Τα χέρια του Έτνουαρντ τυλίχτηκαν γύρω μου και μου ίσιωσε το σώμα ακινητοποιώντας με... τα χέρια του κράταγαν τα δικά μου σφιχτά και δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει να ξεφύγω... η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει δυνατά... έβαλε το κεφάλι του πάνω στον ώμο μου και ψιθύρισε με τραχιά φωνή.
«μην κουνηθείς... είναι πίσω μας και μας κοιτάνε... το μυαλό μου πήρε στροφές... σίγουρα αυτό δεν θα έχει καλή κατάληξη... είχα τόσο δίκιο να μην τον εμπιστευτώ... πήρα μια βαθιά ανάσα και κούνησα το κεφάλι μου για επιβεβαίωση... ωραία» είπε και άφησε ένα φιλί πάνω στο κεφάλι μου.
«13 Ιουλίου του 1996... ξεκίνησε και σφίχτηκε η καρδιά μου... 15 χρόνια πριν... ένα 13χρονο πεισματάρικο και κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο... έπρηξε τόσο πολύ την μητέρα του που κατάφερε να προκαλέσει ένα σοβαρό ατύχημα... που είχε σαν αποτέλεσμα να προκαλέσει τον θάνατο της ίδιας της, της μητέρας και της γυναίκας που οδηγούσε το άλλο αυτοκίνητο απο την αντίθετη κατεύθυνση... η ίδια παθαίνει νευρικό κλονισμό και ο πατέρας της την στέλνει εσώκλειστη στο ιδιωτικό σχολείο Ριβεντειλ γιατί δεν μπορεί να την χειριστεί»
«που τα ξέρεις εσύ όλα αυτά?» τον διέκοψα χωρίς να μπορέσω να συγκρατήσω άλλο την οργή μου... μου χτύπαγε ότι ήξερε ότι με πονά για να με κάνει να λυγίσω... αλλά εγώ δεν θα του έκανα την χάρη... να του δείξω το πόσο με πονά.
«γιατί η οδηγός του άλλου αυτοκινήτου ήταν η μητέρα μου... είπε και μου έκοψε την αναπνοή... χωρίς να το ξέρεις εκείνη την ημέρα με λύτρωσες απο τον εφιάλτη μου... αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που σε μίσησα τόσο πολύ»
«τότε γιατί?» είπα ξέπνοα χωρίς να ξέρω αν θέλω να μάθω την απάντηση.
«ήξερα ποια ήσουν απο την πρώτη μέρα που ήρθε στο σχολείο... και σου ήμουν ευγνώμον για ότι έκανες άθελα σου... αλλά όταν κατάλαβα ότι άρχισες να με ερωτεύεσαι τότε με έκανες να νιώσω περίεργα... είχα ορκιστεί ότι δεν θα αγαπήσω ποτέ ξανά στην ζωή μου... και κάθε φορά που σε κοίταζα με έκανες να θέλω να σε πλησιάσω... και αυτό με εξόργιζε... με έκανες να ενδιαφερθω για σένα με έκανες να σε αγαπήσω... και στην πρώτη δυσκολία τα παράτησες και έφυγες»
«δεν καταλαβαίνω» είπα αποπροσανατολισμένη.
«με κατηγορείς ότι εγώ φταίω για όσα μου συμβαίνουν... ότι εγώ είμαι ο υπαίτιος για την ζωή που διάλεξα... αλλά αλήθεια είναι ότι για όλα φταις εσύ»
«εγώ?»
«σε μισούσα γιατί με έκανες να σε αγαπήσω... σε μισούσα γιατί με τον τρόπο σου με διεκδικούσες... σε μισούσα γιατί με το βλέμμα σου με έκανες να ξεχνώ τον πόνο μου και όταν σταμάτησα να σε μισώ με παράτησες... και αυτό δεν πρόκειται να σου το συγχωρέσω ποτέ»
«να σου υπενθυμίσω τον λόγο που έφυγα? Ή θα χάσω τα λόγια μου» του είπα ψυχρά και γέλασε δυνατά
«τόσο λίγη ήταν η αγάπη σου για μένα?... είπε μοχθηρά και ένιωσα τα χέρια του να σφίγγουν περισσότερο γύρω μου κόβοντας μου την ανάσα... ξέρεις πόσα πράγματα έκανα εγώ για να κερδίσω την αγάπη της μητέρας μου?... ξέρεις πόσα πράγματα αναγκάστηκα να κάνω για εκείνην την αγάπη?... και όμως δεν τα παράτησα ποτέ... αντιθέτως εσύ... δεν πάλεψες ποτέ... και γι αυτό και σε μισώ θανάσιμα... δεν μπορείς να φανταστείς πόσο θέλω να σφίξω αυτήν την στιγμή τα χέρια μου και να σου κόψω την ανάσα... δεν έχεις ιδέα πως κρατήθηκα να μην σου σπάσω τα κόκαλα εκείνο το βράδυ που έκανες την πουτάνα για να με εκδικηθείς... δεν έχεις ιδέα πως γλύτωσαν τόσες γυναίκες απο τα χέρια μου για να εκδικηθώ εσένα»
«εμένα?»
«ο λόγος που μισώ της γυναίκες είναι εξαιτίας σου... κάθε φορά που έδερνα μια γυναίκα ένιωθα ότι έδερνα εσένα... κάθε φορά που αγόραζα μια γυναίκα ένιωθα ότι αγόραζα εσένα... γιατί είσαι μια φτηνή πουτάνα και τίποτα άλλο... είσαι ένα κακομαθημένο πορνίδιο που νομίζει ότι μπορεί να αποκτήσει τα πάντα με μια χρυσή κάρτα... αλλά το μοναδικό πράγμα που θέλησε να αποκτήσει πραγματικά... δεν θα το αποκτήσει ποτέ»
«άφησε με να φύγω τώρα» του είπα μέσα απο τα δόντια μου και γέλασε δυνατά
«όχι μικρή ανόητη... δεν πρόκειται να σε αφήσω αν δεν τελειώσω μαζί σου... ήθελες να με εξευτελίσεις... νόμιζες ότι με ένα χαζοσυμβόλαιο θα με έκανες να σταματήσω την οργή μου... νόμιζες ότι δεν ήμουν ικανός να πω μπροστά στους δικούς μου όλα όσα ξέρουν ήδη απλά δεν το έχουν επιβεβαιώσει... νομίζεις ότι όλα αυτά θα με σταματήσουν απο το να σε κάνω να πληρώσεις ακριβά όσα μου έχεις κάνει?»
«όχι δεν το πίστεψα ποτέ» του είπα ψυχρά
«τότε γιατί το έκανες?»
«γιατί πίστευα ότι έτσι θα μπορούσα να έχω μια ευκαιρία να σου δείξω ποια πραγματικά είμαι... ήθελα να σου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία να με μάθεις... πίστευα ότι πραγματικά υπήρχε ελπίδα και για σένα... όπως υπήρχε ελπίδα για μένα»
«υπήρχε ελπίδα Μπέλα... αλλά εσύ τα παράτησες πριν καν αρχίσεις»
«πριν καν αρχίσω» επανέλαβα ειρωνικά
«δεν πάλεψες για μένα... δεν προσπάθησες καν να με πλησιάσεις... δεν έκανες τίποτα απολύτως»
«άφησες κανέναν να σε πλησιάσει?... γύρισα στην επίθεση... κάθε φορά που σε κοίταγα ένιωθα ότι θα με σκοτώσεις με το βλέμμα σου και περίμενες ότι θα μπορέσω ποτέ να βρω το κουράγιο να σε πλησιάσω?... με ποια λογική???»
«αν με αγαπούσες αρκετά θα έβρισκες τον τρόπο... είπε σφίγγοντας το σαγόνι του πεισματικά... είχες πολλές ευκαιρίες να το κάνεις... αλλά ποτέ σου δεν με αγάπησες»
«δεν μπορείς να ξέρεις αν σε αγάπησα ή όχι»
«τότε γιατί ήρθες εδώ και καλά για να μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία ενώ ο γκόμενος σου έμεινε πίσω να σε περιμένει?... τα συζητάτε μαζί και γελάτε κρυφά μαζί μου?... αυτή είναι η δεύτερη ευκαιρία που θα μου έδινες?»
«Έντουαρντ τα έχεις παίξει τελείως??? Δεν είμαι τόσο χαζή ώστε να εκθέτω την ζωή μου αριστερά και δεξιά»
«τότε γιατί ο γκομενούλης σου ήθελε να έρθει να δει αν είσαι καλά?»
«γιατί ξέρει ότι αυτή η μέρα... λόγο του θανάτου της μητέρας μου... με κάνει να χάνω τα λογικά μου... και το μόνο που ήθελε ήταν να μου συμπαρασταθεί... και δεν είναι γκόμενος μου... για τόσο φτηνή με έχεις?»
«του λες ότι τον αγαπάς και περιμένεις να πιστέψω ότι είναι μόνο φίλος σου?»
«και στην Άλις λέω ότι την αγαπώ... τώρα θα μου πεις ότι είμαι και λεσβία?»
«μην μου τα γυρίζεις εμένα... φώναξε μέσα στο αυτί μου, είχε βγει εκτός εαυτού... πόσοι ξέρουν για μας?»
«μόνο η Άλις»
«δεν σε πιστεύω» είπε μέσα απο τα δόντια του
«θες να μάθεις τον λόγο που έφυγα?» του γύρισα την κουβέντα γιατί αυτό δεν οδηγούσε πουθενά... και ακόμα δεν είχα πει τον τελευταίο μου λόγο.
«όχι»
«εσύ χάνεις» του απάντησα και ανασήκωσα με δυσκολία τους ώμους μου αφήνοντας το κεφάλι μου να πέσει πάνω στο στερνό του ανάλαφρα... κοιτώντας πέρα μακριά στην παραλία... δεν είχε τίποτα άλλο να με κατηγορήσει και κανονικά αυτή η κουβέντα θα έπρεπε να τελειώσει εδώ... αλλά δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα και ο εκνευρισμός του δεν είχε μειωθεί ούτε στο ελάχιστο για να με αφήσει να φύγω.
«αυτά ήταν όλα?» τον προκάλεσα και σήκωσα την ματιά μου για να αντικρίσω την δική του... έβραζε απο θυμό αλλά δεν ήξερε πως να συνεχίσει.
«πάμε» είπε ξαφνικά και με έπιασε απο την μέση και άρχισε να με οδηγεί προς το ξενοδοχείο
«που ακριβώς πάμε?» ρώτησα ανάλαφρα αν και ήξερα ήδη την απάντηση.
«θα ξεφτιλιστώ που θα ξεφτιλιστώ... ας το ευχαριστηθώ τουλάχιστον... εξαιτίας σου έχω να εκτονωθώ δύο μήνες... καιρός είναι να τιμωρηθεί η σωστή γυναίκα και όχι ένα υποκατάστατο της... συνέχισε να ψιθυρίζει μέσα στο αυτί μου και άρχισα να γελάω... πολύ σύντομα θα σου κοπεί το γέλιο... αυτό σου το υπόσχομαι» είπε με τραχιά φωνή και με έβαλε μέσα στο ασανσερ.
«και νομίζεις ότι τώρα φοβήθηκα?» τον προκάλεσα και του ανασήκωσα το ένα μου φρύδι.
«και μετά λες εμένα ανώμαλο» μου αντιγύρησε και ήξερα ακριβώς τι εννοεί... όταν ήταν εκτός εαυτού ήμουν τόσο άνετη μαζί του και όταν ήταν ήρεμος με φρίκαρε τελείως... αν αυτό δεν είναι ανωμαλία τότε τι είναι???
Γέλασα δυνατά και κούνησα το κεφάλι μου... με τράβηξε απο την μέση και όταν μπήκαμε μέσα στο δωμάτιο με πέταξε πάνω στο κρεβάτι και ήρθε απο πάνω μου υποχρεώνοντας τα χεριά μου να πάνε πάνω απο το κεφάλι μου και με κοίταξε απειλητικά.
«νομίζεις ότι μπορείς να με ρεγουλάρεις?» με ρώτησε με άγριο ύφος
«ωωω... είμαι σίγουρη γι αυτό» του είπα ακόμα γελώντας και άρχισε να με φιλάει άγρια δαγκώνοντας τα χείλια μου σε σημείο να τα ματώσει.
Δεν του αντιστεκόμουν... δεν έκανα καμία κίνηση να απελευθερωθώ... απολάμβανα τόσο πολύ αυτή την στιγμή ανταποκρινόμενη σε κάθε του κίνηση αλλά εκείνος δεν σταματούσε... με το ένα του χέρι συγκρατούσε τα δύο δικά μου και με το άλλο του χέρι ξέσφιξε την γραβάτα του και την έδεσε στους καρπούς μου χωρίς να σταματήσει να με φιλάει.
«τώρα θα σου κοπεί το γέλιο» είπε μέσα απο τα δόντια του και αφού με γύρισε μπρούμυτα, έδεσε τα χέρια μου στο κεφαλάρι του κρεβατιού και έφυγε απο το κρεβάτι.
Αφουγκραζόμουν τις κινήσεις του χωρίς να μπορώ να τον δω... όταν ήρθε και πάλι κοντά μου άρχισε να μου σκίζει το φόρεμα με ένα στιλέτο ενώ το πέρναγε απο το σώμα μου γδέρνοντας με.
«μμμ... κύριε Κάλεν προσπαθείτε να με ερεθίσετε?» τον ρώτησα με βαθιά φωνή και με μια απότομη κίνηση έσκισε το ύφασμα και έκοψε το σουτιέν και το σλιπάκι μου με το στιλέτο περνώντας το χέρι του από όλην την επιφάνεια της πλάτης μου και όταν έφτασε στους γλουτούς μου τους σαλιάρισε δυνατά.
«οουουου... έτσι μωρό μου... συνέχισα αφήνοντας ένα βογκητό... κάψε με τελείως» του είπα και με έπιασε απο τα μαλλιά και με τράβηξε προς τα πίσω
«δεν με πείθεις»
«γιατί δεν ελέγχεις την υγρασία μου... εκείνη θα σε πείσει» τον προκάλεσα και έβαλε απότομα το χέρι του βαθιά μέσα μου και τώρα ήταν η σειρά του να βογκήξει.
«Χριστέ μου Μπέλα... πότε πρόλαβες?» φώναξε θυμωμένα και γέλασα δυνατά.
«εγώ σου το είπα ότι ξέρεις να ικανοποιείς τις γυναίκες... εσύ δεν θέλεις να το πιστέψεις»
«δώσε μου έναν πειστικό λόγο να μην σε σκοτώσω αυτήν την στιγμή» απείλησε
«αν με σκοτώσεις... δεν θα έχεις άλλη δικαιολογία να κακοποιείς αθώα κοριτσάκια, μιας και που θα έχεις πάρει την εκδίκηση σου απο την μοναδική γυναίκα που ήθελες πραγματικά να εκδικηθείς... αυτός σου κάνει?» του απάντησα με ύφος και βγάζοντας το χέρι του απο μέσα μου το έφερε στο στόμα μου.
«ρούφα το» απαίτησε και ανασηκώνοντας το ένα μου φρύδι παιχνιδιάρικα άρχισα να ρουφάω τα δάχτυλα του με δύναμη και την στιγμή που πέρασα την γλώσσα μου ανάμεσα απο τα δάχτυλα του, έκλεισε τα μάτια απο ευχαρίστηση... του δάγκωσα παιχνιδιάρικα τα δάχτυλα και ανοίγοντας απότομα τα μάτια του μου άστραψε ένα χαστούκι.
«σου αρέσει να παίζεις στην κόψη του ξυραφιού σωστά?... ρώτησε και κρατώντας σφιχτά τα μαλλιά μου με ανάγκασε να τον κοιτάξω ξανά... όταν αγαπάει κάποιος... κάνει τα πάντα... εσύ δεν με αγάπησες ποτέ... δεν έκανες τίποτα»
«εσύ τι έκανες για μένα?... αν λες πως με αγαπάς... τι έκανες για να με διεκδικήσεις... τι έκανες Έντουαρντ?»
«δεν σου άξιζε η αγάπη μου... για ποιον λόγο να πάλευα?»
«ούτε και η δική μου... αλλά προσπάθησα... και δεν μπορείς να το αρνηθείς... ήρθα να σε βρω... εσύ δεν με έψαξες ποτέ... προσπάθησα να σε καταλάβω... εσύ δεν ήθελες να μάθεις τίποτα για μένα... είμαι εδώ... εσύ συνεχίζεις να είσαι απών»
«νομίζεις ότι θα με συγκινήσεις?»
«νομίζεις ότι με τρομάζεις?»
«δεν άξιζε να παλέψω για σένα... γιατί είσαι πιο φτηνή και απο τις κοινές που ψώνιζα»
«θα πάει μακριά η βαλίτσα... έχω αρχίσει και νυστάζω»
«μμμμ... όντως την βρίσκεις με τον κίνδυνο»
«μμμμ... όντως έχεις μεγάλο πρόβλημα να παραδεχτείς ότι ο μόνος λόγος τελικά που με μίσησες ήταν μόνο γιατί σε αγάπησα... δεν ήθελες την αγάπη μου Έντουαρντ και όλα τα άλλα τα ακούω βερεσέ... δεν ήθελες να παλέψω για σένα... γιατί ήξερες ότι θα σε κερδίσω... θέλεις να με κάνεις να σε μισήσω... για να μην σε γιατρέψει η αγάπη μου... δεν θέλεις να γιατρευτείς Έντουαρντ... θέλεις να μείνεις πνιγμένος μέσα στο μίσος... και αυτό είναι όλο σου το πρόβλημα... φοβάσαι να είσαι κοντά μου... αλλά ταυτόχρονα δεν μπορείς να μείνεις μακριά μου»
«πιστεύεις ότι φοβάμαι να μείνω μακριά σου?» είπε ειρωνικά και γέλασε δυνατά.
«δεν μπορείς να μείνεις μακριά μου... δεν ξέρεις πως να ζήσεις χωρίς την αγάπη μου... γιατί με έφερες εχθές στο κρεβάτι?»
«ήθελα να σου κάνω τον καλό»
«όχι Έντουαρντ... ήθελες να έρθω για να κοιμηθείς στην αγκαλιά μου... γιατί δεν μπορείς χωρίς αυτήν πια... τι σε έκανε σήμερα συγκεκριμένα να αποκαλύψεις ποιος ήταν ο λόγος που με έφερες εδώ?»
«γιατί ξέρω ότι είναι η χειρότερη σου μέρα»
«όχι Έντουαρντ... γιατί νόμιζες ότι ο Τζέικ είναι γκόμενος μου... και η ζήλια σου σε έκανε να ξεσκεπαστείς... φοβάσαι να με χάσεις Έντουαρντ... παραδέξου το»
«δεν έχω να παραδεχτώ τίποτα... γιατί δεν φοβάμαι να σε χάσω»
«τότε λύσε με και άσε με να φύγω»
«όχι τόσο εύκολα... δεν έχω τελειώσει μαζί σου»
«τότε κάνε ότι είναι να κάνεις και τελείωνε... γιατί έχω και μια πτήση να προλάβω»
«θα το βάλεις πάλι στα πόδια όπως και τότε?... χα πόσο δίκιο είχα»
«τι θες απο μένα Έντουαρντ... τι είναι αυτό που πραγματικά θες???... θες να μείνω για να παλέψω???... γιατί???... για ποιον???... πάντα μόνη μου παλεύω Έντουαρντ και εσύ είσαι πάντα απών... θες να σε διεκδικήσω... απόδειξε το... δεν θες?... τελείωνε ότι είναι να κάνεις γρήγορα και μετά ξέχνα με για πάντα»
Με άφησε απο το κράτημα του και πήγε στο παράθυρο... έβαλε το χέρι του πάνω στο τζάμι και κοίταξε μακριά, συγκεντρώνοντας τις σκέψεις του.
«ήξερα ποια ήσουν... δεν ήμουν σίγουρος στην αρχή αλλά μετά το τηλεφώνημα επιβεβαιώθηκα... πίστευα ότι αν σε εκδιωκόμουν θα μπορούσα να σε ξεπεράσω... αλλά έκανα τόσο λάθος... πήρε μια βαθιά ανάσα και έβαλε το κεφάλι του πάνω στην μπουνιά του... πίστευα ότι θα ερχόσουν να με βρεις... έστω για να με εκβιάσεις... όταν όμως κατάλαβα ότι δεν θα ξαναγύριζες... με έκανες έξαλλο... ήθελα να σε μειώσω... ήθελα να σε κάνω να νιώσεις το μίσος που ένιωθα και εγώ... όταν μου είπες ότι δεν θες να κάνεις έρωτα μαζί μου... κούνησε το κεφάλι του και πήρε μια βαθιά αναπνοή... πρώτη φορά... ήθελα... να κάνω έρωτα σε μια γυναίκα και εσύ είπες όχι» γέλασε θλιμμένα
«και όταν δέχτηκα... γιατί τα κατέστρεψες όλα?» τον ρώτησα και γύρισε προς το μέρος μου.
«δεν ξέρω να κάνω έρωτα Μπέλα... δεν έχω κάνει έρωτα ποτέ στην ζωή μου... θόλωσα... δεν ήξερα τι έκανα... απο την μια σε ήθελα τόσο πολύ... απο την άλλη... ακούμπησε το σώμα του πάνω στο τζάμι και γύρισε το πρόσωπο του απο την άλλη μεριά.
«απο την άλλη?» τον παρότρυνα και γύρισε πάλι προς το μέρος μου και ήρθε κοντά μου... έβαλε τα χέρια του πάνω στην γραβάτα του και άρχισε να την λύνει
«θα σε αφήσω να φύγεις... αλλά σε παρακαλώ μην φύγεις πριν το πρωί» είπε και μου έκανε χώρο για να γυρίσω.
Γύρισα προς την μεριά του και τον κοίταξα μέσα στα μάτια...
«απο την άλλη?» επέμενα και πήρε μια βαθιά ανάσα.
«έχεις δίκιο... δεν θέλω να σταματήσω να μισώ τον εαυτό μου... γι αυτό είναι καιρός να σταματήσω να σε πληγώνω... δεν θέλω να παλέψεις για μένα Μπέλα... θέλω να φύγεις μακριά μου» είπε και σηκώθηκε απο το κρεβάτι και πήγε προς την πόρτα... σταμάτησε μόνο για μια στιγμή και γύρισε πάλι προς το μέρος μου.
«μην φύγεις πριν το πρωί» παρακάλεσε και βγήκε στον διάδρομο χωρίς να περιμένει την απάντηση μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου