Haunted Love "9. Η σκληρή αλήθεια"

«Άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα με Ιζαμπέλα...» είπε επιτακτικά και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά με πείσμα ενώ τα δάκρυα μου άρχιζαν να ξεχειλίζουν από τα μάτια μου... «Κοίτα με που να σε πάρει» είπε πάλι βάζοντας τα χέρια του πάνω στο πρόσωπο μου και ξεροκαταπίνοντας άνοιξα τα μάτια μου αργά και τον κοίταξα στα μάτια... Εκείνος μαλάκωσε το βλέμμα του αφαιρώντας τα μαλλιά που είχαν πέσει πάνω στο πρόσωπο μου ευλαβικά και καθώς κατέβασε τα χέρια μου από το στόμα μου, πήρε μια βαθιά ανάσα κάνοντας πιο πίσω χωρίς να αποχωρίζεται την ματιά μου, επαναλαμβάνοντας πιο ήρεμα.

«Κοίτα με...» ζήτησε και με την καρδιά μου να καλπάζει άρρυθμα, παίρνοντας μια βαθιά τρεμάμενη ανάσα άρχισα να χαμηλώνω την ματιά μου ξανά πάνω στο γυμνό του στήθος... «Πες μου τι βλέπεις» επανέλαβε με μια ήπια φωνή και κοιτώντας τον ξανά στα μάτια με τα δάκρυα μου να τρέχουν ανεξέλεγκτα, δεν κατάφερα να αρθρώσω λέξη και συνέχισε εκείνος.

«Θες να σου πω εγώ τι βλέπεις;... Θες να σου πως πως με βλέπουν όλοι;...» ρώτησε αλλά δεν ανταποκρίθηκα και εκείνος άφησε την ανάσα του να βγει από μέσα του ήρεμα... «Το ότι κάποιος μπορεί να είναι ξανθός, με γκρίζα μάτια, με αγγελικό πρόσωπο και καλούς τρόπους Ιζαμπέλα, δεν σημαίνει ότι είναι απαραίτητα και άγγελος... Όταν κοιτάς κάποιον ποτέ μην σταματάς στο προσωπείο που εκείνος σου παρουσιάζει, κοίτα πιο βαθιά... Ναι είμαι όμορφος, έχω τρόπους όταν το επιβάλλει η στιγμή και ξέρω να φέρομαι όπως πρέπει ώστε όλοι να πιστέψουν αυτό που θέλω να πιστέψουν δηλαδή ότι είμαι ένα άγγελος... Αλλά όταν ρίχνω την μάσκα Ιζαμπέλα, είμαι αυτό που βλέπεις μπροστά σου... Ένα άκαρδο τέρας χωρίς ίχνος αισθημάτων... Δεν έχω καρδιά και ο λόγος είναι αυτός που βλέπεις μπροστά σου»

«Ποιος σου το έκανε αυτό;» ρώτησα ξεψυχισμένα και χαμογέλασε ψυχρά.

«Ποιοι, είναι η σωστή ερώτηση... Αλλά μην νοιάζεσαι γι αυτούς, έχουν πληρώσει πολύ ακριβά γι αυτό» απάντησε ψυχρά χωρίς μεταμέλεια στην φωνή του όπως ακριβώς θα έκανε και ένα ψυχρός δολοφόνος... Αυτόματα το σώμα μου πήρε μια αμυντική στάση και μετακινήθηκε λίγο σε μια προσπάθεια να ξεφύγω από κοντά του ενώ άρχισα και πάλι να τρέμω απελπισμένα.

«Και τι θες από μένα;» τόλμησα να ρωτήσω με τρεμάμενη φωνή και μου χαμογέλασε πιο ζεστά ενώ έκανε μισό βήμα για να με πλησιάσει... Ασυναίσθητα έκανα ένα πλαϊνό βήμα για να τον αποφύγω και εκείνος πιάνοντας με από τους ώμους μου, με ανάγκασε ξανά να γυρίσω προς τον καθρέφτη και περνώντας τα χέρια του απαλά από τα μπράτσα μου, μίλησε με βαθιά φωνή μέσα στο αυτί μου, κοιτώντας με μέσα από τον καθρέφτη.

«Πες μου τι βλέπεις» είπε απαλά και χωρίς να σταματά να με ακουμπά με ανάγκασε να κοιτάξω ξανά το είδωλό μου... Τα μάτια μου αυτόματα, θόλωσαν τόσο πολύ που δεν ήμουν ικανή πια να κοιτάξω το οτιδήποτε... Μέσα στην ματιά μου είχε κολλήσει η αποκρουστική εικόνα του στήθους του που ήταν γεμάτη από ατσούμπαλα σημάδια και ράμματα από σφαίρες και μαχαιριές και ξεροκαταπίνοντας, έμεινα ακίνητη με την ανάσα μου να μπαίνει και να βγαίνει μέσα σου τρεμάμενα ενώ ήμουν ανίκανη πια να ελέγξω το τρέμουλο του κορμιού μου και του σαγονιού μου.

«Μην φοβάσαι να εκφράσεις αυτό που σκέφτεσαι Ιζαμπέλα» με παρότρυνε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα με μεγάλο κόπο κατάφερα να πω μόνο.

«Θες να με κάνεις σαν και εσένα;» κούνησε το κεφάλι του αρνητικά πολύ σοβαρός και χαϊδεύοντας ξανά απαλά τα χέρια μου συνέχισε με πιο απαλή φωνή.

« Αντιθέτως, θέλω να σε κάνω να δεις τον εαυτό σου όπως ακριβώς είναι... Θέλω μόνο να αναδείξω την απερίγραπτη ομορφιά που κρύβεται μέσα σου Ιζαμπέλα, τίποτα παραπάνω»

«Το εννοείς;» δεν μπόρεσα να μην τον ρωτήσω και μου χαμογέλασε πιο πλατιά.

«Πες μου τι βλέπεις» συνέχισε να απαιτεί και παίρνοντας άλλη μια βαθιά ανάσα κοίταξα το είδωλό μου άλλη μια φορά και τα παράτησα.

«Δεν ξέρω τι θες να σου πω» είπα παραπονιάρικα και τρίβοντας τα μπράτσα μου παρηγορητικά είπε όσα εκείνος έβλεπε σε μένα.

«Δεν χρειάζεται να είσαι ξανθιά ή να έχεις γαλάζια μάτια για να σε θεωρήσει κανείς άγγελο Ιζαμπέλα... Η φυσική σου ομορφιά, η πραγματική σου ομορφιά δεν βρίσκεται εδώ...» είπε καθώς έπιανε το πρόσωπο μου με τα δύο του χέρια... «Δεν συμπληρώνεται με αυτό...» Συνέχισε περνώντας τα χέρια του απαλά απάνω από όλο μου το σώμα... «Αλλά εδώ...» τελείωσε την φράση του και βάζοντας το δεξί του χέρι καλύπτοντας το αριστερό μου στήθος, μου υπέδειξε την καρδιά μου και η ανάσα μου αυτόματα σταμάτησε ενώ η καρδιά μου άρχισε να χτυπά άρρυθμα... «Το μόνο που θέλω από σένα είναι να μου δώσεις μόνο μια ευκαιρία να απελευθερώσω ότι έχεις κρυμμένο εδώ...» συνέχισε πιέζοντας την ανοιχτή του παλάμη περισσότερο πάνω στο στήθος μου και σέρνοντας την απαλά πάνω από το δέρμα μου, έβαλε το χέρι του να ακουμπήσει πάνω στο πρόσωπο μου και με αργή κίνηση με ανάγκασε να γυρίσω για να τον αντικρίσω καταπρόσωπο... «Είναι στο χέρι σου να δεις αυτό που βλέπω εγώ» είπε και χαϊδεύοντας απαλά το πρόσωπο μου, απομακρύνοντας τα δάκρυα μου με κοίταξε υπομονετικά περιμένοντας να βρω την ψυχραιμία για να ανταποκριθώ.

«Νιώθω λίγο σαν την Εύα που την δελεάζει ο όφις να φάει το μήλο» εξωτερίκευσα ασυναίσθητα την σκέψη μου και εκείνος γελώντας σιγανά, χαμήλωσε την ματιά του για λίγο καθώς πέρναγε την γλώσσα του πάνω από τα χείλια του και με κοίταξε πάλι σταθερά στα μάτια.

«Εύστοχη παρομοίωση αλλά υπάρχουν δύο βασικά στοιχεία που το διαφοροποιούν»

«Ποια;» ρώτησα και χάιδεψε ξανά απαλά το μάγουλο μου ενώ έλεγε πολύ απαλά και σταθερά με σοβαρό ύφος.

«Ο όφις μπροστά μου είναι ένα απλό φιδάκι...» νιώθοντας και εννοώντας το απόλυτα... «Και δεύτερον, εκείνος είπε ψέματα για να δελεάσει την Εύα, εγώ είμαι απόλυτα ειλικρινής» δήλωσε κοιτώντας με σταθερά στα μάτια κάνοντας με να καταλάβω ότι εννοεί ότι λέει.

«Μα είπες ότι θα με αφήσεις να φύγω αν το θελήσω» του θύμισα κλαψουρίζοντας και εκείνος κατένευσε.

«Και θα το κάνω όταν θα πάρεις την απόφαση να το κάνεις, αλλά όχι πριν μου δώσεις την ευκαιρία να σου αποδείξω ότι δεν ζητώ τίποτα παραπάνω από όσα έχω δηλώσει μέχρι στιγμής... Δεν θέλω να σε κάνω σαν και έμενα Ιζαμπέλα... Για την ακρίβεια αν δω ότι εσύ προσπαθείς να γίνεις σαν εμένα, τότε θα το μετανιώσεις πικρά...» δήλωσε με ένα σκληρό ύφος που μου έκοψε την ανάσα... «Το μόνο που θέλω είναι να ξεδιπλώσω αυτόν τον απίστευτο χαρακτήρα και να σε κάνω να δεις αυτό που πραγματικά είσαι... Τίποτα... Παραπάνω»

«Και εσύ τι θα κερδίσεις από αυτό;» ρώτησα δειλά και εκείνος χαμογέλασε με ένα δαιμόνιο χαμόγελο.

«Πολλά περισσότερα από όσα βάζει με τον νους σου»

«Τι δουλειά κάνεις πραγματικά;» ρώτησα χωρίς να το σκεφτώ και το άγριο του ύφος επέστρεψε αστραπιαία αλλά η φωνή του παρέμεινε ήρεμη και σταθερή.

«Αν σου πω τι δουλειά πραγματικά κάνω ή υποψιαστώ ότι το ανακάλυψες μόνη σου, τότε δεν θα μου δώσεις άλλη επιλογή από το να σε σκοτώσω» είπε και ξεροκατάπια... Το ύφος του με συνδυασμό με την απαλή και ψιθυριστή του φωνή, μου δήλωνε ότι πραγματικά το εννοούσε και δεν έπαιζε με αυτό.

«Και εγώ τι πρέπει να κάνω;» ρώτησα ενώ ένιωθα τον λαιμό μου πιο ξηρό από ποτέ.

«Έχω τρεις απαράβατους κανόνες, όσο τους ακολουθείς, τότε θα έχεις μια ευκαιρία να κερδίσεις όσα σου προσφέρω... Αν τους παραβείς όμως, θα τα χάσεις όλα και θα σε πετάξω για πάντα έξω από αυτό το σπίτι... Αλλά αν τολμήσεις ποτέ να με προδώσεις...» είπε χαμηλώνοντας με νόημα την ματιά του προς το στήθος του... «Τότε θα καταλήξεις όπως κατέληξαν και αυτοί» δήλωσε ψυχρά με κανένα ίχνος αισθήματος και κοιτώντας με ξανά σταθερά στα μάτια συνέχισε... «Η απόφαση είναι πάντα δική σου» τελείωσε την φράση του και προσπαθώντας να καταπιώ το σάλιο μου, πήρα μια βαθιά ανάσα για να βρω τα απομεινάρια της ψυχραιμίας μου.

«Τι κανόνες;» ρώτησα και χαμογέλασε με ικανοποίηση.

«1ον. Θα κάνεις πάντα ότι σου ζητήσω χωρίς να ρωτάς το γιατί, όσα πιο λίγα ξέρεις τόσο πιο εύκολα θα μπορέσεις να πάρεις την ζωή σου πίσω την στιγμή που θα αποφασίσεις ότι δεν σου αρμόζει άλλο αυτή η ζωή... 2ον Μην τολμήσεις ποτέ να με ερωτευτείς, γιατί την στιγμή που θα το κάνεις αυτόματα θα καταστραφείς... και 3ον Μην τολμήσεις ποτέ έστω και να σκεφτείς να με φιλήσεις στο στόμα... Αν τολμήσεις έστω και να το σκεφτείς, σου εγγυώμαι ότι θα το πληρώσεις πολύ ακριβά» είπε κατηγορηματικά και έσμιξα τα φρύδια μου με απορία... Εντάξει τα άλλα να τα καταλάβω αλλά να μην τον φιλήσω ποτέ στο στόμα;... χάζεψε τελείως... γιατί;

«Υπάρχει κάτι που θέλεις να ρωτήσεις πάνω στους κανόνες;» ρώτησε λες και είχε διαβάσει τις σκέψεις μου και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου, κρατώντας την απορία μου για τον εαυτό μου... «Καλώς...Μιας και τα λύσαμε αυτά δεν πάμε προς τα μέσα;» ρώτησε και αυτόματα χωρίς να το σκεφτώ έκανα προς τα πίσω και εκείνος χαμογέλασε με την κίνηση μου αυτή ενώ την στιγμή που απομακρύνθηκε για λίγο από κοντά μου, έσκυψε και άρχισε να απαλλάσσετε από τα παπούτσια του και το παντελόνι του ενώ έλεγε... «Ξέρεις κάτι Ιζαμπέλα; Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο λόγος που σε παρατάνε πριν σε ξεπαρθενέψουν δεν είναι γιατί φοβούνται να πάρουν αυτήν την ευθύνη αλλά γιατί εσύ τους διώχνεις πριν τους δώσεις την ευκαιρία να το κάνουν...»σχολίασε και τον κοίταξα προσβεβλημένη... Μόλις ίσιωσε το κορμί του και έβγαλε το πουκάμισο του, συνέχισε κοιτώντας με στα μάτια... «Είσαι σίγουρη ότι θες να την ξεφορτωθείς;» ρώτησε και άρχισα να ανασάνω γρήγορα σφραγίζοντας το στόμα μου πριν του πετάξω στα μούτρα την πραγματική γνώμη που έχω για εκείνον και κάνω τα πράγματα χειρότερα από ότι ήδη είναι... «Μην φοβάσαι ποτέ να εκφράσεις αυτό που σκέφτεσαι,τουλάχιστον όσο είσαι μαζί μου» είπε ενώ τσίμπησε το σαγόνι μου τρυφερά... 

Τότε τα πήρα τελείως και χτυπώντας του το χέρι, έκανα ένα βήμα προς τα πίσω αμυντικά αλλά σκαλώνοντας το παπούτσι μου πάνω στο φόρεμα που ήταν στο πάτωμα, για άλλη μια φορά βρέθηκα φαρδιά πλατιά στο έδαφος να σφαδάζω και εκείνος κλείνοντας τα μάτια του με το ένα του χέρι τρίβοντας τα με μανία ενώ το δεύτερο το είχε βάλει πάνω στην μέση του, άρχισε να γελάει δυνατά κουνώντας το κεφάλι του πέρα δώθε.

«Σταμάτα να με κοροϊδεύεις» φώναξα ενώ έπιανα το πόδι μου και την στιγμή που προσπάθησα να βγάλω το παπούτσι έσφιξα τα δόντια μου να μην ουρλιάξω από τον πόνο που ένιωσα ενώ γέρνοντας στο πλάι χτύπησα το κεφάλι μου πάνω στον τοίχο απελπισμένα αφήνοντας τα δάκρυα μου να κυλήσουν ανενόχλητα... «Δεν αντέχω άλλο» κλαψούρισα αγνοώντας για το τι έκανε εκείνος και μόλις ένιωσα το χέρι του πάνω στο πόδι μου, άφησα την κραυγή μου να βγει από μέσα μου, χωρίς να έχω άλλη αντοχή να την συγκρατήσω από τον πόνο που ένιωσα και βγάζοντας τα παπούτσια μου, με πήρε απαλά στην αγκαλιά του, με πήγε στο κρεβάτι και με άφησε απαλά πάνω στρώμα... Πριν ακόμα φύγει μάζεψα τα πόδια μου κοντά στο στήθος μου και άρχισα να κλαίω απαρηγόρητα.

Χωρίς να πει τίποτα, μόλις γύρισε με βόλεψε καλύτερα πάνω στο στρώμα και πιάνοντας το ένα μου πόδι άρχισε να το περιποιείται με τον πιο απαλό τρόπο αλλά εγώ ήμουν πολύ μακριά για να μπορέσω να αντιδράσω και χωρίς να σταματώ να κλαίω, τον άφησα κάνει ότι καταλαβαίνει... Όταν τελείωσε όμως ήρθε κοντά μου και με ανάγκασε να τον κοιτάξω στα μάτια ενώ σκουπίζοντας τα δάκρυα μου, μου μίλησε με την πιο βελούδινη φωνή του παρηγορητικά.

«Προσπάθησε να κοιμηθείς, αύριο θα είναι καλύτερα... Σου έφερα και ένα ποτήρι γάλα για να σε χαλαρώσει λίγο... Εντάξει;» ρώτησε και κατένευσα ενώ προσπαθούσα να ηρεμήσω το τρέμουλο μου και τους λυγμούς μου... Εκείνος χωρίς να πει τίποτα άλλο, πήρε στα χέρια του μια σατέν μπιτζάμα  που ήταν πάνω στο κρεβάτι και μόλις μου την έδωσε να την κρατήσω έφυγε κλείνοντας την πόρτα απαλά πίσω του και έμεινα να κοιτώ την κλειστή πόρτα αποσβολωμένη... Δεν μπορεί να το ζω εγώ αυτό, σίγουρα κάποιος μου κάνει πλάκα δεν εξηγείται αλλιώς, σκέφτηκα και ανασηκώνοντας το κορμί μου γύρισα και κοίταξα το γάλα που ήταν πάνω στο κομοδίνο μου και ξαναγύρισα την ματιά μου προς την κλειστή πόρτα με ένα απλανές βλέμμα.

Δεν είχα ιδέα πόση ώρα είχε περάσει από την στιγμή που κατάφερα να κοιμηθώ αλλά η έντονη αίσθηση ότι ήθελα να πάω τουαλέτα, με ξύπνησε και ανοίγοντας τα μάτια μου μέσα στο σκοτάδι σηκώθηκα και στα τυφλά άρχισα να ψάχνω την πόρτα για να βρω που ήταν η τουαλέτα... Μόλις την βρήκα, την άνοιξα και μπαίνοντας μέσα έμεινα σοκαρισμένη να κοιτώ γύρω μου... Που στο καλό βρίσκομαι;... αναρωτήθηκα και πεταρίζοντας τα μάτια μου, άρχισα να κοιτώ τον περίεργο διάδρομο που απλωνόταν μπροστά μου.

Αντί για την τουαλέτα είχα βρεθεί σε ένα μακρύ διάδρομο που σε μια σειρά από κολώνες υπήρχαν απάνω κάτι ψηλά περίεργα βάζα σαν αυτά τα κινέζικα που είχε η μαμά της Βι μόνο που αυτά ήταν μπλε χρυσά και πολύ ψηλά... Έπιασα το κεφάλι μου που ήταν έτοιμο να εκραγεί, προσπαθώντας πολύ σκληρά να θυμηθώ που βρίσκομαι αλλά η ανάγκη μου για τουαλέτα, μου απέσπασε την προσοχή και χωρίς να το σκεφτώ άρχισα να ψάχνω να βρω μια τουαλέτα για να ανακουφιστώ αλλά όλες οι πόρτες ήταν κλειδωμένες και γρήγορα απογοητεύτηκα... Εκεί όμως που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω, ομιλίες από μακριά με παραξένεψαν και άρχισα να προχωρώ προς την περίτεχνη και τόσο περίεργη σκάλα προσπαθώντας να καταλάβω τι λένε... Μόλις η γνωστή φωνή του κύριου Κάλλεν έφτασε στα αυτιά μου και συνειδητοποίησα που βρισκόμουν, έμεινα ακίνητη και αναποφάσιστη για το τι πρέπει να κάνω...

«Πάντως έκανες καταπληκτική δουλειά με αυτόν τον πίνακα» άκουσα μια γυναικεία φωνή και χωρίς να το καταλάβω το σώμα μου χαμήλωσε και έκατσα στα σκαλιά κρυφακούωντας τα όσα λέγανε.

«Δεν είμαι τυχαία ένας από τους πέντε καλύτερους Συντηρητές και Εκτιμητές έργων τέχνης» χλεύασε κοροϊδευτικά και η απάντηση της κοπέλας με πάγωσε στην θέση μου.

«Ναι κλάσανε οι συντηρητές και βγήκες εσύ... Ψωνάρα... κατέβα πια από το καλάμι πριν δούμε τα χειρότερα»

«Αγάπη μου ότι και να λες δεν υπάρχει περίπτωση να με φτάσει κανείς και το ξέρεις πολύ καλά»

«Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό, αλλά για πόσο νομίζεις ότι θα κάνεις την μαϊμού κρεμασμένος από τις στέγες διακινδυνεύοντας την ίδια σου την ζωή... Ξύπνα Έντουαρτ δεν είσαι πια παιδάκι, έχεις πατήσει τα 35 ...Μπορεί να στέκεις καλά αλλά πρέπει να αρχίσεις να συνειδητοποιείς ότι αυτή η ζωή δεν είναι για πάντα... Σκέψου το λίγο πριν να είναι αργά και οι άλλοι αποφασίσουν να σε βγάλουν από την μέση» είπε εκείνη και έμεινα με κομμένη την ανάσα, περιμένοντας την απάντηση του.

«Ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί αυτό, δεν πρόκειται να το επιτρέψω και το ξέρεις» είπε εκείνος με σκληρή φωνή και άκουσα την ανάσα της κοπέλας να βγαίνει απογοητευμένη και βαριά από μέσα της.

«Ξέρεις πόσο σε αγαπώ και σε νοιάζομαι Έντουαρτ... Πρέπει όμως να αρχίσεις να κοιτάς το μέλλον σου και όχι να ψάχνεις για καινούργια δολώματα... Καλά μιλάμε έπαθα... Που το πέτυχες πάλι αυτό το τούβλο;» είπε αμέσως αλλάζοντας θέμα και κατάλαβα αμέσως ότι εννοούσε εμένα και η απάντηση του με άφησε άφωνη.

«Πρόσεχε τα λόγια σου» της είπε κατηγορηματικά χωρίς να δέχεται αντίρρηση γι αυτό.

«Μα είσαι με τα καλά σου βρε Έντουαρτ... Την έχεις αυτήν ικανή μέσα σε έναν μήνα να καταφέρει να γίνει το τέλειο δόλωμα;... Ξεκόλλα λίγο το μυαλό σου πριν βρεθείς σε κανένα χαντάκι» του είπε εκείνη με το ίδιο ύφος που χρησιμοποιείσαι και εκείνος πριν.

«Δεν την φοβάμαι... Έχει τσαγανό μέσα της και θα τα καταφέρει... Σε ένα μήνα θα είναι έτοιμη» δήλωσε κατηγορηματικά με τέτοια σιγουριά που κόντεψα να ουρλιάξω... Τον παλιό ψεύτη, δεν είχε ποτέ σκοπό να με αφήσει να φύγω και το χειρότερο έχει ήδη προσχεδιάσει όλο μου το μέλλον... Χριστέ μου πως θα καταφέρω να ξεμπλέξω από όλην αυτήν την κατάσταση;... Πως θα καταφέρω να ξεφύγω από τα δίχτυα του;

«Δεν είμαι και τόσο σίγουρη» του απάντησε η άλλη ειρωνικά και έγινε μια παύση.

«Στην τελική δεν σου πέφτει λόγος.. Αν δεν τα καταφέρει το δικό μου κεφάλι θα πάρουν όχι το δικό σου οπότε δεν θέλω να ακούσω άλλη κουβέντα πάνω σε αυτό» της το ξέκοψε και εκείνη αναστενάζοντας, γύρισε την κουβέντα σε κάτι πιο ανάλαφρο που με έκανε να σοκαριστώ αλλά και να νιώσω ανακούφιση ταυτόχρονα.

«Τουλάχιστον είναι καλή στο κρεβάτι;» ρώτησε και ο Έντουαρτ άρχισε να γελάει δυνατά κάνοντας το γέλιο του να αντηχήσει σε όλο το σπίτι και κοίταξα ντροπιασμένα τα πόδια μου νιώθοντας να κοκκινίζω ολόκληρη.

«Δεν θα το πιστέψεις αλλά είναι παρθένα»

«Παρθένα;» αναφώνησε η άλλη σοκαρισμένη και συνέχισε... «Δεν πιστεύω να τολμήσεις να με αφήσεις απ έξω» είπε και έσμιξα τα φρύδια μου με απορία... Τι εννοεί με αυτό;

«Και όμως φιλενάδα θα σε απογοητεύσω αλλά δεν είμαι διατεθειμένος να την μοιραστώ»

«Ούτε μαζί μου;» ρώτησε απογοητευμένα.

«Ιδίως μαζί σου» της είπε αυστηρά και εκείνη απαίτησε νευριασμένα τον λόγο... «Γιατί η Μπέλλα...» πως με είπε; Μπέλλα;... αναρωτήθηκα αλλά το βούλωσα για να ακούσω την συνέχεια... «Δεν μοιάζει με καμιά άλλη και την θέλω όλη δική μου» είπε και έμεινα μαλάκας.

«Μην μου πεις ότι κεραυνοβολήθηκες γιατί θα με στείλεις βραδιάτικα» του είπε η άλλη και εκείνος άρχισε να γελάει και πάλι δυνατά.

«Σοβαρέψου βρε Ρόουζ επιτέλους» είπε άρχισα να τα χάνω λίγο.

«Τότε γιατί;» ρώτησε εύλογα την ίδια απορία που είχα και εγώ και σοβαρεύοντας, απάντησε απλά.

«Γιατί την θέλω για πάντα, όχι μόνο για μια αποστολή» είπε και αμέσως η ανάσα μου χάθηκε και κόντεψα να πνιγώ.

«Είσαι σίγουρος ότι δεν ερωτοχτυπήθηκες;» τον ρώτησε η άλλη δύσπιστα αλλά εκείνος φαντάζομαι ότι της απάντησε με ένα νεύμα ή κάτι τέτοιο και εκείνη συνέχισε... «Τι να σου πω, εσύ ξέρεις... Κρίμα πάντως, τέτοιο μπομπούκι και να μην το χαρώ;... Με πληγώνεις»

«Θα το ξεπεράσεις και τώρα που το θυμάμαι, κανόνισε ένα ραντεβού για αύριο» της είπε και έξυσα το κεφάλι μου με απορία.

«Τα κλασικά;» ρώτησε αλλά δεν ακούστηκε κάποια απάντηση οπότε υποθέτω θα απάντησε πάλι με νεύμα... «Οκ έγινε» του απάντησε εκείνη και έμεινα με την απορία στο τι σόι ραντεβού μου είχε μόλις κλείσει αλλά αυτό ήταν μια τρύπα στο νερό με βάση όσα έχει ακούσει μέχρι στιγμής... «Καλή η παρέα σου αλλά πρέπει να φύγω...» συνέχισε και εκείνος την σταμάτησε.

«Οκ και κοίτα να μου φέρεις τα λεφτά γρήγορα»

«Έλεος βρε Έντουαρτ πάλι πανί με πανί έμεινες;... Τι θα γίνει με την πάρτη σου πια... Σταμάτα να χαλάς ότι βγάζεις αριστερά και δεξιά... κράτα και τίποτα στην άκρη βρε κουφιοκέλε»

«Τα δικά σου λεφτά τρώω;» της γύρισε πίσω και έμεινα ξέπνοη... είναι και μπατίρης;... ουάου τι άλλο θα ακούσω πια.

«Αν τα έτρωγες τότε θα σου έκοβα την καλημέρα» του απάντησε η άλλη κοροϊδευτικά και ένιωσα τις φωνές τους να ξεμακραίνουν.

«Μια ζωή έχουμε Ρόουζ, δεν θα τα κάνω μασούρι» της είπε τελικά και μόλις σταμάτησα να ακούω καθαρά το τι λέγανε, αποφάσισα ότι ήταν ώρα να πηγαίνω πριν εκείνος αποφασίσει να γυρίσει πίσω...

Μόλις σηκώθηκα και άρχισα να ανεβαίνω με σιγανά βήματα, άκουσα τα δικά του να έρχονται γρήγορα προς το μέρος μου και η ανάσα μου κόπηκε στην μέση... Τον πούστη πότε πρόλαβε... σκέφτηκα και άρχισα να τρέχω προς τα πάνω αλλά την στιγμή που έκανα το λάθος να κοιτάξω για λίγο πίσω μου να δω αν εκείνος ήταν κοντά, έπεσα απάνω στον έναν στύλο που συγκρατούσε ένα από τα περίεργα βάζα και με μια απελπισμένη κίνηση έπιασα το βάζο αλλά για κακή μου τύχη η κολώνα που το στήριζε είχε ήδη γύρει αρκετά και μόλις έφτασε στην επόμενη κολώνα την πήρε μαζί της και σε αργή κίνηση χωρίς να ξέρω τι να κάνω, άρχισα να βλέπω την μια κολώνα να σπρώχνει την επόμενη και μετά την επόμενη και μετά την επόμενη μέχρι που είχαν πέσει και οι υπόλοιπες τέσσερις κάνοντας τα βάζα να καταλήξουν στο πάτωμα.

«Τι νομίζεις ότι κάνεις εκεί;» άκουσα την σκληρή φωνή του πίσω μου και τρεμάμενα με το βάζο ακόμα στην αγκαλιά μου, γύρισα αργά να τον αντικρίσω με ένα απολογητικό βλέμμα... Μόλις όμως είδα το μπιστόλι στο χέρι του, τρομοκρατήθηκα τόσο πολύ που χωρίς να το σκεφτώ πέταξα το βάζο απάνω του και άρχισα να τρέχω.

Άκουσα το βάζο να σπάει και πριν καν πάρω μια ανάσα το ένα του χέρι σφίχτηκε σαν μέγγενη γύρω από την μέση μου ενώ σηκώνοντας με πιο ψηλά από το έδαφος, άρχισε να με σέρνει προς το δωμάτιο που είχα αρχικά βγει και χωρίς να αντέχω άλλο άρχισα να τσιρίζω.

«Άφησε με κάτω» φώναζα ξανά και ξανά παλεύοντας σκληρά να ξεφύγω από το σφιχτό του κράτημα αλλά εκείνος δεν άκουγε κουβέντα.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο, άνοιξε το φως και κλείνοντας και κλειδώνοντας την πόρτα με κάρφωσε απάνω της και με κοίταξε με ένα βλέμμα που μου έκοψε τα ύπατα.

«Τι διάολο έκανες εκεί έξω;» ρώτησε αφρίζοντας και γρήγορα του είπα την αλήθεια.

«Ξύπνησα και δεν ήξερα που βρισκόμουν»

«Τι διάολο έκανες εκεί έξω Ιζαμπέλα» επανέλαβε πιο άγρια και άρχισα να αναπνέω με δυσκολία ενώ τα προηγούμενα λόγια του άρχισαν να στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό μου κάνοντας με να παραλύσω από τον φόβο μου.

«Αν σου πω τι δουλειά πραγματικά κάνω ή υποψιαστώ ότι το ανακάλυψες μόνη σου, τότε δεν θα μου δώσεις άλλη επιλογή από το να σε σκοτώσω»

«Μίλα που να σε πάρει... Τι έκανες εκεί έξω Ιζαμπέλα» φώναξε μέσα στα αυτιά μου και κλείνοντας τα με τα χέρια μου, του είπα την μισή αλήθεια.

«Έψαχνα να βρω την τουαλέτα» είπα ενώ άρχισα να τρέμω σύγκορμη.

«Έψαχνες να βρεις τουαλέτα» επανέλαβε κοροϊδευτικά κατεβάζοντας τα χέρια μου από τα αυτιά μου και κοίταξε προς τον διάδρομο που οδηγούσε στην τουαλέτα που ήταν μέσα στο δωμάτιο ενώ συνέχιζε... «Και αυτό εκεί τι ακριβώς είναι;» ρώτησε με τα μάτια του να αρχίζουν να σκουραίνουν.

«Ξύπνησα και δεν ήξερα που ήμουν, δεν κατάλαβα που βρισκόμουν» είπα με πείσμα και εκείνος με την αναστροφή του χεριού του, μου άστραψε ένα δυνατό χαστούκι που με έκανε να πέσω με δύναμη στο πάτωμα και βάζοντας το χέρι μου πάνω στο μάγουλο μου γύρισα και τον αντίκρισα με δάκρυα στα μάτια, φοβούμενη για τα χειρότερα.

Εκείνος λυγίζοντας τα πόδια του, με πλησίασε και αμέσως έκανα το σώμα μου πιο πίσω αμυντικά αλλά τυλίγοντας το χέρι του γύρω από το μπράτσο μου πονώντας με, με ακινητοποίησε και άρχισα να φωνάζω.

«Άφησέ με, με πονάςςςςς» κλαψούριζα κλείνοντας τα μάτια μου αλλά εκείνος δεν χαλάρωνε καθόλου την λαβή του.

«Αν νομίζεις ότι είσαι ικανή να με κοροϊδέψεις, είσαι βαθιά νυχτωμένη» απείλησε μέσα από τα δόντια του.

«Μα σου λέω την αλήθεια, δεν κατάλαβα που ήμουν» είπα με πείσμα δυνατά και εκείνος σέρνοντας με πάνω στο πάτωμα, μόλις έφτασε κοντά στο κρεβάτι με ανασήκωσε και με μια δυνατή λαβή με ανάγκασε να ξαπλώσω πάνω στα πόδια του αφού πρώτα έκατσε εκείνος ακουμπώντας την κοιλιά μου πάνω στα γόνατα του... Μόλις με ακινητοποίησε με τον αγκώνα του να πιέζει τον αυχένα μου, κατέβασε το παντελόνι της μπιτζάμας μου και άρχισε να με δέρνει τόσο δυνατά που ούρλιαξα από τον πόνο ενώ χτυπώντας τα χέρια μου και τα πόδια μου ταυτόχρονα, προσπαθούσα να του ξεφύγω.

«Τι διάολο έκανες εκεί έξω Ιζαμπέλα... Τι;... Τι;... Τι;» επαναλάμβανε ξανά και ξανά μέσα από τα δόντια του με τόσο μίσος που ένιωσα να πνίγομαι από τον αέρα που λιγόστευε στα πνευμόνια μου καθώς η κάθε του ξυλιά γινόταν και πιο δυνατή από την προηγούμενη.

«Σου λέω την αλήθειααααα» ούρλιαζα απελπισμένη αλλά εκείνος δεν σταματούσε και απαιτούσε ξανά και ξανά να του πω τον λόγο και εγώ επαναλάμβανα ξανά και ξανά την αλήθεια, παραλείποντας το σημείο που κρυφάκουσα... Εκείνος αφού ξεθύμανε, με πέταξε στο πάτωμα και με κοίταξε για άλλη μια φορά με το πιο διαβολικό ύφος που είχα δει ποτέ στην ζωή μου και με ρώτησε για τελευταία φορά.

«Τι διάολο έκανες εκεί έξω Ιζαμπέλα;» είπε και αφού πήρα μερικές ανάσες για να μπορέσω να πάρω λίγο οξυγόνο επανέλαβα για τελευταία φορά.

«Έψαχνα να βρω την τουαλέτα, δεν μπορούσα να καταλάβω που βρισκόμουν» έλεγα μέσα από τα αναφιλητά μου και εκείνος αφήνοντας την ανάσα του να βγει από μέσα του βίαια, έκλεισε το κεφάλι του μέσα στα δύο του χέρια και τραβώντας για λίγο μαλλιά του, τελικά σηκώθηκε σαν ελατήριο απάνω και παίρνοντας το όπλο του μαζί του, βγήκε από το δωμάτιο και με κλείδωσε μέσα σε αυτό... Και εγώ έμεινα να κοιτώ την πόρτα τρέμοντας με το μυαλό μου να αδυνατώντας να κάνει μια λογική σκέψη.