Haunted Love M2o "6. Never Be The Same"

Μέχρι να φορέσω ένα στενό μποξεράκι, να βάλω το λάπτοπ στο μικρό τραπεζάκι και να το ανοίξω, εκείνη είχε γυρίσει κρατώντας στο χέρι της ένα μικρό υφασμάτινο σακουλάκι παραφουσκωμένο... Το πρόσωπο της ανέκφραστο, οι κινήσεις της είχαν δυναμισμό και καθώς έκατσε δίπλα μου άφησε απόσταση ανάμεσα μας... Αυτόματα ένιωσα το στήθος μου να διαλύεται... με είχε μισήσει ή τουλάχιστον προς το παρόν από άμυνα, κράταγε τον εαυτό της σε μια ασφαλή απόσταση από μένα για να μην επιτρέψει στον εαυτό της να τυφλωθεί από τα πραγματικά της συναισθήματα, όποια και να ήταν αυτά που κράταγε καλά κρυμμένα από μένα για να μην πληγωθεί περισσότερο.

«Σίγουρα χρειάζομαι ένα ποτό αυτήν την στιγμή... Θες και εσύ ένα;» ρώτησα καθώς σηκωνόμουν και εκεί κοίταξε προς την οθόνη του υπολογιστή μου με περιέργεια.

«Ναι» απάντησε συνεχίζοντας να την κοιτάει επίμονα και έδειχνε κάτι να την προβληματίζει.

«Δεν έχει κάτι για να ανακαλύψεις για την δουλειά μου... και σίγουρα καλό θα ήταν να μην τον αγγίξεις πριν έρθω... γιατί αν μπεις καταλάθος στα δεδομένα της υπηρεσίας μου... τότε θα έχουμε μόνο 12 ώρες μέχρι να ανακαλύψει ο Χάντερ ότι είμαι εδώ... και σίγουρα δεν θα μας φτάσουν για να είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε» της δήλωσα καθώς άνοιγα το μπαράκι και εκείνη γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου.

«Τι σημαίνει το πουλί» ρώτησε και χαμογέλασα.

«Τίποτα και τα πάντα» απάντησα απλά και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της... «Καμία ιδιαίτερη προτίμηση;» ρώτησα και αναστέναξε.

«Έχει τεκίλα;» ρώτησε και γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου δύσπιστα... «Τι;» ρώτησε περίεργη.

«Τίποτα το ιδιαίτερο...» είπα αδιάφορα καθώς πήρα το μπουκάλι και δύο ποτήρια στα χέρια μου και εκείνη με κοίταξε δύσπιστα... «Ήταν ένα όνειρο... μάλλον  εφιάλτη θα τον χαρακτήριζα περισσότερο αλλά τέλος πάντων...» συνέχισα και μόλις έκατσα ξανά στο ίδιο σημείο που καθόμουν πριν, της έτεινα το ένα ποτήρι και καθώς άνοιξα το μπουκάλι άρχισα να γεμίζω τα ποτήρια μας συνεχίζοντας... «Το είδα λίγο πριν με πάρουν τηλέφωνο για να μου δώσουν την επόμενη αποστολή μου» συμπλήρωσα με νόημα ώστε να καταλάβει σε ποια αποστολή αναφερόμουν και μόλις τσούγκρισα το ποτήρι της ήπια το δικό μου ποτό μια και έξω και με μιμήθηκε και εκείνη... Ξαναγέμισα τα ποτήρια μας και βάζοντας στην άκρη το μπουκάλι την είδα που ήταν έτοιμη να κατεβάσει και το δεύτερο... «Με σύνεση, θέλω να έχεις καθαρό μυαλό» την επέπληξα και εκείνη ανασηκώνοντας το φρύδι της προκλητικά, το ήπιε.

«Μην φοβάσαι... έχω γίνει γερό ποτήρι τον τελευταίο καιρό...» δήλωσε και κατέπνιξα τον αναστεναγμό μου κοιτώντας προς την οθόνη του υπολογιστή... «Τι όνειρο ήταν;» ρώτησε και γέλασα σιγανά πριν γυρίσω ξανά την ματιά μου προς το μέρος της.

«Θυμάσαι πως ξεκινάει το Mr and Mrs Smith;» την ρώτησα και εκείνη κατένευσε.

«Με την αποστολή τους στην Μπογκοτά της Κολομβίας» είπε και κατένευσα και εγώ για επιβεβαίωση.

«Ήταν ακριβός η ίδια σκηνή... όπως γνωρίστηκαν στο μπαρ που πήγαν σε εκείνο το υπαίθριο τοπικό πάρτι και τα λοιπά, με την μόνη διαφορά ότι εμείς δεν προλάβαμε να πάμε στο ξενοδοχείο» της είπα και με κοίταξε με περιέργεια χωρίς να καταλαβαίνει και ήπια το δεύτερο ποτήρι μου μονορούφι για να μπορέσω να χαλαρώσω λίγο πριν οι μνήμες ξυπνήσουν και με κάνουν να χάσω το μυαλό μου.

«Και αυτό το λες εφιάλτη;» ρώτησε δύσπιστα... «Τόσο πολύ σε βασάνισα» συμπλήρωσε κοροϊδευτικά και μόλις γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της και είδε όλον τον πόνο στα χαρακτηριστικά μου, έμεινε σοκαρισμένη να με κοιτάει χωρίς να καταλαβαίνει ακόμα.

«Όταν τελειώσαμε, την στιγμή που έμεινες ακίνητη, σε έγειρα προς τα πίσω και είχες μια τρύπα από ριπή όπλου ανάμεσα στα δύο σου μάτια» της είπα και μόλις κατάλαβε τον λόγο που το θεωρούσα εφιάλτη, χαλάρωσε τα χαρακτηριστικά της αλλά δεν είπε και τίποτα άλλο... «Γιατί ανάμεσα στα μάτια Μπέλλα;... Γιατί όχι κάπου αλλού;» δεν άντεξα και την ρώτησα και εκείνη καταλαβαίνοντας τι εννοούσα, γύρισε την ματιά της προς την άλλη μεριά για να αποφύγει την ματιά μου και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Ένας δικός του, μετά από πολύ ψάρεμα, μου είπε ότι με αυτόν τον τρόπο είχε σκοτώσει ο Χάντερ τον Τζέικομπ και σκέφτηκα ότι αν κάνω και εγώ το ίδιο, ίσως...» η φωνή της έσβησε στα τελευταία της λόγια και κοίταξε το άδειο της ποτήρι χωρίς να συνεχίζει.

«Να καταλάβαινα κάτι ώστε να ψάξω να σε βρω;» προσπάθησα και γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου και με κοίταξε άδεια.

«Δεν ξέρω Έντουαρτ... Περίμενα πως και πως αυτήν την στιγμή... αλλά ταυτόχρονα έτρεμα και για τις επιπτώσεις... Προσπαθούσα να πιαστώ από όπου μπορούσα, άφηνα σημάδια αλλά περάσανε 10 μήνες και εσύ δεν εμφανιζόσουν... Περίμενα, πίστευα ότι εκείνος ο ίδιος θα σε προκαλούσε με κάποιον τρόπο ώστε να σε φέρει σε μένα... δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιον άλλον λόγο θα μπορούσε να μας κρατάει... άλλα όσο πέρναγε ο καιρός, άρχισα να απελπίζομαι, δεν μπορούσα να βρω μια λογική σε όλα αυτά... Αν δεν με ήθελε για να σε εκδικηθεί... γιατί άλλο θα μπορούσε να με θέλει;» ρώτησε και ξεφύσησα βαριά.

«Γι αυτό... μην αμφιβάλεις» της επιβεβαίωσα και μπερδεύτηκε ακόμα περισσότερο.

«Μα πέρασαν 10 μήνες Έντουαρτ... 10 μήνες... Δεν έχει λογική» κατέληξε τελικά και τείνοντας το χέρι της άρπαξε το μπουκάλι και ξαναγέμισε το ποτήρι της... Δεν την σταμάτησα.

«Έχεις ακούσει αυτό που λένε το τερπνόν μετά του ωφελίμου;...» με κοίταξε... «Γι αυτό» της είπα και μόλις άφησε το μπουκάλι στο πάτωμα, το σκέφτηκε για λίγο και αφού ήπιε και αυτό το ποτήρι, έκλεισε τα μάτια της για να ελέγξει το κάψιμο στον λαιμό της και μόλις τα άνοιξε ξανά με κοίταξε στα μάτια πιο αποφασιστικά.

«Θέλω να τα μάθω όλα» δήλωσε αυστηρά εννοώντας το και κατένευσα σοβαρός.

«Γι αυτό είμαι εδώ» της επιβεβαίωσα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, μάζεψε όσο κουράγιο μπορούσε και γύρισε την ματιά της ξανά προς την οθόνη.

«Θα μου πεις τελικά τι σημαίνει το πουλί;» ρώτησε ξανά και γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου.

«Εσύ τι πιστεύεις ότι σημαίνει;» την ρώτησα πίσω και ανασήκωσε τα δύο της φρύδια ειρωνικά.

«Είσαι πράγματι αγγελιοφόρος, έτσι δεν είναι;»

«Είμαι πολλά πράγματα αλλά ναι, μια από τις ιδιότητες μου στην υπηρεσία μου είναι και αυτή... ο λόγος που κάνω την μαϊμού» της είπα χαριτολογώντας και γέλασε χαλαρώνοντας... «Ότι ακριβός είσαι και εσύ τώρα» προχώρησα και παγώνοντας το χαμόγελο στα χείλια της, με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια και ζάρωσε τα φρύδια της... «Ήμουν σίγουρος ότι σε κρατάει στο σκοτάδι... αλλά πόσα έχεις καταλάβει από μόνη σου Μπέλλα;» την ρώτησα και αναστέναξε.

«Δεν είμαι σίγουρη... αλλά πιστεύω αρκετά» είπε και περνώντας το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου άφησα την πλάτη μου να πέσει βαριά πίσω στην πλάτη του καναπέ και κοίταξα για λίγο μακριά.

«Σίγουρα έχουμε να πούμε πάρα πολλά... δεν πρέπει να χωριστούμε ξανά πριν τα ξεκαθαρίσουμε όλα...» τόνισα και εκείνη φάνηκε θετική πάνω σε αυτό... «Και το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν έχουμε καθόλου χρόνο» συνέχισα και την κοίταξα για να δω τις αντιδράσεις της.

«Είπες ότι δεν ήρθες να εκπληρώσεις την αρχική σου αποστολή... Ήταν να με σκοτώσεις έτσι δεν είναι; Οι δικοί σου, όπως τους αποκαλούσες, μάθανε για μένα;...» κατένευσα για απάντηση... «Πως;»

«Μας άφησες στοιχεία...» την ενημέρωσα και εκείνη με κοίταξε χωρίς να καταλαβαίνει... «Στο τελευταίο σου θύμα, βρήκανε τρίχες πάνω στο πτώμα και ταυτοποίησαν το DNA σου» της είπα και εκείνη άρχισε να κοκκινίζει από θυμό.

«Αυτό αποκλείεται» είπε με πείσμα και καθώς σηκώθηκα... πήγα στην ντουλάπα μου και αφού έβγαλα τον φάκελο της, της τον έδωσα και έκατσα ξανά, δίνοντας της τον χρόνο να τον μελετήσει... «Δεν μπορεί να βρήκατε τρίχες από τα μαλλιά μου Έντουαρτ... τα μαλλιά μου τα έχω πάντα μαζεμένα και μάλιστα από πάνω φοράω περούκα» είπε προβληματισμένη και την κοίταξα με νόημα στα μάτια... «Είχε έρθει η ώρα να πάρει την εκδίκηση του» συμπέρανε και της έκανα μια απολογητική γκριμάτσα... «Γι αυτό λες ότι δεν έχουμε χρόνο;»

«Και γι αυτό» δήλωσα και εκείνη κλείνοντας τον φάκελο της ασυναίσθητα έφερε το σώμα της πιο κοντά μου... Άρχισε πάλι να με εμπιστεύεται.

«Γιατί άλλο;»

«Όταν ήρθαν να μου δώσουν την αποστολή μου ήταν κατηγορηματικοί... Προσπάθησα να τους μεταπείσω αλλά μόνο ο ένας από τους τρεις τους με υποστήριζε και εγώ χρειαζόμουν την συγκατάθεση και των τριών... Με τα πολλά τους έπεισα να με αφήσουν σε πείσω να έρθεις μαζί μου για να σε παραδώσω σε εκείνους και εκείνοι μου έδωσαν μόνο μια βδομάδα για να ολοκληρώσω την αποστολή μου...»

«Ένα λεπτό... αυτό τώρα τι σημαίνει;» με διέκοψε εκνευρισμένα και της έπιασα τα χέρια για να την χαλαρώσω.

«Άσε με σε παρακαλώ να τελειώσω...» παρακάλεσα και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα την κράτησε και τελικά κατένευσε, δίνοντας μου την άδεια να συνεχίσω... «Εγώ φυσικά δεν μπορούσα να σου το κάνω αυτό... ήμουν αποφασισμένος να έρθω και να σε ξεμπλέξω... αλλά η Ρόουζ με συμβούλευσε να μην το κάνω... μου είπε να σου δώσω το δικαίωμα να επιλέξεις μόνη σου και είχε δίκιο... Την στιγμή που τα άκουσα όλα αυτά, δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι μου μιλάγανε για σένα... αλλά από την άλλη ήξερα ότι ήσουν ικανή για όλα... και φυσικά δεν πίστεψα ποτέ ότι το έκανες από επιλογή... Το θέμα όμως είναι ότι δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο που σε οδήγησε σε όλα αυτά και τώρα τα πράγματα μπερδεύτηκαν ακόμα περισσότερο... Οι επιλογές που έχουμε όμως παραμένουν το ίδιο»

«Και ποιες είναι αυτές;» ρώτησε ήρεμα και πήρα μια ανάσα για να συνεχίσω.

«Ή γυρίζουμε σε εκείνους και συνεχίζουμε την ζωή μας με το όπως την είχα αρχικά σκεφτεί... δηλαδή ως συνεργάτες... ή φεύγουμε και οι δύο από αυτήν την ζωή και ζούμε σαν φυγάδες... Δεν θα είναι εύκολο... αλλά θα είναι μακριά από όλα αυτά... Ότι και να αποφασίσεις να ξέρεις ότι θα σε ακολουθήσω... όχι γιατί δεν έχω άλλη επιλογή αλλά γιατί αυτό θέλω... αν δεν θες να σε ακολουθήσω, τότε αφού βεβαιωθώ ότι είσαι ασφαλής, θα το σεβαστώ και θα σε αφήσω» της είπα ειλικρινά και απέφυγε για λίγο την ματιά μου καθώς σκεφτόταν τα όσα της είχα πει.

«Αν δεν ολοκληρώσεις την αποστολή σου;...» ρώτησε και γύρισε αργά το κεφάλι της προς το μέρος μου.

«Θα είμαι η επόμενη αποστολή κάποιου “συνάδελφου”» της είπα την αλήθεια και εκείνη δεν ήξερε τι να πει... «Δεν με νοιάζει Μπέλλα... δεν με νοιάζουν τίποτα από όλα αυτά πια... Το μόνο που θέλω είναι από εδώ και πέρα πρώτα από όλα να σε κρατήσω ζωντανή και μετά να επιλέξεις την μοίρα σου σύμφωνα με το πως εσύ θέλεις να είναι» της είπα ήρεμα και κοιτώντας τα χέρια μας έμεινε για λίγο στην σιωπή.

«Δεν μπορώ να πάρω τώρα μια τέτοια απόφαση... αυτό που με καίει περισσότερο είναι η ασφάλεια της Ρένεσμι και μετά....»

«Πως την είπες;» την ρώτησα διακόπτοντας την και σήκωσε την ματιά της προς το μέρος μου, υπήρχε μια περίεργη θλίψη μέσα στην ματιά της.

«Ήθελα να έχει κάτι και από τους δύο μας» απάντησε και έμεινα σοκαρισμένος να την κοιτώ.

«Πως ήξερες ότι την μητέρα μου την λέγανε Έσμε» την ρώτησα ξέπνοα και με κοίταξε απολογητικά.

«Ρώτησα τον Χάντερ» είπε και έσμιξα τα φρύδια μου με απορία.

«Με τι αντίτιμο;» την ρώτησα υποψιασμένος και το προαίσθημα μου έκανε την καρδιά μου να παγώσει.

«Τι σημασία έχουν τώρα αυτά... Μπορούμε...» πήγε να αποφύγει να απαντήσει αλλά την διέκοψα.

«Με τι αντίτιμο Μπέλλα;» απαίτησα πιο πιεστικά και εκείνη άρχισε να ξύνει το μέτωπο της νευρικά ενώ κοίταζε μακριά για να αποφύγει την ματιά μου... «Με τι αντίτιμο Μπέλλα;» ρώτησα πιο μαλακά ενώ με το χέρι μου πάνω στο πρόσωπο της την ανάγκασα να με κοιτάξει.

«Την γονιμότητα μου» απάντησε τελικά και η ανάσα μου χάθηκε μακριά.

«Υπέγραψες να σε στειρώσουν;» ρώτησα χωρίς να το πιστεύω... «Ήταν τόσο σημαντικό το όνομα της μητέρας μου για σένα ώστε να τον αφήσει να σου κάνει κάτι τέτοιο;»

«Δεν ξέρω Εντουαρτ... νόμιζα ότι θα ήταν ένα στοιχείο για να σε οδηγήσει σε εκείνην... προσπάθησα να κάνω τα πάντα... προσπάθησα να πιαστώ από όπου μπορούσα...» είπε αμυντικά καθώς το σαγόνι της άρχισε να τρέμει και μην αντέχοντας άλλο αυτήν την απόσταση την τράβηξα κοντά μου και την έκλεισα μέσα στην αγκαλιά μου... Πόσες θυσίες θα κάνει πια αυτό το κορίτσι; Πόσες πια;

«Εσύ πως την βρήκες;» ρώτησε ξαφνικά και ανασηκώθηκε από την αγκαλιά μου για να με κοιτάξει.

«Από το δάκρυ...» της είπα και γούρλωσε τα μάτια της... «Έχει μέσα πομπό εντοπισμού» εξήγησα και έβαλε το χέρι της μέσα στα μαλλιά της... «Πως τον έπεισες να της το δώσει;» την ρώτησα και γύρισε την ματιά της πάλι προς το μέρος μου.

«Ήταν μέσα στην συμφωνία» είπε αδιάφορα ανασηκώνοντας τους ώμους της.

«Και το τρίτο ποιο ήταν;»

«Να με αφήνει να την βλέπω που και που» είπε με πόνο στην φωνή της και χωρίς να αντέχω άλλο, βάζοντας το χέρι μου πάνω στο πρόσωπο της την τράβηξα κοντά μου και της έδωσα ένα απαλό φιλί πάνω στον κρόταφο της και εκείνη αμέσως τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου ζητώντας παρηγοριά... Γυρίζοντας το σώμα της προς την άλλη μεριά, την έβαλα να καθίσει πάνω στα πόδια μου και την έκλεισα μέσα στην αγκαλιά μου δίνοντας της το απλόχερα, αφήνοντας τον αναστεναγμό μου να βγει βαριά από μέσα μου.

«Δεν έχεις ιδέα τι πέρασα μακριά σου... Όταν νόμιζα ότι είχες δώσει το δάκρυ, ότι έχασα τελείως τα ίχνη σου, κόντεψα να τρελαθώ... Πίστευα ότι με είχες σιχαθεί, ότι με είχες μισήσει και ότι δεν ήθελες να σε βρω και σου μιλάω ειλικρινά, αν ήταν αυτός ο λόγος μόλις βεβαιωνόμουν ότι ήσουν καλά, θα σε άφηνα στην ησυχία σου... Δεν ήθελα να σου επηρεάσω άλλο την ζωή σου... αλλά κάτι μέσα μου με έτρωγε... με έκανε να νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά... ο άλλος όμως δεν έδινε ούτε ένα δείγμα ότι σε είχε κοντά του... και αυτό με προβλημάτιζε περισσότερο, γιατί ήταν ο μόνος που είχε συμφέρουν να το κάνει... οι δικοί μου ξέρανε ότι ήσουν στο σκοτάδι και δεν θα σε πλησιάζανε ποτέ... τουλάχιστον αυτό ήθελα να πιστεύω... αλλά αν κάνανε κάποια κίνηση να σε βρουν ώστε να σε φέρουν πίσω με το ζόρι, κάποια στιγμή θα το ανακάλυπτα... είχα τον τρόπο να τους ελέγχω... ο άλλος ο μαλάκας ήταν αυτός που με προβλημάτιζε περισσότερο... Μέρα με την ημέρα ένιωθα και πιο ευάλωτος... έχανα τις ελπίδες μου και ένιωθα ότι έχανα τον ίδιο μου τον εαυτό...» έκανα μια παύση αλλά εκείνη παρέμεινε ακίνητη μέσα στην αγκαλιά μου χωρίς να πει τίποτα και γέρνοντας το κεφάλι μου προς το μέρος της την κοίταξα μέσα στα μάτια... «Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο λυπάμαι για όλα αυτά... αν υπήρχε τρόπος να τα πάρω πίσω, θα το έκανα με οποιονδήποτε κόστος... Φέρθηκα πολύ εγωιστικά και δεν θα το συγχωρέσω ποτέ στον εαυτό μου... έπρεπε να σε προστατέψω, έπρεπε να σε αφήσω να φύγεις... αλλά δεν μπορούσα... μου ήταν αδύνατον να σε φανταστώ μακριά μου... Από την πρώτη στιγμή που σε είδα να μπαίνεις σε εκείνο το εστιατόριο στο πρώτο μας ραντεβού... τα μάτια μου τυφλώθηκαν και η λογική μου έπαψε να υπάρχει... Ξέρω ότι δεν με δικαιολογούν όλα αυτά... αλλά τώρα τουλάχιστον πιστεύω ότι μπορείς να καταλάβεις την ψύχωση μου... γιατί για μένα αυτό ακριβός είσαι... μια ψύχωση που με τυφλώνει και με κάνει ανίκανο να σκεφτώ κάτι άλλο πέρα από εσένα... Αλλά όσο αφορά την μικρή... τουλάχιστον τώρα μπορείς να καταλάβεις τον πανικό μου πάνω σε αυτόν το θέμα... Δεν είχα φανταστεί ότι στην ζωή μου θα μπορούσε να μου συμβεί ότι κάτι τέτοιο γιατί ήξερα τις επιπτώσεις... και σίγουρα δεν μπορώ να αναπτύξω συναισθήματα για εκείνην όπως εσύ που την έζησες... έστω και με αυτόν τον τρόπο... αλλά Μπέλλα... πως μπόρεσες να πιστέψεις ότι θα ήμουν ικανός να της αφαιρέσω την ζωή;... Πως μπόρεσε να σου περάσει μια τέτοια σκέψη για μένα;... Ναι είμαι δολοφόνος δεν το αρνούμαι... γιατί είναι μέρος της δουλειάς μου... αλλά να σκοτώσω μια αθώα ύπαρξη που στην τελική δεν φταίει η ίδια για ότι συμβαίνει, μόνο και μόνο γιατί έτυχε να είναι παιδί μου;» την ρώτησα δύσπιστα και εκείνη χαμήλωσε την ματιά της μετανιωμένη.

«Δεν ήξερα τι να πιστέψω Έντουαρτ... Ο Χάντερ...» πέταξε την μαγική λέξη και δεν χρειαζόμουν άλλα για να πεισθώ ότι ξέρει όλο το σκοτεινό μου παρελθόν.

«Τότε γιατί προσπάθησες να με οδηγήσεις σε εκείνην;» την ρώτησα και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Όταν με πήρανε από το σπίτι που με είχαν για να με πάνε στην κλινική, δεν πίστευα ότι θα έβγαινα από το χειρουργείο... Ήταν μια απελπισμένη κίνηση» είπε και της έτριψα τον ώμο της παρηγορητικά.

«Μιας και που το ανέφερες αυτό...» είπα ξαφνικά καθώς μου ήρθε αναλαμπή με τις ημερομηνίες... «Πόσο μηνών ήσουν Μπέλλα, όταν έφυγες;» δεν το είχα σκοπό αλλά τελικά η χροιά της φωνή μου ήταν πιο σκληρή από όσο σκόπευα και σίγουρα κατηγορηματική και εκείνη με κοίταξε νευριασμένα στα μάτια.

«Μου το πήρανε μόλις μπήκα στον έβδομο, εξυπνάκια» μου πέταξε και για λίγο το επεξεργάστηκα.

«Και πάλι...» πήγα να συνεχίσω αλλά δεν με άφησε.

«Το ποιο πιθανόν είναι να την συνέλαβα την νύχτα που νόμιζες ότι υπνοβατούσα... Όταν με είδε για πρώτη φορά ο γιατρός, μου είπε ότι ήμουν δυόμιση μηνών... άρα πάνω κάτω όταν έφυγα έμπαινα στον δεύτερο... και πριν αρχίσεις πάλι τις μαλακίες... η ημερομηνία κύησης ξεκινάει από την έναρξη της προηγούμενης περιόδου και γι αυτό δεν σου βγαίνουν η μέρες» ξέσπασε αμυντικά και ξεφύσησα από την μύτη βαριά.

«Τα είχε προβλέψει όλα... έπαιξε μαζί μας για τα καλά και εγώ ο μαλάκας δεν το πήρα πρέφα» συμπέρανα και με κοίταξε με απορία.

«Τι εννοείς;»

«Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μάθαινα ότι η γιατρός σου ήταν μέσα στο κόλπο» διευκρίνισα και για λίγο το σκέφτηκε.

«Γιατί; Τι συμφέρον μπορεί να είχε με τον μείνω εγώ έγκυος... Αν το μαθαίναμε πιο πριν...»

«Ο λόγος που σε πάσαρα στον Τζέικομπ ήταν γιατί οι δική μου, μου είχαν δώσει τελεσίγραφο...» δήλωσα διακόπτοντας τις σκέψεις της και άνοιξε τα μάτια διάπλατα από την έκπληξη... «Ή θα σε παρέδιδα σε εκείνους ή θα σε άφηνα να φύγεις»

«Τους έβαλε να σε πιέσουν για να μην προλάβουμε να το επιβεβαιώσουμε» διαπίστωσε και ανασήκωσα τους ώμους μου.

«Δεν βρίσκω άλλη λογική εξήγηση» επιβεβαίωσα.

«Και πάλι δεν έχει λογική... Και πως ήταν τόσο σίγουρος ότι θα έμενα έγκυος;»

«Δεν ξέρω Μπέλλα με πια λογική... πιστεύω ότι εκείνος περίμενε να σε διώξω πιο γρήγορα ώστε να μπορέσει να ενεργήσει πριν την περίοδο σου ίσως ώστε να βρει την ευκαιρία να...» δεν μπορούσα να συνεχίσω, ήταν τόσο πολύ για μένα όλο αυτό... και μόνο που την σκεφτόμουνα στα χέρια του, ήθελα να σηκωθώ και να πάω να τον βρω για να τον κάνω κομμάτια... «Υποθέσεις κάνω... δεν μπορώ να μπω στο μυαλό του» είπα τελικά και κοίταξα μακριά για να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου ώστε να κατευνάσω τον εαυτό μου.

«Πως σου ήρθε να με πασάρεις στον Τζεικομπ;» ρώτησε τελικά και γύρισα ξανά την ματιά μου προς το μέρος της.

«Είχα κάνει συμφωνία μαζί του... Ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να σε γλυτώσει από εκείνον» της είπα ήρεμα και εκείνη με κοίταξε δύσπιστα.

«Πόσο ηλίθιος παίζει να είσαι;... Ο Τζέικομπ είχε κάνει συμφωνία μαζί του... θα με παρέδιδε σε εκείνον μόλις...» σταμάτησε την φράση της στην μέση και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα συνέχισε πιο νευριασμένα... «Πως σου ήρθε να μου κάνεις κάτι τέτοιο;... Πως σκέφτηκες να οργανώσεις ολόκληρη αποστολή αυτοκτονίας μόνο και μόνο για..» έχανε τα λόγια της δεν μπορούσε να συνεχίσει.

«Δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι είχε κάνεις συμφωνία μαζί του αλλά ήμουν σίγουρος ότι όταν θα σε γνώριζε, θα άλλαζε γνώμη Μπέλλα... και ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να σε κρατήσει ασφαλή μακριά του»

«Πως; Αφού τον σκότωσε το καταλαβαίνεις; Σκότωσε τον ίδιο του τον αδελφό, μέσα στο ίδιο του το σπίτι, με τον πατέρα τους λίγα μέτρα μακριά... Πως θα μπορούσε να με γλυτώσει... και στην τελική ποιος σου είπε εσένα ότι ήθελα να με γλυτώσει... ποιος σου είπε ότι θα μπορούσα ποτέ να ζήσω με κάποιον άλλον μακριά σου;»

«Δεν φάνηκες και πολύ αρνητική...» της υπενθύμισα και αυτό την έκανε ακόμα πιο έξω φρενών.

«Μπας και ξυπνούσες επιτέλους και αντιδρούσες λιγάκι, όχι για κανέναν άλλον λόγο... Ποτέ δεν ένιωσα για τον Τζέικομπ τίποτα από όσα ένιωθα για σένα»

«Και γιατί δεν είπες τίποτα;»

«Γιατί φοβόμουν ρε ηλίθιε... Μου είχες κάνει ρητό ότι αν καταλάβαινες ότι είχα αισθήματα για σένα, εσύ θα με έδιωχνες... πως μετά από αυτό εγώ μπορούσα να το παραδεχτώ;» ρώτησε ξεσπώντας και είχε απόλυτο δίκιο.

«Οκ τα έκανα κώλο... πάρε μου το κεφάλι... τι άλλο να πω» είπα αμυντικά και εκείνη αναστέναξε.

«Εσύ γιατί δεν είπες τίποτα;» ρώτησε πιο μαλακά και αναστέναξα.

«Εθελοτυφλούσα... το παραδέχομαι... δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσες να με αγαπήσεις... και ακόμα και όταν έβλεπα τα σημάδια, δεν τους έδινα σημασία γιατί δεν ήξερα πως να το χειριστώ όλο αυτό... Δεν σου το είπα γιατί δεν ήθελα να σε στιγματίσω περισσότερο... Σε μια περίπτωση ότι είχα κάνεις λάθος στα συμπεράσματα μου και εσύ πράγματι δεν είχες αισθήματα για μένα, τότε δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου αν σου το αποκάλυπτα πρώτος... γι αυτό και περίμενα... ήμουν τόσο κοντά στο να σου το πω την ημέρα που ήρθε η Ρόουζ και τα διέλυσε όλα... γι αυτό και σε πίεζα»

«Και τι θα γινόταν αν σου το έλεγα Έντουαρτ;» ρώτησε εύλογα και πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου.

«Δεν έχω την παραμικρή ιδέα...» παραδέχτηκα... «Είχα τόσο ανάγκη να το επιβεβαιώσω που δεν σκέφτηκα ποτέ το μετά» την κοίταξα απολογητικά και εκείνη αναστέναξε κουρασμένα.

«Με ποιαν λογική ο Τζέικομπ θα με προστάτευε από την στιγμή που δεν μπορούσε να προστατέψει ούτε τον ίδιο του τον εαυτό;» ρώτησε ξανά αυτό που την έκαιγε περισσότερο.

«Ο πατέρας του είναι ένα από τα πιο ισχυρά κεφάλια στον χώρο μου... αν του ζήταγε να σε προστατέψει, δεν θα μπορούσε να σε ακουμπήσει κανένας τους» της είπα και με κοίταξε δύσπιστα.

«Εδώ δεν μπόρεσε να σώσει τον ίδιο του τον γιο...» πήγε να φέρει αντίρρηση αλλά βάζοντας το χέρι μου πάνω στα χείλια της την διέκοψα.

«Είδες τον Χάντερ να είναι μέσα στο σπίτι;...» την ρώτησα και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά... «Όλο το βράδυ άκουσες έστω το όνομα του;...» συνέχισα και ζάρωσε τα μάτια της με απορία... «Ο Χάντερ όπως τον ξέρεις περισσότερο εσύ ή ο Τζέιμς όπως κυκλοφορεί στην πιάτσα ή ο Ντέιμον όπως είναι το πραγματικό του όνομα Μπέλλα, καταζητείτε από τον ίδιο του τον πατέρα αυτήν την στιγμή που μιλάμε... και πληρώνει χοντρά λεφτά σε όποιον του πάει το κεφάλι του... Ο ίδιος του ο πατέρας τον έδιωξε όταν ήταν 18 χρονών από το σπίτι για να μην τον σκοτώσει με τα ίδια του τα χέρια... θες να μάθεις και το γιατί;...» την ρώτησα και πήρε μια βαθιά ανάσα αλλά δεν μίλησε περίμενε υπομονετικά να ακούσει την συνέχεια... «Γιατί έβαλε την μικρή του αδελφή να αυτοκτονήσει... Αυτός είναι ο Ντέιμον Μπέλλα, γεννημένος δαίμονας, δεν υπολογίζει κανέναν και τίποτα προκειμένου να πάρει αυτό που θέλει... αλλά με τον πατέρα του δεν μπορεί να τα βάλει... Θα μου πεις και ο Τζέικομπ;... Η απάντηση είναι απλή... Ο Τζέικομπ παραπλάνησε τον πατέρα του για να μπορέσει να γυρίσει σε μας ώστε να σε μεταπείσει και να σε πάρει μαζί του... άφησε τον εαυτό του εκτεθειμένο για να καλύψει τα ίχνη σου... Αν με ρωτούσες θα σου έλεγα ότι ήταν η πιο μαλακισμένη κίνηση που θα μπορούσε να κάνει ποτέ του... αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω την αυτοθυσία του και θα του είμαι ευγνώμων γι αυτό γιατί αν δεν το έκανε, τώρα θα ήσουν νεκρή από τον ίδιο τον Μπλακ... Η σφαίρα ανάμεσα στα μάτια δεν είναι σημάδι του Ντέιμον Μπέλλα αλλά το δικό μου... ο Ντέιμον πάντα αποτελειώνει με μια σφαίρα κάνω από το σαγόνι όχι ανάμεσα στα μάτια... Έκανα 5 μήνες να αποδείξω ότι δεν ήταν δικό μου χτύπημα... 5 μήνες μου απαγορέψανε την έξοδο μου από την χώρα... 5 γαμημένους μήνες έβλεπα το στίγμα σου τόσο κοντά μου και δεν μπορούσα να τους ξεφύγω γιατί αν το έκανα, τότε θα κατηγορούσαν εσένα»

«Μα με είχαν ήδη κατηγορήσει» είπε ξαφνιασμένη και την κοίταξα ανασηκώνοντας τα φρύδια μου με απορία.

«Η Ρόουζ όταν ξύπνησα μου είπε ακριβός το ίδιο αλλά όταν μίλησα με τους δικούς μου το ξεκαθάρισα αυτό το θέμα... Πριν μπεις στο λεωφορείο ήσουν καθαρή»

«Προφανώς όχι...» είπε και βλέποντας την απορία στα μάτια μου συνέχισε... «Ένα περιπολικό σταμάτησε το λεωφορείο στην μέση της διαδρομής του, δεν έφτασα ποτέ στον προορισμό μου γιατί μπήκαν μέσα τέσσερις αστυνομικοί με αναγνώρισαν και με μετέφεραν στο τμήμα κατηγορώντας με ότι ήμουν ένοχη για τον φόνο του Τζεικομπ»

«Μπέλλα όλα ήταν πλαστά... Οι υποθέσεις μας ποτέ δεν φτάνουν στην αστυνομία... ποτέ δεν υπήρξες καταζητούμενη... ακόμα και αν συνέβαινε αυτό, θα το καλύπταμε εμείς» της είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα και κάλυψε το κεφάλι της με το χέρι της απελπισμένα.

«Και το τμήμα; Οι αστυνομικοί;»

«Ήταν όλα ψεύτικα Μπέλλα, για να σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι πράγματι καταζητούμενη... αν σε πιάνανε θα ήμασταν οι πρώτοι που θα το μαθαίναμε και η Ρόουζ θα ερχόταν να σε βγάλει από εκεί μέσα»

«Δηλαδή με ξεγέλασε;... Όλα αυτά...» δεν μπόρεσε να συνεχίσει ήταν πολύ βαρύ για εκείνην.

«Λυπάμαι πάρα πολύ μωρό μου αλλά ναι...» είπα με έναν αναστεναγμό... «Ήταν ένα κόλπο για να σε λυγίσει» επιβεβαίωσα και τότε κατέρρευσε στην αγκαλιά μου... Δεν ήξερε τι άλλο να πει.