Μόλις είχα τελειώσει την Νοσηλευτική και επί ένα μήνα με μια εφημερίδα στο χέρι έψαχνα απεγνωσμένα για δουλειά... Πόσο δύσκολο ήταν τελικά να βρω κάτι πάνω στο κομμάτι που είχα τελειώσει... Ευτυχώς η δουλειά μου στο εστιατόριο “Paraíso” μου εξασφάλιζε τουλάχιστον το ενοίκιο και το φαγητό μου αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό... Έπρεπε να βρω οπωσδήποτε και δεύτερη δουλειά ή μια μόνιμη σε κανένα νοσοκομείο γιατί δεν με έβλεπα καλά, στο τέλος δεν θα είχα ούτε ρούχα να φορέσω και αυτό ήταν το λιγότερο.
Η πόρτα χτύπησε και πετώντας την εφημερίδα πάνω στο ετοιμόρροπο τραπεζάκι μου κίνησα για να ανοίξω την πόρτα βαριεστημένα...
«Άντε βρε φιλενάδα που είσαι τόση ώρα» αναφώνησε η μοναδική μου φίλη Βι κουνώντας την σακούλα με τα ντόνατς στο αέρα με ένα πεινασμένο βλέμμα.
Η Βι ήταν η καλύτερη και μοναδική μου φίλη... Μια γλυκιά κοπέλα στο ύψος μου δηλαδή γύρω στο 1,65 μελαχρινή και λίγο γεματούλα, με κατάμαυρα μάτια που δήλωναν όλη την ζωντάνια και την ζεστασιά που είχε μέσα της. Γνωριζόμασταν από τότε που ήμασταν παιδιά... Ήταν η μόνη που είχα πια στην ζωή μου σαν οικογένεια μιας και που πριν 6 μήνες έχασα και την γιαγιά μου που υποτίθεται ότι με μεγάλωνε... Ήταν στα 75 όταν οι γονείς μου χάθηκαν και εγώ μόλις 6 αλλά μαζί καταφέραμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς με την πενιχρή της σύνταξη. Από το να με στείλουν σε κανένα ίδρυμα, το προτιμούσα χίλιες φορές να μένω μαζί της.
Η οικογένεια της Βι από την άλλη προσπαθούσαν να μας βοηθούνε όπως μπορούσαν... Χρόνια γείτονες με την γιαγιά μου, πάντα μας στήριζαν εκεί που η γιαγιά μου δεν μπορούσε... Είτε με ένα πιάτο φαγητό είτε με ρούχα που δεν τα φορούσαν πια... Μπορεί αυτό τον οποιοδήποτε να τον έκανε να ντρέπεται άλλο όχι εμένα... Αντίθετα από ότι θα πίστευε κανείς εμένα με έκανε από νωρίς να σταθώ στα πόδια μου, να βγω για δουλειά και να παλέψω για ένα καλύτερο αύριο... Μπορεί να έκανα περισσότερα χρόνια από ότι μια οποιαδήποτε άλλη κοπέλα να τελειώσω την Νοσηλευτική αλλά τα είχα καταφέρει... Σπούδασα αυτό που πάντα ονειρευόμουν με την αξία μου και με πολύ σκληρή δουλειά και είμαι τόσο υπερήφανη για τον εαυτό μου που δεν χρειάζομαι την βοήθεια κανενός.
Έχω μια γκαρσονιέρα που όλο και όλο είναι ένα δωμάτιο... Κουζίνα – κρεβατοκάμαρα – σαλόνι ένα και ένα μικρό μπάνιο, αλλά τουλάχιστον είναι μια στέγη... Είναι το σπίτι και τα έπιπλα που είχε η γιαγιά μου αλλά τουλάχιστον δεν είμαι άστεγη και όσο πληρώνω το νοίκι μου οι σπιτονοικοκύρηδες το κρατάνε σε άψογη κατάσταση και το συντηρούν δύο φορές τον χρόνο... Στα μεγάλα κρύα φυσικά τα βρίσκω σκούρα αλλά και ένα σομπάκι κάνει την δουλειά του μιας και που το σπίτι είναι τόσο δα μικρό.
«Τι ψάχνεις εκεί;» ρώτησε η Βι παίρνοντας την εφημερίδα στα χέρια της μόλις έκατσε στον μοναδικό διθέσιο καναπέ με το φθαρμένο ύφασμα και την κοίταξα κοροϊδευτικά ενώ έβαζα σε μια κούπα λίγο καφέ για εκείνην.
«Τι άλλο να ψάχνω βρε Βι;» την ρώτησα την στιγμή που την πλησίασα και εκείνη πήρε την κούπα στα χέρια της και μύρισε λίγο από το άρωμα του πριν πιει την πρώτη της γουλιά.
«Αυτό που μου αρέσει σε εμάς είναι, που δεύτερο βρακί δεν έχουμε να βάλουμε στον κώλο μας , τον καφές μας όμως τον πίνουμε αρωματικό» με πείραξε και γέλασα δυνατά.
«Έφερε δείγματα εχθές στην δουλειά ο Αλφόνσο και με προμήθευσε και εμένα» την ενημέρωσα και εκείνη με κοίταξε με νόημα.
«Μμμμμ... Αλφόνσο ακούω... Καλός; Καλός;» ρώτησε και γέλασα.
«Ένα 1,60 μελαχρινός με μαύρα μάτια και σπυράκια σε όλο του το πρόσωπο, να του πω να κάνετε κατάσταση;» την ρώτησα πίσω και μόνο που δεν πνίγηκε με τον καφέ της.
«Έλεος βρε φιλενάδα, που πας και τους βρίσκεις;» ρώτησε με αηδία και ανασήκωσα τους ώμους μου.
«Δεν τους βρίσκω εγώ... Προμηθευτής του μαγαζιού είναι και απλά είναι λίγο ευγενικός μαζί μου, αυτό είναι όλο»
«Ήταν σφραγισμένα τα φακελάκια;» ρώτησε με φρίκη και σπρώχνοντας την της απάντησα.
«Άι μωρή»
«Ε μα τι να πω» αμύνθηκε και γύρισε πάλι την ματιά της στην εφημερίδα και τότε άρχισε να γελάει δυνατά... «Χριστέ μου τι ανώμαλοι υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο» είπε ακόμα γελώντας… Κοίταξα με απορία και εγώ στο σημείο που την έκανε να γελάσει... η αγγελία έγραφε:
“Ζητείτε ευπαρουσίαστη κοπέλα μέχρι 25 χρονών με διαστάσεις μοντέλου, χωρίς ενδοιασμούς σε οποιαδήποτε γούστα στο σεξ για να κάνει παρέα σε ηλικιωμένο κύριο... αμοιβή 5.000$ μηνιαίως... Τηλέφωνο επικοινωνίας 6979.....”
«Αυτή είναι δουλειά... Δίνεις το τσαγάκι στον παππού, τον αφήνεις να γλύψει και τίποτα γιατί σιγά να μην μπορεί να κάνει και τίποτα άλλο και τσεπώνεις και τα φραγκάκια σου» είπε κλείνοντας το μάτι της και τώρα ήταν σειρά μου να γελάσω.
«Πας καλά μαρή... Το χωρίς ενδοιασμούς σε οποιαδήποτε γούστα στο σεξ, σου κάνει εσένα να θέλει μόνο τσαγάκια;» την ρώτησα και ανασήκωσε τους ώμους της.
«Τις αγγελίες για νοσοκόμα για ηλικιωμένους δεν ψάχνεις;... Τι έχεις να χάσεις να πάρεις τηλέφωνο να τον ρωτήσεις τι ακριβώς ζητάει... Μπορεί να ζητάει μόνο φροντίδα»
«Βι συμμαζέψου, για δουλειά ψάχνω όχι για άντε να μην πω τώρα» είπα νευριασμένα και εκείνη πιάνοντας το τηλέφωνο άρχισε να πληκτρολογεί το νούμερο... «Βι τι κάνεις;... Βι κλείστο τώρα» είπα νευριασμένα και προσπάθησα να της πάρω το τηλέφωνο αλλά εκείνη αμέσως σηκώθηκε από τον καναπέ και άρχισε να κάνει γύρω γύρω από το τραπέζι για να με αποφύγει.
«Ναι καλημέρα σας... για την αγγελία σας τηλεφωνώ....... Μάλιστα... Ψηλή, ξανθιά με αναλογίες μοντέλου και πράσινα μάτια παρακαλώ.......... Εσείς τι ακριβώς ζητάτε;…. Α πρέπει να έρθω να τα πούμε από κοντά... Ναι φυσικά πότε θέλετε;… Και που μπορώ να σας βρω;... Φυσικά να με περιμένετε... Θα τα πούμε από κοντά, αντίο σας» είπε και καθώς έκλεισε το τηλέφωνο γύρισε προς την μεριά μου με γουρλωμένα μάτια.... «Ρε συ δεν πάει καλά το άτομο... Αυτός πρέπει να ήταν τουλάχιστον 30άρης» είπε ακόμα σοκαρισμένη... «Μια φωνήηηη...» συνέχισε δραματικά και πέφτοντας πάνω στο κρεβάτι μου με το χέρι της στο μέτωπο έκανε ότι πεθαίνει... «Πρέπει να πας... Πεθαίνω να μάθω γιατί έβαλε την αγγελία» είπε ενώ ανασήκωσε το σώμα της και εγώ έκανα με το χέρι μου την κίνηση ότι τρελάθηκε τελείως.
«Πας καλά βλαμμένο... Τι είπες στον άνθρωπο; Είσαι εσύ ψηλή, ξανθιά με αναλογίες μοντέλου και πράσινα μάτια παρακαλώ...» επανέλαβα τα λόγια της κοροϊδευτικά και συνέχισα... «Ή μήπως είμαι εγώ;»
«Εντάξει ψηλές μπορεί να μην είμαστε άλλα δεν μπορείς να πεις από την αφαγία τουλάχιστον εσύ έχεις αναλογίες μοντέλου... Εγώ πάλι τα ψωμάκια μου τα έχω όσο και να μην τρώω» είπε με μια γκριμάτσα πόνου και αναστέναξα.
«Βρε μπέμπα μου πας καλά σε ξαναρωτώ... Άντε πες τα μαλλιά μου τα έβαψα ξανθά... Άσε που από καστανό που είναι για να τα κάνω ξανθά θα θέλω μια περιουσία στο οξυζενέ για να το πετύχω... Τα μάτια μου από καστανά πως θα τα κάνω πράσινα;;;... Τι λέω Χριστέ μου μαζέψτε με... Ρε συ Βι αυτός είναι ανώμαλος... λέει για μεγάλης ηλικίας και εσύ λες ότι δεν κάνει παραπάνω από 30άρης»
«Μπορεί να σε θέλει για τον παππού του που το ξέρεις αυτό;»
«Ναι και αυτός θα κρατάει το φανάρι... Ξεκόλλα και μην κάνεις καμία άλλη τέτοια χαζομάρα και με εκθέσεις γιατί θα σε σκοτώσω κακομοίρα μου, σου το λέω»
«Εντάξει, εντάξει μην βαράς μια πλάκα έκανα... Πάμε για άλλα τώρα»
«Πάλι καλά που σου έκοψε και δεν είπες και όνομα. Αυτό πάλι που το πας; Τον πήρες για την αγγελία και δεν ζήτησε ούτε όνομα;... Σίγουρα είναι ανώμαλος δεν χωράει αμφιβολία» είπα και η Βι πήρε ένα απολογητικό ύφος.
«Σόρρυ ρε φιλενάδα... Μια πλάκα ήθελα να κάνω που να φανταστώ ότι θα βγει ο νεραιδόφωνος... Χριστέ μου τι φωνή, αν μου μιλούσε λίγο ακόμα το ορκίζομαι ότι θα τελείωνα»
«Βι μαζέψου και έλα να δούμε ξανά τις αγγελίες μπας και βρω τίποτα της προκοπής» αναφώνησα απηυδισμένη και με τα πολλά τελικά σκανάραμε όλες τις υπόλοιπες αγγελίες που βρήκαμε …Πήρα σε μερικές ακόμα που ζητούσαν νοσοκόμα για να προσέχω ηλικιωμένους στο σπίτι τους και έμεινα να περιμένω να με καλέσουν ξανά για να μου κλείσουν ένα ραντεβού.
Πέρασαν δύο μέρες και για άλλη μια φορά δεν έγινε τίποτα, είχα πραγματικά απελπιστεί... Πίστευα ότι καριέρα μου σαν νοσοκόμα είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει μέχρι που ένα απόγευμα την στιγμή που γύριζα από την δουλειά, άκουσα το τηλέφωνο να χτυπά όταν ήμουν ακόμα έξω από την πόρτα του διαμερίσματος μου και βάζοντας φτερά στα πόδια μου άνοιξα όπως όπως την πόρτα και στην προσπάθεια μου να το πιάσω μπουρδούκλωσα τα πόδια μου και έπεσε πάνω στο ετοιμόρροπο τραπεζάκι μου… Την ώρα που σήκωνα το ακουστικό και πέφτοντας απάνω του, το έσπασα και βρέθηκα φαρδιά πλατιά στο πάτωμα σφαδάζοντας.
«Δεσποινίς είσαστε καλά;» άκουγα από το ακουστικό που ήταν στο πάτωμα και τελείως ντροπιασμένα το πήρα και το έβαλα στο αυτί μου.
«Ναι;» ρώτησα αγκομαχώντας ακόμα και μια... πως το είχε πει η Βι; Νεραιδοφωνή;... ναι αυτό... Μια νεραιδοφωνή με αφόπλισε και έμεινα με κομμένη την ανάσα να τον ακούω.
«Είσαστε καλά;» επανέλαβε και δεν ήξερα τι να πω.
«Ναι;» ρώτησα τελείως αποπροσανατολισμένη και κουνώντας το κεφάλι προσπαθώντας να καθαρίσω τις σκέψεις μου, διόρθωσα... «Ναι, ναι καλά είμαι»
«Με τρομάξατε προς στιγμήν» είπε με ένα χαμογελαστό τόνο και πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Συγνώμη έπεσα» είπα απολογητικά και προσπάθησα να ανασηκωθώ από τα απομεινάρια του πρώην τραπεζιού μου.
«Ναι αυτό το κατάλαβα» είπε κάπως κοροϊδευτικά και μόλις βρήκα και πάλι την αυτοκυριαρχία μου συνέχισα.
«Ποιον ζητάτε;» ρώτησα με εμφανή την περιέργεια μου στην φωνή μου.
«Με είχατε καλέσει για την αγγελία που είχα δημοσιεύσει στην εφημερίδα και σας κάλεσα για να επιβεβαιώσω το ραντεβού μας» είπε και τότε πήρα μπρος.
«Α φυσικά... ναι... για πότε είναι;» ρώτησα και η φωνή του άλλαξε έγινε πιο εχθρική; Θα σας γελάσω πάντως ο φιλικός και ανάλαφρος τόνος που άκουγα πριν τώρα πια δεν υπήρχε.
«Σε δύο ώρες» είπε επιτακτικά και βλεφάρισα.
«Συγνώμη αλλά δεν το ήξερα... Μάλλον θα το κλείσατε με την φίλη μου την Βι, βλέπετε εκείνη κρατάει τα τηλεφωνήματα μου όταν λείπω και δεν με ενημέρωσε»
«Για να καταλάβω... Το ραντεβού είναι με εσάς ή με την φίλη σας;»
«Όχι, όχι με μένα... Εκείνη μόνο κρατάει τα τηλεφωνήματα μου όταν λείπω» επανέλαβα... καλά ντιπ μυαλό δεν έχει πια;
«Μάλιστα και που καταλήγουμε;»
«Θα έρθω αλλά αν σας είναι εύκολο θα μπορούσατε να μου δώσετε την διεύθυνση γιατί η φίλη μου λείπει και αν την περιμένω ίσως να μην είμαι στην ώρα μου στο ραντεβού σας» ένας αναστεναγμός δυσαρέσκειας ακούστηκε από την άλλη μεριά της γραμμής αλλά όταν ξαναμίλησε ο τόνος της φωνής του ήταν πιο ήπιος αλλά ακόμα νευριασμένος.
«3791 N KNOLL DR, Hollywood Hills ... γνωρίζετε που είναι;»
«Ναι... δηλαδή όχι αλλά θα το βρω... σε δύο ώρες θα είμαι εκεί» είπα γρήγορα χωρίς να είμαι σίγουρη πως σκατά θα καταφέρω να φτάσω από το Palmdale που έμενα εγώ στο Hollywood Hills μέσα σε δύο ώρες.
«Αν δεν είσαστε ακριβώς στις 5 τότε ξεχάστε το» είπε κάπως νευριασμένα και μου το έκλεισε στην μούρη... Πάει καλά το άτομο;... Έλα Χριστέ και Παναγιά... Τέλος πάντων έχω ανάγκη την δουλειά οπότε δεν χάνω τίποτα να δοκιμάσω... Αν δεν προλάβω τι να πω... Απλά δεν ήταν γραφτό.
Με την ανάσα μου να χάνεται, την καρδιά μου να τρέχει κατοστάρι και τον ιδρώτα μου να στάζει από παντού, φορώντας τα μοναδικά αξιοπρεπή ρούχα και παπούτσια που είχα... Τελικά πέντε παρά ένα λεπτό ήμουν έξω από το... σπίτι;... δεν θα το έλεγα... έπαυλη;... Μπααα... μόνο παλάτι κάποιος θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει αυτό που έβλεπα μπροστά μου...
Ήταν τόσο εντυπωσιακό που ένιωθα ότι έβγαινε μέσα από παραμύθι... Σε μια τεράστια έκταση το σπίτι ήταν χτισμένο στο 1/3 του μπροστινού μέρους του χώρου ενώ είμαι σίγουρη ότι το πίσω μέρος θα ήταν το διπλάσιο από όσο το μάτι μπορούσε να δει κανείς... Η εντυπωσιακή είσοδος περιβαλλόταν από ένα διάδρομο με κολονάτα κάγκελα ενώ δέσποζαν δέντρα διαφόρων ειδών αριστερά και δεξιά του... Μόλις έφτανες μπροστά από την κύρια είσοδο ένα εντυπωσιακό ημικύκλιο σκέπαστρο έκανε την εμφάνιση του που στερεωνόταν όλο σε επιβλητικές κολώνες που σου θύμιζε κάτι από άλλη εποχή ενώ για να φτάσεις κοντά στην κύριο είσοδο πέρναγες από μια τριγωνική , εντυπωσιακή τριγωνική αψίδα στο ίδιο ύφος με το σκέπαστρο... Σίγουρα πρέπει να ήταν λάτρης της τέχνης, δεν χωράει αμφιβολία περί τούτου... Όλοι οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με τεράστια παράθυρα τα οποία χωρίζονταν σε δύο επίπεδα... Τα παράθυρα του ισογείου τελείωναν σε ημικύκλιο ενώ τα παράθυρα του πρώτου ορόφου ήταν τετράγωνα και πάνω από το τελείωμα τους είχαν ένα τριγωνικό περίτεχνα, σκαλιστό αέτωμα… Σε κάθε παράθυρο ξεχωριστά υπήρχε μπροστά ένα μικρό ημικύκλιο μπαλκονάκι που το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να βγεις έξω , να ακουμπήσεις πάνω στην κουπαστή και να αγναντέψεις την μοναδική θέα που σου προσφέρει... Αυτό όμως που έκανε αντίθεση μέσα σε όλη αυτήν την ομορφιά ήταν το δορυφορικό πιάτο που ήταν πάνω στην στέγη που σου δήλωνε καθαρά ότι ο ιδιοκτήτης αυτής της έπαυλης μπορεί να έχει κολλήσει σε μια άλλη εποχή, αλλά γνώριζε πολύ καλά και την σημερινή.
Χτύπησα το κουδούνι ακόμα προσπαθώντας να βρω την ανάσα μου και μόλις η πόρτα άνοιξε, εκεί που ήμουν γερμένη λίγο μπροστά για να ηρεμήσω από το τρέξιμο με αργή κίνηση άρχισα να ισιώνω το κορμί μου βλέποντας μπροστά στα μάτια μου ένα κουστουμάτο σε χρώμα του πάγου... Λυγερό κορμί να είναι ακριβώς μπροστά μου και μόλις έκανα το λάθος να αντικρίσω το πρόσωπο του, τότε η ανάσα μου κόπηκε τελείως και ξέπνοη έμεινα να τον κοιτώ.
«Παρακαλώ;» ρώτησε με μια βελούδινη φωνή ίδια με την νεραιδοφωνή που είχα ακούσει και στο τηλέφωνο και πήρα μια βαθιά ανάσα πεταρίζοντας τα μάτια μου από την έκπληξη.
Ένας άντρας γύρω στα 35 έστεκε μπροστά μου με ένα βλέμμα να σε διαπερνά... Με πυρόξανθα μαλλιά επιμελώς ατημέλητα, με δύο γκρι χάντρες με μακριές βλεφαρίδες που θα ορκιζόσουν ότι ήταν ψεύτικες αλλά προφανώς δεν είναι... Το πρόσωπο του είχε τετραγωνισμένες γωνίες ενώ τα μάγουλα του ήταν τόσο μεταξένια με ίχνος χνούδι απάνω του λες και μόλις είχε ξυριστεί και με κάτι χειλάκια να τα φας... Το κάτω του χείλος μεγαλύτερο από το πάνω..Ήταν μμμμ μπουκιά και συχώριο ενώ το πάνω πιο στενό ήθελες να το έχεις μόνο για να παίζεις.
«Εί...» η φωνή μου σπασμένη βγήκε τσιριχτή και καθαρίζοντας τον λαιμό μου προσπάθησα πάλι... «Συγνώμη, είμαι η κοπέλα που μου τηλεφωνήσατε πριν δύο ώρες για το ραντεβού;» είπα και εκείνος ζάρωσε τα φρύδια του νευριασμένα ενώ τα χείλια του έγιναν μια άκαμπτη ίσια γραμμή... Τι πρόβλημα είχε δεν μπορώ να καταλάβω... «Ήρθα πριν της πέντε που μου ζητήσατε» προσπάθησα και δαγκώνοντας το κάτω του χείλος σκεπτικός τελικά άνοιξε την πόρτα και μου έκανε χώρο για να περάσω χωρίς να πει τίποτα άλλο.
«Φαίνεστε ταλαιπωρημένη... θα θέλατε να πιείτε κάτι πριν ξεκινήσουμε;» ρώτησε ευγενικά αλλά το ύφος του ήταν τελείως ψυχρό.
«Ένα νεράκι αν είναι εύκολο» είπα διστακτικά και προσπερνώντας με μπήκε σε μια πόρτα που ήταν στα δεξιά μου... Πήρα μια ανάσα, κοίταξα για λίγο γύρω μου και έμεινα άναυδη από το θέαμα που αντίκρισα μπροστά μου.
Ο διάδρομος που οδηγούσε στο εσωτερικό του σπιτιού ήταν πραγματικά σαν μουσείο... Έργα τέχνης μεγάλων ζωγράφων γλυπτά και διάφορα άλλα έργα τέχνης υπήρχα ασφυκτικά σε όλο τον χώρο όπου βρισκόμασταν που με έκαναν αμέσως νευρική... Φημιζόμουν για την αδεξιότητα μου... Αν παραπατούσα εδώ, το λιγότερο που θα μου στοίχιζε θα ήταν το κεφάλι μου.
«Το νερό σας» είπε και την στιγμή που άκουσα την φωνή του αναπήδησα από το ξάφνιασμα και χτύπησα με το πόδι μου ένα τραπεζάκι και εκείνο ντελαπάρισε με αποτέλεσμα να σπάσει το τασάκι που ήταν απάνω... Ευτυχώς για μένα ήταν μόνο ένα απλό τασάκι ή μήπως όχι;... Έκλεισα τα μάτια μου και κάνοντας μια απολογητική γκριμάτσα γύρισα αργά προς το μέρος του.
«Συγνώμη» είπα με την φωνή μου να είναι σαν ένας ψίθυρος και εκείνος αναστέναξε και μου έδωσε το ποτήρι με το νερό πριν σκύψει να μαζέψει τα σπασμένα... Πραγματικά αυτό μου έκανε τρομερή εντύπωση... Ένα τέτοιο σπίτι για να παραμείνει καθαρό σίγουρα θα χρειαζόταν πολλά χέρια για να το κρατάνε καθαρό και σε καμία περίπτωση ένας ιδιοκτήτης με τόσο πλούτο δεν θα καταδεχόταν ούτε και στο ελάχιστο να σκύψει και να μαζέψει ούτε καν την γόπα από το τσιγάρο του, πόσο μάλλον ένα σπασμένο τασάκι, εκτός και αν δεν είναι ο ιδιοκτήτης και να είναι ο Μπάτλερ... Μωρέ λες;... αναρωτήθηκα.
«Να σας βοηθήσω» προσφέρθηκα και την στιγμή που έσκυψα εκείνος πήγε να σηκωθεί και χτυπώντας το κεφάλι του στον πάτο του ποτηριού που κράταγα, εκείνο έφυγε από τα χέρια μου… Αφού πρώτα τον έλουσε καλά καλά προσγειώθηκε και αυτό στο πάτωμα κάνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο.
Τον κοίταγα έντρομη, η ανάσα μου είχε κοπεί και είμαι σίγουρη ότι είχα γίνει κατακόκκινη από την ντροπή μου αλλά δεν τόλμαγα να πω κουβέντα... Κάτι στο ύφος του με τρομοκρατούσε τόσο πολύ που για κάποιον λόγο ένιωθα ότι αν αυτή την στιγμή μιλούσα σίγουρα δεν θα έβγαινα από εδώ μέσα ζωντανή.
«Κάντε μου την χάρη και μείνετε ακίνητη μέχρι να γυρίσω» είπε επιτακτικά και κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου έκανα ότι μου ζήτησε χωρίς να έχω άλλη επιλογή.
Αλλά την στιγμή που έφυγε ένιωθα τόσο άβολα να είμαι μισοκαθησμένη στο πάτωμα και έτσι παίρνοντας μια ανάσα, σηκώθηκα όρθια και την στιγμή που ίσιωσα το κορμί μου ένιωσα κάτι να με ακουμπά... Από το ξάφνιασμα πάτησα μια τσιρίδα και γυρίζοντας αμυντικά προς τα πίσω, το πόδι μου μπλέχτηκε πάνω στο πεσμένο τραπεζάκι και έτσι για δεύτερη φορά μέσα σε μια μέρα βρέθηκα φαρδιά πλατιά στο πάτωμα καταστρέφοντας και αυτό το τραπεζάκι στο πέρασμα μου... Το σώμα μου σίγουρα δεν θα βλεπόταν πια από τους μώλωπες.
Εκείνος απηυδισμένος έτριβε τα μάτια του με μανία ενώ αφήνοντας την σκούπα που κράταγε στο χέρι του, που ήταν η αιτία για να με κάνει να τρομάξω έγειρε προς το μέρος μου και με βοήθησε να σηκωθώ στα πόδια μου.
«Χίλια συγνώμη δεν ήθελα...» ξεκίνησα να λέω απολογητικά αλλά εκείνος με σταμάτησε.
«Ας το αφήσουμε ως έχει δεν βγάζει πουθενά» είπε και την στιγμή που καθάρισα όπως όπως τα ρούχα μου, πήρα ξανά την τσάντα μου στα χέρια μου και τον κοίταξα ντροπιασμένα.
«Μάλλον τα κατέστρεψα όλα... Δεν πειράζει... Ευχαριστώ για τον χρόνο σας και λυπάμαι γιαααα» είπα δείχνοντας τα σπασμένα με την ματιά μου και γυρίζοντας πήγα να φύγω αλλά με σταμάτησε.
«Που πάτε;» ρώτησε και γύρισα προς την μεριά του με περιέργεια.
«Τώρα δεν είπατε ότι δεν βγάζει πουθενά;» ρώτησα χωρίς να καταλαβαίνω και γέλασε με ένα στραβό χαμόγελο που μου έκοψε την ανάσα, ενώ ένα ανεπαίσθητο λακκάκι στο σαγόνι του έκανε δειλά δειλά την εμφάνιση του.
«Εννοούσα τα γυαλιά... Ελάτε μαζί μου» είπε και μου έτεινε το χέρι του.
«Δεν έχετε θυμώσει;» ρώτησα δύσπιστα χωρίς να κουνιέμαι από την θέση μου και αυτό τον εκνεύρισε για λίγο αλλά χωρίς να πει τίποτα άλλο ήρθε κοντά μου και κρατώντας με από την μέση μου με παρέσυρε προς το τέλος του τεράστιου διαδρόμου ενώ κρατώντας το χέρι μου προσπαθούσε να με καθοδηγήσει ώστε να μην πέσω πάλι πουθενά και κάνω καμία άλλη ζημιά σε κανένα έπιπλο του.
Φτάνοντας στο γραφείο του με έβαλε να καθίσω σε μια καρέκλα που νόμιζες ότι έβγαινε από άλλη εποχή μέσα στο επιβλητικό του γραφείο, γύρισε και με κοίταξε αυστηρά.
«Τώρα καθίστε εκεί και μην κουνηθείτε μέχρι να γυρίσω, έγινα κατανοητός;» είπε με τον δείκτη του να κουνιέται μπροστά από το πρόσωπο μου σαν πατέρας που μαλώνει το παιδί του… Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου με το βλέμμα ενώ πληγωμένου κουταβιού αλλά δεν τόλμησα να πω τίποτα άλλο.
Φεύγοντας άφησε την πόρτα ανοιχτή αλλά από το σημείο που ήμουν δεν μπορούσα να δω ούτε που πήγε αλλά ούτε και τι έκανε και αυτό με γέμισε νευρικότητα... Τα είχα κάνει μούσκεμα, γιατί να επιμένει ακόμα να θέλει να γίνει αυτή η συνέντευξη;;; αναλογίστηκα και κάνοντας ότι μου ζήτησε, έμεινα ακίνητη για να μην τα κάνω χειρότερα περιμένοντας τον υπομονετικά να γυρίσει.
Ελπίζω να σας αρέσει... θα περιμένω με αγωνία τα σχόλια σας εδώ
