Haunted Love "3. Η πρόταση"

Έντουαρντ

Είχε περάσει μια βδομάδα από την στιγμή που μπήκε στο σπίτι μου και μου άλλαξε ριζικά την ζωή... Τόσο όμορφη και τόσο αθώα... Ποτέ δεν πίστευα ότι θα βρω έναν τόσο απόλυτα τέλειο συνδυασμό για να δουλέψω απάνω του... Ήταν ακριβώς ο συνδυασμός που έψαχνα για την δουλειά που την χρειάζομαι.

Η Μπέλλα... όνομα και πράγμα... ήταν ένα ταλαιπωρημένο από την ζωή κορίτσι που στην τρυφερή ηλικία των 6 χρόνων έχασε τους γονείς της και αναγκάστηκε να ζήσει με την σχεδόν κατάκοιτη γιαγιά της που αντί να την φροντίζουν και να την μεγαλώνουν όπως θα έπρεπε σωστά , βρέθηκε να φροντίζει εκείνη την γιαγιά της και παράλληλα να πηγαίνει σχολείο, να φροντίζει τα πενιχρά οικονομικά τους, την διατροφή τους και ότι άλλο είχαν ανάγκη.

Φαινόταν τόσο υπερήφανη όταν μου τόνιζε ότι η ίδια φρόντιζε την γιαγιά της που με έκανε να καταλάβω ότι αν γύριζε τον χρόνο πίσω θα έκανε ακριβώς το ίδιο... Δεν μετάνιωσε ποτέ για την ζωή της... Πάλεψε και βγήκε νικήτρια και μάλιστα κάνοντας αυτό που είχε ονειρευτεί σε τόσο αντίξοες συνθήκες που θα πίστευες ότι δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει κάποιος , πόσο μάλλον να ζήσει αξιοπρεπώς και να καταφέρει και να σπουδάσει.

Αναγκάστηκε να βγει στην βιοπάλη σε πολύ μικρή ηλικία, αλλά ήταν η απόλυτη καταστροφή... Χαμογέλασα κουνώντας το κεφάλι μου στην θύμηση των πόσων εργασιών έχει αλλάξει μέχρι στιγμής... Δεν στέριωνε πουθενά... Λόγω της αδεξιότητας της έχανε την μια δουλειά μετά την άλλη σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και όμως ούτε αυτό δεν ήταν αρκετό για να την κάνει να λυγίσει... Με πείσμα και απίστευτες αντοχές σήκωνε το κεφάλι ψηλά και προχωρούσε χωρίς να πτοείτε... Αυτό και αν είναι εκπληκτικό... Οποιαδήποτε άλλη στην θέση της θα είχε ήδη παραιτηθεί από κατάθλιψη από την ίδια της την ζωή αλλά όχι εκείνη.

Η Μπέλλα είναι το κάτι άλλο, κάτι το διαφορετικό που σε κάνει να νιώθεις ότι έχει βγει από άλλη εποχή... Τόσο αυθεντική, τόσο πεισματάρα, τόσο σκληρή και ταυτόχρονα τόσο ρομαντική για την εποχή μας... Όλες της οι εκφράσεις σου δείχνουν πόσο η ίδια ζει ακόμα στα παραμύθια... Πόσο ακόμα ψάχνει για τον τέλειο πρίγκιπα που θα έρθει με το άλογο του να την σώσει από όλη αυτήν την μίζερη ζωή και να θα την κάνει να νιώσει ότι υπάρχει... Και αυτός ο πρίγκιπας είμαι εγώ.

Έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, δεν γνωρίζει καν το πόσο όμορφη είναι, δεν ξέρει πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να σταματήσει να μιλάει και το χειρότερο... εκφράζει πάντα ότι και να περνάει μέσα από αυτό το πανέξυπνο χωρίς ίχνος πονηριάς μυαλό της... Τόσο τέλεια που μόλις τελειώσω μαζί της θα γίνει ακριβώς αυτό που θέλω... Το τέλειο δόλωμα.

Μπέλα

«Μπέλλα σταμάτα ότι κάνεις, πάρε ένα μπουκάλι Dom. Romane του 1997 και πήγαινε να σερβίρεις τον κύριο στο ιδιωτικό τραπέζι του ημιώροφου» άκουσα την Κυρία Σαλβάζ να μου λέει και άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου και το στόμα μου από την έκπληξη.

Φημίζομαι για την αδεξιότητα μου και τις γκάφες μου γι αυτό και έχω περιοριστεί στο να σερβίρω μόνο τα ποτά – εννοείτε έτοιμα από το μπαρ – και τους καφέδες των πελατών της εισόδου προκειμένου να μην χάσω και αυτήν μου την δουλειά... Για τα ιδιωτικά τραπέζια ούτε λόγος... Πόσο μάλλον να ανοίξω και ένα σφραγισμένο κρασί.... Την πρώτη και τελευταία φορά που το επιχείρησα τρέχαμε στα νοσοκομεία για να βεβαιωθούμε ότι ο πελάτης δεν έχασε τελείως την όραση του από την αγκωνιά που έφαγε καθώς προσπαθούσα να βγάλω τον φελλό από το μπουκάλι και αυτό ακόμα και σήμερα το πληρώνω, με το να πληρώνω εγώ το βαρβάτο γεύμα που κάνει κάθε φορά που έρχεται να φάει σε μας... Τον μπάσταρδο, έχουν περάσει 3 μήνες και ακόμα λες και το κάνει επίτηδες …Έρχεται τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα και εγώ αναγκάζομαι να πληρώνομαι τον μισό μου μισθό εξαιτίας του.

«Είσαστε σίγουρη;» ρώτησα τρομοκρατημένη.

«Όχι, αλλά ο κύριος που ζήτησε να τον εξυπηρετήσεις αποκλειστικά εσύ, δείχνει ότι είναι... γι αυτό μην τον απογοητεύσουμε... Πληρώνει αδρά» τόνισε χωρίς να δέχεται άλλη κουβέντα και έφυγε για να λήξει την κουβέντα εδώ... Την βλέπω την δουλειά από αύριο πάλι θα βγω στους δρόμους να ψάχνω για δουλειά, όχι τίποτα άλλο αλλά μετά από εκείνην την συνέντευξη με τον κύριο Μποντ... Τζέιμς Μποντ, δεν μου είχε στεριώσει και καμία άλλη συνέντευξη... Λες και κάποιος με είχε καταραστεί.

Ο Μπουνέτ βγήκε από το κελάρι και με κοίταξε απειλητικά...

«Το κρασί και τα μάτια σου κακομοίρα μου... Έχω μόνο άλλα δύο στο κελάρι και δεν είναι για πέταμα, ξέρεις πόσο κοστίζει το κάθε μπουκάλι;»

«Και ούτε θέλω να μάθω...» τον σταμάτησα απλώνοντας τα χέρια μου μπροστά με τρόμο... «Προτιμώ να νιώθω ότι είναι απλώς ένα φτηνό μπουκάλι κρασί, μην με κάνεις πιο νευρική από όσο είμαι» παρακάλεσα και τα παράτησε... Ήρθε κοντά μου έβαλε το μπουκάλι στο χέρι μου, σφράγισε τα δάχτυλα μου σαν μέγγενη του και μου έριξε άλλη μια προειδοποιητική ματιά... «Ξέρω, ξέρω... το μπουκάλι και τα μάτια μου» του είπα και αφού αγκάλιασα το μπουκάλι όπως αγκαλιάζει μια μητέρα το μωρό της πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα από την κουζίνα.

Ήμουν τόσο προσηλωμένη στο να μην σπάσω το μπουκάλι που όλα τα άλλα προς στιγμήν πήγαν περίπατο, όπως το ποιος είναι αυτός ο μυστηριώδης τύπος που ζήτησε αποκλειστικά να τον σερβίρω εγώ... Σίγουρα θα είναι καινούργιος στο μαγαζί γιατί όσοι ήταν θαμώνες ακόμα και όταν τους σέρβιρα τα ποτά τους , με κοιτούσαν με φρίκη καθώς φοβόντουσαν για την στιγμή που η αδεξιότητα μου θα έκανε την εμφάνιση της και εκείνοι θα κατέληγαν με ένα φόρεμα ή ένα κουστούμι λιγότερο.

Φτάνοντας στον ημιώροφο... Άνοιξα την πόρτα διακριτικά και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα , έκανα τον σταυρό μου αυτό το δείπνο να μην μου στερήσει και αυτήν την δουλειά που τόσο είχα ανάγκη.

Ο τύπος που περίμενε να τον σερβίρω ήταν κρυμμένος πίσω από την εφημερίδα του... Διαβάζοντας με μεγάλη προσήλωση δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία μου και έτσι μόλις έφτασα δίπλα του, χρειάστηκε να καθαρίσω τον λαιμό μου για να τον κάνω να καταλάβει ότι δεν ήταν πια μόνος.

«Καλησπέρα σας, είμαι η Μπέλλα και θα είμαι για σήμερα η σερβιτόρα σας... Σας έφερα το κρασί που ζητήσατε, θα θέλατε να επιβεβαιώσετε ότι είναι αυτό που ζητήσατε πριν το ανοίξω για σας;» πάντα άκουγα τα γκαρσόνια να το λένε στου πελάτες μόλις πήγαιναν κοντά τους αλλά δεν πίστευα ότι θα χρειαζόταν ποτέ εγώ να το χρησιμοποιήσω και τώρα δεν ήμουν και τόσο σίγουρη ότι τα είχα πει όλα σωστά και αυτό έκανε την νευρικότητα μου χειρότερα.

«Ελπίζω μόνο να μην τρέχω στα επείγοντα σαν τον κακόμοιρο τον κύριο Καρνάτε» είπε ο τύπος που καθόταν στο τραπέζι χαμηλώνοντας και διπλώνοντας την εφημερίδα του και έμεινα σοκαρισμένη να τον κοιτώ με διάπλατα τα μάτια και το στόμα παγωμένη στην θέση μου... Εκείνος κουνώντας απογοητευμένος το κεφάλι του σήκωσε το δείκτη του δεξιού του χεριού και με την πιο απαλή κίνηση μου έκλεισε το στόμα συμπληρώνοντας... «Τς Τς Τς... Πολύ κακιά συνήθεια... Μια τόσο όμορφη δεσποινίς σας και εσάς είναι κρίμα κάθε τρις και λίγο να δείχνει τα σφραγίσματα της στους πελάτες της, δεν νομίζετε;» είπε και μόλις ένιωσα το άγγιγμα του, όλο μου το στόμα μούδιασε και διάφορες πεταλουδίτσες άρχισαν να χοροπηδούν μέσα στο στομάχι μου σε βαθμό να με κάνουν να θέλω να τρέξω μακριά του.

«Εσείς;» είπα χωρίς ανάσα και δεν είμαι σίγουρη ότι ακούστηκα.

«Εγώ» είπε με ένα σαγηνευτικό χαμόγελο που με έκανε να πεταρίσω τα βλέφαρα μου από το ξάφνιασμα και πισωπατώντας για να αποφύγω την επαφή του... Παραπάτησα.. Τι πρωτότυπο και στην προσπάθεια μου να ισορροπήσω άφησα το μπουκάλι να γλιστρήσει από τα χέρια μου και εκείνος το έπιασε στον αέρα, το τοποθέτησε πάνω στο τραπέζι σταθερά και αμέσως με έπιασε από την μέση ενώ σηκώθηκε από την καρέκλα του για να με υποβαστάξει ώστε να μην σωριαστώ στο πάτωμα και όλα αυτά μόνο σε κλάσματα δευτερολέπτου... Τι στο καλό;;;... το παιδί λάστιχο είναι;;;

«Είσαστε καλά;» ρώτησε με ενδιαφέρον και κατένευσα ενώ ταυτόχρονα προσπάθησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα να τον ξεκολλήσω από πάνω μου.

Η καρδιά μου είχε σπάσει το κοντέρ και δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν από την παρ ολίγων πτώση μου ή από αυτό το τόσο βελούδινο άγγιγμα που έκανε το αίμα μου να ρέει μέσα στις φλέβες μου τόσο γρήγορα και ήμουν σίγουρη ότι είχα κοκκινίσει ολόκληρη.

«Έλατε να καθίσετε, φαίνεστε έτοιμη να καταρρεύσετε» είπε και μόλις άνοιξε την καρέκλα που ήταν δίπλα από την δική του για μένα ξαφνικά πήρα μπρος και ενστικτωδώς αμύνθηκα.

«Εεε.. ευχαριστώ... δεν είναι τίποτα... είμαι καλά τώρα... Συγνώμη απλά ξαφνιάστηκα... Θα σας ανοίξω το κρασί καιιιι»

«Δεσποινίς Ιζαμπέλααα» είπε σέρνοντας την φωνή του διακόπτοντας με και έτριξα τα δόντια μου για να μην αντιδράσω... Πάλι αυτό το όνομα;;;

«Μπέλλα» τον διόρθωσα όσο πιο ευγενικά μπορούσα και ένα μισό χαμόγελο εμφανίστηκε πάνω στα υπέροχα χείλια του , που τον έκανε αν είναι δυνατόν πιο γοητευτικό και επανέλαβε.

«Δεσποινίς Ιζαμπέλα... Θα μπορούσατε να κάτσετε για λίγο... Δεν θα ήθελα εξαιτίας μου να πάθετε κάτι»

«Είμαι απολύτως καλά...» επανέλαβα με περισσότερο πείσμα προσπαθώντας να ξεκολλήσω από το κράτημα του αλλά εκείνος δεν μου έκανε την χάρη... Το σώμα του τόσο κοντά στο δικό μου, το ένιωθα να είναι τόσο σκληρό που με έκανε να φαίνομαι ακόμα πιο αδύναμη μέσα στα χέρια του και αυτό με τρομοκρατούσε περισσότερο... Έπρεπε να βρω τρόπο να του ξεφύγω όσο γίνεται πιο γρήγορα... Σκέψου Μπέλλα σκέψου...

«Εεε... ξέρετε εγώ εδώ δουλεύω και αν δει η κυρία Σαλβάζ ότι καθυστερώ να γυρίσω στην κουζίνα για να δώσω την παραγγελία σας , τότε σίγουρα θα ανέβει να ελέγξει αν όλα είναι καλά καιιιι»

«Αυτό ήταν όλο;» ρώτησε με ένα χαιρέκακο χαμόγελο και τον κοίταξα δύσπιστα... «Μην ανησυχείτε γι αυτήν, πληρώθηκε αδρά για να μείνει μακριά από αυτή την αίθουσα» είπε με ένα αυτάρεσκο ύφος και τότε ήταν που η καρδιά μου πήγε να σπάσει... Την πλήρωσε για να μην μας ενοχλήσει;;... αυτό δεν μου αρέσει καθόλου.

«Και πάλι πρέπει...» προσπάθησα πάλι και το ύφος τους αμέσως αγρίεψε και με έκανε να τρομοκρατηθώ περισσότερο.

«Έκανα την υπέρβαση να καταδεχθώ να έρθω σε αυτό το άθλιο και φτηνιάρικο μαγαζί μόνο και μόνο για να σας μιλήσω... Έχω πληρώσει του κόσμου τα λεφτά μόνο και μόνο για να μας αφήσουν στην ησυχία μας... Κάνω ηράκλειες προσπάθειες ώστε να καταφέρω να κρατηθώ στο ύψος μου και να μην σας φερθώ όπως σας αρμόζει... Το λιγότερο που μπορείτε να κάνετε για μένα είναι να κάνετε για λίγο πίσω και να κάτσετε επιτέλους σε αυτήν την άθλια καρέκλα για να με ακούσετε»

«Γιατί;» τόλμησα να ρωτήσω και πήρε μια βαθιά αναπνοή για να ελέγξει την ένταση του πριν μιλήσει ξανά.

«Γιατί έχω να σας κάνω μια πρόταση και ήταν ο μόνος τρόπος να σας πείσω να με ακούσετε έστω και για ένα λεπτό» απάντησε ήρεμα αλλά δεν με ξεγελούσε… Τα μάτια του γυάλιζαν πάρα πολύ και το χρώμα τους είχε σκουρύνει τόσο πολύ που ήμουν σίγουρη ότι από στιγμή σε στιγμή ήταν έτοιμος να εκραγεί.

«Μασας είπα ήδη ότι δεν ενδιαφέρομαι»

«Πως μπορείτε να απορρίπτεται μια πρόταση πριν την ακούσετε;» αναφώνησε απηυδισμένος.

«Πολύ απλά γνωρίζω ήδη ότι δεν είμαι αυτό που ζητάτε»

«Κάνετε μεγάλο λάθος δεσποινίς μου... Είσαστε ακριβώς αυτό που ζητάω αλλιώς πιστέψτε με δεν θα επέμενα τόσο πολύ... Βλέπετε δεν είναι στον χαρακτήρα μου να παρακαλάω και φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνω ούτε και τώρα»

«Και πολύ καλά θα κάνετε γιατί θα είναι τσάμπα κόπος... Δεν με ενδιαφέρει καμία πρόταση σας» του ξεκαθάρισα και αυτό αν είναι δυνατόν τον έκανε ακόμα πιο έξαλλο.

«Για όνομα του θεού, απλά ακούστε την πρώτα και μετά αποφασίζετε αν σας ενδιαφέρει ή όχι» είπε με την φωνή του να ανεβαίνει μια οκτάβα και αυτό με έκανε πιο αποφασιστική από πριν.

«Όχι» δήλωσα και τα δόντια του έτριξαν

«Δεσποινίς Ιζαμπέλα δεν θα το ξαναπώ... Καθίστε στην γαμημένη καρέκλα και βουλώστε το επιτέλους για ένα λεπτό» γρύλισε μέσα από τα δόντια του απειλητικά και το πείσμα μου έγινε πιο ισχυρό... Ποιος νομίζει ότι είναι να μου μιλάει έτσι επιτέλους;

«Όχι» είπα ξανά και προσπάθησα για άλλη μια φορά να αποτραβηχτώ από το σφιχτό του κράτημα.

«Κάτσε κάτω τώρα πριν καλέσω το αφεντικό σου και σε κάνω να χάσεις την μοναδική δουλειά που έχεις» απείλησε μέσα από τα δόντια του και έμεινα σοκαρισμένη να τον κοιτώ.

«Με απειλείς;» ρώτησα τρέμοντας και εκείνος γύρισε στην προηγούμενη του κατάσταση απόλυτα ικανοποιημένος από την αντίδραση μου σέρνοντας με μέχρι την καρέκλα ..Με έβαλε να κάτσω με το έτσι θέλω και συμπλήρωσε ψιθυριστά μέσα στο αυτί μου.

«Δεν μου δίνετε άλλη επιλογή, γι αυτό τώρα καθίστε και βγάλτε τον σκασμό, αλλιώς να είσαστε σίγουρη ότι δεν θα διστάσω να πραγματοποιήσω την απειλή μου» είπε με μια τραχιά αλλά ταυτόχρονα τόσο βελούδινη φωνή που με έκανε να ανατριχιάσω από φόβο;... Δεν ήμουν σίγουρη.

Χωρίς να έχω επιλογή έκανα ότι μου είπε αλλά παράλληλα άρχισα να βράζω μέσα μου.

«Γιατί επιμένετε τόσο πολύ;» δεν άντεξα και ρώτησα ακριβώς την στιγμή που έκατσε στην καρέκλα του... Με αντίκρισε προειδοποιητικά στα μάτια αλλά τελικά αποφάσισε να μου απαντήσει όσο πιο ήρεμα του επέτρεπε ο εγωισμός του.

«Σας είπα ήδη το γιατί... Είσαστε ακριβώς αυτό που αναζητώ»

«Πως μπορεί να είμαι ακριβώς αυτό που αναζητείτε;... Κοιτάξτε με για μια στιγμή, σας φαίνομαι εγώ να είμαι καμία του δρόμου;» ρώτησα απελπισμένα και άρχισε να γελάει κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.

«Γι αυτό ακριβώς είσαστε η πλέον κατάλληλη για την δουλειά που θέλω να κάνετε για μένα»

«Δεν καταλαβαίνω» είπα κουνώντας το κεφάλι μου απελπισμένα.

«Αν μου δώσετε την ευκαιρία να σας εξηγήσω τότε θα καταλάβετε» απάντησε πολύ απλά και τα παράτησα αφήνοντας την ανάσα μου να βγει από μέσα μου βίαια.

«Οκ λοιπόν σας ακούω, αν και είμαι σίγουρη από τώρα ότι είναι άδικος κόπος... Δεν πρόκειται ποτέ να δεχτώ να ικανοποιήσω της ανωμαλίες σας» γέλασε στιγμιαία και αμέσως σοβάρεψε.

«Ανωμαλίες μου;... Όχι καλή μου, δεν πρόκειται για τίποτα τέτοιο»

«Αν δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο, τότε γιατί στην αγγελία σας γράφατε... “χωρίς ενδοιασμούς με οποιαδήποτε γούστα στο σεξ για να κάνει παρέα σε ηλικιωμένο κύριο”» του είπα αυστηρά και έκρυψε με μεγάλο κόπο το επόμενο του κοροϊδευτικό γελάκι.

«Μμμμ, αυτό» είπε και του γύρισα εκνευρισμένα πίσω.

«Ναι αυτό» σε έξαλλο τόνο.

«Αυτό αγαπητή μου δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πραγματικά θέλω να κάνετε για μένα, είναι περισσότερο... πως να το πω... Ψαρωτικό... όπως το λένε και τα σημερινά παιδιά και τίποτα παραπάνω»

«Ναι γιατί εσείς είσαστε γέρος πια και δεν καταδέχεστε την γλώσσα τους... Απορώ μήπως έχετε καμία μηχανή του χρόνου και έχετε έρθει από άλλη εποχή ή κάτι τέτοιο;» ρώτησα με θράσος και άρχισε να γελάει και πάλι κοροϊδευτικά.

«Κάτι τέτοιο...» είπε μόνο και συνέχισε πιο σοβαρός... «Τέλος πάντων για να τελειώνουμε με όλα αυτά... Το μόνο που θέλω να κάνετε για μένα είναι να έρθετε να μείνετε μαζί μου...»

«Να μείνω μαζί σας;... Για ποια με περάσατε;» τον διέκοψα έξαλλη και κοιτώντας με προειδοποιητικά συνέχισε.

«Επαναλαμβάνω...» τόνισε περνώντας μου το μήνυμα ότι ήταν η στιγμή να το βουλώσω... «Το μόνο που θέλω να κάνετε για μένα είναι να έρθετε να μείνετε μαζί μου και να με συνοδεύετε σε όλες τις εκδηλώσεις που πρέπει να παρευρίσκομαι... και – τίποτα – άλλο» τόνισε τις τρεις τελευταίες λέξεις σαν να μίλαγε σε ένα πεντάχρονο και έμεινα σοκαρισμένη να τον κοιτώ.

«Μόνο αυτό;»

«Μόνο... αυτό» επιβεβαίωσε σοβαρός.

«Και τίποτα άλλο;»

«Εννοώντας;»

«Καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ» του γύρισα εκνευρισμένα και μου πέταξε ένα ειρωνικό γελάκι.

«Κοιτάξτε, δεν θα έλεγα και όχι αν φυσικά το θέλατε και εσείς αλλά όχι αυτό δεν περιλαμβάνεται στα καθήκοντα σας» είπε σοβαρός και τον κοίταξα καχύποπτα.

«Οκ που είναι η παγίδα;» ρώτησα σκληρά σταυρώνοντας τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου και αμέσως η ματιά του μαλάκωσε.

«Καμία παγίδα» με διαβεβαίωσε σοβαρός κοιτώντας με σταθερά στα μάτια και δεν ήξερα τι να σκεφτώ.

«Θέλετε να με πείσετε ότι με θέλετε μόνο για να σας κρατάω παρέα μέσα και έξω από το σπίτι σας και τίποτα άλλο και μόνο γι αυτά θα με πληρώνετε και από πάνω πέντε χιλιάδες...»

«Δέκα» με διέκοψε και έμεινα ξέπνοη.

«Τι δέκα;»

«Δέκα χιλιάδες δολάρια» είπε και ξεροκατάπια.

«Δέκα χιλιάδες δολάρια;...»

«Μηνιαίως» συμπλήρωσε σοβαρός.

«Μόνο για να σας κάνω παρέα χωρίς να έχετε καμία άλλη απαίτηση από μένα;» ρώτησα χωρίς ανάσα σοκαρισμένη και κλείνοντας το στόμα μου για άλλη μια φορά με τον δείκτη του να περνάει στο μαλακό σημείο του λαιμού μου ενώ τσίμπησε απαλά το σαγόνι μου… Μόλις έκλεισε το στόμα μου, κούνησε θετικά το κεφάλι του σοβαρός χωρίς να αποχωρίζεται την ματιά μου.

«Τι σόι αστείο είναι αυτό;» δεν άντεξα και τον ρώτησα και παίρνοντας μια απηυδισμένη έκφραση προσπάθησε πιο ήρεμα.

«Δεν είναι αστείο δεσποινίς Ιζαμπέλα... Είσαστε ακριβώς αυτό που ψάχνω... Το προφίλ σας ταιριάζει απόλυτα στο προφίλ της γυναίκας που δεν πίστευα ποτέ ότι θα βρω και είμαι διατεθειμένος να κάνω τα πάντα για να σας πείσω να δεχθείτε αυτή την δουλειά... Δεν έχετε τίποτα να χάσετε... Δοκιμάστε το και αν δείτε ότι δεν είναι αυτή η δουλειά για σας μπορείτε να αποχωρίσετε οποιαδήποτε στιγμή το θελήσετε... Το μόνο που ζητάω είναι απλά να το δοκιμάσετε... Θα μπορούσα να σας δελεάσω απαριθμώντας σας τα θετικά αυτής της συνεργασίας αλλά γνωρίζω ήδη ότι δεν θα κάνουν διαφορά στην τελική σας απόφαση»

«Έχει και θετικά;» ειρωνεύτηκα.

«Αμέτρητα» επιβεβαίωσε απόλυτα σίγουρος γι αυτό.

«Όπως;» θέλησα να μάθω.

«Όπως το να γνωρίσετε την μεγάλη ζωή... Να γνωρίσετε ανθρώπους που ούτε στα όνειρα σας δεν θα τολμάγατε να γνωρίσετε... Να γευτείτε την ζωή από μια άλλη οπτική γωνία και να κερδίσετε αμέτρητα ρούχα και αξεσουάρ που φυσικά δεν θα χρειαστεί να σπαταλήσετε ούτε ένα σεντ από τον μισθό σας και πολλά άλλα που θα χρειαστείτε να τα δείτε από κοντά»

«Γιατί νιώθω ότι υπάρχει και κάτι περισσότερο πέρα από όλα αυτά;» ρώτησα καχύποπτα... και αναστέναξε.

«Αγαπητή μου Ιζαμπέλα, σταματήστε να βάζετε το κακό με το μυαλό σας... Και πάλι επαναλαμβάνω, δεν έχετε να χάσετε τί – πο – τα... Δοκιμάστε το και αν δείτε ότι σας κορόιδεψα, τότε μπορείτε να ανοίξετε την πόρτα και να φύγετε οποιαδήποτε στιγμή το θελήσετε»

«Χωρίς να απειληθεί η ζωή μου;» ειρωνεύτηκα και ανταπέδωσε σοβαρός.

«Χωρίς καμία απαίτηση» οκ και τώρα εγώ τι πρέπει να απαντήσω σε αυτό;... αναρωτήθηκα και είδα στο ύφος του την απόλυτη ικανοποίηση από την έλλειψη αντίδρασης από μέρους μου.

«Μόνο να το δοκιμάσω και μπορώ να φύγω οποιαδήποτε στιγμή το θελήσω;» δεν μπόρεσα να μην ρωτήσω …Εκείνος γέρνοντας προς το μέρος μου, τσίμπησε με τον αντίχειρα και τον δείκτη του το σαγόνι μου τόσο τρυφερά που ένιωσα εκείνην την στιγμή σαν να είχε μόλις αφήσει ένα απαλό φιλί στα χείλια μου.

«Το πραγματικό μας δείπνο είναι σε μία ώρα... Έχετε μόνο μισή ώρα για να ετοιμαστείτε πριν έρθει η λιμουζίνα μου να σας παραλάβει από το διαμέρισμα σας και να σας μεταφέρει στο ραντεβού μας... Μην με απογοητεύσετε γιατί δεν μου αρέσει να με στήνουν» είπε αυστηρά χωρίς να δέχεται αντίρρηση γι αυτό και μόλις άφησε το σαγόνι μου απαλά σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να πηγαίνει προς την πόρτα.

Είχα μείνει στήλη άλατος, δεν ήξερα τι είχε μόλις συμβεί και το χειρότερο μόλις η πόρτα έκλεισε απαλά πίσω του θυμήθηκα ότι δεν είχα τίποτα να φορέσω και ξαφνικά άρχισα να τρέχω αλλά μέχρι να βγω στην μπροστινή είσοδο εκείνος είχε εξαφανιστεί... Και τώρα τι;... Πως θα εμφανιστώ με το μοναδικό τζιν και την γαλάζια μπλούζα που φόρεσα και την ημέρα που είχα πάει στο σπίτι του σε ένα δείπνο που ήμουν σίγουρη ότι θα απαιτούσε το λιγότερο βραδινή τουαλέτα;

«Ε Μπέλλα;» άκουσα την φωνή της κυρίας Σαλβάζ και γύρισα προς την μεριά της παραξενευμένη... «Ελπίζω να μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα μετά από αυτό και να μας την κάνεις απροειδοποίητα» είπε αυστηρά και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά... Δεν με έπαιρνε να χάσω και αυτήν την δουλειά.

«Αύριο θα είμαι στην ώρα μου» υποσχέθηκα και κατένευσε σοβαρή.

«Καλώς, τώρα πάρε δρόμο» είπε με ένα προσβλητικό τόνο και εξαφανίστηκε και πάλι στο εσωτερικό του εστιατορίου αφήνοντας με μόνη μου και κοιτάζοντας την ώρα στο ρολόι μου , έβαλα φτερά στα πόδια μου... Αν έβρισκα την εφημερίδα , σίγουρα θα έβρισκα και το τηλέφωνο του... Ίσως αν του εξηγούσα τους λόγους που δεν μπορώ να παραβρεθώ στο ραντεβού μας να καταλάβει... ή ίσως και όχι;... Γαμώτο γιατί πρέπει να είναι τόσο μυστήριος;... αναρωτήθηκα και τρέχοντας στην κουζίνα έβγαλα την ποδιά μου και παίρνοντας την τσάντα μου στο χέρι άρχισα να τρέχω προς το σπίτι.