Fly Away "67. Ironheart"

Ένας οξύς πόνος με έκανε να βγω από τον λήθαργο ενώ ένα κομμάτι πηχτό αίμα έφραξε την είσοδο του αέρα στα πνευμόνια μου και βήχοντας άτσαλα προσπάθησα ξανά να βρω την αναπνοή μου.

Κάποιος με είχε γυρίσει βίαια στα πλάγια και μόλις αφαίρεσε τον φάκελο από την πλάτη μου ,με άφησε να ξαναγυρίσω ανάσκελα... Η πλάτη μου προσέκρουσε δυνατά στο έδαφος και κάτι αιχμηρό που υπήρχε κάτω από τον δεξί μου πνεύμονα μετακινήθηκε και με έκανε να σφαδάζω στους πόνους …Ένιωθα το αίμα μου να τρέχει με περισσότερη ορμή καυτό πάνω στην σάρκα μου και με όση δύναμη μου είχε απομείνει , προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου για να καταλάβω τι μου συνέβη... Δύο πράσινα μάτια με περιεργάστηκαν και αυτόματα ένιωσα τέτοια αηδία που δεν ήθελα πολύ για να βγάλω από μέσα μου ότι με έπνιγε.

«Βρε βρε βρε... η ωραία κοιμωμένη ξύπνησε» άκουσα τον ειρωνικό τόνο του και πεταρίζοντας τα μάτια μου γύρισα το κεφάλι μου προς την μεριά του και τον κοίταξα με άδειο βλέμμα... Δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση που τον είδα εδώ.

Έκανα να κουνηθώ αλλά τα μέλη του κορμιού μου δεν υπάκουσαν...Ο  πόνος γινόταν όλο και πιο οξύς και το αίμα έρεε πάνω στο κορμί μου με περισσότερη ορμή από πριν.

«Πήρες αυτό που ήθελες;» τον ρώτησα με όλο το δηλητήριο που ανέβλυζε από μέσα μου και εκείνος γελώντας αυτάρεσκα κούνησε στον αέρα τον φάκελο που είχα πριν στην πλάτη μου.

«Το ότι θα με διευκόλυνες τόσο πολύ ποτέ δεν το περίμενα» απάντησε και πλησιάζοντας με γονάτισε δίπλα μου και με επεξεργάστηκε.

«Δεν πρόκειται να την γλυτώσεις τόσο εύκολα» τον απείλησα και άρχισε να γελάει δυνατά με ένα δαιμόνιο γέλιο που έκανε όλα μου τα κόκαλα να τρίξουν.

«Και ποιος ακριβώς θα με σταματήσει;» ρώτησε με έναν ειρωνικό τόνο βάζοντας τον δείκτη του πάνω στην άκρη του γυαλιού που προεξείχε και κουνώντας το για λίγο με έκανε να κοπώ στην μέση... Το σώμα μου τεντώθηκε σε μια προσπάθεια να ελέγξει τον πόνο που μου προκάλεσε ενώ το γυαλί έμπαινε όλο και πιο βαθιά.

«Η αστυνομία ξέρει τα πάντα...» φώναξα με όση δύναμη μου είχε απομείνει ξεψυχισμένα μέσα από τα δόντια μου.

«Είσαι φριχτός ψεύτης» ανταπέδωσε και ήταν σειρά μου να γελάσω αυτάρεσκα.

«Σας άκουσα... ξέρω ότι την έχεις εσύ... Το έχω ήδη πει στον ντετέκτιβ που έχει αναλάβει την υπόθεση της Μπέλας... Ξέρουν ήδη ότι εσύ και το τσουλάκι σου είσαστε πίσω από την απαγωγή της» συνέχισα και τότε για λίγο πάγωσε πριν αντιδράσει.

« Άχρηστε...» είπε τρίζοντας τα δόντια του, ενώ μου έδωσε  ένα δυνατό χαστούκι κάνοντας το κεφάλι μου να πάει από την άλλη μεριά.

Το σώμα μου άρχισε να τρέμει... Ο πόνος γινόταν ανυπόφορος και το αίμα μου στραγγίζοντας τις φλέβες μου έκανε το κορμί μου να παγώνει σε σημείο να δυσκολεύει την αναπνοή μου δραματικά... Το αίμα που ανέβλυσε για άλλη μια φορά στο στόμα μου με έκανε να πνιγώ και βήχοντας άτσαλα άρχισε να πετάγεται προς όλες της πλευρές ενώ οι σταγόνες καλύπτανε το πρόσωπο και τα μάτια μου... Θολώνοντας έτσι την όραση μου, αλλά δεν τα παράταγα... Μόλις βρήκα και πάλι την αναπνοή μου γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του.

«Περίμενες ότι θα σε λυπόμουν;... Περίμενες ότι θα καθόμουν με σταυρωμένα τα χέρια;...» φώναξα με όση δύναμη μου είχε απομείνει και η ματιά του σκλήρυνε... «Δεν είσαι πατέρας μου εσύ... Δεν μπορεί να είσαι πατέρας μου... Είσαι χειρότερος και από τέρας... Είσαι ο ίδιος ο διάβολος που σκορπάς τα απομεινάρια της κόλασης όπου περνάς» συνέχισα και πήρε πάλι το αυτάρεσκο ύφος του.

« Δυστυχώς για σένα,  είμαι ο πατέρας σου... Μέσα στις φλέβες σου κυλάει το δικό μου αίμα... Όσο και να προσπαθείς να το αρνηθείς έχεις τα γονίδια μου» είπε με μια ήρεμη φωνή που με έκανε να ανατριχιάσω.

«Ευτυχώς για μένα που αυτό το δηλητήριο που εσύ θεωρείς αίμα στερεύει... Ευτυχώς για μένα που δεν θα χρειαστεί να σε αντικρίσω ποτέ ξανά, αλλά ένα να έχεις στο μυαλό σου... Ακόμα και χωρίς να είμαι εδώ,  πάντα θα σε καταδιώκω... Πάντα θα σου κάνω την ζωή κόλαση όπως εσύ κάνεις των άλλων και ποτέ δεν θα πάψω να παλεύω να βρω τον τρόπο να σε καταστρέψω» του ανταπέδωσα και γέλασε με ένα στραβό χαμόγελο.

«Είσαι πολύ λίγος μπροστά μου αγόρι μου...» είπε χαμηλώνοντας το κεφάλι του ενώ ανασήκωνε τα φρύδια του.

«Γιατί με μισείς τόσο πολύ» δεν μπόρεσα να μην ρωτήσω.

«Γιατί είσαι γεμάτος από αγάπη...» είπε και έμεινα να τον κοιτώ σοκαρισμένος... «Προσπάθησα να σε κάνω άνθρωπο, να σε κάνω άντρα... Αλλά όσο περισσότερο μίσος σε πότιζα , τόσο περισσότερο πάλευες να μου αποδείξεις το πόση αγάπη έκρυβες μέσα σου και αυτό με τρέλαινε... Είσαι τόσο πεισματάρης»

«Γιατί τότε δεν με έδιωχνες τόσα χρόνια για να με αφήσεις στην ησυχία μου;... Γιατί δεν με σκότωνες να γλιτώσω από σένα;... Γιατί δεν με αποτελειώνεις τώρα που μπορείς;» ρώτησα και βάζοντας το χέρι του πάνω στο γυαλί που είχε τρυπήσει το σώμα μου...Άρχισε και πάλι να το κουνάει ώστε να κάνει την πληγή να γίνει μεγαλύτερη.

«Νομίζεις ότι κωλώνω να το κάνω; ή μήπως έχεις την αυταπάτη ότι σε έχω πια ανάγκη;»

«Γι αυτό με κρατούσες ζωντανό;... γιατί με είχες ανάγκη;» ρώτησα με φρίκη και η απάντηση του με σκότωσε πριν καν αφήσω την τελευταία μου αναπνοή.

«Ήσουν ένα άχρηστο κομμάτι κρέας για μένα... Ποτέ δεν έκανες τίποτα σωστό... Πάντα μου χαλούσες όλα μου τα σχέδια αλλά ήσουν ο μόνος απόγονος μου. Τώρα που επιτέλους έχω τον απόγονο που περίμενα τόσα χρόνια,  δεν σε έχω πια ανάγκη... Η αποστολή σου ολοκληρώθηκε... Εύχομαι να μην αναπαυτείς ποτέ σου... Εύχομαι να τριγυρίζεις μέσα στον τάφο σου και να βλέπεις τον αντικαταστάτη σου να γίνεται αυτό που πάντα έπρεπε εσύ να ήσουν... Εύχομαι να μην βρεις ποτέ την γαλήνη όπως την στέρησες όλα αυτά τα χρόνια από μένα... Όσο για την πολυαγαπημένη σου...» συνέχισε και κουνώντας για άλλη μια φορά το γυαλί έφερε το πρόσωπο του σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου και είπε μέσα από τα δόντια του με δηλητήριο στην φωνή του... «Σου το ορκίζομαι ότι θα την στείλω να σου κάνει παρέα πολύ σύντομα... Αφού φυσικά πρώτα μου δώσει αυτό που μου ανήκει»

«Μην τολμήσεις να την αγγίξεις» ούρλιαξα… Έσμιξε τα χείλια του σε μια ίσια γραμμή , ένιωσα την κίνηση που έκανε αφαιρώντας το γυαλί από μέσα μου αλλά πριν προλάβει να βγει τελείως μια ριπή όπλου έσπασε την σιωπή και έκανε τον πατέρα μου να πεταχτεί μακριά μου σφαδάζοντας με το μισό κομμάτι γυαλιού να εκσφενδονίζεται στον αέρα.

Η ροή του αίματος διπλασιάστηκε παγώνοντας τα πάντα, την ψυχή μου, το μυαλό μου, όλο μου το είναι ενώ η ανάσα μου άρχισε να γίνεται κοφτή και δύσκολη με συνέπεια να λιγοστεύει.

«Μην τα παρατάς... με ακούς;... Μην τα παρατάς, έρχονται για σένα... Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά και μην τα παρατάς , σκέψου την γυναίκα σου που σε έχει ανάγκη... Σκέψου την κόρη σου» έλεγε μια φωνή και προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να εστιάσω την ματιά μου κάπου αλλά όλα ήταν θολά... Όλα άρχιζαν να σκοτεινιάζουν και το κεφάλι μου να πλαγιάζει.

«Μπέλα» κατάφερα να προφέρω με όση αναπνοή μου είχε απομείνει και τότε όλα άλλαξαν.

Σαν ταινία όλες οι στιγμές που είχαμε μοιραστεί με την Μπέλα και την Μαρίνα μου πέρασαν από μπροστά μου κάνοντας την καρδιά μου να φτερουγίζει σε κάθε θύμηση του αγγίγματος της, σε κάθε θύμηση των φιλιών της,  σε κάθε θύμηση της αγάπης και της ευτυχίας που αντικατοπτριζόταν στα υπέροχα χαρακτηριστικά της μικρής μου και εκεί που ένιωθα ότι ήμουν πολύ κοντά στο να νιώσω τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς μου να χάνεται η εικόνα της γιαγιάς μου αντικατέστησε την εικόνα τους και η ανάσα μου πάγωσε.

«Γιαγιά» είπα μέσα από την ανάσα μου με φωνή που ίσα έβγαινε από μέσα μου και εκείνη μου χαμογέλασε.

«Εδώ είμαι εγώ για σένα αντράκι μου... Κράτα γερά, οι γυναίκες της ζωής σου σε έχουν ανάγκη, μην τα παρατάς» είπε με θλίψη στην ματιά της και το σώμα μου αντέδρασε... Ηλεκτροφόρα κύματα διασκορπίστηκαν μέσα μου,  τινάζοντας όλο μου το κορμί και μια έκρηξη έκανε την καρδιά μου κομμάτια... Άλλο ένα δεύτερο ηλεκτροφόρο κύμα πιο ισχυρό με τράνταξε ολόκληρο και η καρδιά μου αντέδρασε σπασμωδικά και ακανόνιστα... Άπλετο οξυγόνο γέμισε ξαφνικά τα πνευμόνια μου και εκεί που ένιωσα την καρδιά μου και πάλι να χάνετε ένα τρίτο ηλεκτροφόρο κύμα ήρθε να με αποτελειώσει.

6 μήνες μετά.........

Καθόμουν στο γραφείο μου με αδειανό βλέμμα να κοιτώ το κενό... Είχαν περάσει 6 μήνες και ακόμα τίποτα... Είχαμε ψάξει σε όλα τα πιθανά μέρη που εκείνοι θα μπορούσαν να την έχουν κρύψει, μέχρι και τους Μπλακ φτάσαμε να ενοχλήσουμε αλλά τίποτα... Τίποτα απολύτως.

Είχα αρχίσει να απελπίζομαι... Σήμερα έμπαινε στον μήνα της και από στιγμή σε στιγμή μπορεί να γεννούσε το μωρό μας και αυτόματα αυτό να της στερούσε την ίδια της την ζωή... Με τον πατέρα μου και την Τάνια στην φυλακή θα μπορούσα να ήμουν ήσυχος ότι εκείνη θα είναι ασφαλής,  αλλά η διαίσθηση μου,  μου έλεγε να μην τους εμπιστευτώ.

Εκείνοι αρνούνται κατηγορηματικά ακόμα και τώρα ότι η Μπέλα είναι ζωντανή, αλλά εμένα δεν με ξεγελάνε... Ούτε φυσικά τον ντετέκτιβ Μπράτσο που ο άνθρωπος έχει δώσει και την ψυχή του σε αυτήν την υπόθεση αλλά τα καθάρματα έχουν καλύψει τόσο καλά τα ίχνη τους που δεν υπάρχει κανένα στοιχείο να μας αποκαλύπτει έστω και στο ελάχιστο το που μπορεί να είναι κρυμμένη η Mπέλα.

Γνωρίζοντας καλά την Μπέλα αυτό που μου κάνει τρομερή εντύπωση είναι πως η ίδια δεν έχει βρει ακόμα τρόπο να δώσει σημεία ζωής... Ο πατέρας μου δεν τα παρατάει,  έχει ακόμα την αυταπάτη ότι θα την γλυτώσει και θα καταφέρει να εκπληρώσει το όνειρο του... Οπότε σε καμία περίπτωση δεν την κακομεταχειρίζονται με τον φόβο να μην πάθει κάτι το μωρό... Μπορεί αυτό είναι μια σταγόνα στο ωκεανό αλλά είναι το μόνο ενθαρρυντικό κομμάτι σε όλη την υπόθεση.

Όμως τώρα τι έχουν σκοπό να κάνουν;... Ποιο είναι το επόμενο τους βήμα;... Τώρα που πλησιάζει η στιγμή το μωρό να γεννηθεί τι μπορεί εκείνοι να της κάνουν;

Ερωτήματα που δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να τα απαντήσω και σε καμία περίπτωση ο πατέρας μου δεν είναι διατεθειμένος να απαντήσει ότι και να χρησιμοποιήσω εναντίων του... Όχι ότι έμεινε και τίποτα άλλο...Όλες του η βρομιές,  όλο του το παρελθόν και οι παρανομίες του χάρη στα στοιχεία που είχε φυλάξει για μένα η γιαγιά μου μέσα στην θυρίδα της ξεσκεπάστηκαν και μαζί με το minidisk  που είχε κρύψει ο Άντονι στο κρησφύγετο του έγινε μια αρχή να ξεσκεπαστεί μια μεγάλη σπείρα  αδίστακτων ανθρώπων που καταχραζόντουσαν το κράτος και έβγαζαν εις βάρος του πολλά δισεκατομμύρια προς όφελος τους.

Ο πατέρας του Άντονι μετά την αποκάλυψη αυτών τον στοιχείων δεν άντεξε τόσο βάρος και έπαθε εγκεφαλικό. Είχαν περάσει 6 μήνες και ακόμα είναι σε κατάσταση ανάρρωσης... Φυσικά έκλεισε την Τάνια στην φυλακή αλλά ακόμα και αυτό δεν ήταν αρκετό για να του πάρει τον πόνο που ένιωθε μέσα του.

Πραγματικά τον λυπόμουν...Από το λίγο που τον γνώρισα ήταν ένα κομμάτι μάλαμα και έκανε τα πάντα για την ευτυχία της οικογένειας του με όλη του την καρδιά... Πόσο τον ζήλευα... Πόσο με έκανε να νιώθω ακόμα χειρότερα που εγώ ήμουν γιος του υπαίτιου του θανάτου του γιου του.

Ναι η Μπέλα είχε κάνει λάθος... Στην προσπάθεια τους να τον εκφοβίσουν για να τον κάνουν να τους αποκαλύψει πως να αποκρυπτογραφήσουν τα αρχεία του …Ο Άντονι αντέδρασε και πάνω στην πάλη να πάρει το όπλο από την Τάνια , ο πατέρας μου του τράβηξε το χέρι και την στιγμή που του γύρισε το χέρι προς το στήθος έβαλε το χέρι του πάνω στο δάχτυλο του Άντονι και μόλις το όπλο εκπυρσοκρότησε ο Άντονι δέχτηκε την σφαίρα στην καρδιά και πέθανε ακαριαία... Δεν ήταν η Τάνια αυτή που σκότωσε τον Άντονι αλλά ο πατέρας μου και όλα αποκαλύφθηκαν από το βίντεο που υπήρχε μέσα στα αρχεία που αντέγραψα από τον υπολογιστή του Άντονι πριν φύγω από την κρύπτη του.

Μπορεί παραλίγο να χάσω την ίδια μου την ζωή... Μπορεί όλη αυτή η περιπέτεια να μου άφησε κουσούρια, όπως το να κουτσαίνω λίγο από το δεξί μου πόδι λόγω της ζημιάς που έπαθα στον γοφό μου και να είμαι αυτήν την στιγμή με ένα νεφρό και ένα μεγάλο σημάδι να μου θυμίζει εκείνην την μοιραία νύχτα αλλά ποτέ δεν το μετάνιωσα... Εκείνη η νύχτα θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη μου να μου θυμίζει ποιος είμαι,  να με κάνει να βλέπω την ζωή από άλλη οπτική γωνιά και να με κάνει να θυμάμαι ότι όχι μόνο δεν είμαι σαν εκείνον, όχι μόνο δεν πρόκειται ποτέ ούτε και στο ελάχιστο να του μοιάσω αλλά και ότι επιτέλους η αλήθεια βγήκε στην επιφάνεια και ο κάθε κατεργάρης μπήκε στον μπάγκο του και μαζί με όλους τους άλλους και οι δύο βασανιστές μου που όλα αυτά τα χρόνια ρούφηξαν αλύπητα την ζωή μου χωρίς ίχνος μεταμέλειας.

Σίγουρα θα αναρωτιέστε πως επέζησα μετά από όλη αυτήν την καταστροφή... Πραγματικά και εγώ απορώ... Αν δεν ήταν ο πεθερός μου να πάρει τηλέφωνο την αστυνομία και να βρει τον ντετέκτιβ Μπράτσο για να τον ενημερώσει για όσα του είπα εγώ... Αν δεν ήταν ο Φιλ και ο Μπράσον να καλέσουν την αστυνομία λίγο πριν την έκρηξη και να οδηγήσουν τον Μάχελ στην κρύπτη,  όταν θα με βρίσκανε θα ήταν πολύ αργά και ο πατέρας μου θα ήταν ελεύθερος και ωραίος να πραγματοποιεί το όνειρο του με όλα τα ενοχοποιητικά στοιχεία κατεστραμμένα.

Εκείνος την γλύτωσε μόνο με μια σφαίρα στο γόνατο,  εγώ ακόμα προσπαθώ να επανέλθω πλήρως από τα απανωτά χειρουργεία... Η Μαρίνα μου έπαθε μεγάλη κατάθλιψη και ακόμα έχει πολλές μεταπτώσεις στην ψυχολογία της... Η Μπέλα μου ακόμα αγνοείται  και η ζωή μου όσο περνάει ο καιρός αρχίζει να με πνίγει και να με ρίχνει όλο και πιο κάτω στο γκρεμό, αλλά δεν τα παρατώ... Όσο ζω θα παλεύω, όσο ζω θα αγωνίζομαι και θα κρατώ τις υποσχέσεις μου και κάνοντας κουράγιο θα περιμένω μέχρι να την ξαναδώ.

«Κύριε Κάλλεν... η Τζέσικα Όουεν ζητά να σας δει» η φωνή της Άντζελας με απέσπασε από της σκέψεις μου μέσω της ενδοεπικοινωνίας και πατώντας το κουμπί της είπα να την αφήσει να περάσει.

«Κύριε Κάλλεν καλημέρα» είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε ενώ στο βλέμμα της ήταν έκδηλη η αναστάτωση που προσπαθούσε να κρύψει πολύ καλά μέσα της χωρίς επιτυχία.

«Καλημέρα Τζέσικα πέρνα μέσα και κλείσε και την πόρτα» της είπα ενώ γυρίζοντας στο πλάι άνοιξα το συρτάρι μου και βγάζοντας ένα τσιγάρο από το πακέτο μου , το άναψα και πετώντας τον αναπτήρα στο συρτάρι το έκλεισα ξανά και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της.

«Κάτσε μην στέκεσαι» την παρότρυνα και έκατσε νευρική.

«Σας έφερα τα στοιχεία που μου ζητήσατε... Έλεγξα όλους τους φακέλους της εταιρίας και ότι χρειάζεστε για να αποδείξετε την ενοχή τους είναι εδώ μέσα... Θα εκπλαγείτε με όσα θα ανακαλύψετε» τόνισε και μου έτεινε τον φάκελο και το cd που κράταγε με τρεμάμενα χέρια.

«Τι συμβαίνει Τζέσικα;» την ρώτησα κοιτώντας την σταθερά στα μάτια και εκείνη για λίγο ταράχτηκε αλλά αμέσως το κάλυψε και πήρε ένα αθώο ύφος.

«Δεν σας καταλαβαίνω» είπε ενώ έκατσε ξανά στην θέση της το ίδιο νευρικά και την κοίταξα με το βλέμμα που δήλωνε ότι δεν τρώω κουτόχορτο αλλά δεν ανταποκρίθηκε.

«Σε εκβίασε κανείς;» ρώτησα απροκάλυπτα και τα μάτια της πετάρισαν αιφνιδιασμένα... Μπίνκο... «Ποιος;» απαίτησα και εκείνη πήρε ένα αμυντικό ύφος.

«Κύριε Κάλλεν...» ξεκίνησε αλλά αμέσως την διέκοψα κοφτά.

«Έντουαρτ μόνοι μας είμαστε και τώρα λέγε ποιος και τι απαιτεί» είπα αυστηρά και δεν ήξερε τι να κάνει.

«Ο κύριος Κάλλεν απαιτεί να μην σας δώσω τα στοιχεία που έχω βρει που ενοχοποιούν τον κύριο Ισάντορ και τον κύριο Πρένοβιτς» είπε με φωνή που ίσα έβγαινε από μέσα της κοιτώντας το πάτωμα και βάζοντας το τσιγάρο μου στο στόμα πήρα μια βαθιά ρουφηξιά και το έσβησα.

Πήρα στα χέρια μου το cd που είχε φέρει και αφού το έβαλα στον υπολογιστή άρχισα να διαβάζω τις αναφορές...

«Ενδιαφέρον... Κάτι ετοιμάζει» μονολόγησα και η Τζέσικα με κοίταξε με απορία αλλά δεν είπε τίποτα... «Τα στοιχεία που τους ενοχοποιούν που τα έχεις;» ρώτησα και με κοίταξε αναποφάσιστη... «Άκουσε με Τζέσικα... Η Μπέλα σήμερα ξέρεις πολύ καλά ότι μπαίνει στον μήνα της και αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος μας τελειώνει... Πρέπει να ξέρω,  ότι και να είναι πρέπει να το ξέρω... Ίσως αυτό μας δώσει κάποιο στοιχείο για το που μπορεί να την έχουν... Ξέρω ότι την αγαπάς και ότι θα έκανες τα πάντα για να την δεις ξανά ή κάνω λάθος;» ρώτησα ήρεμα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα κοίταξε για λίγο μακριά ..Αφού αναδιοργάνωσε τις σκέψεις της,  με κοίταξε για μια στιγμή και αμέσως σηκώθηκε όρθια.

«Θα σας τα φέρω σε ένα λεπτό» είπε μόνο και χωρίς να περιμένει απάντηση μου έτρεξε προς την πόρτα και βγήκε έξω αφήνοντας την ανοιχτή... Η Άντζελα με κοίταζε παραξενεμένη αλλά δεν της έδωσα σημασία παρόλα αυτά με την άκρη του ματιού μου παρατηρούσα τις κινήσεις της γιατί κάτι στην ερευνητική της ματιά δεν μου γέμιζε το μάτι.

Θα μου πείτε πολύ καχύποπτος έχω γίνει και εγώ σας απαντώ... όχι πείτε μου, έχω άδικο;;;

Η Τζέσικα γύρισε σε λιγότερο από 3 λεπτά και την στιγμή που πέρασε από την Άντζελα ,εκείνη την σταμάτησε μιλώντας της χαμηλόφωνα... Εγώ έκανα πως δεν τους παρατηρούσα αλλά όλη μου η προσοχή ήταν στραμμένη απάνω τους. Η Τζέσικα ρίχνοντας μια ματιά προς το μέρος μου στιγμιαία ξαναγύρισε προς την Άντζελα και κάτι της ψιθύρισε... Δεν ήθελα τίποτα άλλο.

«Κορίτσια» φώναξα και αυτόματα γυρίσανε και οι δύο προς το μέρος μου.

«Μάλιστα κύριε Κάλλεν» είπαν ταυτόχρονα συγχρονισμένες αλλά δεν κουνήθηκαν από την θέση τους.

«Θα μπορούσα να σας δω και τις δύο... Τώρα;» ρώτησα και τις κοίταξα αυστηρά ενώ παίρνοντας το κινητό μου από το συρτάρι διακριτικά , πάτησα το πλήκτρο αυτόματης κλήσης στο νούμερο του ντετέκτιβ Μπράτσο και αφήνοντας το στην θέση του χωρίς να κλείσω το συρτάρι δίπλωσα τα χέρια μου στο στήθος και περίμενα να έρθουν κοντά μου.

«Σας ακούω» είπα αυστηρά και κοίταξα πρώτα την Άντζελα η οποία ανταπέδωσε το βλέμμα με περιέργεια.

«Τι θέλετε να σας πω;» ρώτησε και κοίταξα την Τζέσικα

«Μήπως θες να ξεκινήσεις πρώτη;» την ρώτησα και κοίταξε την Άντζελα για μια στιγμή και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα γύρισε προς την μεριά μου πιο αποφασιστικά.

«Ναι εκείνη μου μεταφέρει τα μηνύματα» απάντησε στην ανείπωτη ερώτηση μου και γυρίζοντας την ματιά μου προς την Άντζελα την είδα να την κοιτάει με μια δολοφονική ματιά.

«Πως επικοινωνεί μαζί σου ο πατέρας μου Άντζελα;»

«Ο πατέρας σας;... επικοινωνεί μαζί μου;» ρώτησε με προσποιητή φρίκη και ανασήκωσα το φρύδι μου.

«Τι ετοιμάζει;» την ρώτησα αμέσως και εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Δεν ξέρω τι εννοείτε» είπε και το ύφος μου σκλήρυνε και αμέσως μαζεύτηκε προς τα πίσω.

«Δεν πρόκειται να βγεις από  εδώ μέσα αν δεν τα ξεράσεις όλα... Θες να το πάμε με το καλό ή προτιμάς τον άγριο τρόπο...» την απείλησα και άρχισε να τρέμει.

«Κύριε Κάλλεν εγώ...» ξεκίνησε και αμέσως την διέκοψα κοπανώντας το χέρι μου πάνω στο γραφείο μου.

«Άκου να σου πω αυθάδικο πλάσμα... Εδώ διακινδυνεύεται η ζωή της γυναίκας μου,  αν δεν την βρω πριν γεννήσει εκείνοι θα την σκοτώσουν αφού της πάρουν πρώτα το παιδί... Θες να φας ισόβια για συνεργός τους ή προτιμάς να συνεργαστείς και να την γλυτώσεις με την μικρότερη ποινή;» ρώτησα με τα μάτια μου να πετάνε σπίθες και τότε άρχισε να ξερνάει όσα ήξερε.

«Ποτέ δεν είχα σκοπό να σας την φέρω πισώπλατα,  σας το ορκίζομαι...» ξεκίνησε ξεροκαταπίνοντας με απολογητικό βλέμμα... «Αλλά ο κύριος Κάλλεν με απειλεί κύριε Κάλλεν τι να έκανα, είπε ότι θα με σκοτώσουν αν δεν κάνω ότι μου πει»

«Και εσένα με τι σε απειλεί;» ρώτησα την Τζέσικα και με κοίταξε ευθεία στα μάτια.

«Με το ίδιο» είπε σταθερά.

«Και αντί να έρθετε να μου το πείτε για να σας προφυλάξω από αυτούς προτιμήσατε να κάνετε ότι σας επέβαλαν;» ξέσπασα υψώνοντας την φωνή μου έξαλλος και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και η Τζέσικα έκανε ένα νόημα στην Άντζελα με τα μάτια της,  μεταφέροντας της με νόημα να πει κάτι που ξέρανε.

Κοίταξα την Άντζελα και εκείνη απέφυγε την ματιά μου...

«Πες το που να σε πάρει» φώναξα ενώ σηκώθηκα όρθιος και εκείνη έκανε προς τα πίσω αμυντικά.

«Μου ζήτησε να μπερδέψω τα αρχεία της πρότασης του “Ντράφτορ”» ψιθύρισε ενώ κοκκίνισε ολόκληρη και το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει πυρετωδώς.

«Σε αυτήν δεν εμπλέκεται και η εταιρία του Μπλάκ;» ρώτησα και εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά αλλά πριν συνεχίσω η πόρτα χτύπησε …Αφού πήρα μια βαθιά ανάσα να ελέγξω την ένταση μου , έδωσα την άδεια να περάσουν.

«Συγνώμη που σας διακόπτω» είπε ο ντετέκτιβ Μπράτσο και με ένα νεύμα του είπα να περάσει.

«Έλα μέσα Μάχελ» είπα ενώ ταυτόχρονα έκλεισα το κινητό μου και εκείνος μας πλησίασε κλείνοντας την πόρτα πίσω του και αφού τον σύστησα με τα κορίτσια πήρε τον λόγο.

«Έχω ακούσει ήδη όσα ειπώθηκαν...» δήλωσε ξεκάθαρα και τα κορίτσια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους ανήσυχα... «Καταλαβαίνετε ότι πλέον θεωρήστε συνένοχοι στην υπόθεση της κυρίας Κάλλεν... Αν μιλήσετε τώρα και πείτε όσα ξέρετε θα απαλλαγείτε λόγω εκβιασμού και οι ίδιοι θα επιβαρύνουν περισσότερο την θέση τους... Αλλά αν τους συγκαλύψετε και τώρα , τότε θα βρεθείτε και εσείς οι ίδιες ένοχες... Λοιπόν τι αποφασίζετε;»

«Και αν εκπληρώσει την απειλή του;» ρώτησε η Άντζελα ξέπνοα.

«Δεν πρόκειται να σας αφήσουμε έτσι» την διαβεβαίωσε ο Μάχελ και η Άντζελα ξέσπασε.

«Και νομίζετε ότι αυτό θα φτάσει να γλυτώσει τις ζωές μας;...» ρώτησε με φρίκη ενώ σηκώθηκε όρθια και άρχισε να βηματίζει πάνω κάτω στο γραφείο μου με απόγνωση... «Έχετε ιδέα πόσο ισχυρός είναι;... Πόσοι εμπλέκονται μαζί του;...» συνέχισε και κοιταχτήκαμε με τον Μάχελ στιγμιαία.

«Και εσύ έχεις;» την ρώτησε ο Μάχελ αφοπλίζοντας την και εκείνη γυρίζοντας ξαφνικά προς το μέρος του , τον κοίταξε δαγκώνοντας το κάτω της χείλος σοκαρισμένη... Μόλις είχε συνειδητοποιήσει ότι είχε προδοθεί.

«Εεε... εγώ...» προσπάθησε να δικαιολογηθεί αλλά ο Μάχελ την σταμάτησε.

«Νομίζω ότι είναι καλό να κάνουμε μια επίσκεψη από το τμήμα,  δεν νομίζεις;» ρώτησε αυτάρεσκα και εκείνη άρχισε να τρέμει κουνώντας αρνητικά το κεφάλι της ενώ με το βλέμμα της ζήταγε βοήθεια από την Τζέσικα σιωπηλά.

«Άντζελα είναι το καλύτερο για όλους μας... Σκέψου την Μπέλα,  σκέψου το μωρό» παρακάλεσε η Τζέσικα και η Άντζελα άρχισε να αναπνέει με δυσκολία.

«Θα μας σκοτώσει βρε ηλίθια, δεν αστειεύεται» είπε μισό κλαίγοντας και ο Μάχελ την πλησίασε και απαίτησε την προσοχή της πιάνοντας την από τα μπράτσα.

«Δεν πρόκειται να σας πειράξει κανένας, σε διαβεβαιώνω... Πρέπει να μας πεις ότι ξέρεις» παρακάλεσε με αυστηρό τόνο και εκείνη πήρε ένα πληγωμένο ύφος.

«Δεν αστειεύεται... Ο κύριος Καρλαιλ με διαβεβαίωσε ότι αν του χαλάσω τα σχέδια θα έρθει ο ίδιος να με σκοτώσει» είπε και μείναμε κόκκαλο και εγώ και ο Μάχελ.

Κάνοντας λίγο προς τα πίσω πήρε στα χέρια του το κινητό του και κάλεσε έναν αριθμό....

«Θέλω να μου δώσετε αναφορά για τον Καρλάιλ Κάλλεν που βρίσκεται και τι κάνει... Τώρα..» απαίτησε και περίμενε για λίγο και μόλις του απάντησαν κοίταξε προς το μέρος μου... «Και γιατί δεν ενημερώθηκα;...» ρώτησε και η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο... «Να ενημερωθούν τα κανάλια,  θέλω τη φάτσα του να είναι παντού...»

«Βάλε και αμοιβή» πετάχτηκα εγώ και με σταμάτησε σηκώνοντας το χέρι του.

«Να ειδοποιηθούν όλες οι μονάδες τώρα» έδωσε εντολή και κλείνοντας το τηλέφωνο απευθύνθηκε σε όλους μας ταυτόχρονα.

«Στο τμήμα θα είμαστε πιο ασφαλής... Ο Καρλάιλ Κάλλεν απέδρασε» δήλωσε και κίνησε αμέσως προς την πόρτα.

Πήρα το σακάκι μου και το κινητό μου στα χέρια μου και κάνοντας νόημα στα κορίτσια να τον ακολουθήσουν προχώρησα προς την πόρτα και αμέσως κάλεσα τον Τάιλερ... Τον ενημέρωσα για τις εξελίξεις και του είπα να μας ακολουθήσει... Προτίμησα να πάω μαζί τους, δεν ήθελα να χάσω ούτε λέξη από όσα θα ειπωθούν.

Στην διαδρομή για το τμήμα τα κορίτσια δεν βγάλανε άχνα και εγώ με τον Μάχελ ανταλλάσσαμε ματιές,  μιλώντας σιωπηλά με τις ματιές μας. Κάτι με έκανε να νιώθω ότι είμαι πολύ κοντά,  κάτι μέσα μου ,μου έλεγε ότι σήμερα ή θα την ξαναβρώ ή θα την χάσω για πάντα... Ήλπιζα μόνο να μην γίνει η δεύτερη εκδοχή... Μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να μην την ξαναδώ νιώθω την καρδιά μου να σταματάει.