Fly Away "63.What Hurts The Most"

Φτάνοντας στο νοσοκομείο ένας πλαστικός χειρούργος αμέσως με ανέλαβε για να περιποιηθεί το χέρι μου...

«Κύριε Κάλλεν, είσαστε πάρα πολύ τυχερός που δεν χτύπησε το γυαλί κανένα νεύρο»

«Μπορείς να τελειώνεις σε παρακαλώ με αυτό;» ρώτησα πιο σκληρά από όσο είχα σκοπό και εκείνος κοιτώντας με για λίγο κατένευσε και έπιασε αμέσως δουλειά.

«Ναι φυσικά κύριε Κάλλεν» πρόσθεσε κάπως εκνευρισμένα και κάνοντας μου μια τοπική αναισθησία άρχισε να καθαρίζει την πληγή πριν αρχίσει να ράβει το τραύμα.

Ο Τάηλερ άγρυπνος φρουρός δίπλα μου προσπαθούσε να μου αποσπάσει την προσοχή ώστε να μπορώ να παραμείνω ήρεμος φλυαρώντας ασύστολα... Η αγωνία μου όμως για την Μπέλα με έκανε τόσο νευρικό που δεν ήμουν σε θέση να κρατήσω τα νεύρα μου σε ήπια μορφή και χωρίς να το καταλάβω του μίλησα αρκετά σκληρά .. Αφού πήρα μια βαθιά ανάσα,  έκλεισα τα μάτια μου και άρχισα να τα τρίβω με το καλό μου χέρι.

«Τάηλερ, σε παρακαλώ,  δεν είμαι σε θέση να σε παρακολουθήσω αυτήν την στιγμή... Αυτή η περίεργη αίσθηση ότι κάτι κακό θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή δεν λέει να με αφήσει σε ησυχία» απολογήθηκα και ο Τάηλερ αμέσως με παρηγόρησε.

«Μην ανησυχείς, καταλαβαίνω... Προσπάθησε όμως να χαλαρώσεις λίγο γιατί έχεις γίνει κατακόκκινος... Κοίτα μην πάθεις κανένα εγκεφαλικό στο τέλος... Πάλι καλά που τουλάχιστον είμαστε σε κλινική και δεν θα τρέχουμε» με πείραξε και χαμογέλασε απρόθυμα.

«Νιώθω ότι πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό» παραδέχτηκα και αναστέναξε.

«Όσο ο Ντάρμπιαν δεν παίρνει τηλέφωνο,  μην ανησυχείς για τίποτα... Αλήθεια τι είναι αυτός ο φάκελος που πήρες μαζί σου από την τράπεζα;» ρώτησε και ασυναίσθητα τον κοίταξα και αναστέναξα.

«Δεν έχω ιδέα» είπα με ειλικρίνεια και με κοίταξε με περιέργεια.

«Και τότε γιατί τόση φαγούρα να τον πάρουμε σόνι και ντε τώρα;» ρώτησε εύλογα και κοίταξα για λίγο το ταβάνι.

«Όχι τώρα Τάηλερ, δεν έχω κουράγιο να μιλήσω για τίποτα από όλα αυτά» παρακάλεσα και εκείνος το σεβάστηκε και δεν είπε τίποτα άλλο.

Ο γιατρός είχε σχεδόν τελειώσει και εμείς είχαμε παραμείνει στην σιωπή... Μέχρι που το κινητό μου χτύπησε και με την ψυχή στο στόμα πάτησα το πλήκτρο της απάντησης και το έβαλα στο αυτί μου χωρίς καν να κοιτάξω το καντράν.

«Έντουαρτ, μ' ακούς» άκουσα αμέσως την τρομοκρατημένη φωνή της Μπέλας και σαν ελατήριο πετάχτηκα απάνω ασθμαίνοντας.

«Μπέλα τι συμβαίνει που είσαι;» ρώτησα αμέσως και με την ματιά μου κοίταξα τον Τάηλερ ...Εκείνος πιάνοντας το σήμα που του έκανα, έβγαλε το τηλέφωνο του από την τσέπη του και βγήκε στον διάδρομο για να καλέσει τον Ντάρμπιαν.

«Έντουαρτ μας κυνηγάνε... Ο Βλαντίμ προσπαθεί να τους ξεφύγει αλλά μας πυροβολούν...» είπε και αμέσως ένας εκκωφαντικός ήχος από ριπή όπλου που πέρασε από πολύ κοντά από το τηλέφωνο μου έκοψε το αίμα και κόντεψα να ουρλιάξω από την σαστιμάρα μου... «Βλαντίμμμμμ» φώναξε δυνατά η Μπέλα και δεν ήξερα τι να κάνω.

«Τελείωνε με αυτό» φώναξα στον γιατρό που με κοίταζε σαστισμένος χωρίς να ξέρει τι να κάνει... «Μπέλα... Μπέλα μ’ ακούςςςς» φώναζα αλλά δεν έπαιρνα καμία απάντηση... Ο ήχος  από τα λάστιχα καθώς κάνανε ελιγμούς, οι φωνές της Μπέλας και τα χτυπήματα της στην πόρτα καθώς και η φωνή του Βλαντίμ που την διέταζε να βγάλει το πάνω μέρος της ζώνης της και να βάλει το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια της ήταν τα μόνα που άκουγα και αυτά από μακριά... Το κινητό της πρέπει να της είχε πέσει,  διαπίστωσα και δεν ήξερα πως να αντιδράσω... Ο Τάηλερ δεν γύριζε και ο κωλογιατρός είχε παγώσει χωρίς να ξέρει πως να αντιδράσει, από αυτό που έβλεπε από την ματιά μου.

«Μπορείς να τελειώνεις επιτέλους με αυτό; ή να σηκωθώ να φύγω όπως είμαι;» τον ρώτησα με όλην την ένταση που με είχε καταβάλει προσπαθώντας να φύγω από εκεί για να πάω να την βρω, αλλά να πάω που... Χριστέ μου γιατί δεν άκουσα τον ένστικτό μου;.. Γιατί ήρθα εδώ;... Γιατί δεν την ακολούθησα;.

«Έντουαρτ ο Βλαντίμ δέχτηκε σφαίρα στο στήθος,  δεν ξέρω πόσο θα καταφέρει να κρατήσει,  δεν έχουμε πολύ χρόνο... Άκουσε με»

«Μπέλα...» την διέκοψα και τσίριξε δυνατά.

«ΆΚΟΥΣΕ ΜΕ... Έχεις μόνο 5 λεπτά,  μην το πάρεις αψήφιστα... ΑΚΟΛΟΥΘΑ την καρδιά μου,  εκείνη θα σου δείξει τον δρόμο... Μην ξεχάσεις να σβήσεις το φως» είπε και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε όσα έλεγε.

«Μπέλα τι λες;... Που είσαι;... Σε παρακαλώ αγάπη μου τρελαίνομαι»

«Έντουαρτ μην τα χάνεις... Μόνο 5 λεπτά, μην το ξεχάσεις» ήταν τα τελευταία λόγια πριν ακούσω την τελευταία της στριγκλιά πριν την μεγάλη σύγκρουση που με έκανε να απομακρύνω το ακουστικό από το αυτί μου για να ελέγξω το δυνατό ήχο στα αυτιά μου.

«Μπέλα... Μπέλαααααααα» φώναζα και έκανα να σηκωθώ αλλά ο γιατρός με συγκράτησε στην θέση μου... «Πάρε τα κωλοχερά σου από πάνω μου» του πέταξα αφρίζοντας και εκείνος προσπάθησε να με συνετίσει χωρίς αποτέλεσμα.

«Κύριε Κάλλεν αν κουνηθείτε τώρα και το αφήσετε έτσι μπορεί να πάθετε καμία μόλυνση και να χάσετε το χέρι σας» είπε και έγινα έξαλλος.

«Το χέρι μου;... Εδώ χάνω την γυναίκα μου για το χέρι μου θα νοιαστώ;» ούρλιαζα εκτός εαυτού αλλά εκείνος δεν με άφηνε να κουνηθώ και άρχισα να τον αντικρούω... Ακούγοντας την φασαρία ο Τάηλερ ήρθε κατευθείαν κοντά μου και με συγκράτησε.

«Έντουαρτ κάτσε κάτω,  δεν μπορείς να κάνεις τίποτα... Άσε τον γιατρό να κάνει την δουλειά του και θα βρούμε τρόπο να τους εντοπίσουμε» με παρακάλεσε συγκρατώντας με ώστε να μην κουνηθώ.

«Ο Ντάρμπιαν;» απαίτησα.

«Δεν μπορώ να τον βρω... Έχω ειδοποιήσει την αστυνομία να την εντοπίσουν με το σύστημα κλοπής... Θα την βρούμε Έντουαρτ , κάνε κουράγιο θα την βρούμε» προσπαθούσε να με παρηγορήσει μάταια αλλά τίποτα από όλα αυτά εμένα δεν με καθησύχαζαν.

Έβαλα ξανά το τηλέφωνο στο αυτί μου ελπίζοντας να με άκουγε εκείνη... Ελπίζοντας να μην έχει πάθει τίποτα.

«Μπέλα;» έκανα μια προσπάθεια αλλά το μόνο που ακουγόταν από την άλλη μεριά της γραμμής ήταν κάτι να καίγεται... Το αμάξι σίγουρα είχε πάρει φωτιά... Εκείνη και ο Βλαντίμ που ήταν; Είχαν προλάβει να βγουν... Χριστέ μου το ορκίζομαι θα τρελαθώ.

«Βγάλ' την πριν εξαπλωθεί η φωτιά» άκουσα μια γνωστή φωνή και πάγωσα κοιτώντας τον Τάηλερ στιγμιαία ενώ γούρλωνα τα μάτια μου σοκαρισμένος... Είναι δυνατόν;... Μπορεί να είναι;....

«Ζει αυτή;» άκουσα για άλλη μια φορά την ίδια επιτακτική φωνή.

«Ναι αλλά έχει χάσει της αισθήσεις της... Πρέπει να είναι από το χτύπημα στο κεφάλι» άκουσα μια αντρική άγνωστη σε μένα φωνή.

«Πάρ' την από εδώ και φρόντισε να βρεις το δαχτυλίδι της... Αφού δεν το φοράει κάπου θα της έπεσε» διέταξε και συνέχισα να ακούω χωρίς να βγάζω άχνα προσπαθώντας πολύ σκληρά να κρατήσω την ψυχραιμία μου... Γιατί μου το κάνει αυτό;... Γιατί;... Που διάβολο είναι ο Ντάρμπιαν;... Γιατί δεν επικοινωνεί μαζί μας;

Ακουγόταν σαν κάποιος να ανακάτευε τα πράγματα που υπήρχαν στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και μόλις το έκλεισε άκουγα το ψαχούλεμα που έκανε ένα χέρι κοντά στο κινητό και πάγωσα, ελπίζοντας να μην το βρει ώστε να μπορέσω να ακούσω όσο πιο πολλά μπορώ.

«Τίποτα;» ρώτησε η γνωστή φωνή και αυτός που ψαχούλευε το αυτοκίνητο σταμάτησε το χέρι του λίγο πιο μακριά από το κινητό... Οι φωνές τους ακούγονταν από μακριά καθώς το χέρι έμπαινε ανάμεσα αλλά ακόμα και αυτό δεν ήταν αρκετό ώστε να μην ακούσω την συνομιλία τους.

«Όχι κύριε,  δεν πρέπει να το είχε μαζί της»

«Πάνω στον Βλαντίμ έψαξες;»

«Μάλιστα κύριε ούτε εκείνος το έχει»

«Πουτάνα, μια ζωή μου χαλάς τα σχέδια» ξέσπασε εξωτερικεύοντας τον εκνευρισμό του και μια γυναικεία φωνή ακούστηκε από το παρασκήνιο.

«Τι έγινε γλυκέ μου δεν το βρήκατε;» ρώτησε και έσφιξα το χέρι μου σε μπουνιά.

«Όχι μωρό μου,  μάλλον θα το άφησε στο γραφείο της γιατί την βέρα την φοράει,  οπότε τα βρήκανε με τον άχρηστο»

«Μην ανησυχείς μωρό μου θα το πάρω εγώ... Έλα πάμε τώρα να φύγουμε από εδώ μην γίνει καμία έκρηξη» είπε εκείνη και η άγνωστη φωνή ακούστηκε ξανά.

«Με τον Ντάρμπιαν τι θα κάνουμε;» ρώτησε και η καρδιά μου σφίχτηκε... Τον είχαν ακινητοποιήσει και αυτόν;, αναρωτήθηκα και έμεινα με κομμένη την ανάσα να περιμένω την απάντηση τους.

«Η αποστολή του ολοκληρώθηκε,  δεν τον χρειάζομαι άλλο... Φρόντισε να ξεφορτωθείς τα πτώματα, δεν θέλω λάθη... Βάλτον μαζί με τον Βλαντίμ και αναζωπύρωσε την φωτιά,  μέχρι να βρουν ποιος είναι ποιος,  θα την έχουμε κρύψει» είπε η γυναίκα αράχνη και έτριξα τα δόντια μου με μανία... Και ο Ντάρμπιαν στο κόλπο;... Γιατί Χριστέ μου;... Γιατί;... Τι σου έχω κάνει και με τιμωρείς τόσο άδικα?, ρώτησα με παράπονο ενώ το κεφάλι μου άρχισε να γυρίζει... Τα αυτιά μου να βουίζουν και το μόνο που έμενε να ακούω ήταν την κοφτή μου ανάσα σιγά σιγά να χάνεται... Όλα είχαν τελειώσει... Την είχα χάσει... Δεν πρόκειται ποτέ να την ξαναδώ.

Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα γύρω μου... Που βρίσκομαι;... αναρωτήθηκα και μια κίνηση από δίπλα μου απέσπασε την προσοχή.

«Έντουαρτ... είσαι καλά;» ο Τάηλερ με ρώτησε και κατένευσα αποπροσανατολισμένος.

«Τι έγινε;... Που βρίσκομαι;» τον ρώτησα και μόλις έκανα την κίνηση να σηκωθώ το κεφάλι μου άρχισε να γυρίζει και τα αυτιά μου να βουίζουν.

«Ήσυχα, μην σηκώνεσαι ακόμα» μου είπε καθώς με βοήθησε να ξαναξαπλώσω.

«Τάηλερ τι συμβαίνει γιατί είμαι σε νοσοκομείο;» ρώτησα χωρίς να μπορώ να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου... Όλα είχαν γίνει ένα κουβάρι, που μου ήταν αδύνατον να ξεκαθαρίσω.

«Ποιο είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάσαι;» ρώτησε πίσω και προσπάθησα να συγκεντρωθώ.

«Ήρθαμε για να μου ράψουν το χέρι...» θυμήθηκα και αυτόματα κοίταξα το μπαταρισμένο χέρι μου και άφησα την ανάσα μου με ανακούφιση,  αλλά αυτό δεν εξηγεί το ότι ήμουν αναίσθητος και προσπάθησα περισσότερο να θυμηθώ τι άλλο έγινε.

«Και;» με παρότρυνε και μόλις οι σκέψεις μου σιγά σιγά επανερχόντουσαν στην επιφάνεια γύρισα προς την μεριά του ξέπνοος.

«Η Μπέλα... Τάιλερ που είναι η Μπέλα;» τον ρώτησα πιάνοντας τον από την μπλούζα ζητώντας του εξηγήσεις και εκείνος με κοίταξε συγκαταβατικά.

«Θα την βρούμε Έντουαρτ,  σου υπόσχομαι ότι θα την βρούμε» είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε και αυτό έφτασε να με κάνει να πεταχτώ όρθιος.

«Πες μου τώρα τι ξέρεις... Πες μου τι έμαθες» απαίτησα και πριν προλάβει να απαντήσει κάποιος άγνωστος σε μένα άνοιξε την πόρτα και μας κοίταξε με ένα περίεργο ύφος,  που δεν ήμουν σε θέση να αποκρυπτογραφήσω.

«Κύριε Κάλλεν χαίρομαι που συνήλθατε...» είπε αμέσως και αφήνοντας τον Τάηλερ από τον γιακά του έκατσα καλύτερα πάνω στο κρεβάτι για να μην πέσω από κάτω με την ζαλάδα που είχα και τον κοίταξα αυστηρά.

«Ποιος είσαι εσύ; και πως μπαίνεις έτσι μέσα στο δωμάτιο μου;» ρώτησα και εκείνος αμέσως απολογήθηκε.

«Συγνώμη για την αγένεια... Είμαι ο ντετέκτιβ Μάχελ Μπράτσο,  έχω αναλάβει την υπόθεση της απαγωγής της γυναίκας σας και θα εκτιμούσα αν μου λέγατε όσα γνωρίζετε... Καταλαβαίνω ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή αλλά το γοργόν και χάρη έχει... Όσο πιο πολλά στοιχεία μαζέψουμε, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να βρούμε τα ίχνη της» είπε και κατένευσα.

«Τι θέλετε να σας πω» αμέσως ανταποκρίθηκα και πλησιάζοντας το κρεβάτι μου έκατσε στην καρέκλα που υπήρχε δίπλα μου και βγάζοντας ένα μπλοκάκι είπε ανέκφραστα.

«Όσα ξέρετε» χωρίς δισταγμό του είπα όσα είχα ακούσει στο τηλέφωνο και εκείνος σημειώνοντας τις λεπτομέρειες που θεωρούσε κλειδιά για την υπόθεση επεξεργάστηκε τις πληροφορίες και με κοίταξε... «Μήπως αναγνωρίσατε καμία από τις φωνές που αναφέρατε;»

«Ναι, αναγνώρισα τις δύο από τις τρεις» απάντησα ευθέως και σούφρωσε τα φρύδια του... «Ήταν ο πατέρας μου Κάρλαιλ Κάλλεν και η συνεργός του Τάνια Ντενάλι» δήλωσα και ο Τάηλερ με κοίταξε με μια σπίθα στην ματιά του... Είμαι σίγουρος ότι ήδη το είχε υποπτευθεί και ο ίδιος.

«Είσαστε σίγουρος γι αυτό που λέτε; Καταλαβαίνετε πόσο μεγάλη κατηγορία είναι αυτή!»

«Αυτοί ήταν...» επέμενα υψώνοντας την φωνή μου μια οκτάβα... «Τους άκουσα,  δεν αναγνωρίζω την φωνή του ίδιου μου του πατέρα;»

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να στήσει τέτοια μηχανή ο ίδιος σας ο πατέρας...» είπε περισσότερο στον ίδιο του τον εαυτό παρά σε μένα και αναστέναξα βαριά.

«Υπονοείτε κάτι;» ρώτησα μυδιάζοντας και ανασήκωσε το ένα του φρύδι.

«Και αν έχουν δει τα μάτια μου αλλά ο γιος να κατηγορεί τον ίδιο του τον πατέρα;...» κούνησε αρνητικά το κεφάλι του σκεπτικός... « Από την άλλη σήμερα είναι η δεύτερη φορά που παίρνουμε κλήση για την κυρία Τάνια Ντενάλι  και η πρώτη ήδη έχει ανακαλεστεί... Μήπως γνωρίζετε το γιατί;» ρώτησε ύποπτα.

«Φυσικά και το γνωρίζω...» του απάντησα απότομα και το ύφος του έγινε ψυχρό... «Η κλήση ήταν από το Μάρκο Παόραζαν και ο λόγος που την ανακάλεσε ήταν γιατί η γυναίκα μου δεν έφτασε ποτέ στο ραντεβού τους για να του παραδώσει όσα στοιχεία ήξερε για την δολοφονία του γιου του... Εκείνοι την σταματήσανε για να της βουλώσουν το στόμα και από όσο τους ξέρω,  δεν πρόκειται να την δώσουν ποτέ πίσω μέχρι να την κάνουν να μιλήσει... Έτσι ώστε να βρουν πρώτοι τα στοιχεία που έχει στην κατοχή της»

«Και εσείς ξέρετε γι αυτά τα στοιχεία που γνώριζε η κυρία Κάλλεν;»

«Όχι...» είπα αυτόματα... «Για να με προφυλάξει δεν μου τα είπε... Είπε ότι ήταν επικίνδυνο να τα ξέρω και τώρα δεν έχω κανένα τρόπο για να τα πάρω... Μόνο εκείνη ξέρει που είναι κρυμμένα και τώρα την έχουνε εκείνοι και αν τους τα δώσει πριν την βρούμε δεν θα την αφήσουν να ζήσει» ο ντετέκτιβ με κοίταζε καλά καλά.

«Πως είσαστε τόσο σίγουρος γι αυτό που λέτε.. Καταλαβαίνετε πόσο βαριές κατηγορίες είναι αυτές που εκφράζετε;»

«Τρεις μήνες τώρα με εκβιάζει ο ίδιος μου ο πατέρας και η συνεργός του... Μου είχαν κάνει ρητό ότι αν αποκάλυπτα κάτι στην Μπέλλα την επόμενη μέρα θα ήταν νεκρή»

«Και πιστεύετε ότι είναι ικανοί να κάνουν κάτι τέτοιο; Μήπως παραφράσατε τα λόγια τους;»

«Συγγνώμη εσύ τώρα με ποιανού το μέρος είσαι;... Σου λέω ότι κινδυνεύει η ζωή της... Για τον θεό είναι έγκυος και εκείνοι δεν το ξέρουν και όσο σκέφτομαι το τι μπορούν να της κάνουν για να τους αποκαλύψει που έχει κρυμμένα τα αποδεικτικά στοιχεία... Χριστέ μου τρελαίνομαι... Τι διάολο κάνω εδώ;... Τάηλερ φέρε μου τα παπούτσια μου» απαίτησα και γυρίζοντας στο πλάι κατέβηκα από το κρεβάτι και μόλις ο Τάηλερ μου έδωσε τα παπούτσια μου έκατσα στην άκρη του και άρχισα να τα φορώ.

«Κύριε Κάλλεν,  καταλαβαίνω ότι ήσαστε αναστατωμένος...»

«Αναστατωμένος;» τον διέκοψα... «Χάνω την γυναίκα μου το καταλαβαίνεις; Και εσύ αντί να βγεις εκεί έξω και να ψάχνεις σπιθαμή προς σπιθαμή να την βρεις... Έρχεσαι εδώ και προσπαθείς να με πείσεις τι;... Ότι δεν ξέρω τι λέω;... Ξέρω τι λέω και πολύ καλά μάλιστα... Αυτοί που την απήγαγαν είναι ο πατέρας μου και η Τάνια... θες να με πιστέψεις πίστεψε με δεν θες;... χέστηκα... θα ψάξω μόνος μου να την βρω»

«Και που ακριβώς θα ψάξεις;» ειρωνεύτηκε και μόλις σηκώθηκα πάνω πήρα το κινητό μου από το κομοδίνο και του έριξα μια τελευταία ματιά.

«Οπουδήποτε,  θα ψάξω σπιθαμή προς σπιθαμή κάθε γωνιά αυτής της γης και δεν θα σταματήσω μέχρι να την βρω και το ίδιο σου συνιστώ να κάνεις και εσύ... Από το να κάθεσαι και να ψειρίζεις κάθε λέξη που ακούς... Αν βρεις εκείνους θα βρεις και την Μπέλα» του δήλωσα αυστηρά και χωρίς να περιμένω την ανταπόκριση του κίνησα προς την πόρτα και ο Τάιλερ με ακολούθησε.

Φτάνοντας στο αυτοκίνητο θυμήθηκα τον φάκελο και γύρισα προς την μεριά του Τάιλερ.

«Ο φάκελος;» ρώτησα και βάζοντας το χέρι του πίσω στην πλάτη του το έβγαλε και μου τον έδωσε... Τον κοίταξα με απορία.

«Δεν ήθελα να τον δει κανείς και να αρχίσει ερωτήσεις» είπε αμέσως και τον ευχαρίστησα με την ματιά μου την στιγμή που άνοιξα την πόρτα για να μπω στο αυτοκίνητο.

Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι,  μου είπε τα όσα συνέβησαν κατά την διάρκεια που ήμουν αναίσθητος, δηλαδή τίποτα το φοβερό... Κάλεσε την αστυνομία την στιγμή που εγώ ακόμα μίλαγα με την Μπέλα,  αλλά όταν φτάσανε το μόνο που βρήκανε ήταν τα απομεινάρια από το αυτοκίνητο της... Το αυτοκίνητο εξερράγη και τα πτώματα ήταν διαμελισμένα σε σημείο να μην είναι αναγνωρίσιμα... Οι αυτόπτες μάρτυρες το μόνο που είπαν ήταν ότι ήταν ένα μπλε φορτηγάκι χωρίς πινακίδες και όσοι βγήκαν από αυτό φοράγανε όλοι κουκούλες και μαύρες ίδιες φόρμες,  τίποτα άλλο.

Όχι πες τε μου πως... Πως σκατά να μπορείς να βγάλεις άκρη μόνο με τόσα λίγα στοιχεία;... Χριστέ μου θα τρελαθώ, αν δεν την βρω σίγουρα θα τρελαθώ... Κοίταξα το κινητό μου και χωρίς να το σκεφτώ τον κάλεσα... Ήξερα ότι έπαιρνα ένα μεγάλο ρίσκο αλλά έπρεπε να προσπαθήσω.

«Τι έγινε μικρέ;... Πήρες να ζητήσεις συγνώμη για την ανάρμοστη συμπεριφορά σου;» με ειρωνεύτηκε και έτριξα τα δόντια μου για να μην αντιδράσω... Σκέψου την Μπέλα, επαναλάμβανα ξανά και ξανά και με ήρεμη φωνή του απάντησα.

«Απήγαγαν την Μπέλα»

«Ναι το ξέρω,  αυτό είναι παλιό νέο εσύ τώρα το έμαθες;» ρώτησε και δάγκωσα τα χείλια μου για να μη ουρλιάξω.

«Έχασα πολύ αίμα και λιποθύμησα» είπα μόνο για να γλιτώσω χρόνο.

«Μμμμ» είπε μόνο και δεν άντεξα άλλο.

«Σε ακούω πολύ ψύχραιμο... Μήπως αυτό σημαίνει ότι η απαγωγή έχει να κάνει με σένα και την συμμορία σου;» τον ρώτησα ειρωνικά και η απάντηση του με έστειλε αδιάβαστο.

«Βλέπω ότι δεν σε ενημερώσανε σωστά... Η Μπέλα σου είναι νεκρή... Ν-Ε-Κ-Ρ-Η,  επιτέλους την ξεφορτωθήκαμε... Πάρε μια ανάσα τώρα και θα τα πούμε αύριο στο συμβούλιο όπου και θα ανακαλέσεις την απόφαση σου... Δεν δέχομαι άλλη αναβολή... Μόλις φτάσεις στην εταιρία δώσε εντολή να παγώσουν τα πάντα και στις 11 που θα μαζευτούμε όλοι θα πεις ότι ανακαλείς και θα δώσεις την εντολή να το βυθίσουνε... Έγινα κατανοητός;» ρώτησε και σφίγγοντας το τηλέφωνο στην χούφτα μου έβαλα όλην την δύναμη μου για να το κάνω κομμάτια και βλέποντας τις αντιδράσεις μου ο Τάιλερ έκανε στην άκρη το αυτοκίνητο, σήκωσε το χειρόφρενο, πήρε από το χέρι μου το τηλέφωνο και αφού το έκλεισε, έβαλε το χέρι του στον ώμο μου και με ταρακούνησε.

«Εεε... τι έγινε τι σου είπε;» ρώτησε με αγωνία και αφήνοντας την ανάσα που κράταγα όλην αυτήν την ώρα άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα τον Τάιλερ με μάτια απλανή.

«Η Μπέλα είναι νεκρή» επανέλαβα τα λόγια του πατέρα μου ξεψυχισμένα και ο Τάιλερ έχασε τα λόγια του.

Η απόλυτη σιωπή ήταν τόσο εκκωφαντική μέσα στην μαύρη νύχτα... Τα φώτα του αυτοκινήτου ήταν τα μόνα που έδειχναν να έχουν ζωή... Ήμουν κενός,  το μυαλό μου, το σώμα μου, η καρδιά μου,  όλα άδεια... Δεν ένοιωθα τίποτα απολύτως... Δεν ήξερα αν είχα κουράγιο ακόμα και για να αναπνεύσω.

«Σκέψου την Μαρίνα» ήταν τα μαγικά λόγια του Τάιλερ που με έκαναν ξανά να βγω στην επιφάνεια και τον κοίταξα με μια νεκρή ματιά.

«Δεν θα σταματήσω να ψάχνω μέχρι να την βρω» δήλωσα και εκείνος χτυπώντας τον ώμο μου φιλικά,  άφησε το χέρι του πάνω μου και με κοίταξε βαθιά στα μάτια.

«Δεν τους συμφέρει να την χάσουνε Έντουαρτ... Ψάχνουν το δαχτυλίδι,  άρα ξέρουν... Αλλά χωρίς εκείνην,  χωρίς το δαχτυλίδι,  δεν μπορούν να τα βρουν όσο τα στοιχεία είναι κρυμμένα... Δεν τους συμφέρει να την σκοτώσουν... Έχε λίγη πίστη,  μην χάνεις όλες σου τις ελπίδες... Αυτό θέλει και εκείνος, να σε τσακίσει,  να σε διαλύσει για να μπορεί να σε κάνει ότι θέλει, όπως παλιά... Μην τα χάνεις τώρα που έχεις το πάνω χέρι» είπε κλείνοντας μου το μάτι και ξαφνικά πήρα μια βαθιά ανάσα και σαν κάποιος να άναψε τον διακόπτη πήρα ξανά ζωή και με πείσμα έσμιξα τα χείλια μου και τον κοίταξα πιο αποφασιστικά.

«Θα την βρω, δεν ξέρω πως,  αλλά θα την βρω» είπα και ο Τάηλερ μου χαμογέλασε και μου έδωσε μια ψεύτικη μπουνιά στον ώμο.

«Έτσι σε θέλω» είπε και αφού έβαλε ξανά μπρος την μηχανή κίνησε για το σπίτι.