Fly Away "56. Pain"

«Πόσο θα ήθελα να την δει και η Νες» είπε η μικρή μου κοιτώντας με θαυμασμό άλλη μια φορά την κάρτα και την γύρισα προς την μεριά μου για να με κοιτάξει.

«Ο μπαμπάς θα έρθει αύριο... Τι λες να πάμε το απόγευμα να της την δείξουμε και αύριο που θα έρθει να του την δώσουμε;» την ρώτησα και άνοιξε διάπλατα τα ματάκια της με έκπληξη.

«Αλήθεια μπορούμε να πάμε να της την δείξουμε;» ρώτησε και κρεμάστηκε από τα χείλια μου με αγωνία.

«Φυσικά και μπορούμε καρδιά μου... Αλλά...» τόνισα και αμέσως πήρε τα πάνω της διακόπτοντας με.

«Θα πάω να μαζέψω το δωμάτιο μου... και μπορώ να πάρω και μερικά ρούχα να της τα πάω;» ρώτησε ξανά και κατένευσα.

«Θα σε βοηθήσω να διαλέξεις τα καλύτερα... και μόλις μπορέσουμε θα πάμε να της ψωνίσουμε και ότι άλλο θες να της πας» την ενθάρρυνα και τυλίγοντας τα χεράκια της γύρω από τον λαιμό μου με έσφιξε με όλη της τη δύναμη.

«Είσαι η καλύτερη μανούλα του κόσμουυυυυ» τσίριξε από την χαρά της και γέλασα δυνατά.

«Και εγώ σε αγαπάω καρδιά μου» της ανταποκρίθηκα και αφού με φίλησε πήδησε από την αγκαλιά μου και έτρεξε στο δωμάτιο της αφήνοντας με μόνη μου.

Κούνησα το κεφάλι μου ακόμα γελώντας και άρχισα να μαζεύω τον χαμό που δημιουργήσαμε.

Μόλις έβαλα την κάρτα σε έναν μεγάλο φάκελο ξεκίνησα να ανεβαίνω τις σκάλες για να πάω να την βρω, αλλά στο δεύτερο σκαλοπάτι που ανέβηκα , χτύπησε το τηλέφωνο και με γύρισε πίσω.

«Παρακαλώ;»

«Μπέλα καλημέρα η Τζέσικα είμαι» απάντησε η Τζέσικα αγχωμένη και παραξενεύτηκα.

«Καλημέρα Τζέσικα... τι συμβαίνει και είσαι τόσο νευρική;» την ρώτησα αμέσως και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Μπέλα πρέπει να έρθεις στο γραφείο... γίνεται χαμός»

«Τι συνέβη πάλι;» ρώτησα απηυδισμένη και έκατσα στον καναπέ.

«Ο “Ποσειδώνας” ναυάγησε» είπε αμέσως και έμεινα στήλη άλατος κοιτώντας το κενό.

«Πότε έγινε αυτό;» κατάφερα να πω και η Τζέσικα πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα.

«Εχθές το απόγευμα» είπε διστακτικά.

«Και γιατί δεν με ενημερώσατε;» σχεδόν τσίριξα και η Τζέσικα προσπάθησε να μπαλώσει τα αμπάλωτα.

«Ήταν εντολή του κύριου Έντουαρτ» είπε με φωνή που ίσα έβγαινε από μέσα της και έσφιξα το χέρι μου σε μπουνιά για να μπορέσω να ελέγξω τον εκνευρισμό μου... για να μην θέλει να το μάθω έγκαιρα κάτι ετοιμάζει... σίγουρα κάτι ετοιμάζει και σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό καλό.

«Χρειάζομαι λίγο χρόνο για να τακτοποιήσω το παιδί... Το συμβούλιο έχει ξεκινήσει;»

«Όχι περιμένουμε τον κύριο Έντουαρτ να έρθει» με πληροφόρησε και κοκάλωσα.

«Ο Έντουαρτ είναι καθοδών;» ρώτησα ξέπνοα και η Τζέσικα μαγκώθηκε.

«Από λεπτό σε λεπτό πρέπει να προσγειώνεται» είπε και σμίγοντας τα χείλια μου σε μια ίσια γραμμή κοίταξα το κενό ανασαίνοντας γρήγορα.

«Ποιος σε έβαλε να με ενημερώσεις τώρα;» ρώτησα μουγκρίζοντας και η απάντηση της μου έδωσε αυτό που χρειαζόμουν.

«Κανείς... εγώ το σκέφτηκα... Ήξερα ότι θα ήθελες να είσαι παρούσα στην ψηφοφορία»

«Θέλουν να το βυθίσουν» διαπίστωσα αλλά η Τζέσικα δεν απάντησε... «Έρχομαι το συντομότερο δυνατόν... Στείλε αίτηση στο υπουργείο και ετοίμασε όλα τα απαραίτητα έγγραφα που χρειάζονται για να την ανάσυρση του... Δεν θα το αφήσω αυτό έτσι... προσπάθησε να βρεις την καλύτερη προσφορά που μπορούμε να πάρουμε»

«Το έχω κάνει ήδη... τώρα περιμένω την απάντηση του υπουργείου» μου απάντησε και πήρα μια βαθιά ανάσα.

«Είσαι η καλύτερη» της είπα και πήρα μια βαθιά ανάσα... «Δεν θα αργήσω» συμπλήρωσα και κλείνοντας την γραμμή προσπάθησα να καλμάρω τα νεύρα μου πριν με δει σε αυτήν την κατάσταση η μικρή μου.

Ανεβαίνοντας απάνω άνοιξα την πόρτα και την βρήκα να είναι στο πάτωμα και να τακτοποιεί τις κούκλες της με προσοχή στην θέση τους.

«Τι κάνει η καρδούλα μου εδώ;» ρώτησα και γυρίζοντας προς το μέρος μου σηκώθηκε και έτρεξε κοντά μου ....Αμέσως γονάτισα για να είμαι στο ίδιο ύψος με εκείνην για να την κλείσω στην αγκαλιά μου και να πάρω δύναμη από την αγάπη που μου έδινε απλόχερα.

«Σου αρέσει μανούλα;;;» είπε και μου έδειξε το δωμάτιο της.

«Το έκανες τέλειο... μπράβο αγάπη μου... είμαι πολύ περήφανη για εσένα» την επαίνεσα και μου χαμογέλασε ζεστά... «Καρδούλα μου...» ξεκίνησα διστακτικά και με κοίταξε με αγωνία... «Η μαμά πρέπει να φύγει για λίγο»

«Που θα πας;» ρώτησε με απορία.

«Προέκυψε κάτι και πρέπει να πάω στο γραφείο για λίγο... αλλά θα γυρίσω πολύ γρήγορα... σου το υπόσχομαι» της είπα απολογητικά και με κοίταξε με αγωνία.

«Και θα με αφήσεις μόνη μου;»

«Όχι καρδούλα μου φυσικά και όχι... ποτέ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο»

«Και δεν θα πάμε στην Νες;»

«Σου υποσχέθηκα ότι θα πάμε και θα πάμε... Η μανούλα ποτέ δεν αθετεί τον λόγο της... το ξέρεις αυτό έτσι δεν είναι;»  την ρώτησα και κατένευσε.

«Και ποιος θα με προσέχει τώρα που θα λείπεις;»

«Τι θα έλεγες να δώσουμε και οι δύο μια δεύτερη ευκαιρία στην Ντόρα και την Κάτι;» την ρώτησα και άνοιξε τα ματάκια της με ενθουσιασμό.

«Ναι, αχ ναι μανούλα μου... σε παρακαλώ... μου έχουν λείψει πάρα πολύ... μπορούν να ξαναέρθουν;» με παρακάλεσε σμίγοντας τα χεράκια της μπροστά από το πρόσωπο της και την έκλεισα στην αγκαλιά μου.

«Αλλά θα μου υποσχεθείς ότι από εδώ και πέρα θα τις σέβεσαι και θα τις ακούς εντάξει;... αν δω ότι κάνετε τα ίδια..»

«Όχι, όχι... θα τις ακούω και δεν θα τις ταλαιπωρώ... σε παρακαλώ μανούλα... σε παρακαλώ» έλεγε παραπονιάρικα και παίρνοντας την στην αγκαλιά μου την κατέβασα στο σαλόνι ... Την έβαλα να κάτσει πάνω στα πόδια μου, πήρα το τηλέφωνο στα χέρια μου και άρχισα να πληκτρολογώ το νούμερο της Ντόρας.

«Παρακαλώ» απάντησε εκείνη μόλις το σήκωσε.

«Καλημέρα Ντόρα... η Μπέλα είμαι»

«Καλημέρα Μπέλα τι κάνεις? » μου απάντησε ζεστά και αναστέναξα.

«Έχω μια μικρή δεσποινίδα εδώ που θέλει να σου μιλήσει... μπορείς να μιλήσεις;»

«Φυσικά και μπορώ» απάντησε ξαφνιασμένη η Ντόρα και έτεινα το τηλέφωνο προς την Μαρίνα κοιτώντας την με νόημα στα μάτια.

«Ντόρα;» είπε η Μαρίνα μόλις πήρε το ακουστικό  και μόλις άκουσε την φωνή της Ντόρας πήρε αέρα και άρχισε να μιλάει ακατάπαυστα... «Ντόρα συγνώμη που σου μίλησα άσχημα... σου υπόσχομαι ότι θα είμαι καλό παιδί και θα ακούω ότι μου λες... σε παρακαλώ θα έρθεις ξανά να μου κάνεις παρέα;... μου έχεις λείψει τόσο πολύ» είπε με αγωνία στην φωνή της και μόλις άκουσε την απάντηση της Ντόρας πήρε μια ανακουφιστική ανάσα... «Και εγώ σε αγαπάω... πότε θα έρθεις;» την ρώτησε και μόλις άκουσε την απάντηση της με κοίταξε... «Μαμά πότε μπορεί να έρθει;» ρώτησε και της ζήτησα να της μιλήσω εγώ.

Της είπα να έρθει όσο πιο γρήγορα μπορούσε και μόλις η ίδια διαδικασία ακολούθησε παίρνοντας τηλέφωνο και την Κάτι ανεβήκαμε μαζί πάνω στο δωμάτιο μου, αφήνοντας την να με βοηθήσει να διαλέξω κάτι για να φορέσω... Ντύθηκα, βάφτηκα και χτένισα το μαλλί μου έτσι ώστε να πάρω δύναμη... Δεν θα τους έκανα την χάρη να με δούνε διαλυμένη σε καμία περίπτωση... Σήμερα θα τα έδινα όλα για όλα... και ή θα κέρδιζα την μάχη... ή θα έχανα μια για πάντα τον πόλεμο.

Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε... δεν μπορώ να το ανεχτώ άλλο όλο αυτό... αν έχει την αυταπάτη ότι θα τον στηρίξω σε μια τέτοια του απόφαση είναι βαθιά νυχτωμένος... Όταν συμφώνησα να τον ακολουθήσω στην εταιρία το έκανα μόνο και μόνο για να τον στηρίξω ώστε να εκπληρώσει το όραμα του... όχι να κάνει ότι έκανε μέχρι τώρα ο Καρλάιλ... Γιατί Έντουαρτ... γιατί;... Γιατί κατέστρεψες τα πάντα... ΓΙΑΤΙ;;... ούρλιαζα μέσα μου αλλά καμία απάντηση δεν ήρθε.

Μόλις έφτασα στην εταιρία η Τζέσικα με περίμενε στην είσοδο για να με ενημερώσει για τις εξελίξεις.

«Ο Έντουαρτ έχει έρθει;» την ρώτησα και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Όχι αλλά από λεπτό σε λεπτό θα είναι εδώ»

«Πήγαινε στο γραφείο και φέρε μου το λάπτοπ και ότι άλλο έχεις έτοιμο... Θα ετοιμάσω την προσφορά στο συμβούλιο... Πήραμε απάντηση από το υπουργείο;»

«Όχι ακόμα» είπε απολογητικά και κατένευσα.

«Ας μην αγχωνόμαστε έχουμε χρόνο μέχρι να γίνει η ενημέρωση... Θα τα πούμε μέσα» της είπα και βγαίνοντας από το ανσανσερ την άφησα πίσω μου ... Πήρα μια βαθιά ανάσα,  παίρνοντας όση δύναμη χρειαζόμουν και άνοιξα την πόρτα αποφασιστικά.

«Βρε βρε καλώς τα μάτια μας τα δύο» δεν έχασε καιρό ο Καρλάιλ και τον κοίταξα με μια αηδιαστική γκριμάτσα καθώς έκατσα στην θέση μου... «Πως και μας έκανες την τιμή;» ρώτησε και τον κοίταξα σταθερά στα μάτια.

«Γιατί σας έλειψα;» τον ειρωνεύτηκα και χαμογέλασε αυτάρεσκα.

«Όσο δεν φαντάζεσαι» είπε με αηδία στην φωνή του για ξεκάρφωμα αλλά ήμουν σίγουρη ότι το εννοούσε... Αυτός ο άνθρωπος... αναστέναξα... Μην ξεράσω τώρα και δεν θέλω και πολύ.

«Βλέπω ότι οι διακοπές σε ομόρφυναν... έπαιξε τίποτα καλό όσο έλειπε ο γιος μου;» συνέχισε ατάραχος ανάβοντας το πούρο του επιδεικτικά ... Ένιωσα το οξύ να αναβλύζει στο στόμα μου και με μεγάλο κόπο το κατάπια για να μην ξεράσω από την αηδία που μου προκαλούσε και μόνο που τον έβλεπα.

«Θέλω όλες τις αναφορές και όλες τις καρτέλες των αγνοούμενων καθώς και αυτών που έχουν διασωθεί» ακούσαμε την φωνή του Έντουαρτ και γυρίσαμε όλοι ταυτόχρονα να τον αντικρίσουμε... την στιγμή που έδινε της εντολές του στην κακόμοιρη γραμματέα του που έτρεχε ξέπνοη και κατακόκκινη από το άγχος της για να τον εξυπηρετήσει... Της είχε κάνει την ζωή κόλαση πότε θα τον έστελνε στο διάολο δεν ξέρω... για να είμαι ειλικρινής... απορώ πως δεν το έχει κάνει ακόμα.

Περνώντας από δίπλα μου ενώ πρόσεξα ότι με είδε με την άκρη του ματιού του ουσιαστικά έκανε σαν να μην πρόσεξε την παρουσία μου ... Μέχρι να φτάσει στην καρέκλα του η Τζέσικα ήρθε δίπλα μου και αφού μου  έβαλε  το λάπτοπ μπροστά μου, μου έδωσε τα απαραίτητα έγγραφα που χρειαζόμουν και άρχισε να με ενημερώνει ψιθυριστά.

«Κυρία Κάλεν θα μας κάνατε την χάρη να αφήσετε την ενημέρωση σας για άλλη στιγμή για να ξεκινήσουμε καμία φορά;» ρώτησε εκνευρισμένος και γύρισα με αργή κίνηση να τον αντικρίσω.

«Αν είχατε την ευγενή καλοσύνη να με ενημερώσετε όταν θα έπρεπε δεν θα ήμουν αναγκασμένη να φάω τον πολύτιμο χρόνο σας... Παρακαλώ... ξεκινήστε... δεν θα σας ενοχλήσουμε άλλο» του γύρισα πίσω με τον ίδιο τόνο που είχε χρησιμοποιήσει και με κοίταξε σμίγοντας τα φρύδια του.

«Ευχαριστώ που μου δίνετε την άδεια σας» απάντησε ειρωνικά και κοιτώντας τον Έμετ σταθερά στα μάτια μούγκρισε... «Σε ακούω»

Ο Έμετ έχασε την γη κάτω από τα πόδια του... με όλα τα στοιχεία μπροστά του και με σταθερή φωνή προσπάθησε με νύχια και με δόντια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, μάταια, γιατί ήξερε πολύ καλά ότι την είχε πατήσει άσχημα... Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται γι'αυτό το λάθος, όχι ότι δεν υποψιάζομαι αλλά λέμε τώρα ... Ο Έμετ ήταν αυτός που ήταν τώρα όμως στο μάτι του κυκλώνα και όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα απάνω του με μεγάλη προσήλωση.

Όλα εκτός από ένα... το δικό μου... Μόλις έλαβα το e-mail από το υπουργείο και πήρα την έγκριση τους ξεκίνησα μανιωδώς να ενώνω τα στοιχεία για να ετοιμάσω την πρόταση μου πριν τελειώσουν τους διαπληκτισμούς τους... Ποιος φταίει, γιατί φταίει.... Τι έφταιξε, τι δεν έφταιξε... και άλλα τέτοια που στην παρούσα φάση ήταν περιττά... γιατί στην τελική το αποτέλεσμα μετράει... και το τι θα κάνουμε τώρα που συνέβη ότι συνέβη... Αλλά λόγω της κατάστασης για μένα ήταν ιδανικό για να βρω τον χρόνο να προετοιμαστώ πριν έρθει η ώρα της ψηφοφορίας.

«Η οικονομική μας Διευθύντρια έχει να προτείνει κάποια λύση γι'αυτό ή είναι πολύ απασχολημένη για να μας κάνει την χάρη να μας αφιερώσει λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της;» ρώτησε ο Έντουαρτ και πάγωσα για λίγο σταματώντας να γράφω χαμογελώντας ειρωνικά.

«Η οικονομική σας Διευθύντρια θα έχει να σας προτείνει κάποια λύση αν της δώσετε το χρόνο που χρειάζεται για να ετοιμάσει την πρόταση της... Άνθρωπος είμαι κύριε Κάλεν όχι ρομπότ» του απάντησα χωρίς να σηκώνω την ματιά μου από το λάπτοπ και απάντηση του με έβγαλε από τα ρούχα μου.

«Αν δεν κοιτάζατε την καλοπέραση σας κυρία Κάλεν τώρα θα ήταν έτοιμη» απάντησε με δηλητήριο στην φωνή του και σταματώντας αυτό που έκανα ακούμπησα την πλάτη μου στην πλάτη της καρέκλας και τον κοίταξα σταθερά και ανέκφραστα στα μάτια σταυρώνοντας τα χέρια μου στο στήθος.

«Τζέσικα έχεις την καλοσύνη να μου φέρεις της αναφορές που σου έχω στείλει όλες αυτές τις ημέρες που έλειπα σε παρακαλώ;» ρώτησα χωρίς να σταματώ να τον κοιτάζω στα μάτια και η Τζέσικα αμέσως έτρεξε για να εκπληρώσει την επιθυμία μου.

Εγώ δεν κουνήθηκα από την θέση μου... δεν έκανα τίποτα άλλο συνέχισα να τον κοιτώ  με το ίδιο βλέμμα χωρίς να πω τίποτα άλλο... Όλο το συμβούλιο είχε διχαστεί, αλλά κανείς δεν τόλμαγε να βγάλει άχνα,  εκτός φυσικά από τον Καρλάιλ που πάντα είχε κάτι για να πει.

«Τι θα γίνει τώρα;... θα φάμε όλην την ημέρα μας περιμένοντας πότε θα τελειώσεις την ρημαδιασμένη σου πρόταση;» ρώτησε σκληρά αλλά εγώ δεν ανταποκρίθηκα... δεν γύρισα καν να τον κοιτάξω... συνέχισα να κοιτάω το Έντουαρτ και εκείνος εμένα ανέκφραστα.

Την στιγμή που η Τζέσικα μπήκε ξανά και ήρθε δίπλα μου γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της.

«Μπορείς σε παρακαλώ να πας να του τις τρίψεις στην μούρη του... Πες του ότι είναι ραβασάκι από μένα» της είπα μόνο και η Τζέσικα με κοίταξε με γουρλωμένα τα μάτια αλλά χωρίς να πει τίποτα έκανε το γύρω του τραπεζιού και του τα έδωσε.

Εγώ συνέχισα να συντάσσω την πρόταση μου χωρίς να κοιτάξω κανέναν άλλον και δεν είχα την ευκαιρία να δω την έκφραση του αλλά μέσα μου έβραζα και δεν ήθελα πολύ ακόμα για να εκραγώ... Όχι κύριε Κάλεν ως εδώ... αρκετά ανέχτηκα της μαλακίες σου.

Άνοιξα το e-mail μου και έγραψα.

“Αν τολμήσεις να μου ξαναμιλήσεις με αυτόν τον τρόπο θα με δεις έτσι όπως δεν με έχεις δει ποτέ σου... Μαλάκα”

Του έγραψα και μόλις άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο στο κινητό του σήκωσα την ματιά μου προς το μέρος του και ισιώνοντας το κορμί μου άφησα το χέρι μου πάνω στο τραπέζι και με το νύχι μου άρχισα να το χτυπώ ρυθμικά περιμένοντας.

Μόλις το διάβασε , έτριξε τα δόντια του και πετώντας το κινητό πάνω στο τραπέζι σταύρωσε τα χέρια του μπροστά γέρνοντας το κορμί του προς το τραπέζι και με κοίταξε σταθερά στα μάτια.

«Λοιπόν κυρία Κάλεν να υποθέσω ότι είσαστε έτοιμη να μας πείτε την πρόταση σας;» ρώτησε αχρωμάτιστα και ανασήκωσα το φρύδι μου ειρωνικά.

«Όχι» του απάντησα χωρίς να σταματάω να χτυπάω το νύχι μου πάνω στο τραπέζι ρυθμικά.

«Μπορούμε να μάθουμε τι ακριβώς περιμένουμε;»

«Περιμένουμε την απάντηση...» τόνισα... «Του υπουργείου» συμπλήρωσα για ξεκάρφωμα... περνώντας του το μήνυμα ότι περιμένω μια απάντηση από εκείνον και μόνο.

Παίρνοντας το κινητό του ξανά στα χέρια του με κοίταξε ειρωνικά.

«Σε αυτήν την περίπτωση πιστεύω ότι έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε ένα διάλειμμα σωστά;» ρώτησε και χωρίς να περιμένει απάντηση σηκώθηκε και βγήκε από την αίθουσα χτυπώντας την πόρτα πίσω του με δύναμη... Το συμβούλιο δεν ήξερε πως να αντιδράσει σε αυτό... Είχαμε γίνει τελείως ρεζίλι, όχι ότι ήταν η πρώτη φορά  αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου... Ήρθε η ώρα να μπουν τα πράγματα στην θέση τους... Δεν θα τον άφηνα άλλο να με μειώνει με αυτόν τον τρόπο... Η απάντηση του δεν άργησε να έρθει....

“Άντε γαμήσου που τολμάς κι όλας να με απειλείς... Ποια νομίζεις ότι είσαι;”

Έγραφε και γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου.

“ Ποια νομίζεις ότι είσαι;

Κάποτε νόμιζα ότι ήμουν το κέντρο του κόσμου σου... νόμιζα ότι ήμουν όσα ονειρεύτηκες στην ζωή και πολλά περισσότερα από αυτό... αλλά ήταν απλά λόγια στον αέρα σωστά;... που τώρα πια γίνανε στάχτες και διασκορπίστηκαν... Πόσο εύκολα ξεχνάτε κύριε Κάλεν;... Το για πάντα για σας διαρκεί μόνο έξι χρόνια;... Τόσο μόνο κράτησε η αγάπη σας για μένα;... Λυπάμαι... πραγματικά λυπάμαι για λογαριασμό σας... Γιατί κάνατε τόσο κόπο να αποδείξετε ότι δεν είσαστε ελέφαντας μάταια... Κάνατε τόσους αγώνες και τόσες θυσίες να του αποδείξετε ότι δεν είσαστε σαν και εκείνον μόνο και μόνο για να του αποδείξετε ότι είσαστε χίλιες φορές χειρότερος του... Λυπάμαι κύριε Κάλεν... πραγματικά λυπάμαι... γιατί όταν θα καταλάβετε τι χάσατε θα είναι πια αργά.

Άντε γαμήσου που τολμάς κι όλας να με απειλείς.

Πολύ ευχαρίστως... αλλά όταν το κάνω να θυμάσαι ότι εσύ το ζήτησες όχι εγώ”

Του απάντησα και κλείνοντας το e-mail μου τελείωσα την πρόταση μου πριν εκείνος γυρίσει και γύρισα προς την Τζέσικα την στιγμή που άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα.

«Σε παρακαλώ Τζέσικα... πάρε το λάπτοπ και πήγαινε να την εκτυπώσεις... Α και μην μπεις στον κόπο να την βάλεις σε φολντεράκια και άλλες τέτοιες μαλακίες και ένα συρραπτικό καλό είναι... Να μην βάζουμε και σε περιττά έξοδα την εταιρία και φαλιρίσει εξαιτίας μας» ειρωνεύτηκα ... Μόλις η Τζέσικα πήρε το λάπτοπ πήρα την τσάντα μου στα χέρια μου , έβγαλα τα τσιγάρα μου έξω , και ανάβοντας ένα, σηκώθηκα να βάλω λίγο καφέ για να καλμάρω τον εκνευρισμό μου αγνοώντας τους επιδεικτικά.