Με το σώμα μου την ανάγκασα να ακουμπήσει το κορμάκι της πάνω στο στρώμα και χαμηλώνοντας συνέχισα να γεύομαι την απαλή της επιδερμίδα... Το χέρι της τρεμάμενο αμέσως βρέθηκε μέσα στα μαλλιά μου και διστακτικά στην αρχή και με περισσότερο θάρρος αργότερα άρχισε να παίζει με της τούφες των μαλλιών μου και αυτό με έκανε να αισθανθώ τόσο όμορφα.
Με όσες είχα πάει μέχρι στιγμής ήταν όλες τους πολύ έμπειρες και σε καμία περίπτωση τόσο τρυφερές όσο εκείνη και τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που ξυπνούσε μέσα μου, με ξάφνιαζαν αλλά ταυτόχρονα με έκαναν να θέλω να την γευτώ περισσότερο... Το κορμί της σε κάθε μου άγγιγμα, σε κάθε μου φιλί ανταποκρινόταν τόσο μοναδικά που με παρότρυνε να συνεχίσω για περισσότερα, μόλις όμως το χέρι μου έφτασε πάνω στο πόδι της και το άνοιξα στα πλάγια άρχισε να τρέμει πιο αισθητά... Αυτή την φορά ανασήκωσα την ματιά μου προς το μέρος της για να βεβαιωθώ ότι ήταν καλά και εκείνη αμέσως πήρε ένα αμυντικό ύφος.
«Συγνώμη δεν μπορώ να το ελέγξω» είπε αμέσως με τρεμάμενη φωνή απολογητικά και χαμογέλασα ενώ χαμηλώνοντας το κεφάλι μου πάνω στην κοιλιά της άφησα ένα τρυφερό φιλί πάνω στο μεταξένιο της δέρμα και μίλησα με βαθιά φωνή παρασυρμένος από το πάθος που μου είχε ξυπνήσει.
«Μην απολογείσαι...» είπα και πέρασα το χέρι μου πάνω από την επιφάνεια του ποδιού της απαλά φέρνοντας το προς το καυτό της μουνάκι ακολουθώντας με την ματιά μου την κίνηση μου αυτήν... Μόλις πέρασα με την αναστροφή του χεριού μου από όλη την επιφάνεια της καυτής της σάρκας, σήκωσα την ματιά μου πάλι προς το μέρος την στιγμή που πήρε μια κοφτή ανάσα ενώ ανασηκώνοντας το κεφάλι της, άφησε ένα απαλό αναστεναγμό.
«Δεν βιαζόμαστε και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να προχωρήσω αν δεν σιγουρευτώ ότι είσαι έτοιμη γι αυτό... Προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι και άσε τον εαυτό σου να εκφραστεί ελεύθερα» την παρότρυνα καθώς χαμήλωνα το πρόσωπο μου προς το αντικείμενο του πόθου μου... Ακούμπησα τα χείλια πάνω στην τρυφερή της σάρκα χωρίς να αποχωρίζομαι την ματιά της και εκείνη κλείνοντας τα μάτια της, τέντωσε το κορμάκι της ενώ έσφιξε το σεντόνι μέσα στα χέρια της και βόγκηξε σιγανά ανοίγοντας το στόμα της καθώς έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω… Μόλις την είδα να χαλαρώνει, βάζοντας τα χείλια μου διάπλατα ανοιχτά πάνω στο μουνάκι της ρούφηξα όση περισσότερη σάρκα χωρούσε μέσα στο στόμα μου και περνώντας την γλώσσα μου από όλη την ενδιάμεση επιφάνεια της καυτής της σάρκας και γεύτηκα το νέκταρ της βόγκηξα δυνατά ταυτόχρονα με εκείνην… Όλο το κορμί μου ανατρίχιασε σε τέτοιο σημείο που χρειάστηκε να σταματήσω για να μπορέσω να ελέγξω την ξαφνική έκρηξη που ένιωσα μέσα μου και εκείνη αγκομαχώντας με κοίταξε με περιέργεια.
«Πως μπορείς να είσαι τόσο τέλεια» είπα χωρίς να το καταλάβω και χωρίς να ελέγχω πια τις κινήσεις μου άρπαξα με μεγαλύτερη λαιμαργία τα χειλάκια της και συνέχισα να τα ρουφώ και να τα γεύομαι λες και όλη μου η ζωή εξαρτιόταν από αυτά… Εκείνη άρχισε να τραντάζεται και να ανασηκώνει το κορμάκι της από την έξαψη που ένιωσε, βάζοντας το χέρι της πάνω στο κεφαλάρι για να πιέσει τον εαυτό της περισσότερο απάνω στο πρόσωπο μου ενώ το ελεύθερο της χέρι αμέσως βρέθηκε ξανά μέσα στα μαλλιά μου αναγκάζοντας το κεφάλι μου να παραμένει στην θέση του και ένιωσα να χάνομαι.
Αν χωρίς να ξέρει το πως, ανταποκρίνεται τόσο άψογα στο κάλεσμα μου, τι εμπειρίες έχουμε να βιώσουμε όταν θα έχει πια απελευθερωθεί;... αναρωτήθηκα για μια στιγμή και αυτό αυτόματα έκανε όλο το κορμί να φλέγεται και να απελπίζεται από προσμονή... Την ήθελα σαν τρελός και τώρα ήταν που τα ήθελα όλα περισσότερο από ποτέ και αν τόλμαγε να με σταματήσει τότε δεν έχω ιδέα πως θα μπορέσω να σταματήσω τον εαυτό μου ώστε να σεβαστώ την επιθυμίας της και αυτό για λίγο με προβλημάτισε… Αλλά μόλις ένιωσα τα καυτά της υγρά να εκτοξεύονται και να καίνε κάθε κύτταρο του κορμιού μου, ξέχασα τα πάντα και σαν διψασμένος άρχισα να τα ρουφώ εκτοξεύοντας τον οργασμό της στα ύψη, μέχρι που εκείνη τραβώντας μου τα μαλλιά άρχισε να κλαψουρίζει το όνομα μου επαναφέροντας με στην πραγματικότητα και ανασαίνοντας γρήγορα με την καρδιά μου να έχει σπάσει όλα τα κοντέρ, άφησα το κεφάλι μου για λίγο να ακουμπήσει πάνω στο χνούδι της για να μπορέσω να βρω ξανά ένα πιο φυσιολογικό ρυθμό, έτσι ώστε να καταφέρω να βρω ξανά την λογική μου πριν κάνω τίποτα που θα την πληγώσει ανεπανόρθωτα.
«Τι συμβαίνει;» ρώτησε δειλά και αφήνοντας ένα χαμόγελο να μου ξεφύγει άφησα ένα απαλό φιλί πάνω στην κοιλιά της και πλησιάζοντας την κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου ενώ τεντώνοντας το χέρι μου άνοιγα το συρτάρι του κομοδίνου για να πάρω ένα προφυλακτικό και εκείνη παίρνοντας μια κοφτή ανάσα σφίχτηκε για λίγο.
«Χαλάρωσε μωρό μου...» της είπα καθώς άφηνα ένα απαλό φιλί πάνω στον ώμο της και δείχνοντας της το προφυλακτικό, συνέχισα... «Είναι για την ασφάλεια και τον δύο μας, δεν θέλουμε να μας συμβεί κανένα ατύχημα σωστά;» είπα με έναν πειραχτικό τόνο και εκείνη σμίγοντας τα χείλια της, κούνησε αρνητικά το κεφάλι της ενώ έπαιρνε μια βαθιά ανάσα... «Είσαι τρομερά σφιγμένη είσαι σίγουρη ότι θες να συνεχίσω;» την ρώτησα ενώ μέσα μου έβριζα τον ίδιο μου τον εαυτό που τόλμησα να πω κάτι τέτοιο παρακαλώντας την να μην πει όχι. ξανά και ξανά.
«Όχι...» είπε και σταμάτησα να αναπνέω ενώ με νύχια και με δόντια προσπάθησα να μην αντιδράσω... Μαλάκα τι ήθελες και ρώτησες;... επέπληξα τον εαυτό μου ενώ δάγκωνα τα χείλια μου για να μην εξωτερικεύσω τίποτα και εκείνη συνέχισε... «Αλλά δεν θέλω να σταματήσεις, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να βρω ξανά το κουράγιο να το επαναλάβω» συνέχισε και έμεινα για λίγο να την κοιτώ παίρνοντας μια ανακουφιστική ανάσα.
«Πρέπει όμως να χαλαρώσεις λίγο γιατί αν δεν το κάνεις θα πονέσεις περισσότερο» της είπα ήρεμα και κατένευσε.
«Θα προσπαθήσω» είπε με όση ψυχραιμία της είχε απομείνει και ανασηκώνοντας το κορμί μου άνοιξα το προφυλακτικό και αφού το φόρεσα ανασήκωσα τα πόδια της αναγκάζοντας τα να τα τυλίξει γύρω από την μέση μου… Βάζοντας τα χέρια μου πάνω στα δικά της, την κοίταξα ξανά και εκείνη πήρε μια βαθιά τρεμάμενη ανάσα.
«Τύλιξε τα χέρια σου γύρω μου και προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι» είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα και μόλις το έκανε, άρχισα να την φιλώ ξανά ελπίζοντας να χαλαρώσει λίγο πάνω στο λαιμό της ενώ παρασέρνοντας την μαζί μου στα πλάγια με το ένα μου χέρι κρατώντας την σταθερή απάνω στο κορμί μου, με το άλλο άρχισα να της χαϊδεύω απαλά την πλάτη της χωρίς να σταματάω να την φιλάω… Μόλις το χέρι μου έφτασε στους γλουτούς της, άρχισα να κάνω μαλάξεις στα αισθησιακό της κωλαράκι που εξαιτίας του είχα καεί τελείως και μόλις ένιωσα εκείνη να αφήνει και πάλι τον εαυτό της στα χέρια μου και να χαλαρώνει πριν προλάβει να το σκεφτεί ξανά και να σφιχτεί, με μια απότομη κίνηση μπήκα μέσα της και εκείνη άρχισε να ουρλιάζει κλαίγοντας την στιγμή που αναφώνησα την σκέψη μου πριν προλάβω να εμποδίσω τον εαυτό μου να σταματήσει.
«Ω ρε πούστι μου, είσαι τόσο στενή» εξέφρασα δυνατά και η κίνηση του Φλικ μου απέσπασε την προσοχή και μόλις γύρισα την ματιά μου προς την πόρτα, τα νεύρα μου χτύπησαν κόκκινο.
Στεκόταν στην πόρτα κοιτώντας με απειλητικά, με τα δόντια του γυμνά να γρυλίζει σαν τρελό ενώ με κοίταζε στα μάτια με ένα δαιμονισμένο βλέμμα και αυτόματα με έκανε να εκραγώ... Πως τολμάει το κολώσκυλο να μου κάνει κάτι τέτοιο... Τελευταία φόρα... Σκέφτηκα και ξεχνώντας την όλη κατάσταση έκανα την κίνηση να σηκωθώ αλλά μολίς τα χέρια και τα πόδια της Μπέλας σφίχτηκαν περισσότερο απάνω μου αυτόματα με απέσπασε και ξαφνικά θυμήθηκα ότι την είχα στην αγκαλιά μου και πριν της κάνω καμία ζημιά, την συγκράτησα απάνω μου κοιτάζοντας το κολώσκυλο ακριβώς με το ίδιο βλέμμα που με κοίταζε και εκείνο.
«Τελευταία φορά, στο δωμάτιο σου τώρα και θα τα πούμε μετά» είπα αφρίζοντας αλλά εκείνος νιώθοντας το τρόμο που ένιωσε η Μπέλα μέσα στην αγκαλιά μου με συνδυασμό το σιγανό της κλάμα, αντί να ακούσει την εντολή μου γάβγισε απειλητικά ενώ έκανε ένα βήμα προς το μέρος μας και αυτό με έβγαλε εκτός εαυτού... «Ξόφλησες» του είπα και την στιγμή που γύρισα το σώμα μου κρατώντας ακόμα σφιχτά στην αγκαλιά μου την Μπέλα βάζοντας την από κάτω μου, άπλωσα το χέρι μου να πάρω το όπλο μου από το στρώμα που το φίλαγα, ο Φλικ άρχισε να τρέχει προς τα πάνω μου και η Μπέλα άρχισε να τσιρίζει με τρόμο.
«Είμαι καλά... είμαι καλά... είμαι καλά» μέσα από τα κλάματα της σε μια προσπάθεια να πείσει περισσότερο τον εαυτό της παρά εμάς και ο Φλικ αμέσως ακινητοποιήθηκε και γρύλισε παραπονιάρικα... «Είμαι καλά» επανέλαβε τρέμοντας κοιτώντας τον παρακλητικά και τα έχασα τελείως.
Με το χέρι μου πάνω στο όπλο μου έμεινα αναποφάσιστος να τους κοιτώ...
«Πήγαινε στο δωμάτιο σου τώρα» είπα τελικά μέσα από τα δόντια μου κοιτώντας τον απειλητικά και αφού κοίταξε ξανά την Μπέλα για μια στιγμή, ξεφύσησε και κάνοντας μεταβολή έφυγε.
Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά και αφαιρώντας το χέρι μου πάνω από το όπλο, τύλιξα το χέρι μου γύρω από το τρεμάμενο κορμί της ενώ παρασέρνοντας την μαζί μου προς το πλάι, την έκλεισα στην αγκαλιά μου και τρίβοντας της, την πλάτη προσπάθησα να την ηρεμήσω ενώ το μυαλό μου έτρεχε σαν τρελό.
Γαμώ το κέρατο μου γαμώ... Ήταν το πιο δυνατό σκυλί που είχα ποτέ στην ιστορία, το πιο υπάκουο και το πιο έξυπνο από όλα... Γιατί μου το κάνει αυτό;... Το είχα ένα χρόνο τώρα και δεν ήθελα να το αποχωριστώ με τίποτα... Η σπιρτάδα του και το απίστευτο ένστικτο που έχει το κάνει τόσο τέλειο και τώρα;... Τώρα τι;... Έχουν κάνει κόμμα ή όχι... Αν ναι τον έχω ικανό να σκάψει ολόκληρο λαγούμι για να της φτιάξει μια έξοδο ώστε να την αφήσει να φύγει... Μπορώ να το επιτρέψω αυτό;
«Θα τον σκότωνες;» ρώτησε τρεμάμενα ενώ τα δάκρυα της ακόμα δεν έλεγαν να καταλαγιάσουν.
«Δεν μου δίνει άλλη επιλογή... Είναι πολύ τυχερός που ζει ακόμα» απάντησα ειλικρινά και εκείνη ανασηκώνοντας το πρόσωπο της με κοίταξε ικετευτικά.
«Σε παρακαλώ μην το κάνεις... Θα κάνω ότι μου πεις, δεν πρόκειται ποτέ να σε παρακούσω... Σε παρακαλώ μην του κάνεις κακό» έλεγε μέσα στους λυγμούς της παρακαλώντας με, με την ψυχή στο στόμα και έμεινα να την κοιτώ παραξενευμένος... «Εμένα ήθελε να προστατέψει, αν δει ότι...» συνέχισε και βάζοντας το χέρι μου πάνω στο στόμα της την ανάγκασα να σταματήσει.
«Μπέλα, όταν ένα σκυλί παρακούει το αφεντικό του...» είπα αυστηρά και εκείνη βγάζοντας το χέρι μου από το στόμα της με σταμάτησε.
«Σε παρακαλώ, δεν θέλω να του κάνεις κακό εξαιτίας μου... Θα κάνω ότι μου πεις, σε παρακαλώ» έλεγε γρήγορα και αναστέναξα.
«Μπορούμε να μην μιλάμε άλλο για τον μπάσταρδο;» είπα κλείνοντας τα μάτια μου ενώ προσπαθούσα απελπισμένα να μην σκέφτομαι το τι είχε μόλις συμβεί… Εκείνη έμεινε αμίλητη μέχρι που άνοιξα τα μάτια μου και τρέμοντας ακόμα, προσπαθούσε να μαζέψει τα δάκρυα της με την αναστροφή του χεριού της και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα τα παράτησα... Πως διάολο γίνεται να χαλάμε όλες μας τις καλές στιγμές ακόμα δεν μπορώ να το καταλάβω... Ώρες ώρες νιώθω ότι πρέπει να υπάρχει μια κατάρα γύρω μας που δεν μας αφήνει να πάρουμε ποτέ ανάσα.
«Είσαι καλά;» ρώτησα μαλακώνοντας την φωνή μου και εκείνη κατένευσε ακόμα τρέμοντας και κλείνοντας την στην αγκαλιά μου, την άφησα να ηρεμήσει λίγο ενώ της χάιδευα απαλά τα μαλλιά.
Αφήνοντας το κεφάλι της να ακουμπήσει πάνω στον ώμο μου, πήρε μια βαθιά ανάσα και έμεινε ακίνητη ενώ ασυναίσθητα με το χέρι της πάνω στα μαλλιά μου άρχισε να με χαϊδεύει μιμούμενη την δική μου κίνηση και αυτό για κάποιον λόγο με έκανε αμέσως να νιώσω τόσο καλά που σχεδόν ξέχασα το γεγονός που είχε μόλις διαδραματιστεί αλλά δεν το άφησα άλλο να με επηρεάσει... Που να με πάρει ήμουν ακόμα μέσα της εκείνη πρέπει να πόναγε ακόμα και δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω τώρα... Το ξενέρωμα του αιώνα... Γιατί πάντα πρέπει να γίνονται τόσο επεισοδιακά τα πράγματα μεταξύ μας, δεν μπορούσα να το καταλάβω, δεν νομίζω ότι θα το καταλάβαινα ποτέ.
«Έντουαρτ;» ρώτησε με την φωνή της να σπάζει και με έκανε να ανησυχήσω.
«Τι είναι μωρό μου;» την ρώτησα με αγωνία και φιλώντας της τον ώμο της αυθόρμητα της έτριψα την πλάτη απαλά.
«Έτσι πονάει πάντα;» ρώτησε μέσα από έναν λυγμό και αναστέναξα.
«Πονάς πολύ;» ρώτησα και κατένευσα... «Υπόσχομαι ότι θα περάσει, προσπάθησε να χαλαρώσεις και θα περάσει» προσπάθησα να την καθησυχάσω μάταια αλλά εκείνη βάζοντας το μέτωπο της πάνω στον ώμο μου, άφησε ένα βογκητό πόνου και συνέχισε.
«Είναι τόσο μεγάλο» είπε παραπονιάρικα και χωρίς να μπορώ να το ελέγξω άφησα ένα γελάκι λέγοντας.
«Αν μη τι άλλο είμαι προικισμένος, δεν μπορείς να πεις!» είπα και κλαψούρισε παραπονιάρικα.
«Εγώ πονάω και εσύ με δουλεύεις;» ρώτησε και γέλασα λίγο πιο δυνατά.
«Δεν σε δουλεύω μωρό μου, εγώ μόνο την αλήθεια λέω» της απάντησα και εκείνη απηυδισμένη έδωσε μια μπουνιά στο στήθος μου και με έκανε να γελάσω σε πιο τρανταχτά γέλια.
«Α να χαθείς ψωνάρα» είπε και δεν άντεξα άλλο... Γυρίζοντας την ξανά την έβαλα από κάτω μου και την ανάγκασα να με κοιτάξει αλλά εκείνη κλείνοντας τα μάτια της σταμάτησε να αναπνέει σμίγοντας τα φρύδια της με μια γκριμάτσα πόνου και χαϊδεύοντας απαλά το πρόσωπο της, την ανάγκασα να με κοιτάξει.
«Τι θα κάνω με εσάς τους δύο δεν έχω την παραμικρή ιδέα...» είπα κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά... «Αλλά θα σου κάνω την χάρη να του δώσω άλλη μια ευκαιρία... Όμως, αν δω και μου την κάνετε πάλι...»
«Σου υπόσχομαι...» με διέκοψε και την διέκοψα και εγώ πίσω.
«Όμως, αν μου την κάνετε πάλι, δεν θα υπάρχει δεύτερη σκέψη...» είπα κατηγορηματικά και εκείνη κατένευσε με παραπονιάρικο ύφος... «Τώρα μιας και που το λύσαμε και αυτό το θέμα μπορούμε να συγκεντρωθούμε σε αυτό που έχουμε αφήσει στην μέση;» ρώτησα και κούνησε το κεφάλι της καταφατικά και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα με κοίταξε σταθερά στα μάτια.
«Τι πρέπει να κάνω;» ρώτησε ενώ κατέπνιγε τους λυγμούς της και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου καθώς της χάιδευα απαλά τα μαλλιά της.
«Τίποτα, απλώς προσπάθησε να χαλαρώσεις για να περάσει ο πόνος... Εντάξει;» την ρώτησα και μόλις κατένευσε, πήρα μια βαθιά ανάσα ενώ κρατώντας την και πάλι στην αγκαλιά μου, την γύρισα στην προηγούμενη θέση μας... Τυλίγοντας ξανά τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου άρχισα να την φιλώ πάνω στην βάση του λαιμού της και νιώθοντας ξανά το απαλό της άγγιγμα πάνω στα μαλλιά μου, ανατρίχιασα ολόκληρος και αυτόματα χωρίς να το σκεφτώ είπα:
«Μην σταματάς να το κάνεις αυτό» με βαθιά φωνή και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα αμέσως όλο της το σώμα χαλάρωσε και αφέθηκε και πάλι στα χέρια μου.
Μπέλα
Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι όλο αυτό το ζούσα πραγματικά... Με φρίκαρε τελείως… Κάθε φορά που άλλαζε ύφος με τρομοκρατούσε μόνο και με την ιδέα ότι θα μπορούσε να γυρίσει ο Έντουαρτ που γνώρισα όλον αυτόν τον καιρό... Αλλά όταν η φωνή του σαν ψίθυρος έλεγε όλα αυτά που έλεγε με έκανε να νιώθω τόσο όμορφα, τόσο σημαντική... τόσο ιδιαίτερη που δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου.
Δεν είχα αυταπάτες... Ήξερα ότι με ήθελε μόνο σαρκικά και σε καμία περίπτωση δεν είχε συναισθήματα για μένα αλλά που να με πάρει δεν με ένοιαζε τίποτα πια... Μόλις το βλέμμα του πεινασμένο με κοίταζε και ένιωθα να φλέγεται ολόκληρος για μένα, μου ήταν αδύνατον να μην με κάνει να νιώσω ακριβώς το ίδιο και ας ήξερα ότι ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου.
Η συμπεριφορά του με έκανε να τον σιχαίνομαι αλλά εκπλήσσοντας ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό, ακόμα και μετά τα όσα είχαν συμβεί, δεν μπορούσα ούτε στο ελάχιστο να νιώσω έστω και λίγο να τον μισώ και αυτό πολλές φορές με έκανε να αναρωτιέμαι μήπως τελικά είμαι όντως ανώμαλη και δεν το έχω καταλάβει ακόμα.
Όταν κοίταζα τα σημάδια του κάτι μέσα μου με έκανε να νιώθω ότι είναι βαθιά πληγωμένος, αλλά όλες του οι πράξεις, όλες τους η επιβεβαιώσεις στους φόβους μου, μου αποδείκνυαν ότι δεν έχει κανένα ίχνος αισθήματος μέσα του... Αν όμως αυτό ισχύει πως μπορεί να είναι τόσο τρυφερός, τόσο υπομονετικός και βάζοντας εμένα πάνω από εκείνο να συγκρατεί τόσο πολύ τα θέλω του μόνο και μόνο για να με σεβαστεί;
Δεν νομίζω ότι θα καταφέρω ποτέ να καταλάβω αυτόν τον άνθρωπο και πάση θυσία πρέπει να ακολουθήσω το ένστικτο μου και να μην τον εμπιστευτώ και σε καμία περίπτωση να μην αφήσω τα συναισθήματα που μου γεννάει αυτήν την στιγμή να με παρασύρουν και να με κάνουν και πάλι να τον λυπηθώ... Αλλά γαμώτο, είναι τόσο τέλειος... Κανείς ποτέ ξανά δεν με έκανε να αισθανθώ ότι πραγματικά νιώθει όλα όσα εκείνος λέει με τόσο ευκολία αβίαστα... Μπορεί πράγματι να πιστεύει ότι είμαι τόσο τέλεια όπως λέει;... Μπορεί πραγματικά να με βλέπει έτσι;... Υπάρχει ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα και να με αφήσει ποτέ να δω και άλλες πτυχές του εαυτού του, ώστε να με κάνει να σταματήσω να τον τρέμω τόσο πολύ;
Χαμένη μέσα στις σκέψεις μου δεν είχα καταλάβει ότι μου μιλούσε και μόλις μου ανασήκωσε το κεφάλι για να επιβεβαιώσει ότι είμαι καλά η ματιά του με ξάφνιασε τελείως... Υπήρχε τέτοια αγωνία μέσα σε αυτήν που αυτόματα με έκανε να καταλάβω ότι πραγματικά αγωνιά για μένα και έκανε την καρδιά μου να χτυπά πιο δυνατά.
«Νόμιζα για μια στιγμή ότι σε είχε πάρει ο ύπνος» με πείραξε για να με αποπροσανατολίσει αλλά δεν με ξεγέλασε καθόλου... Μπορεί τα συναισθήματα του να είχαν σβηστεί αλλά πλέων ήμουν σίγουρη ότι με κάποιον τρόπο κατάφερνα να ανασύρω μερικά από αυτά και αυτό αυτόματα μου έδωσε μια ανάσα ελπίδας... Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα χαμογέλασα βεβιασμένα και με κοίταξε με απορία.
«Καλύτερα;» ρώτησε και κατένευσα αφήνοντας την ανάσα μου να βγει από μέσα μου ήρεμα... «Πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν ξέρω και πολλά πράγματα από τέτοιες καταστάσεις αλλά είμαι σίγουρος ότι αν το σταματήσουμε τώρα, μετά θα είναι χειρότερα... Όμως δεν θέλω να σε ζορίσω περισσότερο» είπε και έμεινα με απορία να τον κοιτώ... «Αν δεν θες να συνεχίσουμε...» διευκρίνισε και αμέσως κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.
«Όχι είμαι καλά...» τον διέκοψα αμέσως και πήρε μια βαθιά ανάσα... «Μην σταματάς τώρα» παρακάλεσα παγωμένη από τον φόβο ότι θα μπορούσε να με παρατήσει τώρα και εκείνος μου χαμογέλασε παρηγορητικά και αυτό με τσάκισε τελείως... Δεν μου αρέσει να με λυπάται, όχι ότι το είχε κάνει μέχρι τώρα... αλλά την δεδομένη στιγμή αυτό ακριβώς με έκανε να νιώσω και αυτό με μπέρδεψε ακόμα πιο πολύ αλλά δεν το άφησα να με επηρεάσει.
«Πονάς ακόμα;» ρώτησε και χρειάστηκε λίγο να το σκεφτώ... Μέσα σε όλα αυτά το είχα ξεχάσει τελείως και πράγματι δεν ένιωθα να πονάω περισσότερο ένιωθα μουδιασμένη.
«Όχι...» είπα με σιγουριά κουνώντας αρνητικά το κεφάλι μου... «Αλλά έχει μουδιάσει το πόδι μου» είπα απολογητικά και εκείνος χαμογέλασε πιο ζεστά και γυρίζοντας με έτσι ώστε να είμαι ξανά από κάτω του, άρχισε να μου τρίβει το πόδι μου τόσο απαλά που ανατρίχιασα ολόκληρη.
«Έχουμε ξενερώσει τελείως αλλά δεν θα σε απογοητεύσω» είπε ενώ άρχισε πάλι να με φιλάει πάνω στο λαιμό για να με διεγείρει και δεν του έφερα αντίσταση, αντιθέτως αυτόματα τα χέρια μου μέσα στα μαλλιά του άρχισαν πάλι να παίζουν με τις τούφες του σαν αντίδραση και αυτό ένιωσα να του αρέσει.
Δεν ξέρω γιατί... αλλά κάθε φορά που ένιωθα το μεταξένιο τους άγγιγμα, με έκανε να αισθάνομαι τόσο όμορφα που δεν μπορούσα να τους αντισταθώ και για καλή μου τύχη έβλεπα ότι το ίδιο συνέβαινε και με εκείνον και αυτό μου έδινε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για να συνεχίσω.
Για μια στιγμή βγήκε από μέσα μου και αυτό με έκανε και πάλι να πονέσω... Αλλά πριν προλάβω να αναρωτηθώ το γιατί και χωρίς να σταματά να με φιλάει και να με χαϊδεύει με τα μεταξένια του χέρια, με γύρισε στο πλάι βάζοντας το στήθος του να ακουμπήσει πάνω στην πλάτη μου και τυλίγοντας το ένα του χέρι γύρω από το στήθος μου, με το δεύτερο του χέρι σήκωνε το πόδι μου ώστε να το καθοδηγήσει και να ακουμπήσει πάνω στα δικά του... Ενώ συνέχιζε να με χαϊδεύει τρυφερά πάνω στο πόδι μου, έβαλε το χέρι του πάνω στην φλόγα μου και από αντίδραση, αμέσως τέντωσα το κορμί μου αφήνοντας το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στον ώμο του εκφράζοντας όλη την αναστάτωση που ένιωσα μέσα μου και εκείνος έγινε πιο επιθετικός βογκώντας μέσα στο αυτί μου τόσο ηδονικά που με έκανε να τρελαθώ.
Μόλις ένιωσα και πάλι να καίγομαι και να είμαι έτοιμη να εκραγώ τον ένιωσα να μπαίνει μέσα μου τόσο αργά που όλο μου το είναι συγκλονίστηκε... Δεν μπορώ να πω ότι η κίνηση του αυτή δεν με πόνεσε αλλά όλος ο συνδυασμός των κινήσεων του με έκανε αμέσως να παραμερίσω τον πόνο σε σημείο να είναι το τελευταίο που με ένοιαζε εκείνην την στιγμή... Το χέρι μου αυτόματα και πάλι βρέθηκε μέσα στα μαλλιά του και βογκώντας δυνατά χωρίς να ξέρω το πως το έκανα αυτό, άρχισα να απαιτώ για περισσότερα ακολουθώντας το ένστικτο μου κουνώντας το σώμα μου πάνω στην κίνηση του και εκείνος άρχισε να αγκομαχά μέσα στο αυτί μου ενώ μου δάγκωνε τον λοβό μου.
«Πως μπορεί να είσαι τόσο τέλεια» επανέλαβε με πάθος στην φωνή του και με εκτόξευσε στα ύψη... Δεν με ενδιέφερε αν το εννοούσε αλλά και μόνο που το έλεγε με αυτόν τον τρόπο με έκανε να παίρνω δύναμη και να απελευθερώνω τον εαυτό μου περισσότερο αφήνοντας κάθε άλλη σκέψη στην άκρη και εκφράζοντας όλα όσα με έκανε να νιώθω... Με το ένστικτο μου για οδηγό, χάθηκα στην δύνη τον συναισθημάτων και παρασύρθηκα μέσα σε αυτό το όνειρο που δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει.
Έντουαρτ
Ήταν απίστευτο!...Ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το ζούσα όλο αυτό και όσο πέρναγε η ώρα η επιθυμία μου για εκείνην αντί να καταλαγιάζει γινόταν όλο και πιο ισχυρή, σε σημείο που έχασα κάθε επαφή με την πραγματικότητα και αντί οι αντοχές μου να μειώνονται, αυξάνονταν σε τέτοιο σημείο που δεν είχα ιδέα πόση ώρα παλεύαμε πάνω στα σεντόνια παίρνοντας και δίνοντας αντίστοιχα ο ένας στον άλλο όλο και περισσότερα πράγματα από αυτά που τα κορμιά μας ενωμένα αναζητούσαν και που να με πάρει ήταν μόνο η πρώτη της φορά... Τι πρόκειται να γίνει όταν αυτή η απίστευτη γυναίκα ξεδιπλωθεί;... αναρωτήθηκα για άλλη μια φορά πάνω στην παραζάλη μου αλλά μόλις ένιωσα τον οργασμό της να την ξεπερνά και να τραντάζει το κορμάκι της πάνω στο δικό μου, καθώς η μελωδική της κραυγή έφτασε στα αυτιά μου, δεν άντεξα άλλο και άφησα όλο το βάρος που με έπνιγε να ξεχυθεί μέσα της ακολουθώντας την και εκεί ήταν που τα είδα όλα.
Και αν έχω πάει με γυναίκες και αν έχω κάνει του κόσμου τα πικάντικα και τα πιο τρελά πράγματα που θα εξίταραν κάθε άντρα σαν και εμένα, αλλά αυτό που έζησα μόλις δεν είχε προηγούμενο... Δεν είχα βιώσει ποτέ κάτι παρόμοιο ξανά στην ζωή μου... Χωρίς να έχει καθόλου εμπειρία ταίριαξε με το κορμί μου τόσο απόλυτα, ακολουθώντας τα βήματα μου τόσο μοναδικά που όλο το πάθος μας σε έκανε να νιώθεις ότι χορεύαμε μαζί τον πιο ερωτικό, τον πιο αισθησιακό, τον πιο πρωτόγνωρο χορό της ζωής μας.
Το κλάμα της έφτασε στα αυτιά μου και αμέσως με έκανε να τρελαθώ... Πες μου ότι δεν το είχε μετανιώσει, δεν θα το αντέξω άλλο αυτό... Αν πραγματικά το μετανιώσει και με σιχαθεί περισσότερο πως σκατά θα καταφέρω να μείνω μακριά της μετά από αυτήν την εμπειρία;... αναρωτήθηκα και κρατώντας την ανάσα μου, ανασήκωσα το κεφάλι μου από το στήθος της που το είχα ακουμπήσει μέχρι να βρω ξανά την ανάσα μου, κοιτάζοντας την χωρίς να ξέρω τι προδίδει το πρόσωπο μου... Εκείνη αμέσως άρχισε να τρέμει και να απολογείται και αυτό με έκανε να νιώσω τόσο άσχημα που τόλμησα να σκεφτώ να της το κάνω αυτό που δεν το πίστευα ούτε ο ίδιος ότι πέρασε τέτοια σκέψη από το μυαλό μου.
«Συγνώμη... συγνώμη... δεν το κάνω επίτηδες... δεν το θέλω... δεν ξέρω πως να το σταματήσω» έλεγε ακατάπαυστα με τρόμο στην φωνή της ενώ τα λόγια της διακόπτονταν από τους λυγμούς της… Αφήνοντας την ανάσα μου να βγει από μέσα μου και χωρίς να το σκεφτώ αμέσως ένιωσα την ανάγκη να την κλείσω στην αγκαλιά μου για να την παρηγορήσω για όλα όσα την είχα κάνει να αισθανθεί αλλά που να με πάρει για άλλη μια φορά με έστειλε τελείως και με έκανε να απορώ για το αν πραγματικά είχε σώας τα φρένα της.
«Συγνώμη...» επανέλαβε και πάλι την στιγμή που την έκλεινα στην αγκαλιά μου... «Αλλά ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι θα μπορούσε να ήταν τόσο τέλεια η πρώτη μου φορά» συνέχισε ενώ με τα ζεστά της χέρια να σφίγγονται γύρω από τον λαιμό μου, έβαλε το κεφάλι της να ακουμπήσει πάνω στο δικό μου... «Σε ευχαριστώ» έλεγε ξανά και ξανά ενώ το κλάμα της δεν έλεγε να καταλαγιάσει και έμεινα αναποφάσιστος για το τι έπρεπε να κάνω για να την ηρεμήσω έστω και λίγο.
Πως μπορεί να με ευχαριστεί μετά τα όσα της έχω κάνει;... Πως μπορεί να νιώθει ευγνωμοσύνη ενώ το μόνο που έχει εισπράξει από μένα είναι την οργή μου... Το ορκίζομαι ότι θα με τρελάνει τελείως, σε καμία περίπτωση δεν την βγάζω καθαρή και όσο περνάει ο καιρός με κάνει να πιστεύω όλο και περισσότερο ότι ήταν η χειρότερη επιλογή που είχα κάνει ποτέ στην ζωή μου... Αλλά που να με πάρει πως διάολο να της αντισταθώ;... Πως να αποφύγω τον πειρασμό και να την γευτώ μέχρι το μεδούλι;... Αν αφαιρέσεις όλα της τα στραβά, ήταν όλα όσα ένας άντρας ονειρευόταν και σε καμία περίπτωση δεν εξαιρούσα τον εαυτό μου.
«Είναι πάντα τόσο καλό;» ρώτησε αποσπώντας με από τις σκέψεις μου και χαμογέλασα χωρίς να είμαι ικανός να το συγκρατήσω και εκείνη απομακρύνοντας το πρόσωπο της με κοίταξε με απορία.
«Όσο περνάει ο καιρός γίνεται καλύτερο» υποσχέθηκα σοβαρός και εκείνη με έκπληξη γουρλώνοντας τα μάτια της με κοίταξε σοκαρισμένη.
«Καλύτερο από αυτό;» ρώτησε ξέπνοη και χαμογελώντας της πιο πλατιά με το διαβολικό μου βλέμμα να επιστρέφει, με μεγάλη ικανοποίηση και με το εγώ μου να εκτοξεύεται στα ύψη, έπιασα τρυφερά το σαγόνι της και χαμηλώνοντας προς το μέρος της, της το επιβεβαίωσα.
«Πολύ... πολύ... καλύτερο από αυτό» με σταθερή φωνή απόλυτα σοβαρός και η έκφραση της εκείνην ακριβώς την στιγμή ήταν όλα τα λεφτά.
«Ουυυααουυυ» είπε με τα μάτια της να κοιτάνε το κενό και γελώντας δυνατά την τράβηξα ξανά κοντά μου και αναστέναξα... Σίγουρα δεν θα την βγάλω καθαρή... Ιδίως αν το μετανιώσει, δεν υπάρχει περίπτωση να την βγάλω καθαρή σε καμία περίπτωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου