I'm in Love With An Angel "Επίλογος"

Επίλογος

«Τελειώνεις;» μούγκρισα μέσα από τα σφιχτά μου δόντια.

«Αν κάτσεις ακίνητος… μπορεί ναι, μπορεί και όχι» απάντησε εκείνη και έκανε τον εκνευρισμό μου χειρότερο.

«Έλεος… πόσο μεγάλο είναι πια;» γκρίνιαξα για πολλοστή φορά.

«Ωχουυυ πια. Σταμάτα να γκρινιάζεις. Αν συνεχίσεις έτσι θα μείνεις για πάντα μαγκούφης» με πείραξε ανασηκώνοντας τα φρύδια της παιχνιδιάρικα.

«Αλήθεια;» της γύρισα ειρωνικά.

«Αλήθεια» είπε σοβαρά χωρίς να σταματά να με βασανίζει. «Τόσο μυγιάγγιχτος και γκρινιάρης που είσαι πιστεύεις πραγματικά ότι θα βρεις κάποια να σε αντέξει;» το συνέχισε για να μου αποσπάσει την προσοχή ώστε να μην σκέφτομαι τον πόνο.

«Την έχω βρει ήδη» της γύρισα μέσα από ένα βογκητό πόνου παλεύοντας υπερβολικά σκληρά να μείνω ακίνητος.

«Μμμμ;» ρώτησε με ενδιαφέρον τελείως σοβαρή. «Καλή; Καλή; Την ξέρω;» το συνέχισε και μόλις με κοίταξε με εκείνη την παιχνιδιάρικη της ματιά σήκωσα το χέρι μου για να την προσκαλέσω κοντά μου.

«Έλα εδώ» της είπα επιτακτικά για να μου δώσει ένα φιλί να με ηρεμίσει λίγο ώστε να καταφέρω να πάρω μια ανάσα. Δεν μου το αρνήθηκε.

«Λίγο ακόμα έμεινε…» μου είπε παρηγορητικά. «Κάνε υπομονή οκ;» ένευσα θετικά για απάντηση και εκείνη χαρίζοντας μου άλλο ένα πεταχτό φιλί στα χείλι, γύρισε στην θέση της.

«Τελειώνετε;» ακούστηκε η αγριοφωνάρα του Τότο από την πόρτα και η Κλερ στριφογύρισε τα μάτια της κουνώντας το κεφάλι της αρνητικά απηυδισμένα. «Θα αργήσουμε» της υπενθύμισε.

«Τώρα» του μούγκρισε και την κοίταξα με περιέργεια μόλις το κεφάλι του αδελφού της εξαφανίστηκε.

«Ο Τότο, ανησυχεί για τον αγώνα;» ήταν απορίας άξιο.

«Όχι για το μετά» με διόρθωσε και την κοίταξα με περισσότερη περιέργεια. «Θα γνωρίσει τους γονείς της Σέλπι. Μετά τον αγώνα» εξήγησε και με αυτό ξέχασα και τον πόνο και τα πάντα.

«Εεε σταμάτα να κουνιέσαι. Δεν θα τελειώσουμε ποτέ αν συνεχίσεις έτσι» με επέπληξε σοβαρή για να σταματήσω να γελάω αλλά μόλις με κοίταξε στα μάτια άρχισε να γελάει και εκείνη.

Φτάνοντας έξω από το στάδιο όπου θα γινόταν ο φιλικός αγώνας Κικ μπόξινγκ που είχε η Κλερ, η αγωνία του Τότο εκτοξεύτηκε στα ύψη.

«Που είναι; Υποσχέθηκε ότι θα είναι εδώ πριν μπούμε μέσα» γκάριξε κοιτάζοντας γύρω του.

Ότι θα το ζούσα και αυτό, ποιος θα μου το έλεγε.

«Εδώ είναι σταμάτα επιτέλους να γκαρίζεις μας πήρες τα αφτιά» του είπε η Κλερ δείχνοντας του με την ματιά της το αυτοκίνητο της Σέλπι που μόλις έμπαινε στο παρκινγκ.

Εκείνος δεν περίμενε να παρκάρει. Τρέχοντας προς το μέρος της μας άφησε πίσω μόνους μας.

«Καλύτερα;» με ρώτησε η Κλερ με ενδιαφέρον χαϊδεύοντας απαλά το νέο μου απόκτημα.

Για απάντηση της ένευσα θετικά και γύρισα την ματιά μου προς τον Τότο. Πραγματικά έτσι όπως το πηγαίναμε θα αργούσανε και η Κλερ δεν θα προλάβαινε να κάνει προθέρμανση. Εκείνος, μόλις κατάφερε η κακομοίρα η Σέλπι να παρκάρει, της άνοιξε την πόρτα και την τράβηξε με ορμή έξω από το αμάξι. Ήθελε να της ξεβιδώσει το χέρι; Σκέφτηκα αλλά μόλις την έκλεισε στην αγκαλιά του με τέτοια τρυφερότητα που μέχρι και εγώ ανατρίχιασα άλλαξα γνώμη. Τον άτιμο. Ήξερε πώς να κερδίζει κάποιον. Αν ήθελε.

«Δεν είναι κρίμα;» ρώτησα περισσότερο τον εαυτό μου παρά την Κλερ.

«Ποιο;» ρώτησε με περιέργεια ενώ κοίταζε προς το σημείο όπου είχε καρφωθεί η ματιά μου.

«Κοίτα πόσο αταίριαστοι είναι οπτικά» συνέχισα κάτω από τον αναστεναγμό μου. «Και όμως έχουν ταιριάξει τόσο πολύ!» συνέχισα με θαυμασμό.

Πραγματικά δεν θα το πίστευα αν δεν το άκουγα από την ίδια την Σέλπι αλλά η συμπεριφορά του Τότο προς τα εκείνη ήταν ακριβώς όσα θα ζητούσε μια κοπέλα από το αγόρι της. Την αγαπούσε και ακόμα και εμείς που τους βλέπαμε απ’ έξω δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε αυτό το γεγονός.

«Δεν είναι κρίμα για μια επανάσταση να χαλάσει όλη του την εικόνα;» συνέχισα να εκφράζω τις σκέψεις μου δυνατά και γύρισε να με κοιτάξει στα μάτια.

«Είναι… αλλά ο Τότο, θα είναι πάντα ο Τότο… και όλοι τον αγαπάμε ακριβώς γι’ αυτό. Γιατί ξέρει να κερδίζει μόνο όσους πραγματικά το αξίζουν» μου απάντησε και δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω μαζί της.

«Τι λέτε πάμε;» τον άκουσα να μας ρωτά δίπλα μου και γύρισα να τον κοιτάξω.

«Υποσχέθηκα να περιμένω την μητέρα μου εδώ» τους εξήγησα και εκείνος ένευσε για απάντηση πριν γυρίσει την ματιά του προς την Κλερ.

«Θα σε περιμένω στην είσοδο» της είπε και χωρίς να αποχωρίζεται από την αγκαλιά του την Σέλπι μας άφησαν και πάλι μόνους αφού πρώτα προλάβαμε να χαιρετηθούμε μαζί της.

 «Καλή επιτυχία» της ευχήθηκα ενώ της έδινα ένα τρυφερό φιλί στα χείλια και μου χαμογέλασε.

«Έλα τώρα» με ειρωνεύτηκε. «Αυτό είναι περίπατος για μένα» σχεδόν γκρίνιαξε αλλά με καλή διάθεση.

«Αλλά πρέπει να τα περάσεις αν θες να σε ανεβάσουν στα μετάλλια» της υπενθύμισα και στριφογύρισε τα μάτια της.

«Καλά, καλά…» είπε και καλά αδιάφορα και γέλασα με την καρδιά μου.

«Η μητέρα σου» συνέχισε ενώ μου έδειξε με την ματιά της το αυτοκίνητο που έμπαινε στο γκαράζ εκείνη την στιγμή. «Πες της την καλησπέρα μου και θα σας δω μετά τον αγώνα οκ;» με ρώτησε και αφού την διαβεβαίωσα ότι θα είμαστε εδώ για να την περιμένουμε μου έδωσε άλλο ένα φιλί και έτρεξε να βρει τους προφτάσει πριν μπούνε μέσα.

«Υποσχέθηκες ότι δεν θα είναι δυνατός αγώνας» είπε κατευθείαν μόλις με πλησίασε και την τράβηξα κοντά μου για να την φιλήσω.

«Δεν φταίω εγώ που της υποσχέθηκες ότι θα έρθεις να την δεις. Άλλωστε αυτήν την έχει για πασατέμπο. Θα την αφήσει εκεί να της δώσει καμία και μετά…» η σφαλιάρα που μου έδωσε στο μπράτσο έκανε την φράση μου να κοπεί στην μέση.

Δεν άντεχε ούτε στην ιδέα ότι κάποιος θα την αγγίξει έστω και για έναν αγώνα. Την αγαπούσε τόσο πολύ.

«Έλα και θα δεις. Δεν μπορεί καμία ή μάλλον να το πω σωστά, κανένας, να τα βάλει μαζί της. Απλά πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις» της είπα παρηγορητικά ενώ έκλεινα το μάτι μου στον συνοδό της.

«Τι κάνεις αγόρι μου;» με χαιρέτησε ο Μπέντζαμιν και του ανταπέδωσα τον χαιρετισμό του με μια χειραψία.

«Με τις γυναίκες τις ζωής μου;» ρώτησα και καλά. «Υπομονή» το συνέχισα πειράχτηκα για να τσιγκλήσω λίγο παραπάνω την μητέρα μου.

«Πες μας τώρα ότι σε βασανίζουμε» τσίμπησε αμέσως και άρχισα να γελάω.

«Έχουμε λίγο χρόνο για να ξεκινήσει ο αγώνας. Θέλετε να πάρουμε τίποτα από το κυλικείο όσο θα περιμένουμε;» ρώτησα σοβαρός και αφού συμφώνησα κινήσαμε να πάμε προς τα μέσα.

Όταν άρχισε ο αγώνας η μητέρα μου σφίχτηκε και αυτόματα της έπιασα το χέρι για να της δώσω κουράγιο. Πραγματικά δεν υπήρχε κανένας λόγος να αγχώνεται όμως έπρεπε να το δει και η ίδια με τα μάτια της για να το πιστέψει.

Η Κλερ ήταν στα καλύτερα της. Απαλλαγμένη από όλα όσα της προκαλούσαν εκείνη την οργή που θόλωνε το μυαλό της και χρειαζόταν κάποιον να την σταματήσει πριν στείλει κανέναν στον άλλο κόσμο, είχε πια τον απόλυτο έλεγχο. Φυσικά σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι το δικαστήριο, ελέγχοντας όλα τα στοιχεία που καταφέραμε να μαζέψουμε για το ρεμάλι τον πατέρα μου, μας δικαίωσε πλήρως.

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε η μητέρα μου να καταθέσει τίποτα παρόλα αυτά είχε έρθει και μας υποστήριξε με κάθε τίμημα. Το όνομα μας είχε πια στιγματιστεί εξαιτίας του αλλά ποιος νοιαζόταν. Μόνο ένας ή μάλλον μια, η τελευταία του γυναίκα που πραγματικά δεν έφταιγαν σε τίποτα.

Πριν γίνει το δικαστήριο είχα πάει να την βρω αλλά εκείνη δεν με δέχτηκε. Δεν μας κατηγόρησε ποτέ για τίποτα αλλά η απουσία της έλεγε πολλά. Δεν πίστεψα ότι είχε καλύτερη τύχη από την μητέρα μου όμως και το να μείνει μόνη με δύο παιδία και τον άντρα της στην φυλακή μετά από τέτοια ξευτίλα που έφαγε δεν ήταν ότι καλύτερο.

Όπως και να είχε εγώ δεν τα παράτησα. Μαζί με την μητέρα μου, συμφωνήσαμε ότι δεν είχαμε ανάγκη τα λεφτά του και ότι το δικαστήριο αποφάσισε να μας δώσει σαν αποζημίωση εμείς φτιάξαμε μια επιταγή και τα βάλαμε όλα εκεί, στο όνομα της. Όταν της χτύπησα την πόρτα και της εξήγησα τον λόγο όπου την ήθελα τα έχασε. Δεν ήξερε τι να πει. Ο πόνος της εκφραζόταν σε όλο της το πρόσωπο αλλά δεν το δέχτηκε. Ήταν πολύ υπερήφανη για να το κάνει. ‘Το μόνο που θέλω…’, μου είχε πει τότε. ‘Είναι να μην ξεχάσεις ότι έχεις και αδέλφια’. Μόνο αυτό την ένοιαζε και φυσικά δεν το ξέχασα.

Από εκείνη την ήμερα, πέρα που έφτιαξα έναν λογαριασμό στο όνομα των αδελφών μου στην περίπτωση που θα το χρειαζόταν για όταν έφτανε η δική τους σειρά να σπουδάσουν κάτι, δεν αμέλησα και το να τους επισκέπτομαι σε κάθε ευκαιρία. Μέχρι που μια μέρα η μητέρα μου και εκείνη συναντήθηκαν. Φυσικά το είχα κάνει επίτηδες αλλά δεν το αποκάλυψα ποτέ σε καμία από τις δύο τους. Σκέφτηκα ότι θα είχαν πολλά να πουν, πολλά να μοιραστούν και δεν είχα πέσει έξω. Όταν άρχισαν να μιλάνε ξέχασαν τελείως την ύπαρξη μου και για να τους το κάνω πιο εύκολο, πήρα τα αδέλφια μου μαζί μου και τις αφήσαμε μόνες.

Μετά από εκείνη την ημέρα, όλα άρχισαν σιγά-σιγά να παίρνουν τον δρόμο τους. Με την Κλερ, ακόμα, δεν είχαμε τίποτα σίγουρο. Δεν ζούσαμε καν μαζί, όμως ήξερα ότι μια μέρα θα κατάφερνε ξανά να εμπιστευτεί τον εαυτό της και να αφεθεί. Απλά χρειαζόταν χρόνο και υπομονή. Τα διέθετα και τα δύο. Τόσο ήταν η αγάπη μου για εκείνη.

«Σήμερα έκανα το πρώτο μου τατουάζ» είπα άξαφνα προς την μητέρα μου και εκεί που ήταν αφοσιωμένη στον αγώνα γύρισε παραξενεμένη να με κοιτάξει.

«Τι σχέδιο έκανες;» ρώτησε με πραγματική περιέργεια ξεχνώντας για λίγο τον αγώνα.

«Δεν έκανα σχέδιο. Έγραψα μια φράση» της είπα και γύρισα να κοιτάξω τις αναδράσεις της.

«Η οποία λέει;» με παρότρυνε να συνεχίσω.

“I'm in Love With An Angel”