Haunted Love "2. Η συνέντευξη"

Την στιγμή που έμεινα μόνη μου άρχισα να περιεργάζομαι τον χώρο γύρω μου...

Το δωμάτιο θύμιζε κάτι από άλλη εποχή, σε έκανε να νομίζεις ότι είσαι σε μια από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες του κόσμου, αφού κάθε λογής βιβλίο σε περικύκλωνε γύρω γύρω… Αν σήκωνες κατά τύχη το κεφάλι προς τα πάνω ένα περίτεχνο, γεμάτο σχέδια ταβάνι έκανε την εμφάνιση του από όπου κρέμονταν οι πολυέλαιοι που για λάμπες είχε πολλά κεριά τριγύρω… Όλοι οι καναπέδες ήταν στο χρώμα του κίτρινου προς χρυσό που πήγαιναν υπέροχα με το χαλί που κοσμούσε το πάτωμα ενώ το γραφείο του με παλαιό και σίγουρα ακριβό ξύλο ήταν από τη άλλη μεριά με μια πολυθρόνα στο ίδιο χρώμα με τους καναπέδες… Αυτό που έκανε αντίθεση μέσα σε αυτά τα ζεστά του χρώματα του ξύλου και του χρυσού ήταν το άσπρο του τζάκι στο χρώμα του λευκού που ήταν απέναντι από τους καναπέδες όπου το στόλιζαν διάφορα βάζα ενώ την διακόσμηση την συμπλήρωναν κάθε λογής έργα τέχνης όπως πίνακες ή όμορφα γλυπτά.

«Το νερό σας δεσποινίς» είπε με μια βελούδινη φωνή και γύρισα ξαφνιασμένη προς το μέρος του και έμεινα με κομμένη την ανάσα... Μα καλά μέσα σε 2 λεπτά πότε πρόλαβε να αλλάξει και να είναι τόσο άψογος, φορώντας ένα μαύρο εντυπωσιακό και από όσο μπορούσα να καταλάβω πανάκριβο κουστούμι και να είναι τόσο τέλειος από την κορυφή ως τα νύχια... Η φωνή του μου απέσπασε τις σκέψεις μου... «Δεν διψάτε άλλο;» ρώτησε με απορία και κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου,  πήρα το ποτήρι από τα χέρια του όσο πιο απαλά μπορούσα με τον φόβο μην το σπάσω και αυτό και άρχισα να το πίνω μονοκοπανιά.

Από το τρέξιμο που είχα ρίξει και την νευρικότητα που μου είχε δημιουργήσει όλη αυτή η αναστάτωση που είχα προκαλέσει, ο λαιμός μου ήταν τόσο ξερός και είχα τόσο πολύ ανάγκη να πιω λίγο νερό που ξέχασα τελείως τους τρόπους μου – όχι ότι είχα κιόλας – και άρχισα να το κατεβάζω γρήγορα... Ο λάρυγγας μου έκανε τον γνωστό εκνευριστικό χαρακτηριστικό ήχο που κάνει πάντα όταν πίνω νερό βεβιασμένα και από την βιασύνη μου μερικές στάλες άρχισαν να στάζουν αριστερά και δεξιά από το στόμα μου... Είχα γίνει τελείως ρεζίλι αλλά δίψαγα τόσο πολύ που δεν σταμάτησα παρά μόνο όταν πια διαπίστωσα ότι όλο το ποτήρι είχε αδειάσει, με το γνωστό επιφώνημα ευχαρίστησης.

«Αχ να στε καλά, το είχα πραγματικά ανάγκη» είπα καθώς σκούπιζα το στόμα μου με την αναστροφή του χεριού μου και μόλις σήκωσα την ματιά μου να τον αντικρίσω τείνοντας του το ποτήρι,  πάγωσα.

Με κοίταζε λες και ήμουν ένα είδος προς εξαφάνιση ή πλάσμα από άλλον πλανήτη τρομερά σοκαρισμένος… Μόλις πήρε το ποτήρι στα χέρια του,  κατάπιε ήρεμα το σάλιο του και μαζεύοντας τις σκέψεις του μίλησε πολύ προσεκτικά.

«Να υποθέσω ότι θα θέλατε άλλο ένα;» ρώτησε ευγενικά αλλά δεν με ξεγέλασε καθόλου,  κάτι στο ύφος του με έκανε να καταλάβω ότι αυτή μου η κίνηση τον είχε εξοργίσει.

«Αν σας είναι εύκολο» ανταποκρίθηκα και αμέσως εξαφανίστηκε...

Μα ποιο είναι το πρόβλημα του τέλος πάντων δεν το καταλαβαίνω!... Εντάξει μπορεί να μην έχω μεγαλώσει στα σαλόνια και να μην ξέρω καλούς τρόπους μιας και που κανείς δεν ήταν δίπλα μου όταν έπρεπε να μου τα μάθει όλα αυτά, αλλά στο κάτω κάτω εδώ είμαι για να αποδείξω ότι μπορώ να αντεπεξέλθω στην δουλειά μου όχι να κάνω επίδειξη καλών τρόπων.

Όταν γύρισε μου έτεινε και πάλι το ποτήρι με το νερό και χωρίς να περιμένει να κάνω την κίνηση να το πιω, έκανε το γύρω του γραφείου του και έκατσε στην εντυπωσιακή του καρέκλα γραφείου... Σίγουρα ο τύπος τον φυσά τον παρά αλλά αυτό που μου κάνει περισσότερο εντύπωση είναι γιατί τα κάνει όλα μόνος του;... Δεν έχει προσωπικό να τον υπηρετεί;... Επίσης κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι όλο το σπίτι ήταν σαν να βγήκε από άλλη εποχή, όλο επιβλητικό με βαριά έπιπλα λες και ζει στον μεσαίωνα... Όλοι οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με πίνακες που αν και δεν ήξερα τίποτα από όλα αυτά φαινόντουσαν να είναι από μεγάλους ζωγράφους και όχι από τον ζωγράφο της γειτονιάς και τα γλυπτά όπως και τα βάζα ακόμα και οι κολώνες που στερέωναν τα περίεργα αντικείμενα που είχε απάνω κάτι με έκαναν να πιστεύω ότι ήταν όλα αυθεντικά... Τι στο καλό είναι τελικά αυτός ο άνθρωπος;, αναρωτήθηκα πίνοντας όσο πιο ευγενικά μπορούσα μια ακόμα γουλιά από το νερό μου… Το άφησα απαλά πάνω στο γραφείο του και αφού άφησα την ανάσα μου να βγει, συγκεντρώνοντας όσο ήταν αυτό δυνατόν με την παρουσία του στο να μην κάνω καμία άλλη γκάφα.

Εκείνος βλέποντας ότι άφησα το ποτήρι μου πάνω στο γραφείο του,  πήρε ένα απογοητευτικό ύφος και αφού ανασηκώθηκε για λίγο από την καρέκλα του,  σήκωσε το ποτήρι μου, το ακούμπησε σε ένα ξύλινο τετράγωνο πράμα που είχε πάνω στο γραφείο του - Πως τα λένε σουπλά; Θα σας γελάσω - σκούπισε την μια σταγόνα νερό που είχε πέσει πάνω στο γραφείο του με ένα χαρτομάντιλο και αφού έκατσε ξανά στην καρέκλα του, το πέταξε και με κοίταξε για λίγο πριν μιλήσει ξανά... Τόσο νέος και να είναι τόσο σπαστικός... Κρίμα, κρίμα... Αυτή η μανία του να μαζεύει ότι σπέρνω στο διάβα μου πραγματικά έχει αρχίσει να με εκνευρίζει.

«Δεν θέλω να γίνω αδιάκριτη αλλά δεν μπορώ να μην ρωτήσω» ξεκίνησα δειλά και με κοίταξε με ένα ερευνητικό βλέμμα.

«Παρακαλώ» μου έδωσε την άδεια να συνεχίσω και κοίταξα ξανά γύρω μου.

«Είσαστε ο ιδιοκτήτης αυτού του σπιτιού ή μόνο ο μπάτλερ;» ρώτησα και όταν γύρισα την ματιά μου και πάλι προς το μέρος του το ύφος του ήταν τόσο σκληρό που ένιωσα ότι μάλλον η ερώτηση μου τον είχε προσβάλει σε μεγάλο βαθμό.

«Ο ιδιοκτήτης» απάντησε με έναν σκληρό τόνο και κοκκίνισα από την ντροπή μου.

«Ω συγνώμη δεν ήθελα να σας προσβάλω,  αλλά μου φαίνεστε πολύ νέος για να μένετε σε ένα τέτοιο σπίτι...» συμπλήρωσα για να τον μαλακώσω αλλά η ματιά του δεν άλλαξε καθόλου... «Και αυτό είναι το γραφείο σας;» ρώτησα και ανασήκωσε το φρύδι του κοροϊδευτικά.

«Όχι η βιβλιοθήκη μου» απάντησε ψυχρά και έξυσα το κεφάλι μου νευρικά.

«Και έχετε διαβάσει όλα αυτά τα βιβλία;» σχεδόν αναφώνησα με φρίκη και είδα ένα χαμόγελο να τρεμοπαίζει στα χείλια του και τον κοίταξα με απορία.

«Αυτά τα βιβλία είναι μόνο ένα δείγμα τους... Ας πούμε τα πιο αγαπημένα μου»

«Δηλαδή πόσα βιβλία έχετε διαβάσει;»

«Αρκετά»

«Α» είπα και καθάρισα άτσαλα τον λαιμό μου... «Συγνώμη και πάλι,  αλλά πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας τόσο νέος άντρας σαν και εσάς θα ήθελε να μένει σε ένα σπίτι που είναι σαν μουσείο»

«Γιατί αυτή είναι η φύση της δουλειάς μου»

«Η φύση της δουλειάς σας;» ρώτησα και πήρε ένα υπερήφανο ύφος πριν συνεχίσει.

«Βλέπετε δεσποινίς μου είμαι ένας από τους πέντε καλύτερους συντηρητές και εκτιμητές έργων τέχνης του κόσμου» τόνισε και τώρα συμπληρώθηκε το πάζλ... «Το κάθε δωμάτιο αυτού του σπιτιού αντιπροσωπεύει και ένα δείγμα της δουλειάς μου... Ότι βλέπετε είναι αντίγραφα των πραγματικών δωματίων που έχω συντηρήσει και έχω εκτιμήσει κατά καιρούς... Για παράδειγμα αυτή η βιβλιοθήκη δεν είναι μια οποιαδήποτε βιβλιοθήκη με έπιπλα παλαιάς εποχής όπως είμαι σίγουρος ότι θα νομίζετε ότι είναι αλλά ένα ακριβές αντίγραφο της βιβλιοθήκης του Δούκα και της Δούκισσας Devonshire από το Chatsworth Estate της Αγγλίας» είπε και έμεινα με ανοιχτό το στόμα από την έκπληξη... Ποιοι είναι αυτοί;;;... αναρωτήθηκα αλλά δεν τόλμησα να το εκφράσω δυνατά γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν ικανός να μου πει και όλη την ιστορία τους και δεν είχα καμία όρεξη για μαθήματα ιστορίας την δεδομένη στιγμή.

«Α...» κατάφερα μόνο να απαντήσω μετά από μια σύντομη σιωπή και συμπλήρωσα γρήγορα πριν τον προσβάλω πάλι... «Εεεε... Σίγουρα θα είσαστε πολύ καλός στην δουλειά σας για να έχετε αναλάβει τόσο μεγάλα έργα» είπα χωρίς να είμαι σίγουρη γι αυτό.

«Τα πτυχία και οι έπαινοι που έχω πάρει αυτό αποδεικνύουν» απάντησε κάπως προσβεβλημένος και δεν το συνέχισα... «Λοιπόν δεσποινίς μου» άλλαξε κουβέντα και ανοίγοντας ένα συρτάρι έβγαλε ένα χαρτί και το έτεινε μπροστά μου... «Πριν ξεκινήσουμε, θα ήθελα να διαβάσετε προσεκτικά και να υπογράψετε αυτό το χαρτί» είπε και ζάρωσα τα μάτια μου με απορία καθώς το έπαιρνα στα χέρια μου.

«Τι είναι αυτό;» ρώτησα με περιέργεια.

«Είναι ένα ιδιωτικό συμφωνητικό... Ότι ειπωθεί μεταξύ μας απαιτώ να μην βγει παραέξω... Αυτό το συμφωνητικό με καλύπτει στην περίπτωση που εσείς αποφασίσετε να εξωτερικεύσετε τις σκέψεις σας σε τρίτους»

«Δεν καταλαβαίνω» είπα ειλικρινά και εκείνος στριφογύρισε τα μάτια του περνώντας το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του ενώ τα τράβηξε για λίγο... Πρέπει να τον είχα βγάλει από τα ρούχα του, ήμουν πλέον σίγουρη γι αυτό... Αλλά γιατί επέμενε τόσο πολύ σε αυτήν την συνέντευξη εφόσον έκανε κρα από μακριά ότι είχα χάσει την δουλειά πριν καν προσπαθήσω να παλέψω να την διεκδικήσω.

«Απλά διαβάστε το δεσποινίς» είπε απελπισμένα και έκανα όπως μου είπε, για να μην εντείνω περισσότερο την ατμόσφαιρα.

Το συμφωνητικό δεν έλεγε τίποτα περισσότερο από ότι ο ίδιος είχε ήδη πει, απλά του εξασφάλιζε την σιωπή μου για ότι θα ειπωθεί μεταξύ μας... Τόσο μυστικότητα πια... Τι ακριβώς θα συζητήσουμε για τα μυστικά του κράτους;... Δεν βγάζω άκρη.

Τον κοίταξα για μια στιγμή και εκείνος ανταπέδωσε το βλέμμα μου υπομονετικά αλλά δεν είπε τίποτα... Άφησα την ανάσα μου να βγει από μέσα μου βαριά και παίρνοντας την πένα που είχε αφήσει δίπλα από το χαρτί συμπλήρωσα το όνομα μου και υπέγραψα... Δεν θα το έκανα αλλά πραγματικά μου είχε εξάψει την περιέργεια... Μέχρι στιγμής δεν ήξερα ούτε το όνομα του και το πιο περίεργο; Δεν είχε ρωτήσει ούτε καν το δικό μου... Στο κουδούνι του πάλι αντί για όνομα είχε την διεύθυνση του σπιτιού του... Αυτό και αν είναι περίεργο.

Δεν έκατσα να το σκεφτώ άλλο και απλά περίμενα σιωπηλή υπομονετικά να δω πως όλη αυτή η παράλογη ημέρα θα εξελιχτεί... Τείνοντας του ξανά το χαρτί που είχα υπογράψει μαζί με την πένα του,  εκείνος τα πήρε στα χέρια του το διάβασε και χαμογέλασε με ένα στραβό χαμόγελο.

«Ιζαμπέλα Μαρί Σουάν...» προσφώνησε το όνομα μου με μια περίεργη ξενική προφορά και τον διόρθωσα.

«Απλώς Μπέλα» είπα κάπως ενοχλημένη... Μου την έδινε να με φωνάζουν με ολόκληρο το όνομα μου, το ένιωθα τόσο βαρύ, λες και είχε από πίσω του μια βαριά ιστορία.

«Προτιμώ το Ιζαμπέλα, είναι πιο αριστοκρατικό... Έχει ένα κύρος δεν νομίζετε;» ρώτησε και στραβομουτσούνιασα.

«Προτιμώ το Μπέλλα... Είναι πιο απλό,  με χαρακτηρίζει περισσότερο δεν νομίζετε;» του γύρισα πίσω τα ίδια του τα λόγια και αμέσως δαγκώθηκα και κοίταξα τα χέρια μου... Μαζέψου Μπέλλα, να πάρεις την δουλειά θέλεις όχι να την χάσεις τελείως.

«Μάλιστα...» είπε απογοητευμένα και τον αντίκρισα για άλλη μια φορά απολογητικά... «Μου κάνει πραγματικά εντύπωση» συνέχισε και γέρνοντας μπροστά έμπλεξε τα δάχτυλα του μεταξύ τους και ακουμπώντας τα χέρια του πάνω στο γραφείο του,  συνέχισε να με κοιτά σταθερά στα μάτια καθώς με περιεργαζόταν.

«Τι πράγμα;» τόλμησα να ρωτήσω και εκείνος χαμογέλασε σκεπτικός.

«Τι σας έκανε να ανταποκριθείτε στην αγγελία μου» απάντησε και έμεινα σαν χαζή να τον κοιτώ.

«Το προφανές ίσως;» είπα και ζάρωσε τα φρύδια του με απορία.

«Το προφανές;» επανέλαβε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα συνέχισα.

«Μόλις τελείωσα τις σπουδές μου...» ξεκίνησα να εξηγώ και με σταμάτησε.

«Πάνω σε ποιον τομέα;» ρώτησε και πετάρισα τα μάτια μου αποπροσανατολισμένη... Τι άλλο θα μπορούσα να είχα τελειώσει;, αναρωτήθηκα αλλά από την σαστιμάρα μου δεν το εξωτερίκευσα... Πήρα άλλη μια ανάσα να ελέγξω την ένταση μου και συνέχισα όσο πιο σταθερά μπορούσα.

«Τελείωσα νοσηλευτική...» είπα απαλά και κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του με την σιωπή του μου έδωσε την άδεια να συνεχίσω... «Προσπάθησα να βρω δουλειά πάνω στο αντικείμενο μου αλλά νομίζω ότι γνωρίζετε ήδη πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα εκεί έξω, ιδίως για μία κοπέλα σαν και εμένα χωρίς εμπειρία πάνω στο αντικείμενο της... Έτσι μέχρι να μου δοθεί η ευκαιρία να τρυπώσω και εγώ σε κάποιο νοσοκομείο ή έστω σε κάποια κλινική για να αρχίσω να εξασκώ το επάγγελμα μου,  σκέφτηκα να ψάξω να βρω αλλού την τύχη μου μέχρι να καταφέρω να βρω κάτι πιο μόνιμο» είπα και έλπιζα να μην τα είχα κάνει σαλάτα.

«Πόσο χρονών είσαστε Δεσποινίς Ιζαμπέλα;» ρώτησε και κόντεψα να ουρλιάξω... Αυτός ο πληθυντικός σε συνδυασμό με ολόκληρο το όνομα μου,  το έκανε τόσο αποκρουστικό.

«25» είπα διστακτικά χαμηλώνοντας την ματιά μου.

«Είχατε πρόβλημα με τα μαθήματα σας και δεν καταφέρατε να τελειώσετε την σχολή σας πιο νωρίς;» ρώτησε κάπως προσβλητικά και σηκώνοντας την ματιά μου προς το μέρος του υπερασπίστηκα τον εαυτό μου, χωρίς να υπολογίσω τον τόνο της φωνής μου.

«Πάλεψα πάρα πολύ σκληρά για να καταφέρω να μαζέψω τα λεφτά για τα δίδακτρα εντάξει;... Δεν γεννήθηκα σε καμιά πλούσια οικογένεια ούτε είχα κανέναν να μου τα πληρώσει» του πέταξα στα μούτρα τελείως προσβεβλημένη υψώνοντας την φωνή μου μια οκτάβα απάνω αλλά εκείνος δεν βλεφάρισε καν... Με το ίδιο ανέκφραστο ύφος συνέχισε τελείως ψύχραιμος.

«Δεν είχα σκοπό να σας προσβάλω δεσποινίς μου,  απλά προσπαθώ να σας καταλάβω» είπε με την βελούδινη του φωνή αφοπλίζοντας με και έμεινα ξέπνοη να τον κοιτώ.

«Α...» είπα και έξυσα νευρικά τον κρόταφο μου αποφεύγοντας για άλλη μια φορά την ματιά του για να μπορέσω να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου πριν συνεχίσω... «Κοιτάξτε κύριε...» είπα με νόημα κοιτώντας τον και εκείνος μόλις συνειδητοποίησε ότι ακόμα δεν μου είχε συστηθεί.

«Ω με συγχωρείτε παράληψης μου... Κάλλεν... Έντουαρντ Κάλεν» είπε καθώς μου έδινε το χέρι του για χειραψία και την στιγμή που την δέχτηκα είπα αυθόρμητα.

«Αυτό μοιάζει πολύ με το... Μποντ... Τζέιμς Μποντ» αμέσως πάγωσα και δαγκώνοντας τα χείλια μου συμπλήρωσα κάτω από την αναπνοή μου μαζεύοντας το χέρι μου και πάλι προς το κορμί μου... «Χριστέ μου δεν το πιστεύω ότι το είπα αυτό!...» και παίρνοντας μια νευρική ανάσα συνέχισα... «Κοιτάξτε κύριε Μπόντ... Εεεε... κύριε Κάλλεν εννοούσα...» διόρθωσα νευρικά με την φωνή μου να τρέμει κλείνοντας τα μάτια μου κοκκινίζοντας σαν παντζάρι... Τα είχα κάνει σκατά,  μάλλον ήταν η ώρα να πηγαίνω... «Μάλλον είχατε δίκιο πριν, δεν βγάζει πουθενά... Τα έχω κάνει θάλασσα και σας ζητώ συγνώμη γιαααα... για όλα αυτά τέλος πάντων... Μάλλον θα ήταν καλύτερα να πηγαίνω» είπα με όση αξιοπρέπεια μου είχε απομείνει και η απάντηση του με αφόπλισε.

«Τα παρατάτε τόσο εύκολα;...» ρώτησε και τόλμησα να τον κοιτάξω στα μάτια με απορία... Γιατί επιμένει τόσο πολύ;... «Να φανταστώ ότι είναι η πρώτη σας φορά;... Όχι ότι έχω αμφιβολία σε αυτό» σχολίασε και κατένευσα επιβεβαιώνοντας του το... «Για όλα υπάρχει η πρώτη φορά... Εντάξει είσαστε αρκετά αδέξια, δεν ελέγχετε ποτέ τις σκέψεις σας,  δεν έχετε ιδέα πότε πρέπει να σταματήσετε, αλλά αυτό δεν είναι και απαραίτητα κακό... Είμαι σίγουρος ότι όταν μάθετε να τα ελέγχετε όλα αυτά τότε δεν θα σας λείπει τίποτα» είπε με σιγουριά και έμεινα με το στόμα ανοιχτό να τον κοιτώ σοκαρισμένη και αναποφάσιστη για το αν θα έπρεπε να νιώσω προσβεβλημένη από τα λόγια του.

Έκλεισε το στόμα μου απαλά με το χέρι του και σοβαρός συνέχισε...

«Ακόμα όμως δεν μου έχετε απαντήσει σε αυτό που σας ρώτησα εξαρχής» είπε και το μυαλό μου πάγωσε.

«Ποια ήταν η ερώτηση;» απάντησα αυτόματα και δαγκώθηκε για να κρύψει το χαμόγελό του πριν συνεχίσει πιο αυστηρά.

«Τι σας έκανε να ανταποκριθείτε στην αγγελία μου» επανέλαβε την αρχική του ερώτηση και έμεινα μπερδεμένη να τον κοιτώ.

«Συγγνώμη αλλά σας χάνω λίγο» είπα απολογητικά και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα τσίμπησε την μύτη του με τον αντίχειρα του και τον δείκτη του και για λίγο έμεινε σιωπηλός... Έμεινα και εγώ σιωπηλή χωρίς να καταλαβαίνω.

«Αγαπητή μου Ιζαμπέλα...» ξεκίνησε ξανά κοιτώντας με, με όση υπομονή του είχε απομείνει... «Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που ανταποκριθήκατε στην αγγελία μου και μάλιστα λέγοντας ψέματα για τα προσόντα σας;»

«Λέγοντας ψέματα για τα προσόντα μου;...» ρώτησα πίσω σοκαρισμένη... «Ποτέ δεν είπα ψέματα, σε όλες τις αγγελίες που πήρα είπα την αλήθεια... Δεν έχω εμπειρία από προηγούμενη δουλειά αν αυτό εννοείτε, αλλά όταν κάποιος φροντίζει την γιαγιά του που ήταν σχεδόν κατάκοιτη από τα έξι του χρόνια και χωρίς να έχει δίπλωμα νοσοκόμας δεν νομίζετε ότι είναι αρκετό για να σας πείσει ότι μόνο άπειρη δεν είμαι πάνω σε αυτόν τον τομέα;» αμύνθηκα και πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα για να ελέγξει τον εκνευρισμό του.

«Δεν εννοούσα αυτό ακριβώς... Αγαπητή μου» είπε εκνευρισμένα τονίζοντας το αγαπητή μου με έναν τρόπο που μόνο προσβολή θα μπορούσες να νιώσεις από αυτό.

«Τότε τι εννοούσατε» απαίτησα έξαλλη πια που δεν μπορούσα να καταλάβω που στο διάολο το πήγαινε.

«Ψηλή, ξανθιά και με πράσινα μάτια παρακαλώ» τόνισε τις λέξεις που είχε πει η Βι όταν πήρε τηλέφωνο στην αγγελία του νεραιδόφωνου και τότε έμεινα μαλάκας.

Βάζοντας το χέρι μου μπροστά από το στόμα μου για να σταματήσω την τσιρίδα που ήταν έτοιμη να βγει από μέσα από το σοκ που είχα πάθει, έμεινα για λίγο παγωμένη στην θέση μου ενώ εκείνος περίμενε υπομονετικά να δώσω μια εξήγηση για όλα αυτά.

«Εσείς....» είπα ξέπνοα... «Εσείς είσαστε ο γέρος...» το ανασήκωμα του φρυδιού του με συνδυασμό του σκληρού του ύφους,  μου έκοψε την φράση στην μέση και ξεροκατάπια... «Εεε... μάλλον ήρθε η ώρα να το βουλώσω» μουρμούρισα ψιθυριστά καθώς χαμήλωνα το κεφάλι μου τελείως ντροπιασμένα.

«Να υποθέσω ότι μόλις συνειδητοποιήσατε σε ποια αγγελία έχετε έρθει για συνέντευξη;» ρώτησε κοροϊδευτικά και καταπίνοντας άτσαλα καθάρισα την φωνή μου και προσπάθησα να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα.

«Χίλια συγνώμη... Πραγματικά δεν ήθελα, δηλαδή δεν ήξερα, βλέπετε η φίλη μου ήθελε τόσο πολύ να μάθει τι ακριβώς ζητούσατε που δεν με υπολόγισε και σας πήρε τηλέφωνο... Σας ορκίζομαι δεν είχαμε σκοπό να σας κάνουμε φάρσα, ήταν μόνο από περιέργεια» είπα γρήγορα χωρίς ανάσα και το ύφος του αμέσως μαλάκωσε... Καλά μην φανταστείτε και πολύ αλλά αρκετά ώστε να το σκεφτεί πιο ήρεμα το όλο θέμα.

«Μάλιστα...» είπε σκεπτικός... «Και που καταλήγουμε;» ρώτησε και τον κοίταξα με απορία... Τι εννοεί που καταλήγουμε; Πάει καλά; Πραγματικά πίστεψε ότι θα δεχόμουν ποτέ αυτήν την δουλειά;

«Νομίζω ότι είναι ώρα να πηγαίνω...» είπα με όση αξιοπρέπεια μου είχε απομείνει ενώ σηκωνόμουν από την θέση μου... «Χίλια συγγνώμη για την παρεξήγηση και για όλα τα υπόλοιπα» είπα με νόημα.

«Νόμιζα ότι εξαρχής ο λόγος που ανταποκριθήκατε στην αγγελία ήταν για να μάθετε περί τίνος πρόκειται» σχολίασε ατάραχος με ένα κοροϊδευτικό υφάκι και τον κοίταξα σοκαρισμένη.

«Η φίλη μου όχι εγώ» διόρθωσα.

«Έστω» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του.

«Δεν σας καταλαβαίνω... Είμαι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ζητάτε, γιατί επιμένετε τόσο πολύ γι αυτήν την συνέντευξη;» δεν άντεξα άλλο και τον ρώτησα ανοιχτά και μου χαμογέλασε.

«Ακριβώς γι αυτό επιμένω να συνεχίσουμε αυτήν την συνέντευξη... Γιατί είσαστε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που νόμιζα ότι θα έκανε για την δουλειά μου»

«Την δουλειά σας;... Και ποια ακριβώς είναι αυτή η δουλειά;... Να προωθείτε αθώα και ανυπεράσπιστα κοριτσάκια σε γέρους;» τον ρώτησα κάπως σκληρά και γέλασε δυνατά με ένα γέλιο που με έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρη... Χριστέ μου αυτό ο άνθρωπος με φόβιζε τόσο πολύ.

«Αυτό νομίζετε ότι κάνω;» ρώτησε καθώς ηρεμούσε και τότε αποφάσισα ότι δεν ήθελα να ξέρω τίποτα άλλο, από την κρυφή ζωή αυτού του ανώμαλου όποιος και να ήταν.

«Ξέρετε κάτι,  δεν έχει σημασία... Δεν με ενδιαφέρει όποια και να είναι η δουλειά σας... Το μόνο που θέλω είναι να φύγω από εδώ» δήλωσα κατηγορηματικά και τα παράτησε.

«Όπως θέλετε, την έξοδο την ξέρετε... Α και που είστε φεύγοντας προσέξτε λίγο να μην σπάσετε και τίποτα άλλο... Μπορεί να μην είναι αυθεντικά αλλά το κάθε αντικείμενο εδώ μέσα κοστίζει πολλά περισσότερα από όσα έχετε βγάλει σε ολόκληρη την ζωή σας για αυτό φροντίστε να μην πάρετε τίποτα άλλο στο πέρασμα σας γιατί θα σας βάλω να το πληρώσετε και πιστέψτε με θα χρειαστεί να δουλεύετε για μένα μια ζωή για να μου το ξεπληρώσετε» είπε σκληρά και σμίγοντας τα χείλια μου σε μια ίσια γραμμή του γύρισα την πλάτη και άρχισα να προχωρώ προς την έξοδο με όση περηφάνια μου είχε απομείνει... Δεν θα άφηνα με τίποτα να δει αυτός ο απαίσιος τύπος πόσο βαθιά με είχε πληγώσει.