Haunted Love "6. Πλάκα μου κάνεις;"

Έντουαρτ

Η απόλυτη καταστροφή... Μόνο έτσι θα μπορούσε κανείς να περιγράψει αυτό το δείπνο,  αλλά δεν το μετανιώνω καθόλου... Το θέλω αυτό το κορίτσι και θα γίνει δικό μου,  ο κόσμος να χαλάσει... Όσο για όλα αυτά σε ένα μήνα το πολύ όλα θα αλλάξουν,  ακόμα και η ίδια θα βλέπει τον εαυτό της και δεν θα τον αναγνωρίζει και το πόσο ανυπομονώ γι αυτό δεν λέγετε.

Μόλις ο σερβιτόρος έφερε το γλυκό τον ανάγκασε να της πει ένα ένα τα συστατικά για να σιγουρευτεί ότι δεν περιείχε μέσα τίποτα θαλασσινό… Αφού ανακουφίστηκε μόλις της επιβεβαίωσε εκείνος ότι είναι ένα κοινό γλυκό, πήρε το κουτάλι της και άρχισε να τρώει με μια λαιμαργία που δεν έχω ιδέα, πως κρατήθηκα και δεν άρχισα πάλι να γελάω δυνατά... Πρέπει να έχει λυσσάξει της πείνας χωρίς αμφιβολία και αυτό το γλυκό τώρα ήρθε σωτήριο για να της απαλύνει τον πόνο της μαζί με την πίκρα της από όλα όσα είχε υποστεί σε αυτό τον δείπνο... Την είχα φτάσει στα όρια της και ακόμα ήταν εδώ, όχι και άσχημα για πρώτη μέρα, αλλά για να δούμε πόσες αντοχές έχει ακόμα;... Άραγε θα καταφέρει να κρατήσει την ψυχραιμία της σε ότι θα ακολουθήσει;

Μπέλα

Επιτέλους μας σέρβιραν και κάτι που τρωγόταν... Είχα τόση πείνα που δεν έβλεπα την ώρα να ξεκινήσω να τρώω αυτό το περίεργο γλυκό που το είχαν φέρει μέσα σε ένα σκεύος που ήταν σαν αβγό με κάτι τριαντάφυλλα από πάνω... Φυσικά την στιγμή που ο σερβιτόρος άνοιξε το καπάκι και εμφανίστηκε το γλυκό μπροστά μου δεν παρέλειψα να τον ρωτήσω τι ήταν και τι ακριβώς περιείχε για να μην μου βγει κανένα ψαροκόκαλο στην φόρα και φρικάρω πάλι... Η απάντηση του όμως με έστειλε αδιάβαστη.

«Είναι το πιο ακριβό επιδόρπιο που έχει δημιουργηθεί ποτέ δεσποινίς μου...Ο πιο διάσημος Chef Marc Guibert του Lindeth Howe Country House Hotel στο Windermere. Το έστειλε σήμερα αποκλειστικά για σας»

«Α...» κατάφερα μόνο να πω και το ξανακοίταξα... «Και τι έχει μέσα;» τόλμησα να ρωτήσω και ο σερβιτόρος απάντησε σοβαρός με την επαγγελματική του φωνή.

«Το επιδόρπιο του Marc* περιέχει πουτίγκα σοκολάτας επικαλυμμένη με φύλλα χρυσού και διαμάντια ενώ στο εσωτερικό του έχει μερικές στρώσεις ζελέ σαμπάνιας και μπισκότων joconde! Το δημιούργημα ολοκληρώνεται με μερικά φύλλα χρυσού στη διακόσμηση, τα οποία όμως τρώγονται και ένα διαμάντι 2 καρατίων στην κορυφή του!» είπε και τον κοίταξα σοκαρισμένη.

«Δεν πιστεύω να τρώγεται και το διαμάντι» είπα και εκείνος με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια αλλά πάλι απάντησε ήρεμα.

«Φυσικά και όχι δεσποινίς μου... Το διαμάντι είναι για σας, μπορείτε να το πάρετε φεύγοντας» με διαβεβαίωσε και κούνησα  το κεφάλι μου καταφατικά σμίγοντας τα φρύδια μου για να τον αποδεσμεύσω.

Μόλις ο σερβιτόρος έφυγε γύρισα την ματιά μου προς εκείνον και τον κοίταξα καχύποπτα.

«Γιατί όλα αυτά;» ρώτησα και εκείνος μου χαμογέλασε ζεστά.

«Για να σας αποζημιώσω για την υπομονή σας» απάντησε απαλά και τον κοίταξα με απορία.

«Να με αποζημιώσετε για την υπομονή μου;» επανέλαβα και εκείνος κατένευσε... «Δηλαδή όλα αυτά ήταν μια δοκιμασία;» συνέχισα και πίνοντας λίγο από το κρασί του,  άφησε και πάλι το ποτήρι του πάνω στο τραπέζι και μίλησε ήρεμα.

«Ναι...  Ήθελα να δω τις αντοχές σας... Φυσικά γνώριζα ήδη ότι δεν τρώτε τίποτα από όσα σας σέρβιραν και ήθελα να δω τις αντιδράσεις σας... Δεν σας κρύβω ότι περίμενα τα χειρότερα και πραγματικά σας αξίζει μια τέτοια ανταμοιβή που καταφέρατε να παραμείνετε τόσο ψύχραιμη... Παρακαλώ δοκιμάστε το,  σας εγγυώμαι ότι δεν κρύβει καμία έκπληξη μέσα... Είμαι σίγουρος ότι θα σας εντυπωσιάσει και φυσικά μπορείτε να κρατήσετε και το διαμάντι,  είναι δικό σας» είπε και παίρνοντας πάλι το ποτήρι του στο χέρι του ήπιε άλλη μια γουλιά περιμένοντας την αντίδραση μου... Δεν ήξερα τι να απαντήσω σε αυτό... Πραγματικά αυτός ο άνθρωπος είμαι σίγουρη ότι έχει βάλει σκοπό της ζωής του να με τρελάνει.

Άρχισα να τρώω χωρίς δεύτερη σκέψη αφού πρώτα αφαίρεσα το διαμάντι βάζοντας το πάνω στο τραπέζι... Εκείνος χωρίς να ακουμπάει το δικό του γλυκό που δεν είχα ιδέα τι ήταν,  καθόταν και με παρατηρούσε ανέκφραστα πίνοντας που και που λίγο από το κρασί του χωρίς να παίρνει στιγμή τα μάτια του από πάνω μου.

«Μετράτε τις μπουκιές μου;» τον ρώτησα χωρίς να αντέχω άλλο το επικριτικό του βλέμμα και μου χαμογέλασε... Σώπα και το άγαλμα πήρε ζωή... χαχαχα... Τι άνθρωπος θεέ μου.

«Όχι μου αρέσει να αναλύω τον χαρακτήρα του συνομιλητή μου» απάντησε απλά και τον κοίταξα παρακλητικά.

«Με κάνετε να νιώθω άβολα όμως κοιτώντας το στόμα μου συνέχεια» είπα παραπονιάρικα και εκείνος με κοίταξε απολογητικά.

«Συγνώμη γι αυτό πραγματικά δεν ήθελα να σας κάνω να νιώσετε άβολα... Απλά ο τρόπος  που μιλάτε... που μασάτε...» έλεγε με συρτή φωνή σμίγοντας τα φρύδια του με ένα περίεργο πεινασμένο ύφος καθώς για λίγο μάσησε το κάτω του χείλος του κοιτάζοντας τα επίμονα...  «Αυτά τα χείλια έχουν κάτι» συνέχισε πιο σοβαρός καρφώνοντας και πάλι την ματιά του στην δική μου σκεπτικός και εγώ το πήρα τελείως στραβά.

«Το ξέρω ότι δεν έχω τρόπους, δεν χρειάζεται να μου το χτυπάτε στην μούρη... Σας το είπα από την αρχή ότι δεν κάνω για τον κόσμο σας... Είμαι αρκετά αδέξια για τα γούστα σας» αμύνθηκα και εκείνος χαμογελώντας μου ζεστά απάντησε ήρεμα... Από την μια στιγμή στην άλλη είχε μεταλλαχτεί τελείως, λες και από την στιγμή που είχε έρθει το γλυκό είχε πάρει όλη την γλύκα του και ας μην το είχε αγγίξει ούτε στο ελάχιστο.

«Γι αυτό ακριβώς θέλω να έρθετε μαζί μου,  να δεχτείτε την πρόταση μου... Δεν φαντάζεστε πόσο ανυπομονώ να σας εκπαιδεύσω,  έχετε κάτι το αγνό απάνω σας... Είσαστε τόσο αυθεντικιά,  που με κάνετε να νιώθω σαν να έχετε βγει από μια άλλη εποχή»

«Ναι ο ΕΤ ο εξωγήινος» σχολίασα και εκείνος γέλασε.

«ΕΤ ο ποιος;» ρώτησε κοροϊδευτικά και συμπλήρωσα.

«Έτσι με φωνάζει η φίλη μου» διευκρίνισα και το χαμόγελο του έγινε πιο ευγενικό.

«Αυτό ακριβώς εννοώ, είσαστε το κάτι άλλο και δεν τα παρατάω μέχρι να δεχτείτε» είπε και ξαφνικά μου ήρθε αναλαμπή.

«Τι εννοείτε όταν λέτε να με εκπαιδεύσετε;»

«Έχετε δει την ταινία "Ωραία μου Κυρία";» ρώτησε και το σκέφτηκα για λίγο.

«Δεν είμαι σίγουρη» απάντησα...

«Η “Ωραία μου Κυρία” είναι αμερικάνικη ταινία παραγωγής 1964 και σκηνοθεσίας Τζορτζ Κιούκορ. Η ταινία αυτή βασίζεται στο ομώνυμο μιούζικαλ που προβλήθηκε το 1956 στο Μπρόντγουεϊ το οποίο αποτελεί μεταφορά του θεατρικού έργου του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω Πυγμαλίων. Η διασκευή του σεναρίου έγινε από τον Άλαν Τζέι Λέρνερ ενώ τα τραγούδια της ταινίας γράφτηκαν από το συνθέτη Φρέντερικ Λόου σε στίχους του Λέρνερ. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι η Όντρεϊ Χέπμπορν, στο ρόλο της Ελάιζα Ντουλίτλ και ο Ρεξ Χάρισον, στο ρόλο του Δρ. Χίγκινς» είπε πολύ απλά και έμεινα να τον κοιτώ.

«Και τι υπόθεση έχει;» ρώτησα και εκείνος χαμογέλασε ξανά πριν απαντήσει.

«Ένα βροχερό απόγευμα έξω από το Κόβεντ Γκάρντεν μια αναμαλλιασμένη λαϊκή ανθοπώλης Ελάιζα Ντουλίτλ (Όντρεϊ Χέπμπορν) διασταυρώνεται με τον περίφημο καθηγητή γλωσσολογίας Χένρι Χίγκινς (Ρεξ Χάρισον) και το φίλο του στρατηγό Πίκερινγκ (Γουίλφρεντ Χάιντ Γουάιτ). Οι δύο άντρες συζητούν για τις διαφορές των κοινωνικών τάξεων και καταλήγουν να στοιχηματίσουν για την Ελίζα. Ο Χένρι ισχυρίζεται πως μπορεί να τη μεταμορφώσει σε κυρία της υψηλής κοινωνίας, απλά διδάσκοντας της σωστά αγγλικά. Το πείραμα μπαίνει σε εφαρμογή, για να φέρει τους δύο ξένους γρήγορα κοντά. Η μεταξύ τους επιρροή αποδεικνύεται αμοιβαία και όχι μονόπλευρη, και οι δύο θα έρθουν σε επαφή με μια άγνωστη μέχρι τότε σε αυτούς πραγματικότητα, για να καταλήξουν ερωτευμένοι.»

«Ααα είναι αυτό με την γνωστή ατάκα που η κοπέλα επαναλαμβάνει δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές μέσα στην ταινία;» ρώτησα ενθουσιασμένη και εκείνος με κοίταξε με ικανοποίηση αλλά και με κάτι άλλο που δεν μπορούσα εκείνην την στιγμή να καταλάβω τι ακριβός ήταν.

«Σε ποιαν ατάκα αναφέρεστε;»

«Σε αυτήν που λέει “The rain in Spain stays mainly in the plain!”» είπα μιμούμενη καθαρά την ηθοποιό και εκείνος άνοιξε τα μάτια του με έκπληξη με το πόσο καθαρά το είπα χωρίς να κομπιάσω.

«Πραγματικά με εντυπωσιάζετε με την άρθρωση σας... Δεν περίμενα με τίποτα να το πείτε τόσο καθαρά... Ναι σε αυτήν την ταινία αναφέρομαι... Την έχετε δει;» ρώτησε και κατένευσα.

«Ναι την έχω δει» απάντησα και εκείνος με κοίταξε ικανοποιημένος.

«Τότε μπορείτε να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ λέγοντας εκπαίδευση» τον κοίταξα δύσπιστα.

«Είσαστε σίγουρος ότι είναι μόνο αυτό;... Σίγουρα δεν είσαστε τίποτα ανώμαλος;» δεν άντεξα και τον ρώτησα και εκείνος σοβαρός απάντησε.

«Που αναφέρεσαι ακριβώς;»  είπε ανασηκώνοντας το φρύδι του ενώ ήμουν σίγουρη ότι ήξερε ακριβώς τι εννοώ.

«Ξέρετε ακριβώς που αναφέρομαι» είπα με νόημα και εκείνος με κοίταξε σαγηνευτικά.

«Ελάτε τώρα δεσποινίς Ιζαμπέλα ενήλικες είμαστε, δεν χάνετε τίποτα να το δοκιμάσετε και αυτό μαζί μου, φυσικά μόνο αν το θέλετε και εσείς... Είμαι σίγουρος ότι δεν θα απογοητευτείτε μην σας πω ότι θα είναι η καλύτερη εμπειρία που είχατε ποτέ στην ζωή σας... Υπόσχομαι ότι θα είναι απλά αγνό vanila sex» αι μωρή ψωνάρα ποιος νομίζεις ότι είσαι πια... ο θεός του έρωτα;... μια στιγμή vanila sex; Τι είναι πάλι αυτό;... Σε τι γλώσσα μιλάει πια αυτός ο άνθρωπος;

«Vanila sex;...» επανέλαβα και κατένευσε σοβαρός επιβεβαιώνοντας το... «Δηλαδή βγαίνει και σε άλλες γεύσεις» δεν άντεξα και ρώτησα και εκείνος άρχισε να γελάει κοροϊδευτικά.

«Σε άλλες γεύσεις;;» ρώτησε με περιέργεια.

«Όπως σοκολάτα, μπανάνα, φράουλα» του απάντησα εγώ και τότε χρειάστηκε αρκετή προσπάθεια για να συγκρατήσει τον εαυτό του ώστε να μην γελάσει και πάλι δυνατά.

«Είσαστε πραγματικά το κάτι άλλο... Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω αυτήν την ευκαιρία να πάει χαμένη» είπε απροκάλυπτα την σκέψη του δηλώνοντας μου ανοιχτά ότι δεν ήταν διατεθειμένος να με αφήσει να φύγω έτσι απλά.

«Εντάξει τα παρατάω,  δεν βγάζω άκρη μαζί σας» είπα απηυδισμένα και πέταξα το κουτάλι μου με μια απελπιστική κίνηση πάνω στο τραπέζι και σταυρώνοντας τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου,  ακούμπησα στην πλάτη της καρέκλας και τον κοίταξα μέσα στα μάτια του... «Τι ζητάτε από μένα;» ρώτησα και άφησε ένα μισό χαμόγελο πριν απαντήσει.

«Τι ακριβώς δεν έχετε καταλάβει μέχρι στιγμής;» ανταπάντησε και στριφογύρισα τα μάτια μου κουρασμένα.

«Ωωωω ελάτε τώρα... Φαίνομαι εγώ κατάλληλη να μπορώ να σταθώ δίπλα σας,  χωρίς να καταφέρω να διαλύσω τα πάντα στο διάβα μου;... Με έχετε ικανή να περπατήσω δίπλα σας χωρίς να μην βρεθώ έστω και μια φορά στο πάτωμα;... ή να φάω μαζί σας και να μην σας κάνω ρεζίλη;... ή ακόμα χειρότερα να καταφέρω να συνομιλήσω με κάποιον από τον κύκλο σας και να μην φανώ ηλίθια από τα μαργαριτάρια που θα πετάξω;» ρώτησα δύσπιστα και η απάντηση του ήρθε πάλι αυτόματα.

«Θα μάθετε» επανέλαβε με απόλυτη σιγουριά και κόντεψα να βάλω τις φωνές από την αγανάκτηση που ένιωσα μέσα μου.

«Τι το ιδιαίτερο έχω εγώ και έχετε κολλήσει τόσο πολύ με μένα;» δεν άντεξα και τον ρώτησα και εκείνος αμέσως χαλάρωσε και με κοίταξε με το πιο ευγενικό του χαμόγελο.

«Είσαστε ιδιαίτερη» απάντησε απλά και τον κοίταξα δύσπιστα.

«Ιδιαίτερη» επανέλαβα και εκείνος με ένα νεύμα έδωσε στον σερβιτόρο εντολή να πάρει το ανέγγιχτο πιάτο του από μπροστά του και μόλις εκείνος το έκανε γύρισε προς την μεριά μου και του έδωσα την άδεια να πάρει και το δικό μου... Μόλις ο σερβιτόρος έφυγε,  εκείνος γέρνοντας προς το μέρος μου δίπλωσε τα χέρια του μπροστά ακουμπώντας τα πάνω στο τραπέζι και κοιτώντας με, με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα ξεκίνησε.

«Είσαστε πέρα από κάθε φαντασία όμορφη...» είπε και τον κοίταξα κοροϊδευτικά.

«Ναι καλά και τώρα με πείσατε... Εγώ όμορφη...  από δίπλα πέρασα και δεν ακούμπησα καν» σχολίασα ειρωνικά και με κοίταξε σοβαρός ενώ επιβεβαίωνε τα λόγια του για άλλη μια φορά.

«Είδατε καθόλου το εαυτό σας πριν φύγετε από το σπίτι σας;» ρώτησε και έσμιξα τα φρύδια μου σκεπτικά.

«Εντάξει,  μπορώ να πω ότι τρώγομαι με όλα αυτά...» είπα δείχνοντας με το χέρι μου όλα όσα μου είχαν φορέσει.... «Αλλά πέρα από κάθε φαντασία όμορφη;...» επανέλαβα τα λόγια του κοροϊδευτικά κάνοντας μια γκριμάτσα... «Σίγουρα με κοροϊδεύετε, έχετε κοιτάξει καθόλου γύρω σας;»

«Φυσικά και το έχω κάνει» απάντησε απλά ακόμα σοβαρός.

«Και πιστεύετε ότι πραγματικά μπορώ εγώ να συγκριθώ με όλες αυτές που είναι γύρω μου που με κοιτάνε λες και θέλουν να με λιντσάρουν γιατί τους χαλάω το ίματζ και μόνο που τόλμησα να κάτσω στην ίδια αίθουσα μαζί τους;» τον ρώτησα και εκείνος χαμογέλασε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του και τον κοίταξα σοκαρισμένη... Σίγουρα με κοροϊδεύει δεν χωράει αμφιβολία.

«Όχι απλά δεν συγκρίνεστε αλλά είσαστε πολύ ανώτερη τους και ο λόγος που σας κοιτάνε με αυτόν τον τρόπο,  δεν είναι γιατί νιώθουν ότι δεν ανήκετε εδώ όπως το θέσατε εσείς, αλλά γιατί όλος ο αντρικός πληθυσμός της αίθουσας δεν έχει πάρει στιγμή τα μάτια του από πάνω σας και αυτό τις εξοργίζει και εμένα ταυτόχρονα» συμπλήρωσε και δεν ήξερα τι να πω... Όλος ο αντρικός πληθυσμός κοιτάει εμένα;... Πάει καλά ή του έχει στρίψει τελείως πια;

«Αυτό τώρα ήταν κομπλιμέντο;» ρώτησα δύσπιστα και γέλασε πιο πλατιά ενώ ανασήκωσε το ένα του φρύδι για επιβεβαίωση... «Ουυααουυυ... το ότι θα άκουγα και καλό λόγο από το στόμα σας πραγματικά δεν το περίμενα,  δεν σας κρύβω ότι με εκπλήσσεται» είπα και γέλασε για λίγο χαμηλώνοντας την ματιά του για μια στιγμή περνώντας την γλώσσα του από τα υπέροχα του χείλια και όταν γύρισε ξανά την ματιά του προς το μέρος μου σοβάρεψε και συνέχισε.

«Αντέχετε περισσότερα;» ρώτησε και τον κοίταξα δύσπιστα.

«Τι; πραγματικά έχω και άλλα θετικά;» τον ειρωνεύτηκα αλλά εκείνος δεν πτοήθηκε, δεν βλεφάρισε καν... Συνέχισε να με κοιτάει σοβαρός δηλώνοντας μου ανοιχτά ότι εννοούσε ότι έλεγε ή μήπως τελικά όλα αυτά ήταν ένα παιχνιδάκι του για να με πείσει;... Μπέλλα μην σε παραμυθιάζει, μην ξεχνάς την αρχική σου απόφαση... Άστον επιτέλους να μιλήσει,  είμαι πολύ περίεργη για το τι άλλο έχει να πει,  απάντησα στην φωνή της λογικής και χαλαρώνοντας την στάση μου , τον μιμήθηκα και εγώ και βάζοντας τα χέρια μου όπως τα είχε και εκείνος πάνω στο τραπέζι , έγειρα προς το μέρος του και τον άφησα να συνεχίσει.

«Είσαστε υπερβολικά έξυπνη,  αλλά αυτό που σας χαρακτηρίζει περισσότερο είναι ότι δεν έχετε ίχνος πονηριάς μέσα σας και αυτό για μια γυναίκα είναι πραγματικά σπάνιο και δεν σας κρύβω ότι ήταν το πρώτο πράγμα απάνω σας που με εξίταρε... Αλλά...» τόνισε... ναι φυσικά μην και δεν μου πετάξει στην μούρη και τα αρνητικά για να μην παίρνουν και τα μυαλά μου αέρα... «Δεν έχετε ιδέα πως να το χρησιμοποιείτε σωστά και αυτό έχω σκοπό να το αλλάξω» δήλωσε και το σκέφτηκα για λίγο.

«Πως;» τόλμησα να ρωτήσω αλλά αποφεύγοντας να μου απαντήσει συνέχισε να παινεύει τα θετικά στοιχεία απάνω μου.

«Έχετε ντελικάτη σιλουέτα αλλά είμαι σίγουρος ότι έχετε απαίσιο διαιτολόγιο πράγμα που είναι ανεπίτρεπτο για την ηλικία σας... Γιατί αν δεν προσέξετε τώρα,  σε λίγα χρόνια θα ξεχειλίζετε από παντού και είναι τόσο κρίμα για μια κοπέλα σαν και εσάς και σίγουρα θα αλλάξει και αυτό» τόνισε χωρίς να δέχεται αντίρρηση και ήμουν έτοιμη να αντικρούσω τα λόγια του… Εκείνος όμως καταλαβαίνοντας το, με πρόλαβε και μίλησε ξανά την στιγμή που άνοιγα το στόμα μου να μιλήσω.

«Είσαστε δυναμική αλλά δεν το γνωρίζετε καν... Τόσο αυθεντική, τόσο πεισματάρα,  τόσο σκληρή και ταυτόχρονα τόσο ρομαντική για την εποχή μας που πραγματικά δεν θα με εξέπληττε καθόλου ακόμα και αν μου λέγατε ότι είσαστε και παρθένα» είπε κοροϊδευτικά και έμεινα με ανοιχτό το στόμα να τον κοιτώ μένοντας στην τελευταία λέξη που ξεστόμισε κοιτώντας νευρικά γύρω μου τελείως ντροπιασμένα ενώ ήμουν χίλια τα εκατό σίγουρη ότι είχα ήδη κοκκινίσει  από την κορυφή ως τα νύχια και το δικό του ύφος αμέσως άλλαξε και με κοίταξε σοκαρισμένος από την αντίδραση μου.

«Απίστευτο!...» αναφώνησε και τον κοίταξα νευριασμένα... «Μην μου πείτε ότι πράγματι είσαστε!» συνέχισε και το γύρισα στην επίθεση.

«Δεν σας πέφτει λόγος  και στην τελική νόμιζα ότι η συνεργασία μας δεν έχει να κάνει με αυτό το θέμα αλλά...» είχα χάσει τα λόγια μου η νευρικότητα μου είχε ξεπεράσει κάθε όριο και σπασμωδικά έτριψα το μέτωπο μου για να μπορέσω να βρω τις κατάλληλες λέξεις να συνεχίσω αλλά εκείνος πήρε τον λόγο πριν προλάβω να πω κάτι άλλο.

«Δεν το πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα γυναίκα που να είναι παρθένα...» είπε κοροϊδευτικά και τον κοίταξα σκληρά στα μάτια... «Πραγματικά νόμιζα ότι το είδος σας είχε εξαλειφθεί... Εντυπωσιάστηκα, μα ειλικρινά πως μπορεί να συμβαίνει αυτό;... Μήπως είσαστε τίποτα θρησκόληπτη ή κάτι τέτοιο;»

«Αν πω ναι αυτό θα με γλυτώσει από εσάς;» των ρώτησα εκνευρισμένα και εκείνος γελώντας κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.

«Δεν υπάρχει περίπτωση, τώρα είναι που δεν πρόκειται να μου ξεφύγετε με τίποτα» είπε δαγκώνοντας το κάτω χείλος του ενώ με κοίταζε λες και ήταν έτοιμος να με κατασπαράξει... Χριστέ μου που έμπλεξα;;;... «Πείτε μου όμως πως μπορεί αυτό να συμβαίνει;» επέμεινε και τα παράτησα ξεφυσώντας ενώ κοίταζα τα χέρια μου τρομερά ντροπιασμένη.

«Τι να σας πω;» ρώτησα και εκείνος μαλακώνοντας την φωνή του ανασήκωσε το πρόσωπο μου με τον δείκτη του για να τον κοιτώ και χαϊδεύοντας το μάγουλο μου τρυφερά με τον αντίχειρα του είπε με την βελούδινη φωνή του απαλά χωρίς να αφαιρεί το χέρι του από το πρόσωπο μου.

«Πείτε μου πως μπορεί να συμβαίνει αυτό;» επανέλαβε απαλά και ξεφυσώντας τα παράτησα.

«Δεν ξέρω...» είπα ειλικρινά ανασηκώνοντας τους ώμους μου ενώ απέφυγα την ματιά του για λίγο... «Εγώ το θεωρώ πια κατάρα... Μόλις ξεστομίζω αυτήν την λέξη με παρατάνε» είπα με φωνή που έσβηνε χωρίς να τον κοιτώ και εκείνος χαϊδεύοντας και πάλι απαλά το μάγουλο μου με τον αντίχειρα του,  με παρότρυνε να τον κοιτάξω.

«Αυτοί χάνουν όχι εσείς» είπε με σταθερή και απαλή φωνή εννοώντας το και τον κοίταξα δύσπιστα αλλά δεν είπε τίποτα άλλο πάνω σε αυτό και παίρνοντας το χέρι του από το πρόσωπο μου,  κοίταξε το ρολόι του και έκανε νόημα στο γκαρσόνι... «Είναι ώρα να πηγαίνουμε» δήλωσε και κατένευσα μπερδεμένη ενώ έκατσα στην πλάτη της καρέκλας μου και τον κοίταζα μηχανικά... Έχουμε καταλήξει κάπου;... Εγώ τώρα τι ακριβώς πρέπει να κάνω;... Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να του πω ότι δεν ενδιαφέρομαι;... Ή μήπως ενδιαφέρομαι;... Όχι Μπέλλα δεν ενδιαφέρεσαι,  είπε η φωνή της λογικής και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, κοίταξα και πάλι τα χέρια μου για να μαζέψω τις σκέψεις μου που είχαν γίνει ένα κουβάρι μέχρι που εκείνος χωρίς να το καταλάβω στεκόταν δίπλα μου και μου έτεινε το χέρι του για να σηκωθώ ενώ είχε φορέσει και πάλι το σακάκι του και το είχε κουμπώσει... πότε συνέβησαν όλα αυτά;;;

«Είσαστε έτοιμη;» ρώτησε και αναπήδησα ενώ τον κοίταξα μπερδεμένη.

«Ναι νομίζω ότι είμαι» είπα αποπροσανατολισμένα ενώ δέχτηκα το χέρι του για να με βοηθήσει να σταθώ στα πόδια μου και εκείνος με κοίταξε με τόσο ικανοποίηση και με  τόση τρυφερότητα που η καρδιά μου άρχισε να φτερουγίζει.

* Ο Chef Marc Guibert του Lindeth Howe Country House Hotel στο Windermere,  δημιούργησε το πιο ακριβό επιδόρπιο στον κόσμο αξίας $34.000!