Haunted Love "4. Η Μεταμόρφωση"

Έντουαρντ

Την κοίταγα να τρέχει σαν κυνηγημένη και ένα χαμόγελο άρχισε να τρεμοπαίζει στα χείλια μου... Είναι η πιο γκούφι κοπέλα που έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου... Ακόμα και το τρέξιμο της είναι τόσο αστείο που δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω και μόνο που την βλέπω... Αν μπω στην διαδικασία να σκεφτώ και τις ατάκες που πετάει κάθε τρεις και λίγο είμαι σίγουρος ότι θα λυγίσω πραγματικά από τα γέλια,  αλλά αυτό που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση σε αυτήν την κοπέλα είναι ότι ποτέ δεν χάνει το θάρρος της και αυτό με εξιτάρει τόσο πολύ... Παρόλο που  η ίδια δεν το πιστεύει έχει τόσο δυναμισμό μέσα της που μόλις τον ξεδιπλώσω αυτό το κορίτσι θα κάνει θαύματα.

Πραγματικά ανυπομονώ να την αναλάβω και να ξεκινήσω να την εκπαιδεύω... Είμαι 1000% σίγουρος ότι από ένα ατσούμπαλο αυθάδικο μικρό κοριτσάκι στα χέρια μου θα γίνει μια ώριμη καλλονή που θα μπορεί να ρίξει οποιοδήποτε αρσενικό περάσει από δίπλα της ακόμα και με μια απλή της ματιά και αυτόματα θα το κάνει να λιώσει στα χέρια της ώστε να μου κάνει την ζωή πιο εύκολη.

Μέσα στα σκοτεινά σοκάκια ξαφνικά από το πουθενά ένας ηλίθιος μεθυσμένος νεαρός ξεπήδησε μπροστά της απειλώντας την με έναν σουγιά και εκείνη τα έχασε τελείως... Αντί να παρατήσει την τσάντα της και να αρχίσει να τρέχει ή να βάλει της φωνές... Εκείνη γύρισε να τον αντιμετωπίσει... Πάει καλά;;;... Τι σκατά έχει μέσα στο κεφάλι της;;;... Τι πολύτιμο μπορεί να έχει αυτή η τσάντα που βάζει σε κίνδυνο την ίδια της την ζωή γι αυτήν;;;... Ήταν οι σκέψεις μου , καθώς έτρεχα κατά πάνω τους με το αμάξι μου και σηκώνοντας το χειρόφρενο σταμάτησα ακριβώς πίσω από το ηλίθιο που απειλούσε την ζωή της …Μόλις άνοιξα την πόρτα, έβγαλα το όπλο μου από την πλάτη μου και πιάνοντας τον ώμο του σφιχτά, κόλλησα το όπλο μου στο πίσω μέρος του κεφαλιού του και τον ακινητοποίησα.

«Μην τολμήσεις να κάνεις δεύτερη σκέψη... Πέτα τον σουγιά και άρχισε να τρέχεις πριν αλλάξω γνώμη και σου τινάξω τα μυαλά στον αέρα... Έγινα κατανοητός;» τον απείλησα με τραχιά φωνή και εκείνος τρεμάμενος κατένευσε... Μόλις έριξε τον σουγιά του στο πάτωμα,  το πάτησα με το πόδι μου για να μην κάνει καμία βλακεία και μόλις τον έσπρωξα απότομα μακριά από την Μπέλλα, εκείνος άρχισε να τρέχει χωρίς δεύτερη σκέψη.

«Είσαι καλά;» ρώτησα εκνευρισμένα ενώ έβαζα το όπλο μου πίσω στην πλάτη μου ξανά και εκείνη κατένευσε ενώ έτρεμε ολόκληρη από το σοκ.

Έβγαλα το μαντήλι μου από την τσέπη μου και σκύβοντας μάζεψα από το πεζοδρόμιο τον σουγιά και αφού τον πέταξα μέσα στον πρώτο κάδο που ήταν κοντά μου , έβαλα το μαντίλι μου ξανά στην τσέπη μου …Έπιασα  την Μπέλλα από το μπράτσο , την έβαλα μέσα στο αυτοκίνητο και πήγα ξανά στην θέση του οδηγού χωρίς να πω τίποτα... Ήμουν τόσο έξαλλος μαζί της που αν άφηνα αυτήν την στιγμή τον εαυτό μου να εκφραστεί σίγουρα δεν θα μου ξαναμιλούσε και εγώ την χρειαζόμουν... Πήρα μια βαθιά ανάσα και καθώς έβαλα πρώτη, το αμάξι ζωντάνεψε... Με το ένα χέρι στο τιμόνι άρχισα να οδηγώ παλεύοντας πολύ σκληρά να βρω ξανά την αυτοκυριαρχία μου ενώ ακουμπώντας με τον αγκώνα μου το τζάμι έκανα μπουνιά το χέρι μου και κάλυψα το στόμα μου για να σταματήσω τις λέξεις που ήταν έτοιμες να ξεπηδήσουν από μέσα μου.

Εκείνη παγωμένη στην θέση της από την στιγμή που με είδε να βγαίνω από το αυτοκίνητο μέχρι και τώρα δεν σταμάτησε να με κοιτά με γουρλωμένα μάτια άφωνη., ενώ όλο της το σώμα δήλωνε το πόσο είχε σοκαριστεί με όλη αυτήν την ανταλλαγή.

«Είσαστε καλά;» ρώτησε δειλά και την κοίταξα με την άκρη του ματιού μου και χαμηλώνοντας το χέρι που είχα πάνω στο στόμα μου , το άφησα πάνω στο τιμόνι και με όλη μου την ψυχραιμία μίλησα.

«Φτάσαμε» είπα δείχνοντας την ετοιμόρροπη πολυκατοικία της...

Πραγματικά απορούσα πως μπορούσε να ζει μέσα σε αυτό το ερείπιο και μόνο που το έβλεπα με έκανε τόσο πολύ να θέλω να την πάρω από εδώ το συντομότερο δυνατόν για να την σώσω από καμία κατάρρευση.

«Πως;...» ξεκίνησε αλλά η ματιά μου της έκοψε την φράση της στην μέση και εκείνη αμέσως μαζεύτηκε στην θέση της τρομοκρατημένη... «Ήθελα να σας πω...» ξεκίνησε πιο διστακτικά και της έκοψα ξανά την φράση της στην μέση.

«Δεν μου αρέσει να με στήνουν» τόνισα και εκείνη κοίταξε για λίγο γύρω της μαζεύοντας τις σκέψεις της.

«Μα αυτό ακριβώς προσπαθώ να σας πω... Δεν έχω τίποτα να φορέσω εκτός από την στολή μου και τα ρούχα που φόραγα την ημέρα που ήρθα στο σπίτι σας... Πως μπορώ να...»

«Δεσποινίς Ιζαμπέλα, ανεβείτε στο σπίτι σας... Αν μπορεί κανείς να το θεωρήσει σπίτι αυτό το ετοιμόρροπο πράγμα και πηγαίνετε να ετοιμαστείτε... Μην με αναγκάσετε να το επαναλάβω» είπα όσο ακόμα μπορούσα να κρατηθώ ήρεμος και σταθερός.

«Όπως επιθυμείτε» είπε νευριασμένα... «Μην μου πείτε μετά ότι δεν σας προειδοποίησα» συμπλήρωσε και ανοίγοντας την πόρτα πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο παραπατώντας και συγκρατήθηκα να μην γελάσω... Εκείνη με κοίταξε ντροπιασμένα και αναστέναξα.

«Δεν θα σας περιμένω για πάντα» είπα κάπως αυστηρά και εκείνη κλείνοντας την πόρτα με δύναμη γύρισε προς την είσοδο της πολυκατοικίας της και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά με βαριά εκνευρισμένα βήματα …Την στιγμή που έβαλα ξανά πρώτη για να φύγω,  άφησα επιτέλους τον εαυτό μου ελεύθερο να απολαύσει το θέαμα γελώντας με την καρδιά μου.... Θα περάσουμε πάρα πολύ καλά οι δύο μας... ωωω είμαι σίγουρος γι αυτό... Είπα από μέσα μου με αυτοπεποίθηση και κίνησα για το εστιατόριο να κανονίσω το μενού μας.

Μπέλλα

Ποιος διάολο νομίζει ότι είναι;... Από την μια σώζει την ζωή μου,  από την άλλη με απειλεί και από πάνω θέλει και να δεχτώ την πρόταση του;... Ε όχι αυτό πάει πολύ.

Ανεβαίνοντας στο διαμέρισμά μου είχα πάρει την απόφαση μου... Δεν υπήρχε περίπτωση να πάω ο κόσμος να χαλάσει ότι και να λέει δεν πρόκειται να δεχτώ ποτέ να ζήσω με αυτόν τον παρανοϊκό άνθρωπο όσα και να μου δίνει.

Ανοίγοντας την πόρτα η έκπληξη που με περίμενε με άφησε χωρίς ανάσα.

«Άντε βρε φιλενάδα που είσαι και έχουν αφηνιάσει αυτοί εδώ πέρα;» είπε η Βι και την κοίταξα αποπροσανατολισμένη.

«Ποιοι είναι αυτοί;» την ρώτησα κρατώντας της το χέρι στο αυτί της για να μην με ακούσουν οι άλλοι.

«Λένε ότι έχουν έρθει για να σε ετοιμάσουν για ένα δείπνο ή κάτι τέτοιο... Δεν τους είπες εσύ να έρθουν;» ρώτησε αθώα και την κοίταξα σοκαρισμένη.

«Πας καλά ρε Βι; από που και ως που να τους πω εγώ να έρθουν;... Εχω λεφτά για να καλώ στο σπίτι μου έναν... λέμε τώρα... κομμωτή και μια που δεν έχω ιδέα τι θέλει από την ζωή μου και μάλιστα για να με ετοιμάσουν για δείπνο;»

«γκχμμμ...» ξερόβηξε ο κομμωτής και γύρισα προς την μεριά του... «Συγνώμη που ενοχλούμε την ιδιωτική σας συζήτηση αλλά πρέπει να είσαστε έτοιμη σε 20 λεπτά ακριβώς... Ελπίζω τουλάχιστον να έχετε κάνει αποτρίχωση γιατί αλλιώς κλάψε με μάνα κλάψε με την νύχτα με φεγγάρι» ειρωνεύτηκε με την ψηλή του φωνή και απάντησα χωρίς να το σκεφτώ.

«Ξυρίστηκα το πρωί»

«Έστω...» είπε με μια απαξιωτική γκριμάτσα κουνώντας το χέρι του αδιάφορα στον αέρα και κοίταξε την κοπελιά που καθόταν υπομονετικά δίπλα του... «Πιάσε δουλειά γιατί αν δεν είμαστε σε 20 λεπτά έτοιμοι θα φροντίσω να είναι και η τελευταία φορά που θα δουλέψεις για μένα... Δεν διακινδυνεύω να χάσω τέτοιο πελάτη έγινα κατανοητός;» της είπε και το κακόμοιρο κατένευσε τρέμοντας και ήρθε κοντά μου.

«Μια στιγμή» αναφώνησα βάζοντας τα χέρια μου αμυντικά μπροστά μου για να τους σταματήσω.... «Τι ακριβώς είναι όλα αυτά;»

«Ωωω έλα τώρα κούκλα μου... Κούκλα μπλιαχ λέμε τώρα, αλλά μόλις τελειώσουμε μαζί σου σίγουρα θα γίνεις... Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια... Παλούκωσε τώρα τον κώλο σου κάτω και άσε μας να τελειώνουμε επιτέλους πριν έρθει η λιμουζίνα σου» είπε και αμέσως άρχισε το μυαλό μου να παίρνει στροφές.

«Εκείνος σας έστειλε;» ρώτησα με σοκαρισμένο ύφος και η Βι με γύρισε προς το μέρος της.

«Ποιος εκείνος;... Μπέλλα ποιοι είναι αυτοί και για ποιον λένε;» απαίτησε και ο κομμωτής ήρθε αμέσως δίπλα μου και τραβώντας με από το χέρι με καθήλωσε στην μοναδική καρέκλα που είχα στο διαμέρισμα μου και μου μίλησε αυστηρά.

«Άκου να σου πω... Δεν πρόκειται να χάσω ένα τόσο καλό πελάτη εξαιτίας σου... Τώρα μείνε εδώ και μην κουνηθείς... Μπορείς και από εδώ να συζητήσεις τις λεπτομέρειες με την φίλη σου» είπε χωρίς να δέχεται αντίρρηση και βγήκα από τα ρούχα μου.

«Ποιος νομίζεις ότι είσαι για να μου μιλάς και να μου φέρεσαι έτσι;»

«Ο προσωπικός σου κομμωτής... Τώρα θα με αφήσεις να κάνω την δουλειά μου γιατί με τέτοιο μαλλί ούτε αύριο δεν θα καταφέρω να τελειώσω... Χριστέ μου από πότε έχεις να το κουρέψεις;» ρώτησε πιάνοντας μια τούφα με αηδία και χτυπώντας το χέρι του, του γύρισα το βλέμμα πίσω.

«Από τα Χριστούγεννα έχεις κανένα πρόβλημα;» του είπα και κουνώντας το κεφάλι του απηυδισμένα πήγε πίσω από την πλάτη μου και βάζοντας μου μια τεράστια ποδιά στον λαιμό μου που έφτανε μέχρι το πάτωμα άρχισε να πιάνει δουλειά ενώ η κοπελίτσα με ένα τσιμπιδάκι στα χέρια της ήρθε κοντά μου και άρχισε να μου καθαρίζει τα φρύδια.

«Κύριε Μισελ τι θα κάνουμε με τα νύχια της;» ρώτησε τρομοκρατημένα και εκείνος αναστέναξε και κοίταξε την Βι.

«Ξέρεις να λιμάρεις;» την ρώτησε και εκείνη κατένευσε... «Ξεκίνα , τα θέλω τετράγωνα αν τα κάνεις καλά θα σου κάνω την χάρη να σε κουρέψω» της είπε και η Βι αμέσως πέταξε από την χαρά της και ήρθε κοντά μου... Πήρε μερικές λίμες από το βαλιτσάκι της κοπέλας και μόλις έκατσε στο κρεβάτι άρχισε αμέσως δουλειά.

«Μου χρωστάς πολλές εξηγήσεις» δήλωσε και την κοίταξα προειδοποιητικά όσο μπορούσα εφόσον η κοπελιά δεν με άφηνε να κουνηθώ.

«Και εσύ την ζωή σου...» της γύρισα σκληρά... «Η νεραιδοφωνή σου θυμίζει κάτι;» την ρώτησα με νόημα και έμεινε στήλη άλατος σοκαρισμένη με διάπλατα τα μάτια και το στόμα... «Κλείστο περνάνε και μύγες» της είπα και εκείνη με κοίταξε απολογητικά με το ύφος ενός πληγωμένου κουταβιού και συνέχισε να μου φτιάχνει τα νύχια... Κάτι που δεν ήταν δύσκολο για εκείνην μιας και τα δικά της ήταν πάντα στην πένα... Ήταν το χόμπι της και την ζήλευα τόσο πολύ που τα είχε πάντα τόσο καλοφτιαγμένα, αλλά επειδή εγώ ποτέ δεν άφηνα νύχι για νύχι δεν έμπαινα στον κόπο να την βάλω να μου τα φτιάξει ποτέ.

Πραγματικά σε 20 λεπτά με σήκωσαν και μόλις ο κομμωτής πως τον είχε πει η κοπελίτσα;... Μισέλ θα σας γελάσω, άλλωστε δεν φημίζομαι και πολύ για την μνήμη μου,  με κοίταξε με θαυμασμό απόλυτα ικανοποιημένος.

«Τώρα ναι... Τώρα μπορώ να πω ότι είσαι κούκλα» είπε και μου έδωσε έναν καθρέφτη και τότε έπαθα σοκ... Ποια είναι αυτή μέσα στον καθρέφτη, δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

Τα μαλλιά μου τα είχε αφήσει κάτω... Οι ατίθασες μπούκλες μου είχαν αντικατασταθεί με ένα τέλειο ισιωμένο μαλλί που τόνιζε τέλεια το πρόσωπο μου ενώ το μακιγιάζ που μου είχε κάνει η κοπελιά αν και ήταν πολύ έντονο για μένα , με έκαναν να φαίνομαι πιο γυναίκα... Με ένα τέλειο σμοκ μακιγιάζ και ένα κοραλλί ιριδίζον κραγιόν που τόνιζε τέλεια τα χείλη  μου με έκανε να νιώθω ότι βγήκα από κάποιο γυναικείο περιοδικό.

«Και τώρα η τουαλέτα» είπε ο κομμωτής και γύρισα προς το μέρος του ξαφνιασμένη και μόλις μου την έδειξε ένιωσα την καρδιά μου να σταματά.

Έντουαρντ

Καθόμουν στο τραπέζι μας στο "Cicada" restaurant ένα από τα πιο φημισμένα εστιατόρια του Λος Άντζελες και καθώς μίλαγα με τον μετρ ο οποίος κανόνιζε το μενού μας με τις καλύτερες προτάσεις του για αυτήν την βραδιά …Στην περιφερειακή μου  όμως όραση έπιασα την παρουσία της και σταματώντας να δίνω σημασία σε όσα μου έλεγε ο μετρ, κάρφωσα την ματιά μου απάνω της και έμεινα τελείως άφωνος.

Πάντα πίστευα ότι αν κάποιος ντύσει και περιποιηθεί αυτό το κορίτσι σίγουρα θα γίνει η γυναίκα που ο κάθε άντρας ονειρεύεται να έχει δίπλα του, αλλά μπροστά σε αυτό που έβλεπα τώρα κατάλαβα ότι η φαντασία μου είχε πέσει τόσο έξω.

Μέσα στην σατέν θαλασσί μακριά της τουαλέτα, που είχα διαλέξει πολύ προσεκτικά για εκείνην, ήταν μια οπτασία βγαλμένη μέσα από τον πιο περίτεχνο πίνακα που σε έκανε να πιστεύεις ότι έχει δημιουργήσει ο πιο διάσημος ζωγράφος όλων των εποχών... Οι σούρες του φορέματος που ξεκινάγανε κάτω από το στήθος της και καταλήγανε λίγο πιο κάτω από τους γοφούς της, αγκάλιαζαν τόσο τέλεια το λεπτό της κορμάκι και αναδείκνυαν τόσο θεαματικά της υπέροχες καμπύλες της που αμέσως σε έκανε να θες να τυλίξεις το χέρι σου γύρω από την λεπτή της μέση... Ενώ τα δύο τρίγωνα που κάλυπταν το στήθος της, το έκαναν να φαίνονται τόσο άψογο, τόσο θηλυκό που σε έκανε να θες να σπάσεις αυτό το περίτεχνο θαλασσί κολιέ που συγκρατούσε αυτό το απαίσιο ύφασμα που ήταν η αιτία να μπαίνει ανάμεσα στο βλέμμα μου και το μοναδικό θέαμα που υπήρχε πίσω από αυτό... Χριστέ μου δεν υπάρχει περίπτωση να ζω κάτω από την ίδια στέγη με αυτήν την οπτασία και να καταφέρω να συγκρατηθώ, ακόμα και αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσω όλη μου την γοητεία θα την κάνω δική μου ο κόσμος να χαλάσει.

Όλα τα αντρικά βλέμματα έπεσαν αμέσως απάνω της και αντί αυτό να με γεμίσει ικανοποίηση όπως θα έπρεπε μιας και που πέτυχα αυτό ακριβώς που ήθελα... Αντίθετα με γέμισε με απερίγραπτη αγανάκτηση και ζήλια σε τέτοιο βαθμό που ήμουν έτοιμος να σηκωθώ από την θέση μου και να φωνάξω δυνατά να γυρίσουν το βλέμμα τους αλλού… Γιατί αυτή γυναίκα είναι μόνο δική μου και κανένας τους δεν είχε το δικαίωμα να την κοιτάζει τόσο λιγούρικα όσο την κοιτάζουν τώρα όλα αυτά τα λιγούρια που θεωρούν τους εαυτούς τους την ελίτ της καλή κοινωνίας... Μην ξεράσω τώρα.

Δεν μου είχε συμβεί ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο και για μια στιγμή με έκανε να αναλογιστώ αν τελικά ήταν σωστή η απόφαση μου να την κρατήσω και χαλώντας της την ζωή να την κάνω άλλο ένα πιόνι στα βρόμικα παιχνίδια μου... Είναι τόσο αθώα, τόσο αμόλυντη, τόσο αυθεντική, δεν έχει καμία σχέση με τα τσουλάκια που έχω συνεργαστεί όλον αυτόν τον καιρό και κάτι μέσα μου, με διαβεβαίωνε ότι ποτέ δεν πρόκειται να τους μοιάσει όσο και να την διαφθείρω.

Μπορώ να της το κάνω αυτό;... αναρωτήθηκα και ενώ η λογική μου, μου έλεγε ότι και βέβαια μπορώ,  η καρδιά μου με παρακαλούσε να την παρατήσω τώρα που είναι νωρίς και για λίγο έμεινα ξαφνιασμένος να απορώ... Έχω ακόμα καρδιά;... Έχει μείνει τίποτα άραγε μέσα σε αυτήν ώστε να έχει έστω και λίγη καλοσύνη για να σώσει ένα αθώο και μικρό κορίτσι σαν την Μπέλλα;

«Πως σας φαίνονται;» ρώτησε ο μετρ αποσπώντας μου την προσοχή και χρειάστηκε να βάλω όλη η δύναμη της ψυχής μου εκείνη ακριβώς την στιγμή για να φερθώ κόσμια ώστε να μην σηκωθώ και τον κάνω τόπι στο ξύλο που τόλμησε να με κάνει να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.

Έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια μου για να συγκεντρώσω την σκέψη μου και με την πιο αργή κίνηση γύρισα απρόθυμα το κεφάλι μου προς το μέρος του...

«Είναι όλα υπέροχα,  σε ευχαριστώ» είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα και την στιγμή που απάντησε άκουσα κάτι να σπάζει ενώ ταυτόχρονα η τσιρίδα της Μπέλλας έφτασε στα αυτιά μου και δεν χρειαζόταν να γυρίσω την ματιά μου προς το μέρος της για να καταλάβω τι είχε μόλις συμβεί.

Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ελέγξω τον εαυτό μου ώστε να μην γελάσω και μόλις γύρισα και αντίκρισα όλον αυτόν τον αντρικό πληθυσμό να έχει σηκωθεί και να την έχει κυκλώσει ασφυκτικά για να της προσφέρουν την πολύτιμη βοήθεια τους, η ίδια αγανάκτηση και ζήλια που είχα νιώσει και πριν με έκαναν να χάσω το μυαλό μου και τα νεύρα μου χτύπησαν κόκκινο κάνοντας με να ξεχάσω όλα τα άλλα... Πετώντας την πετσέτα μου πάνω στο τραπέζι σηκώθηκα και με δύο δρασκελιές έφτασα κοντά της.

«Είσαι καλά μωρό μου;» ρώτησα με αγωνία τονίζοντας την φράση "μωρό μου" ώστε να πάρουν τα λιγούρια το μήνυμα ότι είναι μόνο δική μου και να ξεκολλήσουν από πάνω της αμέσως.

Όλοι όσοι ήταν γύρω της ξαφνικά πάγωσαν και γυρίζοντας προς την μεριά μου με την απογοήτευση έκδηλη στα πρόσωπα τους... επιτέλους κάνανε πίσω και με αφήσανε να την πλησιάσω... Η Μπέλλα από την άλλη τελείως σοκαρισμένη από τα λόγια μου με κοίταζε με τρόμο στα μάτια αλλά δεν τόλμαγε να πει τίποτα.

«Έλα να σε βοηθήσω να πάμε στο τραπέζι μας» της είπα τρυφερά ενώ γέρνοντας κοντά της,  την συγκράτησα από την μέση της και την βοήθησα να σηκωθεί από το πάτωμα όσο πιο απαλά μπορούσα.

Την είχα συγκρατήσει κι άλλες φορές στην αγκαλιά μου μέχρι στιγμής λόγω της ατσουμπαλώτητας της αλλά αυτή η επαφή ήταν τόσο διαφορετική που έκανε όλο το κορμί μου αμέσως να συγκλονιστεί... Τι στο καλό με έχει πιάσει πια;... Τι το διαφορετικό έχει αυτό το κορίτσι που με κάνει να αντιδράω έτσι δεν μπορώ να καταλάβω... Ποτέ δεν πίστευα στον έρωτα, πόσο μάλλον στην αγάπη... Αυτά τα δύο αισθήματα είχαν σβηστεί προ πολλού από τον δικό μου χάρτη και σίγουρα δεν υπήρχε χώρος πια στην ζωή μου για να τα ανασύρω ξανά... Γι αυτό και πρέπει να σκεφτώ καλά τις επιλογές μου και πρέπει να το κάνω τώρα πριν να είναι αργά και για τους δύο μας.

«Μωρό μου;» ψιθύρισε με περιέργεια καθώς την βοηθούσα να κάτσει και σκύβοντας προς το μέρος της ψιθύρισα στο αυτί της με τραχιά φωνή.

«Δεν ανέχομαι να ακουμπάνε άλλοι ότι μου ανήκει» γύρισε ξαφνιασμένη προς το μέρος μου αλλά πριν συμπληρώσει κάτι άλλο έκανα το γύρω του τραπεζιού και έκατσα στην θέση μου ενώ έκανα νόημα στον μετρ να έρθει να προσφέρει στην Μπέλλα κάτι για να πιει …Εκείνος αμέσως ανταποκρίθηκε και την διέκοψε ακριβώς την στιγμή που άνοιγε το στόμα της για να μιλήσει.

«Καλησπέρα σας ωραία μου δεσποινίς...» στο "ωραία μου" τον κοίταξα προειδοποιητικά και αμέσως μαζεύτηκε, από την Μπέλλα δεν διέφυγε καθόλου αυτό το γεγονός... «Τι θέλατε να σας προσφέρω για να πιείτε;» ρώτησε με πιο επαγγελματικό ύφος.

«Μόνο λίγο νερό» είπε και αμέσως ο μετρ έκανε νόημα στον σερβιτόρο να την εξυπηρετήσει και μόλις μας άφησαν μόνους μας με κοίταξε επιβλητικά στα μάτια και λίγο έλειψε να πνιγώ για να κρύψω το χαμόγελο μου... Σίγουρα ήταν έτοιμη να εκραγεί.

«Δεν ανέχομαι να ακουμπάνε άλλοι ότι μου ανήκει;» ρώτησε με ένα ειρωνικό ύφος και αμέσως την κοίταξα αυστηρά.

«Όσο είσαστε μαζί μου δεν θα ανεχτώ ποτέ να δω ξένα χέρια απάνω σας» δήλωσα χωρίς να δέχομαι αντίρρηση γι αυτό.

«Α μάλιστα τον γυρίσαμε στον πληθυντικό πάλι...» σχολίασε στριφογυρίζοντας κοροϊδευτικά τα μάτια της και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα με κοίταξε και πάλι επιβλητικά γέρνοντας προς το μέρος μου... «Ποιος νομίζετε ότι είσαστε;... Να σας θυμίσω ότι δεν έχω δεχτεί ακόμα την πρόταση σας;... Ή καλύτερα να σας ενημερώσω από τώρα ότι... ΔΕΝ – ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ... για να τελειώνει όλο αυτό το παραμύθι τώρα;» ρώτησε εκνευρισμένα και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει... Μιλάει σοβαρά;... Υποσχέθηκε ότι θα δοκιμάσει δεν το υποσχέθηκε;... Όχι ακριβώς... η φωνή της συνείδησης με αφύπνισε και χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής μου προσπάθησα να την καλοπιάσω.

«Είσαστε λίγο γρήγορη στις αποφάσεις σας δεν νομίζετε;... Ας μην χαλάσουμε αυτό το υπέροχο δείπνο... Προτείνω να το απολαύσουμε και αν δούμε ότι δεν βγάζει πουθενά και επιμένετε πάλι σε αυτό που ήδη δηλώσατε, τότε δεν θα σας ενοχλήσω ξανά» είπα και εκείνη αναστέναξε βαριά βάζοντας μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της και με κοίταξε ξανά.

«Το υπόσχεστε;» ρώτησε δύσπιστα και της χαμογέλασα με το σαγηνευτικό μου χαμόγελο και εκείνη αμέσως πετάρισε τα βλέφαρα της... Μμμμμ τσιμπάει, καλό αυτό.

«Στην προσκοπική μου τιμή» απάντησα βάζοντας το δεξί μου χέρι πάνω στην καρδιά μου ενώ σήκωνα το αριστερό κάνοντας το προσκοπικό σήμα και εκείνη γέλασε κουνώντας το κεφάλι της αρνητικά κλείνοντας τα μάτια της και η ανάσα μου κόπηκε στην μέση.

Χριστέ μου δεν την βγάζω καθαρή... Αυτό το κορίτσι θα με ξαποστείλει το ορκίζομαι... Πρώτη φορά στην ζωή μου ένα χαμόγελο με αφοπλίζει τόσο πολύ, με κάνει να θέλω να σηκωθώ αυτήν την στιγμή και να την κρατήσω για άλλη μια φορά στην αγκαλιά μου και να μην σταματήσω να την φιλώ μέχρι η ανάσα μου να σβήσει.

Τι είπα μόλις τώρα;... Όχι, όχι δεν είναι δυνατόν... Έντουαρντ σύνελθε αν κάνεις άλλη μια τέτοια σκέψη , τότε θα σου απαγορεύω να της πεις έστω και καλημέρα... Σκέψου την δουλειά σου,  τους στόχους σου... Αυτό το κορίτσι δεν είναι για σένα και το ξέρεις πολύ καλά... Μην έχεις αυταπάτες ότι θα μπορέσει ποτέ να γίνει αυτό που πραγματικά θες γίνει ή αυτό που είσαι για να νιώσεις καλύτερα εσύ... Άστην να φύγει τώρα που είναι νωρίς.

Δεν μπορώ  όμως γαμώτο όσο και να το θέλω ο εγωισμός μου έχει άλλη άποψη... Που να με πάρει δεν θυμάμαι ποτέ στην ζωή μου να ήθελα τόσο πολύ κάποια, όσο θέλω την Μπέλλα, αυτήν την στιγμή... Μια βδομάδα τώρα την έχω φαντασιωθεί με τόσους διαφορετικούς τρόπους αλλά κανένας από αυτούς δεν με έχει ικανοποιήσει... Κανένας από αυτούς δεν με έκανε να εκραγώ μέσα μου όπως όταν την κράτησα πριν λίγο στην αγκαλιά μου... Χριστέ μου το ορκίζομαι αν δεν την κάνω δική μου,  νιώθω ότι θα τρελαθώ.

Και τι;... Πιστεύεις πραγματικά ότι θα μπορέσει ποτέ να ανταποκριθεί στα θέλω σου;... Πιστεύεις πραγματικά ότι θα μπορέσεις ποτέ να την μεταμορφώσεις; ή  πιστεύεις πραγματικά ότι θα μπορέσει ποτέ να γυρίσει και να σε κοιτάξει όπως θέλεις πραγματικά να σε κοιτάξει;... Σταμάτα να έχεις αυταπάτες Έντουαρντ και δέξου τα πράγματα όπως είναι... Ποτέ δεν πρόκειται να βρεις καμία να σε κοιτάξει διαφορετικά, ιδίως αυτό το κορίτσι... Είστε η μέρα και η νύχτα... Πάρτο απόφαση αργά η γρήγορα θα σε σιχαθεί όπως όλες τους... Αν δεν το έχει κάνει ήδη και πάντα θα σε σιχαίνεται όπως ακριβώς σιχαίνεσαι εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί ότι και να κάνεις όσο και να το θέλεις αυτό που πραγματικά είσαι δεν θα αλλάξει ποτέ. Επέλεξες να τους αφήσεις να σε κάνουν ένα τέρας, μην κάνεις το ίδιο σε αυτό το κακόμοιρο το κορίτσι και μάλιστα εν αγνοία του.

Θα την κάνω δική μου ο κόσμος να χαλάσει... Αυτό το κορίτσι είναι δικό μου και δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν να μου την πάρει μέσα από τα χέρια μου... Είναι δική μου και θα γίνει αυτό ακριβώς που θέλω και δεν ακούω κουβέντα πάνω σε αυτό.

Κάνε ότι γουστάρεις, δεν βγάζω άκρη μαζί σου πια... Όταν  όμως γυρίσει και σε φτύσει στην μούρη και σε αφήσει σύξυλο αηδιασμένη  μην μου πεις μετά ότι δεν σου τα έλεγα εγώ.

Δεν θα το κάνει.

Συ είπας....