Fly Away "59. Set Fire to the Rain"

Μόλις έκατσε στην καρέκλα της και έβγαλε το κινητό της χτύπησε το μέτωπο της με απελπισία.

«Τι έπαθες;» ρώτησα με αγωνία και την πλησίασα.

«Ξέχασα να το φορτίσω...» είπε αλλά χωρίς να τα χάνει,  πήρε γραμμή από το σταθερό και περίμενε... «Ναι παρακαλώ, θα ήθελα το τηλέφωνο της εταιρίας... Ιντερπρανετ»... πιάνοντας τα πόστιτ άρχισε να γράφει ένα νούμερο και για καλό και για κακό το απομνημόνευσα σε περίπτωση που χρειαζόταν περιμένοντας υπομονετικά να δω τι θα κάνει ενώ έκατσα στην άκρη του γραφείου της κοιτώντας την εξεταστικά.

Κλείνοντας το τηλέφωνο,  πληκτρολόγησε τον αριθμό που της είχαν δώσει και περίμενε....

«Ναι καλημέρα σας, θα ήθελα παρακαλώ να μιλήσω με τον κύριο Μάρκο Πάοραζαν...» ποιος είναι πάλι αυτός;... αναρωτήθηκα αλλά δεν μίλησα... «Όχι δεν μπορώ να περιμένω, είναι επείγον... Πείτε του ότι τον καλεί η Ιζαμπέλα Σουαν...» είπε και την κοίταξα ζαρώνοντας τα φρύδια μου με απορία... Γιατί χρησιμοποιεί το πατρικό της;;;

«Όχι δεν μπορώ να καλέσω κάποια άλλη στιγμή, ούτε να αφήσω μήνυμα...Πρέπει να του μιλήσω τώρα,  πείτε του ότι πρόκειται..» έκανε μια παύση και με κοίταξε στιγμιαία με την άκρη του ματιού της αλλά τελικά συνέχισε... «Για τον γιό του» συμπλήρωσε και χωρίς να με κοιτά άρχισε να χτυπά ρυθμικά τον στυλό της πάνω στα χαρτάκια που είχε γράψει τον αριθμό του ενώ ανέπνεε γρήγορα... Γιατί κάτι μου έλεγε ότι όλο αυτό δεν θα μου άρεσε καθόλου;;;... Περίμενα όμως υπομονετικά για να δω τι θα ακολουθήσει.

«Οκ ευχαριστώ...» είπε και περίμενε λίγο ακόμα... «Ναι Μάρκο εγώ είμαι...... Όχι και τόσο, έχω πρόβλημα και χρειάζομαι την βοήθεια σου....... Δεν μπορώ να σου πω τίποτα από το τηλέφωνο,  πρέπει να σε δω από κοντά....... Ναι μπορώ...» συνέχισε και κοίταξε για λίγο τα ρούχα της... «Μπορούμε να το κάνουμε σε μια με δύο ώρες γιατί πρέπει να τακτοποιήσω κάτι πρώτα;....... Όχι θα σου τα πω από κοντά........ Ναι ξέρω και έχω αποδεικτικά στοιχεία γι' αυτό αλλά για να την κλείσουμε μέσα........ Ναι γυναίκα είναι,  αλλά για να την κλείσουμε μέσα πρέπει να δράσουμε γρήγορα, διότι  πολύ φοβάμαι ότι αυτήν την στιγμή που μιλάμε μπορεί να προσπαθεί να διαφύγει από την χώρα........ Τάνια... Τάνια Ντενάλι...» συμπλήρωσε και έμεινα κόκκαλο... Τι είναι πάλι όλο αυτό;;;

«Δώσε σήμα να την πιάσουν και μόλις έρθω από εκεί θα σου πω ότι άλλο χρειάζεται για να αποδείξεις την ενοχή της αλλά δεν πρέπει με τίποτα να με μπλέξεις σε αυτό εντάξει;........ Οκ που θα σε βρω;...» ρώτησε και άρχισε να γράφει την διεύθυνση που της έδινε και διαβάζοντας το, το απομνημόνευσα και αυτό για καλό και για κακό... Ευτυχώς για μένα που είχα τρομερή μνήμη... Φυσικά αυτό δεν το γνώριζε ούτε εκείνη... «Όχι Μάρκο εγώ σε ευχαριστώ... Θα έρθω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα....... Αντίο» είπε και κλείνοντας την γραμμή χωρίς ακόμα να με κοιτά προσπάθησε να μαζέψει τις σκέψεις της αλλά χωρίς να πει τίποτα σήκωσε πάλι το ακουστικό και πληκτρολόγησε τον αριθμό του κινητού της Τζέσικας.

«Τζέσικα εγώ είμαι......... Μην ανησυχείς είμαι μια χαρά......... Ναι το ξέρω ότι είναι κλειστό και εγώ τώρα το πήρα είδηση........ Σε παρακαλώ θέλω να μου κάνεις μια χάρη αλλά δεν θέλω να το καταλάβει κανείς......... Πού είσαι αλήθεια;........ Τι έκανε;...» είπε αφήνοντας ένα γελάκι ρουθουνίζοντας και αμέσως άρχισε να γελάει πιο δυνατά.... «Και τώρα που είναι;........ Ναι φυσικά που αλλού........ Τέλος πάντων αυτά θα τα πούμε μετά... τώρα θέλω να πας στο γκαράζ και να πεις στον Βλαντίμ να σε πάει σπίτι... θα τους πάρω τηλέφωνο να ετοιμάσουν κάποια ρούχα για μας σε παρακαλώ φέρτα όσο πιο γρήγορα μπορείς....... Άστα μην τα ρωτάς,  δεν έχω χρόνο γι 'αυτό τώρα... πήγαινε και έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς οκ;... Α και που είσαι όπως θα έρθεις πάρε και το κλειδί σου μαζί γιατί το δικό μου κάπου το χάσαμε και δεν μπορούμε να το βρούμε....... Όχι, όχι μια και καλή όταν γυρίσεις έτσι κι αλλιώς έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας...» τόνισε περισσότερο για μένα και χαμογελώντας κούνησα το κεφάλι μου πέρα δώθε τρίβοντας τα μάτια μου με μανία... Την είχα πολύ άσχημα σε  αυτό δεν χωράει αμφιβολία  και σίγουρα δεν θα έκανε πίσω, της χρωστάω ακόμα πολλές εξηγήσεις όπως και εκείνη άλλωστε... Ποιος διάολο είναι αυτός ο Μάρκος και τι σχέση έχει εκείνη μαζί του;;;... Καταλαβαίνω ότι είναι αρχαία ιστορία και σίγουρα είναι πριν με γνωρίσει... αλλά αν έχει σχέση με την Τάνια και τον πατέρα μου γιατί δεν μου ανέφερε τίποτα γι αυτό;;;

«Εντάξει θα περιμένω, τα λέμε μετά» είπε και κλείνοντας το τηλέφωνο  με το χέρι της και άρχισε να πληκτρολογεί το νούμερο του σπιτιού μας.

«Γεια σου Κάτι μου,  τι γίνεται εκεί όλα καλά;....... Ναι το φαντάζομαι...» είπε και τρίβοντας το πρόσωπο της κουρασμένα, άφησε την αναπνοή της να βγει απογοητευμένη... «Ελπίζω να προλάβω........ Δεν ξέρω Κάτι μου έχει προκύψει κάτι εδώ και δεν έχω ιδέα πως θα εξελιχθεί........... Θα της μιλήσω εγώ, αλλά πριν μου την δώσεις σε παρακαλώ βάλε σε μια σακούλα ένα κουστούμι για τον Έντουαρτ και ένα φόρεμα ή ότι καταλαβαίνεις τέλος πάντων για μένα. Καθαρά εσώρουχα και επιπλέον βάλε και ένα σαμπουάν, ένα αφρόλουτρο και καθαρές πετσέτες,  γιατί πρέπει να αλλάξουμε.......... Δεν έχει σημασία...» αναστέναξε... «Ναι περιμένω........ Καρδιά μου όμορφη εσύ, τι κάνεις;....... Μχχμμμ........ Μχμμμ........ Αχαααααααααα.......... Όχι ματάκια μου δεν με πειράζει καθόλου αλλά δεν νομίζεις ότι πρέπει να μαζέψεις και για τα άλλα τα κοριτσάκια τίποτα;....» ποια είναι τα άλλα κοριτσάκια; Τι λένε;... Τι έχει κάνει πάλι αυτή η γυναίκα;;;.... Όλο εκπλήξεις είναι.

«Εντάξει θα πάμε να ψωνίσουμε ότι θες αλλά όχι σήμερα ματάκια μου... Βασικά γι' αυτό ήθελα να σου μιλήσω............. Όχι ματάκια μου το ξέρεις ότι η μανούλα κρατάει τον λόγο της,  αλλά έχω να κάνω μια δουλίτσα πρώτα και δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσω... Αν δεν προλάβω σήμερα θα σε πείραζε να πάμε αύριο;...» απομάκρυνε για λίγο το ακουστικό από το αυτί της , έξυσε για ακόμα μια φορά το μέτωπο της με μανία και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα συνέχισε πιο ήρεμα... 

«Όχι αγάπη μου δεν είπα να μην πάμε καθόλου... Μάζεψε εσύ ότι θες να τους πάμε και αν δεν τα καταφέρουμε σήμερα σου υπόσχομαι ότι αύριο πρωί πρωί θα πάμε........ Ναι καρδιά μου σου το ορκίζομαι... Aλλωστε μην ξεχνάς ότι έχουμε και μια αποστολή μαζί.......... Όχι ο μπαμπάς ήρθε σήμερα...» απομάκρυνε και πάλι το ακουστικό απο το αυτί της βάζοντας το χέρι της μπροστά στο στόμα της για να καλύψει το γέλιο που της προκάλεσε αυτό που της έλεγε η μικρή... Ασυναίσθητα καταλαβαίνοντας τι ήταν αυτό,  γέλασα και εγώ δαγκώνοντας τα χείλια μου αλλά μόλις οι συνέπειες των πράξεων μου, μου ήρθαν ξανά στην μνήμη μου ξαφνικά σοβάρεψα και χαμήλωσα την ματιά μου.

«Ναι θα του δώσουμε σήμερα την έκπληξη μας και αύριο θα του ζητήσουμε να μας την δώσει για να την πάμε στην Νες για να την δει και εκείνη, εντάξει;......... Αν το θέλει και εκείνος φυσικά και μπορεί να έρθει καρδιά μου............. Εντάξει οπότε θα το κάνουμε έτσι,  σήμερα θα δώσουμε την έκπληξη στον μπαμπά και θα κάτσουμε στο σπίτι να τον χαρούμε και αύριο πρωί πρωί θα πάμε να την δείξουμε και στην Νες και να της δώσουμε ότι έχεις μαζέψει για εκείνην και τα άλλα παιδάκια........... Όχι δεν είναι μαζί μου καρδιά μου αλλά μόλις τον δω θα του πω να σε πάρει αμέσως τηλέφωνο............... Και εγώ σ’ αγαπάω καρδιά μου, είσαι  όλη μου η ζωή μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό...» είπε με μια περίεργη χροιά στην φωνή της λες και την αποχαιρετούσε και για κάποιον άγνωστο λόγο , αυτό με έκανε εκείνην την στιγμή να μαγκωθώ... Κάτι σαν προαίσθημα τρύπησε την καρδιά μου και όλο μου το σώμα αντέδρασε σε αυτό αρχίζοντας να τρέμει  ενώ η καρδιά μου κόντεψε να διαλύσει το στήθος μου... Όμως δεν μίλησα,  κατάλαβα ότι η Μπέλα δεν ήθελε να μιλήσω στην μικρή για να μην της χαλάσει την έκπληξη και το σεβάστηκα παραμένοντας σιωπηλός.

«Εντάξει καρδιά μου θα τα πούμε όταν ξυπνήσεις, σε φιλώ γλυκά......... Γεια σου καρδιά μου και εγώ σ’ αγαπώ» είπε τελικά και κλείνοντας το τηλέφωνο έγειρε πίσω στην πλάτη της καρέκλας της και με ένα πονηρό χαμόγελο με κοίταγε στα μάτια χτυπώντας ρυθμικά τον στυλό της πάνω στο χαρτάκι που είχε γράψει τα στοιχεία του Μάρκου και εγώ της ανταπέδωσα το χαμόγελο με περιέργεια.

«Τι;» ρώτησα και κούνησε το κεφάλι της ακόμα χαμογελώντας πέρα δώθε κλείνοντας τα μάτια της.

«Είσαι απίστευτος» είπε και μόλις άνοιξε τα μάτια της έγειρε προς το μέρος μου και έπιασε το χέρι μου ενώ με κοίταζε σταθερά στα μάτια.

«Τι έκανα πάλι;» ρώτησα αναστενάζοντας βαριά και μου χαμογέλασε με ένα στραβό χαμόγελο αλλά δεν απάντησε.

«Ο Καρλάιλ είναι μια χαρά,  μην ανησυχείς για εκείνον... Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει» σχολίασε.

«Σου είπε που είναι;» την ρώτησα και κατένευσε.

«Πήγε στην κλινική που είναι πιο κάτω για να του σουλουπώσουν την μούρη,  αλλά μην ανησυχείς δεν έχει τίποτα το σοβαρό, εκτός από μια σπασμένη μύτη, δυο μαυρισμένα μάτια και δύο δόντια που κείτονται στο πάτωμα κατά τα άλλα χαίρει άκρας υγείας, τον είδε ο γιατρός της εταιρίας πριν φύγει»

«Έχει ώρα που έφυγε;» ρώτησα νευρικά περνώντας το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου χωρίς να την κοιτώ... Εκείνη έβαλε το χέρι της κάτω από το πιγούνι μου  και με ανάγκασε να την κοιτάξω.

«Η Τζέσικα τον ενημέρωσε πριν φύγει ότι ακούει από το γραφείο μου να σπάνε πράγματα» μου είπε με νόημα αλλά το ότι δεν μου είχε στείλει ακόμα μήνυμα ο ίδιος ή η Τάνια δεν μου άρεσε καθόλου... Σίγουρα έχει ψιλιαστεί ότι δεν θα άντεχα πολύ και ότι θα λύγιζα από την στιγμή που ψήφισα κατά... Σκατά... σκατά... τώρα πως θα καταφέρω να την κρατήσω ασφαλή;;... «Τι σκέφτεσαι;» ρώτησε και την κοίταξα στα μάτια.

«Δεν νομίζω ότι αυτό θα φτάσει για να τον ξεγελάσει...»

«Πως το λες με σιγουριά;»

«Τον ξέρω πολύ καλά τον πατέρα μου Μπέλα,  αν πραγματικά πίστευε ότι σου έκανα κακό ή ότι δεν θα κατάφερνες να με λυγίσεις. Ή θα ήταν εδώ αυτήν την στιγμή ή θα μου είχε ήδη στείλει μήνυμα» παραδέχτηκα και το σκέφτηκε για λίγο.

«Έλα να δούμε σε τι κατάσταση είναι το χέρι σου και θα δούμε τι θα κάνουμε και με αυτό» είπε τελικά και γυρίζοντας την καρέκλα της άνοιξε το τελευταίο της συρτάρι και βγάζοντας έξω ένα κουτάκι πρώτων βοηθειών, σηκώθηκε... Την μιμήθηκα και εγώ και την ακολούθησα στην τουαλέτα της.

Ανοίγοντας το φως με έβαλε να κάτσω στην λεκάνη της τουαλέτας και παίρνοντας το χέρι μου μέσα στο δικό της άρχισε να βγάζει το ύφασμα προσεκτικά από το χέρι μου... Το αίμα που είχε ξεραθεί πάνω σε αυτό έκανε δύσκολη για εκείνην αυτήν την διαδικασία προσπαθώντας πολύ σκληρά να μην με πονέσει και με κοίταξε για λίγο απολογητικά.

«Σε πονάει πολύ;» ρώτησε και κούνησα τους ώμους μου.

«Αυτήν την στιγμή είμαι τόσο αλλού που δεν καταλαβαίνω τίποτα,  περισσότερο με ενοχλεί που έχει μουδιάσει» παραδέχτηκα με έναν αναστεναγμό και παίρνοντας το οξυζενέ με κοίταξε και πάλι μ' ένα απολογητικό ύφος... «Μην το σκέφτεσαι Μπέλα, απλά κάντο» την παρότρυνα εγώ παίρνοντας μια βαθιά ανάσα για να ελέγξω τον πόνο και μόλις καθάρισε την πληγή την κοίταξε καλά καλά και έκανε μια γκριμάτσα πόνου.

«Δεν νομίζω να γλυτώσεις τα ράμματα... Πάλι καλά να λες που το γυαλί μπήκε πλάγια και με τις γάζες τουλάχιστον θα μπορέσω να σταματήσω την αιμορραγία μέχρι να σου το ράψουν»

«Έχεις κάνει και νοσοκόμα και δεν μου το έχεις πει;» την πείραξα και γέλασε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι της... Έκατσε στα πόδια μου και βάζοντας το χέρι μου να ακουμπήσει πάνω στα πόδια της συνέχισε να το περιποιείται βάζοντας μπενταντιν με μια γάζα.

«Μετά από τόσες επισκέψεις στα επείγοντα σαν παιδί, κάτι μου έμεινε» είπε γελώντας και απομακρύνοντας το μαλλί της από τον λαιμό της με το ελεύθερο χέρι μου έβαλα το πιγούνι μου πάνω στον ώμο της και παρατηρούσα τι έκανε... 

Ήταν η προσωποποίηση της ψυχραιμίας, καθάριζε και περιποιόταν την πληγή λες και το έκανε όλην της την ζωή... Ακουμπώντας το κεφάλι της πάνω στο δικό μου,  έτριψε το μάγουλο της με το δικό μου για να με παρηγορήσει και την κοίταξα ακριβώς την στιγμή που γύρισε το κεφάλι της προς το πλάι για να με κοιτάξει αφήνοντας έναν αναστεναγμό να βγει από μέσα μου...   Εκείνη μου χάρισε ένα τρυφερό χαμόγελο που έκανε την καρδιά μου να πεταρίσει... Ήταν τόσο όμορφη... Χρίστε μου πόσο λατρεύω αυτήν την γυναίκα, τα συναισθήματα που μου γεννά είναι πάντα τόσο ανεκτίμητα.

«Σε θαυμάζω τόσο πολύ» είπα με βαθιά φωνή και ζάρωσε τα φρύδια της με απορία και αναστέναξα... Άραγε θα μπορέσει ποτέ να δει ποσο σπάνιος και υπέροχος είναι ο εαυτός της;, αναρωτήθηκα αλλά τα παράτησα... «Είσαι πάντα τόσο ψύχραιμη...» συμπλήρωσα και χαμογέλασε ενώ γύρισε το κεφάλι της και πάλι στην ευθεία συνέχισε να περιποιείται την πληγή μου... «Πως μπορείς να είσαι τόσο ψύχραιμη μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα;...» ρώτησα με απορία και γέλασε σιγανά καταλαβαίνοντας ακριβώς τι θα συμπλήρωνα... «Αν ήσουν τώρα στην θέση μου, εγώ το λιγότερο που θα ήμουν ικανός να κάνω θα ήταν να ουρλιάζω από απόγνωση» συμπλήρωσα και τα γέλια της γίνανε πιο τρανταχτά καθώς έπαιρνε μερικές γάζες για να τις βάλει πάνω στην πληγή μου για να την πιέσει ώστε να σταματήσει το αίμα και κατένευσε καθώς έλεγε.

«Ωωωω είμαι σίγουρη γι 'αυτό» και αναστέναξα.

«Μπέλα το μόνο που θέλω είναι να μην μου πάθετε τίποτα» είπα παραπονιάρικα και στριφογύρισε τα μάτια της καθώς ξεφυσούσε.

«Τότε κλείσε μας σε μια γυάλα και βάλε μας σε κανένα μουσείο σαν εκθέματα» είπε σκληρά και αυτό αυτόματα με τρέλανε.

«Μπέλα...» προσπάθησα αλλά γυρίζοντας προς την μεριά μου με κοίταξε αυστηρά.

«Έντουαρτ,  άνθρωποι είμαστε όχι ρομπότ. Και θα πέσουμε και θα χτυπήσουμε και θα κοπούμε... Όλα αυτά είναι μέσα στην ζωή,  δεν μπορείς να τα αποτρέψεις όσο υπερπροστατευτικός και αν είσαι» 

«Μπέλα σε παρακαλώ κατάλαβε με» έκανα μια απελπισμένη προσπάθεια αλλά όπως  περίμενα εκείνη δεν άκουγε κουβέντα.

«Έχεις καταλάβει πόσο υστερικός έχεις γίνει;... Δηλαδή αν πάθεις εσύ τίποτα σε εμάς θα στοιχίσει λιγότερο;...» ρώτησε και αναστέναξα αποφεύγοντας για λίγο την ματιά της και εκείνη με ανάγκασε να την κοιτάξω και πάλι... «Όλα είναι μέσα στην ζωή Έντουαρτ, όσο και να τα αποφύγουμε, ακόμα και εκεί που καθόμαστε στον καναπέ μπορεί να μας συμβεί κάτι... Πρέπει να αποβάλεις από μέσα σου όλο αυτό το περιττό άγχος, δεν σου κάνει καλό» παρακάλεσε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα την κράτησα και την άφησα να βγει αργά από μέσα μου.

«Το ξέρω...» παραδέχτηκα τελικά χαμηλώνοντας την ματιά μου ηττημένος... «Αλλά δεν μπορώ να το αποφύγω... Αν σας συμβεί τίποτα και σας χάσω....» δεν μπορούσα να συνεχίσω.

«Είτε παραλογίζεσαι είτε όχι... Αν είναι να μας συμβεί κάτι θα μας συμβεί,  σε παρακαλώ,  μην πιέζεις τόσο πολύ τον εαυτό σου με το αν αυτό και αν εκείνο... Δεν αλλάζει τίποτα, το μόνο που καταφέρνεις είναι να πιέζεις και εμάς με την παράλογη  συμπεριφορά σου,  σε παρακαλώ» είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε σαν να μίλαγε σε ένα πεντάχρονο παιδάκι και αναστέναξα.

«Σ’ αγαπάω Μπέλα» κατάφερα μόνο να πω με παράπονο και εκείνη με φίλησε για να με παρηγορήσει.

«Και εγώ σ’ αγαπάω βρε μπουμπούνα μου» ανταπέδωσε διακόπτοντας το φιλί μας και άφησα ένα θλιμμένο χαμόγελο κοιτώντας την με πόνο στα μάτια.

«Μα τι μπουμπούνας» συναίνεσα και γελώντας δυνατά κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και συνέχισε να περιποιείται την πληγή μου.

«Θα μου πεις τελικά πως ξεκίνησαν όλα αυτά;» ρώτησε και τα παράτησα... Τι σημασία είχε πια και εφόσον ο πατέρας μου δεν ήταν στην εταιρία δεν ένιωθα τον φόβο μην μας ακούσει και κάνω τα πράγματα χειρότερα... Άφησα ένα απαλό φιλί πάνω στον λαιμό της και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα ακούμπησα και πάλι το κεφάλι μου πάνω στον ώμο της και άρχισα να της λέω όσα είχαν συμβεί.

«Την ημέρα της κηδείας... η Τάνια μου έστειλε ένα μήνυμα ότι θέλει να με δει... Παραξενεύτηκα στην αρχή αλλά μόλις είδα τον πατέρα μου να με κοιτάει με αυτάρεσκο ύφος λες και ήξερε ακριβώς από ποιόν ήταν το μήνυμα τα κατάλαβα όλα... Εκείνος απέσυρε την μήνυση και μετά από δεκαπέντε μέρες εκείνη αποφυλακίστηκε»

«Έπρεπε να μου το πεις Έντουαρτ, αφού ήξερες ότι τους κρατούσα στο χέρι» είπε απηυδισμένα και αυτό με έκανε να αντιδράσω.

«Με τι βρε Μπέλα;... Με την κρυφή ζωή του πατέρα μου;» την ρώτησα υψώνοντας για λίγο την φωνή μου και γύρισε ξαφνιασμένη και με κοίταξε.

«Αλήθεια δεν ξέρεις με τι τον κρατάω;» ρώτησε σοκαρισμένη και αυτό με έκανε να το σκεφτώ λίγο.

«Έχει σχέση με αυτόν τον Μάρκο που μίλαγες πριν στο τηλέφωνο;» την ρώτησα και αναστέναξε.

«Νόμιζα ότι θα έκανες την σύνδεση μόλις άκουγες το όνομα του»

«Για ποια σύνδεση μιλάς;» την ρώτησα χωρίς να καταλαβαίνω.

«Έντουαρτ με τι εκβίαζε... Εκβίαζε λέμε τώρα...» σχολίασε και αναστέναξε... «Η Τάνια τον πατέρα σου» συνέχισε και την κοίταξα εξεταστικά.

«Όχι με την κρυφή του ζωή;» ρώτησα και στριφογύρισε τα μάτια της.

«Γαμώτο έπρεπε να το καταλάβω όταν δεν αντέδρασες» αναφώνησε και γυρίζοντας ξανά μπροστά πήρε στον χέρι της τον επίδεσμο και άρχισε να δένει το χέρι μου για να τελειώσει με αυτήν την διαδικασία.

«Θα μου πεις;» επέμενα εγώ και το σκέφτηκε για λίγο... Αφού έβαλε μερικές αυτοκόλλητες ταινίες σηκώθηκε από τα πόδια μου και άρχισε να τακτοποιεί τα πράγματα της χωρίς να μιλάει... «Μπέλα» είπα και αναστέναξε ενώ  σκουπίζοντας τα χέρια της που μόλις είχε πλύνει κοίταξε για λίγο το είδωλο της στον καθρέπτη.

«Ο πατέρας σου θα πάει φυλακή» δήλωσε και την κοίταξα χωρίς να καταλαβαίνω... «Είναι μπλεγμένος στην δολοφονία του γιου του Μάρκου»

«Τι πράγμα;» αναφώνησα και αυτόματα σηκώθηκα και την ανάγκασα να γυρίσει προς το μέρος μου να με κοιτάξει... «Όταν λες είναι μπλεγμένος;» ζήτησα εξηγήσεις και μου χάιδεψε το πρόσωπο για να με ηρεμήσει.

«Δεν τον σκότωσε εκείνος,  η Τάνια το έκανε...» με διαβεβαίωσε σοβαρή αλλά με την ματιά μου της ζήταγα να μου πει όλην την αλήθεια και το έκανε... «Αλλά εκείνος ήταν αυτόπτης μάρτυρας και την καλύπτει... Μόλις πιάσουν τον έναν αυτόματα θα πιάσουν και τον άλλον,  γι' αυτό σε όρκισαν να μην μου πεις τίποτα... Γιατί ήξεραν ότι θα πραγματοποιούσα την απειλή μου από την στιγμή που πάτησε την υπόσχεση του» είπε απολογητικά και περνώντας το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου έκατσα ξανά γιατί τα πόδια μου δεν με κρατούσαν. 

Εκείνη γονατίζοντας μπροστά μου,  έκλεισε το πρόσωπο μου μέσα στα δύο ζεστά και τρυφερά της χέρια και άρχισε να με κοιτάει εξεταστικά... Ένιωθα το πρόσωπο μου να στραγγίζει και το σώμα μου ξαφνικά  να τρέμει και να κρυώνει... Πόσα ακόμα θα μάθω γι αυτόν τον άνθρωπο;... Πόσα;... Ένιωθα τόσο ντροπή που αυτός ο άνθρωπος ήταν πατέρας μου... Τόσο ντροπή.

«Έντουαρτ...» είπε αυστηρά και την κοίταξα απολογητικά... «Δεν ευθύνεσαι εσύ για τις πράξεις του...» τόνισε διαβάζοντας τις σκέψεις μου και την έκλεισα στην αγκαλιά μου για να πάρω δύναμη... «Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και πληρώνει για τα ίδια του τα λάθη... Δεν είσαι σαν και εκείνον καρδιά μου, ποτέ δεν θα μπορούσες να γίνεις... Ποτέ» με παρηγορούσε αλλά αυτό δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα, όλες μου οι πράξεις αυτόν τον καιρό δήλωναν ακριβώς το αντίθετο, την είχα πληγώσει τόσο βαθιά.

Μου χάιδευε απαλά τα μαλλιά ενώ άφηνε διάσπαρτα φιλιά πάνω στον λαιμό μου και αναστέναξα.

«Πόσο σε πλήγωσα» εξωτερίκευσα τις σκέψεις μου και απομακρύνθηκε για λίγο από κοντά μου και με κοίταξε μέσα στα μάτια χαϊδεύοντας απαλά το πρόσωπο μου.

«Πες μου» παρακάλεσε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα συνέχισα.

«Με λίγα λόγια ήθελαν να σε κάνω να με σιχαθείς,  να σε απομακρύνω από κοντά μου...» πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα... «Να σε κάνω να φύγεις... Ο... ο...» ούτε το όνομα του δεν μπορούσα να πω... «Ήθελε να σε κάνω να με χωρίσεις, δεν σε ήθελε στην εταιρία... Προσπάθησα να σου δώσω σημάδια να το καταλάβεις,  προσπάθησα να σε προειδοποιήσω Μπέλα σου το ορκίζομαι αλλά ήσουν τόσο θολωμένη που δεν τα καταλάβαινες» είπα απελπισμένα κοιτώντας την πληγωμένος και με κοίταξε ενώ το σκεφτόταν για λίγο.

«Πως;» τελικά ρώτησε και αναστέναξα.

«Ήταν πάρα πολλά αλλά για να καταλάβεις τι εννοώ θα αναφερθώ στην τελευταία μέρα πριν φύγω...» είπα και κατένευσε... «Δεν σου φάνηκε περίεργο που όταν ξύπνησες η ταινία ήταν σταματημένη ακριβώς στο σημείο που ήμασταν και οι τρεις ενώ εσύ είχες ήδη δει αυτό το κομμάτι της ταινίας;» την ρώτησα και έσμιξε τα φρύδια της με απορία.

«Που ξέρεις ότι την είχα ήδη δει;»

«Σε παρακολουθούσα από μακριά όταν εσύ δεν το καταλάβαινες» παραδέχτηκα και αναστέναξε περνώντας το χέρι της μέσα από τα μαλλιά της. Δεν ήξερε τι να σκεφτεί... «Την ώρα που προσπάθησες να με φιλήσεις πριν φύγω σε αποτράβηξα από την αγκαλιά μου και σου είπα να σταματήσεις για να μην χάσω την πτήση μου και εσύ δεν το κατάλαβες ότι σου λέω μπούρδες; Δεν κατάλαβες ότι προσπαθούσα να σου περάσω το μήνυμα,  να μην πιστεύεις ότι ακούς;» ρώτησα απελπισμένος και με κοίταξε με ένα πληγωμένο ύφος και τα παράτησα... Τι να πρωτοπίστευε πια και εκείνη;... σκέφτηκα και αφήνοντας την ανάσα μου να βγει αργά από μέσα μου , την βοήθησα να σηκωθεί και την έβαλα να κάτσει πάνω στα πόδια μου ενώ τρίβοντας της τον ώμο άρχισα να την παρηγορώ.

«Πως σου ήρθε να πας να μεθύσεις Μπέλα;... Τι σκεφτόσουνα;... Δεν σκέφτηκες τι κακό προκαλείς στο μωρό;» την ρώτησα και μόλις έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω με κοίταξε με παράπονο ενώ το σαγόνι της έτρεμε καθώς προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της που είχαν θολώσει τα μάτια της.

«Ήμουν απελπισμένη, ήθελα να δω αν θα νιαστείς έστω και λίγο για μένα και όταν μου είπες ότι δεν είχες καταλάβει καν ότι είχα φύγει....» ένας λυγμός έπνιξε τις λέξεις της.

Έβαλα το χέρι μου πάνω στο μάγουλο της και την έφερα πιο κοντά μου βάζοντας την να ακουμπήσει και πάλι πάνω στο στερνό μου... Άφησα ένα απαλό φιλί πάνω στα μαλλιά της και αφού πήρα μια ανάσα προσπάθησα να την παρηγορήσω με όποιον τρόπο μπορούσα.

«Έχουν μικρόφωνα στο σπίτι Μπέλα, παρακολουθούν κάθε μας κίνηση... Τι να σου έλεγα;...» πήρα άλλη μια ανάσα για να κατευνάσω τα συναισθήματα μου και συνέχισα πιο ήρεμα... «Δεν μπορούσα να σε ακολουθήσω γιατί εκείνοι θα το καταλάβαιναν,  αλλά έβαλα τον Τάιλερ να σας ακολουθήσει... Φυσικά ήμουν ήσυχος από την άποψη ότι ο Βλαντιμ σε παράκουσε και σε ακολούθησε αλλά μέχρι να γυρίσετε δεν ήξερα τι να κάνω, είχα απελπιστεί τόσο πολύ που την ώρα που άνοιξα την πόρτα ήμουν έτοιμος να βγω να σας ψάξω γιατί ο Τάιλερ δεν μπορούσε να μου στείλει μήνυμα και μόλις σε είδα....» κούνησα το κεφάλι μου απελπισμένα ενώ εκείνη σκούπισε τα δάκρυα της με την αναστροφή του χεριού της... Πήρε μια ανακουφιστική ανάσα και την ανάγκασα να με κοιτάξει... «Δεν είχα επιλογή Μπέλα... Υπέφερα σιωπηλά να σε βλέπω να πονάς,  αλλά δεν είχα άλλη επιλογή θέλω να με πιστέψεις» παρακάλεσα και κατένευσε χωρίς να είναι σε θέση ακόμα να μιλήσει και αναστέναξα.

Πόσο υπέφερε εξαιτίας μου;... σκέφτηκα με παράπονο και κοιτάζοντας την μέσα στα μάτια ακούμπησα απαλά τα χείλια μου πάνω στο μέτωπο της, της έδωσα ένα παρατεταμένο φιλί και την έσφιξα ξανά στην αγκαλιά μου για να την παρηγορήσω.