Soulmates Μ2 "6. Επιστροφή στην Πραγματικότητα"

Ντέιμον

Αφήνοντας τον Έντουαρτ στο σπίτι του βγήκα ξανά στον κεντρικό και άρχισα να κατευθύνομαι προς το σπίτι της Έλενας. Εκείνη μόλις βρεθήκαμε σε αρκετή απόσταση από το σπίτι των Κάλλεν δεν άργησε να ξεσπάσει ότι την έπνιγε.

«Επιτέλους τον ξεφορτωθήκαμε. Δεν άντεχα άλλο να το παίζω χαζοχαρούμενη» αναφώνησε και άφησα ένα γελάκι να μου ξεφύγει.

«Δεν μπορώ να πω έδωσες ρεσιτάλ ερμηνείας σήμερα» σχολίασα και γύρισε προς την μεριά μου.

«Και είσαι σίγουρος ότι αυτό θα πιάσει;» ρώτησε με περιέργεια.

«Δεν τον είδες πως ήταν; Μην αγχώνεσαι και δεν θα σε ακουμπήσει ξανά μετά το σημερινό» της επιβεβαίωσα.

«Και πως διάολο θα κάνω το μπάσταρδό του;» μου πέταξε νευριασμένα.

«Υπάρχει πάντα και ο Στέφαν. Είμαι σίγουρος ότι θα είναι περισσότερο από πρόθυμος ώστε να σε εξυπηρετήσει» της είπα κλείνοντας της το μάτι και εκείνη το σκέφτηκε για λίγο.

«Και πως ακριβώς θα τον ξεγελάσω, ξέρεις πόσο ψείρας είναι στο θέμα της αντισύλληψης» μου πέταξε και ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα.

«Είμαι σίγουρος ότι κάποιον τρόπο θα βρεις για να τον ξεγελάσεις» είπα αδιάφορα και με κοίταξε σοκαρισμένη.

«Δεν θα με βοηθήσεις;» ρώτησε δύσπιστα.

«Συγνώμη γλύκα αλλά σε αυτό είσαι μόνη. Αν καταλάβει η αδελφούλα μου ότι εμπλέκομαι θα με πετάξει απ έξω και σίγουρα δεν συμφέρει κανέναν από τους δύο μας αυτό» της το επιβεβαίωσα και άρχισε να γίνετε κατακόκκινη από τον θυμό της.

«Τόσο κότα είσαι πια;» ρώτησε με αηδία.

«Κότα;...» ρώτησα πίσω και άρχισα να γελώ... «Πως φαίνεται ότι δεν ξέρεις καθόλου την Ίζαμπελ» 

Έντουαρτ

Μπαίνοντας στο σπίτι και αφού βεβαιώθηκα ότι ο πατέρας μου δεν ήταν εδώ, πήγα κοντά στην μητέρα μου που καθόταν δίπλα στο τζάκι διαβάζοντας ένα βιβλίο και έκατσα δίπλα της.

«Καλός το αγόρι μου, πως τα περάσατε;» ρώτησε αμέσως αφήνοντας το βιβλίο της στην άκρη αλλά χωρίς να κάνει καμία κίνηση να με αγκαλιάσει και αυτό με τσάκισε.

«Μαμά, λυπάμαι πάρα πολύ» ξεκίνησα με την φωνή μου να χάνεται μέσα μου και εκείνη καταλαβαίνοντας την διαφορά αμέσως έβαλε τα χέρια της πάνω στο πρόσωπο μου και με κοίταξε με αγωνία.

«Τι συμβαίνει αγόρι μου, τι έπαθες;» ρώτησε ξέπνοα και χωρίς να αντέχω άλλο τύλιξα τα χέρια μου γύρω της και ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στον ώμο της σαν να ήμουν μικρό παιδί. Η αγκαλιά της αμέσως με έκανε να νιώσω την ασφάλεια που είχα ανάγκη να νιώσω αυτήν την στιγμή.

«Έντουαρτ τι συμβαίνει; Με ανησυχείς!» συνέχισε εκείνη αλλά δεν ήξερα τι να της απαντήσω. Δεν μπορούσα να θυμηθώ τι είχε συμβεί τον τελευταίο καιρό και δεν είχα ιδέα για ποιο πράγμα είχα την ανάγκη να απολογηθώ.

«Σ’ αγαπάω πάρα πολύ» ήταν το μόνο που κατάφερα να πω και την άκουσα να παίρνει μια ανακουφιστική ανάσα.

«Και εγώ αγόρι μου. Και εγώ» είπε ανακουφισμένη λες και είχε φύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω της και χωρίς να πούμε τίποτα άλλο μείναμε στην ίδια θέση για λίγο.

«Θες να μου πεις τι σου συμβαίνει;» ρώτησε απαλά χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου στοργικά.

«Όχι τώρα» την παρακάλεσα με το βλέμμα μου καθώς σήκωνα το κεφάλι μου για να την αντικρίσω και εκείνη κατένευσε σεβόμενη την παράκληση μου.

«Πήγαινε να ξεκουραστείς και όταν θα έχεις ανάγκη να μου μιλήσεις να ξέρεις ότι θα είμαι εδώ να σε ακούσω, χωρίς να σε κρίνω» τόνισε και πήρα μια ανακουφιστική ανάσα.

«Σε ευχαριστώ για όλα» της είπα ειλικρινά και αφού την έκλεισα για άλλη μια φορά στην αγκαλιά μου της έδωσα ένα παρατεταμένο φιλί στο μάγουλο και μόλις μου το ανταπέδωσε σηκώθηκα για να πάω προς το δωμάτιο μου.

Περνώντας από το δωμάτιο της Άλις την άκουσα που προσπαθούσε να λύσει μια άσκηση με την Ρόζαλη από το τηλέφωνο και για λίγο στάθηκα έξω από την πόρτα της αναποφάσιστος, όμως είχα τόσο ανάγκη να της μιλήσω που δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι το πρωί και έτσι πήρα την απόφαση και χτύπησα την πόρτα της.

«Κάποιος μου χτυπάει, περίμενε λίγο να δω ποιος είναι οκ;» την άκουσα να λέει στο τηλέφωνο και μόλις άνοιξε την πόρτα και με είδε συνέχισε... «Θα σε πάρω σε λίγο» της είπε και της το έκλεισε πριν μιλήσει ξανά σε μένα.

«Τι θες;» ρώτησε κάπως νευριασμένα βάζοντας το χέρι της στην μέση και αναστέναξα.

«Είναι αργά να ζητήσω συγνώμη γιαααα... Για ότι έχω κάνει τέλος πάντων;» ρώτησα και η Άλις ανοίγοντας τα μάτια της διάπλατα τύλιξε αμέσως τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και άρχισε να ξεφωνίζει και να χοροπηδάει σαν τρελή ενώ εγώ άρχισα να γελάω ανακουφισμένος.

«Σταμάτα παιδί μου, θα μας ακούσει όλη η γειτονιά» της είπα πειραχτικά και εκείνη αμέσως έκανε πιο πίσω και με κοίταξε δακρυσμένη.

«Μου έλειψες» είπε με ένα παράπονο και αμέσως ένιωσα όλο τον πόνο που έκρυβαν τα λόγια της.

«Και εμένα» της απάντησα ειλικρινά και τραβώντας με από το χέρι με έβαλε να καθίσω πάνω στο κρεβάτι της σχεδόν με την βία αφού πρώτα έκλεισε πίσω της την πόρτα.

«Έχεις να δώσεις πολλές εξηγήσεις» δήλωσε χωρίς να δέχεται αντίρρηση γι αυτό.

«Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Είναι σαν να ζω σε δύο κόσμους, στο τώρα και στο πριν. Σαν να έγινε ένα μπλακάουτ και ξαφνικά όλα έσβησαν. Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω» της είπα και με κοίταξε με κατανόηση λες και το ήξερε ήδη.

«Η Μπέλλα με είχε προειδοποιήσει γι αυτό» μου επιβεβαίωσε.

«Άλις! Θέλω την βοήθεια σου. Δεν ξέρω πως έφτασα μέχρι εδώ αλλά δεν θέλω με τίποτα να γυρίσω σε αυτό που ήμουν» της δήλωσα και έπεσε ξανά στην αγκαλιά μου.

«Αχχχχ δεν ξέρεις πόσο μου έλειψες» είπε με ένα παράπονο πάλι και την έσφιξα μέσα στην αγκαλιά μου για να την διαβεβαιώσω ότι το ίδιο ίσχυε και για μένα.

«Θα με βοηθήσεις;» ρώτησα ξανά και μου έκανε μια απελπισμένη γκριμάτσα.

«Εσύ τι λες;» με ρώτησε πίσω και γέλασα με την αστεία της φάτσα.

«Για πες την είδες;» ρώτησε τελικά και αναστέναξα... «Αλλά τι ρωτάω αυτό φωνάζει από μακριά» συνέχισε.

«Τόσο πολύ;» ρώτησα και μου έβγαλε την γλώσσα της.

«Τόσο. Λέγε τώρα τι σου είπε;» πίεσε περισσότερο.

«Όχι και πάρα πολλά» είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου.

«Θες να με σκάσεις;» ρώτησε απελπισμένη και πήρα μια ανάσα πριν συνεχίσω.

«Μου είπε – ή μάλλον μου έδειξε – κάποιες φωτογραφίες από μια κοπέλα...» δίστασα για μια στιγμή αλλά η Άλις δεν με διέκοψε και συνέχισα... «Πουυυυ» δεν μπορούσα να συνεχίσω.

«Εννοείς την κοπέλα που σκότωσες;» ρώτησε εκείνη και έμεινα ξέπνοος να την κοιτώ.

«Το ξέρεις και εσύ;» ρώτησα χωρίς να μπορώ να το πιστέψω.

«Όλοι το ξέρουμε Έντουαρτ δεν είναι κρυφό» μου απάντησε λίγο σκληρά αλλά όχι με κατηγορία στην φωνή της.

«Όταν εννοείς όλοι, εννοείς ότι το ξέρει και η μαμά;» ρώτησα παγωμένα και κατένευσε.

«Ο μπαμπάς φρόντισε να το διατυμπανίσει σαν το μεγαλύτερο κατόρθωμα σου» ειρωνεύτηκε και ένιωσα την καρδιά μου να σταματά. Πως θα μπορούσα τώρα να την κοιτάξω στα μάτια;

«Αλλά μην σε κάνει αυτό να τα χάσεις και πάλι Έντουαρτ, ξέρουμε ότι δεν ήσουν ο εαυτός σου όταν το έκανες, μην αφήσεις τις τύψεις να σε πάρουν από κάτω, σε παρακαλώ» παρακάλεσε πιάνοντας τα χέρια μου κοιτώντας με παραπονιάρικα.

«Πως μπορώ να μην νιώθω τύψεις Άλις, εκείνη η κοπέλα έφυγε εξαιτίας μου»

«Έφυγε εξαιτίας του μπαμπά όχι εξαετίας σου» δήλωσε κατηγορηματικά.

«Τι εννοείς;» ρώτησα ξέπνοα.

«Ο Μπρεκ μας διαβεβαίωσε ότι εκείνος σε ώθησε να το κάνεις, εσύ αντιστάθηκες για αρκετή ώρα αλλά στο τέλος δεν μπόρεσες να σταματήσεις τον εαυτό σου και...» είπε με νόημα.

«Ο Μπρεκ;» ρώτησα δύσπιστα και κούνησε το κεφάλι της θετικά επιβεβαιώνοντας μου το... «Και πως το ξέρει εκείνος;» δεν μπορούσα να μην ρωτήσω.

«Ήταν μπροστά όταν το έκανες αλλά δεν κατάφερε είπε να σε βοηθήσει γιατί είχε μάρτυρες γύρω και δεν μπορούσε να προδοθεί» είπε και έσμιξα τα φρύδια μου με απορία.

«Ένα λεπτό... Ο Μπρέκ είναι σαν εσένα;» ρώτησα και η Άλις με κοίταξε ξαφνιασμένη.

«Όχι. Δεν είναι σαν και εσένα;» ρώτησε με την σειρά της και κοιτώντας μακριά κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά καθώς το επεξεργαζόμουν.

«Λες να είναι βρικόλακας;» ρώτησε με περιέργεια και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της ξαφνιασμένος.

«Όχι ούτε βρικόλακας είναι» της είπα πιο προβληματισμένος.

«Αν δεν είναι μάγος, δεν είναι λυκάνθρωπος αλλά ούτε και βρικόλακας τότε πως μπορεί να μας προστατέψει;» συνέχισε εκείνη.

«Να μας προστατέψει;» επανέλαβα και κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.

«Η Μπέλλα μου είπε ότι, ό,τι χρειαστούμε μπορούμε να το ζητήσουμε από εκείνον και ότι τον έστειλε εκείνη για να μας προστατεύει» συνέχισε και τα έχασα τελείως.

«Κάτσε βρε Άλις γιατί θα τρελαθούμε τελείως εδώ πέρα. Πως μπορεί ένας κοινός άνθρωπος να μπορέσει να μας προστατέψει ενάντια σε μάγους, λυκάνθρωπους ακόμα και βρικόλακες;» ρώτησα απηυδισμένα και ξεφύσησε εξουθενωμένα.

«Δεν έχω την παραμικρή ιδέα και αυτός μωρέ αδελφάκι μου είναι τελείως στρείδι, δεν του παίρνεις κουβέντα που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω. Πόσες φορές δεν προσπάθησα να τον πλησιάσω αλλά εκτός από ένα ναι ή ένα όχι δεν πήρα τίποτα παραπάνω» μου απάντησε και μείναμε στην σιωπή καθώς το σκεφτόμασταν για λίγο χωρίς να μπορούμε να βγάλουμε μια άκρη από όλο αυτό.

«Ο Τζάσπερ;» ρώτησα ξαφνικά και έσμιξε τα φρύδια της με απορία.

«Τι ο Τζάσπερ;» ρώτησε πίσω χωρίς να καταλαβαίνει.

«Εκείνος δεν ξέρει τίποτα για τον Μπρέκ;» συμπλήρωσα και η Άλις αναστέναξε.

«Να σου πω την αλήθεια μου δεν σκέφτηκα να τον ρωτήσω» είπε κάτω από τον αναστεναγμό της και μπερδεύτηκα τελείως.

«Όπα τι έχω χάσει;» ρώτησα και στριφογύρισε τα μάτια της κοροϊδευτικά.

«Πολλά αλλά μην το κάνεις θέμα τώρα» ειρωνεύτηκε εκείνη πίσω και ξεφύσησα απηυδισμένα.

«Άλις» είπα πιο απαιτητικά.

«Τι Άλις μωρέ» μου γύρισε νευριασμένα.

«Θα μου πεις ή θα με σκάσεις;» την ρώτησα με περισσότερο πείσμα και τα παράτησε.

«Όταν έφυγε η Μπέλλα ο πατέρας του Τζαζ την ακολούθησε και όπως καταλαβαίνεις» απάντησε τελικά με νόημα και την κοίταξα με πόνο στα μάτια.

«Θα είχε τον λόγο του» της είπα παρηγορητικά τρίβοντας τα χέρια της και εκείνη νευρίασε περισσότερο.

«Ναι έφυγε γιατί είχε τον λόγο του και όχι γιατί δεν αντέχει στιγμή μακριά της. Άντε μην μιλήσω τώρα» μου γύρισε εκνευρισμένα και έσμιξα τα φρύδια μου με απορία.

«Εννοείς ότι παίζει κάτι μεταξύ τους;» ρώτησα δύσπιστά και εκείνη αναστέναξε.

«Ο Τζάσπερ με έχει διαβεβαιώσει επανειλημμένα ότι δεν τους έχει δει ποτέ μαζί αλλά εγώ κόβω το κεφάλι μου ότι γι αυτό τον πήρε μαζί του άρον άρον» δήλωσε εκείνη κατηγορηματικά και το σκέφτηκα για λίγο.

«Μήπως ο Τζάσπερ σου κάνει νερά τώρα τελευταία και θες κάπου να ρίξεις το φταίξιμο;» την ρώτησα μισό αστεία μισό σοβαρά και κάρφωσε το βλέμμα της μέσα στο δικό μου εχθρικά για λίγο αλλά μετά το μετάνιωσε και το μαλάκωσε καθώς συμπλήρωνε.

«Όχι δεν μου κάνει νερά...» είπε τελικά... «Αλλά και αυτή η απόσταση με τρελαίνει» αναφώνησε πιάνοντας το κεφάλι της και την έκλεισα μέσα στην αγκαλιά μου για να την παρηγορήσω.

«Και το χειρότερο είναι ότι τα τηλέφωνα, όσο περνάει ο καιρός, γίνονται όλο και πιο αραιά» συνέχισε με πόνο ενώ ένιωσα τα πρώτα της δάκρυα να κυλούν πάνω στο δέρμα μου.

«Ξέρεις που είναι;» ρώτησα με ελπίδα αλλά εκείνη αμέσως κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Δεν μου λέει τίποτα, ούτε που είναι αλλά ούτε και τι κάνουν» είπε πνιγμένα και αναστέναξα.

«Ελπίζω να μην κρατήσει για πολύ» είπα ειλικρινά αφήνοντας ένα απαλό φιλί πάνω στα μαλλιά της και μαζεύοντας τα δάκρυα της απομακρύνθηκε από κοντά μου αναστενάζοντας.

«Μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι άλλο;» παρακάλεσε και κατένευσα μην θέλοντας να την πιέσω περισσότερο... «Δεν μου είπες τελικά τι άλλο σου είπε;» είπε με την σειρά της και άφησα ένα θλιμμένο γελάκι να μου ξεφύγει.

«Γιατί δεν έφτανε αυτή η πληροφορία; Χρειαζόμουν τίποτα παραπάνω για να με συνέλθω;» την ρώτησα πίσω και με κοίταξε δύσπιστα.

«Ήταν πολύ επιεικής μαζί σου» με πληροφόρησε και την κοίταξα σοκαρισμένος.

«Γιατί έκανα τίποτα χειρότερο από αυτό;» αναφώνησα και εκείνη αμέσως έσπευσε να με καθησυχάσει.

«Όχι, όχι, κάτι χειρότερο όχι αλλά και όλα τα άλλα όσο και να πεις δεν είναι και τόσο άνευ σημασίας» μου είπε και πήρα μια ανακουφιστική ανάσα.

«Όπως;» ρώτησα πιέζοντας την για περισσότερα.

«Όπως...» το σκέφτηκε για λίγο και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα συνέχισε... «Πως σου φαίνεται η ιδέα να γίνεις πατέρας μέχρι το καλοκαίρι;» μου πέταξε στην μούρη και μόνο που δεν πνίγηκα στην σκέψη και μόνο.

«Άλλο;» ρώτησα πνιγμένα καθώς κατάπινα με δυσκολία λες και είχα έναν κάκτο μέσα στον λαιμό μου.

«Πως σου φαίνεται ότι έχεις γίνει ο πιο δημοφιλής του σχολείου και κάνεις ότι κορόιδευες όλον αυτόν τον καιρό;»

«Οκ αυτό δεν είναι και τόσο άσχημο» σχολίασα κοροϊδευτικά μισογελώντας και εκείνη με κοίταξε με μια δολοφονική ματιά.

«Αν ακούσω ότι έχεις σπείρει κουτσούβελα εδώ και εκεί δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση. Οι κοπάνες πάνε και έρχονται μαζί και τα ερωτοχτυπημένα κοριτσάκια που ξαφνικά ξεπετάγονται ξελιγωμένα από πίσω σου κοιτώντας σε λες και είσαι ο θεός του έρωτα ξεμαλλιασμένες. Εδώ να συμπληρώσω ότι η δικιά σου έχει φρικάρει τελείως, οι καυγάδες της διεκδίκησης σου έχουν αφήσει εποχή. Μέχρι και ο Έμετ έχει απηυδήσει πια μαζί σου που του έχεις πάρει όλη την δόξα» είπε και δεν είχα ιδέα πως να αντιδράσω γι αυτό. Από την μια ήθελα να βάλω τα γέλια που ότι στερήθηκα όλα αυτά τα χρόνια φαίνεται ότι τα έκανα μέσα σε πέντε μήνες αλλά από την άλλη δεν ένιωθα ότι μου άρεσε και τόσο καθώς αυτό που περιέγραφε η Άλις τώρα δεν πλησίαζε ούτε στο ελάχιστο σε αυτό που πραγματικά εγώ είμαι.

«Οκ. Άλλο; Μια στιγμή, τώρα που το ανέφερες, ο Έμετ που είναι;» ρώτησα με απορία μιας και που δεν τον άκουγα πουθενά.

«Ο Έμετ...» αναστέναξε... «Που αλλού θα μπορούσε να ήταν;» ρώτησε ρητορικά στριφογυρίζοντας τα μάτια της.

«Με τον μπαμπά να υποθέσω;» ρώτησα και κατένευσε.

«Που άλλου. Ήταν που ήταν, τώρα γίνανε αυτοκόλλητοι» επιβεβαίωσε τις υποψίες μου.

«Λες να τον πήρε με το μέρος του;» ρώτησα προβληματισμένος.

«Δεν θα μου έκανε εντύπωση» είπε και την κοίταξα καχύποπτα.

«Από πότε έχετε να μιλήσετε;» ρώτησα ψυλλιασμένος.

«Μετά από τον μεγάλο καυγά μας» είπε εκείνη και έσμιξα τα φρύδια μου με απορία... «Ναι σωστά το ξέχασα αυτό. Έγινε ολόκληρη φάση, προσπάθησε να με χωρίσει με τον Τζαζ και τα πήρα στο κρανίο» είπε τελικά.

«Από που και ως που;» ρώτησα εγώ.

«Και που θες να ξέρω εγώ ρε Έντουαρτ; Βγάζεις άκρη μαζί του;» με ρώτησε απηυδισμένη και κούνησα το κεφάλι μου συγκαταβατικά.

«Έλα ντε» απάντησα και εγώ.

«Τελικά θα μου πεις τι έγινε με την Μπέλλα ή θα το γυροφέρνεις για πολύ ώρα;» με ρώτησε τελικά και ξεφύσησα.

«Σου είπα ρε Άλις. Μόλις συνειδητοποίησα τι είχα κάνει για λίγο τα έχασα, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα μπορούσα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο και ευτυχώς για μένα...»

«Για όλους μας» με διέκοψε και κατένευσα.

«Για όλους μας, ήταν αρκετό για να με ξυπνήσει» συνέχισα εγώ και μου έριξε το βλέμμα “ναι και τώρα μας έπεισες” και αναστέναξα... «Εντάξει δεν ήταν μόνο αυτό» τελικά παραδέχτηκα και εκείνη γούρλωσε τα μάτια της με έκπληξη.

«Το κάνατε!!!!» ξεφώνησε και της έκλεισα το στόμα πριν συνεχίσει.

«Ναι το κάναμε, πρέπει να το μάθουν όλοι;» ρώτησα απηυδισμένα και βγάζοντας το χέρι μου πάνω από το στόμα της άρχισε να γελάει.

«Δεν σας πιστεύω, μαζί δεν κάνετε και χώρια δεν μπορείτε» είπε πάνω στα γέλια της και ξαφνικά πάγωσε... «Πες μου ότι θα γυρίσει» παρακάλεσε με ελπίδα αλλά βλέποντας το ύφος μου καθώς κουνούσα το κεφάλι μου αρνητικά κατέβασε το κεφάλι της και δεν ήξερε πως να αντιδράσει σε αυτό.

«Μου υποσχέθηκε ότι θα γυρίσει αλλά δεν ξέρω το πότε» της είπα και σηκώνοντας την ματιά της προς το μέρος μου έπεσε στην αγκαλιά μου ζητώντας παρηγοριά. Ο πόνος που ένιωθε μέσα της αμέσως με διέλυσε.

«Δεν θα είναι για πάντα» προσπάθησα να την καθησυχάσω μάταια... «Και στην τελική αν δεν έρθουν αυτοί σου υπόσχομαι ότι μόλις καταφέρουμε να φύγουμε από εδώ, θα πάμε εμείς να τους βρούμε»

«Μου το υπόσχεσαι;» κλαψούρισε.

«Σου το ορκίζομαι» της επιβεβαίωσα.