Soulmates "33. Playing Fair"

Έντουαρτ 

~Αυτό το πράγμα είναι απελπισία~... γκρίνιαξα μέσα μου καθώς τα μάτια μου δεν έκλειναν με τίποτα.

~Ένα από τα επιπλέον πλεονεκτήματα του να πίνεις αίμα βρικόλακα, δεν νιώθεις ποτέ κουρασμένος~... σχολίασε ο πρόγονος μου και κόντεψα να ουρλιάξω.

~Ναι αλλά το πρωί θα νιώθω κομμάτια με όλες αυτές τις σκέψεις να με βασανίζουν~... συνέχισα εγώ την γκρίνια.

~Και να χάσουμε όλο το καλό για λίγο ύπνο;~... ρώτησε ρητορικά και καθώς τον ένιωσα να σηκώνετε άρχισε να προχωράει προς την πόρτα για να βγει από το δωμάτιο.

~Τι έχεις σκοπό να κάνεις;~... ρώτησα τρομοκρατημένος.

~Σκάσε και απόλαυσε το~... ήταν τα μοναδικά του λόγια και καθώς κινήθηκε προς το δωμάτιο της με γατήσια βήματα άνοιξε την πόρτα και έμεινε στο κατώφλι της να την κοιτά να κοιμάται από μακριά ενώ ένιωσα αμέσως όλη την ανατριχίλα που διαπέρασε το σώμα μου.

~Γιατί κάτι μου λέει ότι δεν θα μου αρέσει η συνέχεια;~... ρώτησα απελπισμένα.

Πρίγκιπας

Άκουγα τον μικρό να γκρινιάζει αλλά δεν του έδινα σημασία, μου είχε λείψει τόσο πολύ που δεν θα έχανα με τίποτα την ευκαιρία να εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι έχω την δύναμη, λόγο του αίματος της, να κλέψω λίγο από τις σκέψεις της, να της θυμίσω πως ήταν όταν ήμασταν μαζί, να την κάνω να με αναζητήσει ξανά.

Καθώς προχώρησα με απαλά βήματα κοντά της εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα καθώς γύριζε το κεφάλι της στο πλάι για λίγο και αφού το άφησε ξανά πάνω στο μαξιλάρι που είχε αγκαλιάσει με όλο της το σώμα καθώς το είχε παράλληλα μπροστά της, με το πόδι της περασμένο από πάνω του, η ανάσα της για άλλη μια φορά έγινε ρυθμική και συνέχισε τον απαλό της ύπνο ανενόχλητη.

Η ομορφιά προσωποποιημένη, με το απαλό της δέρμα να έχει ανατριχιάσει, φορώντας ένα λεπτό αραχνοΰφαντο λευκό ύφασμα που κάλυπτε με το ζόρι τα επίμαχα σημεία του σώματος της, με ένα σεντόνι που η μια του άκρη ήταν περασμένη από την μέση της, με καλούσε κοντά της και χωρίς να αντέχω λεπτό μακριά της, ξάπλωσα δίπλα της με τον πιο απαλό τρόπο και περίμενα την επόμενη της αντίδραση.

Ενώ ταράχτηκε για λίγο, τελικά νιαούρισε σαν γατούλα και συνέχισε τον ύπνο της χωρίς να καταλάβει την παρουσία μου... Ήταν σίγουρα εξαντλημένη ψυχολογικά αλλιώς τώρα δεν θα γλίτωνα την κατσάδα... σκέφτηκα καθώς γέλασα για λίγο μέσα μου και φέρνοντας το πρόσωπο μου κοντά στα μαλλιά της άρχισα να εισπνέω το γλυκό της άρωμα άπληστα.

~Πόσο μου έχεις λείψει βασίλισσα μου~... είπα από μέσα μου καθώς δεν ήθελα να διακινδυνεύσω να την ξυπνήσω, ανατριχιάζοντας ολόκληρος και καθώς κράτησα μια τούφα από τα μαλλιά της την έφερα κοντά στο πρόσωπο μου αφήνοντας την απαλότητα της να χαϊδέψει το μάγουλο μου και ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγετε σε βαθμό να με πονάει αβάσταχτα.

Χαμηλώνοντας το σώμα μου για να είμαι στο ίδιο ύψος με εκείνην, παραμέρισα τα μαλλιά της από τον ώμο της και μόλις άφησα ένα φιλί πάνω στην βελούδινη της επιδερμίδα εκείνη γύρισε το κεφάλι της προς την ευθεία και έμεινε στην ίδια θέση ζαρώνοντας τα φρύδια της... Η γλυκιά της ανάσα πλημμύρησε όλες μου τις αισθήσεις και καθώς κόλλησα το σώμα μου απόλυτα απάνω της, πέρασα το χέρι μου γύρω από την μέση της και ακουμπώντας ανεπαίσθητα το κεφάλι μου πάνω στο δικό της κλείνοντας τα μάτια μου, άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να το απολαύσει στο έπακρο με όλο μου το σώμα να πονά από την προσμονή.

«Έντουαρτ;» τα χείλια της ψιθύρισαν με μια αρχαία θλίψη στην χροιά της φωνής της και η ανάσα μου χάθηκε μακριά.

«Εδώ είμαι αγαπημένη μου» ψιθύρισα με βαθιά φωνή και πνίγοντας έναν λυγμό γύρισε το κεφάλι της ξανά προς την μεριά που ήταν το μαξιλάρι της ενώ με το χέρι της το έφερε περισσότερο κοντά της σφίγγοντας το απάνω της με περισσότερη δύναμη καθώς ανάσαινε πιο γρήγορα χωρίς να πει κάτι άλλο.

Ακουμπώντας το κεφάλι μου απαλά πάνω στην πλάτη της, άρχισα να ακούω την ρυθμική της ανάσα να μπαινοβγαίνει μέσα από το σώμα της και ένιωσα ότι μόλις μου χάρισαν ξανά όλον τον κόσμο στα πόδια μου, ένιωσα την καρδιά μου να γυρίζει ξανά στην θέση της και καθώς το σώμα της χαλάρωσε αυτόματα χαλάρωσε και το δικό μου σώμα και ήξερα ότι τώρα ήταν η μοναδική ευκαιρία που είχα για να καταφέρω να μπω μέσα στο μυαλό της.

Δεν ήταν εύκολο, οι δυνάμεις που μου πρόσφερε το αίμα της ήταν περιορισμένες λόγω του ότι αυτό το σώμα δεν είχε ακόμα απελευθερώσει όλη του την δύναμη αλλά όταν τα κατάφερα ένιωσα ο ποιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου... Τα όνειρα της ήταν πλημυρισμένα με τις δικές μου εικόνες που δεν χόρταινα να της βλέπω ξανά και ξανά και ξανά μέσα και από τις δικές μου αναμνήσεις όλα αυτά τα απελπιστικά ατελείωτα χρόνια ώστε να καταφέρω να κρατήσω τις ισορροπίες μου για να μην χάσω τελείως το μυαλό μου.

Όσες φορές και να είχα μπει στο μυαλό της στο παρελθόν οι εικόνες ήταν πάντα οι ίδιες, η γλυκιά τρυφερή μου ηλικία με εκείνη να είναι πάντα δίπλα μου και να με φροντίζει με τόση τρυφερότητα, τόσο αγάπη που με έκανε να χαμογελώ και να νιώθω την καρδιά μου να είναι πιο ζωντανή από κάθε άλλη φορά αλλά εγώ δεν ήθελα να θυμάται αυτήν την εποχή είχα ανάγκη να θυμηθεί την εποχή που με αναζητούσε σαν γυναίκα, την εποχή που επιτέλους την είχα μόνο δική μου, ψυχή και σώμα.

Παίρνοντας μερικές ανάσες για να χαλαρώσω περισσότερο, έκανα μια προσπάθεια αλλά δεν πέτυχα τίποτα καθώς ήταν πιο δυνατή από μένα αλλά δεν τα παρατούσα, ήξερα ότι μπορούσα να τα καταφέρω όσο αδύναμος και να ήμουν... Με περισσότερο πείσμα προσπάθησα ξανά και μπαίνοντας στο άδυτο του μυαλού της κατάφερα να της περάσω τις εικόνες που εγώ ήθελα να βλέπει.

Μπέλλα

Ξαπλώνοντας στο κρεβάτι ψυχικά ήμουν τόσο κομμάτια που αν δεν έκλεινα τα μάτια μου έστω και για λίγο δεν είχα ιδέα πως θα μπορούσα να καταφέρω να συγκρατήσω ότι με έπνιγε μέσα μου και αυτό δεν το ήθελα με τίποτα καθώς η λυκίσια μου υπόσταση, αν δεν το έκανα, θα έβρισκε την ευκαιρία να με βασανίσει περισσότερο.

Καθώς τα όνειρα μου πλημύρισαν με την εικόνα του μικρού μου πρίγκιπα να χοροπηδάει από εδώ και από εκεί σαν κατσικάκι, να γελάει με όλη του την καρδιά και να με κάνει την πιο ευτυχισμένη γυναίκα σε ολόκληρο τον πλανήτη ένιωσα την παρουσία του δίπλα μου και αυτόματα ταράχτηκα... Ήμουν τόσο βαθιά μέσα στα όνειρα μου που δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω αν ήταν πράγματι εδώ.

Καθώς αφουγκράστηκα τον γύρω χώρο δεν ένιωσα κάτι περίεργο και έτσι ανενόχλητη συνέχισα τον ύπνο μου... Τα όνειρα μου άλλαξαν και καθώς ο μικρός μου πρίγκιπας άρχισε να μεγαλώνει τόσο πιο υπερήφανη ένιωθα για εκείνον κοιτώντας τον να είναι σε όλα πρώτος, υπάκουος, σοβαρός, επιμελής, με μια απίστευτη γοητεία που μαγνήτιζε κάθε γυναικείο βλέμμα αλλά εκείνος να έχει μάτια μόνο για τα βιβλία του και την γραφή του.

Τον κοίταζα με τις ώρες που διάβαζε με μεγάλη προσήλωση, που έγραφε κάθε τι που του κινούσε την περιέργεια που μελετούσε με τις ώρες την φύση και τους ανθρώπους πάντα από μακριά.

Η θέρμη του κορμού του με έκανε αυτόματα να ανατριχιάσω και καθώς κίνησα το κεφάλι μου έμεινα ακίνητη να αφουγκράζομαι για άλλη μια φορά τον γύρω χώρο όμως το όνειρο μου με απορροφούσε τόσο που δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αλήθεια και τι όχι.

Τα όνειρα μου αυτόματα αλλάξανε και για άλλη μια φορά γυρίσανε σε εκείνες τις γλυκές αναμνήσεις που ο μικρός μου ζητούσε κλαίγοντας παρηγοριά στην αγκαλιά μου που προσπαθούσε απεγνωσμένα να ακουμπήσει πάνω στο στερνό μου για να αφήσει την ανάσα μου να τον νανουρίσει χαρίζοντας του την σιγουριά και την ασφάλεια που τόσο είχε ανάγκη να νιώσει για να μπορέσει να κλείσει τα μάτια του ήρεμος.

«Έντουαρτ;» ρώτησα με πόνο στην φωνή μου για να βεβαιωθώ ότι είναι εκείνος.

«Εδώ είμαι αγαπημένη μου» εκείνος μου απάντησε και μόλις κατάλαβα ότι ήταν πράγματι δίπλα μου έπνιξα με κόπο τον λυγμό μου και γυρίζοντας προς το μαξιλάρι μου, το έσφιξα με δύναμη απάνω μου προσπαθώντας σκληρά να κρατηθώ από πάνω του για να μην ανοίξω τα μάτια μου, να μην αντιδράσω, να αφήσω έστω και για λίγο την ψευδαίσθηση να με τραβήξει κοντά της ώστε να νιώσω ξανά για άλλη μια φορά όπως και όταν ήμασταν μαζί, τότε που όλα είχαν καταλαγιάσει, τότε που το όνειρο έγινε πραγματικότητα, τότε που όλα ήταν έτσι όπως θα έπρεπε να ήταν από τότε που αφήσαμε τους εαυτούς μας να παρασυρθούν για να νιώσουν την απόλυτη ολοκλήρωση.

Αφήνοντας το κορμί μου να χαλαρώσει απόλυτα γύρισα στα όνειρα μου και τον άφησα να κλέψει λίγο από τις σκέψης μου αλλά μόλις προσπάθησε να μου αλλάξει το όνειρο αμέσως αμύνθηκα, δεν ήξερα αν ήθελα να δω αυτό που θα μου περάσει, δεν ήξερα αν ήμουν έτοιμη για κάτι τέτοιο... όμως ήξερα ότι ήταν πολύ πεισματάρης για να κάνει πίσω αλλά δεν ήθελα να διακινδυνεύσω περισσότερο την ψυχική μου ηρεμία καθώς όμως άκουσα την μελωδία από την ανάμνηση που προσπαθούσε να μου περάσει δεν μπόρεσα να αντισταθώ άλλο, ήξερε πολύ καλά ποια ανάμνηση να διαλέξει για να με δελεάσει ώστε να λυγίσω τις αντιστάσεις μου.

Ήμουν καθισμένη μπροστά από το παράθυρο του δωματίου παίζοντας στην άρπα μου την μελωδία που είχα γράψει πάνω στους στοίχους που είχε γράψει για μένα τραγουδώντας τους καθώς εκείνος με κοίταζε από το κατώφλι της πόρτας περνώντας στην σκέψη μου μια φαντασίωση για να με δελεάσει.

Τα μεταξένια χέρια του χάιδευαν απαλά τα πόδια μου καθώς ανέβαζαν το ύφασμα του φορέματος μου με το πρόσωπο του να είναι χωμένο μέσα στα πυκνά μου μαλλιά εισπνέοντας άπληστα το άρωμα τους και καθώς το σώμα μου ανατρίχιασε τα χέρια μου αυτόματα μπέρδεψαν τις νότες και σταμάτησαν να παίζουν την μελωδία.

«Μην σταματάς» παρακάλεσε με βαθιά παθιασμένη φωνή και αυτόματα τα χέρια μου μαγεμένα υπάκουσαν την εντολή του και συνέχισαν να παίζουν την απαλή μελωδία ενώ εκείνος με την αναπνοή του χάιδευε απαλά τον λοβό του αυτιού μου καθώς τα χείλια του ακουμπούσαν ανεπαίσθητα την επιδερμίδα μου διασκορπίζοντας διάφορα φιλιά ακριβώς σε εκείνο το σημείο.

Η ανάσα μου άρχισε να γίνετε πιο γρήγορη, το σώμα μου να τρέμει από προσμονή ενώ η φωνή μου γέμιζε με πάθος καθώς το σώμα του με πλησίαζε με αργά βήματα που σχεδόν χάνονταν μέσα στις νότες που έβγαιναν από την άρπα... Τα χέρια του και τα χείλια του πήραν σάρκα και αντικατέστησαν την φαντασία χαρίζοντας μου το άγγιγμα που είχα τόσο ανάγκη να νιώσω πάνω στο κορμί μου, τα φιλιά που αναζητούσα με όλη την ψυχή μου και καθώς το όνειρο άρχισε να γίνετε πραγματικότητα μην αντέχοντας άλλο γύρισα το κεφάλι μου προς την μεριά του αναζητώντας τα χείλια του για να γευτώ για άλλη μια φορά το φιλί που θα μου χάριζε την αιωνιότητα.

Έντουαρτ

Έβλεπα την - Ανάμνηση; Φαντασίωση; - θα σας γελάσω και ένιωθα την ψυχή μου να τραντάζεται ολόκληρη, καθώς το σώμα μου έπαιρνε φωτιά αλλά μόλις είδα να κάνει το όνειρο πραγματικότητα δεν άντεξα άλλο, ήταν τόσο ανήθικο αυτό που ήταν έτοιμος να κάνει που δεν μπορούσα με τίποτα να συγκρατήσω τον εαυτό μου άλλο.

~Είσαι τελείως ανώμαλος; Σταμάτα τώρα~... απαίτησα φωνάζοντας μέσα στην σκέψη του αλλά εκείνος δεν ταράχτηκε ούτε στο ελάχιστο.

Χαϊδεύοντας το σώμα της με τον πιο αισθησιακό τρόπο που έκανε όλο της το κορμί να τρέμει με τα χείλια μου να ακουμπούν ανεπαίσθητα τον τρυφερό λαιμό της με την ανάσα μου να τρέχει χιλιόμετρα και την καρδιά μου να καλπάζει έτσι όπως δεν έχει καλπάσει ποτέ άλλοτε, συνέχιζε να την ερεθίζει με έναν τόσο πρωτόγνωρο τρόπο που για λίγο σάστισα και δεν είχα ιδέα αν ήθελα να συνεχίσει η όχι.

Καθώς ένιωσε τα υγρά μου φιλιά να την βασανίζουν αλύπητα, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα το κεφάλι της γύρισε προς την μεριά μου και εκεί που ήταν έτοιμος να την φιλήσει με το χέρι μου να ανηφορίζει προς την φλόγα της που ήταν τόσο καυτή που ένιωθα το χέρι μου να το τυλίγει μια απίστευτη ζεστασιά, τότε δεν άντεξα άλλο και ακριβώς την στιγμή που εκείνος ήταν απορροφημένος από την μαγεία της στιγμής έκλεψα την ευκαιρία και πήρα τον έλεγχο με το έτσι θέλω και αυτόματα απομακρύνθηκα από κοντά της ενώ με όσο πιο γατίσια γρήγορα βήματα μπορούσα προσπάθησα να τρέξω προς το δωμάτιο μου πριν εκείνη καταλάβει τίποτα και ξεσπάσει απάνω μου και με το δίκιο της με τον πρόγονο μου να ουρλιάζει μέσα στην σκέψη μου.

~Είσαι τελείως ηλίθιος πιααααααα~

~Δεν θα σε αφήσω ποτέ να κάνεις κάτι παρά την θέληση της... Αυτός είναι βιασμός όχι έρωτας~... είπα εκνευρισμένος και τα πήρε τελείως.

~Σου φάνηκε σαν να μην το ήθελε;~

~Κοιμόταν δεν ήξερε τι έκανε, αν ξύπναγε...~

~Θα συνέχιζε από εκεί που μας έκοψες~... με διέκοψε και τα πήρα στο κρανίο.

~Με αυτόν τον τρόπο την προετοίμαζες; Έκλεβες τα όνειρα της και τα άλλαζες με το όπως τα ήθελες εσύ για να την κάνεις να νομίζει ότι είναι δικά της όνειρα;~... τον ρώτησα απαιτητικά ενώ πήγαινα πάνω κάτω στο δωμάτιο με τα νεύρα μου να χτυπάνε κόκκινο.

~Τι θες τώρα;~

~Να μου πεις την αλήθεια... Με αυτόν τον τρόπο την προετοίμαζες γι αυτό είπε ότι δεν το καταλάβαινε; Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούσες να την ρίξεις;~

~Τραβάς κανένα ζόρι;~

~Με αυτόν τον τρόπο πιστεύεις ότι θα την ρίξεις και πάλι;~ συνέχισα εγώ πιο απαιτητικά. 

~Έχεις καμία καλύτερη ιδέα;~

~Και να είχα τώρα δεν πρόκειται να σε βοηθήσω μετά από αυτό... Δεν πρόκειται να σε αφήσω να την βασανίσεις άλλο~... είπα με πείσμα και ένιωσα να εκρήγνυται μέσα μου.

~Είναι δικιά μου~... μούγκρισε.

~Διεκδίκησε την τότε σωστά και θα σου την χαρίσω αλλιώς ξέχασε την~... του απάντησα εγώ με τον ίδιο τρόπο και καθώς έπεσα στο κρεβάτι βαριά έκλεισα τα μάτια μου με τα χέρια μου και προσπάθησα να ηρεμήσω την ένταση μου με πολύ μεγάλη δυσκολία.

~Συνειδητοποιείς ότι δεν έχουμε πολύ χρόνο; Πρέπει να την κατακτήσω πριν την πανσέληνο που έρχεται και χάρης εσένα τώρα δεν θα έχω άλλη ευκαιρία να την δελεάσω~... με πίεσε περισσότερο.

~Σκάσε δεν θέλω να ακούσω τίποτα άλλο από το βρομόστομα σου... Με αηδιάζεις~... ούρλιαξα μέσα μου και νευριασμένα σηκώθηκα απάνω και βγαίνοντας από το δωμάτιο μου άρχισα να πηγαίνω προς τα κάτω σχεδόν τρέχοντας.

Φτάνοντας στο σαλόνι έψαξα για το φως και καθώς το άνοιξα πήγα κατευθείαν προς το έπιπλο με τα ποτά... Ανοίγοντας ένα μπουκάλι γέμισα ένα ποτήρι με ουίσκι και πίνοντας το με μια ανάσα η ματιά μου έπεσε πάνω στα βιβλία της... Αφήνοντας το ποτήρι πάνω στο έπιπλο πήγα μπροστά στην βιβλιοθήκη και άρχισα να ψάχνω με την ματιά μου να βρω ένα οποιοδήποτε βιβλίο για να διαβάσω ώστε να μπορέσω να απασχολήσω για λίγο το μυαλό μου ελπίζοντας αυτό να βοηθήσει να μην τον ακούω ή να μην σκέφτομαι τίποτα από όλα όσα είχα μάθει μέχρι στιγμής.

«Ψάχνεις κάτι συγκεκριμένο;» άκουσα την φωνή της κοντά μου και ξαφνιασμένος γύρισα προς το μέρος της ενώ σκοντάφτοντας έπεσα πάνω στην βιβλιοθήκη και κοπάνησα το κεφάλι μου.

Βάζοντας το χέρι μου πάνω στο σημείο που είχα χτυπήσει έμεινα να την κοιτώ με κομμένη την ανάσα χωρίς να ξέρω πως να ανταποκριθώ και το κοροϊδευτικό της γελάκι με έκανε αυτόματα να χαλαρώσω.

«Μπορώ να βοηθήσω;» ρώτησε με την πιο απαλή χροιά της φωνής της και η καρδιά μου αυτόματα σταμάτησε να χτυπά ενώ όλο μου το σώμα αντέδρασε κάνοντας με να τα χάσω τελείως.

Κλείνοντας για λίγο τα μάτια μου ίσιωσα το κορμί μου και αφού άφησα την ανάσα που κράταγα όλη αυτήν την ώρα μέσα μου γύρισα την ματιά μου προς την βιβλιοθήκη για να αποφύγω το βλέμμα της.

«Ψάχνω κάτι να με βοηθήσει να μην σκέφτομαι ή να μην τον ακούω» παραδέχτηκα κάτω από τον αναστεναγμό μου και την ένιωσα που ήρθε με τον πιο απαλό τρόπο κοντά μου.

Το χέρι της αυτόματα έπιασε ένα βιβλίο και καθώς το έτεινε προς το μέρος μου γύρισα την ματιά μου προς τα εκείνην... Μόλις η ματιά της με αιχμαλώτισε το σώμα μου ανατρίχιασε ολόκληρο, ήταν τόσο ήρεμη τόσο... δεν υπήρχαν λόγια να το περιγράψω... που έκανε αυτόματα την καρδιά μου να φτερουγίσει.

«Είναι το πιο ανάλαφρο βιβλίο από όσα έχει εδώ, αν δεν θες να σου θυμίζει κάτι από την κληρονομιά σου, απάνω έχω και βιβλία λογοτεχνίας» είπε πρόθυμη να με βοηθήσει καταλαβαίνοντας το πόσο υπέφερα αυτήν την στιγμή και αφήνοντας την ανάσα μου να βγει βαριά χαμηλώνοντας την ματιά μου προς το βιβλίο που κρατούσε ακόμα στο χέρι της κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Όχι μια χαρά είναι και αυτό...» είπα καθώς το πήρα στα δικά μου χέρια... «Σε ευχαριστώ» συμπλήρωσα σηκώνοντας την ματιά μου προς το μέρος της αβέβαιος αν θα άντεχα να κρατηθώ μακριά της την στιγμή που θα την κοίταζα και πάλι.

Χαμογελώντας μου απαλά δεν είπε τίποτα άλλο και καθώς την είδα να κινείτε πάλι προς τις σκάλες ένιωσα να παίρνει την ανάσα μου μαζί της... Πως μπορώ να τον αφήσω να την πληγώσει περισσότερο; Φαίνεται τόσο εύθραυστη, τόσο διαφορετική όταν είναι ο πραγματικός της εαυτός που όλα τα μέσα μου φωνάζουν να την προστατέψω.

«Μπέλλα;» την κάλεσα και εκείνη καθώς σταμάτησε πάνω στην σκάλα γύρισε προς το μέρος μου και περίμενε υπομονετικά να συνεχίσω... Πλησιάζοντας προς τις σκάλες έμεινα στο πρώτο σκαλί χωρίς να αποχωρίζομαι την ματιά της... «Δεν θα τον αφήσω να σε πληγώσει ξανά» υποσχέθηκα και με την ματιά της να γλυκαίνει περισσότερο μου χαμογέλασε με ένα χαμόγελο που έκανε την ματιά μου να μην είναι ανίκανη να κοιτάξει κάπου άλλου.

«Το ξέρω» μου είπε και καθώς τα χείλια της κινήθηκαν μια ακατανίκητη δύναμη μέσα μου με έκανε να θέλω να σβήσω την απόσταση που μας χώριζε αλλά καταλαβαίνοντας το χαμήλωσα την ματιά μου και έκανε αυτόματα ένα βήμα προς τα πίσω.

«Καληνύχτα» μουρμούρισα και γυρίζοντας την πλάτη μου άρχισα να προχωρώ προς το σαλόνι αλλά εκείνη με σταμάτησε.

«Οι στόχοι μας είναι αυτοί που μας βοηθάνε να κρατάμε το πάνω χέρι...» την άκουσα να μου λέει και σταματώντας γύρισα προς την μεριά της... «Αν θες πραγματικά την ζωή σου πίσω θα την έχεις, στο χέρι σου είναι» συμπλήρωσε και παραμένοντας στην ίδια θέση συνέχισα να την κοιτώ χωρίς να ξέρω τι να πω πάνω σε αυτό, τι να έλεγα άλλωστε; 

Πάντα καταριόμουν την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκα, πάντα ήθελα να τελειώνω με αυτήν την ζωή γιατί δεν την άντεχα άλλο, μόνο εκείνη με έκανε να νιώσω ότι έχω μια ελπίδα... Θα μπορούσε να ήταν ο δικός μου στόχος αλλά πως θα μπορούσα να βασιστώ πάνω της αν είναι να την χάσω ή ακόμα χειρότερα αν είναι να μην μπορέσω ποτέ να την κερδίσω... Όσο και να μην ήθελα να το παραδεχτώ ο πρόγονος μου είχε δίκιο, άνηκε σε εκείνον, τα όνειρα της το αποδεδεικνύανε περίτρανα, πως εγώ θα μπορούσα ποτέ να κερδίσω την καρδιά της από την στιγμή που είναι κλειδωμένη στην δική του; 

«Χρειάζομαι χρόνο» επανέλαβα τα λόγια της και εκείνη κατένευσε με κατανόηση.

«Όσο χρόνο θες» μου απάντησε με τα ίδια μου τα λόγια και καθώς κατένευσα γύρισα στο σαλόνι.

Καθώς έκατσα στον καναπέ κοίταξα το βιβλίο που κράταγα ακόμα στα χέρια μου χωρίς πραγματικά να το κοιτώ και αναστέναξα βαριά.

~Μην τολμήσεις ξανά να κάνεις καμία βλακεία σαν την προηγούμενη... Αν θες να την κερδίσεις θα τα καταφέρεις μόνο με τον τρόπο που την κέρδισες την πρώτη φορά πριν ακόμα καταλάβεις ότι την αγαπάς, αυτόν τον πρίγκιπα έχει ανάγκη να δει~... τον βοήθησα τελικά και ανοίγοντας το βιβλίο προσπάθησα να συγκεντρωθώ στις σελίδες αγνοώντας την απόλυτη ικανοποίηση που ένιωσε εκείνος.