Haunted Love "5. Η Απόλυτη Καταστροφή"

Μπέλλα

«Μπορούμε να ξεκινήσουμε;» ρώτησε ο κυριούλης που με είχε ρωτήσει και πριν για το τι θέλω να πιω και ο κύριος Κάλλεν του έδωσε την άδεια να ξεκινήσει χωρίς να αποχωρίζεται την ματιά μου ούτε για ένα λεπτό.

Τι περίεργος άνθρωπος Χριστέ μου... Πως μπορούσε να είναι τόσο κτητικός για κάτι που δεν του ανήκει;... Ποιος νομίζει ότι είναι πια;... Βασικά η μεγαλύτερη μου περιέργεια είναι: Τι είναι πραγματικά;

Ο τρόπος που μιλάει, που φέρεται, γενικά δείχνει να είναι αρκετά καλλιεργημένος... Είναι πάντα τόσο σοβαρός αλλά και τρομερά εγωκεντρικός για να μην πω ψωνάρα και λίγα λέω... Αλλά κάτι στο βλέμμα του, κάτι στον τρόπο που επιβάλλεται, ακόμα και ο τρόπος που με έσωσε προηγουμένως από εκείνον τον ληστή... Με έκανε να νιώθω ότι πίσω από αυτό το προσωπείο του καθωσπρεπισμού, κρύβει κάτι πολύ σκοτεινό που όχι απλά με τρομάζει αλλά και με τρομοκρατεί.

Είχα πάρει την απόφαση μου να μην ενδώσω σε καμία του πρόταση ή προσφορά... Θα μου πείτε τότε γιατί είσαι εδώ;... Η μόνη απάντηση που έχω να δώσω είναι γιατί πραγματικά φοβήθηκα τόσο πολύ που πίστεψα ότι αν δεν εμφανιζόμουν εκείνος θα γύριζε για να απαιτήσει το γιατί και σίγουρα με όχι και τόσο ευγενικό τρόπο… Έτσι σκέφτηκα να φανώ γενναία και να του το πω καταπρόσωπο, άλλωστε σε τόσα έξοδα μπήκε μόνο και μόνο γι αυτόν το δείπνο... Το ερώτημα είναι το γιατί;... Τι το συναρπαστικό μπορεί να βλέπει απάνω μου ώστε να με θέλει τόσο πολύ δίπλα του... Ω ελάτε τώρα για μένα μιλάμε... πως μπορώ εγώ να σταθώ δίπλα σε έναν τέτοιον άντρα... Μα κοιτάξτε τον... Αυτός είναι... Αχχχχ θεός... και εγώ... εγώ απλά πάντα θα είμαι εγώ και όσο σοβά και να μου βάλουν στην μούρη μου, όσο ακριβά ρούχα και αρώματα να μου φορέσουν, πάντα θα παραμένω εγώ... Ένα μικρό μυρμηγκάκι που το μόνο που θέλουν να κάνουν, όσοι περνούν δίπλα μου είναι να με πατήσουν γιατί πολύ απλά ξέρουν ότι μπορούν... Μήπως και εκείνος θέλει ακριβώς το ίδιο;... Δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλιώς εγώ δεν πρόκειται να ενδώσω όση γοητεία και να ασκήσει απάνω μου.

Τα χαρακτηριστικά του είχαν μαλακώσει, τα μάτια του γυάλιζαν με έναν περίεργο τρόπο ενώ τα υπέροχα και λαχταριστά του χειλάκια τραβηγμένα προς τα πάνω , μου χαμογελούσαν και εγώ ένιωθα ότι βρισκόμουν στον δικό μου κόσμο, σε έναν κόσμο πλασμένο μόνο για μας τους δύο... Μπέλλα;;;... Μόλις τώρα δεν είπες;... η φωνή της συνείδησης μου, με αφύπνισε και εγώ της έκοψα την φράση στην μέση... Δεν μπορώ να το χαρώ ούτε και στα ψέματα;... Πόσο άκαρδη είσαι πια;... κλαψούρισα και η γλυκιά βελούδινη νεραιδοφωνή του μου απέσπασε την προσοχή.

«Είσαστε σίγουρη ότι δεν θέλετε να πιείτε κάτι;» ρώτησε και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και εκείνη την στιγμή ένας σερβιτόρος άφησε ένα πιάτο μπροστά μου με διάφορα κρακεράκια που απάνω τους είχαν διάφορα χρωματιστά πράγματα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου.

«Συγνώμη τι είναι αυτά;» τον ρώτησα και γελώντας μου ευγενικά μου απάντησε πολύ απλά.

«Καναπεδάκια» και μόλις σέρβιρε και τον κύριο Κάλλεν έφυγε και μας άφησε μόνους.

Εκείνος επιδεικτικά πήρε την πετσέτα του από το τραπέζι και δείχνοντας μου, την έβαλε πάνω στα πόδια του και πιστεύω ότι μάλλον περίμενε να κάνω και εγώ το ίδιο... Έριξα μια ματιά γύρω μου για λίγο και αφού παρατήρησα ότι όλοι είχαν κάνει το ίδιο πήρα και εγώ την δική μου πετσέτα και τον μιμήθηκα αλλά δεν ακούμπησα τίποτα από το πιάτο μου… Γιατί πολύ απλά δεν είχα ιδέα πως τα τρώγανε αυτά τα πράγματα, πόσο μάλλον το τι μπορεί να έχουν απάνω τους και απλά περίμενα υπομονετικά μέχρι να δω τι θα κάνει εκείνος.

«Δεν θα δοκιμάσετε;»

«Βασικά δεν έχω ιδέα τι είναι» είπα και τα ξανακοίταξα με απορία.

«Δοκιμάστε τα είμαι σίγουρος ότι θα σας αρέσουν» είπε και αφού τον κοίταξα κοκκίνισα προς στιγμήν και πλησιάζοντας τον ψιθύρισα.

«Μην γελάσετε αλλά δεν έχω ιδέα πως τρώγονται» είπα ντροπιασμένα και χαμογέλασε πάλι με εκείνο το στραβό χαμόγελο, που μου έκοβε την ανάσα και βάζοντας το χέρι του πάνω σε ένα από τα κρακεράκια που είχαν κάτι μαύρο απάνω τους, το έβαλε στο στόμα του και άρχισε να το μασάει πολύ πολύ αργά.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και σκέφτηκα να το επιχειρήσω και εγώ... Εκείνος φαινόταν να το απολαμβάνει άρα πόσο άσχημο θα μπορούσε να είναι;... Σκέφτηκα και μόλις το έβαλα στο στόμα μου και άρχισα να το μασουλάω η γεύση του με αηδίασε.

«Πως σας φαίνεται;» ρώτησε με πραγματική περιέργεια αφού πρώτα κατάπιε την μπουκιά του και σκούπισε με την πετσέτα του τις άκρες των χειλιών του… Έκανα μια γκριμάτσα και κουνώντας την παλάμη μου αριστερά και δεξιά, μίλησα πριν το καταπιώ βάζοντας το χέρι μου μπροστά από το στόμα μου.

«Τι είναι;» τόλμησα να ρωτήσω και η απάντηση του με έστειλε αδιάβαστη.

«Χαβιάρι»

Κόντεψα να κάνω επιτόπου εμετό... Πριν γίνω περισσότερο ρεζίλι, πήρα την πετσέτα μου από τα πόδια μου, αγνοώντας το προειδοποιητικό του βλέμμα και το έφτυσα όπως όπως μέσα σε αυτήν… Πήρα το ποτήρι του νερού μου και άρχισα να πίνω άπληστα το νερό μου, ελπίζοντας να φύγει όλη αυτή η αηδία από το στόμα μου.

Εκείνος καθαρίζοντας τον λαιμό του, έτριψε για λίγο τα μάτια του και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα με κοίταξε υπομονετικά.

«Και τα υπόλοιπα ψάρια είναι;» ρώτησα με αηδία και προσπάθησε να κρατήσει με κόπο το χαμόγελο του πριν απαντήσει ενώ πέρασε την αισθησιακή του γλώσσα – αχ αυτή η γλώσσα – από τα χείλια του υγραίνοντας τα και εκείνα αμέσως πήραν ένα πιο ροδαλό χρώμα και έγιναν ακόμα πιο αισθησιακά... Μπέλλαααα σύνελθε... θα με κάνεις... Σκάσε, θέλω να το απολαύσω όσο μπορώ, γιατί πάντα πρέπει να μου το χαλάς;... ρώτησα την λογική μου και εκείνη τα παράτησε και με άφησε να συνεχίσω.

«Περίπου» είπε και κατένευσα ενώ έσπρωξα λίγο πιο μπροστά το πιάτο για να μην το μυρίζω και βολεύτηκα καλύτερα στην καρέκλα ενώ έβαλα την πετσέτα πάνω στο τραπέζι... Ο σερβιτόρος αμέσως ήρθε, άλλαξε την πετσέτα μου με μια καινούργια και γεμίζοντας το ποτήρι μου τον παρακάλεσα ψιθυριστά.

«Μπορείς να το πάρεις και αυτό;» εκείνος με κοίταξε με απορία αλλά βλέποντας το παρακλητικό μου βλέμμα τελικά υπέκυψε και το πήρε μαζί του.

«Δεν είσαστε και τόσο των θαλασσινών» παρατήρησε και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά... «Και ούτε ιδιαίτερα ομιλητική» συνέχισε και ανασήκωσα τους ώμους μου.

«Δεν έχω κάτι να πω, άλλωστε δεν νομίζω ότι θα βρίσκατε τίποτα ενδιαφέρον σε όσα θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας» Χριστέ μου άρχισα να μιλάω σαν και εκείνον.

«Έχετε μεγάλο λάθος δεσποινίς μου, με ενδιαφέρει ότι και να έχετε να μου πείτε» τόνισε σοβαρός και αναστέναξα.

«Ότι πείτε» ανταποκρίθηκα και εκείνος περνώντας ξανά την γλώσσα του πάνω από τα αχχχ... χειλάκια του και δαγκώνοντας το κάτω χείλος του χαμογέλασε με ένα χαμόγελο που άγγιξε μέχρι και τα μάτια του και χρειάστηκε να ψάξω για το νερό μου ώστε να μην κάνω καμία χαζομάρα και προδοθώ... Πως το καλό το κάνει αυτό;... Ένα του μόνο βλέμμα, ένα του μόνο χαμόγελο και φτάνει για να με κάνει να αποπροσανατολιστώ... Μπέλλα στο ύψος σου, με αφύπνισε και πάλι η λογική μου και κατένευσα... Δεν θα παρασυρθώ, όχι δεν θα παρασυρθώ... Έλεγα ξανά και ξανά μέσα μου και μόλις άφησα το ποτήρι μου ξανά στο τραπέζι εκείνος συνέχισε.

«Σας αρέσουν τα ταξίδια;» ρώτησε πίνοντας λίγο από το λευκό του κρασί και ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα.

«Σε ποιον δεν αρέσουν»

«Ταξιδεύετε συχνά;» ρώτησε σχεδόν κοροϊδευτικά και μου ανέβηκε το αίμα μου στο κεφάλι.

«Φυσικά!» απάντησα το ίδιο κοροϊδευτικά με εκείνον, λες και δεν ήξερε ήδη ότι αυτό δεν ισχύει... Ήμουν σίγουρη ότι είχε κάνει έρευνα για την ζωή μου... Ήξερε για το ατύχημα με τον κύριο Καρνάτε όταν άνοιξα το μπουκάλι του κρασιού του, ήξερε που μένω... Γιατί να μην ξέρει και την υπόλοιπη ζωή μου, όχι ότι υπήρχαν και πολλά να μάθει και αυτό με έκανε να είμαι ακόμα πιο περίεργη για το γιατί.

«Ποιο είναι το πιο μακρινό ταξίδι που έχετε κάνει ποτέ;» συνέχισε απτόητος και αναστέναξα... Με δουλεύει;;; Είμαι σίγουρη ότι αυτό ακριβώς κάνει.

«Το Kansas» του απάντησα και γέλασε.

«Από το Kansas ως το Palmdale της California είναι το πιο μακρινό ταξίδι που έχετε κάνει ποτέ;»

«Ναι» επιβεβαίωσα και βάζοντας την πετσέτα του μπροστά από το στόμα του προσπάθησε να ελέγξει το ξέσπασμα του ενώ κάνοντας νόημα στον σερβιτόρο για να πάρει το πιάτο του ηρέμησε και σταυρώνοντας τα χέρια του μπροστά του, άρχισε να με κοιτάζει ερευνητικά με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα.

«Μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;» πήρα την πρωτοβουλία γιατί πραγματικά όλη αυτή η κατάσταση είχε αρχίσει να με εκνευρίζει αφάνταστα.

«Φυσικά» ανταποκρίθηκε αμέσως δίνοντας μου την άδεια να συνεχίσω.

«Ποιος είναι ακριβώς ο σκοπός αυτού του δείπνου;»

«Μα φυσικά να σας πείσω να δεχτείτε την πρόταση μου» απάντησε αμέσως ανέκφραστα και τα πήρα περισσότερο.

«Και θεωρείτε ότι με το να με κάνετε ρεζίλι θα πετύχετε τον σκοπό σας;» ρώτησα με φρίκη και εκείνος χαλάρωσε τα χαρακτηριστικά του.

«Να σας κάνω ρεζίλι;...» κούνησε το κεφάλι του αρνητικά... «Λυπάμαι που θα το ακούσετε από μένα, αλλά αυτόν τον ρόλο τον έχετε πάρει όλον απάνω σας... Μόνη σας φέρνετε τον εαυτό σας σε δύσκολη θέση... Μην κατηγορείτε εμένα για όσα κάνετε» είπε με ένα χαιρέκακο τόνο και τον κοίταξα σοκαρισμένη.

«Τότε καλό είναι να σας αποδεσμεύσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα για να μην χαλάω άλλο και το δικό σας ίματζ» του είπα στον ίδιο τόνο που είχε χρησιμοποιήσει και εκείνος πετώντας την πετσέτα μου στο τραπέζι... Αλλά πριν σηκωθώ, εκείνος με καθήλωσε στην θέση μου μόνο με ένα του βλέμμα... Πραγματικά τα είδα όλα, τέτοιο άγριο βλέμμα δεν είχα ξαναδεί ποτέ ξανά στην ζωή μου και δεν χρειαζόταν να ειπωθούν τα λόγια που θα μπορούσε να εκφράσει για να καταλάβω ότι εννοούσε ότι αν κάνω άλλο ένα βήμα τότε θα ήταν και το τελευταίο μου... Χριστέ μου που έμπλεξα;

Πριν καταφέρω να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου, ο σερβιτόρος γύρισε ξανά και άφησε μια πιατέλα μπροστά μου με αχινούς που ακόμα κουνάγανε τα αγκάθια τους και διάφορα άλλα κοραλλοειδή όπως χτένια και κάτι άλλα που δεν τα ήξερα και από το ξάφνιασμα αμέσως σηκώθηκα από την καρέκλα μου και έκανα πιο πίσω.

«Δεσποινίς Ιζαμπέλα, καθίστε κάτω» απαίτησε μέσα από τα δόντια του με έναν επιβλητικό τόνο και τον κοίταξα με το πιο σοκαρισμένο ύφος.

«Όχι αν δεν τα πάρει από μπροστά μου» αναφώνησα αγνοώντας τα βλέμματα γύρω μου.

«Δεν δαγκώνουν» είπε κοροϊδευτικά και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά με πείσμα.

«Αν δεν τα πάρει από μπροστά μου, δεν πρόκειται να κάτσω» απαίτησα και αναστενάζοντας βαριά με ένα νεύμα έδωσε την άδεια στον σερβιτόρο να τα πάρει και με κοίταξε ξανά ανασηκώνοντας το φρύδι του προκλητικά... Χωρίς να έχω επιλογή έκατσα ξανά και παίρνοντας το νερό μου στα χέρια μου, άρχισα να το πίνω για να πάρω λίγο κουράγιο... Πως σκατά θα ξεμπλέξω από όλη αυτήν την κατάσταση... κλαψούρισα και άρχισα να κοιτάω γύρω μου απελπισμένη προσπαθώντας πολύ σκληρά να βρω ένα σχέδιο διαφυγής.

«Δεν είναι κακό να δοκιμάζεται πρώτα κάτι πριν το απορρίψετε» μου πέταξε εκνευρισμένα και γυρίζοντας την ματιά μου προς το μέρος του το γύρισα στην επίθεση.

«Γιατί επιμένετε τόσο πολύ;... Δεν το βλέπετε ότι δεν έχω καμία σχέση με όλα αυτά;» είπα απελπισμένα και εκείνος αμέσως χαλάρωσε.

«Θα μάθετε» τόνισε με απόλυτη σιγουριά, με τόσο αυτοπεποίθηση που με έκανε να νιώθω ότι μέσα στο μυαλό του είχε ήδη προγραμματίσει την ζωή μου και αυτό με τρομοκράτησε περισσότερο.

«Θα μάθω...» επανέλαβα και εκείνος κατένευσε με την ίδια σιγουριά και τότε άρχισα να γελάω δυνατά... «Ναι καλά, αν έχετε την αυταπάτη ότι θα καταφέρετε ποτέ να με πείσετε έστω και να δοκιμάσω κάτι από αυτές τις αηδίες, είσαστε πολύ γελασμένος» του δήλωσα και εκείνος πήρε ένα σκληρό ύφος.

«Μην βάζετε στοίχημα γιατί θα το χάσετε... Πάντα πετυχαίνω ότι και να βάλω στόχο» είπε και με άφησε άφωνη.

«Και ποιος ακριβώς είναι αυτός;» ρώτησα με επιφύλαξη... Ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να μάθω;

«Να σας κάνω άνθρωπο» τόνισε και τον κοίταξα δύσπιστα.

«Να με κάνετε άνθρωπο;... Γιατί τώρα τι είμαι ζώο;» του γύρισα πίσω και ένα μισό χαμόγελο άρχισε να τρεμοπαίζει ξανά στα χείλια του.

«Κάτι τέτοιο» ανταπέδωσε και έγινα κατακόκκινη από τον θυμό μου.

«Ποιος νομίζετε ότι είστε;» του είπα σκληρά και το χαμόγελο του έγινε πιο πλατύ.

«Ας πούμε η καλή σας νεράιδα που ήρθε στην ζωή σας να σας κάνει την πριγκίπισσα του παραμυθιού»

«Χαχα... γελάσαμε... Και σας είπε κανείς ότι δεν μου αρέσει η ζωή μου;... Σας είπε κανείς ότι θέλω να την αλλάξω;»

«Αγαπητή μου Ιζαμπέλα, μόλις γνωρίσετε την ζωή που σας προσφέρω, να είσαστε σίγουρη ότι θα με ευγνωμονείτε για πάντα» είπε με απόλυτη σιγουριά.

«Πολύ αμφιβάλω» του απάντησα ψυχρά και σταυρώνοντας τα χέρια μου στο στήθος μου έκατσα στην πλάτη της καρέκλας μου και κοίταξα αλλού για να μην κοιτώ τα μούτρα του εκνευρισμένα.

Εκείνος ατάραχος άρχισε να τρώει όλες τις αηδίες που είχε μέσα στο πιάτο του και έκανα μια αηδιαστική γκριμάτσα.

«Δεν έχετε ιδέα τι χάνετε» είπε ενώ σκούπιζε τις άκρες των χειλιών του πολύ σχολαστικά... Πως κατάφερνε αυτός ο άνθρωπος να τρώει όλες αυτές τις αηδίες με τα χέρια του και να μην έχει λερώσει ούτε τα χέρια του αλλά ούτε και τίποτα άλλο απάνω του;

Έκανα άλλη μια αηδιαστική γκριμάτσα για απάντηση και παίρνοντας το ποτήρι μου στα χέρια μου, άρχισα πάλι να κοιτάω γύρω μου χωρίς να του δίνω άλλη σημασία περιμένοντας υπομονετικά να τελειώσει με όλα αυτά.

Μέχρι το επόμενο πιάτο με άφησε στην ησυχία μου και μόλις είδα την πιατέλα με την κουτσουλιά από μακαρόνια που είχε μέσα αναφώνησα.

«Επιτέλους με λυπήθηκε ο θεός»

«Έντουαρτ για εσάς» ανταπέδωσε το σχόλιο μου και τον κοίταξα με μια ειρωνική γκριμάτσα.

«Θέλετε να το σχολιάσω τώρα;»

«Είμαι πολύ περίεργος να ακούσω το σχόλιο σας» είπε και αναστέναξα απηυδισμένα.

«Δεν απευθυνόμουν σε σας»

«Μμμμ... βλέπω ότι αν σας δώσουν τον χρόνο να σκεφτείτε την απάντηση σας, ξέρετε πως να απαντήσετε ευπρεπώς» ανταπάντησε και ανασήκωσα τους ώμους μου.

«Δεν είμαι αγράμματη, αν αυτό εννοείτε και φυσικά και ξέρω πως να μιλάω όταν το απαιτεί η στιγμή, αλλά βλέπετε στο μέρος που ζω είναι τελείως περιττό»

«Ναι το γνωρίζω αυτό αλλά χαίρομαι που τουλάχιστον δεν το έχετε ξεχάσει τελείως»

«Ναι...» είπα ξύνοντας τον αυχένα μου νευρικά και ξανακοίταξα το πιάτο μου... Η κοιλιά μου είχε φτάσει στην πλάτη μου από την πείνα και αυτή η κουτσουλιά από μακαρόνια όχι μόνο δεν έφτανε για να την κατευνάσει αλλά αν την έτρωγα θα ήμουν σίγουρη ότι μετά θα πείναγα περισσότερο... « Συγνώμη αλλά αυτό τώρα το πληρώνετε για κανονικό πιάτο;» τον ρώτησα και χαμογέλασε.

«Φυσικά» απάντησε απλά.

«Και χορταίνετε μόνο με αυτό;» ρώτησα και εκείνος κοίταξε προς τον σερβιτόρο που εκείνην την στιγμή μας πλησίαζε ξανά με ένα τεράστιο δίσκο που είχε μέσα δύο μεγάλους αστακούς και γούρλωσα τα μάτια μου από την έκπληξη.

«Τα μακαρόνια είναι μόνο το συνοδευτικό» επιβεβαίωσε τους φόβους μου και έκλεισα το πρόσωπο μου μέσα στα χέρια μου για να σταματήσω την οποιαδήποτε αντίδραση που θα με έφερνε και πάλι σε δύσκολη θέση... Τι σου έχω κάνει Χριστέ μου και τα τραβάω όλα αυτά;... ρώτησα κλαψουρίζοντας και η φωνή του με επανέφερε στην πραγματικότητα.

«Θα μπορούσατε έστω και για λίγο να φερθείτε ευπρεπώς;» ρώτησε κάτω από την αναπνοή του και βγάζοντας τα χέρια μου από το πρόσωπο μου, τον κοίταξα αυτάρεσκα... Ίσως αν τον εκνευρίσω αρκετά, να με αφήσει στην ησυχία μου.

«Δεν σας το υπόσχομαι» του απάντησα ειρωνικά και εκείνος ξεφύσησε.

«Όπως νομίζετε» απάντησε και παίρνοντας το ειδικό εργαλείο που του είχαν φέρει έσπασε με την πιο απλή κίνηση την μια δαγκάνα από τον αστακό και το έβαλε στο πιάτο του ενώ με κοίταξε... «Θέλετε μήπως βοήθεια;» ρώτησε ψυχρά και ξεροκαταπίνοντας κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου με αηδία και παίρνοντας το πιρούνι μου άρχισα να το στριφογυρίζω μέσα στην κουτσουλιά από μακαρόνια που είχα μπροστά μου, ελπίζοντας τουλάχιστον να βγουν δύο πιρουνιές και όχι μια αγνοώντας τελείως το κουτάλι που εκείνος με την ματιά του το τόνιζε αλλά εγώ δεν του έδωσα σημασία.

Βάζοντας την μεγάλη πιρουνιά μέσα στο στόμα μου επίτηδες έκοψα με τα δόντια όσα μακαρόνια περίσσευαν και τα άφησα επιδεικτικά να πέσουν ξανά στο πιάτο μου κοιτώντας τον προκλητικά αλλά εκείνος αντί να αντιδράσει όπως το περίμενα με ένα αυτάρεσκο ύφος είπε.

«Βλέπω η γεύση του αστακού δεν σας ενοχλεί στα μακαρόνια, είσαστε σίγουρη ότι δεν θέλετε να δοκιμάσετε και λίγο από την ψίχα του;» ρώτησε και γουρλώνοντας τα μάτια μου, τον κοίταξα σοκαρισμένη για μια στιγμή ενώ χωρίς να το σκεφτώ άρχισα να φτύνω ότι είχα μέσα στο στόμα και πάλι μέσα στο πιάτο μου και αντί εκείνος να νευριάσει όπως το περίμενα παίρνοντας την πετσέτα του από τα πόδια του, την έβαλε πάνω στο στόμα του και άρχισε να γελάει δυνατά κλείνοντας τα μάτια του.

«Το διασκεδάζετε;» τον ρώτησα εκνευρισμένη ενώ σκούπιζα το στόμα μου με την πετσέτα μου και εκείνος βρίσκοντας και πάλι την ανάσα του άνοιξε τα μάτια του και με κοίταξε με ένα αυτάρεσκο ύφος.

«Δεν φαντάζεστε πόσο»

«Χαίρομαι που σας διασκεδάζω, αλλά ειλικρινά αν το συνεχίσετε θα σηκωθώ και θα φύγω... Δεν το ανέχομαι άλλο αυτό» είπα με την φωνή μου να ανεβαίνει μια οκτάβα και κάνοντας νόημα στον σερβιτόρο εκείνος μάζεψε το τραπέζι πολύ γρήγορα.

«Εντάξει κερδίσατε... Την επόμενη φορά που θα βγούμε σε δείπνο θα σας αφήσω να επιλέξετε μόνη σας το μενού» είπε και έμεινα να τον κοιτάω σοκαρισμένη.

«Αλήθεια πιστεύετε ότι μετά από όλα αυτά θα υπάρξει και δεύτερη φορά;» ρώτησα και εκείνος με κοίταξε σοβαρός.

«Είμαι απόλυτα βέβαιος γι αυτό» τόνισε χωρίς να δέχεται αντίρρηση και αναστέναξα... Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγω τόσο εύκολα.