Ένας μήνας... ένας γαμημένος μήνας είχε περάσει απο το τελευταίο φιάσκο... και ακόμα τα νεύρα μου ήταν τσίτα... πως πίστεψα ποτέ ότι θα μπορέσω να την ξεπεράσω... πως πίστεψα ποτέ ότι όλο μου το μίσος για εκείνην θα μπορούσε ποτέ να ξεπεραστεί αν κατάφερνα να την εκδικηθώ?
Ότι και να έκανα μου το γύριζε μπούμερανκ... όσο και να την πλήγωνα εκείνη σηκωνόταν και έφευγε με το κεφάλι ψηλά... ακόμα πιο δυνατή απο πριν... ακόμα πιο αποφασισμένη... ακόμα πιο απελευθερωμένη.
Πως στο διάολο το κατάφερνε αυτό? Πως μπορούσε να παίρνει τα πάνω της την στιγμή που της γαμούσα την ψυχολογία... τι διάολο είναι αυτή η γυναίκα?... Χριστέ μου γιατί την αφήνω να με επηρεάζει τόσο πολύ?
Ένας μήνας... ένας γαμημένος μήνας έχει περάσει και εξαιτίας της δεν μπόρεσα ούτε να εκτονωθώ... δεν θα βρεθείς στον δρόμο μου Σουαν? Θα βρεθείς και τότε θα τα πούμε... δεν έχω τελειώσει ακόμα μαζί σου.
«κύριε Κάλεν?» άκουσα απο την ενδοεπικοινωνία την φωνή της Άντζελας και έβρισα απο μέσα μου
«τι θες?» της απάντησα απότομα και για λίγο σάστισε
«εε... ο θείος σας μου ζήτησε να σας ενημερώσω για ένα έκτακτο μίτινγκ... σας περιμένει στην αίθουσα συσκέψεων του δευτέρου ορόφου»
«καλά» της απάντησα μόνο και έκλεισα την ενδοεπικοινωνία
«κύριε Κάλεν???» ρώτησε ψιθυριστά και ήμουν ένα βήμα πριν σηκωθώ για να βγω έξω για να την αρπάξω απο το μαλλί και να πληρώσει εκείνη όλα μου τα νεύρα
«τι θες πάλι?» την ρώτησα και ένιωσα την φωνή της να σπάει
«τι να του απαντήσω?» ρώτησε δειλά με τρεμάμενη φωνή.
«μην με πρήζεις Άντζελα» της απάντησα μόνο και έκλεισα πάλι την ενδοεπικοινωνία χωρίς να της δώσω απάντηση
Έπρεπε να εκτονωθώ και έπρεπε να το κάνω σήμερα κιόλας...
«κύριε Κάλεν... πόσο χαίρομαι που δέχομαι κλήση σας... πως πήγε το ταξίδι σας?» είπε αμέσως η Ορντάνζ πριν μιλήσω και ξεφύσησα... το γλύψιμο της μου έλειπε τώρα
«κανόνισε μου για σήμερα» απάντησα αμέσως και κόμπιασε
«έχετε καμιά ιδιαίτερη προτίμηση σήμερα κύριε Κάλεν?» ρώτησε χωρίς να χάνει την ψυχραιμία της με απαλό και αισθησιακό τόνο και έπιασα τις τούφες του μαλλιού μου και της τράβηξα δυνατά για να συγκρατήσω τον θυμό μου.
«δεν ξέρω το αφήνω απάνω σου»
«είσαστε πολύ στρεσαρισμένος... τι θα λέγατε για μια καινούργια που...»
«όχι... είπα αυτόματα κόβοντας την φράση της στην μέση... όχι καινούργια... αυτό μου έλειπε τώρα... θέλω το Wild Rose» σκέφτηκα αυτόματα και πρότεινα... θα πληρώσει πολύ ακριβά που πήγε να με δουλέψει.
«πολύ καλά κύριε... έχει υπογράψει και το συμβόλαιο οπότε θα γλυτώσουμε τα διαδικαστικά» είπε εκείνη και πάγωσα... το συμβόλαιο... πούστη μου δεν ξέρω τι τροποποίηση έκανε η Μπέλα την τελευταία φορά... καταραμένη Μπέλα... πως με έχεις μπλοκάρει έτσι... πως ξέχασα να το διαβάσω ο ηλίθιος.
«θέλω να μου στείλεις αντίγραφο του συμβολαίου της» απαίτησα
«μα σας το έχω στείλει δεν το διαβάσατε?» όχι ο μαλάκας
«το θέλω πάλι... δεν το έλαβα το προηγούμενο»
«θα σας το στείλω αμέσως κύριε Κάλεν... μην ανησυχείτε... τι ώρα να σας την στείλω?»
«άστο... άκυρο για σήμερα... στείλε το συμβόλαιο και θα σε ξαναπάρω» της είπα και της έκλεισα το τηλέφωνο.
Γαμώτο σου Μπέλα... χειρότερα δεν θα μπορούσες να τα είχες κάνει... ένα μήνυμα ήρθε στο κινητό και απρόθυμα κοίταξα την οθόνη.
«θα αργήσεις πολύ ακόμα?» Καρλάηλ
Ξεφύσησα και τα παράτησα... πήρα το σακάκι απο την καρέκλα και άρχισα να προχωρώ προς την πόρτα.
«ενημέρωσε τον Καρλάηλ ότι κατεβαίνω» είπα την στιγμή που πέρασα απο το γραφείο της Άντζελας και πήγα στο ασανσέρ.
Όταν έφτασα έξω απο την αίθουσα συσκέψεων άκουσα γέλια... τι στο καλό?... και αυτή η γυναικεία φωνή γιατί μου φαίνεται γνωστή?... περιμέναμε κανέναν και δεν με ενημέρωσαν???
Μπήκα μέσα απότομα και έμεινα με το στόμα ανοιχτό... όλοι γύρισαν προς το μέρος μου και η Μπέλα ξαφνικά έτρεξε και έπεσε στην αγκαλιά μου.
«μωρό μου... αναφώνησε και τύλιξε τα χέρια της γύρω απο τον λαιμό μου... εγώ είχα μείνει παγοκολώνα... ξεπάγωσε θα σε καταλάβουν» συνέχισε ψιθυρίζοντας μέσα απο τα δόντια της και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα τύλιξα αναγκαστικά τα χέρια μου γύρω απο την μέση της βάζοντας επίτηδες περισσότερη δύναμη απο όσο χρειαζόταν.
«μωράκι μου... συνέχισα την κωμωδία της... τι ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή?» της είπα γλυκά και με κοίταξε στα μάτια
«ήρθα αργά εχθές το βράδυ και δεν ήθελα να σε ξυπνήσω... και σκέφτηκα να σου κάνω έκπληξη... καλά δεν έκανα?» με ρώτησε μελιστάλαχτα και μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλια.
«και βέβαια έκανες καλά καρδιά μου... είπα κολλώντας την πάλι απάνω μου και βάζοντας τα χείλια μου πάνω στο αυτί της άρχισα να της ψιθυρίζω μέσα απο τα δόντια μου... τι θες εσύ εδώ?»
«εσύ επέμενες να πάρω την δουλειά το ξέχασες κι όλας?» απάντησε και εκείνη ψιθυριστά για να μην μας ακούσουν οι υπόλοιποι
«θα σε συνθλίψω»
«δοκίμασε το και τα λέμε»
«την έχεις βάψει πολύ άσχημα δεσποινίς Σουαν»
«ωωω... σε ικετεύω... μην με ερεθίζεις μπροστά στους δικούς σου.... είμαι ένα μήνα αγάμητη και δεν θέλω πολύ για να τελειώσω» συνέχισε αυτάρεσκα δαγκώνοντας τον λοβό του αυτιού μου και την ξεκόλλησα απο πάνω μου αηδιάζοντας... πόλεμο θες θα τον έχεις... όλα τώρα αρχίζουν.
Μπέλα
Είχε περάσει ένας μήνας απο τότε που άρχισα να δουλεύω στην εταιρία των Κάλεν... ο Έντουαρντ έκανε τα πάντα για να βρει κάτι να με εκμηδενίσει αλλά δεν υπήρχε τίποτα για να βρει... στην δουλειά μου ήμουν άψογη και έτσι δεν μπορούσε να βρει κάποιον τρόπο για να με πετάξει έξω και αυτό τον εκνεύριζε κάθε μέρα και περισσότερο.
Απο όσο είχα μάθει προσπάθησε να τροποποιήσει το συμβόλαιο αλλά δεν τα κατάφερε... η Τζίνα ήταν τόσο άχρηστη που χωρίς τις δικές μου υπηρεσίες κατάφερε να χάσει αρκετούς απο τους πελάτες της και ο Έντουαρντ αναγκαστικά έπεσε πάλι στην ανάγκη μου... δεν ήταν τόσο χαζός να εκτεθεί για άλλη μια φορά και τώρα ήξερε ότι το συμβόλαιο του δεν του χάριζε την προστασία που χρειαζόταν για τα βίτσια του... και αυτό τον έφερνε στα όρια του.
Δύο μήνες χωρίς εκτόνωση τον είχαν κάνει μπαρούτι και αυτό δεν ξέφευγε απο την αντίληψη κανενός... ο Καρλάηλ και η Έσμε είχαν αρχίσει να ανησυχούν... απο την άλλη οι τσακωμοί μας είχαν γίνει ομηρικοί και όλοι στην εταιρία, σιγοψιθύριζαν πίσω απο την πλάτη μας.
Σήμερα όμως το παράκανε... πήρα τις διορθώσεις που μου είχε στείλει και πήγα κατευθείαν στο γραφείο του... χωρίς να χτυπήσω την πόρτα μπήκα μέσα την κοπάνησα με δύναμη για να κλείσει και πλησίασα το γραφείο του νευριασμένα.
«τι είναι αυτά?» του είπα πετώντας τα διορθωμένα χαρτιά πάνω στο γραφείο του και με κοίταξε με αυτάρεσκο ύφος... φυσικά πάντα διασκέδαζε να με βλέπει εκνευρισμένη.
«μάθετε επιτέλους τρόπους, δεσποινίς Σουαν... στο γραφείο του αφεντικού σας μπαίνετε όχι στην παράγκα του καραγκιόζη»
«μην με δουλεύεις εμένα παλιομαλάκα και λέγε τι είναι αυτά?»
«για πρόσεχε πως μου μιλάς γιατί»
«γιατί τι???.... τι Έντουαρντ???... τι θα μου κάνεις???... θα με απολύσεις???... κάντω... κάντω αν τολμάς» του πέταξα και με κοίταξε με το δολοφονικό του ύφος
«μάθε να κάνεις καλά την δουλειά σου για να μην σου στέλνω διορθώσεις»
«έτσι λες???... αν εσύ ξέρεις την δουλειά μου καλύτερα απο όσο εγώ η ίδια, τότε γιατί ακόμα παιδεύεσαι με το χαζοσυμβόλαιο σου και δεν έχεις φτιάξει ακόμα κάποιο που να σε καλύπτει?» του χτύπησα και σήκωσε το σώμα του απειλητικά προς το μέρος μου
«ποιος στο διάβολο με καρφώνει κάθε φορά... ποια είναι η πηγή σου?» απαίτησε και γέλασα δυνατά
«δεν έχεις ιδέα απο συμβόλαια... γι αυτό σάλτα και πηδήξου και μην ξαναμπλεχτείς στα πόδια μου... το κατάλαβες?» του είπα μέσα απο τα δόντια μου και γυρίζοντας του την πλάτη μου άρχισα να φεύγω
«αφού είσαι τόσο καλή στην δουλεία σου απαιτώ να μου φτιάξεις εσύ το χαζοσυμβόλαιο μου... εφόσον σε πληρώνω για τις υπηρεσίες σου... τότε απαιτώ να μου το έχεις έτοιμο μέχρι το μεσημέρι»
«κανένα πρόβλημα... ξέρεις ότι απαιτεί έγκριση απο τον Καρλάηλ... το πόσο θα χαρεί που θα το δειιιιιι» του πέταξα και με δύο βήματα ήρθε μπροστά μου
«δεν θα τολμήσεις» είπε και με άρπαξε απο το χέρι.
«αυτές τις εντολές έχω... θέλεις μήπως να τις παρακούσω και να χάσω την δουλειά μου?» τον προκάλεσα και έσμιξε τα φρύδια του
«εξαιτίας σου έχω μείνει δύο μήνες αγάμητος... αν δεν με βοηθήσεις να ξεσπάσω άμεσα, θα ξεσπάσω απάνω σου»
«ουουου και τώρα τρέμω... αλήθεια πίστεψες ποτέ ότι θα σε βοηθήσω σε κάτι τέτοιο?... αν νομίζεις ότι θα γίνω συνένοχος στην κακοποίηση ενός ακόμα αθώου κοριτσιού, μόνο και μόνο για να ξεσπάσεις εσύ τα νεύρα σου?... είσαι πολύ γελασμένος»
«γι αυτό πληρώνονται αδρά»
«χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει... είσαι πολύ μαλάκας να νομίζεις ότι αν ήξεραν τι τους περιμένει ότι θα ερχόταν με την θέληση τους»
«εκεί είναι το θέμα... αν το ξέρουν και έρχονται με την θέληση τους τότε το ευχαριστιούνται και ξέρεις πόσο μου την δίνει αυτό... ενώ έτσι» συνέχισε με αυτάρεσκο ύφος ανασηκώνοντας του ώμους του αδιάφορα και ήθελα να του ρίξω μια μπουνιά να πάει απο εκεί που ήρθε.
«είσαι πολύ άρρωστος κακομοίρη μου» είπα αηδιασμένη
«ενώ εσύ είσαι καλύτερη?»
«αη γαμήσου ξεκωλιάρη... που θα μου πεις εμένα ότι είμαι σαν τα μούτρα σου»
«προσπαθώ αλλά δεν με βοηθάς»
«πάρε σάκο του μποξ... κάνε μια τρύπα στο κατάλληλο ύψος και καλή διασκέδαση... απο μένα δεν θα δεις τίποτα άλλο»
«το δοκίμασα δεν έχει πλάκα» είπε και γέλασα δυνατά
«είσαι τρομερά απελπισμένος αγοράκι μου... και εγώ σε έχω προειδοποιήσει... μην ξαναβρεθείς ποτέ στην ανάγκη μου γιατί θα το μετανιώσεις» το χτύπημα στην πόρτα μας έκανε αυτόματα να απομακρυνθούμε ο ένας απο τον άλλον.
«περάστε» είπε εκείνος και τον κοίταξα που πάλευε να βρει πάλι τις ισορροπίες του.
«Έντουαρντ... είπε ο Καρλάηλ καθώς έμπαινε μέσα και σταμάτησε για μια στιγμή μόλις με είδε και μου χαμογέλασε... Μπέλα δεν ήξερα ότι ήσουν εδώ, τι κάνεις κορίτσι μου?»
«μια χαρά Καρλάηλ... εσύ?»
«και εγώ δόξα τον θεό... Έντουαρντ τι έγινε με την υπόθεση του Ντάρτον?»
«τα συμβόλαια περιμένω... είπε ρίχνοντας μια ματιά προς το μέρος μου... και είμαστε έτοιμοι»
«υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τα συμβόλαια?» με ρώτησε και του χαμογέλασα
«όχι είναι έτοιμα»
«θέλουν κάποιες διορθώσεις» πετάχτηκε εκείνος
«είναι έτοιμα» επέμενα εγώ και ο Καρλάηλ ξεφύσησε
«οκ τι συμβαίνει εδώ?»
«η Μπέλα δεν παραδέχεται ότι τα συμβόλαια που έφτιαξε δεν είναι σωστά» είπε εκείνος και τον κοίταξα με ύφος
«σας καλύπτουν απόλυτα... εσύ θες πάντα να τα τροποποιείς για να νομίζουν οι άλλοι ότι δεν είναι σωστά για να φαίνεται ότι δεν κάνω καλά την δουλειά μου» του γύρισα και ο Καρλάηλ έβαλε τα χέρια του μπροστά για να μας σταματήσει.
«πάλι μαλώνετε εσείς οι δύο?... ξεφύσησε και πέρασε το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά του απογοητευμένος... νόμιζα ότι ήταν καλή ιδέα αλλά τελικά... κούνησε το κεφάλι του απηυδισμένος... δεν ξέρω τι να κάνω πια με σας τους δύο... αν συνεχίσετε έτσι... την επόμενη βδομάδα στο επαγγελματικό ταξίδι στο Παρίσι τι θα κάνετε?» τον κοίταξε έντρομη
«δεν νομίζω να πιστεύεις ότι θα έρθω μαζί σας» του είπα γουρλώνοντας τα μάτια και ο Έντουαρντ βρήκε την ευκαιρία που ζήταγε και άστραψε το μάτι του.
«γιατί όχι καρδιά μου... είπε παραπονιάρικα και ήρθε απο πίσο μου και με έκλεισε στην αγκαλιά του... θα είναι καλή ευκαιρία να ξεδώσουμε λίγο... συνέχισε και ακούμπησε το σώμα του πάνω στο δικό μου αφήνοντας με να νιώσω τον ερεθισμό του που είχε πάρει φωτιά για να καταλάβω αμέσως τον σκοπό που ήθελε να πάω... έχουμε στρεσαριστεί τόσο πολύ απο την δουλειά που χρειαζόμαστε οπωσδήποτε λίγη διασκέδαση» έβαλε το κεφάλι του παραπονιάρικα πάνω στον ώμο μου και περίμενε την αντίδραση μου
«ο Έντουαρντ έχει δίκιο Μπέλα... θα είναι καλή ευκαιρία για όλους μας... θα έρθει μαζί μας και η Έσμε... μην μας το αρνηθείς» είπε και ο Καρλάηλ και άρχισα να φουντώνω... απο την μια ο ερεθισμός του έστελνε κύματα ηλεκτρισμού πάνω στο κορμί μου... απο την άλλη τα λόγια του που μου δήλωναν καθαρά ότι αν δεχόμουν να πάω σε αυτό το ταξίδι θα το μετανιώσω... με έκανα να βγω απο τα ρούχα μου.
«θα το σκεφτώ... τα συμβόλαια είναι έτοιμα... θα σου τα δώσω να τα ελέγξεις και εσύ... αν δεν έρθω και χρειαστούν διορθώσεις θα μπορέσω να τις κάνω και απο εδώ»
«όπως θες... τα παράτησε ο Καρλάηλ... όποτε μπορέσεις φέρτα μου να τα δω εντάξει?» με παρακάλεσε και του ένευσα.
«Έντουαρντ περιμένω τις αναφορές» απευθύνθηκε σε εκείνον που δεν είχε κουνηθεί
«είναι έτοιμες θα σε δω στο μεσημεριανό»
«οκ αγόρι μου... Μπέλα» μας χαιρέτησε και μόλις έκλεισε η πόρτα δεν κρατήθηκα άλλο
«πάρε τα χέρια σου απο πάνω μου τώρα» απαίτησα μέσα απο τα δόντια μου και με γύρισε και με κόλλησε στον τοίχο
«αλλιώς τι?» είπε και δάγκωσε τον λοβό του αυτιού μου και έκλεισα τα μάτια για να ελέγξω την αναστάτωση που ένιωσα μέσα μου.
«αλλιώς θα φωνάξω»
«μμμ... αυτό είναι πάντα το πρόβλημα με σένα... είπε με βαθιά φωνή και συνέχισε να τρίβετε απάνω μου ψιθυρίζοντας στο αυτί μου και ένιωσα την υγρασία μου να αυξάνετε σε επικίνδυνο βαθμό... το ότι πάντα φωνάζεις τις λάθος στιγμές... δεν έχεις ιδέα πως κρατιέμαι να μην σε γαμήσω αυτήν την στιγμή και να σε κάνω να πληρώσεις για όλες τις μέρες που έχω μείνει αγάμητος εξαιτίας σου... αλλά επειδή ξέρω ότι θα το ευχαριστηθείς... συνέχισε και με άφησε ξαφνικά ξέπνοη και ερεθισμένη μέχρι εκεί που δεν πάει... προτιμώ να τραβήξω μαλακία παρά να σε κάνω να βογκήξεις» είπε και έκατσε με άνεση στην καρέκλα του και βάζοντας τα χέρια του πάνω στο γραφείο του με κοίταζε με αυτάρεσκο βλέμμα περιμένοντας την αντίδραση μου.
«σου συνιστώ να έχεις στην τσέπη σου μόνιμα κανένα λαδάκι... γιατί απο εδώ και πέρα θα είναι η μόνη ικανοποίηση που θα έχεις... και σίγουρα δεν θες να βγάλεις κάλους» του είπε ειρωνικά και σηκώθηκα και έφυγα απο εκεί μέσα
Τον μαλάκα... με ερέθισε καλά καλά και μετά με άφησε για άλλη μια φορά στα κρύα του λουτρού... πως στο διάολο έχει τόση επίδραση απάνω μου... είχα φουντώσει για τα καλά και είχα πολλές ώρες ακόμα μπροστά μου για να πάω στο σπίτι να εκτονωθώ και εκείνος το έκανε επίτηδες για να με εκνευρίσει.
Πήρα τα συμβόλαια στο χέρι και αποφάσισα να πάω στον Καρλάηλ... δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτώ να πάω σε αυτό το ταξίδι ο κόσμος να χαλάσει.
«περάστε» άκουσα την φωνή του και μπήκα στο γραφείο του.
«σου έφερα τα συμβόλαια» του είπα ήρεμα και μου χαμογέλασε
«κάτσε» με παρότρυνε και όταν του έδωσα τον φάκελο που κρατούσα τον έβαλε στην άκρη και ακούμπησε τα χέρια του πάνω στο γραφείο και με κοίταξε με θλιμμένο ύφος
«η αλήθεια είναι ότι σε κάλεσα στο γραφείο μου για να σου μιλήσω χωρίς να το καταλάβει ο Έντουαρντ»
«Καρλάηλ... δεν θέλω να το συζητήσω»
«το ξέρω καλή μου... αλλά εγώ θέλω το καλό σας»
«το ξέρω και το εκτιμώ... γι αυτό θέλω να σε παρακαλέσω να με απαλλάξεις απο την υποχρέωση να έρθω στο ταξίδι... το ξέρεις ότι δεν είναι απαραίτητη η παρουσία μου... γι αυτό σε παρακαλώ μην επιμείνεις να έρθω»
«Μπέλα θα σου μιλήσω καθαρά... όταν συμφώνησα με το Έντουαρντ να έρθεις στην εταιρία»
«συγνώμη... τον διέκοψα σοκαρισμένη... δικιά του ιδέα ήταν?»
«ναι» απάντησε αυτόματα και ξεφύσησε
«γιατί δεν μου κάνει εντύπωση» είπα κουνόντας το κεφάλι μου και εκείνος παραξενεύτηκε αλλά δεν το σχολίασε.
«όπως έλεγα και πριν... στην αρχή νόμιζα ότι θα είχαμε άλλου είδους προβλήματα αν ήσασταν μαζί... είπε όλο νόημα και γέλασα... αλλά με διαβεβαίωσε ότι και οι δύο ξέρετε πολύ καλά πως να ξεχωρίζετε την επαγγελματική απο την προσωπική σας ζωή και τελικά το δέχτηκα... και όντως σε αυτόν τον τομέα δεν με απογοήτευσε κανένας απο τους δύο σας... αλλά όσο βλέπω ότι η κατάσταση μεταξύ σας αντί να ομαλύνεται οξύνετε περισσότερο... δεν μπορώ να σου κρύψω ότι έχει αρχίσει και με ανησυχεί»
«Καρλάηλ μην έχεις αυταπάτες... του είπα με ειλικρίνεια... τον ανιψιό σου τον ξέρεις πολύ καλύτερα απο όσο τον ξέρω εγώ... πίστεψες ποτέ ότι θα μπορούσε πράγματι να έχει μια κανονική σχέση?»
«όχι δεν το πίστεψα... αλλά τουλάχιστον το έλπιζα... βλέπεις εγώ έχω την ευκαιρία να βλέπω κάποια πράγματα πιο καθαρά απο ότι εσύ»
«όπως?»
«τον αλλάζεις Μπέλα... μπορεί να μην μπορείς εσύ να είσαι στην θέση να το δεις αλλά το κάνεις»
«προς το χειρότερο εννοείς σίγουρα» γέλασε και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά
«μπορεί να μην το παραδέχεται ο ίδιος αλλά όταν είναι μαζί σου τον αλλάζεις θετικά»
«συγνώμη μόνο εγώ βλέπω ότι είναι σαν αφηνιασμένο λιοντάρι όταν είναι μαζί μου?»
«ακριβώς επειδή κάνει σαν αφηνιασμένο λιοντάρι πιστεύω ότι τον αλλάζει θετικά... είναι η αντίδραση στα συναισθήματα που του γεννάς μέσα του Μπέλα... να φανταστώ ότι δεν σου έχει μιλήσει ακόμα για το τι τον οδήγησε σε αυτήν την ζωή» διαπίστωσε και έβαλα τα χέρια μου μπροστά για να τον σταματήσω
«και ούτε θέλω να μάθω» δήλωσα και με κοίταξε με περιέργεια
«προσπάθησε ποτέ?»
«δεν του έδωσα ποτέ το ελεύθερο να το κάνει... αλήθεια Καρλάηλ εκτιμώ το ενδιαφέρων σου αλλά πραγματικά δεν θέλω να μάθω» τον παρακάλεσα και το σκέφτηκε για μια στιγμή.
«θα σεβαστώ την επιθυμία σου αλλά θέλω να σε παρακαλέσω να με αφήσεις να σου πω τον λόγο που πιστεύω ότι τον αλλάζεις»
«αρκεί να μην μου πεις λεπτομέρειες»
«στο υπόσχομαι»πήρα μια βαθιά ανάσα και τα παράτησα
«εντάξει λοιπόν... σε ακούω»
«το ξέρεις ότι είναι βασανισμένο παιδί... δεν χρειάζεται να σου το πω εγώ για να το καταλάβεις... αυτό όμως που δεν ξέρεις είναι ότι, ότι έκανε το έκανε στο όνομα της αγάπης»
«δεν νομίζω ότι καταλαβαίνω τι θες να πεις»
«δεν θα μπω σε λεπτομέρειες... αλλά αυτό που πρέπει να ξέρεις είναι ότι τράβηξε πάρα πολλά μόνο και μόνο για να αποκτήσει την αγάπη της μητέρας του... και το μόνο που εισέπραξε απο εκείνην ήταν η απόρριψη... πάλεψε πολύ... υπέμενε πολλά αλλά δεν τα παράτησε ποτέ... όταν την έχασε έχασε τον κόσμο κάτω απο τα πόδια του... εκείνη τον είχε μυήσει σε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής και όταν τον πήραμε εμείς δεν μπόρεσε να δει την αλήθεια... δεν μπόρεσε να πιστέψει ότι ζούσε σε έναν ψεύτικο κόσμο και ότι ο κόσμος που του προσφέραμε εμείς ήταν ο αληθινός... ξέρεις πως τον αγαπάμε σαν δικό μας παιδί... εκείνος όμως δεν μπόρεσε να το δει ποτέ έτσι... γιατί δεν μπορεί να πιστέψει ότι υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη... το μόνο που πιστεύει είναι ότι όποιος αγαπάει βασανίζει» είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό δεν ήξερα τι να πω... αν πριν δεν ήθελα να ξέρω τι του είχε συμβεί στην ζωή του, τώρα δεν ήθελα να το μάθω με τίποτα.
«τι είναι αυτό που σε κάνει να πιστεύεις ότι τον αλλάζω»
«δεν είμαι χαζός Μπέλα... ξέρω ότι τον αγαπάς... αλλιώς δεν θα ήσουν εδώ... αλλά ξέρω ότι σε αγαπάει και εκείνος και ας μην το παραδέχεται» γέλασα αλλά δεν το σχολίασα
«πως το καταλαβαίνεις αυτό?»
«όταν τον πήραμε σπίτι ήταν κλεισμένος στον κόσμο του... δεν μίλαγε σε κανέναν... ούτε σε μας αλλά ούτε και στα ξαδέλφια του... αποφασίσαμε να τον στείλουμε στο Ριβεντελ όπου πήγαιναν και τα ξαδέλφια του, για να κοινωνικοποιείθει... ο γιατρός μας συμβούλεψε ότι αν βρεθεί με άλλα παιδιά τις ηλικίας του και δει πως εκείνα ζουν και συμπεριφέρονται, τότε ίσως αυτό να τον έκανε να αλλάξει γνώμη και τον συνεφέρει... τότε κατάλαβα την διαφορά... κάθε φορά που γύριζαν τα παιδιά το Σαββατοκύριακο ο Έντουαρντ άρχισε να αλλάζει... στην αρχή πιστέψαμε ότι ήταν το σχολείο αλλά ο Έμετ μας εκμυστηρεύτηκε για ένα κορίτσι και τότε με την Έσμε αρχίσαμε να έχουμε ελπίδες... δεν ξέραμε για σένα... ο Έμετ είχε ορκιστεί να μην τον μαρτυρήσει αλλά όταν σου έκανε εκείνη την φάρσα στην γιορτή καταλάβαμε ότι ήταν τρελά ερωτευμένος μαζί σου... τον άλλαζες Μπέλα... μέρα με την ημέρα γινόταν και πιο συνεργάσιμος... μέρα με την ημέρα γινόταν και πιο χαρούμενος... λίγο πριν την γιορτή μετά απο 5 ολόκληρα χρόνια για πρώτη φορά τον είδαμε να γελάει με την καρδιά του και τότε πιστέψαμε ότι υπήρχε ελπίδα»
«ήταν χαρούμενος γιατί ετοίμαζε να με ρεζιλέψει?» ρώτησα ειρωνικά
«όχι Μπέλα... είπε εκείνος θλιμμένος... ήταν χαρούμενος γιατί του είχες μιλήσει»
«πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα... ήταν χαρούμενος γιατί του μίλησα και αντί μετά να με αφήσει να τον πλησιάσω έκατσε και οργάνωσε όλην αυτήν την ιστορία για να με μειώσει μπροστά σε όλους... και περιμένεις να πιστέψω ότι όλα αυτά τα έκανε απο αγάπη?» ξέσπασα τελικά και μου έπιασε το χέρι απολογητικά
«δεν ξέρει άλλον τρόπο να εκφράζει την αγάπη του... αυτόν τον τρόπο του έδειξαν και με αυτόν τον τρόπο προσπάθησε να δοκιμάσει την αγάπη σου... περίμενε να του αποδείξεις ότι η αγάπη σου είναι ικανή να αντέξει τα πάντα... αλλά όταν έφυγες... τότε τα πράγματα έγιναν χειρότερα... ένιωσε προδομένος... ένιωσε ότι τον κορόιδεψες... και απο τότε άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα... όταν όμως ξαναγύρισες Μπέλα... το βλέμμα του είναι ίδιο με τότε... μπορεί να ξεγελάσει τον ίδιο του τον εαυτό αλλά δεν μπορεί να ξεγελάσει εμένα... ακόμα υπάρχει ελπίδα μέσα του»
«γιατί μου τα λες όλα αυτά?»
«γιατί βλέπω ότι είσαι έτοιμη να τα παρατήσεις»
«φαίνεται τόσο πολύ?» είπα χαμηλώνοντας το κεφάλι
«δεν σε αδικώ Μπέλα... ξέρω πόσο σκληρός μπορεί να γίνει... και θέλει κότσια για να τον αντιμετωπίσεις... αλλά δώστου μια ευκαιρία... σε παρακαλώ»
«δεν μπορώ να σου το υποσχεθώ... έχω και εγώ τα όρια μου Καρλάηλ... δεν μπορώ να κάνω τίποτα αν δεν το θέλει πρώτα εκείνος και το ξέρεις»
«το ξέρω καλή μου... αλλά ο επιμένων νικά δεν λένε?»
«θα το σκεφτώ... αλλά δεν μπορώ να σου το υποσχεθώ»
«ήδη έχεις κάνει πολλά... κανείς δεν θα σε κατηγορήσει» με παρηγόρησε και σηκώθηκε και ήρθε κοντά μου... με έκλεισε στην αγκαλιά του και μου χάιδεψε παρηγορητικά την πλάτη
«σε ευχαριστώ που με άκουσες» μου είπε και κούνησα το κεφάλι μου και έφυγα.
Απο την ώρα που έφυγα απο το γραφείο του Καρλάηλ όλος μου ο εσωτερικός κόσμος διχάστηκε... στο μεσημεριανό τον κοίταζα να μιλάει μαζί με τον Καρλάηλ και τον Έμετ για δουλειές και ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος... λες και το μόνο πράγμα που τον έκανε ευτυχισμένο ήταν η δουλειά του.
Τόσο ανάλαφρος, τόσο σοβαρός μίλαγε με τόση αυτοπεποίθηση... ήταν εξαιρετικός στην δουλειά του και κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό αλλά γι αυτόν όλος ο κόσμος του είναι μόνο αυτό?... υπάρχει περιθώριο σε αυτόν τον κόσμο να βάλει και μένα μέσα?
Υπάρχει περίπτωση να με αγαπά, όπως ισχυρίζεται ο Καρλάηλ? Όχι δεν υπάρχει περίπτωση και το ξέρω... ξέρω ότι με μισεί... ξέρω ότι ικανοποιείτε μόνο όταν με βλέπει διαλυμένη και ξέρω ότι η αγάπη μου για εκείνον ποτέ δεν θα είναι αρκετή για να τον αλλάξει... μπορεί να αλλάζει όταν είναι δίπλα μου αλλά ποτέ αυτό δεν θα είναι αρκετό... και εγώ δεν έχω άλλο κουράγιο για να παλέψω αυτόν τον δαίμονα που τον τρώει.
Τον κοίταζα και η καρδιά μου ράγιζε... το στήθος μου άρχισε να με πονά και η ανάσα μου γινόταν πιο βαριά... πνιγόμουνα που ήξερα ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να τον κερδίσω... αλλά πνιγόμουνα που ήξερα ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσω θα ήταν να τον αφήσω.
«είσαι καλά?» άκουσα την φωνή του και πετάχτηκα
«εεε... είπα αποπροσανατολισμένα και κοίταξα γύρω μου... ναι, ναι φυσικά»
«φαίνεσαι σαν να κάτι να σε απασχολεί» είπε και ένιωσα να το λέει με ενδιαφέρον και τότε έσπασα.
«ναι έχω μια εκκρεμότητα και μόλις βρήκα την λύση του... με συγχωρείτε αλλά πρέπει να γυρίσω στο γραφείο... θα σας δω αργότερα» είπα και ταυτόχρονα σηκώθηκα
«Μπέλα... μπορεί να περιμένει» είπε εκείνος με αγωνία
«όχι δεν μπορεί... με συγχωρείτε» είπα πάλι και έφυγα πριν με σταματήσουν.
Όταν γύρισα στο γραφείο μου έκατσα στον υπολογιστή και άρχισα να πληκτρολογώ το καινούργιο συμβόλαιο... δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια... έπρεπε να φύγω μακριά... να μαζέψω τα τελευταία μου κομμάτια... δεν είχα απο που να κρατηθώ... και η ανάσα μου λιγόστευε σε κάθε λέξη που εμφανιζόταν μπροστά στην οθόνη... αλλά έπρεπε να το κάνω... έπρεπε να του δείξω ότι αν ήθελε εγώ ήμουν εδώ... αλλά όχι πια.
Πήγα στο γραφείο του και την στιγμή που έφτασα στην Άντζελα πήρα μια βαθιά ανάσα.
«είναι μέσα?» την ρώτησα και μου ένευσε
Χτύπησα την πόρτα και μόλις άκουσα την φωνή του μου κόπηκαν τα πόδια... πρέπει να το κάνεις Μπέλα... δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιβιώσεις... άκουσα την φωνή της λογικής και άνοιξα την πόρτα... όταν με είδε παραξενεύτηκε.
«το χρωστάς στον Καρλάηλ» είπα και του άφησα το CD και την παραίτηση μου πάνω στο γραφείο του... κοίταζε μια εμένα και μια τα πράγματα που του είχα αφήσει πάνω στο γραφείο και έσμιξε τα φρύδια του.
«τι χρωστάω στον Καρλάηλ και τι είναι αυτά?»
«το CD δώστο στην Τζίνα... με αυτό είσαι απόλυτα καλυμμένος... την παραίτηση μου στον προσωπάρχη»
«φεύγεις?»
«δεν είμαι αυτό που περίμενες οπότε δεν νομίζω ότι σου κάνω για την δουλειά που με προσέλαβες»
«τι σου είπε ο Καρλάηλ» είπε θυμωμένος μέσα απο τα δόντια του
«μην παίρνεις αυτό το ύφος και μην κάνεις τον θιγμένο... δεν είπε τίποτα που να μην ήξερα ήδη»
«τότε τι άλλαξε?» ρώτησε ειρωνικά
«το ότι μου θύμισε για ποιον λόγο σε αγαπούσα όλον αυτόν τον καιρό... για ποιον λόγο σε αγαπώ ακόμα... αλλά περισσότερο για ποιον λόγο έμεινα μακριά σου όλα αυτά τα χρόνια»
«χα... ναι σωστά... είδαμε τα σκούρα το βάλαμε στα πόδια»
«όχι Έντουαρντ... δεν το βάζω στα πόδια»
«τότε γιατί φεύγεις?»
«θες να μείνω?»
«ναι»
«γιατί?» για μια στιγμή έμεινε να συγκεντρώνει τις σκέψεις του και γέλασα
«θέλω να έρθεις μαζί μου στο Παρίσι»
«θες να μείνω για να έρθω μαζί σου στο Παρίσι» επανέλαβα
«ναι»
«για να μου κάνεις την ζωή μου κόλαση»συνέχισα και έγειρε το σώμα του προς το γραφείο
«ναι»
«και θέλεις εγώ να το δεχτώ»
«απαιτώ να το δεχτείς... μου το χρωστάς»
«ότι σου χρωστούσα βρίσκετε μέσα σε αυτό το CD... καλή διασκέδαση» του είπα και του γύρισα την πλάτη
«Μπέλα... δεν έχω τελειώσει ακόμα μαζί σου»
«εγώ όμως τελείωσα... γι αυτό μην τολμήσεις να με ξαναενοχλήσεις» του είπα και προχώρησα προς την πόρτα χωρίς να γυρίσω να τον κοιτάξω
«θα γυρίσεις» είπε αυτάρεσκα με αυτοπεποίθηση
«μην είσαι τόσο σίγουρος για τον εαυτό σου γιατί θα χάσεις» του απάντησα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου με δύναμη.
Κλείστηκα για άλλη μια φορά στον εαυτό μου και πάλευα να βρω τις ισορροπίες μου... γιατί στο διάολο τον άφηνα να με επηρεάζει τόσο πολύ??... πρέπει να προχωρήσω την ζωή μου... πρέπει να βρω τρόπο να τον ξεπεράσω... αλλά πως?
Λίγες μέρες πριν το ταξίδι η Έσμε ήρθε να με βρει...
«Έσμε?... τι θες εσύ εδώ?»
«θέλω να μιλήσουμε» είπε παρακλητικά και με κοίταξε με ύφος θλιμμένου κουταβιού.
«εκείνος σε έστειλε?» ρώτησα απευθείας χωρίς να κρύβω τον εκνευρισμό μου.
«όχι ήρθα μόνη μου... σε παρακαλώ Μπέλα» είπε και πήρα μια βαθιά ανάσα
«μην περιμένεις όμως πολλά απο μένα»
«δεν περιμένω τίποτα καλή μου απο σένα... απλά θέλω μόνο να με ακούσεις» με παρακάλεσε για άλλη μια φορά και τότε τα παράτησα.
«πέρασε μέσα» την προσκάλεσα και την άφησα να μπει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου