Είχαν περάσει 3 μέρες και η κατάσταση μου δεν άλλαζε ούτε στο ελάχιστο... είχα καταντήσει ρομπότ... πήγαινα στην δουλειά, γύριζα, κλεινόμουν στο δωμάτιο μου και φτου και απο την αρχή... η Άλις φυσικά με είχε ξεχέσει... αλλά κάθε φορά που άρχιζε το κήρυγμα μόλις έβλεπε τα δάκρυα να αναβλύζουν απο τα μάτια μου το σταμάταγε και με κλείδωνε στην αγκαλιά της για να με αφήσει να ξεσπάσω.
Καθόμουν απαθής στον καναπέ χαμένη στις σκέψεις μου μέχρι που άκουσα ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα και πετάχτηκα.
«θα ανοίξεις??? Πλένω τα πιάτα» φώναξε η Άλις απο την κουζίνα και σηκώθηκα απρόθυμα.
«ναι» της απάντησα και μόλις άνοιξα την πόρτα έμεινα κάγκελο.
Τον κοίταζα σοκαρισμένη με κομμένη την ανάσα ανίκανη να κουνηθώ... είχα χάσει την μιλιά μου... και η λογική μου δεν συνεργαζόταν.
«ξέχασες το κινητό σου» είπε με ήρεμη φωνή και το έτεινε προς το μέρος μου... κοίταζα μια το κινητό και μια εκείνον με απορία... θα μπορούσε να μου το είχε στείλει... γιατί ήρθε ο ίδιος?
«ήθελα να σε δω» απάντησε στην ερώτηση μου λες και είχε ακούσει την σκέψη μου.
«Μπέλα ποιος είναι?» άκουσα την φωνή της Άλις και κλείνοντας τα μάτια μου πήρα μια βαθιά αναπνοή για να συγκεντρωθώ.
«βγαίνω για λίγο... δεν θα αργήσω» της απάντησα μόνο και κάνοντας δύο βήματα προς το μέρος του τον ανάγκασα να πισωπατήσει... έκλεισα την πόρτα πίσω μου και συνέχισα να τον κοιτώ σταθερά στα μάτια.
Παίρνοντας το κινητό απο το χέρι του γύρισα και άρχισα να προχωρώ προς το ασανσερ και εκείνος με ακολούθησε χωρίς να πει άλλη κουβέντα.
Όταν οι πόρτες έκλεισαν γύρισα να τον αντιμετωπίσω... ήταν νευρικός... αυτό και αν είναι... ο Έντουαρντ Κάλεν νευρικός?
«δεν θέλω να ξανά έρθεις εδώ» απαίτησα και χαμογέλασε
«γιατί φοβάσαι για την φίλη σου?»
«τι θες?» του πέταξα νευριασμένη
«σου είπα... ήθελα να σε δω»
«εγώ όμως δεν θέλω να σε ξαναδώ... γι αυτό μην ξανά έρθεις» του απάντησα χωρίς να χαμηλώνω την ένταση μου και την στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες του ασανσερ του έδειξα την έξοδο με ένα νεύμα αλλά εκείνος δεν κουνήθηκε.
«έχω μια πρόταση για σένα... δήλωσε και περίμενε την αντίδραση μου αλλά εγώ δεν κούνησα ούτε βλέφαρο... δεν σε ενδιαφέρει να μάθεις?» ρώτησε περίεργος
«όχι» του απάντησα αυτόματα και αυτό τον τάραξε
«κοίτα ξέρω ότι έχεις ανάγκη απο λεφτά... γέλασα ειρωνικά... και επειδή δεν θέλω να εμπλακεί σε αυτό η μαντάμ Ορντάνζ σκέφτηκα να έρθω και να σου μιλήσω αυτοπροσώπος» ανασήκωσα το φρύδι μου και έμεινα για μια στιγμή να τον κοιτάζω... δηλαδή ακόμα δεν ξέρει? Δεν μίλησε μαζί της? Χα αυτό και αν είναι νέο.
«πως έμαθες που μένω?» τον ρώτησα χωρίς να μπορέσω να χαλιναγωγήσω την περιέργεια μου
«ξέρω το όνομα σου... πόσο δύσκολο ήταν να το βρω»
«θες να μου πεις ότι ήρθες μέχρι εδώ χωρίς να μιλήσεις με την μαντάμ Ορντάνζ?»
«κοίτα Μπέλα... είτε σου αρέσει είτε όχι, έχεις υπογράψει ένα συμβόλαιο το οποίο εμένα με καλύπτει... δεν έχω ανάγκη να ρωτήσω κάποιον για σένα... γιατί πραγματικά δεν με ενδιαφέρει να μάθω τίποτα για την προσωπική σου ζωή... σαν άτομο μου είσαι αδιάφορο... θέλω συγκεκριμένα πράγματα απο σένα και δεν θέλω να εμπλακεί σε αυτό η μαντάμ Ορντάνζ... τώρα, θες να ακούσεις την πρόταση μου ή όχι» απίστευτο... γέλασα απο μέσα μου... είναι τόσο χαζός???... ε συγνώμη αλλά τα θέλει ο κώλος του.
«αφού σε καλύπτει το συμβόλαιο που έχω υπογράψει και δεν απαιτείς κάτι άλλο... ίσως και ναι» του απάντησα και άρχισα να προχωρώ προς την έξοδο και εκείνος με ακολούθησε... όταν έφτασα στο πάρκινκ του κτηρίου γύρισα προς το μέρος του ακούμπησα στον τοίχο με άνεση και αφού σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος, έβαλα το ένα μου πόδι να ακουμπήσει τον τοίχο και τον κοίταξα με απάθεια στα μάτια.
«σε ακούω»
«θέλω να σε αγοράσω για ένα μήνα» ανασήκωσα το ένα μου φρύδι
«ένα μήνα» επανέλαβα με δυσπιστία
«ξέρεις ότι το Σάββατο κάνει τραπέζι η θεία μου και σε θέλει εκεί... αλλά εκτός αυτού, έχω να κάνω ένα επαγγελματικό ταξίδι όπου θα παραβρεθεί και όλη μου η οικογένεια στο Σίδνει και θα λυπούμε για ένα μήνα... ξέρεις πόσο επίμονη είναι η θεία μου για σένα» μμμμ... λέω και εγώ... τι άλλαξε.
«καταλαβαίνεις ότι για να δεχτώ, θα πρέπει πρώτα να παρατήσω την δουλειά μου» του τόνισα
«το ελπίζω αυτό... συμφώνησε και ανασήκωσα πάλι το φρύδι μου με δυσπιστία... μην μου κάνεις την δύσπιστη... είπε αυτόματα... ξέρουμε πολύ καλά και οι δύο ότι δεν κάνεις γι αυτήν την δουλειά... πες ότι σου κάνω χάρη... μωρέ τι μας λες, σκέφτηκα και κρυφογέλασα... και θα αποκτήσεις τα λεφτά που έχεις ανάγκη και θα με βγάλεις και εμένα απο την δύσκολη θέση που με έχεις φέρει»
«μην κατηγορείς εμένα... γιατί έχεις κάνει την ζωή σου σκατά... χάρη σου έκανα... αλλά είσαι πολύ πεισματάρης για να το παραδεχτείς» έκλεισε τα μάτια για να ελέγξει τον εκνευρισμό του
«μην τραβάς το σκοινί... είπε μέσα απο τα δόντια του... συμφωνείς ή όχι?»
«θέλω να το σκεφτώ» του είπα και άνοιξε αυτόματα τα μάτια του και με κοίταξε εκνευρισμένος... δεν ήταν συνηθισμένος να του αρνούνται και στην σκέψη ότι μπορεί να το έκανα τώρα εγώ, τον είχε φέρει στα όρια του... αλλά ήξερε ότι ήμουν ικανή να το κάνω και δεν είχε περιθώριο για να με προκαλέσει... ηρέμησε το ύφος του και πήρε μια βαθιά ανάσα.
«ξέχασα να σου πω γιατί ποσό μιλάμε... κρατήθηκα για να μην γελάσω... 15.000 είναι καλά για έναν μήνα?»
«μμμμ.... τον δούλεψα περισσότερο... 15.000 εε??? Δεν ξέρω»
«θες παραπάνω???» είπε μέσα απο τα δόντια του και κρατήθηκα να μην λυθώ στα γέλια
«μπαααα... εγώ θα έλεγα ότι είναι πολλά» του απάντησα αδιάφορα και με κοίταξε σοκαρισμένος
«πόσα ζητάς?» το κορμί σου... ήμουν έτοιμη να του πω αλλά κρατήθηκα
«τον μήνα βγάζω 2.500... για σένα είναι καλά?»
«έχεις την ευκαιρία να κερδίσεις παραπάνω και εσύ ζητάς μόνο τόσα?» με ρώτησε με δυσπιστία
«έχει σημασία για σένα?»
«όχι»
«τότε τι σε νοιάζει πόσα ζητάω?»
«δηλαδή είμαστε σύμφωνοι?»
«όχι... σου είπα θέλω να το σκεφτώ... θα σε ενημερώσω εγκαίρως» του είπα και γύρισα για να φύγω αλλά με σταμάτησε.
«μην παίζεις μαζί μου γιατί θα το πληρώσεις ακριβά»
«νόμιζα ότι έχεις πέσει στην ανάγκη μου... του αντιγύρισα και την στιγμή που ανασήκωσα το ένα μου φρύδι ειρωνικά, έσφιξε το σαγόνι του για να ελέγξει την ένταση του... θα σε ενημερώσω έγκαιρα» του είπα ξανά και κοίταξα το χέρι του και με άφησε να φύγω.
Η Άλις δεν συμφωνούσε καθόλου και δεν θα δεχόμουν σίγουρα... όμως στην δουλειά το στριφογύριζα στο μυαλό μου και δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ.
«Μπέλα έτοιμα τα συμβόλαια του κύριο Κάλεν?» με ρώτησε η Ζάνια και την κοίταξα με απορία
«ποια συμβόλαια?» την ρώτησα και με κοίταξε με περιέργεια
«δεν σε ενημέρωσε η κυρία Μπέζαν για τις διορθώσεις που θέλει να κάνει στα προσωπικά του συμβόλαια?»
«όχι δεν μου είπε τίποτα» της απάντησα και έμεινε με το στόμα ανοιχτό
«ωχ τώρα ποιος την ακούει»
«άστο σε μένα» της είπα να την ηρεμήσω και σηκώθηκα να πάω στο γραφείο της.
«περάστε» άκουσα την φωνή της την ώρα που χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα.
«η Ζάνια με ενημέρωσε για τις διορθώσεις που θέλει να κάνει στα προσωπικά του συμβόλαια ο κύριο Κάλεν... γιατί δεν μου είπες τίποτα?»
«σου έστειλα ε μαιλ δεν το είδες?»
«κυρία Μπέζαν δεν μου ήρθε κανέναν τέτοιο ε μαιλ... είσαστε σίγουρη για αυτό?»
«τολμάς να μου αντιμιλάς? Γιατί δεν λες ότι τεμπέλιαζες πάλι αντί να μου λες τέτοιες κουταμάρες»
«άκου να σου πω Τζίνα... αρκετά... με έχεις φέρει μέχρι εδώ»
«πως τολμάς να μου μιλάς στον ενικό... σαν πολύ αέρα δεν έχεις πάρει»
«και εσύ σαν πολύ ψιλά δεν έχεις σηκώσει τον αμανέ???»
«απολύεσαι»
«ουυυ τώρα τρόμαξα... πολύ ευχαρίστως» της απάντησα και της γύρισα την πλάτη
«σου έδωσα την άδεια να φύγεις???» είπε εκνευρισμένη και γέλασα δυνατά
«με απέλυσες θυμάσαι???» της απάντησα και έκλεισα με δύναμη την πόρτα.
Αρκετά την ανέχτηκα δεν τα είχα ανάγκη όλα αυτά... μου άρεσε η δουλειά μου αλλά δεν θα της επέτρεπα πια να με κάνει ότι θέλει.
Βγήκα απο το μεγάλο κτήριο και πήρα μια ανάσα... επιτέλους ελεύθερη σκέφτηκα και άρχισα να προχωρώ προς το πάρκινγκ για να πάρω το αυτοκίνητο μου.
«Άλις μάντεψε» της είπα μόλις το σήκωσε πριν καν μου μιλήσει
«Μπέλα είσαι καλά? Που είσαι?» με ρώτησε ακούγοντας τον θόρυβο απο τον δρόμο.
«είμαι τέλειαααα... μόλις απολύθηκα»
«τι? γιατί?»
«δεν την άντεξα άλλο βρε Άλις... ένα χρόνο τώρα μου έχει ψύσει το ψάρι στα χείλια... της μίλησα άσχημα και με απέλυσε»
«και πολύ καλά της έκανες... καιρός ήταν να φύγεις απο εκεί... εγώ απορώ πως άντεξες τόσο»
«τώρα τελείωσε... πως θα το γιορτάσουμε?»
«τι λες για σοπινγκθέραπι?»
«σου λέω εγώ ποτέ όχι? Για να είμαι ειλικρινής το έχω τρομερή ανάγκη»
«που θα βρεθούμε?»
«στο μολ»
«οκ ξεκινάω»
«οκ καρδιά μου θα τα πούμε εκεί» της είπα γελώντας και έβαλα μπρος...
Οδηγούσα και ένιωσα τόσο ανάλαφρα τόσο καλά... όμως την στιγμή που πέρασα έξω απο το κτήριο της εταιρίας του Έντουαρντ σταμάτησα στο φανάρι και έμεινα να το κοιτάζω... οι δουλειές μας ήταν τόσο κοντά... εγώ ήμουν πάντα τόσο κοντά του και αυτός ήταν πάντα τόσο τυφλός.
Ήμουν το δεξί χέρι της προσωπικής του δικηγόρου και εκείνος δεν είχε ιδέα... πόσο αφελής είναι... αν έπαιρνε τηλέφωνο να ζητήσει τα στοιχεία για το Wild Rose... τώρα θα ήξερε το πραγματικό της όνομα και θα ήξερε ότι δεν πήγε ποτέ στο ραντεβού τους... αλλά ήταν τόσο σίγουρος γι αυτό το χαζοσυμβόλαιο που έμεινε μόνο σε όσα ήξερε και δεν έψαξε τίποτα για μένα.
Έστριψα στην γωνία μόλις άνοιξε το πράσινο και κατευθύνθηκα προς το γκαραζ του κτηρίου του... μόλις πάρκαρα το αμάξι πήρα ξανά την Άλις.
«Άλις?»
«έλα έπαθες τίποτα?»
«όχι... είμαι στο γκαράζ του κτηρίου του Έντουαρντ»
«τι... Μπέλα τι πας να κάνεις?»
«θα το δεχτώ» της είπα και περίμενα την αντίδραση της
«πας καλά??? Γιατί θες να παίζεις με την φωτιά???»
«γιατί Άλις έχω ήδη καεί»
«είσαι σίγουρη γι αυτό?»
«ναι»
«Μπέλα θα το μετανιώσεις
«το έχω κάνει ήδη» κλαψούρισα με παράπονο και αναστέναξε
«θα έρθω απο εκεί για συμπαράσταση»
«μείνε στο γκαράζ... δεν θέλω να σε δει,θα σε αναγνωρίσει»
«δεν είμαι σίγουρη γι αυτό»
«Άλις δεν έχεις αλλάξει καθόλου απο τότε... μπορεί να μην μας έδινε σημασία αλλά σίγουρα θα καταλάβει ότι κάπου σε ξέρει... δεν θέλω ακόμα να ανακαλύψει την αλήθεια»
«οκ θα σε περιμένω στο γκαραζ»
«Άλις»
«ναι»
«σε ευχαριστώ»
«καλό κουράγιο... σταχτοπούτα»
«σε ευχαριστώ κολοκυθούλα μου» της είπα και άνοιξα την πόρτα αποφασιστικά και άρχισα να προχωρώ προς το εσωτερικού του κτηρίου.
Μόλις έφτασα επιτέλους στο γραφείο του προχώρησα προς την γραμματέα του.
«καλημέρα σας δεσποινής Σουαν, ο κύριος Κάλεν σας περιμένει» μου ανακοίνωσε πριν καν μιλήσω και την ένευσα.
«παρακαλώ απο εδώ» είπε και σηκώθηκε να με οδηγήσει προς την πόρτα του γραφείου του, την χτύπησε και μόλις εκείνος της έδωσε την άδεια άνοιξε την πόρτα και με άφησε να περάσω πρώτη.
«σε ευχαριστώ Αντζελα» της είπε καθώς με κοίταζε και εκείνη έκλεισε την πόρτα πίσω μου και με αποφασιστικά βήματα άρχισα να τον πλησιάζω.
«τι δουλειά έχεις εδώ?» με ρώτησε άγρια αμέσως μόλις έκλεισε η πόρτα πίσω μου και γέλασα με το ύφος του
«νόμιζα ότι περίμενες μια απάντηση» του είπα αδιάφορα και μόλις έφτασα στο γραφείο του έκατσα στην γωνία ακριβώς δίπλα του και τον κοίταξα με αυθάδεια.
«θα μπορούσες να με πάρεις τηλέφωνο»
«και να χάσω την ευκαιρία να δω την φάτσα σου όταν θα σου δώσω την απάντηση μου?» τον ειρωνεύτηκα και ξεφύσησε περνώντας το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά του.
«άρα να φανταστώ ότι δεν θα δεχτείς» δήλωσε και πήρε άλλη μια αναπνοή
«έχεις λίγη φαντασία... με κοίταξε βλοσυρά ζαρώνοντας τα μάτια του... αλλά έχω έναν όρο» συνέχισα και με κοίταξε με βλέμμα.. γιατί δεν μου κάνει εντύπωση
«ήρθες για να με εκβιάσεις?» με ρώτησε μέσα απο τα δόντια του και γέλασα δυνατά
«ήρθα να σου κάνω χάρη... δεν θέλω τίποτα απο σένα... απλά θέλω να με αφήσεις... φυσικά μόνο όσο είμαστε μπροστά στους δικούς σου... να είμαι ο εαυτός μου»
«συγνώμη?»
«τι δεν κατάλαβες?»
«αυτό είναι πολύ επικίνδυνο» είπε και κούνησε το κεφάλι του
«Έντουαρντ... προφανώς δεν έχεις ιδέα πως συμπεριφέρεται ένα ζευγάρι και το μόνο που σου ζητώ είναι να με αφήσεις να σου υποδείξω τον τρόπο ώστε οι υπόλοιποι να το πιστέψουν... τι το επικίνδυνο βρίσκεις σε αυτό?»
«δεν θέλω να με ακουμπάς»
«έχεις δει πολλά ζευγάρια να έχουν σχέσει και να κάθονται ο ένας απέναντι απο τον άλλο ψυχροί και να είναι όντως ερωτευμένοι?» τον ρώτησα με απορία ανασηκώνοντας τα φρύδια μου και ξεφύσησε
«δεν βλέπω πως θα λειτουργήσει αυτό» είπε περισσότερο στον εαυτό του
«δεν έχω σκοπό να εκμεταλλευτώ την κατάσταση... έχεις το λόγο μου γι αυτό... απλά δεν θέλω να καταλάβουν ότι παίζουμε θέατρο... αυτό είναι όλο»
«γιατί το κάνεις αυτό?»
«νιώθω απλά ότι σου το χρωστάω τίποτα άλλο... και αν θες να ξέρεις... είπα χαμογελώντας... θα μπορούσα να το κάνω ακόμα και χωρίς λεφτά... αλλά επειδή ξέρω πάρα πολύ καλά το κόλλημα που έχεις πάνω σε αυτό το θέμα... θα σε αφήσω να κάνεις αυτό που θες, αρκεί να με αφήσεις και εσύ να κάνω αυτό που πρέπει... τι λες?»
«που είναι η παγίδα?»
«δεν υπάρχει καμία παγίδα»
«και γιατί να το πιστέψω?»
«γιατί απλά με έχεις ανάγκη... και γιατί όσο και να μην το πιστεύεις... εγώ σου λέω την αλήθεια... απλά είσαι πολύ τυφλός για να την δεις» του είπα σοβαρά και ξεφυσώντας τα παράτησε.
Γύρισε απο την άλλη μεριά και άνοιξε το πρώτο συρτάρι βγάζοντας το μπλοκ των επιταγών... μόλις έγραψε το ποσόν και το υπέγραψε το έτεινε προς το μέρος μου και με κοίταξε στα μάτια.
«όχι υπερβολές»
«όχι υπερβολές... του είπα και κοιτάζοντας το ποσόν ξεφύσησα... έσκισα την επιταγή και με κοίταξε με απορία... 2,500 συμφωνήσαμε» του είπα αυστηρά και πέρασε το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά του.
«είσαι πολύ πεισματάρα»
«εγώ ξέρω τι είμαι... εσύ???» του είπα και του ανασήκωσα το φρύδι μου... με κοίταξε με μισό μάτι και άρχισε πάλι να γράφει την καινούργια επιταγή.
«τώρα είμαστε σύμφωνοι?» κοίταξα την επιταγή και την έβαλα στην τσάντα μου αλλά πριν απαντήσω χτύπησε η πόρτα και πριν προλάβει να απαντήσει ο Εντουαρντ άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα η Έσμε
«Έντουαρντ αγόρι μου συγνώμη αλλά... ξεκίναγε να λέει απολογητικά αλλά μόλις με είδε σταμάτησε και μου χάρισε ένα τεράστιο χαμόγελο... Μπέλααα... είπε με ενθουσιασμό και ήρθε προς το μέρος μου... της χάρισα το πιο ζεστό μου χαμόγελο και αφού κατέβηκα απο το γραφείο του πήγα με γρήγορο βήμα προς το μέρος της και την αγκάλιασα θερμά... πόσο χαίρομαι που σε βλέπω»
«και εγώ Έσμε μου» της είπα και της έδωσα ένα φιλί και μου το ανταπέδωσε.
«πως απο δω?»
«έφυγα απο την δουλειά και περνώντας απο εδώ σκέφτηκα να ανέβω να πω ένα γεια στον Έντουαρντ»
«και πολύ καλά έκανες... τι εννοείς ότι έφυγες?» με ρώτησε με απορία και γέλασα
«τσακώθηκα με την αφεντικίνα μου και εκείνη με απέλυσε»
«αλήθεια?» με ρώτησε με πληγωμένο ύφος
«μην στεναχωριέσαι γι αυτό... της είπα με χαμόγελο... δεν έχω ιδέα πως την άντεξα τόσο»
«αλήθεια δεν μου είπες που δούλευες»
«στον Κραουν κοπορέσον... ήμουν το δεξί χέρι της δικηγόρου Μπέζαν» είπα και με την άκρη του ματιού μου είδα τον Έντουαρντ να γουρλώνει τα μάτια του.
«η δικηγόρος Μπέζαν, δεν είναι η δικηγόρος σου?» ρώτησε η Έσμε τον Έντουαρντ και εκείνος ένευσε
«έκανε και ένα καλό... είπα στην Έσμε και την έκανα πάλι να με κοιτάξει... μας ξαναέφερε κοντά» της είπα και της έκλεισα το μάτι.
«να ναι καλά... και τώρα τι θα κάνεις???»
«σκέφτομαι να το ρίξω λίγο έξω και να χαλαρώσω... μετά θα δω... άλλωστε ποτέ δεν συμφώνησε ο πατέρας μου με αυτήν την δουλειά και πάντα τσακωνόμασταν γι αυτό»
«γιατί?»
«γιατί ο πατέρας μου ήθελε να δουλέψω για εκείνον αλλά εγώ δεν ήθελα να εκμεταλλευτώ τα λεφτά του... ήθελα να ζήσω ανεξάρτητη και δεν θα μου το συγχωρέσει εύκολα αυτό»
«πραγματικά είσαι το κάτι άλλο... είπε με ένα χαμόγελο η Έσμε και τις το ανταπέδωσα... δεν ξέρω τι να πω... είσαι άξια κοπέλα» χαμογέλασα και προσπάθησα να αλλάξω θέμα
«εσύ πως απο εδώ?»
«ήρθα να ρωτήσω τον Έντουαρντ για αύριο... θα έρθετε έτσι δεν είναι?» ρώτησε με αγωνία και της έτριψα το μπράτσο
«φυσικά και θα έρθουμε... αυτό συζητούσαμε τώρα... κανονίζαμε τι ώρα θα έρθει να με πάρει»
«δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι γι αυτό... τότε να σας αφήσω και θα τα πούμε αύριο»
«και εγώ μόλις έφευγα... θες να σε πάω κάπου?»
«έχω ραντεβού με την Ρόζαλη... την γυναίκα του γιου μου του Έμετ... θα πάμε για ψώνια... ξέρεις ετοιμασίες για αύριο»
«μη μου πεις... την κοίταξα με ορθάνοιχτα μάτια... η Ρόζαλη... η Ρόζαλη Χέιλ είναι η γυναίκα του Έμετ?»
«την ξέρεις?»
«μα φυσικά και την ξέρω... ήταν σε άλλη τάξη απο μας αλλά ήταν πολύ δημοφιλής... αυτό είναι απίστευτο... φαντάζομαι ότι είναι ακόμα εκθαμβωτική» της είπα και μου χαμογέλασε
«είναι πραγματικά πολύ όμορφη»
«άραγε θα με θυμάται?... είπα περισσότερο στον εαυτό μου... πω πω απίστευτο μου φαίνεται που θα ξαναδώ μετά απο τόσα χρόνια και τον Έμετ και την Ρόζαλη... δεν φαντάζεσαι πόσο ανυπομονώ»
«γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας για ψώνια?» ρώτησε αυθόρμητα και την κοίταξα με ενθουσιασμό... ο Έντουαρντ απο την άλλη έβραζε μέσα του αλλά δεν τόλμαγε να πει τίποτα.
«για την ακρίβεια... στο γκαράζ με περιμένει η φίλη μου η Άλις... η Άλις Μπρόκερ... τόνισα περισσότερο για εκείνον... είμασταν μαζί συμμαθήτριες όταν πηγαίναμε στο Ριβεντελ... γύρισα προς το μέρος του Έντουαρντ... ξέρεις πόσο επίμονη είναι με τα ψώνια... είπα στριφογυρίζοντας τα μάτια μου... και με περιμένει για σοπινγκθεραπι... θα είναι χαρά μας αν έρθετε μαζί μας»
«τέλεια... αναφώνησε η Έσμε και με πήρε αγκαλιά... πάω να βρω την Ρόζαλη και θα τα πούμε τότε στο γκαραζ»
«πολύ καλή ιδέα» της είπα εγώ και της ανταπέδωσα την αγκαλιά της.
«Μπέλα... έχω μια απορία»
«τι Έσμε μου?»
«γιατί δεν σε θυμάμαι»
«έφυγα δύο χρόνια πριν την αποφοίτηση μου... και ήμουν πολύυυ διαφορετική τότε» της τόνισα και με κοίταξε με απορία
«έφυγες γιατί?»
«κάποιος την γελοιοποίησε μπροστά σε όλο το σχολείο, στην τελική παράσταση της σχολικής χρονιάς» είπε ο Έντουαρντ και γύρισα προς την μεριά του
«το θυμάσαι αυτό?» τον ρώτησα με απορία
«ποιος μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο?» ρώτησε η Έσμε πριν απαντήσει ο Έντουαρντ σοκαρισμένη
«ωωω Έσμε μου... περσινά ξινά σταφύλια... τι σημασία έχει τώρα πια... έχουν περάσει τόσα χρόνια»
«περίμενε... είπε ξαφνικά η Έσμε και ακινητοποιήθηκε... ήσουν η σταχτοπούτα που έφυγε κλαίγοντας απο την σκηνή?» με ρώτησε και γούρλωσε τα μάτια
«δυστυχώς ναι... αυτή ήμουν»
«μα εσύ δεν έχεις καμία σχέση με εκείνο το κορίτσι»
«σκέτη μετάλλαξη σωστά» την πείραξα και μου χαμογέλασε.
«απίστευτο» είπε με γουρλωμένα μάτια και με κοίταζε καλά καλά χωρίς να το πιστεύει
«καλύτερα να πας να βρεις την Ροουζ... αρκετά ζαλίσαμε τον Έντουαρντ με όλα αυτά... σίγουρα θα έχει πολλές δουλειές να κάνει» της είπα συνωμοτικά και μου χάιδεψε το μπράτσο.
«έχεις δίκιο... θα τα πούμε κάτω»
«σε ένα λεπτό θα κατέβω» της είπα και κατένευσε.
«γεια σου Έντουαρντ θα τα πούμε αύριο... καλή συνέχεια αγόρι μου»
«καλά ψώνια θεία» της απάντησε ήρεμα αλλά τον ήξερα αρκετά καλά ώστε να ξέρω ότι μόλις κλείσει η πόρτα θα ξεσπάσει.
«ώστε δεν γνωριζόμασταν απο πριν» είπε μέσα απο τα δόντια του
«μην μου κάνεις τον θυμωμένο γιατί δεν με πείθεις... εγώ είπα την αλήθεια απο την αρχή... εσύ δεν έκατσες να την ψάξεις καλύτερα» του είπα και σηκώθηκε απο την καρέκλα του και ήρθε μπροστά μου
«τι παιχνίδι παίζεις?»
«ότι παιχνίδι ήθελα να παίξω το έχω παίξει ήδη... του είπα προκλητικά... σου είπα... είμαι εδώ γιατί απλά νιώθω ότι σου το χρωστάω»
«μου το χρωστά?? Και γιατί δεν είπες τίποτα πιο πριν»
«ποια ακριβώς στιγμή Έντουαρντ?... τον προκάλεσα... την στιγμή που ήσουν έτοιμος να μου κοπανήσεις το κεφάλι στον νιπτήρα? Ή μήπως την στιγμή που με κάλεσες στο δωμάτιο σου για να με τιμωρήσεις... ποια ήταν η κατάλληλη στιγμή Έντουαρντ???» άφησε το χέρι του απο το δικό μου και έκανε ένα βήμα πίσω.
«φύγε» είπε κλείνοντας τα μάτια και τον πλησίασα
«σου έδωσα πολλά στοιχεία για να το καταλάβεις... μην κατηγορείς εμένα που δεν άκουσε τίποτα απο όσα είπα... προσπάθησα Έντουαρντ... μέχρι την τελευταία στιγμή σου έλεγα ότι δεν είμαι αυτή που νομίζεις αλλά δεν με άκουγες»
«φύγε» είπε πάλι μέσα απο τα δόντια του.
«θα φύγω αλλά όχι πριν μάθεις και αυτό»
«έχει κι άλλο?... είπε ανοίγοντας τα μάτια του απότομα... γιατί δεν μου κάνει εντύπωση»
«πάρε τηλέφωνο την μαντάμ Ορντάνζ και ρώτα το πραγματικό όνομα του Wild Rose» με κοίταξε σοκαρισμένος
«τι θες να πεις?»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου