Fly Away "69. Just The Way You Are"

Αυτό το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στον μικρό μας Τσάρλι που παρ όλες τις αντίξοες συνθήκες κατάφερε να έρθει στην ζωή του ζευγαριού μας και να τους την αναστατώσει με τον μοναδικό του χαρακτήρα.

Ακόμα θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου στο Ελινάκι και στο Δεσποινάκι μου για όλην την πολύτιμη βοήθεια τους. Κοριτσάρες μου σας το αφιερώνω. 

«Τσάρλιιι...» φώναξα και την στιγμή που ο μικρός μου άρχισε να τρέχει προς την πόρτα προσπάθησα να τον πιάσω αλλά το σαμιαμίδι ήταν τόσο γρήγορο.

Είχαν περάσει δυόμιση χρόνια από το ατύχημα και ακόμα η ζημιά που είχα πάθει στον γοφό μου δεν είχε αποκατασταθεί πλήρως αλλά από το να είμαι τελείως παράλυτος από την μέση και κάτω προτιμούσα να κουτσαίνω και να μουδιάζω όταν μένω αρκετή ώρα ακίνητος.

«Στοπ κολόνα» είπε παιχνιδιάρικα η Μπέλλα μου την στιγμή που έφτασα στο κατώφλι της πόρτας και ακουμπώντας το κεφάλι μου πάνω στο πλαίσιο της την κοίταξα με όλη την αγάπη μου να αντικατοπτρίζεται στα χαρακτηριστικά μου.

Ήταν τόσο όμορφη που θα μπορούσα όλη μέρα να την κοιτάζω και ποτέ να μην είναι αρκετό να την χορτάσω. Η εγκυμοσύνη, την έκανε να λάμπει και όπως πάντα με όλη την ψυχραιμία και την γλυκύτητα που την χαρακτήριζε κοίταξε τον Τσάρλι και σκύβοντας κοντά του έπαιξε παιχνιδιάρικα με τα μαλλιά του.

«Που πάει το πιτικάκι μου;» τον ρώτησε και εκείνος φρενάροντας αμέσως έκανε χεράκια για να τον πάρει στην αγκαλιά της.

«Μαμουι μαμουι... ίτσα ίτσα» έλεγε παραπονιάρικα ενώ χοροπηδούσε για να την φτάσει και άρχισα να τους πλησιάζω για να την αποδεσμεύσω.

«Τσάρλι δεν έχουμε πει ότι η μανούλα δεν μπορεί να σε πάρει αγκαλίτσα;» τον ρώτησα καθώς τον σήκωνα και εκείνος όπως  το περίμενα αντέδρασε με πείσμα.

«Εω μαμουι» απαίτησε και έκανε να φύγει από την αγκαλιά μου και η Μπέλλα χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι της.

«Δεν έχεις παράπονο, τουλάχιστον τα δύο πρώτα τα έχουμε μοιραστεί» είπε τρίβοντας την πλάτη μου παρηγορητικά ξέροντας ακριβώς πως με κάνει να νιώθω η αντίδραση του μικρού μου και σκύβοντας προς το μέρος της, της έδωσα ένα απαλό φιλί στα χείλια πριν μιλήσω.

«Κανένα» απάντησα σταθερά με ειλικρίνεια και γύρισε πάλι προς το μέρος του Τσάρλι που ακόμα πάλευε να ξεφύγει.

«Καρδιά μου, ξέρεις ότι η μανούλα δεν μπορεί να σε πάρει αγκαλιά όσο είναι όρθια... Πάμε στο δωμάτιο της Μαρίνας και μόλις κάτσω σου υπόσχομαι να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου εντάξει;» τον ρώτησε και αμέσως εκείνος υπάκουσε.

Τον άτιμο, εμένα για να με ακούσει πρέπει να γκαρίζω όλη μέρα ενώ με μια λέξη της Μπέλλας μαγεύεται και κάνει ότι και να του πει... Την βλέπω την δουλειά, μεγαλώνοντας θα καλοπεράσουμε... Ελπίζω να αλλάξουν τα πράγματα γιατί έτσι όπως το πάει δεν θα έχουμε καμία επικοινωνία μεταξύ μας.

«Ιτσα, ίτσα» συνέχιζε εκείνος απτόητος κάνοντας της χεράκια και η Μπέλλα τον καθησύχασε.

«Μόλις η μανούλα κάτσει θα σε πάρει» του το επιβεβαίωσε σοβαρά και εκείνος με κοίταξε για να μου περάσει το μήνυμα να τον πάω μέσα... Δεν υπάρχει περίπτωση θα το φάω αυτό το παιδί.

Η Μπέλλα μπαίνοντας στο δωμάτιο της Μαρίνας έκατσε όσο μπορούσε πιο απαλά πάνω στο στρώμα αγκομαχώντας και γυρίζοντας προς την μεριά της Μαρίνας μας την έκλεισε μέσα στην αγκαλιά της και την φίλησε τρυφερά.

«Τι κάνουν εδώ τα παιδάκια μου;» ρώτησε και η Μαρίνα της απάντησε την στιγμή που άφηνα τον μικρό δίπλα στην Μπέλλα και βολεύτηκα και πάλι στο μαξιλάρι που είχα στο πάτωμα αντικριστά τους.

«Ο μπαμπάς μας λέει το παραμύθι της Σταχτοπούτας»

«Αλήθεια;» ρώτησε και την στιγμή που με κοίταξε ανασήκωσα τους ώμους μου.

«Θα το συνεχίσεις εσύ;» ρώτησε η Μαρίνα και την κοίταξε με όλη της την αγάπη καθώς βόλευε όσο η κοιλιά της , της το επέτρεπε καλύτερα τον Τσάρλι στην αγκαλιά της και εκείνος αμέσως χουχούλιασε αγκαλιάζοντας την με τα μικρά του χεράκια βάζοντας το δάχτυλο του μέσα στόμα αφήνοντας ένα μεγάλο χασμουρητό.

Του χάιδεψα τα μαλλάκια του και εκείνος τίναξε τον ώμο του για να με αποφύγει... Πόσο με καταρράκωνε όταν μου έδειχνε τόσο έκδηλα το πόσο περισσότερο προτιμούσε την μητέρα του από μένα, αλλά όσο μπορούσα δεν το έδειχνα... Ο ψυχολόγος μου είχε εξηγήσει για το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και ότι ήταν απλά μια φάση που θα την περνούσε με τα χρόνια και να μην τον αφήνω να με επηρεάζει τόσο πολύ αλλά όσο και να ήθελα να πείσω τον εαυτό μου να μην επηρεάζεται τόσο εκείνος έπεφτε όλο και πιο πολύ.

Η Μπέλλα φυσικά έκανε ότι πέρναγε από το χέρι της για να μας ενώνει, αλλά λίγο η ζήλια του για την Μαρίνα που την έβλεπε συνέχεια στην αγκαλιά μου λίγο η αδυναμία που είχε στην Μπέλλα τον έκανε νευρικό και απόμακρο από μένα... Έκανε τις αντιδράσεις του πιο έκδηλες, όμως που θα μου πάει θα του βρω τα κουμπιά του... Ελπίζω μόνο να μην μου βγουν και οι άλλοι δύο έτσι γιατί τότε σίγουρα την έχω άσχημα.

Η Μπέλλα μου, μου έριξε ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη και συμπαράσταση και εγώ γέρνοντας προς το μέρος της την φίλησα πάνω στο χέρι της για να της περάσω το μήνυμα ότι όλα είναι καλά, αλλά σιγά να μην την ξεγέλασα... Από την άλλη η Μαρίνα μου πιάνοντας αμέσως την φάση έφυγε από το κρεβάτι και ήρθε και φώλιασε στην αγκαλιά μου για να με κάνει να νιώσω καλύτερα.

«Δεν μου είπατε σε ποιο σημείο έχετε σταματήσει» της απάντησε η Μπέλλα με το πιο γλυκό της χαμόγελο και δίνοντας ένα απαλό φιλί στην κορυφή του κεφαλιού της Μαρίνας μου την παρότρυνα να το πει εκείνη.

«Πριν μας διακόψει ο πίθηκος...» είπε απηυδισμένα στριφογυρίζοντας τα μάτια της και η Μπέλλα την κοίταξε επικριτικά... «Καλά καλά... ο Τσάρλι...» διόρθωσε και με κόπο καλύψαμε ταυτόχρονα και οι δύο το γέλιο μας με μεγάλη δυσκολία... «Ήμασταν στο σημείο που η Σταχτοπούτα γύριζε στο σπίτι μετά που την έσωσε ο πρίγκιπας από τους κακούς που του την είχαν κλέψει» είπε και η Μπέλλα χάιδεψε τα μαλλάκια του Τσάρλι μαζεύοντας τις σκέψεις της για να συνεχίσει.

«Μμμμ...» είπε σκεπτική... «Η Σταχτοπούτα μας λοιπόν ήταν τόσο τρομοκρατημένη και τόσο μπερδεμένη που δεν ήξερε τι να πιστέψει... Ποιος έλεγε αλήθεια και ποιος ψέματα;... είχε αναρωτηθεί αλλά κάτι στην ματιά του πρίγκιπα της την έκανε να νιώθει ασφάλεια και αποφάσισε να τον αφήσει να της πει ότι ήξερε για εκείνην ελπίζοντας μέσα από αυτά που θα άκουγε ότι θα θυμόταν κάτι από το παρελθόν της........

>>>Μπέλας αναμνήσεις<<<

«Έντουαρτ» είπε ο οδηγός που είχε πυροβολήσει όταν με κράταγε ο Τρέβορ και πετάχτηκα από την αγκαλιά του Έντουαρτ τρομαγμένη σαν ελατήριο.

«Σσσ... ησύχασε καρδιά μου δεν συνέβη τίποτα κακό, απλά ο Τάηλερ με ενημέρωσε ότι φτάσαμε σπίτι» με καθησύχασε ο Έντουαρντ και κοίταξα για λίγο γύρω μου και μόλις η ματιά μου έπεσε στην Χρυσή πύλη γούρλωσα τα μάτια μου και άρχισα να κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου με πείσμα.

Δεν ξέρω γιατί αλλά όπως η πύλη στην έπαυλη των Μπλάκ έτσι και αυτή η πύλη με τρομοκρατούσε.

«Κλείνει μόνο για όσους θέλουν να προσπαθήσουν να σε πλησιάσουν, όχι για σένα» με διαβεβαίωσε και αυτόματα τον κοίταξα μπερδεμένη... Δεν ξέρω γιατί αλλά τα λόγια αυτά ένιωθα ότι τα είχα ξανακούσει... Μου χαμογέλασε ζεστά και πέρασε την επιφάνεια του προσώπου μου με την αναστροφή του χεριού του τόσο τρυφερά που ασυναίσθητα κράτησα την ανάσα μου και έκλεισα τα μάτια μου... Η καρδιά μου άρχισε να φτερουγίζει και χωρίς να ξέρω το γιατί ένιωσα τέτοια ζεστασιά μέσα μου που με έκανε να νιώθω σαν να γύρισα στο σπίτι μου.

Άνοιξα τα μάτια μου δειλά και τον κοίταξα με απορία.

«Το έχεις ξαναπεί αυτό;» δήλωσα περισσότερο παρά ρώτησα και εκείνος χαμογελώντας θλιμμένα κατένευσε επιβεβαιώνοντας το αλλά πριν προλάβω να πω κάτι άλλο ο Τάιλερ σταμάτησε το αυτοκίνητο και ανοίγοντας την πόρτα του έκανε τον γύρω του αυτοκινήτου και ήρθε και άνοιξε και την δική μου... Κοίταξα τον Έντουαρτ για μια στιγμή και εκείνος με παρότρυνε να βγω και εγώ υπάκουσα σιωπηλά.

Μπαίνοντας σαν ασπίδα ο Τάιλερ από τα αριστερά μου και ο Έντουαρτ από τα δεξιά, προστατεύοντας με , με τα σώματα τους με βοήθησαν να καλύψω την απόσταση και να μπω στο εσωτερικό του σπιτιού... Μόλις έκλεισε η πόρτα πίσω μου αναπήδησα και κοίταξα πίσω μου με κομμένη την ανάσα... Ένιωθα τόσο περίεργα, ήταν σαν να ζούσα την ίδια σκηνή για δεύτερη φορά.

«Εμένα με χρειάζεστε κάτι άλλο;» ο Τάιλερ μίλησε πρώτος και ο Έντουαρτ κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του τον αποδέσμευσε και εκείνος κοιτώντας με νόημα στα μάτια κάτι του πέρασε και ο Έντουαρτ κατένευσε και έμεινα στην μέση να τους κοιτάω χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι ανταλλάσανε μεταξύ τους αλλά την ώρα που ο Τάιλερ έπιασε το χερούλι της πόρτας για να την ανοίξει εγώ τον σταμάτησα.

«Τάιλερ» είπα και εκείνος γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε... «Σε ευχαριστώ» συμπλήρωσα και χαμογελώντας μου ζεστά με μια δρασκελιά ήρθε κοντά μου και κοιτώντας με βαθιά μέσα στα μάτια έτριψε για λίγο το μπράτσο μου και μου μίλησε ήρεμα.

«Χαίρομαι που είσαι ξανά κοντά μας ομορφούλα» είπε και τον κοίταξα αιφνιδιασμένα και ο Έντουαρτ έκρυψε το γέλιο του μέσα σε ένα προσποιητό βήχα.

«Τάιλερ» είπε και γελώντας ο Τάιλερ μας χαιρέτησε και μας άφησε μόνους μας, κοίταξα τον Έντουαρτ με απορία... «Μην του δίνεις σημασία, πάντα του αρέσει να σε πειράζει» μου είπε με ήρεμο τόνο χωρίς να τον ενοχλεί καθόλου το γεγονός του ότι είχε χρησιμοποιήσει ενικό αλλά πολύ περισσότερο το ότι με είχε αποκαλέσει ομορφούλα... Αν στο σπίτι των Μπλακ κάποιος τόλμαγε έστω και να μου μιλήσει στον ενικό ο Τζέικ τώρα θα του είχε κόψει τον κώλο.

«Και δεν σε ενοχλεί αυτό;» δεν μπόρεσα να μην ρωτήσω.

«Μπέλλα μου...» είπε με συρτή φωνή ενώ με πλησίασε διστακτικά εξετάζοντας καλά καλά τις αντιδράσεις μου... «Ο Τάιλερ εκτός από σωματοφύλακας είναι και πολύ καλός μας φίλος... Εντάξει παραδέχομαι ότι στην αρχή με τρέλαινε λίγο αυτή η διαχυτικότητα που έχετε μεταξύ σας αλλά μετά δεν είχα κανένα λόγο πια να με πειράζει» είπε απλά και ζάρωσα τα φρύδια μου με απορία.

«Γιατί;»

«Γιατί σου έχω εμπιστοσύνη» είπε σοβαρός εννοώντας το και τα παράτησα.

«Έντουαρτ;» άκουσα μια γυναικεία φωνή πίσω μου και από περιέργεια γύρισα προς την μεριά της γυναίκας που είχε μόλις μπει στο δωμάτιο που βρισκόμασταν και μόλις εκείνη με αντίκρισε έμεινε σοκαρισμένη με γουρλωμένα μάτια να με κοιτάει.

«Μπέλλα;» ρώτησε ξεψυχισμένα χωρίς να πιστεύει στα μάτια της ότι είμαι πραγματικά εγώ και με δειλά βήματα άρχισε να μας πλησιάζει... «Μπέλλα μου εσύ είσαι;...» ρώταγε και φτάνοντας μπροστά μου χάιδεψε τα μαλλιά της περούκας που φόραγα και κοίταξε προς τον Έντουαρτ με απορία.

«Έχει αμνησία» την ενημέρωσε και τότε η μεσόκοπη γυναίκα με κοίταξε με πόνο στα μάτια.

«Κοπέλα μου όμορφη εγώ είμαι η Κάτι... Μας έλειψες τόσο πολύ... Δεν το πιστεύω ότι σε ξαναβλέπω» έλεγε με σπασμένη φωνή ενώ τα δάκρυα της άρχισαν να υγραίνουν το πρόσωπο της... «Μου επιτρέπεις να σε πάρω μια αγκαλιά;» ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και εκείνη με την πιο απαλή κίνηση τύλιξε τα χέρια της γύρω μου και με έκλεισε στην αγκαλιά της και ασυναίσθητα έκανα το ίδιο και εγώ παγωμένα.

Κάνοντας λίγο πιο πίσω με κοίταξε και πάλι καλά καλά... «Πόσο μας έλειψες» επανέλαβε με πόνο και σκουπίζοντας τα μάτια της με την αναστροφή του χεριού της προσπάθησε να ηρεμήσει... «Συγνώμη δεν ήθελα να σας ταράξω... Περάστε μέσα γιατί στέκεστε εδώ;» ρώτησε και κοίταξε τον Έντουαρτ και εκείνος εμένα.

«Μήπως θες να ξαπλώσεις να ηρεμήσεις λίγο;» με ρώτησε και κατένευσα... Πραγματικά ένιωθα ένα ράκος, δεν ήξερα πόσο ακόμα θα μπορούσα να στέκομαι στα πόδια μου και ο μικρός μου με είχε ρημάξει στις κλωτσιές... Μπορεί να το είχα συνηθίσει αλλά και πάλι αυτό δεν απάλυνε τον πόνο που με έκανε να νιώθω.

«Μπορώ να κάνω ένα χλιαρό μπάνιο;» ρώτησα... «Είναι ο μόνος τρόπος να ηρεμήσω το μωρό, είναι τρομερά νευρικό» εξήγησα και η κυρία έτρεξε αμέσως να με εξυπηρετήσει.

«Θα ετοιμάσω αμέσως το μπάνιο» είπε και πριν απαντήσω εξαφανίστηκε.. Ο Έντουαρτ από την άλλη ήταν τόσο νευρικός, δεν ήξερε πως να συμπεριφερθεί και δεν τον αδικώ... Εδώ ούτε εγώ δεν ήξερα πως να συμπεριφερθώ.

«Από εδώ...» με καθοδήγησε και πηγαίνοντας μπροστά από ένα ασανσέρ το κάλεσε και περίμενε τις πόρτες να ανοίξουν χωρίς να μιλάει... «Είναι πολύ νευρικός;» ρώτησε και γύρισα προς την μεριά του με απορία.

«Πως το ξέρεις ότι είναι αγόρι;»

«Την ημέρα που σε απήγαγαν είχες κάνει Αυχενική διαφάνεια και σου το είχε επιβεβαιώσει ο γιατρός» εξήγησε.

«Και πρόλαβα να σου το πω;» ρώτησα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του.

«Είχατε φτιάξει...» είπε και μόλις το ξανασκέφτηκε έκανε μια παύση αλλά πριν πει οτιδήποτε άλλο τον διέκοψα.

«Είχαμε;»

«Έλα θα σου δείξω» είπε μόνο και μόλις με έβαλε μέσα στο ασανσέρ πάτησε το κουμπί για τον όροφο και μόλις βγήκαμε από την καμπίνα άρχισε να προχωρεί προς τον διάδρομο και εγώ κοίταζα γύρω μου με περιέργεια ελπίζοντας να θυμηθώ τίποτα από τον γύρω χώρο... Σταμάτησε μπροστά από μια ροζ πόρτα που απάνω της ήταν κολλημένη μια ταμπέλα κάστρο που έγραφε το όνομα Μαρίνα και τον κοίταξα με απορία... Εκείνος άνοιξε την πόρτα και με παρότρυνε να μπω πρώτη και μόλις μπήκα κοίταξα γύρω μου με γουρλωμένα μάτια.

Ένα υπέροχο κοριτσίστικο δωμάτιο έκανε την εμφάνιση του σε όλους τους τόνους του ζεστού ροζ όπου στο κέντρο του δωματίου υπήρχε ένα παιδικό κρεβάτι που πάνω του υπήρχαν δύο αφράτα μαξιλάρια με μια γατούλα άσπρη ενώ δεξιά και αριστερά από το κρεβάτι ήταν δύο μικρά κομοδίνα με πολλές κορνίζες και διάφορα άλλα διακοσμητικά αντικείμενα και δύο λάμπες, που κρέμονταν από το ταβάνι να τα φωτίζουν …Πάνω από το κρεβάτι βρισκόταν σε ασύμμετρη γραμμή μια μικρή, σκούρα βιβλιοθήκη και γύρω γύρω διάφορες στάμπες από το θέμα του δωματίου που δεν ήταν άλλο από την Hello kitty…Από την μια μεριά δέσποζε μια μεγάλη ντουλάπα και αυτή στο χρώμα του ροζ , ταιριάζοντας απόλυτα στο δωμάτιο ..Από την άλλη μεριά υπήρχε ένα συνδυασμός ολόσωμου καθρέπτη και βιβλιοθήκης μαζί, δίπλα σε αυτό, πάνω στον τοίχο υπήρχε μια στρογγυλή ραφιέρα με διάφορα διακοσμητικά ενώ κάτω από την ραφιέρα υπήρχε μια συρταριέρα και πάνω σε αυτή διάφορες μικρές μινιατούρες με την χιονάτη και τους εφτά νάνους και δίπλα σε αυτό υπήρχε μια μεγάλη Κitty.. Το μισό δωμάτιο το είχαν καλημένο με ένα άσπρο αφράτο χαλί που απάνω του είχα βάλει ένα μικρό καθησματάκι και πολλά μαξιλάρια σε διάφορες αποχρώσεις επίσης του ροζ να κάνουν αντίθεση ενώ μπροστά από τον καθρέφτη είχα να διάσπαρτα τρία στρογγυλά χαλάκια στο ροζ και το μπλε να συμπληρώνει την διακόσμηση... Αυτό το δωμάτιο ταιριάζει απόλυτα σε μια πριγκίπισσα!!!!

«Δεν καταλαβαίνω» είπα με ειλικρίνεια και προσπερνώντας με πήγε κοντά στο κομοδίνο και μόλις πήρε την κορνίζα στα χέρια του με πλησίασε και την έτεινε προς το μέρος μου... Κοίταξα πρώτα εκείνον στα μάτια και αφού χαμήλωσα την ματιά μου τότε έπαθα σοκ.

Στην φωτογραφία που υπήρχε μέσα στην κορνίζα ήμουν εγώ, εκείνος και ένας πανέμορφος ξανθός άγγελος που γελούσε ευτυχισμένος μέσα στην αγκαλιά μας... Τα μάτια μου αυτόματα δάκρυσαν και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει άρρυθμα.

«Το ξέρω αυτό το κορίτσι» είπα ξεψυχισμένα ενώ με τρεμάμενο χέρι άγγιζα την φωτογραφία απαλά... «Την βλέπω κάθε βράδυ στα όνειρα μου» συνέχισα και σήκωσα την ματιά μου προς το μέρος του... «Είναι κόρη μου;» ρώτησα και κατένευσε κοιτώνας με, με πόνο στα μάτια του και κοίταξα ξανά την φωτογραφία σκουπίζοντας τα μάτια μου με την αναστροφή του χεριού μου... «Δεν το πιστεύω...» είπα και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω την ματιά μου από εκείνην και καθώς στάθηκε δίπλα μου, μου έτριψε την πλάτη μου παρηγορητικά.

«Σε λίγο θα είναι εδώ» είπε και γύρισα και τον κοίταξα... «Ο Τάιλερ πήγε να την πάρει από το σχολείο ώστε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα δοκιμάσουν τίποτα εις βάρος της» συνέχισε και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά... «Έλα να σε πάω στο δωμάτιο μας να κάνεις ένα μπάνιο να χαλαρώσεις και να φορέσεις κάτι πιο άνετο» με παρότρυνε και τον κοίταξα παρακλητικά.

«Μπορώ να την πάρω μαζί μου;»

«Φυσικά» με ενθάρρυνε με ένα ζεστό χαμόγελο και βάζοντας το χέρι του στην μέση μου με παρέσυρε στο διπλανό δωμάτιο από αυτό της Μαρίνας και μπαίνοντας μέσα έπαθα την πλάκα μου.

Στο σπίτι των Μπλακ είχα συνηθίσει στην πολυτέλεια και στον πλούτο αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο... Οι κοραλλένιες αποχρώσεις των τοίχων και τα μοντέρνα αλλά και λιλιπούτια έπιπλα έδεναν τόσο αρμονικά μεταξύ τους… Η κρεβατοκάμαρα ήταν τόσο απλή και λιτή με ένα μόνο χαμηλό κρεβάτι σε άσπρους και μαύρους τόνους και ένα γραφείο στο ίδιο χρώμα του απαλού καφέ ξύλου που στόλιζε το πάτωμα... αλλά αυτό που σου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν ο χώρος που ήταν ενσωματωμένος με την κρεβατοκάμαρα όπου ήταν τόσο ζεστός που είναι σαν να σε καλεί μέσα του … Ο λευκός καναπές με τα ασπρόμαυρα μαλακά του μαξιλάρια και το κατακόκκινο χαλί ήταν ιδανικός για να χαλαρώσεις και να δεις μια ταινία στην τηλεόραση που είναι ακριβώς απέναντι σου αγκαλιά με τον αγαπημένο σου … Το απαλό φως που έδινε το αμπαζούρ έκανε την ατμόσφαιρα ιδιαίτερα ρομαντική… Η μικρή ξύλινη ραφιέρα φιλοξενεί αγαπημένα βιβλία αλλά και δένει υπέροχα με το γλυκό καφετί πάτωμα.

«Σου αρέσει;» ρώτησε και γύρισα προς την μεριά του

«Είναι διαφορετικό» τόλμησα να πω και εκείνος χαμογέλασε.

«Εσύ το έφτιαξες» μου είπε και έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

«Αλήθεια;» ρώτησα και μου το επιβεβαίωσε με ένα νεύμα.

«Όταν μείναμε μαζί ήταν τελείως διαφορετικό... Αλλά όταν φτιάξαμε την κρεβατοκάμαρα της Μαρίνας μας αποφασίσαμε να το διαμορφώσουμε»

«Α» είπα μόνο γιατί δεν ήξερα τι άλλο να πω και κρατώντας με και πάλι από την μέση άρχισε να με παρασέρνει στο μέσα δωμάτιο όπου φαντάστηκα ότι ήταν το μπάνιο... Η Κάτι ήταν εκεί και τακτοποιούσε τις πετσέτες και ένα μπουρνούζι δίπλα από την μπανιέρα με το αχνιστό αρωματικό νερό ..Μόλις μπήκαμε μέσα γύρισε προς το μέρος μας και χαμογέλασε ζεστά... Πόσο λυπάμαι που δεν την θυμάμαι καθόλου, φαίνεται τόσο καλή κυρία.

«Καλώς τα μου... Μόλις ετοιμαζόμουν να έρθω να σας βρω...» είπε ευδιάθετα και ερχόμενη κοντά μου άπλωσε τα χέρια της προς το μέρος μου και της έδωσα και εγώ αυθόρμητα τα δικά μου αφού άφησα πρώτα την κορνίζα πάνω στο έπιπλο που ήταν δίπλα μου... «Έλα κορίτσι μου να σε βοηθήσω» είπε καταλαβαίνοντας το πόσο άβολα ένιωθα με τον Έντουαρτ και γύρισα προς την μεριά του.

«Θα πάρω μια αλλαξιά και θα πάω στο διπλανό δωμάτιο» είπε και η Κάτι τον σταμάτησε.

«Σου έχω αφήσει την φόρμα σου πάνω στο κρεβάτι» τον ενημέρωσε και μόλις της έδωσε ένα φιλί στο κρόταφο την ευχαρίστησε ζεστά σαν να ήταν η μητέρα του και αφού με κοίταξε για άλλη μια φορά έφυγε από το δωμάτιο αφήνοντας με μόνη με την Κάτι.

«Πρέπει να υπέφερε πολύ» σχολίασα ασυναίσθητα και η Κάτι αναστέναξε κουνώντας το κεφάλι βαριά με πόνο στα μάτια.

«Δεν έχεις ιδέα πόσο κορίτσι μου... Δεν πέρασε και λίγα» επιβεβαίωσε όσα είχα καταλάβει από το βλέμμα του.

«Πάντα κούτσαινε;» ρώτησα με απορία και εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Την ημέρα που σε χάσαμε, παραλίγο να χάσουμε και εκείνον» είπε και την κοίταξα με αγωνία στα μάτια.

«Τι έπαθε;» ρώτησα με την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά σε σημείο να μου διαλύσει το στήθος.

«Είχε ένα ατύχημα που παραλίγο να του στοιχίσει την ζωή, αλλά τώρα είναι καλά μην ανησυχείς... Να λέμε δόξα τον θεό που περπατάει…. Στην αρχή του δίνανε πολύ λίγες ελπίδες, όμως το παλικάρι μου είναι τόσο δυνατό» είπε με θαυμασμό όπως θα μίλαγε μια μητέρα για τον γιο της και δεν άντεξα άλλο και την ρώτησα.

«Είσαστε η μητέρα του;» και εκείνη άρχισε να γελάει ευδιάθετα.

«Όχι κόρη μου, αλλά για μένα είσαστε και οι δύο ότι είναι και τα παιδιά μου» είπε και μπερδεύτηκα... «Δουλεύω στους Κάλλεν από όταν ήταν ο Έντουαρτ 4 χρονών και όταν έφτιαξε το δικό του σπίτι με πήρε μαζί του» είπε και έκανα ασυναίσθητα δύο βήματα προς τα πίσω γουρλώνοντας τα μάτια μου.

«Πως είπες ότι τον λένε;» ρώτησα ξέπνοα κρατώντας τον λαιμό μου τρομοκρατημένα.

«Κάλλεν;» ρώτησε χωρίς να καταλαβαίνει και ένιωσα να πνίγομαι... Όχι, όχι δεν είναι δυνατόν... πως μπορεί να την πάτησα έτσι;... «Τι συμβαίνει κορίτσι μου;» ρώτησε η Κάτι με αγωνία βλέποντας την αντίδραση μου και δεν ήξερα τι να κάνω... Δεν ήξερα πια ποιον να εμπιστευτώ... πως την πάτησα έτσι;... Πως;.