Fly Away "68. Love Death Birth"

Music Playlist at MixPod.com

Η καρδιά μου κόντευε να μου διαλύσει το στήθος... Η προαίσθηση που είχα ότι σήμερα θα την ξαναδώ με έκανε τόσο νευρικό, με έκανε να έχω ξανά την ελπίδα ότι τίποτα δεν τελείωσε... Μακάρι να βγει αληθινό.

Η απόλυτη σιωπή μέσα στο αμάξι μου την έδινε στα νεύρα... Ήθελα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα να μάθω περισσότερα στοιχεία και χωρίς να έχω άλλη υπομονή κοίταξα επίμονα τον Μάχελ και εκείνος πιάνοντας την ανείπωτη ερώτηση μου ξεφύσησε.

«Λίγο υπομονή δεν βλάπτει» σαρκάστηκε με ανέκφραστο ύφος και περνώντας το χέρι μου νευρικά μέσα από τα μαλλιά μου κοίταξα έξω από το παράθυρο,  ψάχνοντας να βρω ένα τρόπο να χαλαρώσω αλλά μου ήταν αδύνατον.

«Θα την βρούμε Έντουαρτ, σταμάτα να κάνεις σαν μικρό παιδί... Το νιώθω, το ξέρω ότι είμαστε πολύ κοντά» είπε και δέχτηκε μια κλήση στο κινητό και αμέσως το σήκωσε.

«Καλώς τον... τι έχεις για μένα;» ρώτησε και άκουγε ανέκφραστα το συνομιλητή του ενώ ελάττωνε ταχύτητα αλλάζοντας λωρίδα ώστε να σταματήσει στο πρώτο άνοιγμα που βρήκε... «Ακολούθησε τους...» έδωσε εντολή επιτακτικά και τον κοίταξα έντονα ενώ η καρδιά μου αύξανε παλμούς και οι παλάμες μου άρχισαν να ιδρώνουν... «Πολύ καλή δουλειά …Μόλις καταλάβεις που πηγαίνουν πάρε με να έρθω και εγώ» είπε και κλείνοντας το τηλέφωνο με κοίταξε για λίγο και χτύπησε τον ώμο μου φιλικά ενώ ξεκίναγε και πάλι το αυτοκίνητο.

«Θα μου πεις ή θα με σκάσεις;» αναφώνησα και εκείνος μου χαμογέλασε.

«Είμαστε πολύ κοντά, πάρα πολύ κοντά» τόνισε και γούρλωσα τα μάτια.

«Η Μπέλλα;... είδανε την Μπέλλα;» ρώτησα με αγωνία και εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του και αυτό με μπέρδεψε.

«Στο σπίτι των Μπλακ υπάρχει υπερκινητικότητα» είπε και σούφρωσα τα φρύδια μου με απορία και εκείνος συνέχισε... «Θα σας αφήσω στο τμήμα μέχρι να δούμε προς τα που κινούνται και θα τους ακολουθήσω και εγώ»

«Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω μόνο,  αν έχει να κάνει με την Μπέλλα δεν πάω πουθενά» δήλωσα αυστηρά χωρίς να δέχομαι αντίρρηση γι αυτό και κοιτώντας από τον μεσαίο καθρέφτη του τον Τάιλερ το ζύγιασε για λίγο.

«Για καλό και για κακό πες του να μην μας χάσει... Ίσως να τον χρειαστούμε» είπε και πατώντας περισσότερο το γκάζι συνέχισε την πορεία του προς το τμήμα και εγώ αμέσως κάλεσα τον Τάιλερ και τον ενημέρωσα για τις εξελίξεις.

Φτάνοντας στο τμήμα εγώ παρέμεινα στο αυτοκίνητο μέχρι ο Μάχελ να τακτοποιήσει τα κορίτσια... Όλες μου οι αισθήσεις είχαν χτυπήσει κόκκινο... Το πόδι μου νευρικό χτυπιόταν στο πάτωμα και η ανάσα μου όσο πέρναγε η ώρα από το άγχος και την αγωνία γινόταν πιο δύσκολη.

Μόλις μπήκε στο αμάξι ξανά ο Μάχελ δεν άντεξα άλλο και του επέβαλα να μου πει όσα ήξερε...

«Ο Μπλάκ ποτέ δεν μου γέμισε το μάτι... Τα μάτια του παίζουν πάρα πολύ για να είναι αθώος...» διευκρίνισε και κατένευσα δίνοντας του την άδεια να συνεχίσει χωρίς να πω κάτι... «Δεν είχαμε τίποτα που θα μπορούσε να τον ενοχοποιήσει ώστε να μπορέσω να δώσω εντολή να τον παρακολουθήσουν, οπότε έβαλα ένα φίλο μου παπαράτσι να κάνει την δουλειά αυτήν...» συνέχισα και γούρλωσα τα μάτια μου.

«Παπαράτσι!» επανέλαβα με θαυμασμό και ανασήκωσε τους ώμους του.

«Θα βγάλει πολλά λεφτά αν έχει τις αποκλειστικές φωτογραφίες από ένα τέτοιο θέμα... Κάνουν κρα για κάτι τέτοια και εγώ κάνω την δουλειά μου εκεί που η υπηρεσία μου, μου δένει τα χέρια...» είπε και μου έκλεισε το μάτι... «Μια ώρα μετά τα μεσάνυχτα ο Μπλάκ είχε επισκέψεις αλλά ο επισκέπτης ήταν πολύ καλά καλυμμένος ώστε να έχουμε πρόσωπο για να ξέρουμε ποιος ήταν... Μαύρη λιμουζίνα,  ντυμένος στα μαύρα και με δύο μπράβους αριστερά του και δεξιά του να τον καλύπτουν σε περίπτωση που κάποιος παπαράτσι προσπαθούσε να τραβήξει φωτογραφίες... Τρομερά μελετημένος για να είναι ένας οποιοσδήποτε επισκέπτης δεν νομίζεις;» ρώτησε και μου κόπηκε η ανάσα.

«Πιστεύεις ότι ήταν ο πατέρας μου;» ρώτησα ξέπνοα.

«Διόλου απίθανο...» είπε και έστριψε στον δρόμο που οδηγούσε προς το αεροδρόμιο.

«Που πας τώρα;» τον ρώτησα και εκείνος το σκέφτηκε για λίγο πριν απαντήσει.

«Την ώρα που με πήρε ο φίλος μου,  μου είπε ότι όλη η φρουρά του είχε περικυκλώσει την είσοδο... Κάποιον προσπαθούν να φυγαδεύσουν... Τον είχαν πολύ καλά περικυκλωμένο ώστε να μπορέσει να βγάλει καμία καθαρή φωτογραφία για να δει αν ήταν άντρας ή γυναίκα...»

Το στόμα μου στέγνωσε,  η ανάσα μου με δυσκολία προσπαθούσε να παραμείνει σταθερή και τα πόδια μου ένιωθα να τρέμουν.

«Την ώρα που ήμουν στο τμήμα με ενημέρωσε ότι έχουν πορεία προς το αεροδρόμιο... Έχω δώσει ήδη εντολή να είναι σε επιφυλακή η ασφάλεια του αεροδρομίου και περιμένω μέχρι να πάρω κλήση για να δω ποιος θα κάνει τσεκ ιν από εκείνους ώστε να τους έχω στο χέρι... Ωστόσο το φιλαράκι μας θα μας ενημερώνει για κάθε τους βήμα» συνέχισε και δεν ήξερα πως να ανταποκριθώ σε αυτό.

Δεν είπα τίποτα... Κοίταζα γύρω μου εξεταστικά κάθε λιμουζίνα που υπήρχε στον δρόμο νομίζοντας ότι κάπου εκεί θα είναι και εκείνη, ελπίζοντας να μην έχουμε κάνει λάθος, όμως τα φιμέ τους τζάμια έκαναν αδύνατον να δω το εσωτερικό τους... Φυσικά ήξερα ότι ήταν τρελό... Ήξερα ότι εκείνοι ήδη προπορευόντουσαν και ότι καμία από αυτές δεν θα μπορούσε να είναι των Μπλακ αλλά ήταν το μόνο που σκέφτηκα εκείνη την στιγμή να κάνω για να μου δίνει παρηγοριά , να με κάνει να νιώθω ότι έστω και με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσα να βοηθήσω ώστε να βρεθεί πιο γρήγορα.

Φυσικά με όσα ξέραμε μέχρι στιγμής τίποτα δεν δήλωνε ότι μπορεί το άτομο που μπήκε πριν λίγο στην λιμουζίνα να ήταν η Μπέλλα μου αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία δεν λένε;

«Σε ακούω...» είπε ο Μάχελ απαντώντας στην κλήση του κινητού του και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει και έμεινα ξέπνοος να κοιτώ τις αντιδράσεις του... «Μπινκο... Μην τους χάσεις από τα μάτια σου» είπε και κόντεψα να πεταχτώ έξω από το αμάξι από την αναστάτωση που ένιωσα.

Κλείνοντας την γραμμή με κοίταξε στιγμιαία αλλά δεν χρειαζόντουσαν τα λόγια για επιβεβαίωση... Αυξάνοντας ταχύτητα κάλεσε έναν αριθμό και έβαλε το ακουστικό του ξανά στο αυτί του.

«Ντεντέκτιβ Μάχελ Μπράτσο εδώ... Έχω πληροφορίες ότι μια ξανθιά κοπέλα μέτριου αναστήματος σε προχωρημένη εγκυμοσύνη με το όνομα Νόρα Μπλακ μόλις πέρασε τον έλεγχο του αεροδρομίου... Έχω βάσιμες υποψίες ότι η Νόρα Μπλακ και η απαχθείσα Ιζαμπέλα Κάλλεν είναι το ίδιο πρόσωπο... Βρείτε σε πια πτήση είναι και σταματήστε την.......... Το ξέρω ότι πρέπει να έχω ένταλμα αλλά μέχρι να το βγάλω θα έχει πετάξει το πουλί... Κάντε κάτι να τους σταματήσετε... Προφασιστείτε οποιονδήποτε λόγο... Μην καταλάβουν ότι τους υποψιαζόμαστε γιατί μπορεί να είναι μοιραίο για την κοπέλα........ Οκ περιμένω...» είπε και με κοίταξε... «Την βρήκαμε...» δήλωσε και δεν είχα φωνή... Δεν ήξερα τι να πω... Με την καρδιά μου να χτυπάει σε ξέφρενους ρυθμούς απλά περίμενα να δω τις εξελίξεις... Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι θα την ξαναδώ.

«Σε ακούω...» είπε και καθώς άκουγε με μεγάλη προσήλωση τον συνομιλητή του άλλαξε πορεία και πήρε έναν άλλον δρόμο... «Δώσε σήμα στον πύργο ελέγχου να μην δώσουν άδεια σε κανένα ιδιωτικό Τζετ να απογειωθεί... Είμαι καθ οδών, σε λίγο θα περάσω από την πύλη να είσαστε όλοι σε επιφυλακή» έδωσε εντολή και ακολουθώντας την γνωστή πορεία για μένα προς την πίσω είσοδο του αεροδρομίου όπου ήταν ο έλεγχος για τους επιβάτες και το προσωπικό για τα ιδιωτικά Τζετ σταμάτησε λίγο πριν φτάσει κοντά σε ένα αυτοκίνητο και ανοίγοντας το παράθυρο του μίλησε στον οδηγό του.

«Έλα μαζί μας θα σε χρειαστώ» του είπε και ο οδηγός δεν ήθελε τίποτα άλλο... Βγήκε σφαίρα από το αμάξι του, κλειδώνοντας το και κρατώντας στο χέρι του την επαγγελματική φωτογραφική του μηχανή με τον τεράστιο φακό μπήκε στο πίσω κάθισμα και ο Μάχελ ξεκίνησε ξανά.

Στην πύλη σταμάτησε και πιάνοντας στο χέρι του το σήμα του το έδειξε στο φύλακα.

«Ντετέκτιβ Μάχελ Μπράτσο,  πρόκειται για υπόθεση της αστυνομίας... Πες σε όλους να είναι σε επιφυλακή., να μην αφήσετε κανέναν να εισέλθει ή να εξέλθει για κανέναν λόγο... Το πίσω αμάξι είναι μαζί μας»

«Μας έχουν ενημερώσει ήδη» τον διαβεβαίωσε ο φύλακας και κάνοντας ένα νεύμα στον συνάδελφο του εκείνος άνοιξε την μπάρα και μας άφησε να περάσουμε.

Η αγωνία είχε φτάσει στο απροχώρητο δεν ήξερα τι να περιμένω,  αλλά ήμουν προετοιμασμένος για τα πάντα όπως και ο Μάχελ... Βγάζοντας το όπλο από την θήκη του το όπλισε χωρίς να σταματάει να οδηγεί κρατώντας το μέσα στα χέρια του πάνω στο τιμόνι… Ο φίλος του ο παπαράτσι χωρίς καμία εντολή άνοιξε κατευθείαν το παράθυρο του και βγάζοντας έξω την φωτογραφική του μηχανή άρχισε να σκανάρει μέσα από τον τεράστιο φακό του οποιαδήποτε κίνηση που σε εμάς δεν ήταν ορατή λόγο απόστασης.

«Στα δεξιά μας... Μαύρη λιμουζίνα και ύποπτες κινήσεις» είπε και αμέσως ο Μάχελ ακολούθησε τις οδηγίες του... Από τον μεσαίο καθρέφτη κοίταξα πίσω προς τον Τάιλερ και είδα ότι ήταν και εκείνος έτοιμος για όλα... Το παράθυρο του ήταν ανοιχτό και το όπλο του πάνω στο ταμπλό σε περίπτωση που χρειαζόταν.

«Βιάσου την βγάζουν από το αμάξι...» είπε ο παπαράτσι και πιάστηκα από το ταμπλό για να ελέγξω την ένταση μου παίρνοντας γρήγορες ανάσες για να καταφέρω να κατευνάσω τους χτύπους της καρδιάς μου που ήταν έτοιμη να διαλύσει το στήθος μου... Από το σημείο που ήμασταν δεν μπορούσαμε να δούμε τα όσα έβλεπε ο παπαράτσι μέσα από τον φακό του και αυτό με γέμισε με μεγαλύτερη αγωνία καθώς δεν μπορούσα να υπολογίσω την απόσταση.

Ο Τάιλερ μας προσπέρασε καθώς το αμάξι που οδηγούσε ήταν πιο γρήγορο από το δικό μας και αυτό με έκανε για άλλη μια φορά να ευχαριστήσω την τύχη μου που γνώρισα αυτόν τον εκπληκτικό άνθρωπο που χωρίς δισταγμό πάντα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να προστατέψει και εμένα και την οικογένεια μου… Ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να βάζει σε μεγάλο κίνδυνο την ίδια του την ζωή.

«Παλεύει με τους μπράβους, προσπαθεί να ξεφύγει... Το αμάξι που ήταν πίσω μας είναι πολύ κοντά τους» είχαμε φτάσει πολύ κοντά και ήμασταν πια σε θέση να δούμε και εμείς τα όσα ο παπαράτσι μας έλεγε και αυτό με έκανε να κοκκινίσω ολόκληρος από τον θυμό και την αγανάκτηση που ένιωθα μέσα μου.

Μπροστά μου έβλεπα τρεις μπράβους να είναι γύρω από την Μπέλλα ενώ ένας τέταρτος την κράταγε από το χέρι και προσπαθούσε να την σύρει προς τις σκάλες... Εκείνη πάλευε να ξεφύγει από το κράτημα τους και την στιγμή που ο Τάιλερ σταμάτησε το αυτοκίνητο με χειρόφρενο και άνοιξε την πόρτα του, αυτός που την συγκρατούσε πέρασε κατευθείαν το χέρι του γύρω από τη μέση της και  έβαλε το όπλο του πάνω στον λαιμό της ενώ άρχισε να λογομαχεί με τον Τάιλερ.

Το χέρι μου πάνω στο χερούλι ήταν έτοιμο για να ανοίξει την πόρτα αλλά ο Μάχελ με σταμάτησε.

«Μην κάνεις καμία κουταμάρα μείνε στο αμάξι... Δεν μπορώ να σας προστατέψω και τους δύο» φώναξε επιτακτικά αλλά εγώ δεν άκουγα τίποτα.

Πριν καλά καλά το αμάξι σταματήσει τελείως άνοιξα την πόρτα και πετάχτηκα έξω την στιγμή που ο Μάχελ το ακινητοποιούσε.

«Πάρτε τα χέρια σας από πάνω της» τσίριξα πλησιάζοντας τον Τάιλερ και οι 4 μπράβοι κοιτάξανε προς την μεριά μου ταυτόχρονα.

«Κάντε πίσω αλλιώς θα την σκοτώσω» φώναξε αυτός που κράταγε την Μπέλλα μου και εκείνη άρχισε να τρέμει... Με κοιτούσε ικετευτικά με τρόμο μέσα από τα δακρυσμένα της μάτια.

«Βοηθήστε με σας παρακαλώ... θέλουν να μου πάρουν το παιδί,  θέλουν να με σκοτώσουν» είπε με όση δύναμη είχε μέσα της ενώ αγκάλιαζε την κοιλιά της με τρεμάμενα χέρια και ο Μάχελ πήρε τον λόγο.

«Παραδώστε την τώρα» απαίτησε ενώ ακούγαμε από μακριά της σειρήνες από τα περιπολικά του αεροδρομίου να πλησιάζουν... «Η αστυνομία είναι πολύ κοντά, δεν πρόκειται να σας αφήσουμε να την πάρετε και από όσο ξέρω έχετε εντολή να μην πάθει τίποτα πριν γεννήσει» τους είπε και οι μπράβοι στιγμιαία κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.

«Νομίζεις ότι αυτό θα με σταματήσει να την πυροβολήσω προκειμένου να μην πέσει στα χέρια σας;» τον ρώτησε αυτός που κράταγε την Μπέλλα σκληρά και κοίταξα τον Τάιλερ και εκείνος εμένα με την άκρη του ματιού του.

«Μην κάνετε καμία κουταμάρα αλλιώς την σκότωσα» είπε πάλι ο αυτός που κράταγε την Μπέλλα και άρχισε να την σέρνει προς τις σκάλες …Την ανάγκαζε να ανέβει μαζί του ενώ οι άλλοι τρεις μείνανε στην θέση τους κοιτάζοντας διερευνητικά για τις κινήσεις μας ενώ μας σημαδεύανε με τα όπλα τους που είχαν βγάλει από την θήκη τους μετά από αυτόν που κρατούσε την Μπέλλα.

«Σας παρακαλώ βοηθήστε με» ούρλιαζε η Μπέλλα απελπισμένη και αντιστεκόταν με όποιον τρόπο μπορούσε κρατώντας γερά την μπάρα της σκάλας.

Έκανε υπερπροσπάθειες ώστε να τον σταματήσει και ανησυχούσα τόσο πολύ για εκείνην... Το σώμα της διπλωνόταν και ταρακουνιόταν από τα τραβήγματα τόσο πολύ που έτσι όπως το πήγαινε θα μπορούσε να πάθαινε ή εκείνη ή το μωρό τίποτα.

«Πετάξτε τα όπλα κάτω» απαίτησε ο Μάχελ την στιγμή που τα αυτοκίνητα της αστυνομίας σταματάγανε το ένα πίσω από το άλλο πίσω μας... «Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα πια... Δεν θα σας αφήσουμε να ξεφύγετε» τους απείλησε.

«Αν δεν μας αφήσετε να φύγουμε, ξεχάστε την» αντέκρουσε τα λόγια του ο άντρας που κράταγε την Μπέλλα και κάνοντας σήμα στους άλλους τρεις του έδωσε το σύνθημα να μπούνε στο Τζετ και εκείνοι υπάκουσαν.

Ένιωθα να μου την παίρνουν και η καρδιά μου και το μυαλό μου πάγωσαν... Δεν μπορούσα να τους αφήσω να μου το κάνουν αυτό αλλά δεν μπορούσαμε να ξέρουμε καταπόσο ήταν ικανοί να εκπληρώσουν την απειλή τους.

Την στιγμή που ανεβαίνανε οι άλλοι τρεις, ο τέταρτος προσπάθησε  και πάλι να αναγκάσει την Μπέλλα να ανέβει τις σκάλες… Έπιασα την ανεπαίσθητη κίνηση που έκανε ο Τάιλερ με το σώμα του μετατοπίζοντας το και κατάλαβα ότι κάτι ετοίμαζε... Αμέσως το κορμί μου βρέθηκε σε εγρήγορση και την στιγμή που πάτησε την σκανδάλη άρχισα να τρέχω με όση δύναμη είχα μέσα μου για να φτάσω κοντά της αλλά λόγω της κατάστασης μου δεν μπορούσα να τρέξω πολύ γρήγορα και η αγωνία με κατέκλυσε...  Ευχόμουν σιωπηλά να την φτάσω εγκαίρως πριν ο άλλος ξεπεράσει το πρώτο σοκ και προσπαθήσει πάλι να απειλήσει την ζωή της.

Ο Τάιλερ τον πυροβόλησε στο χέρι και εκείνος από το ξάφνιασμα την άφησε... Η Μπέλλα τρομοκρατημένη αυτόματα λύγισε τα γόνατα της και έπεσε στο έδαφος βάζοντας τα χέρια της σοκαρισμένη στα αυτιά της και πριν προλάβουν οι άλλοι να την απειλήσουν με το όπλο τους κάλυψα το σώμα μου με το δικό της για να την προστατέψω.

«Πετάξτε τα κάτω τώρα» φώναξε ο Μάχελ και οι άλλοι τρεις ακινητοποιήθηκαν ενώ το τέταρτος κοιτώντας με μια δολοφονική ματιά προσπάθησε να με σταματήσει αλλά ο Τάιλερ αμέσως ήρθε δίπλα μου και με την ματιά του,  του πέρασε το μήνυμα να μην τολμήσει.. ενώ τον απειλούσε με το όπλο του χωρίς δισταγμό αψηφώντας τους αστυνομικούς που ήταν πίσω του... Ο Μάχελ και οι υπόλοιποι αστυνομικοί άρχισαν και εκείνοι να μας πλησιάζουν και την στιγμή που οι άλλοι τρεις σηκώσανε τα χέρια ψηλά, εγώ έσκυψα και βγάζοντας τα χέρια της Μπέλλας από το πρόσωπο της, την κοίταξα μέσα στα μάτια και εκείνη έπεσε μέσα στην αγκαλιά μου ασθμαίνοντας και τρέμοντας ολόκληρη ενώ οι λυγμοί της αυξανόντουσαν περισσότερο.

«Πάμε να φύγουμε από εδώ» είπα και καθώς κατένευσε τρεμάμενα την βοήθησα να σηκωθεί.

«Πάρτην με το δικό σου αμάξι που είναι αλεξίσφαιρο και πηγαίνετε στο σπίτι για να ηρεμήσει... Θα έρθω να σας βρω μόλις ξεκαθαρίσουμε εδώ την κατάσταση» είπε ο Μάχελ και τον ευχαρίστησα με την ματιά μου και εκείνος κατένευσε σοβαρός... «Τάιλερ πήγαινε μαζί τους μην έχουν και κανένα back up plan και θα έρθω να κανονίσουμε αυτό το ζήτημα μετά... Την έχεις λίγο άσχημα φιλαράκι» του είπε και ο Τάιλερ ανέκφραστος ένευσε καταφατικά χωρίς να απαντήσει.

Βοήθησα την Μπέλλα να μπει στο πίσω κάθισμα και κάνοντας το γύρω του αυτοκινήτου έκατσα δίπλα της …Αφού έκλεισα  την πόρτα, την πήρα ξανά στην αγκαλιά μου για να την παρηγορήσω... Ακόμα δεν είχε καταφέρει να ξεπεράσει το σοκ.

«Δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω...» είπε μέσα από τους λυγμούς της και αυτό για λίγο με έκανε να παγώσω... «Αν δεν ήσασταν εσείς θα με πηγαίνανε στην Ατλάντα για να μου πάρουν το παιδί και να με σκοτώσουν» είπε και τρίβοντας την πλάτη της παρηγορητικά αναστέναξα.

«Όλα τελείωσαν, όλα τελείωσαν» επαναλάμβανα περισσότερο στον εαυτό μου για να το πιστέψει παρά σε εκείνην... «Δεν πρόκειται να σε ακουμπήσουν ποτέ ξανά» είπα με πείσμα και την στιγμή που άφησα ένα απαλό φιλί πάνω στην κορυφή του κεφαλιού της εκείνη πάγωσε και με αργή κίνηση ανασήκωσε το κορμί της και με κοίταξε βαθιά στα μάτια με απορία.

«Με ξέρετε;...» ρώτησε και γούρλωσα τα μάτια μου με έκπληξη... «Ξέρετε ποια είμαι;» με ρώτησε με αγωνία και κρεμάστηκε από τα χείλια μου για να ακούσει την απάντηση μου και εγώ κοίταξα στιγμιαία τον Τάιλερ και εκείνος εμένα.

«Δεν ξέρεις ποιος είμαι;» ρώτησα ξέπνοα και την στιγμή που κούνησε το κεφάλι της αρνητικά η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια.

«Είχα ένα ατύχημα πριν έξι μήνες και δεν θυμάμαι τίποτα από το παρελθόν μου» δικαιολογήθηκε και χαμογελώντας της ζεστά της χάιδεψα το πρόσωπο απαλά αλλά εκείνη δεν ανταποκρίθηκε περίμενε να της απαντήσω στην πρώτη της ερώτηση.

«Ναι ξέρω ποια είσαι» επιβεβαίωσα και πήρε μια ανακουφιστική ανάσα.

«Μπορείτε να με βοηθήσετε να τους ξεφύγω... Δεν ξέρω που να πάω... Δεν θυμάμαι κανένα συγγενή η φίλο και δεν ξέρω τι να κάνω... Θέλουν να μου πάρουν το παιδί σας παρακαλώ» έλεγε απελπισμένα και κλείνοντας την ξανά στην αγκαλιά μου την καθησύχασα.

«Δεν θα αφήσω κανέναν να αγγίξει ούτε εσένα ούτε το μωρό... Αυτό σου το ορκίζομαι... Κανείς δεν πρόκειται να σου το πάρει... Κανείς» την διαβεβαίωσα και εκείνη πιάνοντας το πουκάμισο μου έμεινε για λίγο στην αγκαλιά μου ανακουφισμένη χωρίς να μιλάει.

«Μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;» είπε δειλά και ο πληθυντικός της με τσάκισε.

«Σε παρακαλώ μην μου μιλάς στον πληθυντικό...» παρακάλεσα και εκείνη κατένευσε... «Μπορείς να με ρωτήσεις ότι θες» την παρότρυνα και ανασηκώνοντας το κορμί της με κοίταξε και ένιωσα να λιώνω με την ζεστή της ματιά... Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν εδώ,  μέσα στην αγκαλιά μου ασφαλής. Και ας μην ξέρει ποιος είμαι … εγώ ένιωθα τόσο ευτυχισμένος που ήταν ξανά κοντά μου.

«Μήπως γνωρίζεις τι σημαίνουν τα αρχικά ΕΝΤ;» ρώτησε και η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο και αμέσως άρχισε να χτυπά πιο ζωηρά... Ένα δειλό στραβό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του και μόλις εκείνη το παρατήρησε κάρφωσε την ματιά της πάνω στα χείλια μου και το κοίταξε για λίγο σαστισμένη.

«Που είδες αυτά τα αρχικά;» τόλμησα να ρωτήσω και με κοίταξε ξανά στα μάτια.

«Έρχονται ξανά και ξανά στην μνήμη μου αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνουν» απάντησε αυτόματα και δάγκωσα το κάτω χείλος μου διχασμένος... Ήταν πολύ αναστατωμένη ήδη με όσα είχαν συμβεί, μπορούσα να της πω τα πάντα χωρίς να την ταράξω περισσότερο;... αναλογίστηκα και εκείνη με κοίταξε με περισσότερη αγωνία.

«Είναι κάτι κακό;» ρώτησε ενώ στα μάτια της πέρασε τρόμος και αμέσως κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά για να την καθησυχάσω.

«Πέρα από αυτό δεν θυμάσαι τίποτα άλλο;» την ρώτησα και για λίγο το σκέφτηκε κοιτώντας μακριά.

«Τα μόνα που θυμάμαι είναι το όνομα Τσάρλι και αυτά τα αρχικά» είπε τελικά και με κοίταξε με ένα παραπονιάρικο ύφος και κοίταξα προς την βέρα της.

«Έχεις κοιτάξει ποτέ τι γράφει στο εσωτερικό της βέρας σου;» την ρώτησα και η ματιά της αμέσως έπεσε πάνω στην βέρα της και με τρεμάμενα χέρια έβγαλε την βέρα της και άρχισε να διαβάζει αυτά που είχα χαράξει μέσα σε αυτήν με γουρλωμένα μάτια.

«Δεν καταλαβαίνω... Τον άντρα μου τον λένε Τζέικομπ γιατί εδώ γράφει ΕΝΤ;  Και τι σημαίνει αυτό;» ρωτούσε περισσότερο τον εαυτό της παρά εμένα και βγάζοντας την βέρα μου την έτεινα προς το μέρος της και εκείνη ξαφνιασμένη με κοίταξε για μια στιγμή.

«Διάβασε το» την παρότρυνα και παίρνοντας την στα χέρια της άρχισε να διαβάζει αυτό που εκείνη είχε χαράξει στην δική μου βέρα.

“Fly away Back home B”

Έγραφε και αυτό την μπέρδεψε περισσότερο και με κοίταξε με περιέργεια στα μάτια χωρίς να καταλαβαίνει.

«Τι σημαίνει το Β;» ρώτησε και χαμογέλασα ζεστά.

«Μπέλλα» απάντησα.

«Και το ΕΝΤ;» ρώτησε ξανά.

«Έντουαρτ» απάντησα και κοίταξε ξανά τις βέρες μια την μια και μια την άλλη.

«Δεν καταλαβαίνω...» είπε κουνώντας το κεφάλι της απελπισμένη... «Αυτή η βέρα ανήκει στην Μπέλλα;» με ρώτησε δείχνοντας μου την βέρα της και κατένευσα... «Είναι η γυναίκα σου;» ρώτησε ξανά και κατένευσα και πάλι... «Και γιατί την έχω εγώ;» ρώτησε τελικά και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα της απάντησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.

«Εσύ είσαι η Μπέλλα μου καρδιά μου» είπα και εκείνη έκανε λίγο πιο πίσω αμυντικά το κορμί της.

«Μα εμένα με λένε Νόρα» είπε με βλέμμα τρομοκρατημένο.

«Όχι ζωή μου... Το όνομα σου είναι Μπέλλα... Το πατρικό σου είναι Ιζαμπέλα Μαρί Σουάν και ο Τσάρλι είναι ο πατέρας σου» της είπα και τότε έμεινε σοκαρισμένη και πάλι να κοιτάει τις βέρες μας χωρίς να ξέρει τι να πει.

«Μου είπαν ψέματα;...» ρώτησε κάτω από την αναπνοή της... «Γιατί;» ρώτησε με απελπισία και με κοίταξε με ένα πληγωμένο ύφος.

«Ήθελαν να σου πάρουν το παιδί» της επιβεβαίωσα αυτό που ήδη ήξερε και εκείνη και διπλώνοντας τα χέρια της γύρω από την κοιλιά της προστατευτικά κοίταξε για λίγο γύρω της μαζεύοντας τις σκέψεις της.

«Εσύ το ήξερες;» ρώτησε μετά από μια σύντομη σιωπή και κατένευσα με πόνο στα μάτια... «Ήξερες ποιος;» ρώτησε ξανά και με μια βαριά ανάσα κατένευσα και πάλι... «Και γιατί δεν έκανες τίποτα για να τον σταματήσεις;... Γιατί με άφησες στα χέρια τους;» ρώτησε με παράπονο.

«Ποτέ δεν σταμάτησα να σε ψάχνω... Αλλά δεν μας έλεγε που σε είχε κρυμμένη... Μέχρι και στον Μπλάκ πήγαμε αλλά εκείνος αρνήθηκε τα πάντα  και εμείς δεν είχαμε κανένα στοιχείο για να τον ενοχοποιήσουμε ώστε να καταφέρουμε να βγάλουμε ένταλμα για να ερευνήσουμε το σπίτι του για να διαπιστώσουνε αν λέει την αλήθεια» είπα και το σκέφτηκε για λίγο.

«Και πως με βρήκατε;... Πως ξέρατε ότι ήταν έτοιμοι να με πάρουν;»

«Ο ντεντέκτιβ Μπράτσο που έχει αναλάβει την υπόθεση σου, είχε βάλει να παρακολουθούν το σπίτι των Μπλάκ και μόλις είδαν μια ύποπτη κίνηση μας ειδοποίησαν» της απάντησα και δεν ήξερε τι να απαντήσει σε αυτό.

«Είμαι τόσο μπερδεμένη» είπε με πόνο στην φωνή της και περνώντας το χέρι απαλά από όλη την επιφάνεια του προσώπου της απομάκρυνα το μαλλί της που είχε πέσει πάνω σε αυτό και εκείνη με κοίταξε μέσα στα μάτια χωρίς να μιλάει... Ήθελα τόσο πολύ να την κλείσω ξανά στην αγκαλιά μου αλλά δίσταζα... Τώρα που ήξερε την αλήθεια,  δεν ήξερα πως θα μπορούσε να αντιδράσει.

«Μπορείς να με πάρεις μια αγκαλιά» παρακάλεσε με τρεμάμενη φωνή και χαρίζοντας της το πιο γλυκό μου χαμόγελο κατένευσα και έγειρα κοντά της τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από το κορμί της που ακόμα έτρεμε ανακουφισμένος.