Haunted Love "13. Και τα χειρότερα έρχονται"

Μπέλα

Ακούγοντας το γάβγισμα του Φλικ άνοιξα τα μάτια μου νωχελικά και γύρισα προς την μεριά του.

«Καλημέρα Φλικ... σου έλειψα και ήρθες να με δεις;» τον ρώτησα γυρίζοντας προς το μέρος του και εκείνο γαβγίζοντας άλλη μια φορά γύρισε την ματιά του προς την πόρτα και ξανά προς το μέρος μου.

«Τι; Θες να σε ακολουθήσω;» τον ρώτησα και γάβγισε άλλη μια φορά για απάντηση και αναστενάζοντας σήκωσα τα σκεπάσματα και μόλις είδα το μαύρο μου έκανε εντύπωση και κοίταξα για λίγο γύρω μου... Τι στο καλό; Τι κάνω στο δωμάτιο του;... Με άφησε να κοιμηθώ εδώ χθες;... αναρωτήθηκα αλλά το γρύλισμα του Φλικ μου απέσπασε την προσοχή και γυρίζοντας προς το μέρος του τον κοίταξα με παράπονο.

«Τουλάχιστον μπορώ να βάλω τα παπούτσια μου ή θα αρχίσεις πάλι να με σέρνεις;» τον ρώτησα και εκείνο έκατσε στα δύο του πόδια και με περίμενε υπομονετικά και του χαμογέλασα εγκάρδια... Εκείνο κλείνοντας το στόμα του έκανε το κεφάλι του στο πλάι και με κοίταζε καλά καλά με έναν τρόπο που με έκανε να γέλασω πιο πλατιά κουνώντας το κεφάλι μου αλλά πριν προκαλέσω ξανά το μένος του και το μετανιώσει κατέβασα τα πόδια μου από το κρεβάτι και άρχισα να φοράω τα παπούτσια μου κοιτώντας τον που και που.

«Ξέρεις κάτι;... δεν είσαι τόσο κακός τελικά» του είπα και άρχισε να πλαγιάζει και πάλι το κεφάλι του περιεργάζοντας με, περιμένοντας υπομονετικά.

Μόλις έβαλα τα παπούτσια μου και σηκώθηκα ένιωσα τόσο όμορφα τόσο καλά και χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγο ένιωσα μια μεγάλη επιθυμία να τον πειράξω και πριν το σκεφτώ περισσότερο άρχισα να τρέχω λέγοντας.

«Όποιος φτάσει πρώτος κάτω κερνάει πρωινό» και εκείνος αμέσως με ακολούθησε αλλά πριν φτάσω στο τέρμα του διαδρόμου που οδηγούσε στην σκάλα με ένα σάλτο έπεσε πάνω στην πλάτη μου και με έριξε φαρδιά πλατιά κάτω γαβγίζοντας... Κάποια πράγματα ποτέ δεν θα αλλάξουν... σκέφτηκα με έναν αναστεναγμό και γυρίζοντας προς το μέρος του μάζεψα τα γόνατα μου προς το στήθος μου και βάζοντας το εσωτερικό των αγκώνων μου να ακουμπήσουν πάνω στα γόνατα μου το κοίταξα κουρασμένα.

«Εντάξει τι θες;» τον ρώτησα και γαβγίζοντας μια φορά γύρισε προς το εσωτερικό του διαδρόμου κάνοντας ένα βήμα και μόλις γύρισε και πάλι προς το μέρος μου γάβγισε άλλη μια φορά ενώ περίμενε να τον ακολουθήσω.

«Θες να πάω στο δωμάτιο μου;» ρώτησα με περιέργεια και εκείνο ερχόμενο κοντά μου τραβώντας με από το μανίκι άρχισε να με τραβολογά.

«Εντάξει, εντάξει θα πάω... σταμάτα να με τραβάς» παρακάλεσα και εκείνος αφήνοντας με έκανε ένα βήμα προς τα πίσω για να μου αφήσει χώρο για να σηκωθώ.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο μου είδα πάνω στο κρεβάτι μια αντιανεμική μαύρη στολή και ορειβατικά παπούτσια και έξυσα το κεφάλι μου με απορία... Τι έχει πάλι σκοπό να κάνει;... αναρωτήθηκα και ο Φλικ γάβγισε άλλη μια φορά και γύρισα προς το μέρος του.

«Θες να τα φορέσω;» ρώτησα και εκείνο γύρισε την ματιά του προς την πόρτα και βγαίνοντας για λίγο προς τα έξω οσφρήστικε για λίγο την ατμόσφαιρα και μόλις γύρισε προς το μέρος μου άρχισε να με σπρώχνει με την μύτη του αναγκάζοντας με να πλησιάσω το κρεβάτι και μου έδωσε να καταλάβω ότι αυτό ακριβώς ήθελε να κάνω.

«Οκ δώσε μου δύο λεπτά εντάξει;» τον παρακάλεσα και εκείνο έκατσε και πάλι στα δύο πόδια του αλλά για κάποιον λόγο με έκανε να νιώθω ότι σήμερα ήταν πολύ νευρικός και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.

Παίρνοντας τα ρούχα και τα εσώρουχα που βρήκα πάνω στο κρεβάτι άρχισα να προχωράω προς την τουαλέτα και μόλις προσπέρασα τον Φλικ εκείνος γύρισε στην πόρτα και αφού τσέκαρε ξανά τον χώρο γύρισε προς το μέρος μου και γάβγισε άλλη μια φορά ενώ στο ύφος του ένιωσα να υπάρχει κάτι περίεργο που δεν μπορούσα να αποκωδικοποιήσω... Βλέποντας ότι τον χάζευα χωρίς να κάνω τίποτα άλλο ήρθε κοντά μου και τραβώντας με από το μπατζάκι της φόρμας με ανάγκασε να πάω προς την τουαλέτα και τον κοίταγα σαν χαζή... Τι στο καλό τον έπιασε σήμερα δεν μπορούσα να καταλάβω... αφού γρύλισε παραπονιάρικα μια φορά με κοίταξε ικετευτικά και τα παράτησα.

«Σε δύο λεπτά θα είμαι έτοιμη» υποσχέθηκα και εκείνος τρίβοντας το κεφάλι του πάνω στο πόδι μου με ένα σάλτο έτρεξε ξανά προς την πόρτα και έκατσε μπροστά της σαν φρουρός και αναστέναξα.

Κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι.

Μόλις ετοιμάστηκα και έπλυνα το πρόσωπο μου έμεινα να κοιτώ το είδωλο μου στο καθρέφτη... Τι στο καλό μου συμβαίνει;... αναρωτήθηκα και σκουπίζοντας το σχολαστικά το κοίταξα πιο εξεταστικά βάζοντας το χέρι μου πάνω στο μάγουλο μου... Γιατί λάμπω τόσο πολύ;... Πραγματικά θα τρελαθώ... ένιωθα ότι είναι η πιο περίεργη μέρα της ζωής μου... όλα μέσα μου ένιωθα να είναι διαφορετικά... ένιωθα σαν να πετώ και η απίστευτη καλή διάθεση μου σε συνδυασμό με αυτό που έβλεπα τώρα μπροστά μου άρχισε να με προβληματίζει αλλά πριν προλάβω να κάνω δεύτερη σκέψη ο Φλικ γρύλισε απειλητικά και μόλις γάβγισε τα παράτησα.

«Τώρα αγόρι μου έτοιμη είμαι» φώναξα για να τον εμποδίσω να έρθει να με βρει και μόλις άκουσα το παραπονιάρικο γρύλισμα του αναστέναξα και αφήνοντας την πετσέτα μου στην θέση της μάζεψα βιαστικά τα μαλλιά μου σε μια ελαφριά αλογοουρά και έτρεξα να ανοίξω την πόρτα πριν το κάνει ο Φλικ και αρχίσει πάλι να με σέρνει... Πάνω στην βιασύνη μου έπεσα πάνω στον Έντουαρντ που περίμενε μπροστά στην πόρτα και συγκρατώντας με νύχια και με δόντια την κραυγή μου έπιασα το στήθος μου σταματώντας την ανάσα μου στην μέση.

«Χριστέ μου με κοψοχόλιασες» αναφώνησα και κάνοντας ένα βήμα προς τα πίσω σήκωσα την ματιά μου προς το μέρος του και έμεινα σοκαρισμένη να τον κοιτώ.

Η δολοφονική του ματιά είχε επιστρέψει και μπερδεμένη έμεινα να τον κοιτώ ξέπνοα... Τι είχα κάνει πάλι;... Αυτό εννοούσε εχθές όταν έλεγε να ξεκινήσουμε από την αρχή;... αναρωτήθηκα αλλά δεν τόλμησα να εξωτερικεύσω.

«Τι συμβαίνει;» τόλμησα να ρωτήσω ξέπνοα και εκείνος χωρίς να αλλάζει ύφος με άρπαξε από το μπράτσο και με μια βίαιη κίνηση με έβγαλε από το μπάνιο και εγώ παραπατώντας προσπάθησα να τον ακολουθήσω.

Μόλις με καθήλωσε στο κρεβάτι χωρίς ακόμα να μιλάει έσκυψε κάτω και άρχισε να μου φοράει τα παπούτσια σφίγγοντας τα κορδόνια τόσο σφιχτά που μου έκοψε το αίμα αλλά από φόβο μην τον κάνω χειρότερα δεν είπα τίποτα... Με μια γρήγορη ματιά παρατήρησα ότι ο Φλικ είχε φύγει από το δωμάτιο μου και για μια στιγμή έμεινα να απορώ μήπως τελικά δεν τον είχε στείλει εκείνος... Κάτι με έκανε να νιώθω ότι είχε έρθει από μόνος του για να με προειδοποιήσει αλλά πριν το σκεφτώ καλύτερα εκείνος σηκώθηκε όρθιος και πιάνοντας με και πάλι από το μπράτσο άρχισε να με σέρνει προς το γκαράζ.

Τι διάολο τον έπιασε πάλι;... Γιατί μου τα κάνει όλα αυτά;... έλεγα με παράπονο από μέσα μου αλλά περίμενα υπομονετικά να δω μέχρι που θα το πήγαινε χωρίς να μιλάω.

Στην διαδρομή δεν έβγαζε άχνα... σαν τον δαιμονισμένο έτρεχε μέσα στην ομίχλη με τους προβολείς του να ανεβοκατεβαίνουν στο δρόμο όπως ακριβώς ανεβοκατέβαινε το τέρας που θεωρούσε εκείνος αυτοκίνητο από τις λακκούβες και τα απότομα στριψίματα που έκανε στις στροφές και η καρδιά μου κόντευε να μου διαλύσει το στήθος μου από τον φόβο.

«Θα μου πεις επιτέλους τι συμβαίνει;» ρώτησα με την φωνή μου να ανεβαίνει μια οκτάβα πιάνοντας το στήθος μου παλεύοντας να βρω την ανάσα μου και εκείνος γυρίζοντας απότομα προς το μέρος μου με κοίταξε για μια στιγμή και αφού γύρισε ξανά την ματιά του στον δρόμο επιτέλους έσπασε την σιωπή του.

«Χάιδεψες τον Φλικ;» ρώτησε και τον κοίταξα ξαφνιασμένη.

«Όχι» είπα με όση αναπνοή μου είχε απομείνει και με κοίταξε πιο άγρια από πριν και συνέχισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα... «Πως θα τολμούσα άλλωστε... είμαι σίγουρη ότι θα μου κομματιάσει το χέρι πριν καν κάνω την κίνηση» αμύνθηκα κάνοντας του ρητό ότι έλεγα την αλήθεια και εκείνος το γύρισε στην ειρωνεία.

«Ξέρεις κάτι;... έχω αρχίσει να πιστεύω ότι εκείνον τον φοβάσαι περισσότερο από μένα» είπε και γέλασα για μια στιγμή.

«Τον φοβάμαι περισσότερο από εσένα;...» ρώτησα ρητορικά και συνέχισα πριν πάρει και πάλι τον λόγο... «Όχι δεν τον φοβάμαι περισσότερο από εσένα, τον λυπάμαι»

«Λυπάσαι και εμένα;» ρώτησε σκληρά και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου με πείσμα κοιτώντας τον δρόμο.

«Όχι πια» απάντησα με δηλητήριο στην φωνή μου και εκείνος έμεινε ανέκφραστος.

«Και ούτε να τολμήσεις να το ξανακάνεις» είπε σκληρά και του απάντησα με τον ίδιο τόνο που είχε χρησιμοποιήσει και εκείνος.

«Μην ανησυχείς γι αυτό... δεν πρόκειται ποτέ να γίνει»

«Το καλό που σου θέλω» απάντησε και έμεινε ξανά στην σιωπή.

Βάζοντας το χέρι μου πάνω στο παράθυρο απηυδισμένα άρχισα να αναμασάω την τελευταία μας κουβέντα και συνδυάζοντας την συμπεριφορά του Φλικ που είχε πριν κατάλαβα ότι είχα δίκιο... Δεν τον είχε στείλει εκείνος... ή αν τον είχε στείλει πρέπει να είχε διαφορετική εντολή από αυτή που τελικά εκτέλεσε και κάτι μέσα μου με έκανε να το συμπονέσω γιατί μόλις θυμήθηκα το τελευταίο του παραπονιάρικο γρύλισμα με έκανε αμέσως να καταλάβω ότι προσπάθησε να τον σταματήσει και την πλήρωσε για μένα... Πόσα και ο ίδιος θα είχε υποστεί από αυτό το τέρας που θεωρεί τον εαυτό του αφεντικό μας... σκέφτηκα και αναστενάζοντας κλείνοντας τα μάτια μου υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην του φερθώ ξανά άδικα.

Η πόρτα μου άνοιξε απότομα και πέφτοντας το χέρι μου στο κενό από το ξάφνιασμα άνοιξα τα μάτια μου και άρχισα να τα ανοιγοκλείνω για να μπορέσω να εστιάσω κάπου... Δεν είχα καταλάβει πότε με είχε πάρει ο ύπνος αλλά όταν έκλεισα τα μάτια μου ήταν ακόμα νύχτα και τώρα το υπερβολικό φως που χτύπαγε πάνω στο καπό του αυτοκινήτου και αντικατοπτριζόταν στο τζάμι έκανε τα μάτια μου να πονάνε... Τα χέρια του γρήγορα με αποδεσμεύανε από την ζώνη μου και κρατώντας με από την μέση άρχισε να με παρασέρνει έξω από το αυτοκίνητο με ένα βεβιασμένο τρόπο που μου δήλωνε ότι ήταν ακόμα πολύ νευριασμένος αλλά πριν σκεφτώ τίποτα παραπάνω η απότομη πλαγιά που απλωνόταν μπροστά μας, μου απέσπασε την προσοχή και χωρίς να το σκεφτώ τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και κρύβοντας το κεφάλι μου πάνω στο στήθος του άρχισα να ουρλιάζω τρομοκρατημένη.

Εκείνος προσπάθησε να με απαγκιστρώσει από πάνω του αλλά όσο εκείνος με πίεζε να ξεκολλήσω τόσο εγώ τον έσφιγγα περισσότερο κοντά μου τυλίγοντας τα πόδια μου γύρω από το σώμα του.

«Μην με αφήνεις κάτω» τσίριζα και εκείνος πιάνοντας με σφιχτά από τις μασχάλες μου με όλη του την δύναμη με ανάγκασε να ξεκολλήσω από το σώμα του ρίχνοντας με κάτω στο έδαφος και ερχόμενος από πάνω μου γονάτισε και άρχισε να γκαρίζει.

«Θα σταματήσεις να τσιρίζεις επιτέλους;»

«Έχω υψοφοβία» κλαψούρισα και κοίταξα ξανά γύρω μου τρομοκρατημένη.

«Καιρός να το ξεπεράσεις... Τώρα σήκω απάνω και προσπάθησε να συγκεντρωθείς επιτέλους» συνέχισε να γκαρίζει και πιάνοντας με από το μπράτσο με ανάγκασε να σηκωθώ... Μόλις στάθηκα στα πόδια μου ακούμπησα το σώμα μου πάνω στο αυτοκίνητο και με τα μάτια μου να δακρύζουν ακατάπαυστα άρχισα να κοιτώ και πάλι τριγύρω μου με την ανάσα μου να σβήνει.

«Προχώρα» διέταξε επιτακτικά και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά με πείσμα κλείνοντας τα μάτια μου.

«Προχώρα» επανέλαβε με πιο σκληρή φωνή και πιάνοντας με πάλι από το μπράτσο άρχισε να με σέρνει πάνω στο χώμα μιας και εγώ δεν έλεγα να κάνω κανένα βήμα για να τον βοηθήσω και μόλις σταμάτησε με άφησε για λίγο και όταν γύρισε κοντά μου άρχισε να μου περνάει κάτι περίεργα σχοινιά κάτω από τα πόδια μου και δεν άντεξα άλλο και άρχισα να παλεύω με όση δύναμη μου είχε απομείνει.

«Άφησε μεεεε... γιατί μου το κάνεις αυτό;» έλεγα κλαίγοντας απαρηγόρητη και εκείνος ακινητοποιώντας με, συνέχισε να κάνει ότι και πριν και μόλις το ασφάλισε τραβώντας με από τα σκοινιά, με ανάγκασε να σηκωθώ ξανά όρθια.

«Βγάλε τον σκασμό... και κάνε ότι ακριβώς σου λέω» είπε επιτακτικά και άρχισα να τρέμω σύγκορμη κοιτώντας το κενό πίσω μου.

«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό» κλαψούρισα και εκείνος με ανάγκασε να κουνηθώ και μόλις φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού... αγκιστρώθηκα και πάλι από πάνω του... «Σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό» παρακάλαγα αλλά εκείνος τελείως ψυχρός βάζοντας τα χέρια του πάνω στα μπράτσα μου με ξεκόλλησε άλλη μια φορά από πάνω του και με έκανε να πισωπατίσω.

Τα πόδια μου βρέθηκαν λίγο πριν το κενό και εγώ άρχισα να ουρλιάζω με όλη την δύναμη της ψυχής μου... Το χαστούκι του με έκανε να χάσω την ισορροπία μου και πέφτοντας στο κενό έχασα την ανάσα μου και εκεί που ένιωσα ότι ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω... ξαφνικά το σκοινί τεντώθηκε και τραβώντας με με βία με έκανε να χάσω την ανάσα μου ακριβώς την στιγμή που το σώμα μου συγκρούστηκε με το άγριο τοίχο και την στιγμή που άκουσα την φωνή του ένιωσα μια απίστευτη έκρηξη να διαπερνάει το κορμί μου κάνοντας με να νιώσω τέτοια δύναμη που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε μέσα μου.

«Κρατήσου» διέταξε και κοιτώντας γύρω μου έβαλα τα χέρια μου και τα πόδια μου όπου μπορούσα ώστε να σταματήσω να αιωρούμαι και μόλις το σκοινί χαλάρωσε λίγο εκείνος άρχισε να κατεβαίνει με τέτοια άνεση που σε έκανε να καταλάβεις ότι έχει σίγουρα οργώσει το μέρος και ξέρει την κάθε πέτρα που εξέχει και το κάθε βαθούλωμα που υπάρχει σε αυτό τον γκρεμό απέξω και ανακατωτά.

Μόλις έφτασε δίπλα μου πάτησε ένα κουμπί σε ένα μικρό μαύρο τετράγωνο σαν μπρελόκ τηλεχειριστήριο και μόλις το σκοινί του τεντώθηκε έβγαλε ένα γάντζο και τον πέρασε από το δικό μου σκοινί και απελευθέρωσε το σκοινί που με συγκρατούσε μέχρι τώρα με κοίταξε επιβλητικά.

«Συγκεντρώσου και μην κάνεις καμία μαλακία που θα στοιχίσει την ζωή και των δύο μας» είπε και δεν είχα ιδέα πως συγκρατήθηκα για να μην του απαντήσω καταλλήλως αλλά εκείνος συνέχισε... «Ακολούθα τα πατήματα μου» διέταξε και χωρίς να περιμένει άρχισε να κατεβαίνει αλλά εγώ παρέμεινα στην ίδια θέση... «Προχώρα» είπε μέσα από τα δόντια του και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Δεν μπορώ» είπα με τρεμάμενη φωνή και εκείνος χτυπώντας το κεφάλι του πάνω στον άγριο τοίχο άρχισε να μουγκρίζει.

«Γιατί πάντα πρέπει να τα καταστρέφεις όλα;» φώναξε και έμεινε για λίγο σκεπτικός... μόλις πήρε μια βαθιά ανάσα άρχισε και πάλι να με πλησιάζει πατώντας πάλι το κουμπάκι από το μαύρο μικρό τηλεκοντρόλ του και μόλις με έφτασε άλλαξε και πάλι τα σκοινιά και προσπερνώντας με άρχισε να ανεβαίνει με την ίδια άνεση που είχε κατέβει και πριν.

Φτάνοντας στην κορυφή ένιωσα το σκοινί μου να μετατοπίζετε και έκλεισα τα μάτια μου τρίζοντας τα δόντια μου για να μην ουρλιάξω δυνατά αλλά μόλις το ένιωσα να με τραβά προς τα πάνω άρχισα με τα χέρια μου να μπουσουλώ πάνω στον τοίχο για να μην με γδέρνει και την στιγμή που έφτασα στο σημείο που ήταν εκείνος με έπιασε από τα ρούχα μου και ανεβάζοντας με τελείως απάνω με έριξε στο χώμα και άρχισε να αφαιρεί τα σκοινιά από πάνω μου γρήγορα.

«Μπες στο αμάξι και μην βγάλεις άχνα» διέταξε και έκανα ότι είπε σχεδόν τρέχοντας με την ψυχή μου στα πόδια.

Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι μου έλεγε ότι κάτι είχε βάλει στο μυαλό του και αυτό με τρομοκρατούσε... δεν είναι από αυτούς που τα παρατάνε τόσο εύκολα οπότε υπολογίζω ότι μου ετοίμαζε κάτι άλλο και δεν έπεσα έξω.

Σε όλη την διαδρομή δεν είπε τίποτα και εγώ ακόμα τρέμοντας είχα κολλήσει πάνω στην πόρτα μου ελπίζοντας ο δρόμος αυτός να οδηγεί προς το σπίτι... Δεν είχα ιδέα που ήμασταν πόσο μάλλον που πηγαίναμε και μόλις ένιωσα το αυτοκίνητο να σταματά σε μια τεράστια γέφυρα τότε τα έπαιξα τελείως... Τι είχε σκοπό να κάνει;

«Κατέβα και μην βγάλεις άχνα» διέταξε ανοίγοντας την πόρτα του και χωρίς να έχω επιλογή έκανα ότι μου ζήτησε.

Κάνοντας τον γύρω του αυτοκινήτου του ήρθε δίπλα μου και πιάνοντας με από την μέση άρχισε να με παρασέρνει προς την μέση της γέφυρας όπου υπήρχε ένας περίεργος τύπος... Μόλις εκείνος αντιλήφτηκε την παρουσία μας άφησε κάτω κάτι περίεργα χοντρά σκοινιά που κρατούσε και γύρισε προς την μεριά μας με ένα τεράστιο γλοιώδες χαμόγελο να τρεμοπαίζει στα χείλια του.

«Βρε, βρε καλώς τον... καιρό έχουμε να σε δούμε... Τι έγινε καινούργιο πιπίνι;» ρώτησε τον Έντουαρντ ενώ δίνοντας του το χέρι χτύπησε τον ώμο του με τον ώμο του Έντουαρντ σαν ένδειξη χαιρετισμού.

«Ναι αλλά μάζεψε τα σάλια σου... δεν είναι για σένα» του είπε και ο άλλος έκανε μια ειρωνική γκριμάτσα.

«Τι λες βρε μεγάλε... για ποιον την προορίζεις, για τον πρόεδρο;» του είπε ο άλλος σαρκαστικά.

«Κοίτα την δουλειά σου και κράτα τις σκέψεις σου για την πάρτη σου» του είπε με τελείως εκνευρισμένο τόνο ο Έντουαρντ και εκείνος αμυντικά σήκωσε τα χέρια του ψηλά και πισωπάτησε καθώς έλεγε.

«Οκ, οκ... ότι πεις... αλλά να με έχεις υπόψιν σου όταν τελειώσεις μαζί της... Τέτοια πιπίνια δύσκολα βρίσκονται» συνέχισε εκείνος και αφήνοντας ο Έντουαρντ την ανάσα του βεβιασμένα μίλησε πιο σκληρά.

«Τράβα στην βάρκα σου... θα την δέσω εγώ» στο θα την "δέσω" άρχισα αυτόματα να πισωπατώ και εκείνος τραβώντας με, με κόλλησε πάνω στο σώμα του και χρειάστηκε να βάλω και τα δύο μου χέρια πάνω στο σώμα του για να βρω την ισορροπία μου.

«Έγινε» είπε ο άλλος και μόλις άρχισε να ξεμακραίνει ο Έντουαρντ άρχισε πάλι να με σέρνει προς το μέρος που ήταν τα σκοινιά και εγώ με όλη την δύναμη που μου είχε απομείνει προσπάθησα να τον σταματήσω αλλά εκείνος δεν χαμπάριαζε μια.

«Η θα έρθεις με το καλό ή με το άγριο... Διάλεξε» σίριξε μέσα από τα δόντια του κοιτώντας με, με την ίδια δολοφονική ματιά που με κοίταζε πάντα και τα παράτησα... Ποιο το όφελος... αφού στο τέλος πάλι το δικό του θα γινότανε και μόλις είδε ότι το σώμα μου χαλάρωσε με άφησε για λίγο και άρχισε να με δένει.

Αφού βεβαιώθηκε ότι τα έχει ασφαλίσει όλα πάρα πολύ καλά με τράβηξε προς το κάγκελο και αφού πέρασε από την άλλη πλευρά κρατώντας την άκρη του χοντρού σκοινιού για να είναι σίγουρος ότι δεν θα την κοπανήσω έτεινε το χέρι του για να κάνω το ίδιο και τον κοίταξα για άλλη μια φορά παρακλητικά με το σαγόνι μου να τρέμει.

«Σε παρακαλώ» προσπάθησα να τον μεταπείσω αλλά εκείνος είχε ήδη πάρει την απόφαση του και δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσει αν δεν περνούσε το δικό του.

«Μην με κάνεις να έρθω εκεί» είπε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα έκλεισα τα μάτια μου και ευχήθηκα να μην είχα γεννηθεί ποτέ μου.

Κοίταζα το κενό χωρίς ανάσα τα χέρια μου κλειδωμένα στην μπάρα δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν και εκείνος απηυδισμένος άρχισε πάλι να γκαρίζει... αλλά από την πίεση και τον τρόμο που ένιωθα μέσα μου δεν καταλάβαινα Χριστό... Κάποια στιγμή τα χέρια του ξεκόλλησαν τα δικά μου από την μπάρα και εκεί που ένιωθα ότι δεν είχα άλλη επιλογή από το να πηδήξω την στιγμή που έκανε την κίνηση για να με ρίξει κλείδωσα τα χέρια μου γύρω από το κορμί του και τον παρέσυρα μαζί μου ουρλιάζοντας με όσο αέρα μου είχε απομείνει μέσα στα πνευμόνια μου.

Ένιωσα τα μαλλιά μου να βρέχονται και το στόμα μου να πλημμυρίζει με νερό ενώ εκείνος ξεκόλλαγε από πάνω μου και εκεί που ήμουν έτοιμη να τα χάσω τελείως κάτι έκανε όλο το κορμί μου ξαφνικά να τραβηχτεί ξανά προς την επιφάνεια με δύναμη και για λίγο έπεφτα ξανά μέσα στο νερό και έβγαινα ξανά προς τα έξω με τον ίδιο τρόπο ενώ ένιωθα όλα μου τα κόκαλα να τραβιούνται βίαια και να ξεκολλάνε το ένα από το άλλο... Δεν είχα πια ανάσα και εκεί που τα πνευμόνια μου διαμαρτυρόντουσαν για λίγο αέρα άκουσα ξανά την φωνή του.

«Άνοιξε τα μάτια σου» άκουσα την φωνή του μέσα στα αυτιά μου αλλά δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω ούτε τι έκανα ούτε που ήμουν αλλά ούτε και τι μου συνέβη... το κεφάλι μου πόναγε σαν τρελό και τα μάτια μου ερμητικά κλειστά αδυνατούσαν να ανοίξουν... «Τρέχα ρε μαλάκα αυτή λιποθύμησε» άκουσα ξανά την φωνή του γεμάτη από αγωνία και την στιγμή που κάποιος άρχισε να με τραβά βυθίστηκα στο απόλυτο σκοτάδι και άφησα την αδράνεια να με παρασύρει.