Ήμασταν στο αεροδρόμιο και περιμέναμε την πτήση μας... ήθελα τόσο πολύ να ήταν και εκείνη εδώ... αλλά ήταν τόσο αγύριστο κεφάλι που κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να την πείσει να έρθει σε αυτό το ταξίδι...
«ααα, Έντουαρντ, ξέχασα να σου δώσω αυτό» είπε η Έσμε ξαφνικά και μου έδωσε έναν φάκελο
«τι είναι αυτό?» την ρώτησα με απορία
«μου το έδωσε η Μπέλα για σένα»
«η Μπέλα? πήγες και την είδες τελικά»
«ναι και μου ζήτησε να σου δώσω αυτό το γράμμα πριν μπούμε στο αεροπλάνο» την κοίταξα με απορία και ανασήκωσε τους ώμους της
Το πήρα στα χέρια μου και το κοίταζα σαν χαζός... τι στο καλό ήταν πάλι αυτό? Χα τσουλάκι... παίζεις μαζί μου εεε???
«δεν θα το ανοίξεις?»
«το θέμα ήταν να την πείσεις να έρθει όχι να μου στείλει ραβασάκι... αλλά εσύ για άλλη μια φορά απέτυχες... της είπα εριστικά και χαμήλωσε την ματιά της ξεφυσώντας... θα το ανοίξω στο αεροπλάνο» είπα και το έβαλα στην τσέπη μου
«Έντουαρντ... για πρόσεχε πως μιλάς στην θεία σου» επενέβη ο Καρλάηλ θυμωμένος και του έκανα μια γκριμάτσα και γύρισα προς την άλλη μεριά.. στο κινητό μου ήρθε ένα μήνυμα και το κοίταξα με απορία.
Εγώ στην θέση σου θα το άνοιγα τώρα... έγραφε το μήνυμα και ήταν απο την Μπέλα... είναι σίγουρα κάπου εδώ και με κοιτάει... σκέφτηκα και ξαναπήρα τον φάκελο στα χέρια μου
Τον άνοιξα και με έναν αναστεναγμό άρχισα να το διαβάζω...
Διάβασε το προσεκτικά... και μόλις πάρεις την απόφαση σου... πάρε με τηλέφωνο μπροστά στους δικούς σου και πες μου τι αποφάσισες... είναι ιδιωτικό συμφωνητικό... αν αποφασίσεις να το υπογράψεις... τότε πες δυνατά ότι έχεις μετανιώσει για όσα έκανες, παρακάλεσε με να σου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία... και τέλος πες μπροστά σε όλους ότι με αγαπάς... αν αποφασίσεις να μην υπογράψεις... πες μπροστά σε όλους το πόσο με μισείς και το ότι δεν θες να με ξαναδείς μπροστά σου... η απόφαση είναι δικιά σου... η ικανοποίηση όλη δική μου.
Τι στο καλό???... σκέφτηκα και πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να κοιτάω γύρω μου... μόνο να μπορούσα να την βρω... σίγουρα αυτήν την φορά δεν θα γλυτώσει απο τα χέρια μου... πως τολμά να με προκαλεί???... το κινητό μου χτύπησε άλλη μια φορά και το πήρα στα χέρια μου και διάβασα το μήνυμα.
Διάβασε το συμβόλαιο... έγραφε και γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου.
Γύρισα την σελίδα και άρχισα να διαβάζω...
Το συμβόλαιο ήταν ακριβώς το ίδιο με αυτό που μου είχε δώσει και την τελευταία φορά... με την διαφορά ότι το έχει προσαρμόσει στα δικά της μέτρα... με πλήρωνε με το ίδιο νόμισμα... όμως αυτό που ήταν διαφορετικό ήταν τα ποινικά ρήτρα...
Στην περίπτωση που ο Έντουαρντ Κάλεν δεν τηρήσει αυτήν την ιδιωτική συμφωνία, τότε υποχρεούται να ζητήσει γονατιστός συγνώμη στην Ιζαμπέλα Σουαν, μπροστά σε όλους του, τους συγγενείς για τον βιασμό, τον ξυλοδαρμό και τον ψυχικό τραυματισμό που υπέστη απο εκείνον... να της ζητήσει συγνώμη που προσπάθησε να την εξαγοράσει προκειμένου να παίξει όλο αυτό το θέατρο μπροστά στους ανθρώπους που τον αγαπούν με όλην τους την καρδιά προκειμένου να τον αφήσουν στην ησυχία του... να της ζητήσει συγνώμη που εκμεταλλεύτηκε την αγάπη της για να ικανοποιήσει το εγώ του... να παραδεχτεί μπροστά σε όλους το πόσο άκαρδος και άδικος ήταν με όλους τους αγορασμένους έρωτες του... να παραδεχτεί ότι για όλα όσα συμβαίνουν στην ζωή του φταίει μόνο εκείνος και κανένας άλλος... και τέλος να της εξηγήσει μπροστά σε όλους ποιοι είναι οι λόγοι που τον οδήγησαν να πάρει αυτόν τον δρόμο και να καταστρέψει την ζωή του.
Τι???... φώναξα απο μέσα μου και έσφιξα τα δόντια μου για να ελέγξω τα νεύρα μου... πίστεψε ποτέ ότι θα συμφωνούσα με κάτι τέτοιο???... φυσικά και όχι... γι αυτό ακριβώς το έκανε... για να ρίξει σε μένα το μπαλάκι και μετά να υποστώ τις συνέπειες απο την θεία μου που σίγουρα δεν θα το αφήσει έτσι... νομίζει ότι είναι έξυπνη αλλά κάνει λάθος... δεν έχω πει ακόμα την τελευταία μου λέξη.
«αγόρι μου τι διαβάζεις τόση ώρα?... ρώτησε η Έσμε και δίπλωσα τα χαρτιά κοιτάζοντας προς το μέρος της... τι σου γράφει?» ρώτησε με αγωνία και πήρα το τηλέφωνο στα χέρια μου και πληκτρολόγησα τον αριθμό της χωρίς να της απαντήσω.
«σε ακούω» είπε με τραχιά φωνή αμέσως.
«που είσαι?» την ρώτησα προσποιητά ήρεμος
«κάπου που μπορώ να βλέπω και να απολαμβάνω το υπέροχο πρόσωπο σου να παλεύει να βρει την ψυχραιμία του» πήρα μια αναπνοή και τσίμπησα την μύτη μου με τον αντίχειρα και τον δείκτη μου για να ελέγξω την ένταση μου.
«περιμένω» συνέχισε τραχιά και άρχισα να κοιτώ γύρω μου.
«συγνώμη» είπα μέσα απο την αναπνοή μου.
«δεν σε ακούω καθαρά... έχει πολύ φασαρία εδώ που είμαι... μπορείς να επαναλάβεις αυτό που είπες πιο δυνατά?» μου πέταξε με ευχαρίστηση... αν νομίζει ότι έχει κερδίσει είναι γελασμένη.
«σου ζητάω συγνώμη... είπα πιο δυνατά και είδα τα μάτια της Έσμε να γυαλίζουν απο ενθουσιασμό... ήμουν άδικος μαζί σου... σε παρακαλώ συγχώρεσε με»
«μμμ... καλά το πας... τι άλλο?» συνέχισε το παιχνίδι της για να με κάνει να νευριάσω περισσότερο.
«το έχω μετανιώσει Μπέλα... σε παρακαλώ δώσε μου μια δεύτερη ευκαιρία»
«πρέπει να το εννοείς... Έντουαρντ»
«θα κάνω τα πάντα για να μου δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία... είπα πιο πειστικά... σε παρακαλώ... συνέχισα με προσποιητή μετανιωμένη φωνή... έλα μαζί μας και θα σου αποδείξω ότι έχω αλλάξει... θα σου αποδείξω ότι η αγάπη σου με έχει αλλάξει... γιατί» είπα και κόμπιασα και ένιωσα το χαμόγελο της ικανοποίησης της.
«γιατί????»
«γιατί... συνέχισα και πήρα μια βαθιά αναπνοή και κοίταξα γύρω μου τα βλέμματα των δικών μου που ακούγαν όλην αυτήν την συνομιλία με κομμένη την ανάσα... γιατί και εγώ σε αγαπώ Μπέλα και δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εσένα» συνέχισα και απο την άλλη μεριά της γραμμή ακούγονταν μόνο οι φωνές που υπήρχαν γύρω της... οι ίδιες φωνές που άκουγα και γύρω μου... ήταν πολύ κοντά μου...πόσο κοντά μου όμως???
«Μπέλα?» ρώτησα και άκουσα τον αναστεναγμό της.
«βρες μια δικαιολογία και πήγαινε στις τουαλέτες... δεν μπαίνω στο αεροπλάνο αν δεν υπογράψεις το συμβόλαιο» είπε μόνο με αυστηρό ύφος και μου έκλεισε το τηλέφωνο στην μούρη.
Έβαλα το τηλέφωνο στην τσέπη και κοίταξα τους υπόλοιπους.
«τι είπε θα έρθει?» ρώτησε η Έσμε με αγωνία
«ναι» απάντησα και σηκώθηκα
«που πας?» ρώτησε ο Έμετ με απορία
«πάω στην τουαλέτα... θα γυρίσω γρήγορα» η Έσμε πήρε το χέρι μου και το κράτησε τρυφερά μέσα στα δικά της
«αγόρι μου... είμαι πολύ υπερήφανη για σένα... αυτή η κοπέλα είναι η λύση σε όλα σου τα προβλήματα... άφησε την να σου δείξει τον σωστό δρόμο» μου είπα παρακλητικά και κούνησα το κεφάλι μου... πήρα το χέρι μου απο τα δικά της και άρχισα να προχωρώ προς την τουαλέτα... όταν μπήκα μέσα την είδα να είναι ακουμπισμένη στον απέναντι τοίχο... ήταν τρομερά εκνευρισμένη και δεν έκανε τον κόπο να το κρύψει.
«υπέγραψε» διέταξε αυστηρά και μου έτεινε έναν στυλό και έβγαλα τα έγγραφα απο την τσέπη μου
«αν νομίζεις ότι έχεις κερδίσει... κάνεις μεγάλο λάθος»
«υπέγραψε» επανέλαβε και ήρθε απειλητικά κοντά μου... πήρα το στυλό και ακουμπώντας τα χαρτιά πάνω στον τοίχο τα υπέγραψα... της έδωσα το ένα χαρτί και μόλις το δίπλωσε το έβαλε μέσα στην τσάντα της και παίρνοντας την βαλίτσα της στο χέρι, άρχισε να προχωρεί προς την έξοδο.
«ο πόλεμος μόλις άρχισε κύριε Κάλεν» είπε την στιγμή που έφτασε στην πόρτα και μόλις βγήκε έξω την χτύπησε δυνατά και έφυγε.
Ακούμπησα τα χέρια μου πάνω στον νιπτήρα και έριξα όλο μου το βάρος πάνω στον πάγκο παίρνοντας μια βαθιά ανάσα... «ο πόλεμος μόλις άρχισε δεσποινίς Σουάν»... επανέλαβα μέσα απο τα δόντια μου και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου για να ηρεμήσω τον εκνευρισμό μου.
Μπέλα
Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό το σχέδιο αλλά η Έσμε είχε δίκιο... είναι καιρός κάποιος να τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα... και ίσως αυτό να είναι αρκετό... δεν έχω αυταπάτες αλλά τον αγαπώ τον ηλίθιο και θα προσπαθήσω να του δώσω άλλη μια ευκαιρία... και ας ξέρω ότι αυτή που θα βγει ζημιωμένη απο όλο αυτό θα είμαι πάλι μόνο εγώ.
Όταν έφτασα κοντά στην οικογένεια του όλοι πετάχτηκαν απάνω να με καλωσορίσουν... η ματιά της Έσμε ήταν μελαγχολική... αλλά την διαβεβαίωσα με τον τρόπο μου ότι όλα ήταν καλά και με χάιδεψε τρυφερά στον ώμο για να μου δώσει δύναμη.
«μωρό μου» αναφώνησε ο Έντουαρντ απο πίσω μου και την ώρα που γύρισα να τον αντικρίσω με σήκωσε στην αγκαλιά του και μας έκανε δύο σβούρες γύρω απο τον εαυτό του... τα χείλια του βρήκαν τα δικά μου και άρχισε να τα συνθλίβει... ήμουν σίγουρη ότι αν δεν ήταν οι δικοί του μπροστά, θα ήταν ικανός να τα ματώσει... αλλά τελευταία στιγμή βρήκε ξανά την λογική του και με άφησε να ακουμπήσω στα πόδια μου.
«σε ευχαριστώ» είπε με βαθιά φωνή και με έσφιξε στην αγκαλιά του και άρχισα να του χαϊδεύω την πλάτη μου τρυφερά χωρίς να πω τίποτα άλλο.
Σε όλην την πτήση καθόμασταν δίπλα δίπλα αγνοώντας ο ένας τον άλλον... ήμουν τόσο εξαντλημένη που ήθελα να κοιμηθώ... αλλά με εκείνον δίπλα μου δεν τόλμαγα... ήταν τόσο έξαλλος που μου προκαλούσε νευρικότητα... ένιωθα την οργή του και ήξερα ότι ήταν ικανός να με πνίξει στον ύπνο μου ακόμα και μπροστά σε όλους προκειμένου να ξεσπάσει... απο την άλλη ούτε και εκείνος έδειχνε να νυστάζει και έτσι μείναμε και οι δύο να κοιτάμε το κενό χαμένοι στις δικές μας σκέψεις.
Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο ήταν αργά το βράδυ και έτσι όλοι αποφασίσαμε να πάμε στα δωμάτια μας, για να αλλάξουμε και να κατέβουμε να φάμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου... όταν η πόρτα έκλεισε πίσω μου πήγα κατευθείαν προς το μπάνιο και μόλις έκλεισα και κλείδωσα την πόρτα άφησα την αναπνοή μου να βγει απο μέσα μου με δύναμη... η σιωπή του πάντα με τρομάζει... πραγματικά είμαι ανώμαλη δεν εξηγείτε αλλιώς... όταν είναι εκτός εαυτού ξέρω πως να τον χειρίζομαι... αλλά όταν είναι έτσι σιωπηλός δεν ξέρω πως να τον αντιμετωπίσω.
Έκανα ένα γρήγορο ντουζ και βγήκα έξω φορώντας μόνο την πετσέτα του μπάνιου που κατέληγε λίγο πιο κάτω απο τα κωλομέρια μου... μόλις με είδε μου έριξε μια μοχθηρή ματιά και κλείστηκε στο μπάνιο... μέχρι να βγει είχα βγάλει απο την βαλίτσα ότι χρειαζόμουν και στέγνωσα τα μαλλιά.
Όταν βγήκε απο το μπάνιο φόραγε μόνο την πετσέτα γύρω απο τους γοφούς του και ήταν τόσο σέξι... Χριστέ μου πως θα καταφέρω να του αντισταθώ και να μην του χυμίξω???... η υγρασία απο τους υδρατμούς του ντουζ, έκανε το σμιλεμένο του σώμα να γυαλίζει και απομάκρυνα το βλέμμα μου πριν γυρίσει προς το μέρος μου για να μπορέσω να ελέγξω τις ορμές μου... πως γίνεται το σώμα μου αν ανταποκρίνεται σε αυτόν τον άνθρωπο έτσι... η υγρασία ανάμεσα στα πόδια μου αυξάνετε μόνο με το που τον βλέπω... αυτό είναι φυσιολογικό?... ποτέ στην ζωή μου δεν έχω ξανανιώσει έτσι... με κανέναν άλλον δεν ένιωσα ποτέ τέτοια έλξη... σίγουρα είμαι ανώμαλη... δεν χωράει αμφιβολία πια... τα παράτησα και άρχισα να ξεντύνομαι.
«εδώ θα αλλάξεις?» ξέσπασε τελικά και γέλασα αυτάρεσκα
«έχεις κάποιο πρόβλημα με αυτό?» τον ρώτησα ειρωνικά και με κοίταξε μοχθηρά μέσα απο τον καθρέφτη.
«προσπαθείς να με αποπλανήσεις?» ρώτησε νευριασμένος
«γιατί είσαι απο τους άντρες που αποπλανούντε?» του ανταπάντησα και συνέχισα να ντύνομαι ανενόχλητη και τον άκουσα να αναστενάζει την στιγμή που σήκωσα το στριγκάκι στους γοφούς μου αλλά δεν είπε τίποτα άλλο
Μέσα απο τον καθρέφτη τον είδα να γυρίζει την πλάτη του και να πετάει με δύναμη την πετσέτα του πάνω στο κρεβάτι... το σώμα του ήταν ροδαλό και οι μύες του τόσο σφιγμένοι που με έκαναν να αναστατώνομαι ακόμα περισσότερο... αλλά δεν θα του έκανα ποτέ την χάρη να του το δείξω... αυτό το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί με δύο παίκτες και σίγουρα δεν έχω σκοπώ να κάνω πίσω... πόλεμο θέλει??? Θα τον έχει.
«έτοιμος?» τον ρώτησα την στιγμή που έλεγχα για τελευταία φορά το μακιγιάζ μου και μούγκρισε αντί να μου απαντήσει.
Δεν μπορούσα να κρύψω την ικανοποίηση μου και έτσι τον κοίταξα ευθέως και άφησα την ικανοποίηση μου να εκφραστεί στο πρόσωπο μου... ξεφύσησε δυνατά και άνοιξε την πόρτα προχωρώντας προς τον διάδρομο, χωρίς εμένα... τον άφησα να φύγει και παίρνοντας την τσάντα μου άρχισα να προχωρώ και εγώ προς τον διάδρομο με το πάσο μου.
Όταν έφτασα στο ανσανσερ και σταμάτησα δίπλα του με κοίταξε βλοσυρά και εγώ του χαμογέλασα.
«σου πάει αυτό το κουστούμι» του είπε ήρεμα και γύρισα πάλι την ματιά μου προς της πόρτες του ασανσερ που εκείνη την στιγμή άνοιξαν... εκείνος για άλλη μια φορά δεν είπε τίποτα... ήμουν σίγουρη ότι το είχε ήδη μετανιώσει που επέμενε να έρθω σε αυτό το ταξίδι και εγώ το διασκέδαζα όσο τίποτε.
Η σιωπή συνεχίστηκε μέχρι που φτάσαμε κοντά στους δικούς του.
«Μπέλα είσαι εκθαμβωτική» αναφώνησε η Έσμε και με κλείδωσε στην αγκαλιά της δίνοντας μου ένα ζεστό φιλί
«και εσύ Έσμε μου... το πράσινο σου πάει πάρα πολύ»
«ας είναι καλά η Άλις... ξέρεις έχει γίνει η προσωπική μου σύμβουλος»
«είμαι σίγουρη ότι είναι ενθουσιασμένη γι αυτό» της απάντησα χαμογελώντας της με ενθουσιασμό και αμέσως ένιωσα το χέρι του Έντουαρντ να τυλίγετε γύρω απο την μέση μου... ήταν έτοιμος να εκραγεί αλλά ήξερε πολύ καλά πως να καλύπτει τα συναισθήματα του...
«Μπέλα, Έσμε δεν θέλω να σας διακόψω αλλά νομίζω ότι δεν είναι σωστό να αφήνουμε τον Καρλάηλ και τον Έμετ μόνους τους... τι λέτε να προχωρήσουμε προς το τραπέζι μας?» είπε μελιστάλαχτα και με κοίταξε με προσποιητή λατρεία και δεν έχω ιδέα πως κρατήθηκα για να μην γελάσω.
«φυσικά αγάπη μου, έχεις δίκιο» του απάντησα στον ίδιο τόνο γυρίζοντας προς το μέρος του και βάζοντας το χέρι μου πάνω στο μάγουλο του, του χαμογέλασα ζεστά
«πρέπει να το παραδεχτώ... είπε ξαφνικά η Έσμε και γυρίσαμε ταυτόχρονα και οι δύο την ματιά μας προς το μέρος της... δεν χορταίνω να σας κοιτώ... ταιριάζετε τόσο πολύ... Έντουαρντ δεν έχεις ιδέα πόσο ευτυχισμένη με κάνεις... ένιωθα ότι ποτέ δεν θα καταφέρεις να βρεις την ευτυχία και αυτό με έκανε πάντα ανήσυχη... αλλά τώρα... πραγματικά με κάνεις τόσο ευτυχισμένη» του είπε και καθώς τον πλησίασε τον χάιδεψε απαλά στο μπράτσο του και τον κοίταξε με πραγματική συγκίνηση... τον αγαπούσε πραγματικά σαν να είναι δικό της παιδί και αυτό είναι κάτι που ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να αρνηθεί.
«σε ευχαριστώ πολύ θεία... της απάντησε ήρεμα με ένα χαμόγελο... νομίζω όμως τώρα θα πρέπει να πάμε προς το τραπέζι μας» συνέχισε και προσπάθησα πολύ σκληρά να μην στριφογυρίσω τα μάτια μου... κλασικός Έντουαρντ.
«Μπέλα... είπε με ενθουσιασμό ο Καρλάηλ και με αγκάλιασε τρυφερά... είσαι πραγματικά εκθαμβωτική» συνέχισε και του χαμογέλασα
«σε ευχαριστώ πάρα πολύ Καρλάηλ... του είπα και αφού χαιρετηθήκαμε και με τον Έμετ έκατσα στην καρέκλα που κράταγε ο Έντουαρντ για μένα... είμαι πολύ χαρούμενη που τελικά δέχτηκα να έρθω μαζί σας... όσο και να μην είναι στον χαρακτήρα μου να εμπλέκω την δουλειά με την διασκέδαση... δεν μπορώ να πω ότι δεν είμαι πολύ χαρούμενη που βρήκαμε την ευκαιρία για να ξεσκάσουμε... ο Έντουαρντ ήταν πολύ πιεσμένος τον τελευταίο καιρό και σίγουρα αυτό το ταξίδι θα τον χαλαρώσει λίγο» είπα και έγειρα προς το μέρος του και χάιδεψα το μπράτσο του ήρεμα και του χάρισα το πιο ζεστό μου χαμόγελο την στιγμή που γύρισε το πρόσωπο του προς το μέρος μου... το βλέμμα του ήταν ήρεμο αλλά κάτι μου έλεγε ότι αργότερα θα με έκανε να το πληρώσω αυτό.
«είμαι σίγουρη ότι θα κάνει καλό και στους δύο σας αυτό το ταξίδι» είπε με όλον της τον ενθουσιασμό η Έσμε και μας κοίταξε με όλην της την λατρεία.
Το δείπνο κύλησε ομαλά και την στιγμή που ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στο δωμάτιο μας εγώ ένιωθα πιο ικανοποιημένη απο ποτέ... τώρα να σε δω κύριε Κάλεν... αν νομίζεις ότι θα κοιμηθώ στον καναπέ όπως αναγκάζεις να κάνουν οι υπόλοιπες μετρέσες σου είσαι γελασμένος... θα κοιμηθείς μαζί μου θες δεν θες.
Όταν έκλεισε την πόρτα άρχισα να ξεντύνομαι κατευθυνόμενη προς το μπάνιο...
«ποια μεριά προτιμάς?» τον ρώτησα χωρίς να τον κοιτώ και την στιγμή που έβγαλα το φόρεμα μου το άφησα πάνω στην καρέκλα και γύρισα να τον κοιτάξω με απορία... εκείνος με κοίταξε με άγριο ύφος.
«δεν πρόκειται να κοιμηθείς μαζί μου» δήλωσε και γέλασα δυνατά
«δεν κοιμάμαι σε καναπέδες... αν δεν θες να κοιμηθείς μαζί μου πες να σου φέρουν μια έξτρα κουβέρτα» του δήλωσα και εγώ με την σειρά μου και μπήκα στο μπάνιο για να αφαιρέσω το μακιγιάζ μου.
Όταν γύρισα ήταν ήδη ξαπλωμένος και απλωμένος σε όλο το κρεβάτι... φόραγα μόνο το εσώρουχο μου και την σατέν κοντή μου ρόμπα και με κοίταζε καλά καλά... τον πλησίασα και τον ρώτησα άλλη μια φορά.
«ποια μεριά προτιμάς»
«δεν πρόκειται να κοιμηθείς μαζί μου»
«ο καναπές είναι εκεί... είσαι ελεύθερος να πας οποιαδήποτε στιγμή θες... του απάντησα και κράτησα το σεντόνι στα χέρια μου αλλά μου το τράβηξε με δύναμη... μην επιμένεις γιατί θα χάσεις... του είπα και βγάζοντας την ρόμπα την άφησα στο κάτω μέρος του κρεβατιού και έκατσα στην άκρη του περιμένοντας να μου κάνει χώρο.
«έτσι κοιμάσαι εσύ?» με ρώτησε νομίζοντας ότι το έκανα επίτηδες για να τον προκαλέσω
«δεν θα σου κάνω την χάρη να φορέσω κελεμπία για να νιώσεις πιο άνετα» του είπα και έγειρα προς το μαξιλάρι αναγκάζοντας τον να αποτραβηχτεί απο μένα... πήρα την άκρη του σεντονιού και το τράβηξα προς το μέρος μου... εκείνος πήγε στο πιο απόμακρο μέρος του κρεβατιού και ξεφύσησε.
Του γύρισα την πλάτη και βάζοντας το χέρι μου κάτω απο τον λαιμό μου κοίταζα πέρα μακριά αγνοώντας τον... το ίδιο έκανε και εκείνος... δεν μπορούσα να κοιμηθώ με τίποτα... η υπερένταση της μέρας με είχε κάνει τόσο νευρική... που ακόμα και το τζετ λανκ δεν ήταν ικανό να με κάνει να αποκοιμηθώ.
Ο Έντουαρντ απο την άλλη όχι μόνο κοιμήθηκε σχεδόν αμέσως άλλα δεν με άφησε στιγμή σε ησυχία... όλο το βράδυ στριφογύριζε σαν τρελός και αν δεν ήμουν ξυπνητή σίγουρα θα είχα φάει πολλές σφαλιάρες και πολλές αγκωνιές απο εκείνον... τα βρισίδια δε που έριχνε στον ύπνο του ήταν τόσο ανατριχιαστικά.
Προσπάθησα πολλές φορές να τον ξυπνήσω αλλά δεν είχε αποτέλεσμα... κάποια στιγμή όλο του το σώμα έπεσε απάνω μου και μόλις το κεφάλι του ακούμπησε στο στερνό μου πήρε μια βαθιά ανάσα και σταμάτησε να παλεύει... έβαλα δισταχτικά το χέρι μου στα μαλλιά του και άρχισα να τον χαϊδεύω ήρεμα... αυτό έδειχνε να τον ηρεμεί και ξαφνικά άρχισε να αναπνέει πιο ρυθμικά... τύλιξα και το άλλο μου χέρι γύρω απο το σώμα του και τότε ένιωσα να του ξεφεύγει ένας λυγμός.
Όσο θυμωμένη και να ήμουν μαζί του... η αγάπη μου για εκείνον πάντα με έκανε να υποχωρώ... το αυτί του κολλημένο πάνω στην καρδιά μου έδειχνε να τον γαληνεύει και έτσι δεν έκανα καμία κίνηση για να το βγάλω απο πάνω μου... έκλεισα τα μάτια και παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή άφησα τον εαυτό μου να παραδοθεί στα δικά του όνειρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου