Haunted Love "8. Η παγίδα"

Έντουαρτ

Σκληρό καρύδι αλλά δεν ξέρει ακόμα με ποιον σκέφτηκε να τα βάλει... Τώρα να την δω τι θα κάνει... Τα πόδια της είχαν ήδη πληγωθεί από τα τακούνια, έξω η βροχή για καλή μου τύχη δεν έλεγε να κοπάσει και επιπλέον δεν είχε μια ούτε για ένα εισιτήριο... Τι ακριβός θα έκανες σε μια τέτοια απομονωμένη περιοχή που ούτε ταξί δεν πέρναγε χωρίς να το καλέσεις πρώτα;

Είχε ξεπεράσει τα όρια της και όμως δεν έχανε το θάρρος της... την κοίταζα να φυσάει και να ξεφυσάει ψάχνοντας για έναν τρόπο να ξεφύγει από όλην αυτήν την δύσκολη κατάσταση και όμως όσο απελπισμένη και να είναι πια δεν τα παρατάει παρόλο που έχει ήδη καταλάβει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσω να φύγει ότι και να κάνει... Είναι δική μου... και όσο πιο γρήγορα το πάρει απόφαση τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω... Ο χρόνος περνάει γρήγορα και με την κατάσταση που έχω να αντιμετωπίσω μαζί της... ο ένας μήνας διορίας που έχω με τα βίας θα μας φτάσει και αυτό με κάνει πιο νευρικό αλλά δεν τα παρατάω... Σίγουρα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να διαλέξω εκείνην από κάποια άλλη που θα χρειαζόταν πολύ λιγότερη εκπαίδευση αλλά δεν ήμουν διατεθειμένος να την χάσω γι αυτό και πρέπει τα πάντα να τα πάμε εν τάχη και ας ελπίσω ότι δεν θα μου τα σκατώσει.

Μπέλα

Ποιος νομίζει ότι είναι πια;... Πως τολμάει να μου το κάνει αυτό;... Υποσχέθηκε ότι αν αρνηθώ θα με αφήσει στην ησυχία μου... ούρλιαζα μέσα μου αγανακτισμένη και χωρίς να σκεφτώ τις πράξεις μου βγήκα από το αμάξι και άρχισα να τρέχω όπως μπορούσα πίσω του φωνάζοντας δυνατά μέσα από τα δάκρυα μου που έτρεχαν πλέων ακατάπαυστα από τα μάτια μου.

«Ποιος νομίζετε ότι είσατε πια;... Πως τολμάτε να μου το κάνετε αυτό;... Υποσχεθήκατεεεεεεε» έλεγα ξανά και ξανά ενώ χωρίς να παρατηρώ πραγματικά τριγύρω μου άρχισαν μπαίνω μέσα στο σπίτι αλλά εκείνος δεν ήταν πουθενά.

Ξέπνοη και με τα πόδια μου να με τσακίζουν σε κάθε μου βήμα κάποια στιγμή σκόνταψα και έπεσα στο πάτωμα και απελπισμένη όπως ήμουν μαζεύτηκα σε μια μπάλα και άρχισα να κλαίω με αναφιλητά τρέμοντας από το φόβο και το κρύο που με είχε πιρουνιάσει... Όταν ένιωσα μια φιγούρα να με πλησιάζει από το μισοσκόταδο, ενστικτωδώς έσυρα το κορμί μου μέχρι τον τοίχο που υπήρχε πίσω μου και τον κοίταξα τρομοκρατημένα.

«Μαζέψτε τα δάκρυα σας και σηκώστε το ανάστημά σας δεσποινίς Ιζαμπέλα... δεν σας αρμόζει τέτοια συμπεριφορά» είπε σκληρά και την στιγμή που άρχισε να με πλησιάζει ξανά, αυτόματα έκανα ότι μου είπε τρέμοντας σύγκορμη και τοίχο τοίχο άρχισα να τον αποφεύγω αλλά εκείνος δεν σταμάτησε να με πλησιάζει... Μόλις το σώμα μου έφτασε στην γωνία του άδειου τοίχου κοίταξα γύρω μου προσπαθώντας να σκεφτώ τις επιλογές μου... «Αν θέλετε να φύγετε δεν θα σας εμποδίσει κανείς... αλλά σας προτείνω να μην το κάνετε... με της πληγές που έχουν τα πόδια σας και την βροχή να σας μαστιγώνει πόσο μακρυά μπορείτε να πάτε;» ρώτησε μαλακώνοντας την φωνή του και τον κοίταξα δύσπιστα... «Τι λέτε να κάνετε μια υποχώρηση για σήμερα και αύριο με πιο καθαρό μυαλό να κοιτάξετε καλύτερα τις επιλογές σας;» ρώτησε και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου... «Τότε σας εύχομαι καλή τύχη» είπε απαλά και γυρίζοντας την πλάτη του άρχισε να ξεμακραίνει και εγώ δεν ήξερα πως να το πάρω αυτό... Σοβαρολογεί;... θα με αφήσει να φύγω έτσι απλά;

«Μια στιγμή...» τον σταμάτησα και εκείνος γύρισε ξανά προς το μέρος μου ανέκφραστος... «Υπόσχεστε ότι θα με αφήσετε να φύγω;» ρώτησα με το σαγόνι μου να τρέμει ενώ νέα δάκρυα άρχισα να κάνουν την εμφάνισή τους.

«Να υποθέσω ότι δέχεστε την προσφορά μου;» ρώτησε πίσω ψυχρά και τον κοίταξα αναποφάσιστη... ήμουν σίγουρη ότι ήταν ερώτηση παγίδα αλλά έτσι όπως ήμουν δεν μπορούσα να σκεφτώ καμία ικανοποιητική διπλωματική απάντηση και τα παράτησα.

«Μόνο αν μου ορκιστείτε ότι θα με αφήσετε να φύγω την στιγμή που θα το θελήσω» απάντησα κλείνοντας τα μάτια μου προσπαθώντας πολύ σκληρά να συγκρατήσω την κραυγή μου που ερχόταν απειλητικά να με πνίξει.

Χωρίς να καταλάβω το πότε ακριβός ήρθε κοντά μου, ξαφνιάζοντας με, με πήρε στην αγκαλιά του και τον κοίταξα τρομοκρατημένα.

«Δεν θέλω να πληγώσετε παραπάνω αυτά τα υπέροχα και καλλίγραμμα πόδια» διευκρίνισε και αφήνοντας την ανάσα που κρατούσα τελικά κατένευσα νικημένη και τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του τον άφησα να με πάει στο εσωτερικό του σπιτιού του.

Ήμουν τόσο εξουθενωμένη που όλα όσα περνάγανε από δίπλα μου ήταν απλές εικόνες που με τα βίας κοίταζα και όταν εκείνος σταμάτησε έξω από μια περίεργη πόρτα και με άφησε και πάλι να πατήσω στα πόδια μου με ξάφνιασε τόσο πολύ που αναπήδησα από την ταραχή μου, χτύπωντας πάνω στην κλειστή πόρτα και εκείνος αμέσως με συγκράτησε στην αγκαλιά του για να μην βρεθώ και πάλι στο πάτωμα.

«Ελάτε να δούμε σε τι κατάσταση είναι τα πόδια σας πριν πάθουν μεγαλύτερη ζημιά» είπε με την πιο βελούδινη και τρυφερή του φωνή που με έκανε να τον κοιτώ με περιέργεια... Πως σκατά άλλαζε τόσο γρήγορα διαθέσεις δεν μπορώ να καταλάβω.

Ανοίγοντας την πόρτα με άφησε να περάσω πρώτη και μόλις πέρασα το κατώφλι εκείνος άνοιξε το φως και με ακολούθησε...

Απίστευτο!!!... ακόμα και το δωμάτιο του ήταν ακριβός όπως το υπόλοιπο σπίτι... Σαν μουσείο.

 

Ήταν στα χρώματα του κρεμ ενώ το  κόκκινο βελούδο  κάλυπτε το κρεβάτι και τα γύρω  έπιπλα... Το ταβάνι  δημιουργούσε  ένα περίεργο σχηματισμό, κάνοντας  διάφορα σχέδια ακολουθώντας ακριβώς τις γραμμές των κολόνων και τον εσοχών που είχαν οι τοίχοι,  που χώριζαν μεταξύ τους το κεφαλάρι του κρεβατιού,  την είσοδο που μόλις περάσαμε και άλλον ένα διάδρομο που δεν είχα ιδέα που  μπορεί να οδηγούσε.

 

Το κρεβάτι ήταν σαν να  άνηκε σε κάποια άλλη εποχή... Όλο  ήταν στον τόνο του χρυσού με διάφορα περίεργα σκαλίσματα να  διαχωρίζουν  τα τρία στρογγυλά, που ήταν κάτι σαν μαξιλάρια ενώ  στο  κέντρο υπήρχε  ένα μικρότερο ημικύκλιο για να ακουμπάς την πλάτη σου... Τα κομοδίνα όπως και τα υπόλοιπα έπιπλα που διακοσμούσαν τον χώρο ήταν όλα βαριά,  ξύλινα,  επιχρυσωμένα που σίγουρα αν τα έβλεπε ένας παλαιοπώλης ,  θα έτριβε τα χέρια του από χαρά μιας και θα  τα μοσχοπουλούσε για αντίκες, σε αντίθεση με μένα που μόνο αηδία μπορούσαν να μου  προκαλέσουν. 

Το κρεβάτι ήταν σε ένα πιο υπερυψωμένο κομμάτι ενώ σε όλο το υπόλοιπο δωμάτιο, που ήταν τόσο μεγάλο λες και ήταν  γήπεδο του μπάσκετ, είχε τοποθετήσει τρεις βαριές,  σκαλιστές πολυθρόνες, δύο σκαμπό και ένα τραπεζάκι που άνετα μπορούσες να πάρεις το πρωινό σου… Από την αντίθετη μεριά υπήρχε ένα τεράστιο έπιπλο με ένα ολόσωμο καθρέφτη,  επίσης επιχρυσωμένο που έκανε την επιβλητική του εμφάνιση... Δίπλα από τον τεράστιο καθρέφτη υπήρχε ένας διάδρομος που στην είσοδο του διαδρόμου ήταν τοποθετημένες  δύο κολώνες με αμφορείς... Στο σημείο που έβλεπα εγώ,  ο διάδρομος διακοσμούταν από δύο πίνακες και στην μέση υπήρχε  ένας ακόμα σχεδόν ολόσωμος καθρέφτης ενώ  κάτω από τους πίνακες είχε τοποθετήσει δύο ίδια έπιπλα με πορτατίφ να ολοκληρώνουν την διακόσμηση.

«Πως σας φαίνεται;» ρώτησε με περιέργεια και γύρισα προς την μεριά του απότομα.

«Σας αντιπροσωπεύει απόλυτα» είπα θρασύτατα χωρίς να έχω κουράγιο για άλλες “ευγένειες” και το κοροϊδευτικό του χαμόγελο έκανε ξανά την εμφάνισή του.

«Τι εννοείτε όταν λέτε ότι με αντιπροσωπεύει;» ρώτησε ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι.

«Είναι πως να το πω ευγενικά... κάπως παρωχημένο;... σίγουρα παλιομοδίτικο» τόλμησα να πω και εκείνος γέλασε δυνατά διασκεδάζοντας το απόλυτα.

«Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο αλλά αυτό δεν είναι το δικό μου δωμάτιο αλλά το δικό σας» απάντησε ακόμα με χιούμορ στην φωνή του και τον κοίταξα σοκαρισμένη... Το δικό μου δωμάτιο;... Χριστέ μου τα έχει υπολογίσει όλα... δεν πρόκειται ποτέ να με αφήσει να φύγω... τώρα πια είμαι σίγουρη γι αυτό... Τι θα κάνω θεέ μου;;;

«Α... σίγουρα καθόλου του γούστου μου... μπορώ να το αλλάξω;» τον ειρωνεύτηκα και το αυστηρό του ύφος αμέσως γύρισε ξανά και με αφόπλισε κάνοντας με να πισωπατήσω από το ξάφνιασμα μου.

«Φυσικά και όχι...» δήλωσε χωρίς να φέρνει αντίρρηση σε αυτό... «Βλέπετε αυτό το δωμάτιο είναι γνήσιο αντίγραφο του δωματίου της γυναίκας του Λόρδου Μπάιρον» είπε με έμφαση λες και θα έπρεπε να το ήξερα ήδη αυτό.

«Η μάνα του τον ξέρει;» δεν άντεξα και του γύρισα πίσω και ανασήκωσε το ένα του φρύδι με την έκφραση του να σκληραίνει αν είναι δυνατών περισσότερο. 

«Ποιον;» ρώτησε λες και δεν ήξερε ήδη την απάντηση.

«Αυτόν τον Λόρδο πως τον είπαμε Μπάμπιγκτον;» του γύρισα πίσω κοροϊδευτικά και εκείνος έκανε μια γκριμάτσα αηδίας.

«Σιγά μην τον είπαμε και μπέιζμπολ... Τουλάχιστον ξέρεις τι είναι το Μπάμπιγκτον;» μου ανταπάντησε και τώρα ήταν σειρά μου να του κάνω μια γκριμάτσα αηδίας.

«Ολυμπιακό άθλημα» εξυπνάκια που νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα.

«Α ώστε ξέρετε και κάτι γιατί είχα αρχίσει να απελπίζομαι εδώ πέρα» ειρωνεύτηκε και του γύρισα το σχόλιο με μια ειρωνική γκριμάτσα και εκείνος τα παράτησε και προχώρησε παρακάτω... « Τέλος πάντων αρκετά με όλα αυτά.. έχουμε καιρό μπροστά μας για να τα μάθετε σωστά από την αρχή... Τώρα ας ξεμπερδεύουμε με το θεματάκι σας γιατί το πρωί μας περιμένει σκληρή δουλειά» Τι είπε μόλις τώρα;... Μιλάει σοβαρά;... Για πιο θεματάκι μου ακριβός μιλάει;

«Με το θεματάκι μας εννοώντας;» ρώτησα ελπίζοντας να μου πει για τα πληγωμένα μου πόδια αλλά η απάντηση του επιβεβαίωσε τους φόβους μου και τώρα ήταν που δεν ήξερα από που να φύγω.

«Ξέρετε ακριβός τι εννοώ» απάντησε με νόημα πλησιάζοντας με ενώ με κοίταζε καλά, καλά από την κορυφή μέχρι τα νύχια σαν να ήμουν η λεία του που ερχόταν να  την κατασπαράξει και βάζοντας τα χέρια μου μπροστά αμυντικά προσπάθησα να τον λογικεύσω μάταια.

«Εννοείτε τώρα;... Έτσι;» ρώτησα τρομοκρατημένα και εκείνος πλησιάζοντας με κατέβασε τα χέρια μου κοντά στο σώμα μου και με κοίταξε με ένα σαγηνευτικό βλέμμα.

«Νόμιζα ότι το θεωρείτε κατάρα και ότι θα θέλατε να το ξεφορτωθείτε» είπε με μια παθιασμένη φωνή βάζοντας τα χείλια του πάνω στο αυτί μου και κάνοντας τον γύρω του σώματος μου, στάθηκε πίσω από την πλάτη μου, ενώ βάζοντας τα χέρια του πάνω στο απαίσιο γουνάκι που αγκάλιαζε τους ώμους μου, προσπάθησε να απασφαλίσει το κλιπ που είχε και πιάνοντας τα χέρια του με τα δικά μου προσπάθησα να τον σταματήσω.

«Μα έτσι;» επέμενα εγώ με πείσμα και ένιωσα το χαμόγελο του να αγγίζει τον λοβό του αυτιού μου.

«Πως το εννοείτε το έτσι;» συνέχισε εκείνος το παιχνίδι του και αναστέναξα απελπισμένα.

«Εμείς καλά καλά δεν μιλάμε στον ενικό και θα κάνουμε καιιιιιι.... καταλαβαίνετε τι εννοώ» είπα με όλην μου την απελπισία να αντικατοπτρίζεται στην φωνή μου και εκείνος χωρίς να δίνει σημασία στο κράτημα μου, αφαιρώντας το γουνάκι, παραμερίζοντας τα μαλλιά μου από την μια μεριά, άρχισε να περνά τα ακροδάχτυλα του ανεπαίσθητα πάνω από την επιδερμίδα μου, από τον ώμο ως χαμηλά στο χέρι μου, ενώ πλησίαζε το κορμί του πιο κοντά στο δικό μου συνεχίζοντας να μου μιλάει με χαμηλή φωνή μέσα στο αυτί μου, κάνοντας το δικό μου κορμί να τρέμει... από φόβο;... θα σας γελάσω.

«Ο πληθυντικός είναι όλο σας το πρόβλημα;» ρώτησε με την φωνή του ένας ψίθυρος και έκλεισα τα μάτια μου αυτόματα, ενώ αναπήδησα από την ανατριχίλα που διαπέρασε όλο μου το κορμί και χρειάστηκε λίγος χρόνος για να ξαναβρώ την αυτοκυριαρχία μου πριν μιλήσω ξανά.

Εκείνος χωρίς να χάνει χρόνο και εκμεταλλευόμενος την αντίδραση μου αυτή... άφησε τα χείλια του να ακουμπήσουν ακριβώς κάτω από το αυτί μου και ο συνδυασμός της ζεστής του αναπνοής που γαργαλούσε την επιδερμίδα μου, μαζί με τα υγρά του χείλια, με έκαναν αμέσως να εκραγώ και χωρίς να καταλάβω το πως ένα βογκητό έφτασε στα αυτιά μου και με έκανε να επανέλθω στην πραγματικότητα... Εγώ το έκανα αυτό;... αναρωτήθηκα και από το χαμόγελο ικανοποίησης που ένιωσα στα χείλια του, καθώς εκείνα συνέχιζαν να γεύονται την επιδερμίδα του λαιμού μου, μου επιβεβαίωσαν ότι όντως ήταν δικό μου και έπρεπε πάση θυσία να κάνω κάτι γι αυτό... Δεν μπορούσα να τον αφήσω να μου το κάνει αυτό... όσο και να με τρομοκρατούσε.

«Μα φαντάζεστε πάνω στοοοοο... καταλαβαίνετε, να μιλάμε στον πληθυντικό... Αν σας ακούσω να λέτε... τι μου κάνετε δεσποινίς Ιζαμπέλα μην περιμένετε να μην λυγίσω από τα γέλια» απάντησα κάπως καθυστερημένα αλλά εκείνος αντέδρασε εντελώς απρόσμενα.

«Σας εγγυώμαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσετε τέτοια λόγια να βγαίνουν από τα χείλια μου, καθώς θα γεύομαι αυτό το υπέροχο κορμάκι...» είπε με παθιασμένη φωνή ενώ το χέρι του άρχισε να τυλίγεται γύρω από το σώμα μου και πάγωσα σταματώντας να αναπνέω ενώ άρχισα να τρέμω από απελπισία και εκείνος κολλώντας με απόλυτα πάνω στο σώμα του συνέχισε... «Αλλά αν όλο σας το πρόβλημα είναι ο πληθυντικός... μπορώ να κάνω μια παραχώρηση» είπε και την στιγμή που ένιωσα το χέρι του να κατηφορίζει και να μου κατεβάζει το φερμουάρ του φορέματος μου, ξαφνικά πήρα μπρος και πάλεψα να του ξεφύγω αλλά ήταν αδύνατον και έκανα άλλη μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια πριν τα πράγματα εξελιχθούν σε επικίνδυνα μονοπάτια, που σίγουρα δεν ήθελα να τα γευτώ... όχι τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο και ιδίως με αυτόν τον ανώμαλο άντρα που δεν έχω ιδέα τι σκατά έχει μέσα στο κεφάλι του.

«Μια στιγμή...» είπα καθώς προσπάθησα να ξεκολλήσω το σώμα μου από το δικό του και μόλις έκανα μισό βήμα μπροστά, εκείνος με ξανακόλλησε απάνω του και συνέχισα πριν ξεκινήσει πάλι οτιδήποτε... «Μπορώ τουλάχιστον να πάω πρώτα στην τουαλέτα» ικέτεψα και με ένα αναστεναγμό δυσαρέσκειας εκείνος τα παράτησε.

«Αν επείγει» είπε ανοίγοντας τα χέρια του και μόλις ένιωσα να απελευθερώνομαι από την αγκαλιά του, έκανα δύο βήματα μπροστά για να ξεκολλήσω από πάνω του και γυρίζοντας προς την μεριά του εκείνος μου έδειξε τον διάδρομο που ήταν πίσω μου με μια κίνηση του χεριού του ενώ συμπλήρωνε... «Παρακαλώ» μου έδωσε την άδεια και πιάνοντας όπως όπως το φόρεμα στα χέρια μου, άρχισα να προχωρώ πάνω στο παχύ χαλί όπως μπορούσα, προσπαθώντας σκληρά να κρατήσω για τον εαυτό μου τα βογκητά πόνου που με έπνιγαν σε κάθε μου βήμα και μόλις μπήκα μέσα στην τουαλέτα έκλεισα την πόρτα και την στιγμή που παρατήρησα ότι απάνω της δεν υπήρχε κανένα κλειδί για να την κλειδώσω κόντεψα να τσιρίξω αλλά κρατήθηκα και βάζοντας τα χέρι μου πάνω στον νιπτήρα άρχισα να αναπνέω γρήγορα ενώ άφηνα ξανά τα δάκρυα μου να ξεχειλίσουν χωρίς να προσπαθώ να τα συγκρατήσω άλλο.

Τι σκατά θα κάνω τώρα;... πως θα καταφέρω να ξεμπλέξω;... Τι σκεφτόμουν όταν πήγαινα σε εκείνο το απαίσιο εστιατόριο για να του αρνηθώ;... Έπρεπε να το είχα καταλάβει ότι όλα αυτά ήταν μια απαίσια παγίδα... Έπρεπε να το είχα καταλάβει... έλεγα από μέσα μου καθώς οι λυγμοί μου με έκαναν να λυγίσω και αφήνοντας το σώμα μου να κατηφορίσει έκατσα στα κρύα πλακάκια, μαζεύοντας τα πόδια μου κοντά στο σώμα μου ενώ άρχισα να κλαίω με αναφιλητά χωρίς να με νοιάζει αν εκείνος με άκουγε ή όχι.

Τα χέρια του πάνω στους ώμους μου με ξάφνιασαν και σηκώνοντας απότομα το κεφάλι μου τον κοίταξα απελπισμένη... Εκείνος κάνοντας μια απογοητευμένη γκριμάτσα κούνησε αρνητικά το κεφάλι του και με βοήθησε να σηκωθώ από το πάτωμα καθώς με γύριζε προς τον καθρέφτη και χωρίς να πει τίποτα άνοιξε ένα ντουλαπάκι και βγάζοντας από μέσα ένα μπουκαλάκι το έκλεισε ξανά και με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη.

«Ένωσε τα χέρια σου» είπε σαν εντολή και τον κοίταξα με απορία... «Είναι κρίμα ένα τόσο όμορφο πρόσωπο να είναι σαν καραγκιόζης» είπε και κοιτώντας καλύτερα το είδωλο μου κατάλαβα ότι εννοούσε το μακιγιάζ που είχε πασαλειφτεί σε όλο μου το πρόσωπο και χωρίς να έχω άλλη επιλογή έκανα ότι ακριβός μου ζήτησε ενώ πάλευα πολύ σκληρά να ελέγξω τους λυγμούς μου, που με έκαναν να τραντάζομαι ολόκληρη.

Έβαλε λίγο αφρό μέσα στις χούφτες μου και αφού έβαλε ξανά στην θέση του το μπουκαλάκι άνοιξε την βρύση και πιάνοντας τα μαλλιά μου για να μην βραχούνε συνέχισε να με κατευθύνει.

«Βάλε πολύ λίγο νερό στα χέρια σου και άπλωσε το σε όλο σου το πρόσωπο» είπε και αμέσως υπάκουσα... Μόλις το άπλωσα καλά χωρίς να περιμένω να μου το πει εκείνος ξεβγάζοντας τα χέρια μου από τον αφρό, άρχισα να καθαρίζω το πρόσωπο μου σχολαστικά και μόλις έκλεισα την βρύση εκείνος άφησε τα μαλλιά μου ελεύθερα και παίρνοντας μια πετσέτα που κρεμόταν δίπλα μου, άρχισε να στεγνώνει το πρόσωπο μου τόσο απαλά και τόσο τρυφερά που με έκανε να τον κοιτώ με περιέργεια... Τι στο καλό παθαίνει αυτός ο άνθρωπος... μετάλλαξη;

«Καλύτερα;» ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα κατένευσα και την στιγμή που άφησε την πετσέτα στην θέση της, πιάνοντας με από τους ώμους μου, με παρέσυρε προς την πόρτα αλλά αντί να με βγάλει από την τουαλέτα όπως περίμενα, έκλεισε την πόρτα και με έβαλε να σταθώ μπροστά από τον ολόσωμο καθρέφτη που ήταν κολλημένος απάνω της.

«Έχεις κοιτάξει πραγματικά τον εαυτό σου Ιζαμπέλα;» ρώτησε και τον κοίταξα μέσα από τον καθρέφτη και εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του συμπληρώνοντας... «Μην κοιτάς το δικό μου είδωλο αλλά το δικό σου» είπε απαλά και το έκανα αλλά δεν έβλεπα καμία διαφορά από αυτό που έβλεπα πάντα όταν κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη.

«Πες μου τι ακριβός βλέπεις» είπε και τον κοίταξα παραξενεμένη.

«Ότι βλέπω πάντα» απάντησα με βαθιά φωνή και την καθάρισα πριν συνεχίσω... «Δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο» συμπλήρωσα και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά με πείσμα.

«Κάνεις μεγάλο λάθος... είσαι πολύ ιδιαίτερη... Μην βλέπεις μόνο την εικόνα που αντικατοπτρίζεται... δες πιο βαθιά» είπε και κοιτώντας ξανά το είδωλο μου δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε και καταλαβαίνοντας το συνέχισε.

«Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου Ιζαμπέλα... Σε διαβεβαιώνω ότι δεν σου λείπει τίποτα» είπε και βάζοντας τα χέρια του πάνω στο κολιέ που συγκρατούσε το φόρεμα, τον άνοιξε και άφησε το φόρεμα να πέσει στο πάτωμα... Αμέσως άρχισα να τρέμω και πριν προλάβω να διπλώσω τα χέρια μου μπροστά από το σώμα μου από ντροπή, εκείνος τα συγκράτησε στο πλάι του σώματος μου και βάζοντας τα χείλια του κοντά στο αυτί μου, με κοίταξε μέσα από τον καθρέφτη και είπε επιβλητικά...

«Κοίτα τον... όχι εμένα αλλά τον εαυτό σου» είπε αυστηρά και με το σαγόνι μου να τρέμει και την καρδιά μου να καλπάζει τρελά, έκανα αυτό που μου είπα αλλά και πάλι δεν έβλεπα τίποτα το διαφορετικό.

«Η ομορφιά σου ξεπερνάει κάθε φαντασία...» είπε σοβαρός εννοώντας κάθε λέξη που ξεστόμιζε... «Δες τον εαυτό σου Ιζαμπέλα και πες μου τι βλέπεις...» είπε επιτακτικά... «Κατάφερες να ξεπεράσεις όλους τους φόβους σου μέσα από αντίξοες συνθήκες και πάλι είσαι εδώ... Με τρέμεις και όμως δεν διστάζεις να με αντιμετωπίσεις... Νιώθεις απελπισμένη και όμως συγκρατείς τα δάκρυα σου για να μην με κάνεις να δω το πόσο απελπισμένη πραγματικά νιώθεις... Σε αγγίζω και ενώ σε αηδιάζω αντί να ουρλιάζεις και να με σπρώχνεις μακριά σου κάθεσαι υπομονετικά και παλεύεις να βρεις μια διέξοδο σε όλην αυτήν την φρίκη... Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν έχω σκοπό να σε αφήσω να φύγεις και όμως κοίτα τον εαυτό Ιζαμπέλα... Είσαι εδώ... είσαι ψύχραιμη... είσαι τόσο υπομονετική...» είπε και η ανάσα μου άρχισε να επιταχύνετε... «Έχεις συνειδητοποιείσει πόσο δυνατή είσαι;... Έχεις συνειδητοποιείσει πόσα έχεις καταφέρει;... και δεν μιλάω μόνο για σήμερα αλλά για όλην σου την ζωή... Έχεις συνειδητοποιείσει πόσο σπάνιος άνθρωπος είσαι;» ρώτησε και δεν ήξερα πως να ανταποκριθώ σε αυτό...

«Γύρνα...» διέταξε ενώ ξεκολλούσε το σώμα του από το δικό μου και μόλις το έκανα τον κοίταξα και εκείνος απομακρύνοντας μια τούφα από τα μαλλιά μου που είχε πέσει πάνω στο πρόσωπο μου, συνέχισε πιο απαλά...

«Γδύσε με» είπε ανέκφραστα και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά... Πως θα το κάνω αυτό;...

«Κάν' το» είπε και αφήνοντας την ανάσα μου να βγει από μέσα μου έβαλα τα τρεμάμενα χέρια μου πάνω στο σακάκι του και τον κοίταξα στα μάτια ακόμα αναποφάσιστη...

«Θέλω απλά να δεις και εμένα» είπε πιο ήρεμα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, άρχισα να το αφαιρώ από πάνω του και μόλις πέρασε από τα χέρια του, εκείνος τα άφησε να πέσει στο πάτωμα...  Την στιγμή που έβαλα τα χέρια μου πάνω στο πουκάμισο του εκείνος με σταμάτησε και τον κοίταξα με απορία...

«Άστο για το τέλος» είπε και απομακρύνοντας τα χέρια μου από το πουκάμισο του, τα έβαλε να ακουμπήσουν πάνω στην ζώνη του παντελονιού του και ένιωσα την κοιλιά μου να σφίγγετε... Χριστέ μου πως θα το κάνω αυτό;... είπα από μέσα μου και τον κοίταξα για άλλη μια φορά αλλά το ύφος του δεν μου άφηνε περιθώριο για δεύτερη σκέψη και έτσι με όση δύναμη που είχε απομείνει πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα για να συνεχίσω...  Ανοίγοντας την ζώνη του, ξεκούμπωσα το παντελόνι και κατεβάζοντας το πιο χαμηλά, το άφησα να πέσει στο πάτωμα και τον κοίταξα για άλλη μια φορά...

«Τώρα το πουκάμισο» με καθοδήγησε και βάζοντας για άλλη μια φορά τα χέρια μου πάνω στα κουμπιά του, άρχισα να τον ξεκουμπώνω με τρεμάμενα χέρια και μόλις τα άνοιξα ξεκούμπωσα και τα μανίκια του πριν το βγάλω τελείως... Βάζοντας τα χέρια μου πάνω στα πέτα του, τα άνοιξα για να το βγάλω τελείως από πάνω του αλλά μόλις χαμήλωσα την ματιά μου προς το στήθος του δεν άντεξα από το θέαμα που αντίκρισα μπροστά μου και βάζοντας τα χέρια μου πάνω στο στόμα μου το σφράγισα, κολλώντας την πλάτη μου πάνω στον καθρέφτη, ενώ προσπάθησα πολύ σκληρά να βρω ξανά την ψυχραιμία να τον αντιμετωπίσω κλείνοντας σφιχτά τα μάτια μου.