Όλην την υπόλοιπη μέρα ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου... η βόλτα μας με την Έσμε, την Ρόζαλη και την Άλις κύλησε πάρα πολύ ήρεμα... αλλά εγώ την περισσότερη ώρα ήμουν χαμένη στις δικές μου σκέψεις... ήξερα ότι Έντουαρντ δεν θα το άφηνε έτσι αυτό και έτσι η Άλις μου πρότεινε να πάμε να περάσουμε την υπόλοιπη μέρα στο σπίτι των δικών της για να είμαστε σίγουρες ότι δεν θα δοκιμάσει κάτι σήμερα εκείνος και δέχτηκα.
Το ραντεβού μας ήταν στις μια και γυρίσαμε στο σπίτι στις 12:30 έτοιμες για το ραντεβού για να αποφύγουμε δυσάρεστες εξελίξεις... η Έσμε κάλεσε στο δείπνο και την Άλις και έτσι θα ήμασταν μαζί στο αμάξι και αυτό λίγο μου μείωνε τον εκνευρισμό αλλά δεν τον εκμηδένιζε.
Όταν χτύπησε το κουδούνι πήγε και άνοιξε η Άλις την πόρτα... πως θα τον αντικρίσω τώρα που ξέρει την αλήθεια???... ήμουν σίγουρη ότι τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν καλά... αλλά και πάλι τι μπορεί να μου κάνει... είναι εκτεθειμένος... δεν έχω υπογράψει κανένα συμβόλαιο... και δεν μπορεί να κάνει τίποτα εναντίων μου.
«η δεσποινίς Σουαν?» ρώτησε κάποιος και παίρνοντας την τσάντα μου βγήκα απο το δωμάτιο μου και είδα τον Τάιλερ στην πόρτα
«εδώ είμαι Τάιλερ... είμαστε έτοιμες»
«είσαστε?» ρώτησε με απορία
«ναι θα έρθει και η Άλις μαζί μας... την κάλεσε η Έσμε»
«δεν έχω τέτοια εντολή» είπε εκείνος και πάτησε ένα πλήκτρο στο κινητό του και άρχισε να ενημερώνει τον Έντουαρντ.
«ο κύριος Έντουαρντ δεν συμφωνεί» γύρισε προς την μεριά μου
«τότε πες του να πάρει τηλέφωνο εκείνος και να εξηγήσει τον λόγο που δεν θα παραβρεθούμε στο δείπνο» είπα πιο δυνατά επίτηδες για να με ακούσει
Ο Τάιλερ άκουσε προσεκτικά τι απάντηση του και έκλεισε το τηλέφωνο.
«μπορούμε να φύγουμε?»
«ναι» του απάντησα και κοίταξα την Άλις και μου κούνησε το κεφάλι της.
Κατεβήκαμε στο γκαράζ και μόλις είδα την λιμουζίνα άφησα ένα γελάκι να μου ξεφύγει... η Άλις με κοίταζε με απορία.
«φιγουρατζής» της είπα ψιθυριστά και γέλασε και εκείνη.
Ο Τάιλερ μας κράτησε την πόρτα για να μπούμε... μπήκα πρώτη και ακολούθησε και η Άλις απο πίσω μου.
«Έντουαρντ... ελπίζω να θυμάσαι την Άλις» του είπα με αδιάφορο ύφος... ήταν έτοιμος να εκραγεί.
«Άλις» είπε κουνόντας το κεφάλι του
«Έντουαρντ» του απάντησε η Άλις με ξινισμένο ύφος.
«είχα την ελπίδα να μπορέσουμε να πούμε δύο πραγματάκια πριν το δείπνο» γύρισε προς το μέρος μου μιλώντας μέσα απο τα δόντια του.
«τι σε εμποδίζει να το κάνεις... η Άλις ξέρει τα πάντα»
«αυτό το έχω καταλάβει... είπε με ειρωνεία και η Άλις του έκανε μια θυμωμένη γκριμάτσα... και είσαι σίγουρη ότι θα κρατήσει το στόμα της κλειστό?»
«η Άλις Έντουαρντ ξέρει να σέβεται τις επιθυμίες της φίλης της... δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα»
«και εσύ?»
«νομίζω ότι σου το έχω αποδείξει ότι δεν είχα ποτέ σκοπό να εκμεταλλευτώ την ζωή σου... εσύ επιμένεις να είσαι δύσπιστος»
«τότε γιατί τα έκανες όλα αυτά»
«πολύ απλά... ήθελαν να νιώσεις για μια φορά στην ζωή σου πως είναι να σε ξεφτιλίζουν μπροστά στους δικούς σου... άλλο αν πήγαν όλα στραβά και για μια φορά ακόμα ο μόνος που το πλήρωσε ήμουν πάλι εγώ... έκανα λάθος το παραδέχομαι... αλλά για εμένα τελείωσε εκεί... αν ήθελα να σε εκμεταλλευτώ δεν νομίζεις ότι θα το είχα κάνει ήδη???... μην ξεχνάς ότι δεν ήμουν εγώ αυτή που ήρθε να σε βρει αλλά εσύ... και μάλιστα χωρίς να ψάξεις τίποτα για μένα... βασίστηκες τόσο πολύ στο ηλίθιο συμβόλαιο που αδιαφόρησες για όλα τα άλλα»
«και δεν σκέφτηκες τις επιπτώσεις που θα είχε η πράξη σου για τους υπόλοιπους?»
«δεν νομίζω ότι έχει παραβεί κανείς ότι έχει υπογράψει... διάβασες καθόλου το συμβόλαιο που υπέγραψε το Wild Rose?»
«το τροποποίησες»
«φυσικά... νομίζεις ότι θα την άφηνα ακάλυπτη?»
«ναι αλλά τώρα θα βρει τον μπελά της η Μπέζαν, αυτό δεν το σκέφτηκες?»
«δεν θα βρει κανέναν μπελά... είναι καλυμμένη»
«πως αυτό?»
«την διαβεβαίωσα ότι επικοινώνησα προσωπικά μαζί σου και συμφώνησες με την τροποποίηση... άρα ερχόμαστε πάλι σε μένα... και εγώ όπως θα έχεις καταλάβει ήδη... δεν έχω υπογράψει κανένα συμβόλαιο που να με δεσμεύει για τις πράξεις μου... δεν έχω παραβεί τίποτα και όσο αφορά την δουλειά μου δεν ανησυχώ μην την χάσω» του είπα και κλείνοντας τα μάτια πήρε μια ανάσα για να ελέγξει τον εκνευρισμό μου
«μην το παιδεύεις Έντουαρντ... έπαιξα άσχημα... ήξερα τι έκανα... δεν περίμενα φυσικά να φτάσουν τα πράγματα μέχρι εκεί που έφτασαν αλλά δεν μπορείς να αρνηθείς ότι το έχω ήδη πληρώσει... υποσχεθήκαμε αυτό το δείπνο και ένιωσα ότι σου το χρωστάω και γι αυτό και δέχτηκα... έβγαλα την επιταγή την έσκισα και του την πέταξα στα μούτρα... ας τελειώνουμε λοιπόν αυτήν την κωμωδία εδώ... είναι δύο ώρες... πάρε μια βαθιά ανάσα και όλα θα τελειώσουν πριν καν το καταλάβεις»
«και το ταξίδι?»
«έχω μιλήσει ήδη με την Έσμε γι αυτό και ξέρει ότι δεν θα έρθω... όποτε μην ανησυχείς σε έχω καλύψει και σε αυτό»
«με τι δικαιολογία?»
«έχει σημασία?» προσπαθούσε πολύ σκληρά να κρατηθεί ήρεμος... ήξερε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα πια... ήξερε ότι και οι δύο παίξαμε και χάσαμε... και ήμασταν πλέον πάτσι.
«όχι δεν έχει... είπε κάτω απο την αναπνοή του και κοίταξε έξω απο το παράθυρο... μου δίνεις τον λόγο σου ότι δεν ετοιμάζεις τίποτα?» είπε πιο ήρεμα αποφεύγοντας την ματιά μου.
«δεν το κάνω για σένα Έντουαρντ... αλλά για την Έσμε... για εκείνην δέχτηκα... δεν θέλω να την πληγώσω όσο παράξενο και να σου φαίνεται αυτό»
«νόμιζα ότι είπες ότι το κάνεις γιατί μου το χρωστάς» μου είπε ανασηκώνοντας το φρύδι του
«και γι αυτό... μην ανησυχείς... έχουμε συμφωνήσει... όχι υπερβολές... δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα... γιατί είμαι άνθρωπος που κρατάει τον λόγο του»
«το ελπίζω» είπε σφίγγοντας το σαγόνι του και για το υπόλοιπο της διαδρομής δεν ξαναμίλησε.
Είχε πληγωθεί ο εγωισμός του... ήταν λογικό να νιώθει εκνευρισμό... αλλά ήξερε ότι μόνος του έφερε τον εαυτό του σε αυτό το σημείο και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα πια γι αυτό... οπότε το μόνο του απομένει είναι να με εμπιστευτεί.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι όλη η ατμόσφαιρα άλλαξε... όλοι βάλαμε το καλό μας χαμόγελο και μπήκαμε στο σπίτι... οι αγκαλιές και τα φιλιά ήρθαν να μας χαλαρώσουν και να μας κάνουν να μπούμε στο ευχάριστο κλίμα του σπιτιού.
«Μπέλα... αδύνατον... εσύ έχεις πάθει μετάλλαξη» αναφώνησε ο Έμετ και αμέσως με πήρε στην αγκαλιά του.
«Έμετ... εσύ δεν άλλαξες καθόλου» του είπα και του ανταπέδωσα την αγκαλιά με ένα ζεστό χαμόγελο.
«ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι είσαι εσύ»
«εντάξει Έμετ το ξέρω ότι δεν βλεπόμουν... μην το χτυπάς τόσο πολύ» τον πείραξα εγώ και γελάσαμε όλοι μαζί δυνατά.
«τώρα όμως???» είπε με θαυμασμό και η Ρόζαλη του έριξε ένα σκούντημα.
«που είναι η πριγκίπισσα?» ρώτησα αφού άφησα την Ρόζαλη απο την αγκαλιά που της έκανα και μου χαμογέλασε
«είπα να έχουμε λίγη ησυχία... είπε στριφογυρίζοντας τα μάτια της... αν την έφερνα τότε δεν θα προλάβαινες να δεις το Έντουαρντ... το ξέρεις πως κάνουν όταν είναι οι δυο τους» είπε με νόημα και γέλασα
«είναι αξιολάτρευτη... της είπα με ένα ζεστό χαμόγελο... δεν θα με πείραζε καθόλου αν μου τον έκλεβε» ανταπέδωσα το πείραγμα και γελάσαμε άλλη μια φορά δυνατά.
«εεε γιατί καθόσαστε στην πόρτα... περάστε μέσα» φώναξε ο Καρλάηλ απο την μπαλκονόπορτα και τον πλησιάσαμε
«Καρλάηλ» του είπα και του έδωσα το χέρι μου και εκείνος αμέσως με πήρε αγκαλιά
«Μπέλα... δεν φαντάζεσαι την χαρά μας να σε έχουμε κοντά μας» μου είπε με πραγματική συγκίνηση.
«θείε» είπε ο Έντουαρντ και του έδωσε το χέρι του τυπικά.
«παιδί μου τι κάνεις?» του είπε θερμά ο Καρλάηλ και σεβάστηκε την επιθυμία του Έντουαρντ και του έδωσε το χέρι του.
«να σου συστήσω την αδελφική μου φίλη Άλις» του είπα και η Άλις πήγε κοντά του και του έδωσε το χέρι της
«Άλις απο εδώ ο Καρλάηλ... ο θείος του Έντουαρντ»
«χαίρω πολύ κύριε» είπε η Άλις και της χαμογέλασε ζεστά και της έδωσε το χέρι του
«και εγώ χάρηκα Άλις... σε παρακαλώ λέγε με Καρλάηλ»
«Καρλάηλ» είπε αμέσως η Άλις και του χαμογέλασε.
Όλοι περάσαμε στην υπέροχη αυλή τους και αμέσως αρχίσαμε να μιλάμε για τα πάντα... η ατμόσφαιρα ήταν τόσο ζεστή... απο την άλλη ο Έντουαρντ φαινόταν τόσο έξω απο τα νερά του... συμπεριφερόταν σαν να ήταν ξένος... πόσο περίεργος ήταν αυτός ο άνθρωπος... εκείνοι τον αγαπούσαν τόσο πολύ και κάνανε τα πάντα για να τον κάνουν να νιώσει ότι άνηκε μαζί τους... και εκείνος τους αποξένωνε με οποιονδήποτε τρόπο.
Καθόταν τυπικά δίπλα μου αλλά δεν συμμετείχε και πολύ στην συζήτηση... φαινόταν με το μυαλό του να είναι πολύ μακριά... και τι δεν θα έδινα να ακούσω τις σκέψεις του... αυτή η σοβαρότητα του μου έφερνε τόσο νευρικότητα.
Όταν κάτσαμε στο τραπέζι... η συζήτηση μας ήταν πολύ χαλαρή και όλα ήταν τόσα υπέροχα... μέχρι που η κουβέντα γύρισε σε μένα και τότε άρχισα να νιώθω νευρική.
«Μπέλα... ξεκίνησε ο Καρλάηλ... η Έσμε μου είπε ότι σε απέλυσαν απο την δουλειά σου?» με ρώτησε περιμένοντας την επιβεβαίωση μου
«καιρός ήταν... σχολίασε η Άλις και μου χαμογέλασε συνωμοτικά... δεν έχεις ιδέα τι τράβαγε εκεί μέσα» συνέχισε και της έριξα μια ματιά όλο νόημα
«Άλις... σε παρακαλώ... της είπα γιατί είδα ότι είχε σκοπό να συνεχίσει... ναι Καρλάηλ... και έχει δίκιο η Άλις καιρός ήταν... ένα χρόνο τώρα μου είχε κάνει τα νεύρα κρόσσια»
«και τι σκέφτεσαι να κάνεις τώρα»
«θα πάω όπως είπα και στην Έσμε... να δω τον πατέρα μου... ευκαιρία είναι τώρα που θα λείπει ο Έντουαρντ και όταν γυρίσω θα δω... δεν το έχω σκεφτεί ακόμα»
«γιατί δεν έρχεσαι να δουλέψεις σε μας?... πέταξε και άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου... σίγουρα χρειαζόμαστε μια ικανή δικηγόρο σαν και εσένα στην εταιρία» συνέχισε και πήρα μια αναπνοή
«Καρλάηλ... ξεκίνησα ξέπνοα... εγώ... εεε... θέλω να πω... είναι τιμή μου να δουλέψω για σας... αλλά δεν νομίζω ότι είναι σωστό»
«γιατί αγάπη μου?... ρώτησε ο Έντουαρντ και πήρε το χέρι μου στο δικό του και γύρισα να τον κοιτάξω με απορία... εγώ πιστεύω ότι ο θείος έχει δίκιο... έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να βλεπόμαστε και περισσότερο» συνέχισε με ενθουσιασμό και ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι
«αγάπη μου... του είπα και τον κοίταξα με νόημα στα μάτια... ξέρεις πολύ καλά ότι δεν μπλέκω την προσωπική με την επαγγελματική μου ζωή» σήκωσε το χέρι του και το πέρασε απο το πρόσωπο μου και με κοίταξε βαθιά στα μάτια, προκαλώντας με να αντιδράσω.
«μα δεν θα είμαστε καν στον ίδιο όροφο... συνέχισε προσπαθώντας να με πείσει... θα βλεπόμαστε τόσο λίγο... αλλά θα μπορούμε να πηγαίνουμε μαζί για μεσημεριανό και θα συνεργαζόμαστε κι όλας... σε παρακαλώ... είπε μελιστάλαχτα και με τον αντίχειρα του μου χάιδευε το μάγουλο αναγκάζοντας με να τον κοιτάζω... δέξου την πρόταση του θείου μου... είναι ευκαιρία... είμαστε τόσο εργασιομανείς και οι δύο που ίσως είναι ο μόνος τρόπος για να βλεπόμαστε λίγο περισσότερο» συνέχισε και άφησε ένα τρυφερό φιλί στα χείλια μου και σταμάτησα να αναπνέω... τι ακριβώς κάνει??? Δική του ιδέα είναι όλο αυτό??? Τι ετοιμάζει???
Συνέχιζε να με κοιτάει περιμένοντας την αντίδραση μου αλλά ήμουν ανίκανη να σκεφτώ κάτι λογικό.
«Μπέλα... είπε ο Καρλάηλ και με έκανε να γυρίσω προς το μέρος του... ξέρω πολύ καλά πόσο υπεύθυνοι είσαστε και οι δύο... είμαι σίγουρος ότι αυτό μπορεί να λειτουργήσει μεταξύ σας και σίγουρα δεν θα με απογοητεύσεις... σε παρακαλώ υποσχέσου μου ότι θα το σκεφτείς» κούνησα θετικά το κεφάλι ανίκανη να εμπιστευτώ την φωνή μου και η Άλις καταλαβαίνοντας την σύγχυση μου ήρθε σωτήρια να με γλυτώσει.
«Μπέλα θέλω να πάω στην τουαλέτα... μπορείς λίγο να έρθεις μαζί μου» πήρα μια ανάσα και κούνησα το κεφάλι μου
«ναι φυσικά» είπα ακόμα αποπροσανατολισμένη και την στιγμή που σηκώθηκα κατάλαβα ότι ο Έντουαρντ εξακολουθούσε να μου κρατάει το χέρι με τα δικά του... γύρισα προς το μέρος του και τον κοίταξα.
«μην μου αργήσεις» είπε παραπονιάρικα... και έσμιξα τα φρύδια μου και αφήνοντας το χέρι μου, έκατσε πάλι στην καρέκλα του κανονικά και πήρε το ποτήρι του για να πιει μια γουλιά απο το κρασί του.
Όταν φτάσαμε στην τουαλέτα... μπήκαμε μαζί με την Άλις μέσα και κλειδώσα την πόρτα... την πήρα αμέσως αγκαλιά για να μου δώσει δύναμη.
«κάτι σχεδιάζει... είπε αμέσως αυτό που σκεφτόμουν και εγώ... δεν τον εμπιστεύομαι Μπέλα... μην τολμήσεις να δεχτείς»
«δεν υπάρχει περίπτωση» της επιβεβαίωσα και πήρε μια ανάσα.
«δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα... χαλάρωσε και αντιμετώπισε τον... αν θέλει πόλεμο θα τον έχει» είπε σκληρά και μου έτριψε την πλάτη για να με ηρεμήσει.
«πάμε» της είπα αποφασιστικά και με κοίταξε στα μάτια.
«σίγουρα?»
«ναι» της είπα και της έδωσα ένα φιλί.
Άνοιξα την πόρτα και ήταν εκεί... με κοίταξε εξονυχιστικά και ανασήκωσα το ένα μου φρύδι.
«δεν σου έχουν μάθει τρόπους εσένα?... το έχεις συνήθειο να κρυφακούς?» του είπα και χαμογέλασε.
«απλά ανησύχησα... μου έλειψε η αγκαλιά σου τόσο πολύ» ειρωνεύτηκε και τον πλησίασα σηκώνοντας τα χέρια μου για να τον αγκαλιάσω και έκανε αμέσως προς τα πίσω για να με αποφύγει.
«το βλέπω... του αντιγύρισα και συνέχισα να τον πλησιάζω κατεβάζοντας τα χέρια μου... πάμε?» του είπα με νόημα και χαμογέλασε
«και δεν πάμε?» είπε και κοίταξε την Άλις για μια στιγμή και μετά γύρισε προς την σκάλα και άρχισε να κατεβαίνει.
«σκέφτηκες την πρόταση?... ελπίζω να την δεχτείς»
«ξέρεις κάτι... έχεις δίκιο... πράγματι θα την δεχτώ»
«Μπέλα???» αναφώνησε η Άλις και γύρισα προς το μέρος της.
«γιατί όχι Άλις?... φαντάζεσαι την ικανοποίηση μου όταν θα βλέπω το ύφος του, κάθε φόρα που θα με βλέπει και θα θυμάται ποια ήταν αυτή που τον φίλησε παρόλο που σιχαίνεται τα φιλία?... με γύρισε απότομα προς το μέρος του για να τον κοιτάξω στα μάτια αλλά εγώ συνέχισα αγνοώντας το ύφος του... φαντάζεσαι την ικανοποίηση μου όταν θα με κοιτάει και θα θυμάται πια είναι αυτή που τον έκανε να κάνει έρωτα με την θέληση της χωρίς πληρωμή?... ανάσαινε γρήγορα και το χέρι του έσφιγγε δυνατά τον αγκώνα μου αλλά δεν με σταμάτησε ούτε αυτό... φαντάζεσαι την ικανοποίηση μου όταν θα με κοιτάς και θα θυμάσαι πως με έκανες να τελειώσω?... ή ακόμα καλύτερα φαντάζεσαι την ικανοποίηση μου όταν θα με κοιτάς κάθε μέρα και θα θυμάσαι ότι σε έκανα να με φιλήσεις χωρίς καν να σε προκαλέσω??? Το φαντάζεσαι αυτό κύριε Κάλεν???» έσφιγγε το σαγόνι του και ανέπνεε γρήγορα το χέρι του κόντευε να διαλύσει το χέρι μου αλλά δεν του έκανα την χάρη να του δείξω πόσο πολύ πονάω.
«νόμιζα ότι μπορούσα να σε εμπιστευτώ»
«και εγώ το ίδιο... αλλά με πρόδωσες με την πρώτη ευκαιρία... γι αυτό μην πας να ρίξεις σε μένα την ευθύνη... όπως έστρωσες κοιμήσου» του είπα και τίναξα το χέρι μου για να το απαγκιστρώσω απο το δικό του αλλά δεν το άφηνε.
«θα μου το πληρώσεις»
«πάρτο απόφαση Έντουαρντ... δεν μπορείς να μου κάνεις τίποτα... αντιθέτως εγώ μπορώ να σε κάνω ρεζίλι... τολμάς να συνεχίσεις το παιχνίδι σου?»
«αν με κάνεις ρεζίλι το ίδιο θα γίνεις και εσύ»
«πως... είπα γελώντας... επειδή δέχτηκα να πάω με κάποιον???... η πρώτη είμαι ή η τελευταία???... όσο και να μην θες να το παραδεχτείς... δεν με αγόρασες ποτέ» ότι και να είχε σκοπό να πει τα λόγια της Έσμε τον διέκοψαν.
«Έντουαρντ??? Συμβαίνει κάτι???» τον κοίταξα ειρωνικά και τον προκάλεσα να απαντήσει.
«όχι Έσμε όλα είναι μια χαρά» της είπε με ήρεμη φωνή και άφησε το χέρι μου.
«τότε τι κάνετε εκεί?»
«είχαμε μια συζήτηση αλλά είναι καλύτερα να την συνεχίσουμε μετά... τι λες αγάπη μου?»
«ναι καρδιά μου... και εγώ το ίδιο πιστεύω» του είπα μελιστάλαχτα και του πετάρισα επίτηδες τα μάτια μου και κλείνοντας τα μάτια του πήρε μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσει και γύρισε απότομα αρχίζοντας πάλι να κατεβαίνει τις σκάλες.
Όταν έφτασα κοντά στην Έσμε έβαλε το χέρι της στην μέση μου και με κοίταξε εξονυχιστικά... της χαμογέλασα θερμά και της έδωσα ένα φιλί...
«όλα καλά» της ψιθύρισα και μου χαμογέλασε αλλά ακόμα ήταν δύσπιστη.
Όταν γυρίσαμε στο τραπέζι είδα τον Τζάσπερ τον μικρό αδελφό του Έμετ και γούρλωσα τα μάτια και κοίταξα την Άλις η οποία είχε μείνει άφωνη.
«είναι ο μικρός μου γιος ο Τζάσπερ... μας ενημέρωσε η Έσμε και της χαμογέλασα... τον γνωρίζετε?»
«φυσικά και τον γνωρίζουμε» πετάχτηκε η Άλις και πήγε κοντά του.
«Άλις?» την ρώτησε ο Τζάσπερ και του χάρισε το πιο ζεστό της χαμόγελο... ο Τζάσπερ ήταν έναν χρόνο μικρότερος απο μας αλλά η Άλις ήταν πάντα τσιμπημένη μαζί του, όταν ήμασταν στο σχολείο και είχαν σχέση την τελευταία χρονιά αλλά όταν η Άλις έφυγε για το Παρίσι χαθήκανε.
Την πήρε στην αγκαλιά του και την έκανε μια σβούρα...
«δεν το πιστεύω ότι σε βλέπω ξανά... τι κάνεις???» την ρώτησε και την άφησε να ακουμπήσει στα πόδια της.
«πολύ καλά εσύ???»
«τώρα που σε βλέπω???... Της είπε και την κοίταζε καλά καλά... πολύ καλύτερα πίστεψε με» της είπε όλο νόημα και η Άλις αμέσως τσίμπησε...
«την φίλη μου την Μπέλα την θυμάσαι?» τον ρώτησε και γύρισε προς το μέρος μου.
«δεν θα το έλεγα» είπε απολογητικά
«δεν πειράζει... του είπα εγώ και τον πλησίασα δίνοντας του το χέρι μου... χαίρομαι που σε γνωρίζω... έχω ακούσει πάρα πολλά για σένα» του είπα όλο νόημα και κοίταξα την Άλις η οποία άστραφτε απο χαρά.
Κάτσαμε ξανά στο τραπέζι και συνεχίσαμε την ανάλαφρη κουβέντα μας... δίπλα μου ο Έντουαρντ συνέχιζε την κωμωδία του αλλά εγώ άρχισα να τον αγνοώ κάνοντας σε όλους γνωστό ότι κάτι άσχημο υπόθηκε μεταξύ μας με τον τρόπο μου... εκείνος με σκούνταγε που και που αλλά δεν του έκανα την χάρη να παίξω άλλο το παιχνίδι του... ας τα μπάλωνε μόνος του... άλλωστε ήθελε έναν λόγο για να εξηγήσει το γιατί εγώ θα εξαφανιστώ... ας χρησιμοποιούσε αυτόν, λίγο με ένοιαζε.
Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω... είχα γίνει κομμάτια μετά απο όλα αυτά και η επιμονή της Έσμε να μας δει ξανά όπως πριν δεν βοηθούσε καθόλου... που και που πέταγε σπόντες αλλά με ευγενικό τρόπο της έδειχνα ότι ήμουν καλά ελπίζοντας να μην επιμείνει παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου