Με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή και την ανάσα μου να τρέχει κατοστάρι, μόλις έφτασα κοντά στο σπίτι πριν προλάβω να πλησιάσω την πύλη άρχισα να φωνάζω το όνομα του και μόλις εκείνος βγήκε στον κήπο, άρχισε να γαβγίζει σαν τρελός.
«Τι σε έχει πιάσει μου λες;;;...» άρχισα να φωνάζω πίσω... «Τι κάνεις εκεί;;... Πάμε να φύγουμε πριν του γυρίσει του άλλου και έρθει πίσω» του έλεγα ακατάπαυστα και μόλις έφτασα στην πύλη και έκατσα στο πάτωμα, εκείνος άρχισε να με σπρώχνει γρυλίζοντας και γαβγίζοντας σαν δαιμονισμένος.
«Όχι δεν πάω πουθενά αν δεν έρθεις μαζί μου...» έλεγα αντικρούοντας τα χτυπήματα του αλλά εκείνος δεν σταμάταγε... «Φλικ ξεκόλλα... Αν γυρίσει και καταλάβει τι έχεις κάνει θα σε σκοτώσει» του είπα άγρια και εκείνος σταματώντας κούναγε το κεφάλι του αρνητικά ενώ πισωπάτισε για λίγο και αμέσως ήρθε ξανά προς το μέρος μου και προσπάθησε για άλλη μια φορά να με κάνει να φύγω.
«Σταμάτα σου λέω, δεν πάω πουθενά χωρίς εσένα» συνέχισα με περισσότερο πείσμα και ξεφυσώντας τα παράτησε και έκατσε στα δύο του πόδια κοιτώντας με, με ένα παραπονιάρικο βλέμμα.
«Γιατί το κάνεις αυτό;... Δεν θα σε συγχωρέσει... Έλα μαζί μου» παρακάλεσα αλλά εκείνος πισωπατώντας άρχισε πάλι να κουνάει το κεφάλι του σαν τρελό και αναστέναξα.
«Γιατί θέλεις να μείνεις μαζί του;» δεν άντεξα και ρώτησα απηυδισμένα και εκείνο καθώς άφησε ένα παραπονιάρικο γρύλισμα, ήρθε κοντά μου και περνώντας την μουσούδα του από τα κάγκελα άρχισε να με γλύφει στο πρόσωπο και άρχισα να τον χαϊδεύω με πόνο για τον καημό του.
«Αχ μωρέ έρμο... τον αγαπάς» διαπίστωσα και εκείνο γάβγισε παραπονιάρικα σαν απάντηση.
«Εκείνος όμως δεν θα σε αφήσει ατιμώρητο» είπα με το ίδιο παράπονο και εκείνος γρυλίζοντας έκατσε στο έδαφος και έβαλε την μουσούδα του ανάμεσα στα πόδια του ενώ άφηνε μερικούς λυγμούς να ξεφύγουν από μέσα του και δεν είχα ιδέα τι να κάνω.
«Θα έρθεις μαζί μου;» ρώτησα με περισσότερο πείσμα και εκείνο αφού σηκώθηκε πρώτα έκανε δύο βήματα προς τα πίσω και γάβγισε νευριασμένα και πιάνοντας το κεφάλι μου αναστέναξα.
«Για να τον αγαπάς πόσο κακός μπορεί να είναι πια;...» αναρωτήθηκα και εκείνο γρύλισε παραπονιάρικα ενώ γυρίζοντας ανάσκελα με τα πόδια του ψηλά άρχισε να κουνάει το απομεινάρι που είχε για ουρά γαβγίζοντας μια φορά, ενώ αφήνοντας την γλώσσα του να κρεμάσει γέλασε με το ιδιαίτερο σκυλίσιο του γέλιο και γέλασα στιγμιαία ενώ έμεινα να τον κοιτώ.
«Σε αγαπάει και εκείνος;» ρώτησα με απορία και εκείνο γυρίζοντας ξανά προς την μεριά μου άρχισε να γαβγίζει και να χοροπηδά σαν καγκουρό ενώ έκανε χαρούλες στον αέρα στριφογυρίζοντας γύρω από τον εαυτό του και έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
«Πλάκα μου κάνεις» είπα σοκαρισμένα και εκείνο έκατσε στα δυο του πόδια και έμεινε ακίνητο να με κοιτάει χαμογελαστός.
«Αφού δεν αγαπάει ούτε τον κώλο του» του είπα με αηδία και εκείνο ξεφυσώντας έκανε κάτι σαν μια ειρωνική γκριμάτσα και τα παράτησα.
«Αυτό δεν αλλάζει τα γεγονότα... Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνο μαζί σου... Γι αυτό αποφάσισε... ή έρχεσαι τώρα μαζί μου ή...» πήρα μια βαθιά ανάσα... Δεν το πιστεύω αυτό που κάνω, σίγουρα είμαι τρελή δεν υπάρχει άλλη εξήγηση... «Ή πήγαινε και άνοιξε μου να μπω» είπα πιο αποφασιστικά και τον κοίταξα.
Εκείνο έμεινε για λίγο να με κοιτά με το κεφάλι του να πηγαίνει μια αριστερά και μια δεξιά δύσπιστα και ξεφύσησα.
«Περιμένω...» είπα πάλι και εκείνος ρουθούνισε και ήρθε και πάλι κοντά μου βγάζοντας την μουσούδα του από τα κάγκελα... «Δεν θα τον αφήσω να καταστρέψει ένα τέτοιο υπέροχο φίλο εξαιτίας μου» του είπα πιο μαλακά και εκείνο γλύφοντας το πρόσωπο μου, γρύλισε παραπονιάρικα και έτριψε την μουσούδα του πάνω στο πρόσωπο μου.
«Το ξέρεις ότι είσαι σπάνιος, και σε ευχαριστώ για όσα έχεις κάνει για μένα... Αλλά αν είναι να μείνουμε πρέπει να κάνουμε μια συμφωνία...» του είπα και εκείνος πισωπατώντας, έκατσε στα δύο του πόδια σούζα και με κοίταξε σοβαρός... «Τέρμα οι καβγάδες εντάξει;» του είπα και με κοίταξε με απορία και πάλι κουνώντας το κεφάλι του μια αριστερά και μια δεξιά σαν να μην καταλάβαινε τι εννοούσα.
«Αν όπως λες σε αγαπάει, σημαίνει ότι έχει και αυτός τα κουμπιά του... Θα μου τα μάθεις και εμένα;» τον ρώτησα και εκείνο σοβαρό γάβγισε μια φορά επιβεβαιώνοντας το και αναστέναξα ενώ σηκώθηκα όρθια και τον κοίταξα σταθερά στα μάτια.
«Οκ λοιπόν... Πήγαινε άνοιξε να μπω και πάμε να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους πριν γυρίσει» του είπα αποφασιστικά και χωρίς δεύτερη κουβέντα έτρεξε και εκτέλεσε την εντολή μου και εγώ χτυπώντας το μέτωπο μου άρχισα να λέω απελπισμένα.
«Πόσο ηλίθια είσαι πια;... πόσο;»
Έντουαρντ
Είχα ξεπεράσει τα όρια μου... Πως μπόρεσαν να κάνουν κάτι τέτοιο;... σκεφτόμουν καθώς χτύπαγα το χέρι μου στο τιμόνι και λίγο ήθελε να το κάνω κομμάτια από τα νεύρα που είχα... Πόσο ηλίθιο τελικά παίζει να είναι αυτό το κορίτσι, δεν έχει καθόλου μυαλό;... Μα να βάλει την ζωή της σε κίνδυνο για ένα σκυλί που στην τελική όλο αυτόν τον καιρό της σέρνει και την κάνει να μην ξέρει από που της ήρθε, μόνο και μόνο γιατί την υπερασπίστηκε;... Για όνομα πια, ένα σκυλί είναι μόνο τίποτα παραπάνω... Σε μένα στοιχίζει περισσότερο που τον έχασα, γιατί τώρα μέχρι να καταφέρω να εκπαιδεύσω ξανά ένα άλλο θα πρέπει να διακινδυνεύσω πολλά και πάλι... Γαμώτο σου Μπέλα... Γιατί πρέπει να καταστρέφεις τα πάντα στο διάβα σου;... Σκατά... σκατά... σκατά... Πως διάολο θα καταφέρω να βρω ένα ικανό σκυλί ισάξιο του και να το εκπαιδεύσω μέσα σε 10 μέρες και ταυτόχρονα να πρέπει να βάλω και μυαλό στο κουφιοκέφαλο της;
«Να πάρει» φώναξα με τα νεύρα μου να χτυπάνε κόκκινο ενώ κοπάναγα το χέρι μου για άλλη μια φορά πάνω στο τιμόνι και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, άνοιξα τον ανιχνευτή για να βρω ξανά τον Φλικ ώστε να τον γυρίσω πίσω... Αν τους έχω χωριστά ίσως τελικά να πετύχει και να τα καταφέρουμε... Σκέφτηκα και μόλις είδα ότι το σήμα του Φλικ έδειχνε το σπίτι χωρίς ουσιαστικά να κοιτάξω τον δρόμο έκανα επιτόπου στροφή.
«Τον μπάσταρδο...» ούρλιαξα ενώ αλλάζοντας ταχύτητα άρχισα και πάλι να τρέχω σαν τον δαιμονισμένο... «Το ήξερα ότι ετοίμαζες κάτι» συμπλήρωσα μέσα από τα δόντια μου και ρυθμίζοντας το καντράν για να βρω το σήμα της Μπέλας πήρα μια βαθιά ανάσα για να συγκεντρωθώ βλέποντας ότι είναι ακόμα στο σπίτι… Αλλά δεν μπορούσα και να είμαι σίγουρος ότι αυτό ισχύει μιας και δεν ήξερα αν θα σκεφτόταν να βγάλει το περιδέραιο που της είχα φορέσει εχθές ή όχι.
Βλέποντας τα σήματα και των δύο να μετακινούνται από το σπίτι πήρα μια ανακουφιστική ανάσα... Τουλάχιστον φοράει ακόμα το περιδέραιο οπότε όπου και να πάει δεν θα μπορεί να μου ξεφύγει... σκέφτηκα και ανοίγοντας κι άλλο το αμάξι άρχισα να τρέχω κοιτώντας την πορεία που είχαν πάρει... Αφού έμειναν για λίγο σταθερή πάνω στην κεντρική λεωφόρο οι πορείες τους διαχωρίστηκαν και έξυσα το κεφάλι μου νευρικά... Πάει καλά αυτό το σκυλί;... Γιατί γυρίζει σπίτι;... Αφού ξέρει ότι θα το πληρώσει πολύ ακριβά που τόλμησε να σκεφτεί να κάνει κάτι τέτοιο... Προς μεγάλη μου έκπληξη το σήμα της Μπέλας έμεινε για λίγο σταθερό και αμέσως μετά άρχισε να έχει πορεία ξανά προς το σπίτι... Τι διάολο γίνεται εκεί;... αναρωτήθηκα και μόλις πήρα μια βαθιά ανάσα, έμεινα αναποφάσιστος να τρέχω σαν τον τρελό χωρίς να είμαι ικανός να κάνω μια λογική σκέψη.
Φτάνοντας στο σπίτι επικρατούσε η απόλυτη ησυχία... Πως θα το χειριστώ τώρα αυτό;... σκέφτηκα και πήρα μια βαθιά ανάσα χωρίς να βγαίνω από το αμάξι... Ήμουν μπαρούτι έτοιμο να εκραγεί, αλλά από την στιγμή που και οι δύο ήταν εδώ αυτόματα μου δήλωναν ότι θέλουν να παραμείνουν από επιλογή και όχι επειδή τους το επιβάλω εγώ...Αυτό μόνο καλό μπορεί να κάνει στην συνεργασία μας, παρά κακό μιας και που πλέον αυτό μπορεί να τους κάνει να συνεργαστούν με περισσότερη θέληση.
Σκατά... Αν τους αφήσω ατιμώρητους μπορεί να το κάνουν ξανά... Αν τους τιμωρήσω όμως μπορεί να καταστρέψω ότι έχτισαν μόνοι τους άσχετα με τους λόγους που τους κάνουν να είναι εδώ.
«Πως διάολο να το χειριστώ;... Πως;» σίριξα μέσα από τα δόντια μου κοπανώντας το χέρι μου πάνω στο τιμόνι και αφού μούγκρισα, πήρα την απόφαση και ανοίγοντας την πόρτα άρχισα να μπαίνω στο εσωτερικό του σπιτιού αλλά δεν ακουγόταν ούτε ένας ψίθυρος και με τα φώτα κλειστά δεν δήλωναν το που μπορούσαν να είναι... Αποφάσισα να πάω να ελέγξω πρώτα το δωμάτιο της και μόλις έφτασα στον διάδρομο και είδα το φως του δωματίου μου αναμμένο δεν είχα αμφιβολία πια για το που μπορεί να είναι.
Φτάνοντας κοντά στο άνοιγμα της ντουλάπας μου, την βρήκα στο πάτωμα να έχει ακουμπήσει πάνω στα πόδια της που τα είχε κοντά στο σώμα της, τον φάκελο της και να το μελετάει παγωμένα, ενώ ο Φλικ ξαπλωμένος δίπλα της με κοίταζε με παράπονο ενώ ένας λυγμός ξέφευγε από τα χείλια του, κοιτώντας μια εμένα και μια την Μπέλα αναποφάσιστος με το τι πρέπει να κάνει.
Πλησιάζοντας την, πήρα τον φάκελο από τα πόδια της ενώ τον έκλεισα αλλά εκείνη ακόμα στην ίδια θέση δεν βλεφάρισε καν... Με τα μάτια της να πηγαίνουν πέρα δώθε σαν να διάβαζε ακόμα, με την ανάσα της να πηγαινοέρχεται με δυσκολία, άρχισε να τρέμει ανεπαίσθητα αλλά ακόμα δεν ανταποκρινόταν και ας είχε καταλάβει ότι ήμουν δίπλα της.
Έκατσα στο πάτωμα αντικριστά της και περίμενα μέχρι εκείνη να βρει το κουράγιο να το κάνει...
«Δεν θέλω να μάθω τι δουλειά κάνεις» είπε ξέπνοα ενώ δάκρυα αναβλύζαν από τα μάτια της, κουνώντας με πείσμα το κεφάλι της αρνητικά... «Αλλά θέλω να μάθω τι σκοπό έχεις να κάνεις με μένα» συνέχισε ενώ συνέχιζε να κοιτάει στο ίδιο σημείο που κοίταζε πριν, ακόμα με σοκαρισμένο ύφος.
«Δεν έχω σκοπό να σε κάνω πόρνη πολυτελείας, αν είναι αυτό που υπονοείς» της είπα ήρεμα και εκείνη με την πιο αργή κίνηση σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε παγωμένα.
«Τότε τι;... Αν δεν έχεις σκοπό να με κάνεις...» ξεροκατάπιε πνίγοντας της λέξεις ενώ έσμιγε τα φρύδια της κοιτώνας για λίγο αλλού... «Τότε γιατί πρέπει να βγω με όλους αυτούς» συνέχισε με την ίδια άψυχη χροιά ενώ τα μάτια της δεν σταμάταγαν να τρέχουν ακατάπαυστα... Πήρα μια βαθιά ανάσα ενώ τσίμπησα την ράχη της μύτης μου για να μπορέσω να χαλαρώσω ώστε να βρω έναν τρόπο για να της δώσω να καταλάβει όσο πιο πειστική μπορούσα την αλήθεια…
«Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να τους πλησιάσεις και να τους κρατήσεις παρέα όσο εγώ θα κάνω την δουλειά μου... Τίποτα άλλο» τόνισα και με κοίταξε δύσπιστα.
«Τίποτα... άλλο» επανέλαβε τα τελευταία μου λόγια με φωνή που έβγαινε από τα βάθη της ψυχής της, που αν δεν ήμουν τόσο κοντά δεν θα είχα καταφέρει να τα ακούσω.
«Τίποτα... άλλο» επιβεβαίωσα και μόλις είδα ότι δεν ανταποκρίνεται συνέχισα... «Μπέλα πίστεψε με, όταν λέω ότι δεν ανέχομαι να αγγίζει κανείς ότι μου ανήκει... Το εννοώ» τόνισα και παίρνοντας μια τρεμάμενη κοφτή ανάσα με κοίταξε με το βλέμμα της ακόμα παγωμένο και άψυχο.
«Και αν αυτοί προσπαθήσουν...» ρώτησε τρέμοντας χωρίς να έχει κουράγιο να ολοκληρώσει την φράση της.
«Τότε έχεις το ελεύθερο από μένα να τους κάνεις την μούρη κρέας όπως τους αξίζει...» είπα σοβαρός και έσμιξε τα φρύδια της με απορία... «Για ποιον άλλον λόγο θεωρείς ότι προσπαθώ να σε μάθω να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου;» ρώτησα πιο ήρεμα και το σκέφτηκε για λίγο.
«Και δεν θα θυμώσεις αν τους εναντιωθώ;... Εννοώ αυτό δεν θα χαλάσει την δουλειά σου;»
«Σίγουρα δεν θα είναι το καλύτερο αποτέλεσμα μιας και που όταν θα φεύγεις, θα προτιμώ να φεύγεις σαν κυρία ώστε να μην στιγματιστείς... Αλλά αν συμβεί κάτι τέτοιο και δεν τους εναντιωθείς πίστεψε με θα θυμώσω περισσότερο που τους άφησες να σε αγγίξουν παρά που μου χάλασες μια δουλειά»
«Δεν καταλαβαίνω τίποτα» είπε περισσότερο στον εαυτό της παρά σε μένα και πήγα μια βαθιά ανάσα.
«Η δουλειά σου είναι μόνο να τους κρατάς παρέα μέχρι να τελειώσω την δουλειά μου Μπέλα... Ίσως μερικές φορές να χρειαστεί να κάνεις και τίποτα περισσότερο από αυτό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να επιτρέψω να αναμειχθείς μαζί τους και πολύ περισσότερο να ανεχτώ να σε αγγίξουν έστω και στο ελάχιστο... Θα τους γνωρίζεις, θα τους κάνεις παρέα για μερικές ώρες, θα φεύγεις σαν κυρία και δεν θα τους ξαναβλέπεις ποτέ ξανά στην ζωή σου... Αυτό είναι όλο» τόνισα πιο πειστικά και πήρε μια βαθιά, ανακουφιστική ανάσα ενώ καθώς το σκεφτόταν περισσότερο το σώμα της άρχισε να χαλαρώνει και μόλις με κοίταξε ξανά το χρώμα στο πρόσωπο της άρχισε να επανέρχεται σιγά σιγά.
«Πραγματικά πιστεύεις όσα γράφεις μέσα στον φάκελο για μένα;» ρώτησε δύσπιστα και πήρα μια ανάσα ενώ πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου απηυδισμένα.
«Πως μπορώ να μην τα πιστεύω Μπέλα;...» ρώτησα πίσω αλλά συνέχισε να με κοιτάει χωρίς να ανταποκρίνεται... «Ποτέ δεν σου είπα ψέματα και ναι πιστεύω απόλυτα όλα όσα διάβασες... Πίστεψε με Μπέλα, αν εξαιρέσεις όλα σου τα στραβά, έχεις όλο το πακέτο για να κάνεις έναν άντρα να νιώσει ότι είσαι ότι πάντα ονειρευόταν να βρει και σε καμία περίπτωση δεν αφήνω τον εαυτό μου απέξω»
«Εγώ είμαι ότι ονειρεύεται κάθε άντρας;» ρώτησε χωρίς να το πιστεύει και κατένευσα σοβαρός καθώς την κοίταζα σταθερά στα μάτια... «Ακόμα και για σένα;» συμπλήρωσε χωρίς να αλλάζει ύφος και χαμογέλασα.
«Δεν έχω συναισθήματα Μπέλα... Μην περιμένεις ποτέ αυτό να αλλάξει γιατί θα απογοητευτείς πολύ γρήγορα και θα πληγωθείς όσο δεν έχεις πληγωθεί ποτέ στην ζωή σου... Δεν πρόκειται ποτέ να σε ερωτευτώ ή να σε αγαπήσω αν αυτό βάζεις με το μυαλό σου, αλλά δεν θα πάψω ποτέ να σε θαυμάζω και να πιστεύω ακράδαντα πως ναι, είσαι το αυτό που όλοι οι άντρες ονειρεύονται να γνωρίσουν στην ζωή τους και αν το βρουν ποτέ δεν θα σταματήσουν μέχρι να το αποκτήσουν»
«Γιατί;... Τι το ιδιαίτερο μπορώ να έχω εγώ ώστε να σε κάνει να με βλέπεις έτσι;» ρώτησε ξέπνοα με την ματιά της ακόμα παγωμένη από την δυσπιστία και χαμογέλασα καθώς κοίταξα για μια στιγμή προς τον Φλικ και εκείνος ξεφύσησε απηυδισμένος με την ίδια σκέψη με μένα... Πότε θα μπορέσει αυτό το κορίτσι να καταλάβει πόσο σπάνιο είναι;... αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά και καθώς πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου απόλυτα σοβαρός, κάρφωσα την ματιά μου απάνω της και για άλλη μια φορά προσπάθησα να την κάνω δει όσα εγώ βλέπω, ελπίζοντας αυτήν την φορά να με πιστέψει.
«Είσαι απίστευτη μαχήτρια... Κατάφερες κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες να επιβιώσεις και να βγεις νικήτρια στην ζωή εκεί που άλλη στην θέση σου θα είχε παρατεθεί από την ίδια την ζωή... Σε τρομοκρατώ μέχρι εκεί που δεν πάει και όμως παρόλο τον φόβο σου πάντα καταφέρνεις να βρεις την τόλμη να αντικρούσεις το τέρας... Είσαι απελπισμένη όσο δεν πάει και όμως ποτέ δεν τα παρατάς... Πως μπορούν όλα αυτά να μην σε κάνουν μοναδική... Πως μπορούν να με κάνουν να μην το βάζω κάτω, να με κάνουν να σε θέλω περισσότερο γιατί είσαι ότι ακριβώς έψαχνα πάντα σε μια γυναίκα, να μην με κάνουν να σε θαυμάζω!» τόνισα και έμεινε να με κοιτά χωρίς να ανταποκρίνεται με ένα άδειο βλέμμα και παίρνοντας άλλη μια βαθιά ανάσα συνέχισα.
«Ναι δεν έχεις κάτι απάνω σου που να σε διαφοροποιεί από ένα οποιοδήποτε άλλο κορίτσι όσο αφορά την εξωτερική σου εμφάνιση και αυτό γιατί έτσι αφήνεις να δεις τον εαυτό σου... Δεν σημαίνει όμως ότι ισχύει... Θες να σου πω τι σε διαφέρεις;» ρώτησα και κατένευσε ακόμα άδεια... «Είσαι πέρα από κάθε φαντασία όμορφη αλλά η ομορφιά σου δεν βρίσκετε πίσω από τα συνηθισμένα καφέ σου μάτια ή τα καφέ μαλλιά σου ή ακόμα και στο καλλίγραμμο πλέον και λεπτό κορμί σου... Η πραγματική σου ομορφιά Μπέλα βρίσκεται μέσα σου... Έχεις την μεγαλύτερη καρδιά που έχω δει ποτέ σε έναν άνθρωπο και πίστεψε με έχω γνωρίσει πολύ κόσμο και αυτό που είδα σε σένα δεν το έχω δει πουθενά αλλού...» κατάπιε με κόπο το σάλιο της αλλά δεν ανταποκρίθηκε και συνέχισα...
«Ο Φλικ για μένα σημαίνει πολλά περισσότερα πράγματα από όσο μπορείς να βάλεις με το μυαλό σου, δεν είναι απλά ένας φύλακας Μπέλα, είναι πολλά περισσότερα από αυτό και αν τον χάσω, χάνω αυτόματα και πάρα πολλά συν του ότι θα με κάνει να διακινδυνεύσω μέχρι και την ίδια μου την ζωή αν τον χάσω αυτήν την στιγμή... Όμως δεν διστάζω ούτε στο ελάχιστο να τον σκοτώσω ακόμα και αυτήν την στιγμή γιατί εκείνος τόλμησε να μου εναντιωθεί...Γιατί αυτός είμαι, δεν βάζω τίποτα πάνω από μένα και δεν κάνω δεύτερη σκέψη όταν κάποιος προσπαθήσει να μου την φέρει... Αλλά εσύ...» συνέχισα κουνώντας αρνητικά το κεφάλι μου ενώ έτριψα τα μάτια μου για μια στιγμή και μόλις την κοίταξα ξανά συνέχισα με περισσότερο σθένος.
«Εσύ πραγματικά είσαι το κάτι άλλο... Δεν έχεις ίχνος εγωισμού... Δεν διστάζεις να χαρίσεις την ίδια σου την ζωή μόνο και μόνο για να γλυτώσεις τη δική του... Δεν διστάζεις να κάτσεις απέναντι μου αυτήν την στιγμή ενώ είμαι σίγουρος ότι μέσα σου ξέρεις ότι το σημερινό δεν πρόκειται να το ξεπεράσω έτσι απλά μόνο και μόνο γιατί τελικά γύρισες πίσω... Πως μπορώ να κλείσω τα μάτια μου σε αυτό, πως μπορώ εγώ μπροστά σε αυτό να μην ενισχύσω αυτό που ήδη πιστεύω για σένα και να με κάνει να δω το μεγαλείο της καρδιά σου, να με κάνει να δω πόσο ανιδιοτελής είσαι, να με κάνει να δω πόσο...ΜΟΝΑΔΙΚΗ... είσαι!» ολοκλήρωσα την σκέψη μου και γερνώντας το κεφάλι της άφησε να ακουμπήσει το σαγόνι της πάνω στα γόνατα της και έμεινε σιωπηλή χωρίς κανένα συναίσθημα και αναστέναξα.
«Γιατί γύρισες πίσω Μπέλα;» την ρώτησα και με κοίταξε γυρίζοντας μόνο την ματιά της προς το μέρος μου χωρίς να κουνηθεί.
«Δεν ήθελε να έρθει μαζί μου και δεν μπορούσα να τον αφήσω να πληρώσει εκείνος την οργή σου για μένα» είπε κάτω από τον αναστεναγμό της, κλείνοντας τα μάτια της ηττημένα.
«Βλέπεις;...» είπα υψώνοντας την φωνή μου πάνω στην αγανάκτηση μου και ανοίγοντας τα μάτια της με κοίταξε με πόνο... «Αυτό ακριβώς εννοώ Μπέλα...» συνέχισα με βαθιά φωνή πιο ήρεμα... «Σιχαίνεσαι αυτήν την ζωή, τρέμεις αυτήν την στιγμή για τις συνέπειες και όμως κοίτα λίγο τον εαυτό σου... Είσαι εδώ, δεν φοβάσαι να με αντιμετωπίσεις, δεν τρέχεις να κρυφτείς... Περιμένεις οποιαδήποτε συνέπεια και όλα αυτά γιατί;... Για ένα σκυλί, όχι άνθρωπο, ένα σκυλί που από την μέρα που το γνώρισες σε έχει κάνει σφουγγαρίστρα για να σε κάνει να τον υπακούσεις και όμως εσύ είσαι εδώ, γιατί φοβάσαι μην την πληρώσει που τόλμησε να με παρακούσει» ολοκλήρωσα και εκείνη παίρνοντας μια βαθιά ανάσα έβαλε το μέτωπο της να ακουμπήσει στα γόνατα της και έμεινε σιωπηλή χωρίς καν να το σχολιάσει και κούνησα το κεφάλι μου απηυδισμένα κοιτώντας το ταβάνι.
«Τι σε έκανε να πάρεις την απόφαση να μείνεις;» ρώτησα με έναν αναστεναγμό αγανακτισμένος… Αφού άφησε την ανάσα της να βγει από μέσα την βαριά, αφήνοντας το μάγουλο της να ακουμπήσει πάνω στα γόνατα της, κοιτώντας προς την μεριά του Φλικ, με μια αργή κίνηση άφησε το χέρι της να ακουμπήσει πάνω στο κεφάλι του ενώ με τα δυο της δάχτυλα άρχισε να χαϊδεύει τρυφερά το αυτί του και εκείνος άφησε έναν λυγμό να του ξεφύγει και αμέσως τα μάτια της άρχισαν να δακρύζουν ξανά.
«Δεν θα μπορούσα ποτέ να συγχωρήσω τον εαυτό μου αν πάθαινε τίποτα εξαιτίας μου... Δεν με νοιάζει τι θα κάνεις σε μένα, αλλά δεν θέλω να τον ξαναπειράξεις εξαιτίας μου»
«Δεν μπορώ να κάνω συμφωνίες όσο αφορά την συμμόρφωση σας» δήλωσα αυστηρά και κούνησε αρνητικά το κεφάλι της με πείσμα ενώ τον χάιδευε πιο έντονα κοιτώντας τον με πόνο στην ματιά της.
«Δεν θα σε σταματήσει ξανά» είπε με σιγουριά και έμεινα να την κοιτάζω δύσπιστα.
«Πως μπορείς να το ξέρεις αυτό;»
«Μου το υποσχέθηκε» απάντησε κοιτώντας τον έντονα και ο Φλικ γρυλίζοντας παραπονιάρικα άρχισε να τρίβει έντονα το κεφάλι του πάνω στην παλάμη της και τα μάτια της Μπέλας άρχισαν να δακρύζουν περισσότερο την στιγμή που έπνιξε έναν λυγμό... Ο Φλικ αμέσως σηκώθηκε και βάζοντας το κεφάλι του πάνω στην αγκαλιά της, έκατσε ξανά και εκείνη τον αγκάλιασε και τον φίλησε ενώ δεν σταμάταγε να τον χαϊδεύει παρηγορητικά.
Έτριψα το μέτωπο μου με τα δάχτυλα μου κλείνοντας τα μάτια μου και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, την άφησα ήρεμα από μέσα μου και τους κοίταξα ξανά.
«Τουλάχιστον υπόσχεσαι ότι τώρα που είσαι εδώ με την θέληση σου, θα κάνεις μια προσπάθεια;»
«Μα προσπαθώ» είπε μέσα από τον λυγμό της και έτριξα τα δόντια μου για να μην αντιδράσω και αμέσως ο Φλικ γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου αλλά εκείνη του έκλεισε αυτόματα το στόμα και τον ανάγκασε και πάλι να φωλιάσει μέσα στην αγκαλιά της πριν εκείνος αντιδράσει και ανασήκωσα τα μάτια μου ειρωνικά.
«Έλεγες κάτι;» την ρώτησα κοιτώντας τον με νόημα και εκείνη άρχισε να κουνάει το κεφάλι της αρνητικά.
«Δεν πρόκειται να μπω ανάμεσα σας, δεν θα είμαι η αιτία που θα χαλάσετε την μεταξύ σας σχέση... Δεν θα τον αφήσω ξανά να σου εναντιωθεί για να με προστατέψει» έλεγε κοιτώντας τον έντονα και εκείνος ξεφυσώντας τα παράτησε και τραβώντας την μουσούδα του από το χέρι της άρχισε να την γλύφει πάνω στο πρόσωπο και εκείνη χαμογελώντας συνεσταλμένα, αναστέναξε.
«Το ξέρω αγόρι μου... Το ξέρω και σε ευχαριστώ αλλά το υποσχέθηκες... Τέρμα οι καυγάδες» του είπε και εκείνος γάβγισε μια φορά και αφού χώθηκε και πάλι μέσα στην αγκαλιά της έμεινε ακίνητος και εκείνη με κοίταξα θαρραλέα στα μάτια.
«Προσπάθησα να σε προειδοποιήσω αλλά δεν ήθελες να με ακούσεις... Προσπαθώ δεν ξέρω τι άλλο να κάνω» είπε με παράπονο και ξεφύσησα κοιτώντας το ταβάνι.
«Μπέλα, δεν προσπαθείς ούτε στο ελάχιστο...» είπα κάτω από την ανάσα μου... «20 μέρες τώρα κάνουμε τα ίδια πράγματα και δεν έχεις μάθει τίποτα... Πως σκατά θα καταφέρω να σου χωρέσω μέσα στο κεφάλι σου όλα όσα πρέπει να μάθεις μέσα στις επόμενες 10 που απομένουν, μπορείς να μου απαντήσεις σε αυτό;» την ρώτησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα και εκείνη πνίγοντας έναν λυγμό κοίταξε χαμηλά για να αποφύγει την ματιά μου.
«Πως περιμένεις να συγκεντρωθώ όταν γκαρίζεις όλη την ώρα;» ρώτησε αμυντικά και βάζοντας τον αγκώνα μου πάνω στο γόνατο μου, έτριψα το κεφάλι μου νευριασμένα.
«Δηλαδή αν υποσχεθώ να μην γκαρίζω, θα μπορέσεις να συγκρατήσεις έστω και τα μισά;» ρώτησα και εκείνη κατένευσε... «Ας είναι, δεν μας μένει και τίποτα άλλο... αλλά κακομοίρα μου έτσι και δω ότι κάνεις πάλι τα ίδια...» ξεκίνησα και εκείνη άρχισε να κουνάει το κεφάλι της αρνητικά με πείσμα... «Όσο για σένα...» τόνισα και με το πόδι μου κλώτσησα απαλά τον Φλικ για να γυρίσει προς το μέρος μου... «Τέρμα τα σούρτα φέρτα... Μέχρι το πρωί να έχει κλείσει η τρύπα πριν την βρω και το βράδυ θα κοιμάσαι στο δωμάτιο σου, έγινα κατανοητός;» εκείνος κοίταξε μια φορά την Μπέλα και μόλις είδε ότι εκείνη δεν ανταποκρίθηκε ξεφύσησε και φεύγοντας από την αγκαλιά της ήρθε και άρχισε να τρίβετε πάνω μου.
«Άσε τα παρακάλια πριν το μετανιώσω...» του είπα πιο αυστηρά και αφού γρύλισε μια φορά παραπονιάρικα έκατσε σούζα και με κοίταξε μέσα στα μάτια σοβαρός... «Τρέχα τώρα να πλυθείς... Το ξέρεις ότι μου την δίνει να μυρίζεις σαν να είσαι κανένα σκυλί του δρόμου» του είπα και αμέσως έφυγε για να γυρίσει στο δωμάτιο του.
«Γιατί Φλικ;» ρώτησε η Μπέλα και γύρισα προς την μεριά της...
«Μμμμ;» απάντησα με απορία ζαρώνοντας τα φρύδια μου και πήρε μια βαθιά ανάσα να ελέγξει το τρέμουλο της πριν συνεχίσει.
«Ακούγετε σαν μάρκα εντομοκτόνου» διευκρίνισε την πρώτη της απορία και χωρίς να το θέλω γέλασα με το σχόλιο της τρίβοντας τα μάτια μου.
«Είναι στο μόνο όνομα που ακούει» απάντησα ανασηκώνοντας τους ώμους μου και με κοίταξε ξαφνιασμένη.
«Μόνος του το διάλεξε;» ρώτησε με σοκαρισμένος ύφος και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
«Όχι, αλλά έτσι τον φώναζε το κοριτσάκι που τον είχε» απάντησα και με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια... «Είπαμε είμαι τέρας άλλα όχι και έτσι...» είπα πριν προλάβει να αρχίσει τις κατηγορίες και μαλακώνοντας τα χαρακτηριστικά της, με κοίταξε με απορία ενώ σιωπηλά ζητούσε να συνεχίσω... «Ένα βράδυ που γύριζα στο σπίτι έγινε ένα ατύχημα... Στον δρόμο ήμασταν μόνο εγώ και μπροστά μου το αυτοκίνητο που ήταν η μικρή με τον πατέρα της μέσα... Είχαμε αρκετή απόσταση μεταξύ μας αλλά πρόλαβα να δω την στιγμή που ο πατέρας της έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και έπεσε στον γκρεμό... Στην αρχή δεν σταμάτησα, συνέχισα κανονικά την πορεία μου αλλά όσο έβλεπα ότι για χιλιόμετρα κανένα άλλο αμάξι δεν πέρναγε πήρα την απόφαση να γυρίσω... Ο οδηγός ήταν ήδη νεκρός, το κοριτσάκι όμως όχι... Η πόρτα είχε διπλώσει απάνω στο σώμα της και η κατάσταση της ήταν πολύ άσχημη... Ήξερα ότι και να την έβγαζα δεν θα τα κατάφερνε και αποφάσισα να πάρω την αστυνομία να τους μαζέψει και να την κάνω πριν έρθουν αλλά εκείνη με σταμάτησε...
«Σας παρακαλώ βοηθήστε με» φώναζε μέσα από τα δάκρυα της ξεψυχισμένα και τα παράτησα...
Τράβηξα με τα χέρια την πόρτα αλλά δεν μπορούσα να την βγάλω από εκεί, κάποιος έπρεπε να την τραβήξει και εκεί που πήγα να τα παρατήσω εκείνη άρχισε να μετακινείτε αλλά λόγο της ζώνης που φορούσε, δεν μπορούσε να βγει τελείως...
Δεν είχα δει τον Φλικ από την αρχή και μου φάνηκε πολύ περίεργο όλο αυτό... Όμως όταν εκείνος κατάλαβε ότι δεν μπορεί να την τραβήξει άλλο, άρχισε να γαβγίζει και τότε κοκάλωσα και κοιτώντας καλύτερα είδα το κεφάλι του να ξεπροβάλει κάτω από το σώμα της»
«Τον είχε πλακώσει για να μην χτυπήσει» συμπέρανε ξέπνοα και κατένευσα.
«Με τα πολλά, με την βοήθεια του Φλικ φυσικά, την βγάλαμε αλλά ήταν πολύ αργά για εκείνην... Ήδη έβγαζε από το στόμα της αίμα, οπότε βάλε με το νου σου σε τι κατάσταση βρισκόταν αλλά δεν τον έβαζε κάτω... Αφού με έβαλε να της υποσχεθώ ότι θα τον προσέχω είπε το όνομα του και ξεψύχησε στα χέρια μου» είπα και την κοίταξα για λίγο... Εκείνη με το βλέμμα της προς την πόρτα σκεπτόταν όσα της είπα σιωπηλά και μόλις γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου κατένευσε.
«Λοιπόν αρκετά με όλα αυτά... Πήγαινε να κάνεις και εσύ ένα μπάνιο και να ηρεμήσεις λίγο και μόλις είσαι έτοιμη κατέβα να βάλουμε κάτι στο στόμα μας και θα δούμε τι θα κάνουμε... Οκ;» την ρώτησα και κατένευσε χωρίς να έχει κουράγιο να μιλήσει... «Οκ» επανέλαβα μέσα από έναν αναστεναγμό και για να της δώσω τον χρόνο που χρειαζόταν να ανακτήσει της δυνάμεις της, έφυγα και την άφησα μόνη παίρνοντας μαζί μου και τον φάκελο της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου