Fly Away "61. My Love"

«Μπέλα;» ακούσαμε την τρομοκρατημένη φωνή της Τζέσικας και η Μπέλα σηκώθηκε από την αγκαλιά μου και βγαίνοντας από το μπάνιο πήγε να την καθησυχάσει... «Ο Χριστός και η Παναγιά...» αναφώνησε... «Είσαι καλά;... Τι έγινε;... Τι πάθατε;» ρώταγε ακατάπαυστα χωρίς ανάσα.

«Τζέσικα ηρέμησε σε παρακαλώ... Όλα είναι καλά τώρα, χαλάρωσε σε παρακαλώ» προσπάθησε μάταια η Μπέλα να την καθησυχάσει αλλά εκείνη δεν σταματούσε.

«Είσαι μέσα στα αίματα, το μωρό» είπε τρομοκρατημένα αλλά η Μπέλα την διέκοψε αμέσως.

«Τζέσικα,  ηρέμησε σε παρακαλώ... Το μωρό είναι μια χαρά,  τα αίματα δεν είναι δικά μου... Ο Έντουαρτ κόπηκε και γίναμε χάλια αλλά έχω σταματήσει την αιμορραγία... Προσπάθησε σε παρακαλώ να καλμάρεις λίγο» παρακάλεσε και έγινε μια παύση πριν η Τζέσικα ξαναμιλήσει.

« Σίγουρα θα είσαστε καλά;» ρώτησε με σπασμένη φωνή... Σίγουρα είχε τρομοκρατηθεί για τα καλά.

«Ναι ματάκια μου... Μου έφερες τα ρούχα;»

«Ναι εδώ είναι, θέλεις να φέρω κάτι άλλο... Μήπως να φωνάξω και τον γιατρό;» συνέχιζε στον ίδιο τόνο.

«Όχι... δεν νομίζω ότι μπορεί αυτήν την στιγμή να κάνει κάτι περισσότερο... θα αλλάξουμε και θα τον στείλω στην κλινική που είναι πιο κάτω... Σίγουρα θα χρειαστεί ράμματα...» αναστέναξε.

«Θα τον στείλεις;» ρώτησε υποψιασμένη.

«Μην ρωτήσεις τίποτα άλλο... Πήγαινε να συνεχίσεις την δουλειά σου και θα τα πούμε αύριο οκ;» την παρακάλεσε και η Τζέσικα έκανε μια παύση πριν μιλήσει ξανά.

«Τι ετοιμάζεις;... Μπέλα για τον θεό το ξέρω αυτό το βλέμμα... Μην κάνεις τίποτα απερίσκεπτο, σκέψου την υγεία σου,  το μωρό»

«Τζέσικα...» την έκοψε και αυτό δεν μου άρεσε καθόλου... Τι άλλο κρύβει;... Γιατί η Τζέσικα τόνισε το μωρό;... Πρέπει να μάθω, σίγουρα υπάρχουν κι άλλα και κάτι μου λέει ότι δεν θα μου αρέσουν καθόλου.

«Καλά, καλά... εσύ ξέρεις... αλλά»

«Πήγαινε στην δουλειά σου» τόνισε επιτακτικά και αυτό έφτασε να επιβεβαιώσει τις υποψίες μου, κάτι τρέχει με το μωρό... Γαμώτο μου... τι διάολο γίνεται εδώ πέρα;... Δεν πέρασε πολύ ώρα και αφού άκουσα την πόρτα να κλείνει και να κλειδώνει η Μπέλα γύρισε στην τουαλέτα.

«Όλα καλά;» ρώτησα και καλά ανυποψίαστος και μου χαμογέλασε συγκρατημένα... Ωραία δεν έχει σκοπό να μου πει.

«Έλα να βγάλουμε τα αίματα από πάνω μας για να αλλάξουμε... Το χέρι σου έχει αρχίσει να μελανιάζει και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό» τόνισε για να με αποπροσανατολίσει αλλά εγώ συνέχιζα να την κοιτώ σταθερά και ανέκφραστα στα μάτια δηλώνοντας της ανοιχτά ότι δεν τρώω κουτόχορτο... «Έντουαρτ, κόψε τα βλέμματα σε μένα και σήκω να σε ξεντύσω πριν πάθεις καμία χειρότερη ζημιά» είπε νευριασμένα και ξεφυσώντας έκανα ότι μου ζήτησε για να μην εντείνω την κατάσταση... Όμως δεν θα το άφηνα έτσι αυτό.

Με τα χέρια της πάνω στο πουκάμισο μου άρχισε να ξεκουμπώνει ένα ένα τα κουμπιά χωρίς να με κοιτάει με γρήγορες κινήσεις μέχρι την στιγμή που άρχισε να το αφαιρεί από τους ώμους μου... Ξαφνικά άλλαξε, με κοίταξε για μια στιγμή και κάνοντας τον γύρω του κορμιού μου συνέχισε να αφαιρεί το πουκάμισο μου με πιο αργές και αισθησιακές κινήσεις, κάνοντας το κορμί μου να αναριγήσει... Ήξερα ακριβώς τι είχε στο μυαλό της αλλά δεν θα της περάσει.

«Ξέρεις...» ξεκίνησε με μια βαθιά φωνή και αν και δεν την έβλεπα ήμουν σίγουρος ότι δάγκωσε το κάτω χείλος της για να μην γελάσει δυνατά... «Όλο αυτό...» συνέχισε ενώ έσερνε τα ακροδάχτυλα της στα μπράτσα μου αφαιρώντας το πουκάμισο μου από πάνω μου... «Κάτι μου θυμίζει» κατέληξε και μόλις έβγαλε το πουκάμισο και το κράτησε στα χέρια της ήρθε ξανά μπροστά μου και με κοίταξε τελείως προκλητικά ενώ άφηνε το πουκάμισο να πέσει στο πάτωμα επιδεικτικά... Έβαλε τα χέρια της πάνω στην ζώνη μου, περιμένοντας να ανταποκριθώ.

«Καλή η προσπάθεια αλλά λίγη» τόνισα ανασηκώνοντας στιγμιαία το φρύδι μου αλλά εκείνη δεν μάσησε.

«Μμμμμ... δηλαδή εσένα δεν σου θυμίζει τίποτα;» ρώτησε και ανοίγοντας την ζώνη και το κουμπί του παντελονιού μου άρχισε να κατεβάζει το φερμουάρ με την πιο αργή κίνηση που θα μπορούσε να το κατεβάσει ακουμπώντας ίσα ίσα το χέρι της πάνω στον ερεθισμό μου κοιτώντας με πάντα σταθερά στα μάτια με ένα τελείως παιχνιδιάρικο ύφος... Και το άτιμο προδοτικό μου σώμα αμέσως τσιτώθηκε και κάποιος εκεί κάτω άρχισε να αντιδρά στο άγγιγμα της... Γαμώτο μου... γαμώτο μου... Όχι πες τε μου πως;... Πως μπορώ να μείνω αμέτοχος σε αυτό το θηλυκό;... Ένα της και μόνο βλέμμα φτάνει να με κάνει να ξεπεράσω τα όρια μου... Είχα κάνει υπομονή τρεις μήνες... Είχα ξεπεράσει κάθε προσωπικό μου όριο μόνο και μόνο για να μην την ακουμπήσω... Κάθε φορά που με ακουμπούσε ήταν για μένα ένα ηλεκτροφόρο κύμα που σε κλάσματα του δευτερολέπτου έκαιγε όλες μου τις αισθήσεις και η αποχή όλων αυτών των μηνών το έκανε ακόμα πιο αφόρητο... Όσο και να θέλω να συγκρατηθώ,  πως μπορώ να το κάνω όταν εκείνη παίρνει το πάνω χέρι;... Σκέψου Έντουαρτ,  πρέπει να σκεφτείς γρήγορα,  πριν η κατάσταση γίνει ανεξέλεγκτη.

«Μπέλα...» είπα αυστηρά και της κράτησα τα χέρια με το χέρι που δεν είχε τραυματιστεί και μου ανταπέδωσε το βλέμμα με την ίδια αυστηρότητα που είχα χρησιμοποιείσει και εγώ... «Πιστεύεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή γι αυτό;» συνέχισα πιο ήρεμα για να μην νιώσει ότι την απορρίπτω.

«Κάποιος εδώ έχει άλλη γνώμη» ανταπέδωσε περιπαιχτικά και έτριξα τα δόντια μου για να μην ουρλιάξω μόλις ένιωσα το καυτό της χέρι να τον ακουμπά γυρίζοντας το κεφάλι μου από την άλλη μεριά για να μπορέσω να ελέγξω τα συναισθήματα μου πριν μιλήσω... Ήμουν σίγουρος ότι ο σκοπός της ήταν να με αποπροσανατολίσει και γαμώτο μου το καταφέρνει τόσο καλά, ούτε μια λογική σκέψη δεν μπορούσα να κάνω.

«Μπέλα σε ικετεύω,  όχι τώρα» παρακάλεσα αλλά η κίνηση της μου δήλωνε καθαρά ότι ήμουν ήδη τελειωμένη υπόθεση.

«Εντάξει χαλάρωσε και δεν θα κάνω τίποτα άλλο» είπε με ήρεμη φωνή αλλά δεν με έπεισε καθόλου... Ήξερα ότι δεν θα το άφηνε εκεί,  απλά έπαιρνε τον χρόνο της ώστε να με κάνει να ξεπεράσω τα όρια μου για να μην μπορώ να της το αρνηθώ... Πονηρό θηλυκό,  νομίζεις ότι δεν σε ξέρω ήδη τόσο καλά ώστε να μαντέψω ακριβώς τις κινήσεις σου;... Αναστέναξα και καθώς κατένευσα έβγαλα το χέρι μου από τα δικά της και την άφησα να με απαλλάξει και από τα υπόλοιπα ρούχα... Πράγματι μέχρι που με ξέντυσε τελείως  δεν  έκανε καμία άλλη κίνηση για να με προκαλέσει.

Σοβαρή και ανέκφραστη μόλις σηκώθηκε άρχισε να ξεντύνετε και εκείνη χωρίς να με κοιτά έχοντας την πλάτη της γυρισμένη για να μην την κοιτώ ώστε να με προκαλέσει περισσότερο... Με ξέρει καλά,  αλλά και εγώ δεν πάω πίσω... Μπήκα μέσα στην ντουζιέρα και προσπάθησα να κρατήσω το τηλέφωνο της ντουζιέρας στο χέρι που είχε τραυματιστεί αλλά εκείνο δεν λύγιζε και το τηλέφωνο βρέθηκε στο πάτωμα κάνοντας έναν εκκωφαντικό ήχο.

«Γαμώτο» έβρισα μέσα από τα δόντια μου και προσπάθησα να το πιάσω με το καλό μου χέρι την στιγμή που γύρισε η Μπέλα προς την μεριά μου κοιτώντας με, με αγωνία.

«Είσαι καλά;» ρώτησε ενώ ήρθε αμέσως δίπλα μου και κούνησα το κεφάλι μου.

«Το χέρι μου έχει μουδιάσει τελείως» είπα κάτω από τον αναστεναγμό μου και χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου απαλά με κοίταξε με ένα πληγωμένο ύφος.

«Θα σε καθαρίσω εγώ για να μην βραχεί και γίνει χειρότερα... Κράτα το όσο μπορείς σε απόσταση από το νερό» είπε με ένα τόνο που μου θύμιζε πολύ την μητέρα μου όταν με κανάκευε μετά από πέσιμο και για λίγο γέλασα δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου... «Τι;» ρώτησε ανταποδίδοντας το χαμόγελο και τυλίγοντας το χέρι μου γύρω από την μέση της ...Την έφερα πιο κοντά μου και χωρίς να αντέχω άλλο σφράγισα το στόμα της με το δικό μου αφήνοντας τον εαυτό μου να εκφράσει όλην την αγάπη και την αναστάτωση που μου είχε προκαλέσει και εκείνη μου ανταποκρίθηκε αμέσως αφήνοντας με ξέπνοο.

«Σ’ αγαπώ τόσο πολύ» κατάφερα να πω ενώ τα χείλια μου χαϊδεύανε απαλά τα δικά της χείλι και μόλις ξεμάκρυνε για λίγο το πρόσωπο της από το δικό μου για να μπορέσει να με κοιτάξει... Κλείδωσε το πρόσωπο μου μέσα στα δύο της χέρια και με πάθος, μου το ανταπέδωσε.

«Και εγώ σ’ αγαπώ»

«Θα με συγχωρέσεις ποτέ για ότι σου έκανα;» ήξερα ότι το είχε κάνει ήδη αλλά δεν μπορούσα να μην ρωτήσω... Εκείνη το σκέφτηκε για λίγο πριν απαντήσει.

«Ξέρεις ότι μπορώ να σου συγχωρέσω τα πάντα...» ξεκίνησε σοβαρά και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα ενώ τα χέρια της χαλάρωναν από το κράτημα της σιγά σιγά άρχισαν να κατηφορίζουν και τελικά τα άφησε να ξεκουραστούν πάνω στους ώμους μου... «Αλλά να απομακρύνεις την Μαρίνα από κοντά μου;» συνέχισε με φωνή που ίσα έβγαινε από μέσα της αποφεύγοντας την ματιά μου... «Πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό Έντουαρτ;» ρώτησε πιο αποφασιστικά κοιτώντας με πληγωμένη και την έσφιξα ασυναίσθητα απάνω μου θέλοντας να την κρατήσω στην αγκαλιά μου για να μην μου φύγει... Δεν είχα δικαιολογία και το ήξερα πάρα πολύ καλά.

«Ότι και να πεις Μπέλα έχεις δίκιο...» ξεκίνησα κλείνοντας ντροπιασμένος τα μάτια μου.

«Εκείνοι σε έβαλαν να το κάνεις και αυτό;» ρώτησε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου αλλά δεν άνοιξα τα μάτια μου,  δεν μπορούσα να την αντικρίσω.

«Όχι... αυτό ήταν καθαρά δική μου μαλακία...» παραδέχτηκα αλλά πριν πει οτιδήποτε συνέχισα πιο σταθερά κοιτώντας την κατάματα... «Στην αρχή δεν το συνειδητοποιούσα... Όχι ότι αυτό με δικαιολογεί, αλλά όταν κατάλαβα τι έκανα προσπάθησα να το αντιστρέψω σου το ορκίζομαι Μπέλα... Όταν ήμασταν μόνοι με την μικρή προσπαθούσα με κάθε τρόπο να την κάνω να μην έχει αυτήν την συμπεριφορά απέναντι σου αλλά εσύ την ξέρεις καλύτερα από μένα... Με δούλευε ψιλό γαζί ενώ μου υποσχόταν ότι θα σε ακούει και ότι δεν θα αντιδράει έτσι απέναντι σου αλλά μόλις γυρίζαμε σπίτι έκανε το ακριβώς αντίθετο... Όσο ήσουν μπροστά έπρεπε να παίξω τον ρόλο μου ώστε να μην καταλάβεις ότι εγώ την παρακινώ και εκείνη το καταλάβαινε και το εκμεταλλευόταν... Ότι και να της έλεγα,  όσο και να την παρακαλούσα,  όσο και να της εξηγούσα ότι εσύ μας αγαπάς και ότι δεν φταις για ότι γίνετε μέσα στο σπίτι εκείνη από την μια τα έβαζε και από την άλλη τα έβγαζε...» είπα μέσα από τον αναστεναγμό μου αλλά εκείνη δεν ανταποκρίθηκε.

«Δεν υπάρχει δικαιολογία για ότι έκανα Μπέλα... Ήμουν απελπισμένος... Από την μια έχασα την γιαγιά μου,  από την άλλη οι άλλοι με πιέζανε... Η μόνη μου παρηγοριά ήταν εκείνη... Δεν το έκανα σκόπιμα σου το ορκίζομαι...» παρακάλεσα και εκείνη το σκέφτηκε για λίγο.

«Γιατί με αντικατέστησες με εκείνην στο κρεβάτι;» ρώτησε και ένα θλιμμένο γελάκι έκανε την εμφάνιση του καθώς κοίταζα προς τα κάτω δείχνοντας με την ματιά μου το πάθος που μου προκαλούσε και μόνο με ένα της άγγιγμα.

«Άνθρωπος είμαι Μπέλα... Πόσο θα άντεχα να είσαι δίπλα μου να με ακουμπάς και να κρύβω το πάθος μου;... Κάποια στιγμή θα καταλάβαινες ότι προσποιόμουνα  και τότε θα με ανάγκαζες να σου πω τα πάντα... Λάθος μου το ξέρω αλλά ήταν το μόνο που σκέφτηκα να κάνω για να μπορέσω να σε απομακρύνω από κοντά μου... Όμως δεν σε παράτησα ποτέ,  περίμενα μέχρι να αποκοιμηθείς και ερχόμουν στο δωμάτιο σου, σου ψιθύριζα στον ύπνο σου όπως παλιά,  σε κράταγα στην αγκαλιά μου και προσπαθούσα να σου πάρω όλον τον πόνο που εξέφραζαν τα όνειρα σου και μόλις έβλεπα ότι ηρεμούσες έφευγα» με κοίταζε με θολωμένα μάτια δεν ήξερε τι να πει... Δεν νομίζω ότι υπάρχουν λόγια.

«Συγχώρεσε με καρδιά μου,  συγχώρεσε με» παρακάλεσα κλείνοντας την στην αγκαλιά μου και εκείνη αναστέναξε την στιγμή που ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στο δικό της.

«Το ξέρεις ότι το έχω κάνει ήδη...» επιβεβαίωσε αυτό που ήξερα ήδη... «Άλλα να ξέρεις ότι γυρίζοντας πίσω θα βρεθείς αντιμέτωπος με μια μεγάλη μάχη...» συνέχισε αποφασιστικά δηλώνοντας ανοιχτά ότι δεν πρόκειται να το ανεχτεί άλλο αυτό... «Η μικρή έχει καταλάβει κάποια πράγματα όλην την βδομάδα που είμαστε μαζί και έχει συμβιβαστεί και έχει κάνει μεγάλες προόδους,  αλλά ξέρεις ότι αυτό δεν φτάνει... Μόλις σε δει είμαι σίγουρη ότι θα κάνει τα πάντα για να γυρίσει την κατάσταση όπως ήταν πριν φύγεις... Αν εσύ συνεχίσεις στο ίδιο μοτίβο Έντουαρτ,  μέσα σε μια μέρα θα γκρεμίσεις ότι έχτισα μέσα σε μια βδομάδα»

«Θα κάνω ότι μου πεις Μπέλα και το ξέρεις... Ξέρω ότι είμαι ξεροκέφαλος και όσο αφορά την μικρή κάποια πράγματα μου φαίνονται,  πως να το πω... αυστηρά;...» ρώτησα και γέλασε ταρακουνώντας το κορμί της μέσα στην αγκαλιά μου και συνέχισα... «Άλλα ξέρω ότι δεν είσαι παράλογη και ότι ό,τι κάνεις το κάνεις για το καλό της και το σέβομαι... Δεν είμαι τέλειος, αλλά θα προσπαθήσω τουλάχιστον να μην αντιδρώ μπροστά της,  ώστε να μην βρίσκει πάτημα εκείνη για να κάνει τα ίδια»

«Δεν φτάνει μόνο αυτό Έντουαρτ όμως και το ξέρεις» δήλωσε αυστηρά και αναστέναξα.

«Δεν μπορώ να την μαλώσω Μπέλα... Μόλις με κοιτάει με εκείνο το παραπονιάρικο μουτράκι...» σμίγοντας τα χείλια μου κούνησα το κεφάλι μου απελπισμένα... «Μου είναι αδύνατον να μην την πάρω στην αγκαλιά μου»

«Εκεί πατάει όμως και εκείνη βρε Έντουαρτ... Την περνάς για χαζή;»

«Η Μαρίνα και η λέξη Χαζή δεν νομίζω ότι ταιριάζουν στην ίδια πρόταση» επιβεβαίωσα και γελάσαμε μαζί.

«Και που καταλήγουμε;»

«Στο να σε αφήσουμε να μας εκπαιδεύσεις» είπα σοβαρά και ανασηκώνοντας το κεφάλι της με κοίταξε σταθερά στα μάτια.

«Το εννοείς;» ρώτησε δύσπιστα και κατένευσα.

«Και εγώ θέλω να γίνει μια κοπέλα που να ξέρει τις αξίες της ζωής Μπέλα, απλά δεν ξέρω τον τρόπο πω να το κάνω αυτό» επιβεβαίωσα και πήρε μια βαθιά  και ανακουφιστική ανάσα καθώς άφηνε και πάλι το κεφάλι της να ξεκουραστεί πάνω στο στερνό μου... «Έλα να τελειώνουμε από εδώ πριν μου κρυώσεις» της είπα απαλά αφήνοντας ένα τρυφερό φιλί πάνω στην κορυφή του κεφαλιού της....Εκείνη κατένευσε αφήνοντας αντίστοιχα ένα φιλί πάνω στο στερνό μου και αμέσως έπιασε δουλειά.

Music Playlist at MixPod.com

Πατήστε το μικρό κουμπάκι για να ξεκινήσει η μουσική όχι αυτό που είναι πάνω στην οθόνη... έχει παραπάνω από ένα τραγούδια... αν δεν σας πάει στο δεύτερο αυτόματα πατήστε το δεξί κουμπάκι για να συνεχίσει. 

Τα χέρια της γρήγορα καθάριζαν το σώμα μου από τα ξεραμένα αίματα... Οι κινήσεις της δεν έδειχναν να με προκαλούν αλλά το σώμα μου από την έλλειψη της επαφής μας άρχισε να τρέμει σύγκορμο... Η αναπνοή μου ακανόνιστη και η καρδιά μου χτύπαγε τόσο δυνατά σε σημείο που λίγο ήθελε να ξεπηδήσει από το στήθος μου... Έκανε αδύνατο να σκεφτώ κάτι άλλο, έκανε αδύνατο να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της... Ήταν τόσο όμορφη,  το στήθος της και οι καμπύλες της είχαν και πάλι φουσκώσει σε σημείο να την κολακεύουν τόσο πολύ.

Το χέρι μου με δική του πρωτοβουλία αγκάλιασε τον αυχένα της και εκείνη σταματώντας το χέρι της πάνω στο στήθος μου στο μέρος της καρδιάς μου με κοίταξε παραξενεμένη... Δεν υπήρχε καμία λογική σκέψη στο μυαλό μου,  η ματιά της έκαιγε κάθε κύτταρο του κορμιού μου και ξέπνοος κατάπια με δυσκολία το σάλιο μου πριν μιλήσω.

«Μην κουνηθείς» σχεδόν διέταξα και εκείνη πετάρισε τα μάτια από την έκπληξη ενώ προσπαθούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου.

Με την πιο αργή κίνηση άρχισα να την πλησιάζω... Οι αναπνοές μας χάιδευαν απαλά τα υγρά μας πρόσωπα και οι παλμοί μας αν είναι δυνατόν αύξησαν τον ρυθμό τους περισσότερο... Τα χείλια μου ακούμπησαν τα δικά της και εκείνη άφησε την ανάσα που κρατούσε να βγει βίαια από μέσα της... Δεν άντεχα άλλο μακριά της, δεν άντεχα άλλο να είναι τόσο κοντά μου και να μην μπορώ να την αγγίζω... Ήμουν ανίκανος να σκεφτώ τις επιπτώσεις,  ήταν ο μαγνήτης μου και εγώ το σιδερένιο σώμα που δεν μπορούσα να της αντισταθώ.

Τα χείλια μου συνέχισαν να χαϊδεύουν απαλά τα δικά της χείλια... Η ανταπόκριση της ήταν μοναδική και όλο μου το κορμί αμέσως πήρε φωτιά... Το σφουγγάρι που κρατούσε γλίστρησε από τα χέρια της κατρακυλώντας στο πάτωμα και τα χέρια της αμέσως βρέθηκαν μέσα στα μαλλιά μου... Το σώμα της κόλλησε πάνω στο δικό μου κορμί και τότε δεν άντεξα άλλο... Μια δυνατή έκρηξη μέσα μου διέλυσε και το τελευταίο λιθαράκι λογικής και σφίγγοντας την απάνω μου έκανα το φιλί μου πιο απαιτητικό... Όλη μου η ανάγκη για το άγγιγμα της φανερωνόταν σε κάθε μου κίνηση και νιώθοντας το,  μου ανταποκρίθηκε αφήνοντας με να δω όλην την απελπισία και την ανάγκη που ένιωθε μέσα της.

«Δεν αντέχω άλλο μακριά σου» είπα με παράπονο μέσα από τους λυγμούς μου... Δεν είχα καταλάβει ότι έκλαιγα,  δεν είχα καταλάβει ότι λύγιζα για άλλη μια φορά,  αλλά που να με πάρει άνθρωπος είμαι και εγώ και μάλιστα με βαθιά αισθήματα για εκείνην... Πως άντεξα Χριστέ μου, πως τους άφησα να μας το κάνουν αυτό;;;

Απομάκρυνε για λίγο το πρόσωπο της για να με κοιτάξει ...Τα ακροδάχτυλα της απομάκρυναν τα δάκρυα μου και αντικαθιστώντας τα χέρια της χωρίς να σταματά να κρατά το πρόσωπο μου σφιχτά,  άρχισε να φιλάει κάθε σπιθαμή του προσώπου μου τόσο τρυφερά... Κάθε της φιλί ήταν και μια έκρηξη για την κοιμισμένη μου καρδιά... την ξύπναγε περισσότερο κάνοντας την πιο ζωντανή και χωρίς να αντέχω άλλο έβαλα τα χέρια μου πάνω στο πρόσωπο της και ψάχνοντας στα τυφλά τα χείλια της,  άρχισα να την φιλώ με όλο το πάθος που με είχε κυριεύσει.

«Σε θέλω... Σε έχω ανάγκη... Έχω ανάγκη να σε νιώσω... Να νιώσω ότι όλοι αυτοί οι μήνες δεν υπήρξαν ποτέ» είπα ξέπνοα πάνω στα χείλια της χωρίς να σταματώ να την φιλώ και εκείνη αμέσως με σταμάτησε και με κοίταξε εξεταστικά στα μάτια.

«Είσαι σίγουρος γι αυτό;...» ρώτησε ασθμαίνοντας και κατένευσα χωρίς να είμαι ικανός να μιλήσω και πήρε μια βαθιά ανάσα... «Θυμάσαι τους κανόνες;» ρώτησε και την κοίταξα για μια στιγμή προσπαθώντας να καταλάβω τι πραγματικά εννοούσε και εκείνη καταλαβαίνοντας ότι δεν είμαι ικανός να κάνω ούτε μια λογική σκέψη, πήρε  το χέρι μου μέσα στο δικό της, το έσυρε πάνω στο σώμα της και εγώ με την ματιά μου ακολουθούσα την βασανιστική του πορεία προς το απόκρυφο μέρος της εκστασιασμένος, όμως μόλις το χέρι μου έφτασε στην κοιλιά της το άφησε εκεί και σηκώνοντας την ματιά μου προς το μέρος της ξαφνικά θυμήθηκα και έμεινα ξέπνοος να την κοιτώ... Πως μπόρεσα να ξεχάσω κάτι τόσο σημαντικό;... «Δεν πειράζει...» με καθησύχασε καταλαβαίνοντας το... «Αλλά θέλω να είμαι σίγουρη ότι δεν θα παρασυρθείς» συνέχισε και πήρα μια βαθιά ανάσα αναποφάσιστος.

«Μπέλα» προσπάθησα αλλά εκείνη με ένα γλυκό χαμόγελο μου χάιδεψε ήρεμα το πρόσωπο μου και μου έκλεισε το στόμα με ένα τρυφερό φιλί.

«Θέλω απλά να είμαι σίγουρη ότι δεν θα παρασυρθείς» επανέλαβε χωρίς να μου δίνει το δικαίωμα της δεύτερης σκέψης και πριν προλάβω να το μετανιώσω με παρέσυρε με το πάθος της κάνοντας το φιλί της πιο απαιτητικό και τότε ξέχασα όλα τα άλλα.

Ήξερα ότι έπρεπε να σταματήσω,  ήξερα ότι θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να φρενάρω όλο αυτό το απωθημένο πάθος που με είχε ξεπεράσει... Την είχα τόσο ανάγκη... Εκείνη είχε τόσο ανάγκη εμένα,  κάθε της κίνηση,  κάθε της άγγιγμα το δήλωνε τόσο ανοιχτά... Πήρα μια βαθιά τρεμάμενη αναπνοή και τα παράτησα.

Δε μπορούσα να κάνω πίσω,  δεν είχα την δύναμη για κάτι τέτοιο,  όμως μέσα στο μυαλό μου έπρεπε να φρενάρω, έπρεπε να την προστατέψω... Τα πόδια μου λύγισαν,  άφησα το κορμί μου να παρασυρθεί προς τα κάτω και παρασέρνοντας την μαζί μου... Μόλις έκατσα στα κρύα πλακάκια του μπάνιου , την έβαλα να καθίσει πάνω στα πόδια μου.

Τα χείλια μας διψασμένα δεν έλεγαν να αποχωριστούν,  οι καρδιές μας χτύπαγαν σαν τρελές,  συγχρονισμένες σε ξέφρενους ρυθμούς και τα χέρια μας δεν σταμάταγαν να αγγίζουν κάθε σπιθαμή των κορμιών μας αναζητώντας να ξανανιώσουν αυτήν την μοναδική επαφή...Να απομνημονεύσουν για άλλη μια φορά κάθε κύτταρο του κορμιού μας και να ξυπνήσουμε ότι είχε απομείνει κοιμισμένο.

Το βάρος στην καρδιά μου ήταν τόσο μεγάλο που ένιωθα ότι από ώρα σε ώρα θα σπάσει... Το αίμα στις φλέβες μου έτρεχε καυτό και έφτανε σε κάθε άκρο του κορμιού μου καίγοντας το ολόκληρο... Δεν άντεχα άλλο,  την ήθελα σαν κολασμένος, αλλά έπρεπε να κάνω υπομονή, έπρεπε να την προστατέψω... Σαν να άκουσε την σκέψη μου,  ανασήκωσε για λίγο το κορμί της και κρατώντας στο χέρι της τον ερεθισμό μου τον καθοδήγησε ώστε να ακουμπήσει πάνω στην καυτή της είσοδο... Μόλις ένιωσα να με τυλίγει έγειρα το κεφάλι προς τα πίσω σφραγίζοντας τα μάτια μου με δύναμη ενώ με όση λογική μου είχε απομείνει προσπάθησα να μην κουνηθώ,  προσπάθησα να βρω ξανά την ανάσα μου και με ένα δυνατό βογκητό εξέφρασα όλην την έκρηξη που ένιωσα μέσα μου.

Καταλαβαίνοντας πόσο πολύ ήταν όλο αυτό για μένα,  έμεινε ακίνητη δίνοντας μου το χρόνο που χρειαζόμουν ώστε να βρω ξανά τις ισορροπίες μου... Ανοίγοντας τα μάτια μου την είδα να ασθμαίνει κοιτώντας με, με τόσο πάθος,  τόσο αγάπη που για άλλη μια φορά μου θόλωσε την κρίση μου... Το νερό ζεστό λυτρωτικό έπεφτε απάνω στο κορμί της,  οι στάλες που πετάγονταν γλιστρούσαν πάνω στο δέρμα της κάνοντας το να λαμπυρίζει... Τα μάτια της υγρά μου δήλωναν ότι δεν είχε άλλα περιθώρια... Είχε ξεπεράσει τα προσωπικά της όρια αλλά και πάλι ήταν τόσο υπομονετική... Έβαλε για άλλη μια φορά τα δικά μου θέλω πάνω από τα δικά της και αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε όλα μου τα συναισθήματα... Αφήνοντας όλα τα άλλα στην άκρη την αγκάλιασα όσο πιο τρυφερά μπορούσα και σμίγοντας για άλλη μια φορά τα χείλια μου με τα δικά της, της έδωσα το δικαίωμα να πάρει το πάνω χέρι... Δεν ήθελα να την πληγώσω,  δεν ήθελα να την προδώσω... Ήθελα μόνο να πάρει αυτό που είχε ανάγκη από μένα και της το έδωσα απλόχερα με όλην μου την καρδιά.

Το κορμί της καυτό,  αισθησιακό τριβόταν πάνω στο δικό μου... Τα χείλια μας άπληστα σβήνανε την απόσταση και  οι εκρήξεις μας εκδηλωνόντουσαν με τέτοια δύναμη που αγκομαχώντας εκφράζαμε ότι μας έπνιγε... Με κάθε μας ένωση σβήναμε κάθε πίκρα,  κάθε πόνο,  κάθε τι που έκανε τις καρδιές μας να παγώνουν και η λύτρωση ήταν τόσο κοντά, αλλά περίμενα, δεν ήθελα να της στερήσω τίποτα από όσα εκείνη αναζητούσε από μένα και ας μου ήταν σχεδόν αδύνατο να το κρατήσω άλλο... Η προτεραιότητα μου ήταν εκείνη, μόνο εκείνη.

«Σ’ αγαπώ» είπε απελπισμένα ασθμαίνοντας ενώ έγειρε την πλάτη της προς τα πίσω για να με νιώσει καλύτερα και μόλις ένιωσα τα καυτά της υγρά να με τυλίγουν δεν άντεξα άλλο και παραδόθηκα στο κάλεσμα της αφήνοντας τον εαυτό μου να εκφράσει τα ίδια της τα λόγια μέσα από κάθε μου κίνηση,  φωνάζοντας το όνομα της ξανά και ξανά αναμιγνύοντας το με τις λέξεις που τόσο είχαμε και οι δύο ανάγκη να ακούσουμε.

«Είσαι τα πάντα για μένα... ΤΑ ΠΑΝΤΑ» ξέσπασα μόλις ένιωσα ότι δεν είχα τίποτα άλλο να δώσω και κλείνοντας την στην αγκαλιά μου για άλλη μια φορά άφησα τον εαυτό μου να ξεσπάσει μαζί με εκείνην δίνοντας το δικαίωμα στα δάκρυα μου χωρίς ντροπή να ξεχειλίσουν αφήνοντας τα να με λυτρώσουν από ότι με έπνιγε τόσο καιρό.