Όταν αγαπάς κάνεις τα πάντα
«κύριε Κάλεν η συνοδός σας έχει έρθει» άκουσα τον Τάιλερ να λέει ήρεμα απο την πόρτα.
«καλώς φέρτην μέσα» του απάντησα χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω και ήπια μια γουλιά απο το ουίσκι μου ξεφυσώντας.
Άλλη μια βραδιά με τους συγγενείς... σκέφτηκα και πέρασα το χέρι μου μέσα στα μαλλιά μου... αλλά και άλλη μια βραδιά ικανοποίησης... ήρθε αυτόματα η δεύτερη σκέψη και με έκανε αμέσως να νιώσω καλύτερα.
Ο θείος Καρλάηλ και η θεία Έσμε προσπάθησαν να κάνουν τα πάντα για μένα αλλά ποτέ αυτό δεν ήταν αρκετό... δεν τους μισούσα αλλά ούτε και τους αγαπούσα... όμως τους σεβόμουν αρκετά και πάντα ήμουν ευγνώμων για όσα κάνανε για μένα όλα αυτά τα χρόνια... αλλά αυτή τους η επιμονή να με δουν υποκατεστημένο ήταν το κάτι άλλο... και κάθε φορά που έπρεπε να δειπνήσω μαζί τους έπρεπε να έχω μαζί μου και μια συνοδό για να ξεφύγω απο την μουρμούρα τους, οπότε πάντα κατέφευγα στην λύση της αγορασμένης συνοδού... φυσικά μετά εκείνη ικανοποιούσε όλα μου τα θελήματα και αυτό ήταν το μόνο καλό απο όλο αυτό.
«κύριε Κάλεν?» άκουσα ξανά την φωνή του Τάιλερ και πήρα μια αναπνοή
«μπορείς να πηγαίνεις Τάιλερ» του είπα χωρίς να γυρίσω και ήπια άλλη μια γουλιά απο το ουίσκι μου για να χαλαρώσω πριν γυρίσω να κοιτάξω τι μου έστειλε σήμερα η Μαντάμ Ορντάνζ.
«είσαι το λευκό Ρόδο?»
«μάλιστα κύριε Κάλεν» απάντησε με μια ζεστή φωνή και χωρίς να καταλάβω το γιατί με έκανε να ανατριχιάσω.
«και πως θα σε αποκαλώ σήμερα?» την ρώτησα ειρωνικά κοιτώντας ακόμα τον τοίχο προσπαθώντας να ελέγξω τον εκνευρισμό μου.
Σιχαίνομαι κάθε φτηνή γυναίκα αλλά είναι η μόνη λύση για μένα...
«με λένε Μπέλα... απάντησε με ήρεμη φωνή σχεδόν ψιθυριστά... μπορείτε να με φωνάζετε αν θέλετε με το πραγματικό μου όνομα... δεν με ενοχλεί» συνέχισε με περισσότερη αυτοπεποίθηση και αυτό με παραξένεψε... πρώτη φορά μου τυχαίνει μια απο αυτές να θέλει να χρησιμοποιήσει το πραγματικό της όνομα.
«πιστεύω ότι έχεις διαβάσει το συμβόλαιο που έχεις υπογράψει» συνέχισα με το τυπικό μέρος για να τελειώνουμε με όλην αυτήν την κωμωδία
«μάλιστα κύριε... το έχω διαβάσει»
«περιμένω απο εσένα να το ακολουθήσεις καταγράμμα»
«μάλιστα κύριε» απάντησε πάλι ψιθυριστά και αυτό άρχισε να με προβληματίζει και γύρισα προς το μέρος της.
Μόλις την κοίταξα στα μάτια εκείνη σάστισε και αμέσως κοκκίνισε, η αναπνοή της άρχισε να επιταχύνετε και μου φάνηκε σαν να ήταν έτοιμη να πει κάτι αλλά τελευταία στιγμή το μετάνιωσε και έμεινε σιωπηλή... ήταν πολύ όμορφη κοπέλα αλλά δεν φαινόταν να είναι της δουλειάς... αυτή η κοπέλα είχε κάτι περίεργο επάνω της.
«τουλάχιστον είσαι όμορφη... σχολίασα πικρόχολα... κάτι είναι και αυτό» συνέχισα και αφού ήπια το υπόλοιπο ουίσκι που περιείχε το ποτήρι μου το άφησα πάνω στο γραφείο μου και άρχισα να την πλησιάζω.
Εκείνη βλέποντας με να προχωρώ προς το μέρος της... αναπήδησε και πετάρισε τα μάτια της... τι περίεργο... σκέφτηκα.
«πάμε?» την ρώτησα μόλις έφτασα κοντά της και κούνησε μόνο το κεφάλι της.
Τι ηλίθια γυναίκα... μου έστειλε πρωτάρα γι αυτό το ραντεβού???
«πρώτη σου φορά να υποθέσω?» ρώτησα ευθέως την στιγμή που φτάσαμε στο αυτοκίνητο και γύρισε και με κοίταξε... τα μάγουλα της είχαν γίνει ακόμα πιο κόκκινα απο πριν.
«μάλιστα κύριε... απάντησε με κομμένη την ανάσα... αλλά σας υπόσχομαι ότι δεν θα σας απογοητεύσω» συνέχισε ανήσυχη... φαντάζομαι γιατί φοβήθηκε ότι θα την απορρίψω... πράγμα που θα έκανα αν είχα χρόνο... αυτό μου έλειπε τώρα, να έχω μια πρωτάρα στο δείπνο με τους δικούς μου... θα μου το πληρώσει πολύ άσχημα η μαντάμ Ορντάνζ, αν αυτή η χαζογκόμενα μου χαλάσει την βραδιά.
«το ελπίζω... απάντησα νευριασμένα και την άφησα να μπει πρώτη στο πίσω κάθισμα... αλλιώς θα έχετε συνέπειες και οι δύο» συνέχισα και εκείνη ξεροκατάπιε και κούνησε το κεφάλι της χωρίς να με κοιτάει.
Σε όλην την διαδρομή ήταν σιωπηλή και αυτό ήταν καλό... δεν είχα όρεξη για κουβέντες βραδιάτικα... και συνήθως αυτού του είδους οι γυναίκες ήταν τρομερά ομιλητικές... τουλάχιστον αυτή δεν φαίνεται να είναι άρα θα πάει καλά το δείπνο... σκέφτηκα και έλπιζα να έχω δίκιο.
«είσαι μοντέλο?»ρώτησα και γύρισε ξαφνιασμένη και με κοίταξε
«τι σας κάνει να το πιστεύεται αυτό?» ανταπάντησε σμίγοντας τα φρύδια της με απορία
«η στάση του σώματος σου και οι αναλογίες που έχεις» απάντησα αμέσως και μισο χαμογέλασε
«όχι δεν είμαι μοντέλο» είπε αμέσως κουνόντας το κεφάλι της αρνητικά και κοίταξε προς το παράθυρο πάλι.
«φαίνεται να γνωρίζεις απο καλούς τρόπους και αυτό για να είμαι ειλικρινής με εκπλήσσει λίγο... ελπίζω να έχεις και ικανοποιητικό εκπαιδευτικό επίπεδο... αν όχι μην βγάλεις μιλιά... δεν μου αρέσουν οι ανεγκέφαλες χαζογκόμενες» άλλο ένα μισό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του και αφού γύρισε πάλι προς την μεριά μου απάντησε ήρεμα.
«έχω τελειώσει την νομική... αυτό σας αρκεί?» έμεινα κόκαλο
«ναι... απάντησα έχοντας τα ακόμα χαμένα... αν έχεις τελειώσει την νομική τι δουλειά έχεις εδώ?» την ρώτησα χωρίς να καταλαβαίνω και εγώ ο ίδιος για ποιον λόγο με ενδιέφερε να μάθω κάτι τέτοιο
«έχει σημασία για σας?» αντιερώτησε και με κοίταξε με απορία στα μάτια
«πραγματικά όχι... αλλά είμαι περίεργος»
«στην ζωή κύριε Κάλεν δεν είναι όλα ρόδινα... είχα ανάγκη την δουλειά και να με» απάντησε ανασηκώνοντας τους ώμους της αδιάφορη περιμένοντας την δική μου αντίδραση
«μην μου αρχίσεις τώρα το παραμύθι με κανέναν άρρωστο πατέρα ή μητέρα που είναι στο νοσοκομείο και τα λοιπά και τα λοιπά... γιατί είναι πολυφορεμένη ιστορία» την ειρωνεύτηκα και άφησε ένα γελάκι να της ξεφύγει
«μην ανησυχείτε δεν το είχα σκοπό» ανταπάντησε ήρεμα αλλά κάπου στο ύφος της κατάλαβα ότι κάτι υπήρχε απο πίσω απο αυτήν της την απάντηση.
«καλώς» της ανταπάντισα και εγώ με άγριο ύφος και γύρισα την ματιά μου πάλι προς το παράθυρο.
Σε όλην την υπόλοιπη διαδρομή δεν ανταλλάξαμε άλλη κουβέντα... αλλά σε όλην την ατμόσφαιρα υπήρχε ένας περίεργος ηλεκτρισμός... τι στο καλό έκανε αυτήν την κοπέλα να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα δεν μπορώ να καταλάβω... αλλά απο ότι φαίνεται και η ίδια δεν είναι διατεθειμένη να μου πει... σκασίλα μου... λες και με νοιάζει... όσο περισσότερο παραμείνει σιωπηλή τόσο το καλύτερο για μένα.
Όταν φτάσαμε στο τραπέζι ο θείος Καρλάηλ και η θεία Έσμε ήταν ήδη εκεί.
«Έντουαρντ» είπε με ενθουσιασμό η θεία μου και ήρθε όπως πάντα κοντά μου να με αγκαλιάσει... αυτή η θεία δεν βάζει ποτέ μυαλό.
«θεία Έσμε... τη χαιρέτησα και εγώ και της ανταπέδωσα την αγκαλιά της τυπικά... θείε Καρλάηλ» γύρισα προς τον θείο μου και του έδωσα το χέρι μου.
«αγόρι μου τι κάνεις?» απάντησε εκείνος θερμά σφίγγοντας το χέρι μου
«μια χαρά» του απάντησα σοβαρά.
«η κοπέλα?» ρώτησε με περίσσιο ενθουσιασμό η θεία Έσμε και τότε θυμήθηκα ότι δεν ήμουν μόνος.
«Έσμε, Καρλάηλ... να σας συστήσω την Μπελα... Μπέλα... ο θείος μου Καρλάηλ και η θεία μου Έσμε» τους σύστησα τυπικά και εκείνη τους χαμογέλασε με ένα θερμό χαμόγελο.
«Μπέλα?» ρώτησε η Έσμε με απορία και την κοίταζε σαν να της ήταν γνωστή
«Ιζαμπέλα Σουάν... απάντησε εκείνη αμέσως και κοίταξε προς το μέρος μου για μια στιγμή αλλά αμέσως γύρισε πάλι προς το μέρος της Έσμε και του Καρλάηλ και συνέχισε... αλλά μπορείτε να με φωνάζετε Μπέλα... χάρηκα πάρα πολύ που σας γνωρίζω επιτέλους απο κοντά... ο Έντουαρντ μου έχει μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για εσάς... και δεν σας κρύβω ότι ανυπομονούσα να σας γνωρίσω» την άκουσα να λέει και γύρισα να την κοιτάξω παραξενεμένος... σίγουρα δεν είναι ηθοποιός???
«και εμείς κορίτσι μου... απάντησε η Έσμε και αμέσως πήγε κοντά της να την αγκαλιάσει... που μας την έκρυβες τόσο καιρό???» ρώτησε κοιτώντας εμένα... και με κοίταξε με το βλέμμα... αυτό είναι κορίτσι όχι σαν τις άλλες... και δεν είχε άδικο εδώ που τα λέμε... ηθοποιός ξε ηθοποιός... μέχρι στιγμής με έχει βγάλει ασπροπρόσωπο.
«δεν καθόμαστε?» ρώτησε ο Καρλάηλ και αμέσως καθίσαμε όλοι μαζί.
Η βραδιά κύλησε μπορώ να πω πολύ ήρεμα... η Έσμε με την Μπέλα τα είχαν βρει μια χαρά και δεν σταματάγανε να μιλάνε ούτε για ένα λεπτό... η Έσμε απολάμβανε τόσο πολύ την παρέα της και όλη την ώρα κοιτούσε προς το μέρος μου με ενθουσιασμό... κάτι περίεργο έχει αυτό το κορίτσι αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι... και το όνομα της... να είναι τόσο σύμπτωση???... αλλά απο την άλλη είναι η μέρα και η νύχτα.
«τελικά δεν μου είπατε... πως γνωριστήκατε εσείς οι δύο??» ρώτησε η Έσμε και εγώ με την Μπέλα κοιταχτήκαμε αυτόματα
«μπορώ να το πω εγώ???... με ρώτησε και με κοίταξε παρακλητικά στα μάτια... σε παρακαλώ?» ένευσα απρόθυμα... δεν πάει και το μπαλιάμπελο... σκέφτηκα... μέχρι στιγμή μια χαρά τα έχει πάει
«που λες Έσμε... ξεκίνησε και χαμογέλασε νοσταλγικά... με τον Έντουαρντ γνωριζόμαστε χρόνια» συνέχισε και την κοιτάξαμε όλοι μαζί με απορία... τι λέει????
«αλήθεια?? Απο πότε?» ρώτησε όλο απορία η Έσμε και με κοίταξε για να δει τις αντιδράσεις μου
«ήμασταν μαζί στο σχολείο 5 χρόνια, μοιραζόμασταν την ίδια τάξη... η καρδιά μου κλότσησε για μια στιγμή αλλά εγώ δεν αντέδρασα... εκείνη συνέχισε ανέμελα και ήπιε μια γουλιά απο το κρασί της... φυσικά εκείνος δεν με είχε κοιτάξει ποτέ αλλά εγώ... είπε και γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου και αναστέναξε... τον είχα προσέξει απο την πρώτη στιγμή... σήκωσε αργά το χέρι της και κοιτώντας με στα μάτια με νοσταλγία παραμέρισε μια τούφα που είχε πέσει στο πρόσωπο μου... είχα μείνει κάγκελο... ήξερε πολύ καλά ότι απαγορεύω να με αγγίζουν... πως τολμάει... αλλά φυσικά δεν μπορούσα να αντιδράσω τώρα μπροστά στους δικούς μου και έτσι έμεινα να δω μέχρι που θα το πάει.
«αυτά τα μάτια... συνέχισε σαν να μίλαγε μόνο σε μένα... αυτό το βλέμμα που σου αγγίζει την καρδιά... δεν είναι κάτι που θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω... πέρασε το χέρι της απο τα χείλια μου και ένιωσα να φουντώνω άγρια απο θυμό... θα μου το πληρώσεις πολύ ακριβά... έλεγα απο μέσα μου αλλά παρέμενα ψύχραιμος για χάρη των δικών μου.
«όταν πριν δύο μήνες συναντηθήκαμε τυχαία... τότε κατάλαβα ότι ήταν μοιραίο» συνέχισε και γύρισε πάλι προς την Έσμε και τον Καρλάηλ και τους χαμογέλασε...
«δηλαδή είσαστε δύο μήνες μαζί?» ρώτησε η Έσμε σοκαρισμένη κοιτώντας προς το μέρος μου με το ύφος... και γιατί μου έφερνες τις άλλες????
«όχι, όχι... έσπευσε να διορθώσει η Μπέλα πριν μιλήσω εγώ... μόνο την τελευταία βδομάδα... της είπε ήρεμα και της χαμογέλασε... για την ακρίβεια είναι η δεύτερη φορά που βρισκόμαστε εκτός σπιτιού... συνέχισε με ένα χαμόγελο όλο νόημα και κόντεψα να πνιγώ με το ποτό μου και εκείνη γύρισε προς το μέρος μου με απολογητικό ύφος και γέρνοντας πολύ κοντά μου έβαλε το χέρι της στο μάγουλο μου για άλλη μια φορά μου σκούπισε το κρασί που είχε ξεφύγει απο τα χείλια μου με τον αντίχειρα της...
«συγνώμη καρδιά μου... δεν ήθελα να σε κάνω να πνιγείς... είπε απολογητικά και άφησε ένα τρυφερό φιλί στα χείλια μου και με κοίταξε με ένα παιχνιδιάρικο ύφος... και έμεινα κάγκελο... πως τολμά???
Πριν αντιδράσω... άρχισε να χτυπάει ένα τηλέφωνο και εκείνη φεύγοντας απο κοντά μου άνοιξε την τσάντα της και πήρε το κινητό της στα χέρια της.
«συγνώμη... είχα ξεχάσει να το κλείσω» μας είπε απολογητικά
«παρακαλώ» είπε ο Καρλάηλ και της έδωσε την άδεια να το σηκώσει.
Καθώς το σήκωσε πήρε την τσάντα της μαζί της και άρχισε να απομακρύνετε απο το τραπέζι... εγώ έβραζα στο ζουμί μου... θα μου το πληρώσεις πολύ άσχημα αυτό... σκεφτόμουν αλλά η θεία μου δεν με άφησε να πάρω ανάσα.
«Έντουαρντ... αναφώνησε με ενθουσιασμό... αυτό το κορίτσι... κούνησε το κεφάλι της... είναι πραγματικά το κάτι άλλο... δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι για σένα... μην τολμήσεις να την αφήσεις να σου φύγει κακομοίρη μου» είπε κουνόντας το δάχτυλο της απειλητικά και την κοίταξα με το ύφος... σταμάτα να ανακατεύεσαι... αλλά εκείνη δεν μάσησε
«συγνώμη γι αυτό» είπε πάλι απολογητικά η Μπέλα και έκατσε στην καρέκλα της
«μην απολογείσαι καλή μου... της είπε μελιστάλαχτα η Έσμε και της κράτησε το χέρι... ξέρεις τι σκεφτόμουν μόλις τώρα?» την ρώτησε και η Μπέλα την κοίταξε με απορία.
«τι?»
«το Σάββατο θα κάνουμε μια συγκέντρωση στο σπίτι και θα ήθελα πάρα πολύ να έρθεις μαζί με τον Έντουαρντ... η Μπέλα γύρισε και κοίταξε εμένα... σε παρακαλώ μην μου το αρνηθείς Έντουαρντ» είπε αυστηρά προς το μέρος μου
«θα δούμε θεία... της απάντησα ήρεμα εγώ... μέχρι το Σάββατο έχουμε μέρες μπροστά μας» αν ζει μέχρι τότε... σκέφτηκα και χαμογέλασα προς το μέρος της και εκείνη συνοφριώθηκε
«σας υπόσχομαι όμως ότι θα κάνουμε τα πάντα για να είμαστε εκεί» συνέχισε εκείνη συνεχίζοντας να με κοιτάει έντονα και περίμενε να την αντίδραση μου... χα... τι προσπαθεί να πετύχει με όλα αυτά???... μήπως τελικά δεν το διάβασε καθόλου το συμβόλαιο??
«σίγουρα θα προσπαθήσουμε» απάντησα και εγώ και της χαμογέλασα περισσότερο ανασηκώνοντας το ένα μου φρύδι και γύρισε προς το μέρος της θείας μου για άλλη μια φορά.
Το υπόλοιπο της βραδιάς πέρασε σε πιο ήρεμους ρυθμούς και όταν ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε η Έσμε ήταν τόσο ενθουσιασμένη που άρχισε να μας μοιράζει απλόχερα τις αγκαλιές της και αναστέναξα... σε 10 λεπτά... έλεγα ξανά και ξανά απο μέσα μου για να μπορέσω να συγκρατήσω τον εκνευρισμό μου... ήμουν έτοιμος να εκραγώ... αλλά δεν θα της έκανα την χάρη να της το δείξω μέχρι να έρθει η ώρα που θα πλήρωνε για όλα όσα έκανε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου