Haunted Love M2o "5. Let me be your hero"

Έμεινα στην ίδια θέση να συγκρατώ το κεφάλι μου, μέσα στα δύο μου χέρια καθώς το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς ενώνοντας τα κομμάτια με την ταχύτητα του φωτός, αλλά και πάλι δεν έβγαζα άκρη, μέχρι που τα λόγια που μου ψιθύρισε στο νοσοκομείο πριν φύγει, σαν αναλαμπή, ξαφνικά κατέκλυσαν την σκέψη μου και ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια μου καθώς κατέβαζα ασυναίσθητα τα χέρια μου, έμεινα να κοιτώ το κενό...

«Να ξέρεις ότι φεύγοντας, μαζί μου θα πάρω και ένα κομμάτι σου, το πιο αγνό, το πιο αμόλυντο, αυτό που θα με κρατάει για πάντα δεμένη μαζί σου...»

«Που χάρισες το περιδέραιο που σου είχα χαρίσει;»

«Σε ένα κοριτσάκι...»

Τα λόγια μας ανταλλασσόταν γρήγορα μέσα στο μυαλό μου ενώνοντας την μια φράση με την άλλη και με αφήναν ξέπνοο ενώ η εικόνα του ζευγαριού που είχα βρει στην Αγγλία, αντικαθιστούσε την δική της εικόνα και μόλις το μικροσκοπικό πλασματάκι που κρατούσε στην αγκαλιά της εκείνη η κοπέλα μπροστά στο παράθυρο, ήρθε στον νου μου... η καρδιά μου πάγωσε και η ανάσα μου άρχισε να επιταχύνεται καθώς το κεφάλι μου που ήταν έτοιμο να εκραγεί, άρχισε να πηγαίνει γρήγορα αριστερά και δεξιά με πείσμα σε μια προσπάθεια να μην μπορεί να δεχτεί αυτό που μόλις είχα συνειδητοποιήσει... Αυτό που ήταν από την αρχή μπροστά στα μάτια μου, αλλά εγώ δεν ήθελα με τίποτα να πιστέψω ότι ήταν πράγματι αλήθεια.

«Όχι... όχι δεν μπορεί...» είπα με πείσμα και βηματίζοντας με γρήγορα βήματα μέσα στο δωμάτιο σαν τυφλός, κοίταξα γύρω μου αλλά δεν μπορούσα να δω τίποτα πια πέρα από εκείνο το μικρό πλασματάκι που ήταν τυλιγμένο μέσα στην ροζ του κουβερτούλα και τρίζοντας τα δόντια μου, αψηφώντας τα πάντα, βγήκα σχεδόν τρέχοντας στο μπαλκόνι και μόλις την είδα να είναι εκεί και να ατενίζει τα φώτα της πόλης ανέκφραστη, το αίμα μου που ήδη είχε ανέβει στο κεφάλι μου, με έκανε να εκραγώ.

«Πάρε τον χοντροκώλο σου και φέρτον αυτήν την στιγμή εδώ...» σχεδόν ούρλιαξα μέσα από τα δόντια μου αφρίζοντας και εκείνη γύρισε προς το μέρος μου απότομα και με κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο περιέργεια.

«Έχεις τρελαθεί τελείως;» ρώτησε και η ματιά μου έγινε ακόμα πιο τρελαμένη.

«Πίστεψε με, είμαι πάρα πολύ κοντά, γι αυτό αν τον θέλεις ακόμα ζωντανό, αν δεν θες να μην σηκωθώ αυτήν την στιγμή και πάω να τον κάνω κομμάτια... Έλα εδώ τώρα» απαίτησα και αυτό την τάραξε για τα καλά και χωρίς να το σκεφτεί, το έκανε αμέσως πηδώντας τα κάγκελα με μεγάλη ευκολία.

Μόλις τα πόδια της περάσανε από την μεριά μου, την άρπαξα από το μπράτσο της και σέρνοντας την μέσα στο δωμάτιο μου, την γύρισα προς την μεριά μου και την συγκράτησα με τα δύο μου χέρια ενώ έφερα το πρόσωπο μου σε απόσταση αναπνοής από το δικό της.

«Πως μπόρεσες να το κάνεις αυτό;... Πες μου πως;» τσίριξα ανεξέλεγκτος καθώς την ταρακουνούσα και εκείνη βάζοντας αμυντικά τα χέρια της πάνω στο στήθος μου, προσπάθησε να με λογικεύσει.

«Πως μπόρεσα να κάνω τι;» ρώτησε εύλογα αλλά το μυαλό μου εκείνην την στιγμή ήταν τόσο θολό που δεν μπορούσα να συγκρατήσω την ψυχραιμία σε ένα σωστό επίπεδο.

«Πως μπόρεσες Μπέλλα... Πες μου που να σε πάρει, πως;» φώναξα για άλλη μια φορά ενώ τα χέρια μου έσφιγγαν σαν μέγγενη τα μπράτσα της κάνοντας την να πονάει.

«Θα ηρεμήσεις επιτέλους ώστε να μου πεις για ποιο πράγμα μιλάς;» φώναξε εκείνη πίσω αμυντικά προσπαθώντας σκληρά να κρύψει τον πόνο που ένιωθε ενώ πάλευε να ξεφύγει μάταια από το σφιχτό μου κράτημα.

«Να ξέρεις ότι φεύγοντας, μαζί μου θα πάρω και ένα κομμάτι σου, το πιο αγνό, το πιο αμόλυντο, αυτό που θα με κρατάει για πάντα δεμένη μαζί σου...» επανέλαβα τα λόγια που μου είχε πει στο νοσοκομείο και αυτόματα εκείνη πάγωσε... «Τι διάολο σήμαινε αυτό Μπέλλα και μην προσπαθήσεις να μου πεις ψέματα και αυτήν την φορά, γιατί τα όρια μου τα έχω ξεπεράσει ήδη» την προειδοποίησα και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Έντουαρτ...» ξεκίνησε προσπαθώντας να με μαλακώσει και αυτό με έκανε χειρότερο.

«Πως μπόρεσες να το κρατήσεις;... Πες μου πως;... Τι σκεφτόσουν Μπέλλα, πες μου τι;» της είπα ενώ ένιωθα τέτοια πίεση στο κεφάλι μου που με έκανε να πιστεύω ότι το εγκεφαλικό δεν θα αργούσε και πολύ να έρθει.

«Δεν είχα πραγματική επιλογή ξέρεις» είπε αμυντικά χωρίς να το αρνείται και τα μάτια μου που ήδη πέταγα σπίθες, άρχισαν να διαστέλλονται και να ζαρώνουν δύσπιστα.

«Δεν είχες επιλογή;... Είχες 15 γαμημένες μέρες να το ξεφορτωθείς και μου λες ότι δεν είχες πραγματική επιλογή;» συνέχισα χωρίς να αλλάζω τόνο στην φωνή μου και το πρόσωπο της πήρε μια έκφραση πόνου.

«Εκείνες τις 15 γαμημένες μέρες, το μόνο που με σύνδεε με την ζωή ήταν εκείνο το μηχάνημα που μέτραγε τους παλμούς σου... Αν εκείνες τις 15 γαμημένες μέρες σκεφτόμουν ότι ήμουν έγκυος, τότε δεν θα καθόμουν σαν την ηλίθια πάνω από το άδειο σου κουφάρι να σου μιλώ και να σε παρακαλώ να μην τα παρατήσεις... Αν σκεφτόμουν ότι ήμουν έγκυος, δεν θα έμενα όλη μέρα νηστική για να μην σε αφήσω μόνο έστω και πέντε λεπτά... Αν σκεφτόμουν ότι ήμουν έγκυος δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να εξαντληθεί... Αν σκεφτόμουν ότι ήμουν έγκυος...» έκανε μια παύση και γυρίζοντας το κεφάλι της στο πλάι δαγκώνοντας το κάτω χείλος της με μανία σε μια απελπισμένη προσπάθεια για να σταματήσει τον χείμαρρο των δακρύων της που ήταν έτοιμος να ξεχειλίσει από τα μάτια της αλλά ήταν πολύ πεισματάρα για να τα αφήσει... «Δεν θα ήμουν εκεί όταν θα ξυπνούσες...» συμπλήρωσε και κάρφωσε την ματιά της μέσα στην δική μου... «Αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα, το μόνο που ευχόμουν ήταν να σε δω έστω και για μια στιγμή να ανοίγεις ξανά τα μάτια σου, μόνο για μια στιγμή και δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο... Δεν με ένοιαζε αν θα με σκότωνες, αν θα με έδιωχνες, αν δεν θα ήθελες να με ξαναδείς ποτέ ξανά μπροστά στα μάτια σου... Εκείνες της 15 γαμημένες μέρες, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν ο ήχος της καρδιά σου, τίποτα παραπάνω» κατέληξε και αφήνοντας τα χέρια μου να πέσουν άψυχα πάνω στο σώμα μου, έκανα τυφλά βήματα προς το κρεβάτι και μόλις ένιωσα το στρώμα να με ακουμπά έκατσα βαρύς κλείνοντας το κεφάλι μου μέσα στα δύο μου χέρια, απελπισμένος ενώ προσπαθούσα με μεγάλο κόπο να φέρω την ανάσα μου σε έναν φυσιολογικό επίπεδο.

«Πως το κατάλαβες;» ρώτησε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα σήκωσα το κεφάλι μου στην ευθεία και αμέσως μετά γύρισα πολύ αργά και την κοίταξα ευθεία στα μάτια.

«Είπες ότι το έδωσες σε ένα κοριτσάκι» της απάντησα και έσμιξε τα φρύδια της με απορία.

«Και αυτό σε οδήγησε σε εκείνην;» ρώτησε και άφησα ένα κουρασμένο χαμόγελο να μου ξεφύγει.

«Όχι, με οδήγησε σε αυτούς που την κρατάνε» απάντησα και η ανάσα τη κόπηκε στην μέση.

«Ξέρεις που είναι;» ρώτησε ξέπνοα και κατένευσα... «Που;» ρώτησε αμέσως και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά... Τρέχοντας καταπάνω μου με έπιασε από τον λαιμό και αναγκάζοντας με να την κοιτάξω, σκλήρυνε τα χαρακτηριστικά της... «Πες μου που να σε πάρει, που την έχουν;» απαίτησε και βάζοντας τα χέρια μου πάνω στα δικά της, την σταμάτησα από το να κάνει καμία χαζομάρα πάνω στον εκνευρισμό της.

«Μπέλλα δεν πρόκειται να σου πω, γιατί αν το κάνω το μόνο που θα καταφέρω είναι να σε οδηγήσω σε μια αποστολή αυτοκτονίας...» της δήλωσα και το σαγόνι της αμέσως σφίχτηκε αλλά δεν την άφησα να πει κάτι... «Και να μάθεις που είναι, δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρεις να φτάσεις κοντά της Μπέλλα, ο άλλος το περιμένει αυτό δεν το καταλαβαίνεις;» της είπα πιο απαλά και για λίγο έμεινε παγωμένη να με κοιτά χωρίς να ξέρει τι να πει... Μέσα στο μυαλό της ήμουν σίγουρος ότι χόρευαν πάρα πολλές ερωτήσεις αλλά δεν ήξερε από που να ξεκινήσει.

«Θα την σκοτώσεις;» ρώτησε τελικά και πήρα μια βαθιά ανάσα και την άφησα να βγει βαριά από μέσα μου.

«Μπέλλα, ο σκοπός ήταν να μην γεννηθεί, όχι το αντίθετο» της είπα ειλικρινά και αμέσως τα δάχτυλα της που ήταν ακόμα γύρω από τον λαιμό μου άρχισαν να χαλαρώνουν.

«Θα με βοηθήσεις;» ρώτησε πνιχτά ενώ πάλευε να καταπνίξει ταυτόχρονα τα δάκρυα της και τυλίγοντας το ένα μου χέρι γύρω από την μέση της, την ανάγκασα να κάτσει στα πόδια μου ενώ με το άλλο μου χέρι απομάκρυνα τα χέρια της από τον λαιμό μου και εκείνη δεν μου έφερε αντίρρηση.

Την έσφιξα μέσα στην αγκαλιά μου και φιλώντας τον κρόταφο της απαλά, την έβαλα πάνω στον ώμο μου για να την παρηγορήσω.

«Θα τα καταφέρουμε μωρό μου... Μαζί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα» της είπα εννοώντας κάθε λέξη ξεχωριστά... Ήξερα ότι οι μέρες ήταν μετρημένες στα δάχτυλα, οι δυσκολίες αμέτρητες, αλλά αν συνεργαζόμασταν, τότε σίγουρα μαζί θα τα καταφέρναμε ακόμα και για εκείνο το μικρό που τώρα άλλοι όριζαν την ζωή του αλλά όχι για πολύ.

«Πραγματικά το πιστεύεις;» ρώτησε με πόνο ενώ ένιωθα την ανάσα της να γίνεται ακόμα πιο δύσκολη.

«Φυσικά και το πιστεύω Μπέλλα» της είπα με σιγουριά και εκείνη ανασηκώνοντας το κορμί της έφερε το πρόσωπο της απέναντι από το δικό μου για να με κοιτάει στα μάτια... Αυτόματα το χέρι μου αγκάλιασε το προσωπάκι της και με τον αντίχειρα μου άρχισα να της χαϊδεύω το μάγουλο τρυφερά... Η απόγνωση που έβλεπα στα μάτια της, μου τσάκιζε την καρδιά.

«Αλήθεια είσαι υπερήφανος για μένα;» ρώτησε και πήρα μια βαθιά ανάσα και την άφησα να βγει από μέσα μου βαριά.

«Θα προτιμούσα να μην είχες ζήσει τίποτα από όλα αυτά, αλλά δεν αμφέβαλα ποτέ ότι αν το ήθελες, θα μπορούσες μέχρι και να με ξεπεράσεις και το απέδειξες περίτρανα... Η δουλειά σου είναι τόσο καθαρή, τόσο αποτελεσματική, τόσο απίστευτα οργανωμένη που όποιος ξέρει να τα αναγνωρίζει αυτά, καταλαβαίνει αμέσως ότι είναι από ένα άτομο αλλά το πιο απίστευτο είναι ο τρόπος που ξεγλιστράς ώστε να μην μπορεί κάποιος να ανακαλύψει ποιος κρύβεται πίσω από αυτήν την δουλειά... Αφήνεις το στίγμα σου αλλά ποτέ δεν αφήνεις σημάδια που μπορούν να σε προδώσουν... Αν συνεχίσεις με τον ίδιο τρόπο, πίστεψε με μωρό μου πολύ σύντομα θα με ξεπεράσεις» της είπα με ειλικρίνεια και ένα δειλό χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλια της ενώ οι δύο σοκολατένιες της χάντρες άστραψαν από ικανοποίηση.

«Γι αυτό δεν ήθελες ποτέ να με κάνεις σαν και εσένα; Για να μην σου κλέψω τα πρωτεία;» ρώτησε μεταξύ αστείου και σοβαρού αλλά εγώ κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά, με σοβαρό ύφος για να καταλάβει ότι το εννοώ.

«Όχι, αυτός ήταν ο λόγος που σε επέλεξα από την αρχή» της απάντησα και με κοίταξε για λίγο με απορία όχι όμως με δυσπιστία... Ήξερε πάντα ότι, ό,τι έλεγα το εννοούσα.

«Τότε γιατί;» ρώτησε εύλογα και πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα... ήταν η ώρα της αλήθειας.

«Πριν σε γνωρίσω, είχα δει τα σημάδια... Δεν είμαι κανένα παιδαρέλι πια Μπέλλα, η Ρόουζ δεν έχανε ευκαιρία να μου το χτυπά...» χαμογέλασα αυθόρμητα και συνέχισα... «Όσο και να κρατάω το σώμα μου σε καλή κατάσταση, δεν έχει περάσει και λίγα και ένα παραπάνω είμαι πια 36 χρονών, πόσο πιστεύεις ότι θα μπορώ να κάνω την μαϊμού κρεμασμένος πάνω σε παράθυρα και στέγες χωρίς κάποια στιγμή το ίδιο μου το σώμα να με προδώσει;» της είπα και γέλασε πιο συνειδητά... «Από εγωισμό, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα έφτανε η στιγμή που δεν θα μπορούσα να κάνω πια την ίδια ζωή για πάντα, πίστευα ότι ήμουν δυνατός να ανταπεξέλθω σε κάθε δυσκολία αλλά ένα λάθος μου με έκανε να δω ότι η αλήθεια... αυτό που εγώ δεν ήθελα ποτέ να μου συμβεί... ήταν πίσω από την πόρτα, καραδοκούσε και κάθε μέρα με έκανε ακόμα πιο ευάλωτο... Οι δικοί μου άρχισαν να μου κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, κόντεψαν να με πετάξουν έξω από τις αποστολές μου και αν γινόταν αυτό τότε θα με αποτελειώνανε, θα ήταν σαν να μου κλέβουν την ίδια μου την ζωή και δεν θα το άντεχα με τίποτα αυτό... Ο λόγος που με κρατάνε δεν είναι γιατί φέρνω εις πέρας σωστά και αποτελεσματικά τις αποστολές μου αλλά γιατί είμαι ένας από τους τρεις καλύτερους που υπάρχουν στην χώρα σε αυτό που κάνω πίσω από όλα αυτά, δεν είμαι αναντικατάστατος αλλά προς το παρόν τους είμαι περισσότερο από απαραίτητος σε αυτό που κάνω και εκείνοι δεν διακινδυνεύουν να με χάσουν χωρίς να υπάρχει πραγματικά κάποιος σοβαρός λόγος» είπα και εκείνη κατένευσε.

«Το είχα καταλάβει αυτό» επιβεβαίωσε και κατένευσα και εγώ.

«Το αρχικό μου σχέδιο ήταν να σε εκπαιδεύσω σωστά ώστε να μπορείς εσύ να κάνεις αυτό που σε λίγα χρόνια εγώ δεν θα είμαι σε θέση να κάνω και μαζί να μπορέσουμε να κάνουμε όλη την δουλειά...»

«Θα με χρησιμοποιούσες για να κάνω εγώ όλη την βρομοδουλειά...» είπε αμέσως θιγμένη διακόπτοντας με και πήρα μια βαθιά ανάσα... Δεν την αδικώ που έβγαλε αυτό το συμπέρασμα με βάση τα όσα έχει περάσει αλλά θα έπρεπε να με ήξερε πλέον καλύτερα.

«Μην προτρέχεις Μπέλλα, άσε με να τελειώσω αυτό που προσπαθώ να σου πω πριν βγάλεις τα συμπεράσματα σου...» την σταμάτησα πριν συνεχίσει και εκείνη έκλεισε το στόμα της και καταπίνοντας άτσαλα πήρε μια ανάσα ενώ χαλαρώνοντας με άφησε να συνεχίσω.

«Χρειαζόμουν ένα συνεργάτη, ποτέ δεν θα σε έβαζα να κάνεις όλη την βρομοδουλειά με το έτσι θέλω και εγώ να παίρνω τα πρωτεία όπως κάνει ο μαλάκας με όλα τα κοριτσάκια που μου κλέβει... Ήθελα να είμαστε μαζί σε αυτό σαν ομάδα όχι να σε χρησιμοποιήσω σαν υποχείριο μου...» της είπα με πείσμα και εκείνη χαμήλωσε την ματιά της για να αποφύγει το βλέμμα μου και της έδωσα ένα απαλό φιλί πάνω στην κορυφή του κεφαλιού της πριν συνεχίσω... «Ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι το είχες μέσα σου, ήξερα ότι μαζί θα μπορούσαμε να κάνουμε θαύματα για πάρα πολλά χρόνια ακόμα αλλά όταν σε πήρα στο σπίτι μου, όταν είδα το πόσο διαφορετική ήσουν, απλά δεν μπορούσα να σου το κάνω αυτό, πραγματικά αν δεν κρυφάκουγες την κουβέντα μου με την Ρόουζ, το πρωί θα σε είχα διώξει» κατέληξα και εκείνη σηκώνοντας την ματιά της, με κοίταξε με πόνο στα μάτια.

«Σε αυτήν την περίπτωση τότε χαίρομαι που το έκανα» δήλωσε και χαμογέλασα θλιμμένα.

«Εγώ όχι... Δεν σου άξιζαν όλα αυτά Μπέλλα, δεν σου αξίζει αυτή η ζωή» της είπα καθώς της χάιδευα τρυφερά το πρόσωπο με πόνο.

«Ρόμπερτ...» ξεκίνησε χρησιμοποιώντας το πραγματικό μου όνομα και χαμογέλασα θλιμμένα ενώ η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια... Το να ακούω από τα δικά της χείλια το όνομα μου ήταν απλά κάτι που θα με στοίχειωνε για πάντα, γιατί αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αν δεν έκανα την ζωή που έκανα, αν αυτήν την στιγμή ήμουν πράγματι, μόνο ο Ρόμπερτ, τότε όλα θα ήταν όπως ακριβώς θα έπρεπε να ήταν... Ή ίσως και όχι... μου απάντησε η φωνή της λογικής και συναίνεσα και εγώ... Σίγουρα όχι, γιατί αν δεν ήμουν αυτό που τώρα είμαι, αν δεν υπήρχε αυτή η ζωή, τότε σίγουρα δεν θα κατάφερνα ποτέ να την γνωρίσω.

«Δεν μετανιώνω για τίποτα...» συνέχισε και την έσφιξα μέσα στην αγκαλιά μου... «Μπορεί να είσαι πολλά πράγματα αλλά αν δεν ήσουν όλα αυτά, ίσως και να μην σε γνώριζα ποτέ μου...» είπε τα ίδια λόγια που είχα μόλις σκεφτεί και τα χείλια μου αυτόματα βρήκαν τον λαιμό της και αφήνοντας ένα απαλό φιλί, έμειναν εκεί καθώς της έδινα το δικαίωμα να συνεχίσει... «Μπορεί να μην μου άξιζαν όλα αυτά, αλλά αν δεν ήταν όλα αυτά Ρόμπερτ, τότε το πιθανότερο θα ήταν τώρα να συνέχιζα να είμαι ένα ηλίθιο κορίτσι που θα πίστευε ακόμα στα παραμύθια, αφήνοντας τους άλλους να την ποδοπατούν... Μπορεί να μην μου άξιζαν όλα αυτά...» συνέχισε ενώ ανασηκωνόταν για να με κοιτάξει στα μάτια... «Αλλά χωρίς αυτά, ποτέ δεν θα έβρισκα την δύναμη να πατήσω γερά στα πόδια, να βρω την δύναμη που κρυβόταν μέσα μου, να δω πια πραγματικά είμαι και να σηκώσω το ανάστημα μου ώστε να παλέψω για τα πραγματικά μου θέλω και όλα αυτά τα χρωστάω σε σένα» είπε και άφησα στα χαρακτηριστικά μου να εκφραστεί όλος ο πόνος που ένιωθα μέσα μου.

«Αν δεν υπήρχαν όμως όλα αυτά Μπέλλα, τώρα θα είχες την ευκαιρία να ήσουν με κάποιον που σου άξιζε, να ζεις το όνειρο σου, να έχεις στην αγκαλιά σου αυτό που πάντα λαχταρούσες και να έχεις την ευκαιρία να το δεις να μεγαλώνει» τις είπα και αυτόματα πάγωσε.

«Τι...» δεν την άφησα να συνεχίσει... Βάζοντας τα δάχτυλα μου μπροστά στο στόμα της την κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια και αμέσως την βομβάρδισα με την σκληρή αλήθεια πριν προλάβει να χάσει την ψυχραιμία της και κάνει τίποτα που θα ήταν μοιραίο για όλους μας.

«Ξέρω πόσο σκληρό είναι αυτό για σένα Μπέλλα, αλλά αν θέλεις αυτό το παιδί να έχει μια ευκαιρία στην ζωή, να έχει μια ευκαιρία να ζήσει μια φυσιολογική ζωή όπως της αξίζει, θα πρέπει να την αφήσεις να φύγει από κοντά σου... Μπορώ να την πάρω από τα χέρια τους και να της χαρίσω μια φυσιολογική ζωή αλλά σε αυτήν την ζωή δεν μπορούμε να συμπεριληφθούμε και εμείς» της είπα και η ματιά της αμέσως σκλήρυνε και με άφησε να δω όλη την αηδία που ένιωθε μέσα της για μένα και αυτό με έκανε κομμάτια.

«Είσαι τόσο εγωιστής που επειδή εσύ δεν την θέλεις στην ζωή σου, θα την στερήσεις και από μένα;...» είπε χωρίς να το πιστεύει, παίρνοντας απότομα το χέρι μου πάνω από το στόμα της... «Είσαι τόσο εγωιστής που προκειμένου να κάνεις την ζωούλα σου όπως την γουστάρεις εσύ, θα πετάξεις το ίδιο σου το παιδί στον πρώτο τυχόντα;» συνέχισε και πήρα μια βαθιά ανάσα κοιτώντας μακριά για να μπορέσω να παραμείνω συγκεντρωμένος.

«Μακάρι να ήταν θέμα εγωισμού Μπέλλα αλλά δεν είναι...» της είπα σκληρά και γύρισα την ματιά μου ξανά προς το μέρος της... «Δεν είναι...» είπα με περισσότερο πείσμα και εκείνη δεν ήξερε πως να αντιδράσει... Το μυαλό της είχε θολώσει τόσο πολύ που δεν μπορούσε να δει την καθαρή αλήθεια.

«Τότε τι;» ρώτησε και την έσφιξα πιο κοντά μου ώστε να σιγουρευτώ ότι δεν θα κάνει καμία κίνηση να φύγει από την αγκαλιά μου πριν τελειώσω όσα είχα να της πω.

«Μέχρι στιγμής οι μόνοι που γνωρίζουν την ύπαρξη της, είναι ο Χάντερ και τα τρία άτομα που την προσέχουν και αυτό προς το παρόν μας συμφέρει γιατί την κρατάει ασφαλή... Μόλις όμως κάνουμε την κίνηση να τους βγάλουμε από την μέση, αυτόματα θα το μάθουν και όλοι όσοι έχουν συμφέρον από αυτήν την ύπαρξη Μπέλλα και αυτό σημαίνει ότι εκείνη θα είναι καταδικασμένη... Ο μόνος λόγος που ζει μέχρι στιγμής... αν ζει...»

«Ζει» είπε με πείσμα και πήρα μια ανάσα.

«Πως μπορείς να είσαι τόσο σίγουρη Μπέλλα;» δεν μπόρεσα να μην ρωτήσω.

«Με αφήνει να την βλέπω μια φορά την εβδομάδα on line» είπε και την κοίταξα με πόνο στα μάτια.

«Και είσαι 100% σίγουρη ότι είναι εκείνη;» ρώτησα και άρχισε να ανασαίνει γρήγορα.

«Φυσικά και είμαι» είπε κατηγορηματικά και μαλάκωσα το ύφος μου περισσότερο προκειμένου να μην την κάνω να τα χάσει.

«Πως;» ρώτησα και μαλάκωσε και το δικό της ύφος ενώ έπαιρνε μια ανάσα για να καλμάρει την ένταση της.

«Δεν την είδες ποτέ, έτσι δεν είναι;» ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Είδα την κοπέλα που την έχει, να την κρατάει στην αγκαλιά της μέσα από το σπίτι μπροστά από το παράθυρο, αλλά δεν πλησίασα περισσότερο το σπίτι για να μην διακινδυνεύσω να αποκαλύψω την ταυτότητα μου... Έλπιζα να βρω εσένα, αλλά όταν είδα ότι δεν ήσουν εκεί, δεν τους πλησίασα, γιατί δεν ήθελα να ξέρει κανείς ότι σε έψαχνα και έτσι δεν έψαξα τίποτα περισσότερο για εκείνους... Έχω μαζέψει πολλά στοιχεία για να το κάνω τώρα, όμως από την στιγμή που θα το κάνω, ο Χάντερ θα καταλάβει ότι γνωρίζω για εκείνην γι αυτό και πρέπει να είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω πριν οργανώσω το σχέδιο της διάσωσης της» είπα και κατένευσε ανέκφραστη... «Πως είσαι απόλυτα σίγουρη ότι δεν είναι κάποια που της μοιάζει;» την ρώτησα ξανά και χαμογέλασε αμυδρά.

«Είναι ολόιδια εσύ» είπε και με κοίταξε στα μάτια για να δει τις αντιδράσεις μου... Προσπάθησα να μην αντιδράσω αλλά δεν την ξεγέλασα και πολύ, κατάλαβε ότι δεν μου άρεσε και πολύ αυτή η πληροφορία... «Και έχει ένα εκ γενετής σημάδι...» συνέχισε και μου κόπηκε η ανάσα στην μέση ενώ ταυτόχρονα έκλεινα τα μάτια μου για να ελέγξω συναισθήματα μου πριν αυτά με καταβάλουν.

«Ένα κόκκινο σημάδι πίσω από το αυτί της, μέσα στο τριχωτό του κεφαλιού της που μοιάζει σαν ταττου...» είπα και εκείνη μου χάιδεψε το πρόσωπο για να με κάνει να την κοιτάξω.

«Ένα τριαντάφυλλο» επιβεβαίωσε καθώς άνοιξα τα μάτια μου και η συνειδητοποίηση της αλήθειας με χτύπησε κατά κούτελα... Το ταττου, το περιδέραιο, οι μήνες που με είχαν αποκλείσει από τις αποστολές και περισσότερο την απαγόρευση μου να βγω από την χώρα... Τα είχε όλα προσχεδιασμένα, ο πούστης το ήξερε από πριν... αλλά πως;... Δεν ήταν ώρα γι αυτές τις απαντήσεις έπρεπε πρώτα να την κάνω να καταλάβει ποιο είναι το πιο σωστό για εκείνην πριν όλα τα άλλα.

«Ελπίζω να περιορίστηκε τουλάχιστον σε αυτά...» είπα μεταξύ σοβαρού και αστείου και εκείνη ανασήκωσε τα φρύδια της δύσπιστα.

«Δεν πιστεύω πραγματικά να το εννοείς αυτό» είπε και ξεφύσησα βαριά.

«Πως ήξερες ότι το δικό μου σημάδι έχει σχήμα τριαντάφυλλου;» την ρώτησα προσπαθώντας να αλλάξω κουβέντα και εκείνη χαμογέλασε καταλαβαίνοντας το.

«Δεν ήμουν σίγουρη για το σχήμα, με τόσο μαλλί που έχεις...» είπε χαριτολογώντας και γέλασα και εγώ μαζί της... «Αλλά αν το έχει στο ίδιο ακριβώς σημείο με σένα πόσο διαφορετικό θα μπορούσε να είναι»

«Δεν είναι διαφορετικό» επιβεβαίωσα και κατένευσε... Πούστη μου, ένα παιδί έκανα και αυτό έπρεπε να βγει ίδιο σαν και εμένα; Πόσο γκαντέμης παίζει να είμαι πια, όχι πες τε μου πόσο!

«Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να το κρατήσουμε κρυφό;» ρώτησε επαναφέροντας την κουβέντα σε αυτό που την έκαιγε περισσότερο και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά απελπισμένα.

«Σίγουρα έχει πάρει τα μέτρα του Μπέλλα δεν είναι ηλίθιος... Με το που καταλάβει ότι κάνουμε την κίνηση να την πάρουμε, αυτόματα θα το μάθουν και όλοι όσοι έχουν συμφέρον από εκείνην και ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει αυτό...» της είπα κατηγορηματικά και προσπάθησε να πει κάτι αλλά δεν την άφησα... «Μπέλλα όσο σκληρό και να ακούγεται αυτό, αν προσπαθήσουμε να την κρατήσουμε κοντά μας, τότε θα την καταδικάσουμε σε μια ζωή που δεν θα ήθελες ποτέ να έχει... Όσο και να προσπαθήσουμε να την προστατέψουμε, αργά η γρήγορα, ή θα βρεθεί σε λάθος χέρια προκειμένου να μας εκμεταλλευτούν για να κάνουμε όλες τους τις βρομοδουλειές ή θα βρεθεί νεκρή... Αυτό θες από εκείνην;» ρώτησα και τα μάτια της ζάρωσα ενώ άρχισαν να θολώνουν καθώς κοίταξε μακριά προσπαθώντας να βρει κάτι για να αλλάξει τα δεδομένα αλλά ήξερε ήδη ότι αυτό που της έλεγα ήταν και η αλήθεια αλλά ήταν πάρα πολύ για εκείνην για να το παραδεχτεί.

«Άφησε με να της εξασφαλίσω ένα μέλλον που της αξίζει Μπέλλα...» έκανα άλλη μια προσπάθεια και γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου ενώ τα δάκρυα της άρχιζαν να ξεχειλίζουν... «Είναι προτιμότερο να ξέρεις ότι ζει κάπου μακριά από εσένα και ότι έχει μια φυσιολογική ζωή, παρά να δώσεις το δικαίωμα σε όλα αυτά τα εγωιστικά συμφεροντολογικά καθίκια να την πάρουν στα χέρια τους και να την μεγαλώσουν με μίσος και όλη την διαφθορά που τους κυριεύει ώστε μια μέρα να την δούμε μπροστά μας με ένα όπλο στο χέρι για να μας αφαιρέσει την ζωή προκειμένου να πάρει την εκδίκηση της που δεν την προστατέψαμε από όλα αυτά... Γιατί αν συμβεί αυτό, αν βρεθεί στα χέρια τους και την μεγαλώσουν εκείνοι, να είσαι σίγουρη ότι αυτή η μέρα δεν θα αργήσει να έρθει» της είπα όσο πιο απαλά μπορούσα και για λίγο το επεξεργάστηκε μέσα της αλλά ήξερα ότι πλέον είχε την ψυχραιμία να το δει πιο λογικά... οι τελευταίοι μήνες που περάσανε μακριά μου, της αποδείκνυαν περίτρανα ότι είχα δίκιο.

Κάνοντας τα χέρια της μπουνιές, έκλεισε τα μάτια της σφιχτά ενώ κατέβαζε το κεφάλι της ηττημένα και παίρνοντας μερικές ανάσες για να μπορέσει να καταπνίξει όλα της τα συναισθήματα, πήρε της αποφάσεις της και ξαναμίλησε.

«Τι πρέπει να κάνω;» ρώτησε και της χάιδεψα απλά τα μαλλιά της ενώ της ανασήκωνα το κεφάλι της για να με αντικρίσει, αλλά εκείνη δεν έλεγε να ανοίξει τα μάτια.

«Μπέλλα δεν μπορείς να φανταστείς πόσο λυπάμαι για όλα αυτά...» ξεκίνησα αλλά εκείνη δεν άκουγε τίποτα άλλο, δεν την ένοιαζε να ακούσει τίποτα άλλο από μένα... Το πιθανότερο είναι να με έχει ήδη μισήσει.

«Πες μου διάολε τι πρέπει να κάνω;» σύριξε μέσα από τα δόντια της καθώς άνοιγε τα μάτια της κοιτώντας με μια δολοφονική ματιά.

«Χρειάζομαι ένα οποιοδήποτε στοιχείο που θα μπορούσε να ενοχοποιήσει τον Χάντερ, ώστε να αποδείξω ότι εκείνος είναι πίσω από όλα αυτά για να τον βγάλω από την μέση» είπα και εκείνη κατένευσε ενώ έβλεπα ότι η ματιά της ήταν μακριά επεξεργάζοντας τα λόγια μου.

«Τι στοιχείο;» ρώτησε.

«Οτιδήποτε που να δηλώνει την ενοχή του» της απάντησα και έτριξε τα δόντια της καθώς κατένευσε ασυναίσθητα κοιτώντας μακριά ενώ η ανάσα της άρχισε να γίνεται πάλι πιο δύσκολη και το σώμα της ανεπαίσθητα άρχισε να τρέμει από την ταραχή που ένιωθε μέσα της.

«Μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά σε προειδοποιώ από τώρα... Αν της πειράξουν έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά της, αν εξαιτίας σου πάθει τίποτα, αυτή την φορά δεν θα το σκεφτώ» είπε και κατένευσα σοβαρός.

«Και ούτε θα σε εμποδίσω να το κάνεις...» της είπα εννοώντας το... «Αλλά με τρεις όρους» της δήλωσα και εκείνη κατάπιε με δυσκολία αλλά ακόμα παρέμεινε ψύχραιμη όσο αυτό μπορούσε να είναι δυνατόν.

«Τι όρους;» ρώτησε και βάζοντας τα χέρια μου πάνω στο πρόσωπο της, την κοίταξα βαθιά στα μάτια πριν συνεχίσω.

«Πρώτον, θα μου υποσχεθεί ότι δεν θα με ακολουθήσεις...» έθεσα τον πρώτο μου όρο αλλά εκείνη παραμένοντας παγερά ψυχρή δεν ανταποκρίθηκε... «Δεύτερον, θα κάνεις μια νέα αρχή και δεν θα αφήσει κανέναν και τίποτα ξανά, να σου ορίσει την ζωή... Και τρίτον, αν έρθει εκείνη η στιγμή, θέλω να με αποτελειώσεις με μια καθαρή βολή κατευθείαν στην καρδιά» της είπα και εκείνη άφησε ένα χαιρέκακο γελάκι να της ξεφύγει.

«Να είσαι σίγουρος γι αυτό» είπε μόνο και καθώς απομάκρυνε τα χέρια μου πάνω από το πρόσωπο της, έφυγε από την αγκαλιά μου και κίνησε προς το παράθυρο για να γυρίσει στο δωμάτιο της.

Έμεινα πίσω να την κοιτώ να ξεμακραίνει και ένιωθα ότι μαζί της έπαιρνε ξανά τον αέρα που ανέπνεα... Δεν θα άντεχα ούτε στην ιδέα να την χάσω ξανά, αλλά δυστυχώς την είχα ήδη χάσει.