Soulmates "38. Και τώρα τι;;"

Πρίγκιπας

Κρατώντας το περιδέραιο της στην χούφτα μου έβλεπα το αίμα της να περνάει από όλη την αλυσίδα και να κατρακυλά προς το κεντρικό διαμάντι που το απορροφούσε, με μεγάλη ικανοποίηση... Μπορεί – ακόμα – να μην είχα κερδίσει την ίδια αλλά είχα καταφέρει να πάρω αυτό που ήθελα από την αρχή, το Evenstar με λίγο από το αίμα της... Φυσικά και δεν τα παρατούσα, ξέρω ότι της έπεσε βαρύ όλο αυτό αλλά ήμουν σίγουρος ότι μόλις αφήσει την σκέψη της να ωριμάσει μέσα στο μυαλό της τότε θα καταλάβει ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να διαλέξει εμένα και πολύ σύντομα θα γύριζε ακριβώς γι αυτό τον λόγο... Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι εγώ δεν είχα τον χρόνο με το μέρος μου και χωρίς το αίμα τους δεν είχα πολλές ελπίδες για να καταφέρω να κρατηθώ σε αυτό το σώμα πολύ ακόμα και ήταν το μόνο που με άγχωνε, σε λίγο τα σημάδια της φθοράς θα άρχιζαν να γίνονται εμφανή και αυτό δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο ιδίως αν ήθελα να κρατήσω την ταυτότητα μου κρυφή από τους άλλους γι αυτό και δεν μου έμενε άλλη επιλογή από το να δώσω και πάλι τα ηνία στον μικρό αν και δεν του είχα καθόλου εμπιστοσύνη αλλά τι άλλο μπορούσα να κάνω;;;

Έντουαρτ

Κοίταζα την αλυσίδα που απορροφούσε το αίμα της το κεντρικό διαμάντι και δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς γινόταν, είχα την εντύπωση ότι ο πρόγονος μου για κάποιον λόγο ήθελε αυτήν της την αντίδραση, ήθελε να το πάρει κατ’ αυτόν τον τρόπο ώστε να εξασφαλίσει λίγο από το αίμα της, να σπάσει τα μάγια που το έδενε μαζί του ώστε να μπορέσει να το πάρει πίσω ατόφιο για να το ξαναμαγέψει χωρίς να το καταλάβει η ίδια... Το πιο περίεργο από όλα ήταν ότι δεν ήταν ταραγμένος ούτε στο ελάχιστο μπροστά σε όλα αυτά που είχα συμβεί... Τι διάολο έχει στο μυαλό του; Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ αν δεν το δω με τα ίδια μου τα μάτια.

Χωρίς καν να με προειδοποιήσει μου έδωσε ξανά το πάνω χέρι και καθώς ο Στέφαν κινήθηκε προς το μέρος μου ξαφνιασμένος αναπήδησα και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του χωρίς να σταματάω να κρατάω το περιδέραιο της στο χέρι μου σφιχτά σαν φυλακτό... Ότι και να γίνονταν το μόνο που με ένοιαζε ήταν να το κάνουμε να δουλέψει σωστά και να το πάρει η ίδια με κάποιον τρόπο πίσω ώστε να εξασφαλίσουμε ότι σε μια μάχη εκείνη δεν θα χάσει την ζωή της.

«Τι ήταν όλο αυτό;» ρώτησε ο Στέφαν και πραγματικά δεν είχα ιδέα πως να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα... Η ξαφνική άφιξη του αυτοκινήτου της Καρολάιν μας έκανε να παγώσουμε και καθώς εκείνη πάρκαρε το αμάξι της άτσαλα μπροστά μας και η πόρτα άνοιξε με μια Έλενα να πετάγετε αλλόφρων έξω από αυτό πλησιάζοντας με εγώ γρήγορα έβαλα το Evenstar μέσα στην τσέπη μου και αυτόματα χωρίς να τους δίνω σημασία κίνησα προς το αυτοκίνητο μου για να φύγω μακριά τους όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

«Που νομίζεις ότι πας;... Έχεις να μου δώσεις εξηγήσεις» απαίτησε η Έλενα και καθώς ξεκλείδωσα το αυτοκίνητο άφησα ένα γελάκι να μου ξεφύγει καθώς γύριζα την ματιά μου προς το μέρος της.

«Εξηγήσεις;... Δεν έχουμε τίποτα πια μεταξύ μας Έλενα και σίγουρα δεν είμαι υποχρεωμένος να σου δώσω καμία εξήγηση» της είπα και καθώς μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο έκλεισα την πόρτα την στιγμή που εκείνη ερχόμενη κοντά μου συνέχισε να ουρλιάζει.

«Δεν τελειώσαμε ακόμα...» είπε την στιγμή που ασφάλισα το αμάξι για να μην κάνει καμία βλακεία και μου ανοίξει την πόρτα για να με εμποδίσει να φύγω... «Άνοιξε την πόρτα, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό...» συνέχισε ενώ προσπαθούσε να ανοίξει την πόρτα και βάζοντας μπροστά το αυτοκίνητο, έβαλα όπισθεν και λύνοντας το χειρόφρενο πάτησα το γκάζι και απομακρύνθηκα από κοντά της... «Δεν έχουμε τελειώσει ακόμα, το ακούςςςςςςςςς... Κανείς δεν με παρατάει εμένα... Όταν γυρίσει ο πατέρας σου θα τα πούμε» συνέχιζε σε έξαλλη κατάσταση τις απειλές της και χωρίς να αντέχω άλλο την στιγμή που γύρισα το αμάξι και έβαλα πρώτη χωρίς να σταματάω το αυτοκίνητο άνοιξα το παράθυρο και βγάζοντας το χέρι μου έξω της έκανα κολωδάχτυλο ενώ την κοίταζα από τον μεσαίο καθρέφτη που χτυπιόταν σαν κανένα δεκάχρονο μυξιάρικο που μόλις του είχαν πάρει το γλειφιτζούρι από το στόμα και απόρησα με τον ίδιο μου τον εαυτό... Μας πως την άντεξα τόσα χρόνια;;;;

Αφού είχα απομακρυνθεί αρκετά και βεβαιώθηκα ότι δεν με ακολουθούσε κανείς άρχισα τις απορίες μου.

«Οκ το περιδέραιο το έχουμε, τώρα τι κάνουμε;» τον ρώτησα και ένιωσα μέσα μου ένα ξάφνιασμα από μέρους του.

~Τι; Δεν θα σχολιάσεις καν το τι έγινε πριν;~ ειρωνεύτηκε και άφησα ένα γελάκι να μου ξεφύγει.

«Ήμουν σίγουρος ότι θα τα έκανες σκατά, δεν χρειάζεται να το σχολιάσω και από πάνω και επειδή καταλαβαίνω ότι δεν έχουμε πολύ χρόνο λέγε τι πρέπει να κάνουμε για να τελειώνουμε με αυτό» του πέταξα στα μούτρα και εκείνος αφήνοντας το ασχολίαστο τα παράτησε και πήγε παρακάτω.

«Πρέπει να βρούμε την αδελφή σου, εκείνη είναι η μόνη που μπορεί να μας βοηθήσει τώρα~ είπε και βγάζοντας το κινητό μου από την τσέπη αμέσως την κάλεσα.

«Έλα Άλις που είσαι;» ρώτησα κατευθείαν μόλις το σήκωσε.

~Είμαι στου Στέφανς το μαγαζί με τον Τζάσπερ~ με ενημέρωσε εκείνη και ένιωσα μια ικανοποίηση από μέρους του προγόνου μου.

~Πες της να μην το κουνήσουν από εκεί~ με καθοδήγησε και αυτόματα το είπα και εγώ στην Άλις και καθώς έκλεισα το τηλέφωνο άλλαξα την πορεία μου και έφτασα εκεί όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

Μπαίνοντας μέσα, μόλις τους εντόπισα με την ματιά μου, κατευθύνθηκα προς το μέρος τους και μόλις έκατσα απέναντι τους εκείνοι με κοίταξαν με μια περίεργη υποψία στο βλέμμα τους.

«Θέλω την βοήθεια σας» είπα κατευθείαν χωρίς περιστροφές και η Άλις με τον Τζάσπερ κοιτάχτηκαν για λίγο μεταξύ τους παραξενευμένοι.

«Τι συμβαίνει;...» ρώτησε ο Τζάσπερ πρώτος και βγάζοντας το περιδέραιο της Μπέλλας από την τσέπη μου το έτεινα προς το μέρος του και εκείνος το κοίταξε σοκαρισμένος... «Που το βρήκες αυτό; Και γιατί είναι κομμένη η αλυσίδα του;» ρώτησε κατευθείαν καρφώνοντας κατηγορηματικά την ματιά του προς το μέρος μου ενώ η Άλις ρώταγε ταυτόχρονα.

«Τι είναι αυτό;»

«Δεν έχω χρόνο για εξηγήσεις. Το μόνο που θέλω να ξέρω από σένα είναι αν μπορείς να με βοηθήσεις να κάνουμε την Μπέλλα άθραυστη χωρίς να το καταλάβει η ίδια» του είπα με νόημα και εκείνος το σκέφτηκε για λίγο πριν απαντήσει.

«Δεν μπορώ να της πω ψέματα» μου απάντησε και ανασηκώνοντας τους ώμους μου αδιάφορα του είπα καθώς σηκωνόμουν για να φύγω.

«Τότε δες την να χάνεις την ζωή της μαζί με την ζωή και όλων των θνητών» του δήλωσα και καλά αδιάφορα.

Η Άλις ταράχτηκε και κοίταξε προς τον Τζάσπερ σοκαρισμένη ενώ ο Τζάσπερ αγχωμένα γύρισε την ματιά του προς το μέρος της καθώς εγώ χωρίς να περιμένω σηκώθηκα και άρχισα να προχωρώ προς την εξώπορτα.

«Μια στιγμή» ο Τζάσπερ με σταμάτησε και καθώς έκοψα το βήμα μου στην μέση προσπάθησα με κόπο να κρύψω το χαμόγελο της ικανοποίησης ενώ τον ένιωθα να έρχεται κοντά μου... Γυρίζοντας προς το μέρος του απαθής εκείνος σταμάτησε μπροστά μου και ψιθύρισε ώστε να μην μπορεί να μας ακούσει κανένας άλλος.

«Το περιδέραιο ήταν μαγεμένο...» ήταν δήλωση όχι ερώτηση αλλά εγώ κατένευσα έτσι κι αλλιώς... «Εκείνο την επανέφερε σωστά;...» συνέχισε και ανασήκωσα τους ώμους μου για απάντηση... «Πως τα ξέρεις όλα αυτά;» δεν μπορούσε να μην ρωτήσει αλλά δεν είχα χρόνο γι αυτά.

«Μπορείς να με βοηθήσεις ή όχι;» τον ρώτησα για τελευταία φορά και αφού άφησε την ανάσα του να βγει βαριά από μέσα του μου έκανε νόημα με μια κίνηση του κεφαλιού του να τον ακολουθήσω και αφού έκατσα ξανά στο τραπέζι που καθόταν με την Άλις έγειρα προς το μέρος του και συνέχισα.

«Πρέπει να το κάνει η Άλις...» ξεκίνησα και η Άλις με κοίταξε σοκαρισμένη.

«Γιατί εγώ;» ρώτησε και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της.

«Για κάποιον λόγο  - αν έχω καταλάβει καλά – είσαι συνδετικός κρίκος όλων μας» την ενημέρωσα και έσμιξε τα φρύδια της με απορία.

«Όταν εννοείς όλων μας;» ρώτησε εκείνη και έξυσα λίγο νευρικά το κεφάλι μου.

~Καμία βοήθεια από το κοινό θα έχω;~ ρώτησα ρητορικά τον πρόγονο μου αλλά όταν κατάλαβα ότι δεν είχε σκοπό να μου απαντήσει συνέχισα προς την Άλις.

«Δεν ξέρω να το εξηγήσω αυτό αλλά κάτι μου λέει ότι έχει δέσει την ζωή της με την ζωή της οικογένεια της» δήλωσα με μια δόση κατηγορίας στην χροιά της φωνής μου κοιτώντας προς τον Τζάσπερ και μόλις η Άλις ακολούθησε την ματιά μου ο Τζάσπερ με έναν αναστεναγμό εκείνος μας το επιβεβαίωσε κουνώντας το κεφάλι του καταφατικά.

«Και εγώ που κολλάω με την οικογένεια της;» ρώτησε πολύ σωστά η Άλις προς τον Τζάσπερ και εκείνος δεν ήξερε πως να απαντήσει σε αυτό.

«Δεν μας βοηθάς» τόνισα εγώ προς τον Τζάσπερ και εκείνος τελικά τα παράτησε.

«Θα θέλατε κάτι να πάρετε;» ρώτησε η σερβιτόρα που ήρθε να πάρει παραγγελία καθώς άφησε ένα ποτήρι νερό μπροστά μου και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της απελπισμένα.

«Όχι ευχαριστώ» απάντησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα και μόλις εκείνη απομακρύνθηκε γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του Τζάσπερ ξανά.

«Έχω υποσχεθεί να μην μιλήσω γι αυτά» εκείνος υπερασπίστηκε τον εαυτό του αλλά η Άλις πριν από μένα πήρε τον λόγο και τον πίεσε περισσότερο.

«Μα μου υποσχέθηκες» είπε και την κοίταξα για λίγο με απορία αλλά εκείνη δεν μου έδωσε καμία σημασία.

«Συγνώμη Άλις, το ξέρω ότι το υποσχέθηκα αλλά δεν μπορώ να σας πω τίποτα πάνω σε αυτό, έχω δώσει τον λόγο μου να μην μιλήσω» της είπα απολογητικά και αναστέναξα.

«Εδώ ο κόσμος χάνετε και εσύ...»

«Είναι κάτι παραπάνω από υπόσχεση εντάξει;...» εκείνος αμέσως με διέκοψε νευριασμένα... «Και να θέλω να σας πω κάτι δεν μπορώ, τα λόγια είναι δεμένα μέσα μου και να προσπαθήσω να μιλήσω δεν θα καταφέρω να πω καμία λέξη, νομίζεις ότι εγώ θέλω να την χάσω; Ή ότι εκείνη δεν θα περίμενε μια τέτοια εξέλιξη; Για πόσο χαζή την έχεις;» συνέχισε με περισσότερη πείθω και κοίταξα προς την Άλις και εκείνη προς το μέρος μου.

«Ωραία και τώρα τι κάνουμε;» είπε η Άλις πριν από μένα και ο Τζάσπερ μας έδωσε αυτόματα την λύση.

«Δεν ξέρει για το περιδέραιο, δεν το είχε συνδυάσει ποτέ, μπορούμε να το μαγέψουμε ξανά αλλά δεν ξέρω τι επιπτώσεις θα έχει αυτό για την υπόλοιπη οικογένεια της» είπε λίγο συγκρατημένα και το σκεφτήκαμε για λίγο.

~Θα πεθάνει μαζί τους αλλά θα γυρίσει ξανά~ μου έδωσε την απάντηση ο πρόγονος μου και το σκέφτηκα λίγο περισσότερο.

~Και αν γυρίσουν και εκείνοι μαζί της;~ έθεσα την πιο λογική ερώτηση αλλά εκείνος δεν απάντησε... ~Θες να τα καταφέρουμε ή όχι;~

~Δεν θα γυρίσουν~ ήταν η μοναδική του απάντηση και αναστέναξα βαριά.

«Ας επικεντρωθούμε για αρχή να βρούμε τρόπο να την κάνουμε άθραυστη και βλέπουμε» είπα τελικά και ο Τζασπερ αμέσως διαφώνησε.

«Δεν είναι αρκετό δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε...»

«Αν χαθεί εκείνη τι ελπίδες έχουμε να τα καταφέρουμε Τζάσπερ;» τον ρώτησα εγώ διακόπτοντας τον και δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί περισσότερο.

«Οκ τι θες να κάνουμε;» τελικά είπε ηττημένος και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά με ικανοποίηση.

«Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνετε, αυτό που ξέρω είναι ότι αν το μαγέψει η Άλις δεν θα μπορεί κανείς να σπάσει ξανά τα μάγια και μην με ρωτήσετε το γιατί, γιατί δεν έχω απάντηση σε αυτό» τους δήλωσα κατηγορηματικά και η Άλις με τον Τζάσπερ ανταλλάξανε ματιές.

«Δώσε μου το περιδέραιο» απαίτησε ο Τζάσπερ και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

«Ότι θα κάνετε θα το κάνετε μπροστά μου, δεν το εμπιστεύομαι σε κανέναν» του το αρνήθηκα το ίδιο κατηγορηματικά και εγώ.

«Τότε έλα μαζί μας» εκείνος πρότεινε και αφού σηκώθηκε και εγώ αλλά και η Άλις ταυτόχρονα σηκωθήκαμε μαζί του και τον ακολουθήσαμε προς το παλιό νεκροταφείο όπου μας οδήγησε.

~*~*~*~*~*~*~*~*~

Όλα ήταν έτοιμα η μεγάλη μέρα είχε φτάσει και εγώ ακόμα ήμουν αναποφάσιστος... Το ολόγιομο φεγγάρι είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση του και η αγωνία μου για το τι επρόκειτο να συμβεί είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της... Ένιωθα ότι είχαμε μπει στην τελική ευθεία και δεν είχα ιδέα το σήμαινε αυτό... Ο πρόγονος μου αφού μου είπε τι ήθελε να περιλαμβάνουν τα μάγια δεν ξαναμίλησε αλλά ούτε και με άφησε να νιώσω τα πραγματικά του συναισθήματα και αυτό αν και θα έπρεπε να με ικανοποιήσει μιας και που ήταν σαν να είχε φύγει από το σώμα μου, μου έφερνε τέτοιον εκνευρισμό που δεν μπορούσα να καταλάβω τον ίδιο μου τον εαυτό... Αν ήξερα τα σχέδια του ίσως και να μπορούσα να ηρεμίσω λίγο αλλά από την στιγμή που δεν έχω ιδέα τι σχεδιάζει και μάλιστα εναντίων μου αυτό με τρομοκρατεί με κάνει να είμαι έτοιμος να τρελαθώ, από την άλλη η εξαφάνιση της Μπέλλας με προβλημάτιζε περισσότερο, εκείνη τι είχε σκοπό να κάνει; Γιατί εξαφανίστηκε τώρα που την είχα περισσότερο ανάγκη;

Για άλλη μια φορά στην ζωή μου ένιωθα τόσο αβοήθητος, τόσο μόνος που δεν είχα ιδέα πως να ξεσπάσω όλα όσα με πνίγανε, η ώρα ένιωθα να πλησιάζει και εγώ δεν είχα ιδέα τι να κάνω, να σπάσω τελικά την κατάρα ή όχι και πως; Οκ ήξερα τι έπρεπε να πω αλλά αν ήμουν μόνος τι επιπτώσεις θα μπορούσε να έχει όλο αυτό;

Μουγκρίζοντας με αγανάκτηση άρπαξα το μπουφάν μου και ενημερώνοντας την μητέρα μου ότι πάω μια βόλτα, πήρα το αυτοκίνητο μου και άρχισα να περιπλανιέμαι στους δρόμους χωρίς προορισμό... Σε όλη την διαδρομή ένιωθα κάποιον να με καταδιώκει αλλά στον δρόμο δεν υπήρχε κανένα αυτοκίνητο που να με παρακολουθεί ενώ μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων δεν έβλεπα καμία σκιά να κάνει το ίδιο, ωστόσο ποιος μου εγγυόταν ότι κάποιο πλάσμα που θέλει αυτό το ηλίθιο κορμί δεν είναι εκεί περιμένοντας την λάθος κίνηση μου;;;

Δεν άντεχα να γυρίσω πίσω και να έχω να αντιμετωπίσω τους δικούς μου έτσι πήρα την απόφαση να πάω στο μπαράκι του Στέφαν μπας και καταφέρω για λίγο να ξεχαστώ ίσως και να πιώ για να πάρω λίγο τα πάνω μου ή να θολώσω λίγο περισσότερο ώστε να καταφέρω να μην σκέφτομαι... Οι σκέψεις μου πια είχαν γίνει τόσο βασανιστικές που κάθε λεπτό που περνούσε με σκοτώνανε όλο και πιο πολύ... Τι διάολο θα κάνω; Σε ποιον μπορώ να πω τον πόνο μου και να με καταλάβει πραγματικά;;;

Καθόμουν μόνος στο μπαρ πίνοντας μια μπύρα και καπνίζοντας ενώ προσπαθούσα πολύ σκληρά να μην σκέφτομαι μέχρι που εμφανίστηκε η Έλιροουζ και έκατσε δίπλα μου.

«Μόνος σήμερα;» ρώτησε και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της ξαφνιασμένος... Για λίγο τα έχασα, με αυτά και με εκείνα την είχα ξεχάσει τελείως μέχρι που την είδα τώρα και θυμήθηκα ότι από εχθές μου είχε πει ότι ήθελε να μου μιλήσει.

«Όπως βλέπεις...» είπα μαλακά ίσως και λίγο κακόκεφα ενώ πήρα άλλη μια τζούρα από το τσιγάρο μου για να προσπαθήσω να πνίξω όσα με βασάνιζαν καθώς εκείνη δεν έφταιγε σε τίποτα να βλέπει την κακοκεφιά και όλους τους προβληματισμούς μου... «Εσύ;» ρώτησα πιο ανάλαφρα και ανασήκωσε τους ώμους της.

«Υποτίθεται ότι είχα ραντεβού με την Ελεονόρα αλλά μάλλον δεν θα έρθει...» είπε και κούνησα το κεφάλι μου θετικά χωρίς να ξέρω τι άλλο να πω... «Παρατήρησα τις τελευταίες μέρες ότι δεν είσαι και πολύ στα καλά σου, συμβαίνει κάτι;» ρώτησε με ενδιαφέρον και αναστέναξα βαριά.

«Μην με παρεξηγείς αλλά δεν είναι και οι καλύτερες μέρες μου» είπα απολογητικά.

«Σε πείραξε τόσο πολύ που σε άδειασε η Έλενα;» ρώτησε και άρχισα να γελάω χωρίς να το καταλάβω τόσο πολύ που για λίγο πάγωσε με την αντίδραση μου.

«Η Έλενα άδειασε εμένα!» επανέλαβα δύσπιστα χωρίς να σταματάω να γελάω πια νευρικά.

«Το ήξερα ότι ήταν ψέματα αλλά το έλεγε τόσο πειστικά» απολογήθηκε και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά καθώς καταλάγιαζα το γέλιο μου.

«Μην απολογείσαι δεν περίμενα κάτι καλύτερο από εκείνην, ακόμα απορώ πως την άντεξα τόσο καιρό» είπα ειλικρινά και γέλασε πιο ενθαρρυντικά χαλαρώνοντας αλλά ξαφνικά το χαμόγελο της πάγωσε και ακολουθώντας την ματιά της είδα την Έλενα να είναι πίσω μου και να μας κοιτάει με ένα ύφος που ήταν λες και ήθελε να μας σκοτώσει.

«Έχεις όρεξη για βόλτα;» ρώτησα την Έλιροουζ γυρίζοντας αυτόματα την ματιά μου προς το μέρος της και εκείνη χωρίς δεύτερη κουβέντα αμέσως ήπιε το υπόλοιπο ποτό της με μια γουλιά και σηκώθηκε αποφασιστικά.

Καθώς σηκώθηκα και εγώ, πήρα τα τσιγάρα μου στο χέρι και περνώντας το χέρι μου γύρω από την μέση της την παρέσυρα μαζί μου προς την έξοδο προσπερνώντας την Έλενα χωρίς να της ρίξω ούτε ένα βλέμμα.