ξεχείλισαν χωρίς την άδεια μου... «Μου είπε ότι αν δεν βεβαιωθεί...» δεν μπόρεσα να συνεχίσω.

«Αν δεν βεβαιωθεί για πιο πράγμα;» ρώτησε ψυλλιασμένος αλλά κράτησε την ψυχραιμία του και αντανακλαστικά τα μάτια μου έκλεισαν και το κεφάλι μου γύρισε στο πλάι. Δεν άντεχα να τον κοιτώ... «Αν δεν βεβαιωθεί για ποιο πράγμα Μπέλλα;» ρώτησε πιο απαιτητικά ταρακουνώντας με και τα δάκρυα μου άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλα μου με περισσότερη ορμή.

«Αν δεν βεβαιωθεί πρώτα ότι δεν είμαι έγκυος» ξεφούρνισα με την φωνή μου να ανεβαίνει μια οκτάβα πιο πάνω αμυντικά και εκείνος πάγωσε... δεν είπε τίποτα... παρέμενε ακίνητος επεξεργάζοντας το... Τα μάτια μου άνοιξαν δειλά και τρεμάμενη γύρισα το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω... Ήταν σοκαρισμένος.

«Εκείνη δεν ορκιζόταν ότι είμαστε καλυμμένοι;» είπε μέσα από την ανάσα του και πήρα μια ανακουφιστική ανάσα... καθώς κατένευσα με παράπονο... «Και τώρα σου την είπε και από πάνω;» συνέχισε και χωρίς να αντέχω άλλο, έπεσα στην αγκαλιά του ζητώντας παρηγοριά και εκείνος αμέσως με έσφιξε απάνω του και άρχισε να σκορπά φιλιά πάνω στα μαλλιά μου καθώς τα χέρια του με παρηγορούσαν και το ξέσπασμα μου ήρθε εκεί που δεν το περίμενα...

Ανασηκώνοντας με στην αγκαλιά του, πήγε προς το κρεβάτι και συγκρατώντας με, μέσα στην αγκαλιά του, μου έδωσε τον χρόνο που χρειαζόμουν για να μπορέσω να βρω τις ισορροπίες μου... Περίμενα τα χειρότερα... περίμενα ότι θα με κατηγορούσε, ότι θα με πέταγε έξω κλοτσηδόν και τώρα αυτό;... Δεν ήξερα τι να σκεφτώ.

«Ηρέμησε μωράκι μου, ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά» μου έλεγε αλλά με έκανε να νιώθω ότι εκείνος είχε ανάγκη να το ακούσει, να το πιστέψει αυτό, περισσότερο από μένα.

«Δεν έχω ιδέα πως κρατήθηκα για να μην κάνω το γραφείο της και την ίδια, κομμάτια» είπα μέσα από τα αναφιλητά μου σκληρά.

«Δεν έχω ιδέα πως κρατιέμαι, μην κάνω ακριβός το ίδιο, αυτήν την στιγμή» είπε και πετάχτηκα νευριασμένη και τον κοίταξα.

«Αν νομίζεις ότι πρόκειται να σε αφήσω να μου πάρεις αυτήν την ικανοποίηση, είσαι πολύ γελασμένος... Αν κάποιος από τους δύο μας πρόκειται να της κάνει την μούρη κρέας, αυτή είμαι εγώ» του δήλωσα σκληρά χωρίς να δέχομαι αντίρρηση γι αυτό και εκείνος χαμογέλασε με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο και με έκανε να λιώσω μέσα στην αγκαλιά του καθώς για άλλη μια φορά με φώλιασε μέσα σε αυτήν και με παρηγόρησε τρυφερά.

«Πες μου τι σου είπε ακριβός, η σκρόφα» με παρακάλεσε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, ηρέμησα λίγο και του επανέλαβα όσα είχαν διαδραματιστεί μέσα στο ιατρείο της και εκείνος με έσφιξε περισσότερο μέσα στην αγκαλιά του, δίνοντας μου ένα απαλό φιλί πάνω στην κορυφή του κεφαλιού μου... «Μπέλλα αν...» ξεκίνησε αλλά σφίγγοντας τον απάνω μου τον σταμάτησα αμέσως καθώς ήξερα πολύ καλά πια θα ήταν τα επόμενα λόγια του.

«Σε παρακαλώ... σε ικετεύω, μην το πεις αυτό... όχι τώρα... Ξέρω την άποψη σου... ξέρω... αλλά δεν αντέχω να το σκέφτομαι και αυτό τώρα... Σε παρακαλώ» είπα μέσα από τα αναφιλητά μου και εκείνος ξεφύσησε αλλά το σεβάστηκε και δεν το συνέχισε.

«Οκ... θα το αφήσουμε προς το παρόν και όταν έρθει η στιγμή...» δεν μπορούσε ούτε ο ίδιος να συνεχίσει.

«Θα κάνω ότι πρέπει» του επιβεβαίωσα και αναστέναξε ενώ με φίλησε ξανά τρυφερά και για λίγο μείναμε ακίνητοι χαμένοι μέσα στις σκέψεις μας.

«Θες να κάνουμε τίποτα για να ξεχαστούμε για λίγο;» ρώτησε απαλά και αναστέναξα.

«Το λες, λες και έχουμε πολλές επιλογές» του χτύπησα και αμέσως δαγκώθηκα... «Συγνώμη δεν...» αμέσως με ανάγκασε να τον κοιτάξω και βάζοντας τα δάχτυλα του πάνω στα χείλια μου, με σταμάτησε ενώ χάιδευε απαλά το περίγραμμα τους.

Έμεινα να τον κοιτώ... το ίδιο έκανε και εκείνος... μέσα στο βλέμμα του έβλεπα ότι ήταν αναποφάσιστος... αλλά ήξερα ότι το ήθελε και εκείνος όσο και εγώ... Τελικά υπερίσχυσε η λογική και πλησιάζοντας με, άφησε τα χείλια του να ακουμπήσουν απαλά πάνω στο μέτωπο μου και αντανακλαστικά έκλεισα τα μάτια μου.

«Όλα θα πάνε καλά... Θέλω να μου έχεις εμπιστοσύνη» είπε με βαθιά φωνή και αφήνοντας την ανάσα που κρατούσα τελικά τα παράτησα... Κατένευσα και εκείνος κοιτώντας με ξανά μέσα στα μάτια μου, χάιδεψε απαλά το μάγουλο μου σοβαρός... «Ξέρω ότι είναι άκυρη στιγμή... αλλά έχω έτοιμη την επόμενη αποστολή μας... Θες να της ρίξουμε μια ματιά για να ξεχαστούμε λίγο;... Σε διαβεβαιώνω ότι θα την βρεις πολύ ενδιαφέρον» προσπάθησε και ανασήκωσα τους ώμους μου... Τι σημασία είχε τι θα κάναμε... αρκεί να ήμασταν μαζί.

«Πήγαινε κάτω, θα αλλάξω και θα έρθω και εγώ» του είπα και υπήρξε άλλη μια αμήχανη στιγμή μεταξύ μας, με τα θέλω μας και τα πρέπει να μας βασανίζουν αλύπητα, μέχρι που εκείνος πρώτος υπέκυψε στα θέλω του και ενώνοντας τα χείλια μας... μου έδωσε όλη την δύναμη που είχα ανάγκη εκείνην την στιγμή για να πάρω ώστε να μπορέσω από κάπου να κρατηθώ.

Συμμαζεύοντας τον εαυτό μου... έβαλα μια άνετη φόρμα και μόλις πήρα ένα μικρό μπουκάλι νερό από το ψυγείο, ξεκίνησα να πάω να τον βρω στην αίθουσα αναψυχής.

«Τι το ενδιαφέρον έχει αυτή η αποστολή;» ρώτησα καθώς τον πλησίαζα και εκείνος γύρισε και με κοίταξε με ένα πονηρό χαμόγελο.

«Θα κάνεις την τραγουδίστρια» δήλωσε και γέλασα δύσπιστα.

«Εγώ θα κάνω την τραγουδίστρια;» ρώτησα χωρίς να το πιστεύω και έκατσα δίπλα του χωρίς να σταματάω να τον κοιτάω.

«Μμμχχχμμμ...» είπε και παίρνοντας το τηλεκοντρόλ πάτησε το start την στιγμή που άνοιξα το μπουκάλι του νερού για να πιω λίγο νερό καθώς το στόμα μου είχε ξεραθεί... «Αυτός είναι ο Τζέικοπ Μπλακ» είπε και γυρίζοντας την ματιά μου προς την οθόνη... όσο νερό είχε προλάβει να μπει μέσα στο στόμα μου, ξαφνικά εκσφενδονίστηκε από το στόμα μου κάνοντας τα πάντα μούσκεμα.

Εκεί που περίμενα ακόμα ένα πουρό να κάνει την εμφάνιση του... ξαφνικά είδα ένα τεκνό να χαμογελάει στην οθόνη με ένα αγνό χαμόγελο που έκανε την καρδιά μου να σταματήσει... την ανάσα μου να χαθεί... και τα μάτια μου να γουρλώσουν από την έκπληξη.

«Τον ξέρεις;» ρώτησε καχύποπτα και αυτόματα κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά... «Τότε γιατί τον κοιτάς με τέτοια έκπληξη;» ρώτησε προβληματισμένος αλλά εγώ δεν είχα ιδέα πως να απαντήσω σε αυτό.

Η καρδιά μου αύξησε τους παλμούς της... τα μάγουλα μου φλογίστηκαν... και μια περίεργη έξαψη με έκανε να σαστίσω... Ήταν τόσο όμορφος... τόσο καυτός... τόσο... δεν είχα ιδέα πως να τον περιγράψω... το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν... τόσο στα δικά μου μέτρα σε αντίθεση με τον Έντουαρτ.

Ένα υπέροχο μελανούρι... με τέλειο σώμα... υπέροχα καστανά ματάκια που γυαλίζανε από χαρά και ευτυχία... με ένα χαμόγελο που σίγουρα δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει απαρατήρητο... με ένα baby face... που σίγουρα δεν θα τον έκανες μεγαλύτερο μου.

«Είναι τόσο καυτός» εξωτερίκευσα την σκέψη μου χωρίς να το καταλάβω και η ξαφνική ακαμψία του Έντουαρτ, με επανέφερε στην πραγματικότητα... Ωχ τώρα την έκανα... ή ίσως και όχι.

«Καυτός, αυτός ο μανιαμούνιας;» ρώτησε δύσπιστα και μια έκρηξη μέσα μου με έκανε να τον κοιτάξω ερωτηματικά... Για να τον λέει μανιαμούνια σίγουρα... είναι καλό παιδί και αυτό τον ενοχλεί.

«Με συγχωρείς αλλά πάντα είχα κλήση στους μελαχρινούς... Τους ξανθούς τους θεωρούσα... Πως να το πω ευγενικά... Κρύους;» του γύρισα ειρωνικά και αμέσως το ύφος του άλλαξε... έγινε πιο σκληρό.

«Τον θεωρείς πιο όμορφο από μένα;» γύρισα προς την οθόνη και συνέχισα να τον χαζεύω εκστασιασμένη.

«Είναι καυτό μωρό... δεν μπορείς να το αρνηθείς» του απάντησα και χαλαρώνοντας... άφησα την πλάτη μου να ξεκουραστεί στην πλάτη του καναπέ και καθώς έβαλα το μπουκάλι ξανά στο στόμα μου, ήπια μια γερή γουλιά από το νερό μου ενώ ακόμα χάζευα το μωρό που ήταν στην οθόνη.

«Τελείωσε... σε αποκλείω από την αποστολή» είπε και γύρισα προς το μέρος του με την ειρωνεία να εκφράζεται στα χαρακτηριστικά μου.

«Δεν καταλαβαίνω το ύφος σου... Εσύ δεν είσαι αυτός που λες ότι όσο είμαι μαζί σου, δεν θα μπορώ να έχω ένα μέλλον όπως εγώ το έχω ονειρευτεί;.... Εσύ δεν είσαι αυτός που τονίζεις κάθε τρεις και λίγο, ότι θες να με δεις ευτυχισμένη με κάποιον που θα μοιράζεται τα ίδια συναισθήματα με μένα;... Εσύ δεν είσαι αυτός που είπες αν βρω αυτόν που αναζητά η καρδιά μου, να τον αρπάξω από τα μαλλιά και να σηκωθώ να φύγω μακριά από όλη αυτήν την σαπίλα;... Ότι δεν θα θα μπεις ποτέ εμπόδιο στην ευτυχία μου;... Ότι δεν θα με σταματήσεις... γιατί αξίζω πολλά και εσύ δεν πρόκειται ποτέ να μου τα προσφέρεις;...» δεν μίλησε... δεν είπε τίποτα... τι θα μπορούσε άλλωστε να πει... «Ο Τζέικοπ, μπορεί να είναι αυτός ο ένας... αν πράγματι εννοούσες όλα όσα είπες... Με πιο δικαίωμα τώρα μου στερείς την ευκαιρία να το μάθω;»

«Πιστεύεις ότι μπορεί να είναι αυτός ο ένας;» έτριξε τα δόντια του και κοιτώντας προς τον Τζέικομπ μάζεψε για λίγο τις σκέψεις του...

«Εχθές μου δήλωσες ότι η μέρες μας είναι μετρημένες... τι τώρα, τι σε ένα μήνα... ποια η διαφορά Έντουαρτ;... Πες μου πια;...» γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε ανέκφραστος... «Εσύ που ορίζεις την μοίρα μου με το έτσι θέλω... χωρίς καν να σε νοιάζει η άποψη μου γι αυτό... σκέψου καλά και πες μου... τι επιλέγεις... Να μείνω μαζί σου και να με κάνεις σαν και εσένα;... Να με αφήσεις να έχω μια ευκαιρία στην ευτυχία με κάποιον που θα μοιράζεται τα ίδια συναισθήματα με μένα;... Ή να καταλήξω στα χέρια του Χάντερ και μια μέρα να έρθει εσύ ο ίδιος να με αποτελειώσεις... γιατί ήμουν δικό σου δημιούργημα;... Αν θες να κατηγορήσεις κάποιον που φτάσαμε σε αυτό το σημείο τότε στάσου μπροστά από έναν καθρέφτη και μούντζωσε τον εαυτό σου Έντουαρτ και σταμάτα να μου πουλάς αγριάδες γιατί καλός ή κακός... πλέον δεν περνάνε σε μένα... Εσύ και μόνο εσύ μας έφερες σε αυτό το σημείο και όχι εγώ... γι αυτό σκέψου καλά και πες μου, τι επιλέγεις Έντουαρτ;» του χτύπησα πίσω.

«Και είσαι σίγουρη ότι αυτός είναι ο ένας;»

«Αν δεν μου δώσεις την ευκαιρία να το διαπιστώσω... δεν θα το μάθω ποτέ»

«Πολύ καλά λοιπόν... Αφού αυτό θες...» είπε με ειρωνικό ύφος καθώς μου πέταγε τον φάκελο του Τζέικομπ με δύναμη απάνω μου... «Καλή τύχη... άλλα να θυμάσαι πάντα αυτό... Αν τολμήσει να σε αγγίξει...»

«Θα σημαίνει ότι θα έχω κάνει την επιλογή μου» του συμπλήρωσα την φράση του σκληρά και κοιτώντας με έντονα για μια στιγμή που μου φάνηκε αιώνια... τελικά έφυγε από το δωμάτιο χτυπώντας την πόρτα πίσω του με δύναμη και με άφησε μόνη να κάνω τις επιλογές μου.

Το είχα τραβήξει πάρα πολύ... αλλά δεν μπορεί να μου αρνηθεί ότι όσα είπα δεν ήταν αλήθεια.

~*~*~*~*~*~*~*~*~

Μέσα από τον φάκελο του Τζέικομπ, ανακάλυψα ότι όσα είχα διαπιστώσει και μόνη μου όχι μόνο ήταν αλήθεια... αλλά ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον από όσο θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ... Πετυχημένος φωτογράφος... ευαίσθητη ψυχή... πολύ ντροπαλός και πολύ ρομαντικός για την εποχή μας... Αν αναλογιστής και το παρουσιαστικό του... ο τέλειος άντρας... για τα δικά μου δεδομένα τουλάχιστον.

«Να το έχεις μάθει μέχρι αύριο» άκουσα τον Έντουαρτ να μου λέει καθώς μου πέταγε ένα χαρτί με ένα ένα CD πάνω στο κρεβάτι μου και γύρισα προς την μεριά του παραξενευμένη.

«Τι είναι αυτό;» ρώτησα και εκείνος παραμένοντας ακίνητος ανασήκωσε μόνο το ένα του φρύδι επιδεικτικά ενώ κοίταζε το χαρτί, περνώντας μου το μήνυμα να το διαβάσω.

Αφού έκατσα στο κρεβάτι και ακούμπησα στο κεφαλάρι... άφησα στην άκρη τον φάκελο του Τζέικομπ και πιάνοντας το χαρτί άρχισα να διαβάζω... Οι πρώτες γραμμές έγραφαν....

(Quien es ese hombre >>>Ποιος είναι αυτός ο άντρας; )

Mirame yo soy la otra >>>Κοίταξε με, είμαι το άλλο σου μισό
la que tiene el fuego >>>Η οποία έχει την πυρκαγιά
la que sabe bien que hacer >>>Η οποία ξέρει τι να κάνει
tu sonrisa es la caricia >>>Το χαμόγελό σου είναι σαν ένα χάδι
que me mueve que me >>>Με κινεί
hace enloquecer. >>>Με κάνει να τρελαίνομαι.

Γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του και τον είδα να περιμένει τις πρώτες μου αντιδράσεις έχοντας σταυρωμένα τα χέρια του στο στήθος... Συνέχισα να διαβάζω.

En la penumbra misterioso >>>Στο μυστηριώδες σκοτάδι
cada noche me deslumbras >>>με τυφλώνει κάθε νύχτα
si te pierdes al amanecer >>>και στην αυγή εξαφανίζετε
y por eso yo pregunto >>>και γι 'αυτό σας ρωτώ

επαναλαμβάνετε δύο φορές
Quien es ese hombre >>>Ποιος είναι αυτός ο άντρας;
que me mira y me desnuda >>>που με ξεγυμνώνει με την ματιά του;
una fiera inquieta >>>ένα ανήσυχο θηρίο
que me da mil vueltas >>>που με πετάει τριγύρω χιλιάδες φορές
y me hace temblar >>>και με κάνει να τρέμω
pero me hace sentir mujer >>>αλλά με κάνει να νιώθω σαν μια γυναίκα
nadie me lo quita >>>που κανένας δεν μπορεί να τον πάρει μακριά μου
siempre sere yo su dueña >>>θα είμαι πάντα ερωμένη
por la que no duerme >>>για τον έναν που με αφήνει άυπνη
por la que se muere >>>για τον έναν που θα πέθανα για εκείνον
por la que respire >>>για τον έναν που θα ανάσανα
τελειώνει η επανάληψη

yo soy su mujer >>>είμαι η γυναίκα του
yo soy su mujer... >>>είμαι η γυναίκα του
yo soy su mujer... >>>είμαι η γυναίκα του
ayayay yo soy su mujer... >>>Θεέ μου, είμαι γυναίκα του ...

Δεν ήξερα τι να σκεφτώ... τα λόγια ήταν τόσο αληθινά που μίλαγαν μέσα στην καρδιά μου... ήταν σαν να τα είχα γράψει εγώ... όμως καταβάθος ήξερα ότι δεν έπρεπε και να προδοθώ μπροστά του και έτσι αυτόματα άρχισα το θέατρο.

«Είμαι η γυναίκα του... είμαι η γυναίκα του... Ωωωω Θεέ μου, είμαι γυναίκα του...» είπα με έναν θεατρικό τρόπο, βάζοντας το χέρι μου πάνω στο μέτωπο μου και πέφτοντας πάνω στο στρώμα άρχισα να ξεκαρδίζομαι στα γέλια μέχρι δακρύων... όχι ότι ήθελαν πολύ για να ξεχειλίσουν... και εκείνος άρχισε να τσιτώνεται περισσότερο.

«Μπορώ να μάθω που είναι το αστείο;»

«Είσαι σίγουρος ότι δεν το έχεις γράψει εσύ;...» του χτύπησα ακόμα γελώντας... «Ιδίως οι τελευταίοι στίχοι... Είμαι η γυναίκα του... είμαι η γυναίκα του... Ωωωω Θεέ μου, είμαι γυναίκα του... Μου θυμίζουν τόσο αυτό επαναλαμβάνεις συνέχεια... Είσαι δική μου... είσαι δική μου... μόνο δική μου» το χόντρυνα και εκείνος σηκώθηκε και έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω του χωρίς καν να με κοιτάξει.

Ήμουν σίγουρη ότι το είχε γράψει ο ίδιος... και αυτό με έκανε να αναστατωθώ τόσο πολύ... Με ήξερε τόσο καλά λοιπόν;... Ποτέ δεν τον ξεγέλασα;... Και αν αυτό ισχύει τότε γιατί με κρατά ακόμα;... Αναρωτήθηκα και έμεινα ακίνητη να κοιτώ το κενό... Είναι τόσο περίεργος... τόσο απρόβλεπτος... και εγώ τώρα αυτό πως πρέπει να το πάρω ως θετικό;... Σκατά... ποτέ δεν θα βγάλω μια άκρη μαζί του... Ποτέ.