Fly Away "71. A Thousand Years"

Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στο αγαπημένος μας ζευγάρι που μέσα από το μεγάλο τους πάθος βρήκαν το άλλο τους μισό και με μεγάλους αγώνες και στις πιο αντίξοες συνθήκες οι ίδιοι γίνανε πιο δυνατοί και ενωμένοι κατάφεραν να παλέψουν και να κερδίσουν την απόλυτη ευτυχία όπως την άξιζαν για να ζήσουν μαζί τον μεγάλο έρωτα... την μεγάλη αγάπη... και την ήρεμη ζωή όπως την ονειρευόντουσαν.

Επίσης είναι αφιερωμένος σε όλους εσάς που είσαστε πάντα δίπλα μου διαβάζοντας τις ιστορίες μου και στηρίζοντας με με τα τόσο υπέροχα σχόλια σας δίνοντας μου την δύναμη που χρειάζομαι για να συνεχίζω... Ένα ευχαριστώ δεν φτάνει για να σας εκφράσω την πραγματική μου ευγνωμοσύνη που νιώθω μέσα μου για σας... Καλή ανάγνωση και εύχομαι αυτό το τέλος να σηματοδοτήσει μια νέα και καλύτερη αρχή... Απολαύστε το.

«Κοιμήθηκε» ψιθύρισε η Μπέλλα και κατένευσα ενώ σηκώθηκα για να την κρατήσω στην αγκαλιά μου ώστε να μπορέσει η Μπέλλα να σηκωθεί πιο άνετα.

Μόλις την σκέπασα και της έδωσα ένα απαλό φιλί έκλεισα το φως και άρχισα να ξεμακραίνω για να πάω στο δωμάτιο μας.

«Μπαμπά;» με σταμάτησε η Μαρίνα μου και γύρισα προς το μέρος της.

«Σ’ αγαπάω» είπε το φασολάκι μου και την κοίταξα με λατρεία.

«Και εγώ σ’ αγαπάω φασολάκι μου» της ανταπέδωσα και μόλις έκλεισε τα ματάκια της, κράτησα την πόρτα και βγαίνοντας από το δωμάτιο την έκλεισα πίσω μου απαλά και κίνησα για το δωμάτιο μας.

Η Μπέλλα είχε ήδη ξεντυθεί και φορώντας μόνο τα εσώρουχα της …Έσκυψε να πάρει από το συρτάρι της την πιτζάμα της και αμέσως το θέαμα με έκανε να συγκλονιστώ.

Στις μύτες τον ποδιών μου πριν προλάβει να σηκωθεί την συγκράτησα από τους γοφούς της και ακουμπώντας την ακριβώς στο πιο κατάλληλο σημείο την άφησα να νιώσει όλη την αναστάτωση που μου είχε προκαλέσει... Εκείνη άφησε ένα γελάκι και μίλησε και καλά προσβεβλημένα.

«Ελπίζω αυτό που νιώθω να μην είναι κανένα οπλισμένο όπλο γιατί αυτήν την φορά δεν θα διστάσω να πατήσω την σκανδάλη μόλις το πάρω από στα χέρια μου» επανέλαβε πειραχτικά τα λόγια που μου είχε πει την πρώτη μέρα που την είχα γνωρίσει και γέλασα δυνατά.

«Σου μοιάζει για όπλο;» της απάντησα όπως της είχα απαντήσει και εκείνη την ημέρα και ισιώνοντας το κορμί της ακούμπησε το κεφάλι της πάνω στον ώμο μου και τρίφτηκε ναζιάρικα.

«Μμμμ δεν ξέρω» είπε παιχνιδιάρικα συνεχίζοντας το παιχνίδι της και γυρίζοντας το κορμί μου ακούμπησα πάνω στο έπιπλο και παρασέρνοντας την μαζί μου την έβαλα να ακουμπήσει απάνω στο σημείο που με έκαιγε περισσότερο … Παραμέρισα τα μαλλιά της στο πλάι, αφήνοντας τα χείλια μου πάνω στον καυτό λαιμό της και άρχισα αχόρταγα να γεύομαι την γλυκιά της επιδερμίδα.

«Δεν φαντάζεσαι πόσο μου έχεις λείψει» μουρμούρισε ενώ τριβόταν απάνω μου τρέμοντας ανεπαίσθητα από την έξαψη που ένιωθε.

«Ένας μήνας έμεινε καρδιά μου... θα περάσει» την παρηγόρησα και εκείνη αναστέναξε βαριά.

«Και σαράντα μέρες» συμπλήρωσε παραπονιάρικα ενώ βόγκηξε την στιγμή που δάγκωσα απαλά τον λοβό του αυτιού της.

«Θα περάσουν καρδιά μου» είπα και τεντώνοντας το κορμί της το κόλλησε απόλυτα πάνω μου κάνοντας με να βογκήξω.

«Μην σταματάς» παρακάλεσε παραπονιάρικα,  το είχε τόσο ανάγκη όσο και εγώ όμως μέχρι να γεννήσει έπρεπε να κάνουμε υπομονή αλλά δεν της χάλασα χατίρι.

Με μια σταθερή πορεία από τον λοβό του αυτιού της μέχρι τον ώμο της και πάλι πίσω άφηνα καυτά και υγρά φιλιά πάνω στην επιδερμίδα της ενώ την άγγιζα σε όλο της το κορμί ψηλαφίζοντας το σπιθαμή προς σπιθαμή αγκομαχώντας... Εκείνη ανταποκρινόταν στο κάλεσμα μου τόσο μοναδικά όπως πάντα,  λικνίζοντας το κορμί της πάνω στο δικό μου, ενώ άφηνε  ηδονικά βογκητά να σπάνε την σιωπή μέχρι που ένα δυνατό χτύπημα στην κοιλιά της,  την έκανε να τεντωθεί και να προσγειωθεί στην πραγματικότητα.

«Όχι τώρα Άντονι... ο μπαμπάκας έχει δουλίτσα» είπε πειραχτικά χαϊδεύοντας το σημείο που το ποδαράκι του μικρού μου τινάχτηκε και γέλασα αυθόρμητα.

«Το καλό που του θέλω να ηρεμήσει πριν μου μπλαβιάσει τον Τζιούνιορ» σχολίασα εγώ και η Μπέλλα γέλασε δυνατά.

«Έχουμε μια ιδιαίτερη προτίμηση προς τον συνονόματο ή είναι ιδέα μου;» ρώτησε πειρακτικά και αφήνοντας ένα απαλό φιλί πάνω στην βάση του λαιμού της χαμογελώντας, την ανάγκασα να με κοιτάξει.

«Είναι τόσο μικρούλης,  φοβάμαι γι αυτόν... όχι όμως για το όνομα» είπα σοβαρός και με κοίταξε με λατρεία στα μάτια χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου παρηγορητικά.

«Όλα θα πάνε καλά» είπα απαλά φιλώντας με τρυφερά στο στόμα και κατένευσα.

«Το ξέρω καρδιά μου,  απλά μου είναι αδύνατον να σταματήσω να ανησυχώ γι αυτά» είπα απολογητικά με πόνο στην ματιά μου δηλώνοντας ανοιχτά πόσο με τρομοκρατεί η ιδέα να συμβεί κάτι σε εκείνα ή στην Μπέλλα μου.

«Πως το κάνεις αυτό;» ρώτησε με περιέργεια.

«Ποιο;» ρώτησα πίσω χωρίς να καταλαβαίνω.

«Μιλάς πάντα γι αυτά με τόσο πάθος, τόσο αγάπη, χωρίς καν να τα έχεις γνωρίσει... Εντάξει για μένα είναι πιο εύκολο να συνδεθώ μαζί τους από την στιγμή που τα νιώθω, είναι κάπως διαφορετικό και δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια... αλλά για έναν άντρα είναι πολύ σπάνιο να νιώσει τα ίδια συναισθήματα που νιώθει η μάνα όσο τα μωρά είναι ακόμα μέσα στην κοιλιά» εξήγησε και γέλασα ενώ της χάιδευα τρυφερά το μάγουλο.

«Δεν χρειάζεται να τα γνωρίσω ή να τα αγκαλιάσω ή να περιμένω την ανταπόκριση τους πρώτα για να τα αγαπήσω Μπέλλα γιατί πολύ απλά είναι δικά σου κομμάτια και αυτό είναι το μόνο που χρειάζομαι για να τα αγαπήσω με πάθος όπως ακριβώς αγαπάω εσένα» είπα με ειλικρίνεια και πεταρίζοντας τα μάτια της άρχισε να δακρύζει.

«Είσαι τόσο καλός για να είσαι αληθινός» εξωτερίκευσε την σκέψη της και φιλώντας την βαθιά συνέχισα.

«Αγαπώ τα παιδιά μας όσο τίποτα στην ζωή μου, είναι όλη μου η ζωή... Θα τα αγαπούσα το ίδιο ακόμα και αν δεν ήμουν εγώ ο βιολογικός τους πατέρας γιατί είναι δικά σου κομμάτια... Ακόμα και η Νες που δεν είναι καν παιδί μας είναι δικό σου κομμάτι Μπέλλα και την αγαπώ όσο αγαπώ και τα παιδιά μας και ελπίζω όσο τίποτα να τελειώσει όλη αυτή χαρτούρα για να την έχουμε για πάντα κοντά μας... Αλλά ο τρόπος που αγαπώ εσένα...» αναστέναξα και άφησα στην ματιά μου να αντικατοπτριστούν όλα όσα ξεχείλιζαν από μέσα μου... «Δεν νομίζω τα λόγια να φτάνουν για να εκφράσουν τα πραγματικά μου αισθήματα... Χωρίς εσένα είμαι μια σταγόνα στον ωκεανό,  δεν υπάρχω Μπέλλα... Είσαι όλη μου η ζωή,  όλο μου το είναι,  ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου που αν σπάσει δεν θα υπάρχει γυρισμός για μένα... Σ’ αγαπάω όσο δεν αγάπησα ποτέ κανέναν άλλον στην ζωή μου,  είσαι τα πάντα για μένα... ΤΑ ΠΑΝΤΑ» τόνισα όπως πάντα έκανα εννοώντας κάθε λέξη ξεχωριστά και το σαγόνι της άρχισε να τρέμει.

«Φίλα με» κατάφερε να πει ξεψυχισμένα με τρεμάμενη φωνή γυρίζοντας όλο της το κορμί προς το μέρος μου και χωρίς δισταγμό σφράγισα τα χείλια της και μέσα από αυτό το φιλί δώσαμε ο ένας στον άλλον όλη την αγάπη που νιώθαμε μέσα μας με όλο το πάθος που μας είχε κυριεύσει.

Τα χέρια της κατηφόρισαν προς το τελείωμα της μπλούζας μου και διαβάζοντας τις προθέσεις της προσπάθησα με τρόπο να την επαναφέρω στην πραγματικότητα.

«Σε παρακαλώ... θέλω μόνο να σε νιώσω» παρακάλαγε χωρίς να σταματά να με φιλάει και δεν μπορούσα να της το αρνηθώ.

Βοηθώντας την, πέρασα την μπλούζα πάνω από το κεφάλι μου και μόλις έμεινα γυμνός από την μέση και πάνω με τα ακροδάχτυλα της άρχισε να αγγίζει κάθε σπιθαμή του κορμιού μου κάνοντας με να αγκομαχώ από την επιθυμία και την αναστάτωση που μου προκαλούσε, αλλά βάζοντας την υγεία της πάνω από τα θέλω μου έκανα υπομονή.

Με κοίταξε για μια στιγμή και μόλις της χάιδεψα το πρόσωπο με άρπαξε από το λάστιχο της φόρμας και άρχισε να με σέρνει αποφασιστικά.

«Μπέλλα» προσπάθησα να την σταματήσω και με κοίταξε αυστηρά ανασηκώνοντας το φρύδι της με την έκφραση... θα με ακολουθήσεις με το καλό ή με το άγριο;

Αυτή η γυναίκα είναι να μην βάλει κάτι στο μυαλό της,  αν το κάνει την πάτησες... Σκέφτηκα και κουνώντας το κεφάλι μου απηυδισμένα ξεκόλλησα το σώμα μου από το έπιπλο και την ακολούθησα μέχρι το κρεβάτι.

Με προσγείωσε πάνω στο κρεβάτι και μόλις ξάπλωσε δίπλα μου βάζοντας το χέρι της πάνω στο στερνό μου έμεινε για λίγο να με κοιτάει... Αυτόματα το χέρι μου βρέθηκε πάνω στα μαλλιά της και ανταποδίδοντας το βλέμμα της περίμενα υπομονετικά να κάνει αυτό που είχε εκείνη ανάγκη.

Έγειρε αργά και βασανιστικά το πρόσωπο της προς το δικό μου και μόλις τα χείλια της ακούμπησαν πάνω στα δικά μου τρίφτηκαν τόσο απαλά που με έκανε να λιώσω... Το κορμί μου πήρε αμέσως φωτιά και βάζοντας το χέρι μου πάνω στο μάγουλο της πήρα μια βαθιά ανάσα για να ελέγξω τα συναισθήματα μου... Δεν έπρεπε να παρασυρθώ αλλά και εκείνη το έκανε τόσο δύσκολο γαμώτο.

Μετά από ένα βαθύ και αισθησιακό φιλί τα χείλια της άρχισα να κατηφορίζουν... Το χέρι της πιο γρήγορο από τα χείλια της γλίστρησε μέσα από το παντελόνι της φόρμας μου και το εσώρουχο μου και μόλις βρήκε το αντικείμενο του πόθους της το τύλιξε με το καυτό της χέρι και με έστειλε στον παράδεισο.

«Ω Χριστέ μου» αναφώνησα τεντώνοντας το κορμί μου αγκομαχώντας και κατεβάζοντας το παντελόνι μου μαζί με το εσώρουχο μου πιο χαμηλά συνέχισε πιο επιθετικά και με απογείωσε.

Τα χείλια της καυτά χάραζαν πύρινα μονοπάτια ενώ το χέρι της δεν σταματούσε να μου χαρίζει απόλαυση βογκώντας και αγκομαχώντας ηδονικά δηλώνοντας μου ανοιχτά το πόσο και η ίδια τον απολάμβανε και αυτό έφτανε για να με κάνει να εκραγώ.

Αιφνιδιάζοντας με,  κατέβηκε ακόμα πιο χαμηλά και ακουμπώντας τα υγρά της χείλια πάνω στο σημείο που την είχα περισσότερο ανάγκη με όλο το πάθος που την είχε κυριεύσει με έκανε να ξεπεράσω τον ίδιο μου τον εαυτό... Ο οργασμός μου με έκανε να τρανταχτώ ολόκληρος ενώ αγκομαχώντας φώναζα ξανά και ξανά το όνομα της.

Μόλις ένιωσε ότι δεν είχα τίποτα άλλο να δώσω, με άφησε για λίγο να χαλαρώσω πηγαίνοντας προς την τουαλέτα και μόλις γύρισε με ένα βρεγμένο αχνιστό πανάκι... άρχισε να με καθαρίζει και να με περιποιείται τόσο τρυφερά, σαν να ήμουν το παιδί της και με την ανάσα μου ακόμα να χάσκει έμεινα να την κοιτώ... Χριστέ μου είναι τόσο όμορφη.

Το πανάκι πέρασε πάνω από το σημάδι που ήταν κάτω από τα πλευρά μου και μόλις το κοίταξε αναστέναξε ενώ σκύβοντας το φίλησε τρυφερά.

«Έλα εδώ» την παρότρυνα παίρνοντας το πανάκι από το χέρι της και αφήνοντας το στο πάτωμα σήκωσα την φόρμα μου μαζί με το εσώρουχο μου.

Μόλις ξάπλωσε δίπλα μου την φώλιασα μέσα στην αγκαλιά μου και εκείνη αμέσως έκρυψε το κεφάλι της πάνω στο στήθος μου ενώ τα δάκρυα της έτρεχαν καυτά πάνω στα μάγουλα της. Της φίλησα την κορυφή του κεφαλιού της και χαϊδεύοντας το μπράτσο της παρηγορητικά, την άφησα να ηρεμήσει χωρίς να πω τίποτα... Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα κατάφερνε ποτέ να το ξεπεράσει... Όσο και να την διαβεβαίωνα ότι δεν ήταν δικό της λάθος, εκείνη πάντα θεωρούσε υπεύθυνο τον εαυτό της για όσα πέρασα εκείνο το βράδυ.

>>> Έντουαρτ αναμνήσεις <<<

«Που είναι αυτός;... Έντουαρττττ» ακούσαμε την τσιρίδα της Άλις και αφήνοντας απαλά την Μπέλλα έτρεξα να την προλάβω πριν εξοστρακίσεις τελείως.

«Εδώ είμαι παιδί μου, σταμάτα να ουρλιάζεις» της είπα ενώ την πρόλαβα την ώρα που έφτασε στην τραπεζαρία και κλείνοντας με στην αγκαλιά της τρέμοντας άρχισε να μιλάει ακατάπαυστα.

«Έχεις ιδέα τι πέρασα εξαιτίας σου;... Πως μπόρεσες να μου το κάνεις αυτό;... Δεν με σκέφτηκες καθόλου;... Η τρομάρα που πέρασα όταν κόντεψα να σε χάσω εξαιτίας του άθλιου του πατέρα σου δεν ήταν αρκετή;... Έπρεπε να με κοψοχολιάσεις και δεύτερη φορά;» έλεγε μέσα από τους λυγμούς της τρέμοντας και η φωνή της Μπέλλας μας απέσπασε την προσοχή.

«Εξαιτίας ποιανού;» ρώτησε ενώ μας πλησίαζε.

«Μπέλλα;» είπε η Άλις ξεψυχισμένα ξεμακραίνοντας από την αγκαλιά μου.

«Εξαιτίας ποιανού;» επανέλαβε η Μπέλλα επιτακτικά περιμένοντας μια απάντηση.

«Μπέλλα καρδιά μου μην ταράζεσαι σε παρακαλώ...» έκανα μια προσπάθεια να την ηρεμήσω πλησιάζοντας την αλλά η Άλις είχε τόσο θυμό και αγανάκτηση μέσα της που δεν υπολόγισε ούτε την κατάσταση της.

«Δεν φτάνει που τον έστειλες στην παγίδα θανάτου ζητάς και τα ρέστα από πάνω;» την ρώτησε σκληρά και την κοίταξα προειδοποιητικά αλλά ήταν πολύ μακριά για να καταλάβει το οτιδήποτε.

«Στην παγίδα θανάτου;» ρώτησε η Μπέλλα χωρίς να καταλαβαίνει.

«Άλις αρκετά, η Μπέλλα έχει αμνησία» τόνισα για να την σταματήσω και η Άλις με κοίταξε με πληγωμένο ύφος.

«Τι σημαίνουν όλα αυτά;» απαίτησε η Μπέλλα.

«Ηρέμησε καρδιά μου... Όλα τελείωσαν,  μην ταράζεσαι με αυτά» προσπάθησα να την καθησυχάσω αλλά εκείνη δεν το έβαζε κάτω.

«Για ποια παγίδα θανάτου μιλάει;» απαίτησε εξηγήσεις και αναστέναξα κοιτώντας την Άλις με το βλέμμα, σε ευχαριστώ για το τίποτα και εκείνη ανασήκωσε το φρύδι της απροκάλυπτα, δηλώνοντας καθαρά ότι δεν την έχει συγχωρέσει γι αυτό και δεν την λυπάται όποια και να είναι η κατάσταση της.

«Τον έστειλες στην μυστική κρύπτη του Άντονι για να πάρει τα στοιχεία που είχε μαζέψει για να ενοχοποιήσουν την Τάνια και τον πατέρα του» ενημέρωσε η Άλις την Μπέλλα κοιτώντας με σταθερά στα μάτια προκαλώντας με να την σταματήσω.

«Άλις... δεν ήταν δικό της το λάθος αλλά δικό μου... Σταμάτα να την κατηγορείς άδικα» είπα με πείσμα αλλά δεν την έπειθα.

Η Μπέλλα κοίταζε το κενό σε μια προσπάθεια να θυμηθεί κάτι δαγκώνοντας τα χείλια της ενώ τα μάτια της πηγαίνανε πέρα δώθε με αργό ρυθμό σαν να διάβαζε ένα βιβλίο και η Άλις την πλησίασε και μόλις στάθηκε μπροστά της η Μπέλλα έκανε ένα βήμα πίσω αμυντικά.

«Δεν καταλαβαίνω» είπε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι της και η Άλις αναστέναξε.

«Έδωσες στην γιαγιά μας να φυλάξει το δαχτυλίδι σου,  της είπες ότι αν πάθεις κάτι θα βοηθήσει τον Έντουαρτ να ενοχοποιήσει τον πατέρα του, αλλά αυτό το δαχτυλίδι τον κατέστρεψε... Τον οδήγησες μέσα από ένα παραμύθι να βρει το κρησφύγετο του Άντονι και αυτό κόντεψε να του στερήσει την ίδια του την ζωή... Πάλι καλά να λέμε που στέκεται στα πόδια του... Πάλι καλά να λέμε που επέζησε μετά από τόσα χειρουργεία... Πως μπόρεσες να του το κάνεις αυτό;... Τι σκεφτόσουν όταν τον καθοδηγούσες μέσα σε αυτήν την παγίδα θανάτου» την ρώτησε με πόνο και δακρύζοντας η Μπέλλα άρχισε να κουνάει το κεφάλι της πέρα δώθε με απελπισία... Δεν άντεχα να την βλέπω έτσι.

«Μπέλλα μου...» είπα απαλά και την ανάγκασα να με κοιτάξει κρατώντας το πρόσωπο της μέσα στα δύο μου χέρια... «Δεν φταις εσύ καρδιά μου» προσπάθησα να την καθησυχάσω αλλά μέσα στην ματιά της έβλεπα ότι κάτι σαν αναλαμπή την έκανε να σκέφτεται πιο γρήγορα συνδυάζοντας τα γεγονότα.

«Το δαχτυλίδι;... Ποιο δαχτυλίδι;» ρώτησε και ξεφυσώντας την άφησα για λίγο και έτρεξα στο δωμάτιο μας... Πήρα τα δύο δαχτυλίδια από την κοσμηματοθήκη της και έτρεξα ξανά κάτω.

«Αυτό είναι της γιαγιάς μου...» είπα δίνοντας της το δαχτυλίδι και μόλις το πήρε στα χέρια της άρχισε να το κοιτάει ερευνητικά... «Σου το έδωσα την ημέρα που παντρευτήκαμε... Προσπάθησα να σου περάσω ότι δεν έχει καμία αξία για μένα ενώ αντιθέτως ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου... Εκτός ότι είναι κειμήλιο από την γιαγιά μου,  είναι ή ήταν να πω καλύτερα εφόσον πλέον εκπλήρωσε την αποστολή του και το κλειδί μιας θυρίδας που μου άφησε κληρονομιά η γιαγιά μου»

«Μην φοβάσαι τον γιο μου,  ότι χρειάζεται ο Έντουαρτ για να τον κρατήσει σε απόσταση από εσάς είναι φυλαγμένο μέσα στην καρδιά μου... Αν την ακολουθήσει θα τον φυλάει για πάντα από τον άκαρδο τον γιο μου» είπε η Μπέλλα και κοίταξα την Άλις αλλά εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά,  οπότε ήταν κάτι που είχε πει μόνο στην Μπέλλα.

«Σου το είχε πει η γιαγιά μου;» τόλμησα να ρωτήσω και με κοίταξε ζαρώνοντας τα φρύδια της με απορία.

«Δεν ξέρω αν ήταν η γιαγιά σου, αλλά θυμάμαι ότι κάποια κυρία μεγάλη σε ηλικία με διαβεβαίωνε ότι αυτά που έκρυβε μέσα στην καρδιά της;» είπε ερωτηματικά.

«Εννοούσε την θυρίδα» συμπλήρωσα εγώ και κατένευσε.

«Θα σε κρατάγανε ασφαλή από τον πατέρα σου...Γιατί εγώ να σε στείλω κάπου με κίνδυνο την ζωή σου να πάρεις περισσότερα στοιχεία... Δεν έχει λογική»

«Στα λόγια μου έρχεσαι» σχολίασε σκληρά η Άλις και η Μπέλλα την κοίταξε με απορία.

«Ποιος είναι ο Άντονι;» την ρώτησε και η Άλις με κοίταξε για λίγο.

«Ήταν φίλος σου, τον σκότωσε ο πατέρας μου» είπα εγώ και αυτό την αιφνιδίασε... Κάθε φορά που αναφερόμασταν στον πατέρα μου εκείνη έτρεμε από φόβο... Τον ... δεν έχω λόγια ούτε να τον χαρακτηρίσω πια...  πρέπει να της έκανε πολλά περισσότερα από όσα μας είπε για να φοβάται τόσο πολύ και μόνο που ακούει το όνομα του.

«Το δεύτερο δαχτυλίδι;» ρώτησε και απλώνοντας το χέρι μου μπροστά άνοιξα την χούφτα μου και μόλις το είδε έκανε ένα βήμα πίσω.

«Όχι...» είπε αυτόματα κουνώντας αρνητικά το κεφάλι της με πείσμα... «Όχι δεν μπορεί...» συνέχιζε και μας κοίταζε απελπισμένη... «Σου έδωσα εγώ αυτό το δαχτυλίδι;» ρώτησε τρεμάμενα χωρίς να το πιστεύει.

«Το βρήκα μέσα στο φάκελο που μου είχε αφήσει η γιαγιά μου» της επιβεβαίωσα και πιάνοντας το κεφάλι της κρατήθηκε από το τραπέζι για να μην σωριαστεί κάτω και ανοίγοντας την καρέκλα που ήταν δίπλα της αμέσως την βοήθησα να κάτσει …Γονάτισα και  την κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια ενώ της απομάκρυνα τα δάκρυα από το πρόσωπο της.

«Τι συμβαίνει καρδιά μου... τι θυμήθηκες;» έκανα μια προσπάθεια και εκείνη με κοίταξε με ένα πονεμένο βλέμμα.

«Πήγες...» προσπάθησε να πει και κατένευσα πριν ολοκληρώσει την φράση της... «Και έφτασες στους υπολογιστές;» ρώτησε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα κατένευσα και πάλι... «Τι πήγε στραβά;» ρώτησε και ανασήκωσα τους ώμους μου.

«Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος... Μέχρι την στιγμή που έφτασα στους υπολογιστές όλα ήταν σωστά αλλά μετά ξέμεινα από ιδέες... Έλεγες να σβήσω το φως αλλά δεν έβρισκα κανέναν διακόπτη και μέσα στην απελπισία μου κούνησα το ποντίκι του υπολογιστή που ήταν ανοιχτός...» κατένευσε επιβεβαιώνοντας ότι είχα κάνει το σωστό και συνέχισα... «Πάτησα σε ένα φάκελο και τότε βγήκε μια χαζογκόμενα στην οθόνη και λέγοντας της βλακείες που είπε τα φώτα κλείσανε» είπα και με κοίταξε διστακτικά.

«Δεν βρήκες την καρδιά;» ρώτησε ξέπνοα κουνώντας τα μάτια της γρήγορα απελπισμένα.

«Την βρήκα αλλά είχα ήδη αρχίσει να αντιγράφω τον φάκελο που είχα ανοίξει και νομίζω ότι αυτό ήταν η μοιραία κίνηση που με πήρε μαζί της» είπα και την κοίταξα για να μου το επιβεβαιώσει …Εκείνη έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να συγκεντρωθεί σε μια προσπάθεια να θυμηθεί ξανά τι έπρεπε να κάνει... Άνοιξε τα μάτια της και κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

«Δεν μπορώ να θυμηθώ... θυμάμαι μόνο την καρδιά... Το δαχτυλίδι στο φως σχημάτιζε μια καρδιά αν το κέντριζες σωστά... αυτό θυμάμαι»

«Ακολούθα την καρδιά μου... τόνιζες» της επιβεβαίωσα και κατένευσε.

«Τι ήταν κρυμμένο;» ρώτησε.

«Ένα mini disk με αρχεία που ενοχοποιούν πολύ κόσμο»

«Και ποιος το έχει τώρα αυτό;» ρώτησε και ο Μάχελ μας πλησίασε.

«Είναι σε ασφαλή χέρια στο FBI» την ενημέρωσε και γύρισε προς το μέρος του και τον κοίταξε για λίγο.

«Ένα λεπτό...» αναφώνησε και προσπάθησε να ενώσει τα κομμάτια του πάζλ που γύριζαν μέσα στο μυαλό της... «Είπες ότι αντέγραψες φάκελο;» με ρώτησε και κατένευσα... «Ποιον;»

«Έναν που έλεγε απάνω “5 Λεπτά μόνο”» της είπα και πάλι προσπάθησε να θυμηθεί αλλά απογοητεύτηκε πολύ γρήγορα.

«Γαμώ την αμνησία μου γαμώ... γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ» έλεγε απελπισμένη κλείνοντας το κεφάλι της μέσα στα χέρια της και ο Μάχελ της απέσπασε την προσοχή.

«Περιείχε ένα βίντεο από την ημέρα της δολοφονίας του Άντονι και πολλά άλλα αρχεία που ακόμα προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε μάταια... Ήταν εξαιρετικός σε αυτό που έκανε,  αλλά είχαμε την ελπίδα να μας βοηθήσεις να βρούμε μια άκρη σε αυτόν τον χαμό» είπε και η Μπέλλα τον κοίταξε σοκαρισμένη.

«Να σας βοηθήσω να βρείτε μια άκρη;» ρώτησε ξέπνοα... «Πως;»

«Είχες πει στον Έντουαρτ ότι γνώριζες τι περιείχαν τα αρχεία»

«Τα γνώριζα;» με ρώτησε και ανασήκωσα του ώμους μου.

«Είπες ότι ήταν καλύτερο να μην τα ξέρω... Όσα λιγότερα ήξερα τόσο πιο ασφαλής θα ήμουν» της είπα και αυτό την μπέρδεψε για λίγο.

«Τα έχω χαμένα» είπε και πιάνοντας το κεφάλι της αναστέναξε βαριά.

«Καρδιά μου όμορφή μην ζορίζεις το κεφάλι σου με αυτά... Σιγά σιγά θα επέλθει η μνήμη σου και τότε θα μπορέσουμε να το ξεκαθαρίσουμε... Σε παρακαλώ είσαι ήδη πιεσμένη» προσπάθησα αλλά εκείνη δεν με άκουσε.

«Κάτι μου διαφεύγει... Κάτι μου τόνιζε ότι δεν πρέπει να δει κανείς αλλά τι;... Αυτό που βρήκες ή αυτό που αντέγραψες;... δεν μπορώ να θυμηθώ» συνέχισε τρίβοντας το μέτωπο της σπασμωδικά.

«Μπέλλα σε παρακαλώ ηρέμησε θα πάθεις τίποτα,  δεν χρειάζεται να το θυμηθείς τώρα» παρακάλεσα και σηκώθηκε σαν ελατήριο όρθια και αυτόματα έκανα το ίδιο και εγώ.

«Πρέπει να το δω... Που το έχετε πρέπει να το δω» είπε στον Μάχελ και σε μένα ταυτόχρονα κοιτώντας μας με τρόμο στα μάτια.

«Το έχω στο αυτοκίνητο... Το κουβαλάω πάντα μαζί μου για καλό και για κακό και πάντα είμαι μαζί με τους χάκερ που προσπαθούν να το αποκωδικοποιήσουν για να τους ελέγχω σε περίπτωση που βρούνε κάτι» είπε ο Μάχελ σοβαρός και η Μπέλλα κατένευσε.

«Μπορείς να μου το φέρεις να το δω;» ρώτησε και ο Μάχελ αμέσως πήγε προς την έξοδο και η Μπέλλα γύρισε προς το μέρος μου.

«Κούνησες τα βιβλία... ποια στιγμή» ρώτησε και την κοίταξα απολογητικά.

«Πάνω στα νεύρα μου πέταξα μερικά κάτω»

«Ποια στιγμή Έντουαρτ;... Πριν ανοίξει η πόρτα ή μετά;» επέμενε και αναστέναξα περνώντας το χέρι μου μηχανικά μέσα από τα μαλλιά μου.

«Πριν» είπα και έπιασε τον λαιμό της τρομοκρατημένα ανοίγοντας το στόμα της διάπλατα από την έκπληξη.

«Χριστέ μου... Πες μου ότι δεν πείραξες την αριστερή πλευρά» είπε ασθμαίνοντας και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Μόνο την βιβλιοθήκη που ήταν από την μεριά της εισόδου που μπήκα» είπα και πήρε μια ανάσα.

«Τότε που έκανες το λάθος;» ρώτησε και την κοίταξα αιφνιδιασμένος.

«Δεν ενεργοποίησα τον μηχανισμό την στιγμή που αντέγραψα τον φάκελο;» ρώτησα και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Όχι αντέγραψες τον σωστό φάκελο, είμαι σίγουρη γι αυτό... Δεν καταλαβαίνω  που έκανες το λάθος;... Είσαι σίγουρος ότι δεν πείραξες την αριστερή πλευρά της βιβλιοθήκης;» ρώτησε ξανά και κούνησα το κεφάλι μου θετικά.

«Τότε τι πήγε στραβά;» αναρωτήθηκε και έκατσε ξανά βαριά στην καρέκλα απελπισμένη.

«Μπέλλα άκουσε με» της είπα όσο πιο απαλά μπορούσα γονατίζοντας μπροστά της... «Και να βρούμε τι πήγε στραβά δεν θα αλλάξει πλέον τα γεγονότα... Εγώ είμαι καλά, οι ένοχοι είναι οι περισσότεροι στην φυλακή, με εξαίρεση έναν που δεν θα αργήσει πολύ να τον πιάσουμε...» τόνισα εννοώντας τον πατέρα μου... «Εσύ είσαι εδώ, είσαι ασφαλής... Μην ζορίζεις άλλο το μυαλουδάκι σου με όλα αυτά σε παρακαλώ... Σκέψου το μωρό... σκέψου εσένα» της έλεγα όσο πιο πειστικά μπορούσα και εκείνη κατένευσε και κοίταξε προς την Άλις απολογητικά.

«Δεν θα τον έστελνα ποτέ αν δεν ήξερα ότι θα τα καταφέρει» είπε απολογητικά και κοίταξα την Άλις με νόημα στα μάτια και εκείνη ξεφυσώντας τα παράτησε.

«Κόντεψα να τον χάσω Μπέλλα... Ξέρεις τι βαρύ πλήγμα ήταν αυτό για μένα;» την ρώτησε με σπασμένη φωνή και η Μπέλλα άρχισε να δακρύζει.

«Δεν μπορώ να θυμηθώ το γιατί... Συγγνώμη» είπε η Μπέλλα και η Άλις την πλησίασε και την έκλεισε στην αγκαλιά της.

«Σημασία έχει ότι είσαστε καλά» την καθησύχασε και ο Μάχελ μπαίνοντας στο δωμάτιο μου έτεινε το δισκάκι που είχα αντιγράψει και τους παρότρυνα να πάμε στο γραφείο μου.

Μπαίνοντας μέσα η Μπέλλα το κοίταξε ξαφνιασμένη και την άφησα να περιεργαστεί τον χώρο ενώ εγώ πήγα προς γραφείο μου για να ανοίξω τον υπολογιστή.

«"Ραμσής, Τόμος Α΄ - Ο γιος του φωτός" του ΖΑΚ ΚΡΙΣΤΙΑΝ» μουρμούρισε αφηρημένα χαϊδεύοντας την ράχη του βιβλίου και της χαμογέλασα την στιγμή που εκείνη γύρισε προς την μεριά μου.

«Ήθελες να το πάρεις όταν γυρίζαμε από το Παρίσι αλλά δεν είχες προλάβει» της επιβεβαίωσα και εκείνη γύρισε την ματιά της προς το βιβλίο και το έβγαλε αφηρημένα από την θέση του και άρχισε να το ξεφυλλίζει.

Έβαλα το δισκάκι μέσα στο DVD player και μόλις το άνοιξα η Μπέλλα άφησε το βιβλίο στην θέση του και ήρθε κοντά μου... Έκατσε στην καρέκλα του γραφείου , βγάζοντας ένα επιφώνημα πόνου και την στιγμή που την κοίταξα αγχωμένα,  μου χαμογέλασε θλιμμένα και με έναν αναστεναγμό... Πήρε το ποντίκι στα χέρια της και άρχισε να σκαλίζει τα αρχεία.

Όταν βρήκε το βίντεο δίστασε και με κοίταξε για λίγο αλλά μετά το άνοιξε και άρχισε να το κοιτάει... Όσο οι σκηνές εξελισσόντουσαν,  εκείνη γούρλωνε τα μάτια της περισσότερο από την έκπληξη και μόλις έφτασε στο σημείο του πυροβολισμού πήρα την πρωτοβουλία και το σταμάτησα και εκείνη έπεσε στην αγκαλιά μου κλαίγοντας.

«Σσσσς... καρδιά μου ηρέμησε» προσπάθησα μάταια να την σταματήσω και τότε ξέσπασε.

«Με κορόιδεψε, μου είπε ψέματα» έλεγε μέσα από τα αναφιλητά της και όλοι κοιταχτήκαμε μεταξύ μας χωρίς να καταλαβαίνουμε.

«Ποιος καρδιά μου σε κορόιδεψε;» τόλμησα να ρωτήσω και εκείνη σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε απελπισμένα.

«Ο Άντονι με κορόιδεψε» είπε με σπασμένη φωνή.

«Δεν καταλαβαίνω» της είπα ειλικρινά και εκείνη γυρίζοντας την σκηνή πίσω μου έδειξε την πόρτα που μπήκε ο πατέρα μου.

«Κοίτα πίσω του» είπε και κοιτώντας καλύτερα είδα στο βάθος να φαίνονται οι βιβλιοθήκες που ήταν στο δωμάτιο που είχα πάει.

«Είναι οι ίδιες βιβλιοθήκες;» ρώτησα μπερδεμένος.

«Δεν το είχα δει ποτέ αυτό το δωμάτιο,  αλλά οι βιβλιοθήκες είναι από το κρησφύγετο του» είπε απελπισμένα... «Τα δωμάτια ήταν πίσω από τις βιβλιοθήκες, από πια έξοδο βγήκες;» ρώτησε και μόλις της περιέγραψα σε πιο σημείο άνοιξε η πόρτα έπιασε πάλι το κεφάλι της... «Δεν καταλαβαίνω... Έκανε τα πάντα σωστά τι πήγε λάθος;... Θα τρελαθώ» έλεγε και κοιτώντας ξανά το βίντεο προσπαθούσε να βρει μια λογική σε όλα αυτά.

«Μπέλλα τι περιέχουν μέσα τα αρχεία αυτά;» δεν άντεξε ο Μάχελ και την ρώτησε και εκείνη κούνησε το κεφάλι της γελώντας θλιμμένα.

«Παιχνίδια και ταινίες» απάντησε και την κοιτάξαμε όλοι μας σαστισμένοι.

«Το βίντεο ήθελα να αντιγράψεις...» εξήγησε... «Δες...» συνέχισε και πληκτρολογώντας διάφορους κωδικούς και κάνοντας κινήσεις που δεν είχα ιδέα πως τα έκανε όλα αυτά τα άνοιξε, μας τα έδειξε και πράγματι δεν περιείχε τίποτα άλλο παρά μόνο αυτά που προείπε.

«Πως ήξερες πως να το αποκωδικοποιήσεις;» ρώτησε ο Μάχελ και εκείνη με κοίταξε δειλά.

«Μου έκανε μερικά μαθήματα» είπε και της χαμογέλασα ενθαρρυντικά.

«Γιατί είπες ότι σε κορόιδεψε ο Άντονι»

«Με διαβεβαίωσε ότι δεν ξέρει κανένας άλλος που βρίσκεται η κρύπτη και δολοφονήθηκε μέσα εκεί και ο Καρλάιλ με την Τάνια βγήκαν μόνοι τους ενώ το δαχτυλίδι του το έχω εγώ... Μαζί φύγαμε εκείνην την ημέρα και μου ζήτησε να το φυλάξω αλλά την επόμενη μέρα έμαθα ότι τον δολοφόνησαν... Το άλλο;... Γιατί ο Καρλάιλ και η Τάνια πήραν το πτώμα του από εκεί,  ενώ θα μπορούσαν να το αφήσουν μέσα και να φύγουν... Άρα ήξεραν τι έκρυβε... Δεν έχει λογική Έντουαρτ... ή ο Καρλάιλ ή η Τάνια έχουν δικό τους δαχτυλίδι αλλιώς δεν θα μπορούσαν να βγουν χωρίς αυτό... γιατί να θέλουν το δικό μου;»

«Νομίζω ότι έχω απάντηση σε αυτό» είπε ο Μάχελ και τον κοιτάξαμε ταυτόχρονα... «Ήταν μόνο ένας υπολογιστής ανοιχτός όταν μπήκε ο Έντουαρτ μέσα... αυτό είναι σωστό;» την ρώτησε και με κοίταξε.

«Ποιος;»

«Αυτός που ήταν δίπλα στον εκτυπωτή στα δεξιά» της απάντησα και το σκέφτηκε για λίγο.

«Ο κάθε υπολογιστής είχε διαφορετικά αρχεία;» ρώτησε την Μπέλλα και κατένευσε... «Και τους άφηνε όλους ανοιχτούς;» την ξαναρώτησε και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Τους έκλεινε όλους...» είπε απορροφημένη στις σκέψεις της... «Θέλανε να πας...» συνέχισε... «Γι αυτό αφήσανε το υπολογιστή που περιείχε το βίντεο μέσα... Ήθελαν να το δεις πριν...» η ανάσα της κόπηκε στην μέση και σμίγοντας τα χείλια της σε μια ίσια γραμμή έσφιξε τα χέρια της σε μπουνιές.

«Και πως θα ήξερα τι να βρω αν ήταν όλοι κλειστοί Μπέλλα... Δεν μου είχες αφήσει κανένα στοιχείο,  δεν θα προλάβαινα τον χρόνο αν δεν ήταν ανοιχτός» είπα και εκείνη με κοίταξε με ένα πονεμένο βλέμμα.

«Δεν υπήρχε χρόνος,  ήταν μόνο για εκφοβισμό... Μόνο αν μετατόπιζες τα βιβλία στην αριστερή μεριά ενεργοποιούσε τον μηχανισμό Έντουαρτ... τα 5 λεπτά μόνο ήταν για να σε οδηγήσω στον φάκελο» είπε και την κοίταξα σαν χαζός.

«Και στην πρώτη είσοδο;»

«Το ίδιο... Αν δεν προλάβαινες τον χρόνο θα πέφτανε οι τοίχοι και θα άνοιγε η πόρτα για να βγεις έξω» εντάξει τώρα έμεινα μαλάκας... «Γι αυτό και δεν σταμάτησε ο χρόνος την στιγμή που έφτασες για να σε προειδοποιήσει ότι είναι μόνο μια φάρσα τα 5 λεπτά... Η κοπέλα έλεγε καθαρά ότι αν κάνεις το σωστό θα σου πει που να το βρεις»

«Μόλις έβγαλα το δισκάκι όμως με προειδοποίησε ότι ο χρόνος μου τελείωνε και μου απέμεινε μόνο ένα λεπτό Μπέλλα και δεν το πρόλαβα»

«Ποιο ήταν το σωστό Μπέλλα;» ρώτησε η Άλις και την κοίταξε.

«Να μην μετακινήσεις τα βιβλία και ο Έντουαρτ δεν τα μετακίνησε» της απάντησε και ο Μάχελ μας έδωσε τις απαντήσεις που τόση ώρα αναζητάγαμε.

«Του έστησαν  παγίδα» είπε και γυρίσαμε προς το μέρος του... «Προφανώς έχουν αδειάσει από τους υπολογιστές ότι τους ενδιέφερε και το αφήσανε μόνο για να παγιδέψουν ή εσένα ή τον Έντουαρτ» είπε και γέλασα απρόθυμα.

«Μάλλον εμένα» είπα και αναστέναξα.

«Πως μπόρεσε» αναφώνησε η Μπέλλα τρέμοντας... «Μου υποσχέθηκε...» συνέχισε και την κοιτάξαμε όλοι μαζί και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα συνέχισε... «Υποσχέθηκε ότι θα σε αφήσει ήσυχο» είπε απελπισμένα.

«Ποιος Μπέλλα;» ρώτησε ο Μάχελ και εκείνη δάκρυσε και γυρίζοντας προς τον υπολογιστή άρχισε πάλι να πληκτρολογεί κάτι κωδικούς και μόλις βρήκε το βίντεο που έψαχνε τον άνοιξε και μας άφησε να το δούμε.

Στο βίντεο αυτό ήταν η ίδια και ο πατέρας μου σε μια καφετέρια... Η Μπέλλα τρομερά νευρική ενώ ο πατέρας μου την ζαχάρωνε απροκάλυπτα...

«Λοιπόν κούκλα... τι λες... είσαι μέσα;» ρώτησε ο πατέρας μου και εκείνη τον κοίταζε απελπισμένα.

«Γιατί μου το κάνετε αυτό;» τον ρώτησε προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα της και εκείνος γέλασε αυτάρεσκα.

«Γιατί ξέρω πόσο αγαπάς τον γιο μου και δεν θέλεις να τον δεις σε κανένα χαντάκι» είπε ο πατέρας μου και κοκαλώσαμε όλοι μας.

«Τον αγαπάω;... Σοβαρευτείτε λίγο... Εντάξει παραδέχομαι ότι τον γουστάρω αλλά τον αγαπάω;» απάντησε και ο πατέρας μου γέλασε ειρωνικά.

«Μην κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου κούκλα γιατί δεν με πείθεις... Λέγε τώρα θα το κάνεις;»

«Δεν σας καταλαβαίνω, για τον ίδιο σας τον γιο μιλάμε... Πως μπορείτε να σκέφτεστε έτσι... Ο Άντονι πέθανε,  εγώ δεν είμαι χάκερ για να ξέρω πως να τα ξεκλειδώσω» είπε αλλά δεν τον έπεισε.

«Έλα τώρα κούκλα μεταξύ μας μιλάμε» της είπε ο πατέρας μου και εκείνη έκλεισε τα μάτια της και έτριψε το μέτωπο της σπασμωδικά.

«Ποια αρχεία θέλετε;» τον ρώτησε και εκείνος παίρνοντας την απάντηση που ήθελε άρχισε να της δίνει οδηγίες.

«Πότε έγινε αυτό;» ρώτησα ξέπνοα την στιγμή που σταμάτησε το βίντεο και με κοίταξε απολογητικά.

«Πριν έρθουμε στο Λας Βέγγας» είπε και έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

«Και του έδωσες πρόσβαση στα αρχεία του Άντονι;» ρώτησε ο Μάχελ και εκείνη πήρε ένα αμυντικό ύφος.

«Τι άλλο να έκανα,  θα τον σκότωνε» είπε και της έτριψα τον ώμο παρηγορητικά, αλλά πριν ειπωθεί κάτι άλλο το κινητό του Μάχελ χτύπησε και εκείνος απάντησε αμέσως.

«Κατάλαβα, Κατάλαβα» είπε πριν κλείσει την γραμμή και γύρισε προς την μεριά μας... «Η Τάνια απέδρασε... Μήπως είναι κάτι που θες να συμπληρώσεις;» ρώτησε την Μπέλλα και εκείνη κατένευσε.

«Ξέρω που θα πάει» απάντησε κάτω από τον αναστεναγμό της... «Ο Καρλάιλ απαίτησε να την κρατήσει ο Τζέικ δύο μέρες σπίτι του μέχρι να γυρίσει το Τζετ να την πάρει για να την πάει στην Ατλάντα»

«Και ο Καρλάιλ;» ρώτησε ο Μάχελ και τον κοίταξε με περιέργεια.

«Τι ο Καρλάιλ;» τον ρώτησε χωρίς να καταλαβαίνει.

«Που είναι γνωρίζεις;»

«Που να ξέρω εγώ που είναι;... υποτίθεται ότι θα ερχόταν στην Ατλάντα μαζί μου... Υπέθεσα ότι θα ήταν ήδη στο Τζετ όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο» είπε ειλικρινά και ο Μάχελ το σκέφτηκε για λίγο.

«Στο Τζετ εκτός από το προσωπικό δεν ήταν κανένας άλλος» μας ενημέρωσε... «Είσαι σίγουρη ότι δεν κρύβεις τίποτα άλλο» είπε υποψιασμένος.

«Τίποτα άλλο σας το ορκίζομαι... Αυτά είναι όλα όσα ξέρω» είπε αμυντικά και τον κοίταξα έντονα στα μάτια και εκείνος κατένευσε.

«Εντάξει δεν θα σε πιέσω άλλο, αλλά οτιδήποτε άλλο θυμηθείς θα σε παρακαλέσω να μην το κρύψεις... Όσο εκείνος είναι ελεύθερος κινδυνεύετε και οι δύο» τόνισε και η Μπέλλα κατένευσε.

«Α και κάτι ακόμα...» συμπλήρωσε και την κοίταξε σταθερά στα μάτια... «Ποιος βιντεοσκοπούσε την συνομιλία σας;» ρώτησε και η Μπέλλα κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Κανείς» είπε ειλικρινά... «Είχα βάλει το κινητό μου στο απέναντι τραπέζι και ζήτησα από το γκαρσόνι να πατήσει το σταρτ μόλις θα έβλεπε τον Καρλάιλ να κάθετε στο τραπέζι που καθόμουν εγώ» απάντησε και ο Μάχελ γέλασε με θαυμασμό.

«Νομίζω ότι ο Άντονι σε είχε εκπαιδεύσει καλά» τόνισε περισσότερο χτυπώντας της ότι δεν τον ξεγελάει και εκείνη χαμογέλασε με ένα στραβό χαμόγελο και ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα.

«Τι σημαίνει αυτό;» ρώτησα και ο Μάχελ μου χτύπησε την πλάτη φιλικά.

«Θα σας αφήσω να τα πείτε» είπε μόνο και την στιγμή που έφυγε γύρισα προς την Μπέλλα και εκείνη χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου,  μου έδωσε ένα φιλί στα χείλια και εγώ την κοίταξα προειδοποιητικά.

«Έλα να πάμε μέσα και θα σου πω... παραπονιάρη» είπε περιπαχτικά και σηκώθηκε από την καρέκλα της και μαζί με την Άλις γυρίσαμε στο σαλόνι και μας εξήγησε τα πάντα......

Πράγματι δεν ήξερε ότι ο Καρλάιλ είχε πρόσβαση στην κρύπτη γι αυτό και δεν μπορούσε να πιστέψει πως ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός από την στιγμή που έκανα όλα τα βήματα σωστά... Αλλά ενώνοντας τα στοιχεία,  καταλάβαμε ότι εκείνοι πείραξαν το σύστημα για να μην προλάβω να βγω, καταστρέφοντας μαζί με μένα και ότι άλλο η Μπέλλα δεν τους είχε δώσει ώστε να μην τα ανακαλύψει κανένας άλλος.

Ο Άντονι όλα τα χρόνια που ήταν μαζί την εκπαίδευε και πριν πεθάνει η Μπέλλα είχε καταφέρει να γίνει μια ικανή χάκερ αλλά η ίδια ήθελε να αφήσει αυτήν την ζωή πίσω της γι αυτό και δεν το αποκάλυψε σε κανέναν, μιας και που υποτίθεται ότι το ήξερε μόνο ο Άντονι.

Όταν ο πατέρας μου της αποκάλυψε ότι ήξερε για την σχέση της με τον Άντονι και το τι έκαναν μαζί δεν ήξερε πως να ξεφύγει από τα δεσμά του... Όταν την εκβίασε με την ζωή μου , τότε εκείνη υποχώρησε και τους έδωσε ένα μέρος της δουλειάς του Άντονι που στην ουσία εκείνοι ποτέ δεν καταφέρανε να κάνουν τίποτα με αυτό... Αλλά μετά τον γάμο μας,  όταν τον εκβίασε ότι θα αποκαλύψει ότι ξέρει, ο πατέρας μου έκανε λίγο πίσω και περίμενε την τέλεια στιγμή ώστε να δράσει ξανά,  η οποία και ήταν ο θάνατος της γιαγιάς μου.

Όσα μου είπε στο γραφείο ήταν αλήθεια... Ο Άντονι ποτέ δεν της αποκάλυψε τα πραγματικά ονόματα όσων εμπλεκόντουσαν για να την προφυλάξει γι αυτό και δεν ήξερε τον Καρλάιλ και την Τάνια πριν ο πατέρας μου την εκβίασε και όλον αυτόν τον καιρό η ίδια ήξερε ότι η Τάνια ήταν η δολοφόνος και όχι ο πατέρας μου... Γι αυτό και σοκαρίστηκε μόλις είδε το βίντεο. Όσες φορές πήγε μετά τον θάνατο του Άντονι στην κρύπτη ήταν μόνο με τον πατέρα μου... Κατάφερε να το κωδικοποιήσει και να το κρύψει μαζί με τα υπόλοιπα αρχεία που περιείχε ο φάκελος αλλά δεν κατάφερε ποτέ να το δει.

Και μετά από αυτό το ξεκαθάρισμα όλα πήραν τον δρόμο τους και αρχίσαμε και πάλι να ζούμε την ζωή μας όπως ακριβώς μας άξιζε αρμονικά περιμένοντας υπομονετικά να έρθει η γέννηση του Τσάρλι μας για να μας ολοκληρώσει... Την ημέρα όμως που η Μπέλλα μου γέννησε το σαμιαμίδι μας, κάτι αναπάντεχο ήρθε να μας ξελαφρώσει μόνιμα.

Ήμασταν στο δωμάτιο της και χαζεύαμε τον μικρούλη μας αμίλητοι να κοιμάται μέσα στην αγκαλιά της Μπέλλας μου μέχρι που χτύπησε η πόρτα.

«Καλησπέρα Έντουαρτ... Μπέλα» είπε ο Μάχελ και τον κοιτάξαμε... «Έμαθα τα νέα... συγχαρητήρια» συμπλήρωσε και του χαμογελάσαμε ταυτόχρονα.

«Ευχαριστούμε Μάχελ... Έλα μέσα μην στέκεσαι στην πόρτα» τον παρότρυνε η Μπέλλα αλλά εκείνος το αρνήθηκε και κοίταξε προς το μέρος μου.

«Μπορώ να σε απασχολήσω λίγο;» με ρώτησε και αμέσως η Μπέλλα τον κοίταξε έντονα.

«Τον βρήκατε;» τον ρώτησε και εκείνος κοίταξε εμένα.

«Ναι» απάντησε και η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει ζωηρά... «Το ίδιο του σώμα τον πρόδωσε...» συμπλήρωσε και καθώς τον κοιτάξαμε με απορία εκείνος συνέχισε... «Έπαθε έμφραγμα,  είναι στον δεύτερο όροφο» μας ενημέρωσε και γέλασα νευρικά.

«Δεν ήξερα ότι είχε καρδιά» σχολίασα περνώντας το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου αναποφάσιστος για το πως πρέπει να νιώσω γι αυτό.

«Δεν έχει πολλές ώρες» τόνισε ο Μάχελ και τον κοίταξα αιφνιδιασμένος... «Αν θες να το δεις...» συνέχισε και κοίταξα την Μπέλλα και εκείνη βάζοντας το χέρι της πάνω στο δικό μου με κοίταξε παρηγορητικά.

«Δεν ξέρω αν θέλω να τον ξαναδώ» δήλωσα κοιτώντας την και εκείνη κατένευσε και γύρισε προς την μεριά του Μάχελ.

«Μπορώ να τον δω εγώ;» τον ρώτησε και γούρλωσα τα μάτια μου από την έκπληξη.

«Μπέλλα» προσπάθησα να την μεταπείσω αλλά εκείνη με κοίταξε με το ύφος ότι δεν δέχεται αντίρρηση γι αυτό.

«Αν το θες...» είπε ο Μάχελ και τον κοίταξα προειδοποιητικά και μου ανταπέδωσε το βλέμμα χαμογελώντας μου... «Έντουαρτ είναι στα τελευταία του, δεν μπορεί να κάνει τίποτα και από την άλλη οι αστυνομικοί που τον φιλάνε δεν πρόκειται να τον αφήσουν να την πειράξει» μου είπε και κοίταξα ξανά την Μπέλλα

«Είσαι σίγουρη γι αυτό;» την ρώτησα και κατένευσε... «Θα έρθω μαζί σου» είπα αποφασιστικά και αφού φωνάξαμε μια νοσοκόμα να κάτσει με το μωρό αφήσαμε τον Τάιλερ στο δωμάτιο για να το προσέχει και βάζοντας την Μπέλλα σε καροτσάκι κινήσαμε για το δωμάτιο του.

Πράγματι όταν τον είδαμε ήταν σε άθλια κατάσταση... Το πρόσωπο του χλωμό και η ανάσα του έβγαινε με δυσκολία... Μόλις μας είδε,  μας κοίταξε ανέκφραστος χωρίς να μιλάει... Η Μπέλλα αφού έριξε μια ματιά προς το μέρος μου πρώτα, σηκώθηκε από το καροτσάκι που καθόταν και τον πλησίασε... Έσκυψε προς το μέρος του και άρχισε να του ψιθυρίζει... Ότι και να του έλεγε είχε αντίκτυπο απάνω του και όσο συνέχιζε η Μπέλλα τόσο εκείνος δυσκολευόταν να αναπνεύσει... Μόλις ίσιωσε και πάλι το κορμί της τον κοίταξε μοχθηρά στα μάτια και είπε:

«Σε προειδοποίησα... Αν τολμήσεις να επέμβεις στην ζωή του και στις αποφάσεις του τότε να είσαι σίγουρος ότι από μένα θα την βρεις... ζήσε με αυτό» του είπε και εκείνος άρχισε να ασθμαίνει με δυσκολία.

Την κοίταξα μόλις γύρισε προς την μεριά μου και εκείνη πλησιάζοντας με τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και σφραγίζοντας τα χείλια μου άρχισε να με φιλάει με τέτοιο πάθος που μου έκοψε την ανάσα.

«Τώρα θα φύγει όπως του αξίζει» συμπλήρωσε χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου ήρεμα και αφού άφησε άλλο ένα τρυφερό φιλί στα χείλια μου συμπλήρωσε... «Το μωρό μας,  μας περιμένει» είπε τρυφερά και παίρνοντας με από το χέρι με οδήγησε έξω από το δωμάτιο του,  αφήνοντας πίσω της το καροτσάκι που την είχα μεταφέρει.

«Θα μου πεις τι του είπες;» την ρώτησα μέσα στο ασανσέρ και εκείνη το σκέφτηκε για λίγο και αφού βρήκε το κουράγιο που έψαχνε με κοίταξε μέσα στα μάτια και με βαριά καρδιά μου απάντησε.

«Ότι ο Τσάρλι - είναι - δικό σου παιδί» είπε και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά.

>>>Τέλος<<<