Μετά από 24 ώρες και 35 λεπτά, ήμουν πια στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας και έπαιρνα ένα ταξί για να ολοκληρώσω αυτήν την ατελείωτη διαδρομή, για να φτάσω επιτέλους κοντά της.
Ευτυχώς μέχρι να φτάσω, η Ρόουζ είχε κανονίσει τα πάντα, από τα δωμάτια που μου κράτησε για να τους μπερδέψουμε, σε διάφορα ονόματα, τον εξοπλισμό και ότι άλλο χρειαζόμουν ώστε να μην χρειαστεί να μπω στην υπηρεσία μου και δηλώσω το που βρίσκομαι... Πραγματικά της ήμουν πολύ ευγνώμων για όσα έκανε για μένα ώστε να με βοηθήσει να τελειώσει όλο αυτό όσο πιο γρήγορα και ανώδυνα γινόταν... Όχι ότι δεν ήμουν σίγουρος ότι είχα να δώσω μεγάλη μάχη για να τα καταφέρω αλλά είχα την ελπίδα μέσα μου, ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει τόσο ριζικά για εκείνην και περισσότερο από όλα, ήλπιζα να μην είχε αλλάξει η ίδια.
Όταν διάβασα τον φάκελο της, δεν σας κρύβω ότι φρίκαρα τελείως... Μέσα σε τόσο μικρό διάστημα είχε καταφέρει τόσα πολλά που πραγματικά με έκανε να νιώθω ότι προσπαθούσε πάση θυσία να με ξεπεράσει για κάποιον λόγο, αλλά ήξερα ότι ήταν δουλειά του άλλου και αυτό με έκανε ακόμα πιο νευρικό... Δεν μπορούσα να ξέρω με τι την κρατάει και περισσότερο το πόσο την έχει αποστρέψει από μένα με βρώμικα κόλπα και λόγια που σίγουρα κρύβουν πολλές αλήθειες που εγώ προσωπικά θα ήθελα να μην υπήρχαν αυτήν την στιγμή αλλά δυστυχώς για μένα υπήρχαν και θα μπορούσαν άνετα να την κάνουν να με σιχαθεί.
Φτάνοντας στο ξενοδοχείο με ένα πλαστό πρόσωπο, μια μαύρη περούκα και χρωματιστούς φακούς επαφής στο χρώμα της κανέλας, πήγα στην ρεσεψιόν και μιλώντας στα Γαλλικά ζήτησα το δωμάτιο μου που ήταν το διπλανό από της Μπέλλας... Πάνω στην ατυχία μου τουλάχιστον στάθηκα σε αυτό το θέμα τυχερός, ήταν άδειο.
Αφού ανέβηκα στο δωμάτιο μου, δεν έχασα ευκαιρία... Πριν αλλάξω, άνοιξα τον υπολογιστή μου και μπαίνοντας στο σύστημα του ξενοδοχείου, έλεγξα τα Check - in & out της Μπέλλας και μόλις είδα ότι έλειπε, άνοιξα τον σάκο με τα απαραίτητα που μου είχε στείλει η Ρόουζ στο ξενοδοχείο και μόλις πήρα όσα χρειαζόμουν μαζί μου, βάζοντας τα σε ένα σάκο πλάτης, έκανα την πρώτη μου επίσκεψη στο δωμάτιο της, τώρα που έλειπε.
Πηδώντας από το ένα μπαλκόνι στο άλλο με ευκολία, έβγαλα τον σάκο από την πλάτη μου και μόλις έβγαλα το ειδικό εργαλείο που ανοίγει τις μπαλκονόπορτες αυτού του τύπου, την ξεκλείδωσα αλλά την κράτησα κλειστή για την περίπτωση που υπήρχε μέσα σύστημα ανίχνευσης... Έβγαλα έπειτα το γκατζετάκι που δημιουργούσε παρεμβολές στα συστήματα παρακολούθησης και μόλις το κόλλησα πάνω στην μπαλκονόπορτα την έσυρα και την άνοιξα... Μόλις βεβαιώθηκα ότι όλα είναι οκ, μπήκα μέσα και μόλις η μυρωδιά της που είχε πλημμυρίσει όλο το δωμάτιο με κατέκλυσε, έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να συγκεντρωθώ.
Μην ξεχνάς τον στόχο σου, επέπληξα τον εαυτό μου και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, κρατώντας στο χέρι μου ότι ακριβώς χρειαζόμουν και ολοκλήρωσα τον σκοπό της επίσκεψης μου... Μάζεψα τα πράγματα μου, έκλεισα ξανά την μπαλκονόπορτα της, την κλείδωσα και βάζοντας τον σάκο ξανά στην πλάτη μου, γύρισα στο δωμάτιο μου... Βγάζοντας από πάνω μου την περούκα και την μάσκα που φορούσα μπήκα στο μπάνιο και έκατσα κάτω από το κρύο νερό για να μπορέσω να μαζέψω όση δύναμη μου χρειαζόταν ώστε να κρατηθώ συγκεντρωμένος για να ολοκληρώσω την αποστολή μου.
Θα την έβλεπα μετά από τόσο καιρό δεν ήταν και λίγο αυτό, θα αρκούσε να κάνω λίγη παραπάνω υπομονή ώστε να καταφέρω να της μιλήσω, πριν την αρπάξω όπως είναι για να φύγουμε πριν εκείνη το καταλάβει... Έπρεπε να κάνω υπομονή, της το χρωστούσα άλλωστε... προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου και μόλις άκουσα την πόρτα της από το ηχείο να κλείνει, έκλεισα το νερό και αρπάζοντας μια πετσέτα έτρεξα προς το κρεβάτι που είχα αφήσει το λάπτοπ μου και μόλις την είδα σωριάστηκα πάνω στο στρώμα άφωνος.
Όχι πες τε μου πως;... Πως μπορούσα να βλέπω αυτήν την αέρινη οπτασία μπροστά μου και να καταφέρω να συγκρατήσω όλο απωθημένο μου πάθος για να κρατήσω την ψυχραιμία μου ώστε να μην πάω πάνω στον τοίχο που μας χώριζε, να χώσω μέσα τα δάχτυλα μου και να τον κάνω κομμάτια ώστε να διαλύσω το τελευταίο εμπόδιο που ήταν η αιτία να είμαι μακριά της για να την αρπάξω όπως είναι, να την βάλω στον ώμο μου και να την πάρω μακριά από όλους και όλα όσα μας κράταγαν μακριά όλον αυτόν τον καιρό... Όχι πες τε μου πως;... Ξέροντας όμως πως αυτήν την φορά έπρεπε για εκείνην να κάνω το σωστό, έκλεισα τα μάτια μου μόνο για ένα δευτερόλεπτο, πήρα μια βαθιά ανάσα για να καταλαγιάσω όλα όσα με βάραιναν και αφού τα άνοιξα ξανά, άρχισα να την τρώω με την ματιά μου εξερευνώντας κάθε σπιθαμή αυτού του θεσπέσιου κορμιού... Τι το ήθελα ο πούστης.
Με ένα αέρινο περπάτημα που θα έκανε κάθε πάτωμα να τρίζει, πλησίασε το κρεβάτι της και αφού άφησε απάνω του τις τσάντες που κρατούσε, έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα από την τσάντα της και αφού πήρε ένα, το άναψε και πετώντας το πακέτο πάνω στα υπόλοιπα πράγματα της, πλησίασε το τραπεζάκι που είχε απάνω τον υπολογιστή της, τον άνοιξε και αφού πληκτρολόγησε τον κωδικό της, άνοιξε κάποιο πρόγραμμα και πήγε προς το παράθυρο της... Αφού το άνοιξε λίγο, έμεινε εκεί ακίνητη να ατενίζει τον ορίζοντα ανέκφραστη.
Το κορμί της ήταν πιο αδύνατο από ποτέ, ίσως θα μπορούσα να πω και πιο αδύνατο από όσο την είχα δει τελευταία φορά στο νοσοκομείο αλλά δεν μπορούσα να είμαι σίγουρος γι αυτό γιατί τότε φορούσε φαρδιά ρούχα και δεν μπορούσα να ξέρω κατά πόσο ίσχυε αυτό... Φορώντας ένα καυτό σορτάκι με μια φαρδιά ζώνη να τονίζει την μέση της, αφήνοντας ακάλυπτα τα καλλίγραμμα πόδια της και το τελείωμα από το σφριγηλό της κωλαράκι και με ένα μπλουζάκι που περισσότερο θα το έλεγες σουτιέν παρά μπλούζα, να αφήνει το τελείωμα του εσωτερικού του στήθους ακάλυπτο, συγκρατώντας το με την ίδια ζώνη που είχε το σορτσάκι της σε έκανε να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου πάνω από το κορμί της... όταν όμως το έκανες και κατάφερνες να κοιτάξεις το πρόσωπο της ακόμα και μέσα από την αντανάκλαση του τζαμιού που με βοηθούσε να την κοιτάξω αυτήν την στιγμή, σε έκανε να καταλάβεις την πραγματική διαφορά, σε έκανε να καταλάβεις πόσο η ίδια έχει πλέον αλλάξει ριζικά, όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά.
Οι σκέψεις της καλά κλεισμένες μέσα στο μυαλό της, την έκαναν ψυχρή και απόμακρη, ανέκφραστη με ίχνος συναισθήματος... Με μια ματιά και μόνο αμέσως καταλάβαινες ότι όλη παιδική αθωότητα που την χαρακτήριζε και την έκανε ιδιαίτερη, είχε πλέον χαθεί και είχε αντικατασταθεί, με την ωριμότητα και την απίστευτη θηλυκότητα που άρμοζε σε μια κοπέλα της ηλικίας της, αλλά ακόμα και αυτό δεν σε έκανε να αλλάζεις γνώμη για εκείνην ίσα, ίσα σε έκανε να την θέλεις ακόμα πιο πολύ... Όλο αυτό το μυστήριο που έκρυβε το ανέκφραστο καυτό της βλέμμα, σε εξίταρε περισσότερο και σε έκανε να θες να ανακαλύψεις τι κρύβει από πίσω.
Ακόμα και με το πιο απαλό σχεδόν ανύπαρκτο μακιγιάζ που είχε, ήταν τόσο εκθαμβωτική τόσο καυτή, τόσο γυναικάρα που σου έπαιρνε την ανάσα μακριά και σε έκανε ανίκανο να μην την διεκδικήσεις... Μέσα στο σύνολο, αυτό που ολοκλήρωνε την απίστευτη ομορφιά της, ήταν τα μαλλιά της, μακριά όπως πάντα, μέχρι κάτω από το στήθος της, να τα συγκρατεί με μια στέκα ενώ τα είχε αφήσει όλα ριχτά κάτω να αγκαλιάζουν το τόσο προκλητικό στηθάκι της.
Ένας ήχος ακούστηκε από τον υπολογιστή της και μόλις πήρε την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο της, το έσβησε στο τασάκι και πληκτρολογώντας κάτι, τον άφησε και πλησίασε προς το κρεβάτι της... Ανέβασε το ένα της πόδι πάνω στην σιδεριά και τουρλώνοντας το κωλαράκι της άρχισε να λύνει το κορδόνι από τα ψηλοτάκουνα τακούνια της και ο μεγάλος που ήταν ήδη στα όρια του άρχισε να δονείται... Τον έπιασα για να τον χαλαρώσω λίγο, γιατί αν συνέχιζε έτσι τότε θα την είχα πολύ άσχημα και έπρεπε να κρατηθώ συγκεντρωμένος πριν εξοστρακιστώ τελείως.
«Το απολαμβάνεις;» άκουσα να λέει και πάγωσα στην θέση μου, την στιγμή που εκείνη πέταγε το ένα της παπούτσι και αλλάζοντας πόδι συνέχιζε την ίδια διαδικασία... Ω ρε πούστη μου, λες να βρήκε την κάμερα που έχω βάλει στο δωμάτιο της;... σκέφτηκα για μια στιγμή αλλά τα επόμενα της λόγια με καθησύχασαν και ξεχνώντας τον μεγάλο, αφοσιώθηκα για να πάρω όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσα.
«Πέρνα μου τα αρχεία και τράβα να την παίξεις πουθενά αλλού» συνέχισε και κατάλαβα ότι μίλαγε με κάποιον στον υπολογιστή της, αλλά εγώ δεν άκουγα τις απαντήσεις.
«Κοίτα... Είμαι ιδρωμένη από την κορυφή μέχρι και τα νύχια και χρειάζομαι απεγνωσμένα ένα ντουζάκι για να χαλαρώσω, γι αυτό μην με καθυστερείς γιατί θα το μετανιώσεις...» συνέχισε ενώ πηγαίνοντας προς την ντουλάπα της, την άνοιξε και πήρε στα χέρια της μια αλλαξιά και την έβαλε πάνω στο κρεβάτι της πριν γυρίσει και πάλι την ματιά της προς την οθόνη και εκεί κατάλαβα ότι ο άλλος που της μίλαγε, της τα έγραφε αντί να μιλάει στο μικρόφωνο του.
«Τι κρίμα για σένα που θα είμαι με τον υπουργό... Ας πρόσεχες... Ναι άλλη δουλειά δεν είχα να κάνω από το να ξεκαυλώνω άχρηστους μεσάζοντες σαν και εσένα... Τα παράπονα σου στον αφεντικούλι σου και όχι σε μένα... Δεν είμαι η γκέισα σας οπότε ξεπέρασε το και τελείωνε με την μεταφορά. Έχεις ένα λεπτό ακόμα» του είπε και πήγε προς το μπάνιο... Άκουσα το νερό να τρέχει και μόλις γύρισε πήγε προς τον υπολογιστή της και αφού έκλεισε όλα τα προγράμματα και έβαλε ένα πλότερ χεριού σε λειτουργία, εκτύπωσε το αρχείο που της είχε στείλει ο άλλος και αφού τελείωσε και με αυτήν την διαδικασία, τα έβαλε όλα μέσα σε έναν φάκελο χωρίς να τα κοιτάξει και αφού τον πέταξε πάνω στο κρεβάτι έκλεισε τελείως τον υπολογιστή και άρχισε να ξεντύνεται.
Το σώμα μου πάγωσε, η ανάσα μου χάθηκε και μόλις είδα όλα της τα ρούχα στο πάτωμα, η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει... Γαμώτο πρέπει να συγκεντρωθώ, πρέπει να κρατήσω το κεφάλι μου ψηλά... Το πάνω ρε μαλάκα όχι το κάτω, φώναξα προς τον μεγάλο που είχε αρχίσει να με πονάει, ενώ τον έπιανα και πάλι για να τον χαλαρώσω την στιγμή που χτύπησε το κινητό της... Κάρφωσα την ματιά μου προς την οθόνη του υπολογιστή μου και μόλις εκείνη γύρισε προς το μέρος μου τότε τα έχασα τελείως και έμεινα αποσβολωμένος να την κοιτώ χωρίς να πιστεύω πράγματι αυτό που έβλεπα.
Πάνω στην κοιλιά της, ακριβός κάτω από τον αφαλό της, είχε χτυπήσει ένα τεράστιο ταττου που πριν, λόγο του ότι την κοίταζα μέσα από τον αντανάκλαση του παραθύρου της, δεν είχα την ευκαιρία να το δω.
Το ταττού κάλυπτε σχεδόν όλη την επιφάνεια της κοιλιάς της, με κύριο θέμα να είχε τρία τριαντάφυλλα... Στις δύο άκρες αριστερά και δεξιά του αφαλού της, είχε από ένα σκούρο κόκκινο τριαντάφυλλο που ενώνονταν μεταξύ τους με διάφορα διακλαδωτά κλαδιά με μεγάλα αγκάθια ενώ στον κέντρο του σχεδίου υπήρχε ένα άσπρο ματωμένο τριαντάφυλλο κάτω ακριβώς από τον αφαλό της, ακριβώς εκεί που τελείωνε το μακρύ δάκρυ – σκουλαρίκι που είχε κρεμάσει εκεί... Πραγματικά δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι θα μπορούσε ποτέ να κάνει κάτι τέτοιο στο σώμα της και να το στιγματίσει με αυτόν τον τρόπο για πάντα... Είμαι σίγουρος ότι πλήρωσε πολύ ακριβά αυτήν της την απόφαση από τον άλλο, γιατί αν το βλέπανε τα θύματα της, τότε σίγουρα θα την είχε πολύ άσχημα... Θα είναι σαν να αφήνει το στίγμα της, το σημάδι αναγνώρισης της και όσες μεταμφιέσεις και να έκανε, αυτό πάντα θα την πρόδιδε... Εκτός και αν το κάλυπτε στις αποστολές της, πράγμα που άρχισα να πιστεύω ότι ήταν το πιο πιθανόν από την στιγμή που αυτή η πληροφορία δεν υπήρχε στον φάκελο της, γιατί αν δεν το κάλυπτε, τώρα θα ήταν το νούμερο ένα που θα την χαρακτήριζε.
Μόλις την είδα να μπαίνει στο μπάνιο δεν κρατήθηκα άλλο... Βάζοντας σε χρόνο μηδέν την φόρμα μου ένα φανελάκι και τα αθλητικά μου παπούτσια, φόρεσα τα γάντια μου, έβαλα στην τσέπη μου την κάρτα που άνοιγε όλα τα δωμάτια του ξενοδοχείου, πήρα το ορειβατικό μου σκηνή για καλό και για κακό και πήγα ξανά στο δωμάτιο της... Δένοντας το σκηνή στα κάγκελα της, άνοιξα την μπαλκονόπορτα της λίγο περισσότερο και μπήκα μέσα αθόρυβα.
Πατώντας στις μύτες για να μην με αντιληφθεί, πλησίασα το κρεβάτι της και μόλις άνοιξα τον φάκελο και είδα ποιο είναι το επόμενο θύμα της, τον έκλεισα ξανά και εκεί που πήγα να ισιώσω το κορμί μου για να φύγω, η πόρτα της τουαλέτας άνοιξε και αυτόματα είδα το στιλέτο που κατευθυνόταν προς το μέρος μου... Σταμάτησα την πορεία του πιάνοντας το στο χέρι μου και καρφώνοντας την ματιά μου στην δική της, εκείνη έμεινε παγωμένη να με κοιτάει ανέκφραστη, με μια απορία στα μάτια της που παρέμεναν ψυχρά... Δεν μπορούσα να διακινδυνεύσω να βρεθώ σε διαμάχη μαζί της και καθώς άφησα το στιλέτο πάνω στον φάκελο, έτρεξα προς το μπαλκόνι και πιάνοντας το σκηνή, πήδηξα από τα κάγκελα και άφησα το κορμί μου να πέσει στο κενό.
Μόλις προσπέρασα και τον δεύτερο μπαλκόνι κάτω από το δικό της, έφερα προς τα μέσα τα πόδια μου και αφήνοντας το σκοινί, άφησα το κορμί μου να σταθεροποιηθεί πάνω στα κάγκελα του τρίτου ορόφου κάτω από το δικό της αλλά πριν περάσω από την εσωτερική μεριά, ανασήκωσα την ματιά μου προς το μέρος της... Εκείνη με κοίταζε χωρίς να κάνει τίποτα, αποσβολωμένη... “Έντουαρτ;” συλλάβισε άηχα έχοντας σμίξει τα φρύδια της με απορία και χαμογέλασα με εμφανή την ικανοποίηση μου από την αντίδραση της αυτή καθώς άφησα το χαμόγελο μου να αγγίξει τα μάτια μου ώστε να το δει και εκείνη... της έκλεισα το ένα μου μάτι και περνώντας από την εσωτερική μεριά του μπαλκονιού, μπήκα μέσα στο δωμάτιο και άρχισα να αλλάζω για να φύγω γρήγορα από εκεί, πριν αποφασίσει η ίδια να έρθει.
Μπορεί αναγνωρίζοντας με ακόμα και με την κουκούλα και με διαφορετικό χρώμα στα μάτια μου, να την έκανα να σταματήσει τις αρχικές της προθέσεις, αλλά ακόμα δεν μπορούσα να ξέρω όταν συνειδητοποιήσει ότι είμαι πράγματι εδώ, τι η ίδια θα μπορούσε να κάνει και δεν διακινδύνευα ακόμα να αποκαλυφθώ... Είχα κάνει το πρώτο βήμα αλλά είχα πολύ δρόμο μπροστά μου για να εκπληρώσω τον στόχο μου και αυτό με ανησυχούσε πάρα πολύ γιατί ο χρόνος μου ήταν τόσο λίγος που όλα θα έπρεπε να γίνουν εν τάχει.
~*~*~*~*~ ~*~*~*~*~
Ακολουθώντας την από απόσταση, την είδα να μπαίνει μέσα σε ένα εστιατόριο και μόλις βεβαιώθηκα ότι καμία απειλή δεν υπήρχε τριγύρω ώστε να μας χαλάσει αυτήν την βραδιά, μπήκα μέσα και εγώ και έμεινα για λίγο να την κοιτώ από μακριά.
Καθισμένη σε ένα τραπέζι, με την πλάτη της προς το μέρος μου, κράταγε στο ένα της χέρι το ποτήρι με την σαμπάνια που είχε παραγγείλει και από την στάση του σώματος της καταλάβαινα ότι ήταν βαθιά μέσα στις σκέψεις.
Με τα μαλλάκια της ριχτά απαλά πάνω στους ώμους της, φορώντας ένα μαύρο φόρεμα και με το ποτήρι να μένει μετέωρο ψηλά στο αέρα, χωρίς να το αφήνει πάνω στο τραπέζι ή να πίνει λίγο από αυτό, αυτόματα ένιωσα σαν να έβλεπα την σκηνή που πήγε να βρει ο Τζον την Τζέιν από το Mr and Mrs Smith και χωρίς να μπορώ να σταματήσω τον εαυτό μου, πλησιάζοντας την αργά, επανέλαβα ότι είχε κάνει και ο Τζον όταν είχε πλησιάσει την Τζέιν του.
Φτάνοντας κοντά της, πέρασα την πετσέτα στο χέρι μου, τύλιξα τα δάχτυλα μου γύρω από τα δικά της που συγκρατούσαν ακόμα το ποτήρι της σαμπάνιας της ενώ ταυτόχρονα με το άλλο μου χέρι, πήρα το μπουκάλι της σαμπάνιας και συμπλήρωσα το λιγοστό ποτό που είχε ήδη πιει καθώς της έλεγα με βαθιά φωνή.
«Μαντάμ» ένα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλια της καθώς γύριζε την εριστική ματιά της προς το μέρος μου για να με κοιτάξει την στιγμή που άφηνα το μπουκάλι της σαμπάνιας στην θέση της... «Έχω σκεφτεί ένα σωρό ατάκες γι' αυτή τη στιγμή... "Είπα να περάσω μια βόλτα"... "Γεια σου κούκλα, μ' έχεις στην πρίζα"»
«Ωραία... Σου τελείωσαν οι ατάκες και τώρα αντιγράφεις ατάκες από ταινίες κύριε Σμιθ;» ειρωνεύτηκε και γέλασα με τον στραβό μου χαμόγελο που πάντα της άρεσε καθώς πήγαινα προς την καρέκλα που ήταν απέναντι της.
«Πιστεύω πως η συγκεκριμένη μας χαρακτηρίζει απόλυτα, δεν νομίζεις;...» ρώτησα και καθώς έπιασα την πλάτη της καρέκλας συνέχισα... «Μπορώ να καθίσω;» ρώτησα.
«Όχι» ήρθε η αυτόματη απάντηση της αλλά αγνοώντας την το έκανα έτσι κι αλλιώς και εκείνη αμέσως έβγαλε το όπλο της και το εναπόθεσε πάνω στα πόδια της, κρύβοντας το με την πετσέτα της καθώς εγώ συνέχιζα το παιχνίδι.
«Ειλικρινά, πρέπει να σταματήσω πια να την βλέπω πάντως...» συνέχισα ανενόχλητος και καθώς απομάκρυνα από μπροστά μου το πιάτο που υπήρχε εκεί, έβαλα τους αγκώνες μου να ακουμπήσουν πάνω στο τραπέζι και φέρνοντας τα χέρια μου μπροστά, τα σταύρωσα μεταξύ του και έγειρα το σώμα μου πιο κοντά της... «Έχει αρχίσει να με στοιχειώνει, μέχρι και στα όνειρα μου την βλέπω πια» της είπα παιχνιδιάρικα και εκείνη χωρίς να αλλάζει το εριστικό της ύφος μου απάντησε σκληρά.
«Ελπίζω να είναι αρκετά βασανιστικά»
«Κάνουν ότι καλύτερο μπορούν» της απάντησα χωρίς να σταματώ να της χαμογελώ με αυτάρεσκο ύφος.
«Τι θέλεις... Τζον;» είπε αυτόματα ενώ όλο της το ύφος σκλήρυνε, χρησιμοποιώντας το όνομα του ήρωα της ταινίας μιας και λόγω της μεταμφίεσης μου είχε καταλάβει ότι δεν ήθελα να αποκαλύψω ακόμα την ταυτότητα μου και αυτό με έκανε για λίγο να πάρω μια ανάσα ελπίδας.
«Για να με βλέπεις εδώ, είμαι σίγουρος ότι γνωρίζεις ήδη την απάντηση» της είπα με χαμηλή φωνή χωρίς να αλλάζω ύφος και ανασήκωσε τα φρύδια της προκλητικά.
«Λυπάμαι που θα το ακούσεις από μένα, αλλά είναι μια μάταιη προσπάθεια... Γι αυτό να μην σε καθυστερώ από το υπερφορτωμένο σου πρόγραμμα» είπε αδειάζοντας με, με την μια και ανασήκωσα το ένα μου φρύδι ειρωνικά.
«Με ξέρεις πάρα πολύ καλά ώστε να γνωρίζεις ότι αν θέλω κάτι, δεν φεύγω αν δεν το πάρω» της δήλωσα και ο σερβιτόρος που έκανε την εμφάνιση του, της έκοψε την απάντηση που ήταν έτοιμη να μου δώσει.
«Σαμπάνια κύριε;» ρώτησε και χωρίς να σταματώ να την κοιτάζω χαμογέλασα.
«Γιατί όχι... Άλλωστε σήμερα έχουμε έναν λόγο να το γιορτάσουμε» απάντησα και εκείνη συνέχισε ψυχρά.
«Θα μπορούσατε να μου φέρετε ένα μαρτίνι παρακαλώ;» είπε για να με προκαλέσει αλλά δεν μάσησα.
«Αμέσως κυρία» ανταποκρίθηκε το γκαρσόνι καθώς άφηνε την σαμπάνια στην θέση της αφού πρώτα είχε γεμίσει το δικό μου ποτήρι και εξαφανίστηκε.
«Θα έλεγες;» της είπα για να συνεχίσουμε από εκεί που μας είχαν διακόψει και γέρνοντας προς το μέρος μου με κοίταξε με ύφος που δεν δεχόταν αντίρρηση για τα επόμενα της λόγια, δηλώνοντας μου ότι, ό,τι έλεγε το εννοούσε.
«Δεν υπάρχει τίποτα εδώ που μπορείς να κάνεις, γι αυτό φύγε τώρα πριν αποκαλυφθεί η ταυτότητα σου και μην ξαναγυρίσεις» είπε σκληρά και ανασηκώνοντας το φρύδι μου άφησα ένα ειρωνικό γελάκι αλλά παλαιά και εκείνη γυρίζοντας στην θέση της σταύρωσε τα χέρια της μπροστά στο στήθος της αλλά το όπλο δεν το έβγαζε από τα πόδια της.
Τώρα αυτό τι είναι;... Δεν μου έχει εμπιστοσύνη;... αναρωτήθηκα για μια στιγμή αλλά το ταγκό που υπήρχε και στην ταινία σε αυτήν την σκηνή, άρχισε να παίζει και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά καθώς χαμογέλαγα πιο πλατιά ενώ κοίταζα προς το ταβάνι και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα την κοίταξα ξανά ευθεία στα μάτια.
«Νομίζω ότι είναι καρμικό... Έλα να το χορέψουμε» είπα ενώ ταυτόχρονα σηκώθηκα και πήγα μπροστά της.
Δεν περίμενα την απάντηση της, πιάνοντας το χέρι της, την ανάγκασα να σηκωθεί και εκείνη αφήνοντας το όπλο της πάνω στην καρέκλα της με την πετσέτα της να το καλύπτει, με ακολούθησε αδιαμαρτύρητα και μόλις φτάσαμε στο κέντρο της πίστας, την γύρισα προς την μεριά μου και την κόλλησα απόλυτα απάνω μου.
Μόλις το άρωμα της με τύλιξε, ένιωσα την καρδιά μου να σταματά... Γαμώτο την ήθελα τόσο πολύ που ο μεγάλος δεν άργησε να αντιδράσει.
«Μμμμ, κάποια πράγματα βλέπω δεν αλλάζουνε» σχολίασε με ειρωνεία και καθώς πλησίασα το πρόσωπο μου προς το δικό της, εκείνη έκανε αυτόματα πιο πίσω αλλά χωρίς να με πτοεί η κίνηση της αυτή, συνέχισα ακάθεκτος.
Βάζοντας τα χείλια μου να ακουμπήσουν ανεπαίσθητα πάνω στο αυτί της, ψιθύρισα...
«Δεν έχεις ιδέα πόσο αβάσταχτα βασανιστικές ήταν ημέρες και οι νύχτες που κύλησαν μακριά σου» είπα με βαθιά φωνή καθώς δάγκωνα τον λοβό της και ενώ εκείνη προσπάθησε πάρα πολύ σκληρά να κρύψει όλα όσα ένιωσε εκείνην την στιγμή, το ίδιο της το σώμα την πρόδωσε και περισσότερο από ικανοποιημένος συνέχισα πιο δυναμικά.
Δεν είχε αλλάξει τίποτα... Άλλοι ήταν οι λόγοι που μου το αρνιόταν και τώρα που ήμουν πιο σίγουρος από ποτέ γι αυτό, δεν θα έκανα πίσω με τίποτα.
«Χαίρομαι γι αυτό» απάντησε αυτόματα και χαμογέλασα δύσπιστα δηλώνοντας της ότι δεν με είχε πείσει.
Καθώς τα κορμιά μας άρχισαν να λικνίζονται και να στριφογυρίζουν στον ρυθμό της μουσικής, μπήκα κατευθείαν στο θέμα χωρίς περιστροφές.
«Δεν είμαι εδώ για να εκπληρώσω την αρχική μου αποστολή αλλά για να σε πάρω μακριά από όλα αυτά» της δήλωσα ανοιχτά.
«Τι κρίμα που θα φύγεις με άδεια χέρια, γιατί εγώ δεν είμαι διατεθειμένη να σε αφήσω να εκπληρώσεις καμία από τις δύο σου επιθυμίες» δήλωσε πίσω σκληρά και κάνοντας μια στροφή, καθώς έβαλα το χέρι μου πάνω στον αυχένα της, την έγειρα προς τα κάτω και πλησιάζοντας το κορμί μου προς το δικό της αυτόματα κλείδωσα τα δάχτυλα μου γύρω από το γόνατο της και το έφερα να ακουμπήσει πάνω στον γοφό μου.
«Δεν είσαι διατεθειμένη...» επανέλαβα ενώ το χέρι μου ανηφόριζε από το γόνατο της προς το υπόλοιπο σώμα της προκλητικά και αισθησιακά.
Εκείνη παρέμενε αυστηρά ψυχρή αλλά δεν με ξεγελούσε, η ανάσα της είχε ήδη αρχίσει να γίνεται πιο γρήγορη και χωρίς να χρειαστεί να το επιβεβαιώσω, ήμουν σίγουρος ότι το καυτό της μουνάκι είχε ήδη υγρανθεί σε σημείο να την τρελαίνει... Τα ροδοκοκκινισμένα μάγουλα της κάτω από το απίστευτο μαύρισμα που είχε κάνει και τις στρώσεις του μεικ απ, το προδίδανε.
Το χέρι μου πέρασε από το μικρό στιλέτο που είχε στηρίξει στον αριστερό της πόδι, αλλά αδιαφόρησα για εκείνο... Ήθελα να ξέρει ότι την εμπιστεύομαι και ότι ξέρω ότι δεν τα εννοεί όλα αυτά και έτσι ανεβάζοντας το χέρι μου πιο ψηλά, άφησα τα ακροδάχτυλα μου να περάσουν από τον λαιμό της μέχρι το τελείωμα του ντεκολτέ της και ανάσα της άρχισε να γίνεται πιο πνιχτή και δύσκολη.
«Θα το δούμε αυτό» της απάντησα καθώς άφηνα τα χείλια μου να ακουμπήσουν πάνω στο στέρνο της απαλά και μόλις το χέρι της κλείδωσε γύρω από τον λαιμό μου για να υποβαστάξει το βάρος της, ανασήκωσα το σώμα μου για να την αφήσω να στερεωθεί και πάλι στα πόδια της, τελείως ικανοποιημένος από την αντίδραση της.
«Αν προσπαθήσεις να κάνεις κάτι από τα δύο, σε προειδοποιώ ότι θα σε σταματήσω» συνέχισε εκείνη σκληρά ενώ προσπάθησε να απομακρύνει το σώμα της από το δικό μου αλλά εγώ δεν της έκανα την χάρη... Με μια απότομη στροφή, την ανάγκασα να κολλήσει το κορμί της που τώρα πια έτρεμε σύγκορμο, απάνω μου και εκείνη με κόπο έπνιξε το βογκητό της που δεν είχε άλλες αντοχές να κρύψει.
«Μπορώ να μάθω και τον λόγο;» συνέχισα απτόητος.
«Μου αρέσει η δουλειά μου και δεν είμαι διατεθειμένη να σε αφήσω να μου την χαλάσεις» είπε με περισσότερο πείσμα, με δηλητήριο στην φωνή της... Χωρίς να το υπολογίσω, χάνοντας τα τελείως, την γύρισα και την κάρφωσα πάνω στην μια από τις δύο κολώνες που υπήρχε αριστερά και δεξιά από την πίστα και μόλις άκουσα τον καθρέφτη να σπάει πίσω από την πλάτη της, έβρισα τον εαυτό μου που δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ, αλλά δεν τα έχασα κιόλας... Ήταν μαλακία αυτό που έκανα αλλά δεν έπρεπε να τα παρατήσω τώρα πριν πάρω τις απαντήσεις μου.
Εκείνη με το που ακούμπησε η πλάτη της πάνω στον καθρέφτη, έκλεισε αυτόματα τα μάτια της και έπνιξε με πείσμα το βογκητό πόνου που ήταν έτοιμο να ξεπηδήσει από τα χείλια της ενώ βρίσκοντας πολύ γρήγορα την αυτοκυριαρχία της, άνοιξε ξανά τα μάτια της αργά και τα κάρφωσε μέσα στα δικά μου με δηλητήριο.
«Σου αρέσει η δουλειά σου...» επανέλαβα αλλά δεν την άφησα να πει κάτι πριν τελειώσω την δική μου φράση... «Σου αρέσει να πηδιέσαι σαν κανένα τυχαίο πορνίδιο από εδώ και από εκεί, να κάνεις την κλέφτρα για μερικά ψωρόεκατομμύρια, να σκοτώνεις εν ψυχρώ όσους προσπαθούν να σε εμποδίσουν... γιατί αυτό είσαι!... Ποιον πας να κοροϊδέψεις Μπέλλα;» την ρώτησα σκληρά καθώς τα μάτια μου είχαν ήδη αρχίσει να πετάνε σπίθες, με χαμηλή φωνή ενώ δεν την άφηνα να κουνηθεί σπιθαμή.
«Ναι και δεν νομίζω ότι σου πέφτει πια λόγος, γι αυτό τράβα τα χέρια σου από πάνω μου τώρα... Δεν είμαι πλέον αυτή που είχες κάποτε γνωρίσει, γι αυτό καλό θα ήταν να μην με προκαλέσεις άλλο γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σου το αποδείξω ακόμα και μπροστά σε όλους αυτούς που μας κοιτάνε αυτήν την στιγμή» είπε αφρίζοντας και ζάρωσα τα φρύδια μου κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά.
«Δεν σε πιστεύω» της δήλωσα και εκείνη έκανε μια αδιάφορη γκριμάτσα.
«Πρόβλημα σου» είπε και σπρώχνοντας με, τράβηξε τα χέρια μου από πάνω της και άρχισε να πηγαίνει προς το τραπέζι που καθόμασταν πριν... Φτάνοντας κοντά του, κάλυψε με την τσάντα της την πετσέτα που είχε από κάτω το όπλο της και καθώς τα συγκράτησε στην αγκαλιά της άρχισε να φεύγει με το κεφάλι ψηλά χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά προς το μέρος μου ξανά.
Με τι διάολο την απειλεί;... Δεν θα ησυχάσω αν δεν το μάθω... Φυσικά και δεν πιστεύω λέξη από όσα λέει και πολύ σύντομα θα το ξεκαθαρίσω... Πολύ σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου