Soulmates "34. Αδέρφια"

Πρίγκιπας

Καθώς άκουσα τα απαλά της βήματα να καταβαίνουν την σκάλα γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της και ένιωσα την ανάσα μου να χάνετε μακριά... Φορώντας μόνο ένα αντρικό τεράστιο απάνω της πουκάμισο, με κουμπωμένα μόνο τα δύο τελευταία κουμπιά του ήταν η προσωποποίηση της ομορφιάς.

«Δεν κοιμήθηκες;» ρώτησε ανάλαφρα και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Με απορρόφησε το βιβλίο που μου έδωσες» είπα απαλά και εκείνη κατένευσε.

«Ο Ματθαίο ήταν ένας από τους καλύτερους συγγραφείς που πέρασαν από τους Σάλβατορ, η γραφή του σε ταξιδεύει» είπε με έναν υπερήφανο τόνο και γύρισα την ματιά μου προς το βιβλίο.

«Πράγματι...» είπα ψέματα ενώ μέσα μου σχολίαζα ταυτόχρονα... ~Πέρασε και δεν ακούμπησε... Τα δικά μου ήταν καλύτερα~... «Θα βγεις για κυνήγι;» ρώτησα πριν πει και άλλες τέτοιες αηδίες καθώς κοίταζα με νόημα το μενταγιόν της.

«Τι καλύτερο από το να ξεκινάς την ημέρα σου με ένα δυναμωτικό πρωινό...» είπε πειραχτικά και χαμογέλασα για απάντηση, ήταν τόσο ευδιάθετη, τόσο αεράτη που με έκανε να νιώθω κάπως περίεργα... «Θα σου συνιστούσα να κάνεις και εσύ το ίδιο» συνέχισε και καθώς άφησα τον αγκώνα μου να ακουμπήσει πάνω στην πλάτη του καναπέ άφησα το κεφάλι μου να ξεκουραστεί απαλά πάνω στην παλάμη μου και την κοίταξα με ένα πειραχτικό ύφος.

«Τι; Να πάω και εγώ για κυνήγι;» την ρώτησα και αμέσως γέλασε ευδιάθετα.

«Όχι μικρέ πρίγκιπα, να πας να φτιάξεις...» τόνισε... «Ένα δυναμωτικό πρωινό και να το φας πριν εξαντληθείς από την αϋπνία γιατί σε λίγες ώρες θα εξατμιστεί το αίμα μου από το σύστημα σου και τότε να σε δω τι θα κάνεις» μου γύρισε με αυστηρό τόνο αλλά πάντα πειραχτικά και ανασήκωσα το ένα μου φρύδι με απορία.

«Δεν σε ξεγέλασα» σχολίασα.

«Ούτε για μια στιγμή» επιβεβαίωσε εκείνη και ζάρωσα τα φρύδια μου με απορία.

«Και δεν σε ενοχλεί αυτό;» δεν μπορούσα να μην ρωτήσω η περιέργεια μου είχε χτυπήσει κόκκινο και εκείνη ανασηκώνοντας τους ώμους της αδιάφορα απάντησε απόλυτα ειλικρινά.

«Δικιά του είναι η ζωή ότι θέλει την κάνει αλλά προς ενημέρωση και των δύο σας, η κατάσταση δεν αλλάζει πάρτε το απόφαση...» δήλωσε και γύρισε την πλάτη της για να φύγει αλλά στα μισά το μετάνιωσε και σταματώντας γύρισε ξανά προς το μέρος μου... «Α και που είσαι, η κουζίνα είναι εκεί...» είπε δείχνοντας με το χέρι της την κλειστή πόρτα που ήταν δίπλα από την σκάλα... «Μην περιμένεις κανέναν να σε υπηρετήσει, εδώ δεν έχουμε υπηρέτριες...» συνέχισε με μια δόση αηδίας; Θα μπορούσες να το πεις και έτσι... «Δεν θα αργήσω, μην φύγεις χωρίς εμένα» τελείωσε τελικά την φράση της και χωρίς να περιμένει την ανταπόκριση μου έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

~Να φανταστώ ότι δεν είχες αφήσει υπηρέτρια για υπηρέτρια που να μην την είχε ξεπατώσει;~... ρώτησε ο μικρός τσιμπώντας αμέσως με την ίδια αηδία στην φωνή του και στριφογύρισα τα μάτια μου απηυδισμένα.

~Είχα και ανάγκες ξέρεις, δεν μπορούσα να την περιμένω αιώνια... άλλωστε δεν ήμασταν ουσιαστικά μαζί~... του απάντησα εγώ και εκείνος έγινε χειρότερος.

~Και μετά λες ότι την αγαπάς... Αυτό είναι αγάπη για σένα;~... συνέχισε με περισσότερο πείσμα και τα πείρα στο κρανίο.

~Σκάσε επιτέλους νιάνιαρο, όταν μεταμορφωθώ θα δεις την γλύκα... Δεν έχεις ιδέα πως είναι γι αυτό μην με πρήζεις άσκοπα~... απαίτησα και καθώς σηκώθηκα πήγα στον επάνω όροφο για να κάνω ένα κρύο ντουζ ώστε να μπορέσω να χαλαρώσω, πράγμα που ήξερα ότι ήταν μια μάταιη προσπάθεια καθώς με το που θα την έβλεπα ξανά το τέρας μέσα μου δεν θα με άφηνε σε ησυχία, θα γινόταν πιο απαιτητικό σε σημείο να με τρελάνει για να εκμεταλλευτεί το κορμί που θα διεκδικήσω όταν βρει την πρώτη ευκαιρία.

Κατεβαίνοντας ξανά στον κάτω όροφο, φορώντας αναγκαστικά τα ίδια ρούχα, αφού είδα ότι ο Στέφαν δεν είχε ξυπνήσει ακόμα κατέβηκα στο υπόγειο και αυτόματα ο μικρός έγινε νευρικός.

~Τι πας να κάνεις;~... ρώτησε τρομοκρατημένος.

~Χρειάζομαι περισσότερη δύναμη~... δήλωσα και μόλις έφτασα στην αποθήκη και είδα το ψυγείο κλειδωμένο κόντεψα να ουρλιάξω... Φυσικά τι περίμενα από εκείνην να καταλάβει; Που τέτοια τύχη.

Παρατώντας τα γύρισα απάνω και μόλις άκουσα θόρυβο από την κουζίνα μπήκα μέσα και βρήκα τον Στέφαν να ετοιμάζει πρωινό.

«Καλημέρα... είσαι καλύτερα από εχθές;» ρώτησε φιλικά και αναστέναξα.

«Φτιάχνεις πρωινό;» ρώτησα προσπερνώντας την ερώτηση του και εκείνος κατένευσε.

«Σου έχω αφήσει ρούχα πάνω στο κρεβάτι σου, μέχρι να αλλάξεις θα είναι έτοιμο» μου απάντησε εκείνος αδιάφορα και έφυγα κατευθείαν χωρίς να πω κάτι άλλο, δεν ήθελα να είχα καμία σχέση μαζί του, ποτέ δεν μου άρεσε η παρέα που έκανε εκείνη μαζί τους.

Την ώρα που τρώγαμε δεν ανταλλάξαμε καμία κουβέντα, βλέποντας ότι δεν έχω όρεξη το σεβάστηκε και παίρνοντας την εφημερίδα του έφαγε αγνοώντας με... Δεν ήθελα τίποτα παραπάνω.

«Καλημέρα όμορφε, πως κοιμήθηκες;» τον καλημέρισε εκείνη καθώς μπήκε στο σπίτι χωρίς να μας πλησιάζει και έτριξα τα δόντια μου καρφώνοντας την ματιά μου στο ποτήρι που κρατούσα προσπαθώντας πολύ σκληρά να μην το σπάσω μέσα στην χούφτα μου.

«Καλημέρα Μπέλλα μου μια χαρά, το δικό σου κυνήγι πως ήταν;» ανταπέδωσε εκείνος θερμά και κάρφωσα την ματιά μου απάνω του εκνευρισμένα... Για λίγο με κοίταξε με απορία αλλά αμέσως το ξεπέρασε μόλις εκείνη μίλησε και πάλι.

«Η απόλυτη ηδονή» είπε με μια τεράστια ικανοποίηση στην χροιά της φωνής της και αμέσως γύρισα την ματιά μου απάνω της κοιτώντας την σκληρά... Ήξερα ότι το έκανε επίτηδες για να μου την μπει και αυτό με έκανε χειρότερα.

«Σε πέντε φεύγουμε» μου δήλωσε ψυχρά και έφυγε πριν της απαντήσω καταλλήλως.

Μόλις την είδα να κατεβαίνει με ένα τελείως... πως το λέει η σημερινή γενιά, ξέκωλο;... φόρεμα με μπότες που κάλυπταν τα πόδια της μέχρι πάνω από το γόνατο και το δερμάτινο μπουφάν της ριγμένο στην πλάτη της συγκρατώντας το με το ένα της δάχτυλο, τα μάτια μου πετάχτηκαν έξω και δεν είχα ιδέα πως κρατήθηκα για να μην την αρπάξω από το μαλλί που το είχε αφήσει ριχτό να καλύπτει τους ώμους της για να την πάω απάνω να αλλάξει αμέσως... Έχε χάρη που δεν είχα την δύναμη αλλιώς θα της έλεγα εγώ.

«Συμβαίνει κάτι;» με ρώτησε εριστικά και άρχισα να βγάζω καπνούς από τα αυτιά μου.

«Αυτό το φόρεμα δεν καλύπτει τίποτα» είπα σκληρά με μια αμείλικτη ματιά.

«Αυτό είναι το όλο θέμα, αν τα κάλυπτε όλοι θα ψάχνατε να μάθετε τι κρύβεται από κάτω, τώρα ξέρετε» με ειρωνεύτηκε και προσπερνώντας με άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω αφήνοντας την ανοιχτή για μένα.

~Πες της ότι θα περάσουμε πρώτα από το σπίτι να πάρουμε τα αδέλφια μου~... με ενημέρωσε ο μικρός την στιγμή που έφτασα μπροστά από το αυτοκίνητο του.

«Λέει ότι πρέπει να περάσουμε από το σπίτι του για να πάρουμε τα αδέλφια του» επανέλαβα σε εκείνην την στιγμή που έβαζε το μπουφάν της πριν ανέβει στην μηχανή της και γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου και κατένευσε μόνο χωρίς να πει κάτι άλλο.

Καθώς μπήκα μέσα στο αμάξι κοίταξα γύρω μου με απορία... Τόσα κουμπιά σε τι χρησιμεύουν;... αναρωτήθηκα.

«Πάρ’ το εσύ» του είπα και καθώς χαλάρωσα τον άφησα να πάρει ξανά τον έλεγχο του κορμιού του.

Έντουαρτ

Παίρνοντας ξανά τον έλεγχο του κορμιού μου κάρφωσα την ματιά μου πάνω της ακριβώς την στιγμή που εκείνη καβαλούσε την μηχανή της κάνοντας τα κωλομέρια της να τουρλωθούν και ένιωσα τον πρόγονο μου να τραντάζετε σε τέτοιο βαθμό που λίγο ήθελε ξανά να πάρει τον έλεγχο του κορμιού μου σίγουρα για να κάνει σκηνή.

Πριν το κάνει πράξη, έβαλα μπρος την μηχανή και τον ένιωσα να δειλιάζει για λίγο.

«Μην το κάνεις θέμα, όλες λίγο πολύ έτσι ντύνονται σήμερα» τον πρόλαβα και βάζοντας ταχύτητα κατέβασα το χειρόφρενο για να ξεκινήσω ώστε εκείνος να κάνει πίσω.

~Όχι η δική μου η γυναίκα~... μούγκρισε νευριασμένος και γέλασα για λίγο.

«Αλήθεια δεν κατάλαβα τελικά, προλάβατε να παντρευτείτε ή όχι;» συνέχισα εγώ αποσπώντας του την προσοχή.

~Όχι~... μούγκρισε και πάλι και αυτόματα σοβάρεψα... ~Αλλά με το που πάρω τον έλεγχο αυτού του κορμιού είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω θέλει δεν θέλει και θα της μάθω εγώ πως να ντύνεται~... συνέχισε με τα νεύρα του να χτυπάνε κόκκινο.

«Αααα εσύ έχεις χοντρό πρόβλημα τελικά... Πάρ’ το απόφαση οι εποχές έχουν αλλάξει, το ίδιο και εκείνη και αν συνεχίσεις με τα ίδια μυαλά δεν πρόκειται να την κερδίσεις ποτέ ξανά» του είπα και εκείνος αν είναι δυνατόν έγινε χειρότερος.

~Μιλάει και ειδικός~... ειρωνεύτηκε πικρόχολα και αυτόματα τα πήρα στο κρανίο.

«Εγώ τουλάχιστον ξέρω πως να σέβομαι τα συναισθήματα μου και των άλλων, όταν αγαπάω κάποιαν δεν την προδίδω με τον χειρότερο τρόπο που υπάρχει είτε την έχω διεκδικήσει είτε όχι» του χτύπησα πίσω.

~Ναι καλά τραγούδα, όταν νιώσεις την δύναμη του λύκου να σε δω θα λες τα ίδια;~ μου γύρισε πίσω.

«Εκείνη πως τα κατάφερνε, γιατί είμαι σίγουρος ότι δεν σε απάτησε ποτέ» του γύρισα το σχόλιο του ειρωνικά.

~Εκείνη είναι γυναίκα~... ήταν το μόνο που βρήκε να πει και άρχισα να γελάω με την κατάντια του.

«Ναι και τώρα το έσωσες...» του είπα εγώ μέσα από τα γέλια μου και πριν μου την πει πάλι συνέχισα πιο δυναμικά... «Έχουν αλλάξει οι εποχές πρίγκιπα αυτά που ήξερες δεν ισχύουν πια, οι γυναίκες έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες... Γουστάρουν κάποιον; Τον διεκδικούν, τον θέλουν; Τον ρίχνουν στο κρεβάτι πριν πει κύμινο, δεν τον γουστάρουν πια; Τον ξεφορτώνονται εν ριπή οφθαλμού... Μην τρελαίνεσαι και μην παραλογίζεσαι γιατί αν συνεχίσεις έτσι θα χάσεις και το λίγο που έχεις... Ξέχνα όσα ήξερες, προσπάθησε να προσαρμοστείς και κάνε τον σταυρό σου εκείνη έστω και λίγο να γυρίσει να σε κοιτάξει γιατί έτσι όπως το βλέπω εγώ θα φας άλλα διακόσια χρόνια να την κυνηγάς και πίστεψε με δεν θα φτάσουν για να την κατακτήσεις και πάλι»

~Αυτό θα το δούμε~... μου γύρισε σκληρά και δεν είπα τίποτα άλλο μέχρι που έφτασα στο σπίτι.

Όλη την διάρκεια που ήμουν μέσα στο σπίτι και μίλαγα με την μαμά μου και τα αδέλφια μου δεν έβγαλε άχνα αυτό όμως που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν όταν η ματιά μου γύριζε προς την Άλις ή ακόμα περισσότερο όταν την αγκάλιασα την στιγμή που μπήκα σπίτι... Η ταραχή που ένιωσα μέσα από εκείνον δεν μου πέρασε απαρατήρητη.

Καθώς άλλαξα και φόρεσα επιτέλους κάτι δικό μου άλλαξα τα βιβλία στην τσάντα μου και πήγα προς το αυτοκίνητο για να φύγουμε.

Μόλις οι πόρτες έκλεισαν όπως φαντάζεστε άρχισε επιτέλους η ανάκριση που την κράταγαν μακριά από τ’ αυτιά της μητέρας μου για να μην την ταράξουν περισσότερο... Καθώς τους είπα σε μέσες άκρες τι συνέβη και επιτέλους τελείωσε αυτό το κομμάτι γύρισα την συζήτηση αυτόματα για να τους σταματήσω έστω και για λίγο αν και ήξερα ότι δεν είχαν τελειώσει ακόμα μαζί μου.

«Εσείς πως τα περάσατε εδώ εχθές;» ρώτησα και ενώ η Άλις απάντησε.

«Ξέρεις μωρέ τα ίδια» τα λόγια του Έμετ αμέσως επισκίασαν τα δικά της λόγια.

«Η Άλις έφερε στο σπίτι αυτόν τον καινούργιο» είπε και αυτόματα την κοίταξα μέσα από τον καθρέφτη για να δω τις αντιδράσεις της... Φυσικά και το είχα καταλάβει όταν τον είδα τον Τζάσπερ να τρέχει με τόσο αέρα εχθές το βράδυ μες την καλή χαρά.

«Καιιιι... πως ήταν;» ρώτησα πειραχτικά και ο Έμετ τα πήρε στο κρανίο ταυτόχρονα με τον απόγονο μου.

«Πας καλά; Αντί να την κατσαδιάσεις ρωτάς και από πάνω πως πέρασαν τα πιτσουνάκια;» ρώτησε ο Έμετ εκνευρισμένα ταυτόχρονα με τον απόγονο μου που έκανε σχεδόν την ίδια ερώτηση με άλλα λόγια.

«Δεν σε καταλαβαίνω βρε Έμετ, δεν θες να την δεις ευτυχισμένη;...» ρώτησα αγανακτισμένα και είδα μέσα από τον καθρέφτη την Άλις που με ευχαριστούσε άηχα... «Στο κάτω - κάτω ξέρεις πολύ καλά ότι δεν είναι καμία επιπόλαιη κοπέλα σαν αυτές που βγαίνεις εσύ και αν νιώθει έτοιμη να κάνει το επόμενο βήμα είναι δικαίωμα της να το κάνει, ποιοι ήμαστε εμείς που θα την σταματήσουμε και με πιο δικαίωμα στην τελική να κάνουμε κάτι τέτοιο;» συνέχισα εγώ με περισσότερο πείσμα και ένιωσα το χέρι της Άλις στον ώμο μου και εγώ το χάιδεψα παρηγορητικά.

«Ήταν μόνη στο σπίτι με έναν...» ξεκίνησε ο Έμετ και αμέσως του έκοψα την φράση στην μέση.

«Δεν σε πιστεύω...» η Άλις πήγε να παραπονεθεί αλλά εγώ κάλυψα τα λόγια της καθώς έλεγα ταυτόχρονα.

«Ήταν η μαμά εκεί και η Άλις σίγουρα δεν θα σκεφτόταν ποτέ να κάνει αυτό που υπονοείς» του γύρισα σκληρά αλλά εκείνος δεν τα παρατούσε.

«Ναι αλλά δεν ήταν ούτε ο μπαμπάς ούτε εμείς, άνετα θα μπορούσε να την ξεγελάσει» συνέχισε εκείνος σκληρά και τα έχασα τελείως.

~Αυτό το αγόρι πολύ το γουστάρω~... σχολίασε ο πρόγονος μου αλλά δεν του έδωσα σημασία.

«Δεν το πιστεύω ότι πιστεύεις κάτι τέτοιο για την Άλις» είπα εγώ εντελώς σοκαρισμένος.

«Δεν σου έχω δώσει ποτέ το δικαίωμα να σκέφτεσαι κάτι τέτοιο για μένα...» είπε η Άλις ταυτόχρονα εκτός εαυτού... «Και στην τελική δεν σου πέφτει λόγος η προσωπική μου ζωή, θα κάνω ότι θέλω και δεν θα σου δώσω αναφορά» συμπλήρωσε σκληρά και αμέσως την υπερασπίστηκα.

«Μην εξάπτεσαι αδελφούλα και δεν πρόκειται να τον αφήσω να ανακατευτεί αλλά αν τον δω να σε πληγώνει...» συμπλήρωσα και κοίταξα τον Έμετ με νόημα.

«Τότε να βρει τρύπα να κρυφτεί, την αδελφή μου εμένα δεν την πειράζει κανείς χωρίς να το πληρώσει» συμπλήρωσε εκείνος αμείλικτα και του έδωσα μια ψεύτικη μπουνιά στον ώμο.

«Αυτό κάνουν τα αδέλφια» είπα γελώντας κλείνοντας το μάτι μου προς την Άλις μέσα από τον καθρέφτη και εκείνη αναστέναξε βαριά.

Παρκάροντας στην συνηθισμένη μας θέση στο παρκινγκ του σχολείου είδα την Μπέλλα να έρχεται προς το μέρος μας με ένα ψυχρό ύφος και για λίγο ένιωσα να τραντάζομαι, σίγουρα τα είχε πάρει και μαζί μου, δεν είχα καμία αμφιβολία γι αυτό.

«Μείνετε μαζί του και μην αφήσετε να τον πλησιάσει κανένας που δεν γνωρίζετε» απευθύνθηκε προς τον Έμετ και την Άλις την στιγμή που βγαίναμε από το αυτοκίνητο χωρίς να με κοιτάει.

«Μπέλλα...» προσπάθησα να την μιλήσω αλλά μόλις γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου, μου έκοψε τα ύπατα.

«Ο Τζάσπερ δεν θα αργήσει να έρθει...» συμπλήρωσε χωρίς να μου δίνει το δικαίωμα να συνεχίσω και ο Έμετ αυτόματα αντέδρασε με αυτήν της την δήλωση.

«Τι θα μας αναγκάσεις να τον κάνουμε και παρέα τώρα;» ρώτησε ειρωνικά και τον κοίταξα με ένα σκληρό βλέμμα.

«Είναι ο μόνος που μπορείς να σας προστατέψει όσο δεν θα είμαι κοντά σας, γι αυτό καλό θα είναι να τον υποδεχτείτε όπως του αρμόζει, χάρη σας κάνει» του απάντησε στον ίδιο τόνο με πριν και η Άλις για να κατευνάσει τα πνεύματα πήρε τον λόγο.

«Θα φροντίσω εγώ γι αυτό» την διαβεβαίωσε και καθώς γύρισε την ματιά της προς το μέρος της αμέσως όλα της τα χαρακτηριστικά γλύκαναν και κατένευσε για απάντηση.

«Πρέπει να κανονίσετε να βρεθείτε...» πήγε να πει αλλά ο Έμετ την διέκοψε ξανά.

«Ε αυτό παραπάει» σχολίασε εκνευρισμένος.

«Για να μιλήσετε... Οι δύο σας» συνέχισε από εκεί που την είχε διακόψει ο Έμετ τονίζοντας το ~Οι δύο σας~ κοιτώντας τον Έμετ αυστηρά στα μάτια.

«Έχουμε ήδη φροντίσει γι αυτό» πετάχτηκε η Άλις και αυτόματα γυρίσαμε την ματιά μας προς το μέρος της ξαφνιασμένοι.

«Γιατί δεν έφτασε...» πήγε να την ειρωνευτεί ο Έμετ και δεν κρατήθηκα άλλο.

«Έμετ» τον σταμάτησα εγώ κοιτώντας τον με νόημα και τελικά τα παράτησε.

«Μακριά από αγνώστους» η Μπέλλα τόνισε ξανά και άρχισε να προχωράει προς το κτήριο χωρίς να περιμένει άλλη ανταπόκριση από μας.

«Θα χαλαρώσεις επιτέλους;» είπα προς τον Έμετ νευριασμένος βρίσκοντας την ευκαιρία ενώ αγκάλιαζα την Άλις.

«Αν την πηδήξει και σου έρθει κλαίγοντας μην μου πεις μετά ότι δεν σου τα είπα εγώ» μου γύρισε εκείνος σκληρά και γυρίζοντας την πλάτη του άρχισε να ξεμακραίνει.

«Εεεε που πας;» ρώτησε η Άλις με απορία πριν από μένα και εκείνος χωρίς να σταματά τον βηματισμό του γύρισε όλο του το σώμα προς το μέρος μας ενώ συνέχιζε την πορεία του με πίσω βήματα.

«Μην σας χαλάσω την παρεούλα σας άλλωστε θα έχετε κάποιον να σας προστατεύει» σχολίασε πικρόχολα και αναστέναξα κουνώντας το κεφάλι μου απελπισμένα.

«Μην του δίνεις σημασία... Κάνε αυτό που σου λέει η καρδιά σου» της ψιθύρισα καθώς της έδωσα ένα φιλί πάνω στα μαλλιά της και εκείνη αμέσως έσφιξε τα χέρια της γύρω από το σώμα μου ευχαριστώντας με, με αυτόν τον τρόπο ενώ παράλληλα ζητούσε παρηγοριά.

«Τι θα έκανα χωρίς εσένα;» με ρώτησε με παράπονο.

«Υπομονή;» ρώτησα πειραχτικά και αναστέναξε.

«Καλημέρα» ακούσαμε την φωνή του Τζάσπερ από πίσω μας και αυτόματα γυρίσαμε προς το μέρος του χωρίς να ξεκολλάμε μεταξύ μας.

«Καλημέρα» είπαμε ταυτόχρονα ζεστά καλωσορίζοντας τον και καθώς κοιταχτήκαμε στα μάτια με την Άλις αρχίσαμε να γελάμε ταυτόχρονα.

«Που είναι το αστείο;» ρώτησε με περιέργεια ο Τζάσπερ ενώ μια περίεργη αμηχανία άρχισε να τον κάνει νευρικό.

«Κάτι οικογενειακό, δεν έχει σχέση με σένα» το διαβεβαίωσα εγώ και εκείνος δεν ήξερε πως να απαντήσει.

«Τι λέτε δεν πάμε προς τα μέσα πριν χάσουμε την πρώτη ώρα;» πρότεινε η Άλις και καθώς συμφωνήσαμε μαζί της αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς το κτήριο χωρίς να την αποχωρίζομαι από την αγκαλιά μου.

Για κάποιον λόγο όταν την κράταγα στην αγκαλιά μου ένιωθα ολόκληρος, πάντα έλεγα ότι ήταν η δύναμη μου ο λόγος που ακόμα ζω για να μπορώ να την προστατεύω από τον πατέρα μου και ότι θα μπορούσε να την απειλήσει και με κάποιον τρόπο ένιωθα ότι το ίδιο ίσχυε και για εκείνην... Αυτό που μου έκανε όμως περισσότερο εντύπωση ήταν ότι όσο την είχα στην αγκαλιά μου τα ίδια συναισθήματα ένιωθε και ο πρόγονος μου και αυτό δεν μπορούσε παρά να μου εξάψει την περιέργεια μου αλλά δεν ήθελα να ανοίξω μαζί του κουβέντα μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους σίγουρα στα μάτια τους θα φάνταζα περίεργος αν το έκανα και έτσι το άφησα στην άκρη για αργότερα.